annapiekarskapoezja-blog

[annapiekarskapoezja-blog]

tak zmalała

tak zmalała z minuty na minutę że już na lóżku nie spała z głową na poduszeczce na igły z suchych żył wyparowała skroplona na ścianach bajecznymi abstraktami na podłogę spływała  w obrazy swojego życia niedorzeczne plamy wieczne

AP 10/04/2016

[annapiekarskapoezja-blog]

czarownica

musiałam być czarownicą skoro spalil mnie żywcem

czarną kocicą wybiegajacą jej na drogę

w salonach ladacznicą z chinską porcelanową filiżanką 

karaluchem w bibli zasuszonym

 może spałam kiedy dał jej klucz

na palcach skradały się cienie po schodach

ciepłą jeszcze upchnęłi do torby

bagażnik ostatnia droga

 może byłam topielicą bo ukryli w szuwarach ciało

syreną zwodzącą okręty na mielizny

płomieniem na wodzie

ciszą w godzinie śmierci

 opadam teraz na dno oceanu

jak miałam zniknąć znikam

razem niech śnią rozgrabione skarby  

na poduszkach z mokrych włosów

[annapiekarskapoezja-blog]

wróżba

zapytałam cygankę co widzi na mojej drodze

popatrzyła

zmrużyła oczy

potem ci powiem

 usiadłyśmy na wilgotnej trawie

łaskotały nas źdźbła

w milczeniu czekałyśmy na znak

obie bose

obce sobie

 ona w białej bluzce

na spadochronie czerwonej spódnicy wirowała nad ziemią

ja w czerni niema

między słowami z jedną literą

życiem przewróconym na wznak

 pod jej skórą ławica złotych karpi łapczywie nabierała oddech

zaraz ci powiem

wróżba gotowa prawie

napoję tylko dzikie konie

z martwego wodopoju gdzie zapada wieczny zmierzch

już jest

słuchaj

 pod talią kart z piekła ogień

pruszy iskrami wypędzonych gwiazd

królowa pszczół bez bólu rodzi w miodzie

na strunach harfy upadłego anioła zastygłe sadze

odejdź

[annapiekarskapoezja-blog]

taki wiatr

uważaj  wieje tak silny wiatr że porywa okulary z okularów szkła ze szkieł powabne spojrzenia tłucze w drobny mak w mgnieniu oka wiedźma z gałki na gałkę  hologram podmienia po zegarze grzeszne wspomnienia prowadzą ślepca  białą laską w kółko międli czas uważaj na taki wiatr

AP 28/06/2016

[annapiekarskapoezja-blog]

dolina śmierci

raz po raz

przemykam się przez dolinę śmierci

przez linie papilarne

wyjące tornada

na zerewanym dachu dolatuję do trzeciego koloru tęczy

w bibułki zawijam skarby do oddania

 na nic nie czekam

niczego nie chcę

żałuję wszystkiego

na ślinę przyklejam urwany obcas

w sukience zaszywam dziurkę wypaloną papierosem

krople do szklanego oka zapuszczam

komputer do pieca

 wszystko gotowe

biorę głęboki oddech w próżni

wybucha oranżada w płucach

wyją hordy wilków z gardła

dziecko zanosi się od krzyku

płacze matka

ojciec w katatonicznym bezruchu patrzy na zegar

dwunasta

 w dolinie śmierci krew smakuje jak wódka

swięcona woda kipi od rekinów

poprzewracane krzyże

kilka ziarenek z ręki spada

chwila

i po wszystkim

[annapiekarskapoezja-blog]

pomylona

w rozpędzonej ciemności

pomylona

przytulona do siebie  

pod zeskrobanym uśmiechem

łza za łzą skamieniałe  

i tylko jedna kropka ocalona

z bożej krówki rozdeptanej

na końcu opowieści zmieniającej początek

 w wiecznej mgle

w nieskończonej pustce

w świetle własnej nicości

pomylona

migocze odbitym światłem krysztalu

w rozstąpionym oceanie

w ziarnkach piachu

na dnie

      �

[annapiekarskapoezja-blog]

znak pojednania

a przysięgi miały atomowy napęd

tylko szyby z lodu

płaczące wierzby potargane

piasek zza grobu

 a obietnice zawsze czekały

na wdowy lament

pierwszy wiosny zapach ziemi rozmokłej

niewidoczny atrament

 a marzenia wyruszały na wyprawy

ale wszędzie było tak samo

czerwone korale na piersiach nagich

opuszczone ciało

 a nadzieja robiła sobie pośmiertne zdjęcia

kiedy spijali toasty

anakonada rodziła dorosłe niemowlęta

z pianą na ustach

 a rozpacz chowała się pod lóżko

gasila w domu swiatła

na dwa głosy szeptały wszystkie ściany

na calego żyrandol rozbujany

 a śmierć nie mogła się doczekać

nekrologu z prawdziwego zdarzenia

nie z tego świata nadchodził koniec

bez znaku pojednania

        �

[annapiekarskapoezja-blog]

ptak oregami

mówię tylko do siebie

szeptem skulona wyję do nikogo

w oregami ptaka składam przestrzeń

z tego miejsca w tamtą chwilę

ciężkimi obłokami przecieram czoło

rozczesuję włosy palcami

w oregami ptaka składam swoje życie

z tamtego miejsca w tą chwilę

[annapiekarskapoezja-blog]

autoportret

noc wybielona z ciemności do szarości

gwiazda starannie złożona w wachlarz

za drzwiami wiadro wydłubanych oczu

na czole pomyjami nachlapany matriarchat

 żywy kadłub konika polnego

nadziany na haczyk

przynęta dla ryb

na stare lata

stos grosików

przemarzniętych na kość

wepchnietych w przelyk

 osowiały poranek na podwieczorek

perski wzór na ścianach tętnic

pod oknami niebezpieczne lotniska

na rzęsach za krokiem krok w scierniska

 cygański wóz pełen ciepłych jeszcze zwłok

sztuczne ognie na zimę

przeszłość spopielona w urnie

życie zmielone w proch

 lustro szminką namalowane na twarzy

życiorys na ruchomych schodach w dół

nieładne nazwisko zwykłe imię

bezimienny w oddali szum

[annapiekarskapoezja-blog]

inaczej

oczy miała tak rozgwieżdżone że mrugnięciem zaciemniała galaktyki a usta tak zasmucone że własny język w próżni połknięty przypominał konającego motyla lub grzbiet wystraszonego kota a policzki tak blade tak smukłe jak cień z cienia pod światło wycięty a włosy tak potargane  jak u chorej a życia tyle tylko jakby już nie żyła albo śniła że może byc inaczej

AP 19/09/2016

  0:00 E �n�Y�

[annapiekarskapoezja-blog]

opowieść

kiedyś mi jeszcze włosy odrosną

smyczkiem zatnę przedziałek

w kamień zgniotę papierowe skrzypce

oczy szklaną mgłą zaparują

zrobię krok dwa trzy

będę szła goła boso

bezszelestnie  

źdźbło trawy się nie ugnie pod alabastrową duszą

upadnę

nikt nie usłyszy

 serce najpierw zadzwoni galopem

tybetańskim dzwoneczkiem

potem

dzwonem zygmunta

walnie we wszystkie wszechświata stropy

w otwarte usta tynk z rusztowań martwych gwiazd sypnie

w zielone oczy sklepienie niebieskie

o podłogę obcasy ledwo stukną

wyduszę coś z siebie

zaniemówię

ogłóchnę

 moje życie ukłoni się grzecznie

spódniczkę podwinie

zejdzie ze sceny tyłem

w słup soli wszystko zamieni

ziemia rozstąpi się na chwilę

oazy zasypie piaskiem pustynnym

uchyli zdechłej myszce fatamorgany drzwiczki

ptaki będą ćwierkać tralala na stypie

posmakują uczty robaki

tak szczelnie zamurują

że nie pisnę

 i po co tyle krzyku

bezsens wystawi do wiatru każdego

zdarte buty

skarpetki dziurawe

zęby zgubione wstawione

grube okulary

kłamstwa puch zdmuchnięty westchnieniem

ciężką prawdę w naparstku rogaty rozdaje 

po czerwonych dywanach chlapiąc jęzorem

 po co tyle krzyku

modlitwy odlatują do dalekich krain

na kość zamarznięte płoną

martwe z krzykiem spadają gdzie popadnie

tylko okruchy zostały

wyprany swistek w kieszeni

opowieść dobiega końca

na horyzoncie słońca tarcza

trafiona w sam środek

[annapiekarskapoezja-blog]

na zatoce

podobno ktoś ją widział na zatoce

jedni mówią to czarny żaglowiec płynął

inni że dziurawa łódka

może motyl mokrymi skrzydłami w miejscu wiosłował bez końca

rzucajac jej przeszlosc w twarz

albo ćma szukała nocą słońca

podobno ostatni raz

AP 25/04/2016

-�N\Y�

[annapiekarskapoezja-blog]

zamilkłam

zamilkłam tak mi dobrze słowa pruszą na rzęsy pierwszy śnieg  w zaklejonych oczach lawina  czarny deszcz w himalajach i tak sie cicho robi tak cichuteńko że pod butami słychać zadeptany sen

 zastygłam w słup soli w swiatło wnętrza ziemi  na głowie biegun północny na piętach antarktyda i tak dryfuję gdzieś na równiku albo innym równoleżniku pomiędzy galaktyką w kromce chleba i językiem w pułapce na myszy

 upadłam w sam środek swojego istnienia w gilnę w błoto w szczelinę znalazłam tam guzik wymalowaną dawno temu szminkę stłuczone lusterko swoje imię zapisane do góry nogami po hebrajsku życie rozwieszone do suszenia w drobny mak potluczoną tablicę mojżesza zębami odgryzioną pępowinę

[annapiekarskapoezja-blog]

mleczna droga

kiedy w 1990 wydarzyla się wielka awaria prądu w Los Angeles

ludzie byli przerażeni

w panice dzwonili na 911nie z powodu ciemności

na niebie płonęła światłem wielka chmura

mleczna droga

wielu zobaczyło ją pierwszy raz w życiu

 kiedy nade mną zgasła nagle

parę lat temu

usiadłam na ziemi żeby nie upaść

złapałam się siebie żeby nie zniknąć

otworzyłam oczy a było tak jakbym zamknęła

próbowałam przełknąć ostatnią ledwo co migoczącą gwiazdę

ale utknęła w gardle

pochłonęła wnętrzności mojego życia

czarna smuga czarnych słońc

zobaczyłam ją pierwszy raz

i ostatni �>�]KY�

[annapiekarskapoezja-blog]

nikt lepiej ode mnie

z pobocza drogi zbieram martwe ptaki 

wysoko w niebo patrzę

nikt lepiej ode mnie nie widzi zaginionych szlaków 

ostatniego obrazu w oczach

podróży końca

z szyb zeskrobuję roztrzaskane serca 

maleńkie oczy zamykam

nikt lepiej ode mnie nie pozbiera szczątków piórek z rozprutej pierzyny

pustki z opuszczonych rąk

z pobocza drogi zbieram resztki życia 

co ocalało rozdaję 

nikt ciszej niż ja nie urąga bogu

z nieba sypiącym pierzem

zza światów śpiewem ptaków

AP 13/11/2015 

[annapiekarskapoezja-blog]

z człowieka

jestem zrobiona z człowieka

w głąb studnia na drugą stronę ziemi

kiedy tam zaglądam

grosik tarczą księżyca

głowę odwracam

na zardzewiałej żyletce ślady życia odległej planety

 zrobiona z człowieka

w paradnej czapeczce krasnoludek

mocno trzymam go za rękę

żeby się nie zgubić

na sznurówce ciągniemy swoj dobytek

muzykę na szczerbatym grzebieniu gramy

słychać nas na końcu wszechświata

gdzie nic już nie słychać

 jestem zrobiona  z człowieka

posiniaczona połamana rozdeptana

na kolanach

ze śniętą rybą brzuchem do góry płyniemy

ja słucham ona opowiada

ja wiem ona zadaje pytania

cierpliwie czekam aż rozbłysną jej łuski

szkielet z martwych wstanie

bez żalu

bielutki

 wszystko jedno

dziś czy jutro

który mnie w niebo weźmie obłok

wszystko jedno

resztki człowieka

głupstwo

pustka po brzegi wypełniona pustką