anlamiyorumki

[anlamiyorumki]

biz bir aileyiz gözüken ama 2 gündür görmeyen gözüm için doktora gideceğimi söylediğimde "tüm gün mü yoksun?" diyen o yönetici. gönül isterdi ki bundan sonra hiç olayayım. 1 gün kör kör sizin için çok bile çalıştım

[anlamiyorumki]

yıllardır aklımda bir söz var nerde okuduğumu da hatırlamıyorum, ben mi yazdım bilmiyorum "aramızdaki şey zımba teli gibi; birbirimizi delip geçen ama bizi bir arada tutan"

bugün bizi deldi geçti. tercihler bunu belirledi. onun bu ilişkiyi devam ettirmeme tercihi. diğer tüm tercihler geçersiz kaldı haliyle.

şimdi mutfakta aspiratör ışığında 10.sigaramı içiyorum. hep böyle olur. kötü şeyler üst üste gelir. ayrılırken günümün nasıl geçtiğini bilmiyordu. bilmek zorunda da değildi zaten belki de. ama çok zamansız oldu. daha zamansız çok az şey olmuştur hayatımda.

[anlamiyorumki]

Geçen gün doğum haritası baktırdım en yakın arkadaşım ve sevgilim seans hediye ettiler bana. 2 saat falan sürdü 10-15 sayfa not çıkardım güzel bir deneyimdi. İlk defa bir deneyim hediye edildi baya güzel bi jestti. Neyse kadın çok nokta atışı şeyler söyledi baya da şaşırdım :’) açıp açıp notlarıma bakıyorum hala

[anlamiyorumki]

Bir saat olsam gece 3 olurdum derim hep, neden böyle hissettiğimi biliyorum ama neden böyle hissettiğimi yazacak takatim yok, çünkü gece 3 gibi hissediyorum

[anlamiyorumki]

[anlamiyorumki]

nope

[anlamiyorumki]

zaman geriye aksın, kurumsallık kalksın-

geçen gün otururken bundan 2 yıl önce ne kadar donanımlı ve bilgili olduğumu fark ettim.

akademik hayatı bırakıp bankacı olduktan sonra beynimin yıllarca kullandığım yerlerini kullanmamaya başladım. yeni kabiliyetler kazandım, farklı konularda deneyim edindim. fakat şimdiki halim 2 yıl önceki halimle kıyaslanamaz.

ilgili olduğum konular hakkında okumak, yazmak, konuşmak; bir şeyler üretmek ömrümün sonuna kadar yapmak istediğim bir şeydi. şimdi çok uzak geliyor. bir insan 2 yılda hem gelişip hem nasıl bu kadar geri gidebilir? şimdiki gündemlerim çok farklı. şimdiki yaşım ve hayatta edinmem gereken(gerektiğini düşündüğüm yer) çok farklı. zaman zaman kendimi kaybolmuş hissediyorum hepiniz gibi. amaçsız. elimdekilere sahip çıkma ve bunların üzerine inşa etmem gerekiyor gibi. yeni bir şeye başlamaya konfor alanımdan çıkmaya hiç cesaretim yok.

en önemli nedenlerinden biri de insanların "bırakıp gitti" "yapamadı" demelerini düşünmem. şimdiye kadar yoktu bu. iş yerinde psikolojik baskı uygulayan kızdan sonra böyle oldu. ne kadar üstesinden gelmeye çalışsam da bence istediğini elde etti; zihnimde kendine yer edindi.

[anlamiyorumki]

kurumsal adı altında okul işletmeciliği-

valla çok zor arkadalar ya 5-6 aydır bu kızla uğraşıyorum, ne çalışma ne de ekip motivasyonum kaldı. ekipteki harika insanlara bile zaman ayıramıyorum. çözemiyorum bu işi. yöneticimin de çözmeye niyeti yook. böyle zorluklar beni geliştirirmiş. bi yerde haklı ama artık aramızdaki alma verme dengesi bitti. onun beni yıpratma politikaları karşısında sessiz kalmam "üslubumu" bozmamam bekleniyor.

işten çıkmayı düşünüyordum ama o kızı göndermeden çıkarsam ona iyilik yapmış olurum, bundan kendine pay çıkarır. o yüzden biraz daha gözlemleyeceğim. kurumsal hayat falan değil bu. okul işletmeciliği

[anlamiyorumki]

psikolojik baskı-

sevmediğim, onun da beni sevmediğini bildiğim bir çalışanım arkamdan "onu kovdurana kadar uğraşacağım" diyormuş

yani zaten ekipteki 2-3 kişiyi örgütlemesinden ya da müdür cc li mailler atmasından ya da wp grubundan tat kaçırmasından belliydi. büyük amacı buymuş demek. kendimi bozmak istesem yada mobbing diye şikayet etmeyeceğini bilsem bi güzel ağlatırdım onu ama işte, her şeye mobbing diyorlar.

ne zorsun ahir zaman

[anlamiyorumki]

[anlamiyorumki]

Paavo Haavikko, tr. by Herbert Lomas, from Contemporary Finnish Poetry: “Darkness,”

[anlamiyorumki]

[anlamiyorumki]

Pixel Art by Ryan Haight

[anlamiyorumki]

çok garip gerçekten, yapmak istediklerim için elsiz ayaksız gibi hissetmek, çok normal geliyor.

yani istedi��im şeyden vazgeçiyorum ve bununla ilgili bir sorunum yok neden böyleyim diye ağlamıyorum, böyleyim işte neden ve nerde nasıl böyle oldum bilmiyorum sadece beni heyecanlandıran hiç bir şey olmadığı ve hayal kurma yetisinden kısır olduğum için gözümde canlandırıp, heyecanlanıp adım atmıyorum. olursa olur olmazsa olmaz.

ama içimdeki o minik kımıldanma "yapma" şeklinde vuruyor kendini sağa sola. yapmamak için enerjim yok malesef biraz daha böyle devam edeceğim

[anlamiyorumki]

girmek istediğim sınava girmedim,

iyi hissettireceğini düşündüğüm hobiye başlamak için bir adım atmadım,

yıllık abonelikle spora yazılıp gitmedim

sabah erken kalkıp kendime vakit ayırırsan çoğu şeyi içimde çözeceğimi düşünüp 1 sabah bile erken uyanmadım,

aylardır kitap okumadım.

ne bu 28.yaş krizi mi? yoksa benim ataletsizliğim mi? bence 2.si

[anlamiyorumki]

arkadaşlar bide bu porn blog saldırısı nedir ya günde en az 4 blog takip ediyor uzun zamandır, istisnasız herrr gün