anotherhopelesspoet-blog - Tumblr blog

anotherhopelesspoet-blog · 6 years ago

Text

— K

You know who— K this is for you.

I haven't found myself for some months, constantly I have been begging for people to bare with what's holding me back. Yes, they told me they'd understand— False.

I am a mess, I tend to do things blinded by my emotions. I am irrational when hurt, Impulsive when scared and Complete when loved by you. My mind is a constant battle between ending and holding on, I am yet to find out if one day I'll get through it all but I'm trying to hold on as tight as I could. I have been sorrounded by great people who's intent was so pure I thank God for everyone who had me through everything, my downfalls aren't rare, inside is thousand unmended scars that I hid through the years. Only now do I showed them to people. I, myself, is an expressive person as you know but there are times where in I don't even want to talk. There are hundreds of "dying inside" moments for the past years, it hasn't taken it's toll on me for now but it's been clinging on me for too long I sometimes think I am ill.

But, K. Things turned out great.

There you came, with that ever graceful smile of yours. I also have feared that you won't really understand— that you'd also see me as nothing but a pathetic being begging for someone to care. But you didn't— through all the nights we shared just talking about how the world fucked us all up and all the hours late at night we stayed up just reminding each other how beautiful life is— it made me feel as if I was home.

I couldn't wish nothing more but to rest in the arms of someone who genuinely care for every thought that makes me want to quit on life. Did K saved me? She did, She gave me breath when I am suffocating from suicidal thoughts. She made me feel as if I was worthy of being cared for.

Then I knew, it is not the admiration for her that makes me happy— It is the thought of her understanding me, and I couldn't be more happier because I know we have each other's shoulders to cry on when it is too much for our shattered soul to handle. I knew I was happy, I knew she is too I couldn't be more happy and contented, because, K— I have found you.

Thank you for everything, sorry for causing you pain.

But K, I love you with all I am.

Through our downfalls, to your arms is where I'll forever rest.

Sorry for hurting you. We'll make it, we'll grow together. I love you.

— Galileo

5 notes · View notes

anotherhopelesspoet-blog · 6 years ago

Text

Plea

Man it’s been years since I put something on this account. Sure that a lot of things has changed since then, tonight I’m writing this down staring blankly on the screen because I feel nothing but emptiness I don’t want to consider this as depression though cause I don’t want to self-diagnose my current mental and emotional state.

Not only am I confused about anything right now, I’m also starting to doubt if I want to see myself as an adult. Suicidal thoughts have been bugging me ever since the first night I felt this empty, as of now I commit to nothing not even self harm I only have the fear of having enough courage to actually put an end to all of this, I am tired of breaking down in front of people I love the most, I am tired of not feeling anything except emptiness and I don’t even know why. My eating pattern has been a completely mess ever since all of this started, I know this will definitely take it’s toll on me but as of now I have zero care at all. I am writing all of this well maybe to vent out everything I want to tell and who knows maybe this’ll be the last time I’ll be writing this down for I don’t know maybe this will serve as an alternate suicide note for me.

I tried doing stuff I know I love, lately I have posted a poem that well goes unappreciated again just like what it has been for years. I tried playing DOTA but nothing really entertains me anymore. I tried drinking with my friends and I had a hell of a night but shortly after I just found myself staring blankly on a mirror while questioning myself on why does happiness has to be temporary. I don’t have enough guts to put an end to this life for I know that maybe MAYBE this is just a phase a teenager shall go through but I don’t know. I don’t want to tell this to anyone for well I don’t want them to feel as if I’m begging for mercy and attention none of these could’ve been spoken personally so I am writing it all down right here where no one from any of my friends knows me.

I’d love to see the whole world and explore everything that I haven’t but right now, I’m not even picturing myself to be existing if more nights like this happens. Swear I did my best at everything I loved. But nothing has really brought me out of this mess except calming myself down until I get tired of being stuck to this point of life.

1 note · View note

anotherhopelesspoet-blog · 7 years ago

Text

“Fading”

Words and photo by: Joshua Gabiola

Slowly fading,

Illuminating less than ever.

Will my light will shine again though?

Still, I do not know

Because I'm starting to fade

Like the sun in a sunset

“Paglisan”

ni: Joshua Gabiola

(All credit goes to the rightful owner of the photo)

"Sandali lang!" sigaw ni Fren na pilit hinahabol ang asawa. "Wag ka muna umalis may naiwan ka!" Nagsimula nang maipon ang luha sa kaniyang mga mata, humarap lamang sa kaniya panandalian ang asawa at dumiretso na ito ng lakad hanggang sa ito’y hindi na maabot ng paningin niya. "Naiwan mo— naiwan mo kami ng pamilya mo!" Sigaw ni Fren habang mabilis na tumatakbo pababa sa kaniyang pisngi ang kaniyang mga luha. Masyado pang maaga para umalis ang kaniyang asawa, para pumunta sa liwanag na patungo sa paraiso.

--- Wakas

“Salamat”

ni: Joshua Gabiola

(All credits goes to the rightful owner of the photo)

Ikaw ang liwanag na sa aki'y gumabay Sa pagtahak ng madilim na daang puno ng takot at lumbay Ikaw ang siyang nag turo ng tamang daan Ikaw ang nag papaalala na lagi may planong sa'kin nakalaan

Mga salita mo'y humahaplos sa aking puso-- Mga salitang kahit kailan hindi nawala sa uso Patawad kung minsan ako'y mayroong pagdududa Pero hindi ibig sabihin nito'y sa'yo ako'y walang tiwala

Salamat sa pagbibigay ng lakas sa akin araw-araw Salamat, dahil ang mundong magulo ay binigyan mong linaw Nawa'y lingapin mo ang buong mundo Puspusin sila ng biyaya at pagmamahal mo

Ikaw ang nag bigay ng aking talento Gagamitin ko ito upang mas mapalapit sa'yo Ikaw lamang ang nag-iisa Diyos na makapangyarihan na gumawa ng langit at lupa

Lubos akong nagtitiwala sa iyo

Kami nawa'y gabayan niyo Bigyan ng liwanag ang madilim na mundo Palitan ng pagmamahal ang galit sa kanilang puso.

Salamat sa lahat ng iyong ibinigay Tanggapin nawa itong tulang aking munting alay. Balutin mo ng pagmamahal ang mundo At alisin ang takot na namamayani sa aming mga puso.

“Isa, Dalawa” ni: Joshua Gabiola

(All credit goes to the rightful owner of the photo)

Alas-dose na ng madaling araw. Pero 'eto pa rin ako naglalalakad, nag-iisip at nagsasayang ng oras. Tahimik na ang baranggay mangilan-ngilang nagpapatrolyang tanod na ang aking nakasalubong at ilang beses na rin ako sinaway, pero 'eto pa rin ako tuloy-tuloy sa pag tahak ng madilim na kalye patungo sa maingay pa rin na hi-way. Nakasanayan ko nang mag lakad ng hating gabi para mag-isip at mag munimuni. Tumigil ako sa harap ng vendo machine upang humigop ng mainit na kape para mawala kahit papa'no ang antok na unti-unti ko nang nararamdaman.

Pinasok ko ang nanlalamig kong kamay sa masikip na bulsa ng aking pantalon upang kuhain ang limang piso na inilaan ko para talaga sa vendo machine na 'to. Ngunit wala akong nakapang barya. Sinuyod ko ang bawat bulsa ngunit wala ang baryang aking hinahanap. "Pucha naman oh! Kung kelan ko kailangan ng barya tsaka naman nawala! Tsk." Inis kong wika. Sa kalagitnaan ng pag hagilap ko ng barya ay narinig ko ang boses na tila nagmumula sa isang anghel galing sa langit. Hinanap ko ang pinagmumulan ng boses at sa tabi ng tindahan kung saan naka pwesto ang vendo machine ay nakita kong nakaupo ang isang babae habang tinutugtog ang kaniyang gitara. Nagkubli ako sa sulok at pinakinggan ang pagtugtog n'ya ng gitara habang s'ya umaawit.

"Di ko man maamin Ikaw ay mahalaga sa akin Di ko man maisip Sa pag tulog ikaw ang panaginip Malabo man ang aking pag-iisip Sana'y pakinggan mo Ang sigaw nitong damdamin"

Hindi ko pinalagpas ang pagkakataon. Sinabayan ko ang kaniyang pag-awit.

"Ako'y alipin mo kahit hindi batid Aaminin ko minsan ako'y manhid Sana at iyong naririnig Sa'yong yakap ako'y nasasabik Pagkat ikaw lang ang nais makatabi Malamig man o mainit ang gabi Nais ko sanang iparating

Na ikaw lamang ang siyang aking iibigin"

Napahinto s'ya sa pag gigitara at tumingin s'ya sa akin at nagtama ang aming paningin. Para akong matutunaw sa mga titig n'ya, ang labi n'ya na may pagka-rosas sa pula ang mga mata n'ya na tila hinihila ako papalapit sa kaniya ang buhok n'yang kulot na nagbibigay ng kakaibang ganda sa kaniya. "Shet! Siya na ata ang aking ka red string" sambit ko sa aking sarili, "Ang ganda ng boses mo, samahan mo muna ako dito kanta tayo!" Alok niya sa akin, natulala ako. Hindi ko alam ang isasagot. Nabihag na niya na yata ang puso ko. "Huy! Gusto mo ba o hindi?" ani niya. Natauhan ako bigla na para akong sinampal. Lumapit ako sa kaniya at nang akmang makikipag kamay na ako ay hinila n'ya ito dahilan upang mapaupo ako sa madamo at mabatong lupa, "Ay,” sambit niya habang tumatawa ng mahinhin “Sorry." Sambit niya, "Ako nga pala si Juliet" pakilala niya. "A-ano, ako si J-John" nauutal kong sambit, "Tara kanta tayo, para mabawasan naman problema ko." Wika ni Juliet, "Alam mo ba yung ken help poling inlab wid yu?" Matigas kong wika "Ano daw?" sambit ni Juliet sabay hagalpak ng tawa. Medyo namula ako dahil napahiya ako sa magandang dilag na kaharap ko, naalis bigla ang pamumula ng aking mukha ng marinig ko muli siyang umawit.

"Wise men says Only fools rush in But I can't help

Falling inlove with you"

"Itong kanta ba tinutukoy mo?" Tanong niya, "Oo ayan nga yun." Tugon ko na may kasamang matamis na ngiti.

"Sabayan mo ko John" ani Juliet.

"Like a river flows Surely to the sea Darling so it goes Somethings are meant to be Take my hand Take my whole life too Cause I can't help Falling inlove with you"

Namangha ako dahil sa angking talento na taglay ni Juliet mukhang higit pa sa pag hanga ang nadarama ko para sa kanya, ngunit bago pa lang kami nag kakilala ni hindi ko nga manlang alam kung ano ba ang buong pangalan niya basta ang alam ko mahal ko na siya at yun ang mahalaga. Buong gabi kami nagkantahan at nagtawanan, ngunit ang di ko mawari bakit parang napaka komportable niya kahit hindi pa niya ako ganoon ka kilala. Parang may kakaiba. Pero di bale na, ang mahalaga sulitin ang bawat oras na siya'y aking kasama. Sayang ang pagkakataon. Alas-singko na, pasikat nang haring araw pareho nang babagsak ang aming katawan dahil sa sobrang antok. "John bukas ulit ha? dito sa lugar na ito parehong oras, umulan man o umaraw asahan mong nandito lang ako" sambit niya sabay kindat niya sa akin at tsaka siya tumalikod at naglakad papalayo dala ang kaniyang gitara. Napag desisyonan ko na rin na umuwi na lang pagkat antok na antok na rin ako. Habang tinatahak ang daan pauwi sa aming munting tahanan hindi ko mapigilan ang mapangiti pag iniisip ko si Juliet. Napaka bilis ng mga pangyayari, medyo magulo pero masaya na ako na nakilala ko ang isang babae na sa tingin ko'y magiging isang malaking parte ng aking buhay.

Sa sobrang pag-iisip at antok ay hindi ko namalayan na lumagpas na pala ako sa aming tahanan ng mahigit sampung metro. Napakamot na lamang ako sa aking bunbunan at naglakad pabalik. Pagdating ko'y agad akong humiga sa lumang kutson na aking higaan at doo'y sinariwa ang mga sandaling kasama ko si Juliet. "Oh aking Juliet! Dito ka na lamang sa aking tabi, wag ng lumisan sa piling ko oh aking sin---" Naputol bigla ang matamis kong panaginip ng marinig ko ang mga pagkatok sa pinto. "S-sino 'yan!" Utal kong tugon habang pinipilit na idilat ang aking mga matang sarado pa rin dulot ng sobrang antok. "Sandali lang!" ani ko at agad akong humangos patungo sa pinto. Habang inaalis ko ang hook ng lock sa pinto ay naririnig ko ang mahinang pag awit ng strangherong nasa labas ng aking pinto. Ako'y labis na nasabik at umasang si Juliet ang strangherong iyon, dahan-dahan kong binuksan ang pinto. Nagulat ako ng makita ang strangherong kumakatok. Hindi 'yon si Juliet, kundi ang bago naming kapitbahay na si Jena. "Kamusta! Magandang tanghali. Ilang beses na akong kumatok sa pinto mo pero hindi ka sumasagot, mabuti naman at sa pang limang beses ay tumugon ka na." Nakangiting sambit ni Jena. "Nag luto ako ng menudo para sa mga bago kong kapit bahay. Masarap 'yan!" wika ni Jena. Tinanggap ko naman ang kaniyang alok na ulam pagkat wala pa rin akong makakain para sa pananghalian. "Salamat ng marami." ani ko at sabay bato ng matamis na ngiti sa masayang dalagang kaharap ko.

Pero parang may kakaiba. Parang kilala ko s'ya. Parang nakita ko na si Jena noon. Hindi ko maaalala kung paano at saan basta nakilala ko na siya noon pa. Pero ang labis kong pinagtataka ay bakit mag kawangis ang tinig ni Juliet at ni Jena?

ITUTULOY...

"Pagsulat"

ni: Joshua Gabiola

(All credits goes to the rightful owner of the photo)

Wala na! Paubos na ang mga ideya Napapagod na ako-- Pagod na magsulat sa kwaderno, Pagod nang mag sayang ng tinta, Pagod nang sumulat ng mga tula. Masisisi mo ba ako? Pagod lang ako pero hindi ako hihinto Ako'y magpapahinga lang Pupunuin ko lang saglit ang mga puwang, Mga puwang na saki'y nagdudulot ng pagkalito Gusto kong sumulat pero bakit napapagod ako? Hindi ko maintindihan Kung ano ba talaga ang aking nararamdaman Kalahating "OO" kalahating "HINDI" Pero ang kagustuhan kong sumulat ay masidhi Sundan ko lang daw ang aking pangarap. Kala ko dati ang ganitong pakiramdam ay masarap ‘Yun pala hindi! Ako'y nagkamali Mahirap pala Ang pumili sa dalawa Ituloy ko pa ba o itigil ko na. Napag-isipan kong ito'y ituloy Sumunod lamang ako sa daloy Tulad ng marahang pag pahid ng pluma sa papel Kahit gaano pa kataas o kababa ang aking lebel Hindi ko isusuko Ang nag-iisang talento na meron ako Ito ang pagsulat! Talentong hindi kayang masukat 'Di gaya ng pagkanta Na nakabase sa taas o baba ng mga nota Hindi tulad ng sayaw Na nakabase sa lambot o tigas ng galaw Hindi tulad ng pag guhit Na nakabase sa larawang ginuhit ng paulit-ulit Iba ang pagsulat Ang aking mundo'y dito namulat Kaya hinding-hindi ko isusuko Ang nag-iisang bagay na gusto ko! Mahal ko ang pagsulat Pagmamahal na kelan ma'y hindi masusukat.

0 notes