almilomar

[almilomar]

Onderduiken in Berlijn

Het vervolg op Het hol van de leeuw.

Als klein meisje, ik zal niet ouder zijn geweest dan acht en niet jonger dan zes, genoot ik altijd van verjaardagen of andere gelegenheden bij mijn opa&oma of Tante Nel&Oom Tom thuis. Soms ook bij Tante Ber. Als mijn opa en zijn broers en zussen (Guus, Hans, Ber, Wil, Tom, Nel en Kees) bij elkaar waren dan kwamen de verhalen die zo levendig werden verteld en uitgebeeld dat je het gevoel kreeg er bij te zijn geweest. Dit gebeurde vaak met zoveel passie en humor dat bij veel mensen de tranen van het lachen over de wangen liepen of dat je op het puntje van je stoel zat van de spanning hoe zo’n verhaal zou aflopen. Mijn vader en zijn broers en zus hebben diezelfde gaven geërfd. Door de jaren heen heb ik veel verhalen, meerdere keren gehoord, verteld door verschillende mensen. Door getuigen of door de volgende generatie die het weer door vertelden. Ik denk dat mijn liefde voor geschiedenis daar begonnen is. Van een aantal verhalen, die in mijn geheugen gegrift staan, heb ik door verschillende puzzelstukjes in elkaar te passen, een redelijk beeld gekregen om er zodoende een kort verhaal van te kunnen schrijven. Ter ere van 4 Mei wil ik daarom één van deze met jullie delen.

Toen Kees, mijn opa, in Berlijn aankwam, duurde het niet lang voor hij een plek vond om te leven, een baantje om van te leven en vrienden maakte om mee te leven. Eén van deze vrienden was een vrachtwagen chauffeur die voorraden bracht naar winkeltjes in Berlijn. Zo nu en dan reed mijn opa mee, het zij omdat hij ergens heen moest en zijn vriend aanbood hem daar af te zetten, het zij voor gezelschap. Eén incident waarover verhaalt werd op één van de vele familie gelegenheden speelt zich af in deze vrachtwagencabine.

Op een dag, onderweg naar het centrum van Berlijn wisselden de vrienden -sterke- verhalen uit. Verhalen over hun antipathie voor de Nazi’s en hoe zij hun hekel en onvrede een uitlaatklep gaven.  De vriendelijke chauffeur vertelde zijn nieuwe vriend Kees dat hij eens een geweten foute Duitser per ongeluk expres heeft overreden met zijn vrachtwagen en dat hij voornemens was dit steeds te doen wanneer hij er één op straat herkende terwijl hij achter het stuur zat van zijn wagen.  Kees, die dit verhaal mogelijk niet al te serieus nam, lachte mee en juichte dit idee van harte toe.  Ondertussen reden ze het centrum van Berlijn binnen.  Terwijl ze hun bestemming naderden en ze bespraken wat ze na het afleveren van de vrachtwagen lading zouden gaan doen, riep mijn opa’s vriend ineens vanuit het niets: ’Daar heb je er weer één!’  Wijzend naar het redelijk druk bevolkte trottoir. Voor Kees wist wat er gebeurde gooide de bestuurder van de vrachtwagen het stuur om en reed zo over de persoon heen die hij even daarvoor had gespot terwijl omstanders nog maar net uit de weg konden springen. 

Hoe ze zijn weggekomen weet ik niet. Dat ze zijn weggekomen is zeker. Mijn grootvader is nooit gepakt voor dit incident. Bij mijn weten is de lading daarna nog afgeleverd en gingen ze daarna over tot de orde van de dag. Mijn opa was echter wel erg geschrokken en nam zich voor geen ritjes meer te maken in de vrachtwagen met zijn vriend.

Niet geschrokken vanwege het risico dat werd genomen, voor alle duidelijkheid. Mijn opa heeft nooit zo’n angst gehad voor consequenties van zijn acties. Die nam hij voor lief en aanvaarde hij bij voorbaat. Nee, hij vond het gewoon niet nodig, onsmakelijk en grof, om mensen te doden of pijn te doen. Autoklokken stelen werd gedaan zonder bloedvergieten. Hij was geen onderdeel van het verzet zoals zijn oudere broer, met een reden. Hij was op die leeftijd niets meer dan de definitie van een kwajongen. En dus nam hij voortaan de benenwagen of de bus.

Ondertussen verzamelde hij wapens die hij verborg onder zijn bed. Op verzoek van Oom Guus in Nederland misschien? Ik heb geen idee waarom hij het deed, maar dat het zo was werd verteld als een vaststaand feit in de verhalen.  Misschien was hij van het verzamelen van autoklokken overgestapt op het verzamelen van wapens? Wie zal het me zeggen, ik kan het mijn opa niet meer vragen.  Hij verborg deze wapens in de kamer die hij huurde en waar hij verbleef, onder zijn bed. Niet de slimste plaats, maar ja, waar anders? 

Zoals eerder vermeld nam mijn Opa na het bloederige vrachtwagen incident vanaf dat moment regelmatig de bus. Op vaste dagen en een vast tijdstip, naar ik vermoed om te gaan werken, stond hij bij de bushalte te wachten en na enige tijd begon hij de gezichten te herkennen van de mensen die op dezelfde route, dagen en tijden instapten op de bus.

Bij één van de haltes begon het hem op te vallen dat de bus snel weg reed voordat een oudere man die bovendien slecht ter been was kon instappen of soms zelfs gewoon de halte voorbij reed als de man de enige wachtende was bij de halte. Altijd op zo’n manier waardoor de chauffeur kon doen alsof dit niet expres gebeurde, maar waarvan je diep van binnen weet dat dit wel zo is.

De tijd was natuurlijk zo dat Kees wel begreep dat de buschauffeur zeer waarschijnlijk met goede reden een hekel had aan de man die slecht ter been was. Toch vond hij dit niet kunnen. Onbeleefd en onnodig onvriendelijk. En dus hielp hij elke kans die hij kreeg de man de bus in door hem bij de arm te nemen en omhoog op te trekken. Hij werd niet vriendschappelijk met de man, dat was een stap te ver. Hij was geenszins een fan van de Nazi’s en verweet ze heel erg de bezetting van zijn vaderland.  Tegelijk vergat hij zijn opvoeding niet en vond hij het niet nodig om in de dagelijkse routine van zijn leven op dat moment, mee te werken aan het, in zijn ogen, onnodig vernederen van de mensen die hij onderweg tegen kwam.   

Nadat hij al enige tijd in Berlijn woonachtig was, op een dag die begon zoals alle andere dagen ervoor, werd er een inval gedaan op het adres waar hij zijn kamer huurde. Reden onbekend maar natuurlijk met alle gevolgen van dien: Ze vonden de verboden wapens onder zijn bed.  Kees werd gearresteerd en mee genomen voor verhoor.  Op het bureau werd hij in een klein kamertje gezet, met twee stoelen en een tafel waar hij afwachtte wat er zou komen.

Toen de deur open ging stapte een man naar binnen die hij meteen herkende als de man die hij de afgelopen weken meermalen geholpen had zijn bus te halen. De man bleek een inspecteur van het  Gestapo te zijn en kwam nu mijn grootvader verhoren over het verboden bezit van wapens, een misdaad waarvoor je de doodstraf kreeg.

Natuurlijk herkende de man mijn opa ook. Hij ging tegenover hem zitten, met pen en papier en zei: ’Zo Meneer Pielage. We hebben een aardige collectie wapens onder uw bed gevonden die u natuurlijk verzamelde om de stad te verdedigen tegen de Russen, mochten zij Berlijn ooit bereiken. Wat een bewonderenswaardig streven.’

Mijn grootvader bevestigde dit door langzaam te knikken en antwoordde:’ Ja, natuurlijk.’

De inspecteur van de geheime staatspolitie reageerde: ‘Zoals ik al zei, bewonderenswaardig en bijzonder vriendelijk van u om ons zo te willen bij staan. Echter, het bezit van wapens is verboden, misschien was u hier niet van op de hoogte.’

Stilte. Min opa schud langzaam ontkennend zijn hoofd.

‘Juist. De wapens zullen wij van u moeten innemen, zoals u wel zult begrijpen nu u op de hoogte bent van deze wet. Als u de verklaring wilt tekenen en zult u beloven geen wapens meer houden in de toekomst, dan bent u vrij om te gaan.’

Zo gezegd, zo gedaan. En vandaag zit ik achter mijn pc en ben ik in de gelegenheid om dit verhaal met de wereld te delen omdat mijn opa zijn afkeer voor Nazi’s niet zijn menselijkheid liet aantasten.

 Hij besloot na dit incident een ander onderkomen te zoeken in een ander deel van Berlijn. In de buurt van zijn nieuwe huisvesting was een parkje waar hij vaak te vinden was. Zijn kamer was klein en benauwend. Bovendien hield hij ervan buiten te zijn.  Op een dag viel daar zijn oog op een mooie jonge vrouw die op een bankje een boek aan het lezen was.

Kees die vroeg haar of hij naast haar mocht zitten waarop zij bevestigend geantwoord zal hebben. Misschien dat het boek Nederlandstalig was, misschien zei één van hen iets in het Nederlands. Hoe het ook gekomen is, zij kwamen er achter dat zij beiden uit Nederland kwamen. Kees, die zijn geluk niet kon geloven; een aantrekkelijke jonge vrouw én een landgenote om mee te praten over thuis, stak zijn hand uit en stelde zich voor:                                                  ’Ik zal mij voorstellen;  Kees Pielage’

De jonge vrouw nam zijn hand aan glimlachte en reageerde:                              ‘Ik ben Louise. Louise Hof.’

Maar dat is een verhaal voor een andere keer.

[almilomar]

Het hol van de leeuw

Als klein meisje, ik zal niet ouder zijn geweest dan acht en niet jonger dan zes, genoot ik altijd van verjaardagen of andere gelegenheden bij mijn opa&oma of Tante Nel&Oom Tom thuis. Soms ook bij Tante Ber. Als mijn opa en zijn broers en zussen (Guus, Hans, Ber, Wil, Tom, Nel en Kees) bij elkaar waren dan kwamen de verhalen die zo levendig werden verteld en uitgebeeld dat je het gevoel kreeg er bij te zijn geweest. Dit gebeurde vaak met zoveel passie en humor dat bij veel mensen de tranen van het lachen over de wangen liepen of dat je op het puntje van je stoel zat van de spanning hoe zo’n verhaal zou aflopen.  Mijn vader en zijn broers en zus hebben diezelfde gaven geërfd. Door de jaren heen heb ik veel verhalen, meerdere keren gehoord, verteld door verschillende mensen. Door getuigen of door de volgende generatie die het weer door vertelden. Ik denk dat mijn liefde voor geschiedenis daar begonnen is. Van een aantal verhalen, die in mijn geheugen gegrift staan, heb ik door verschillende puzzelstukjes in elkaar te passen, een redelijk beeld gekregen om er zodoende een kort verhaal van te kunnen schrijven. Ter ere van 4 Mei wil ik daarom één van deze met jullie delen. 

Mijn overgrootouders van mijn vaders kant, Jan en Toos, kregen zeven kinderen. Vijf zoons en twee dochters. Ten tijde van de tweede wereld oorlog waren zij jongen mannen en vrouwen met zeven uiteenlopende karakters en ieder met een eigen kijk op de wereld. 

Mijn opa, Kees, was de jongste en erg onstuimig, slechts 21 jaar oud aan het begin van de oorlog. Zijn oudere broer Guus was zoals ze zeggen, volwassener. Guus leidde een verzetsgroep in Haarlem en zette zijn leven daarmee dagelijks op het spel. Hij en zijn groep saboteerde de bezetter op alle mogelijker wijzen. Eén operatie in het bijzonder werd een anekdote tijdens verjaardagen bij mijn grootouders thuis. Die keer dat ze ’s nachts inbraken in een met prikkeldraad omheind gebouw. Mijn opa was mee tijdens deze missie, meer om te voorkomen dat hij in de weg liep.

Op de foto: Guus Pielage eind 1930

Zie je, mijn opa had zo zijn eigen ideeën over hoe de vijand te irriteren. Als een echte kwajongen had hij de hobby opgevat om autoklokken te stelen uit de dure auto’s van hoog geplaatste Duitse officieren. Dan stond hij om een hoekje te wachten op die enkele onbewaakte ogenblikken waarin hij zijn slag kon slaan. Sluit je ogen, zie het voor je en zet er in je hoofd een spannend film muziekje onder: Het resultaat is een zenuwslopende scene die in menig spannende film niet zou misstaan.  Een hele collectie had hij uiteindelijk. Meerdere keren werd hij bijna betrapt en één keer was het echt op een haartje! De bakker, die net voorbij fietste, was zijn redding. Kees sprong achterop en de bakker sjeesde, dankzij mijn grootvader ook met gevaar voor eigen leven, door de straten van Haarlem en redde daarmee hun beide levens.

Op de foto: Kees Pielage rond 1940 

Om een lang verhaal kort te maken: Deze acties van mijn opa waren een doorn in het oog van het verzet. Het stelen van autoklokken waren pesterijtjes die, hoewel ze jaren later voor hilarische verhalen zorgden tijdens familie bijeenkomsten, de Duitsers onnodig irriteerden en mensen in gevaar brachten. En dus besloot Guus dat Kees onder zijn toeziend oog, zijn anti sympathieën tegen de bezetter op een nuttige manier tot uiting ging brengen. Hij nam zijn lastige jonge broertje mee tijdens verzet acties en zo ook tijdens die nachtelijke inbraak. 

Wat ze precies deden die avond, wat de reden van hun missie was, dat weet ik niet, hoewel ik er naar kan gissen. Het stelen van voedselbonnen? Het lezen van belangrijke informatie om door te kunnen spelen naar de geallieerden? Het redden van een gevangene? Ik weet dat dit laatste wel eens is voorgekomen zo nu en dan. Wie zal het zeggen, de verhalen waar ik naar luisterde als meisje van zeven of acht jaar oud, muisstil tussen de grote mensen in de hoop dat ze me niet naar bed zouden sturen, missen een hoop van de fijnere details. Wat ik wel weet is dat de hele operatie bijna helemaal verkeerd afliep. 

Tijdens het klimmen over het hek, op de heen of terug weg, geen idee, bleef mijn opa hangen aan het prikkeldraad, en zijn gevloek en getier ten gevolge van deze pijnlijke toestand deed hij niet in stilte. Voor ze het wisten gingen de lichten aan, de sirenes aan en moesten ze maken dat ze wegkwamen. Ook dit deed mijn opa niet verstommen, in tegendeel, zo kwaad als hij was, zo luidruchtige was hij ook en van ver te horen. Bovendien zat hij nog steeds vast! Mijn oom Guus, die het ‘SSSHHHT’ en het tot stilte manen inmiddels opgegeven had rukte hem uiteindelijk met geweld los, hem achterlaten was geen optie, niet alleen omdat mijn opa te veel wist, maar ook omdat Guus zich niet in de positie wilde bevinden om aan mijn overgrootouders uit te moeten leggen dat hij hun -lastige- jongste zoon aan prikkeldraad had laten hangen… 

Na deze actie werd besloten dat Kees Haarlem moest verlaten. Hij werd inmiddels gezocht en had zich bij het verzet ook niet bepaald geliefd gemaakt. En dus moest hij onderduiken. Dat deed hij. Hij bedacht een voor hem compleet logische plaats om dit te doen, een plek waar niemand hem zou verwachten. Het hol van de leeuw. Hij ging naar Berlijn. 

Wordt vervolgd ...

[almilomar]

2018

We zijn alweer aanbeland in 2018! Gelukkig maar, ik was niet zo’n fan van 2017 eerlijk gezegd. Het is alweer een tijd terug sinds mijn blog over Lo’s Quince en toch ligt het nog best vers in het geheugen. Telkens als ik die plaatjes weer voorbij zie komen denk ik; dat hebben we haar toch maar mooi mee gegeven!

Maar omdat ik niet een heel verslag van 10 kantjes wil doen van wat er in de tussen tijd allemaal is gebeurd en veranderd - iedereen die mij en mijn gezin kent weet dat we nooit stil staan- beginnen we gewoon bij het hier en nu.

Terwijl Jules lekker springt op de trampoline ruim ik hier de boel op. Alles wat is blijven liggen dit weekend door de fotoklus die ik had @Dansstudio Dentro.

Afgelopen weken hebben, verdeeld over twee weekenden, twee verschillende spelklassen de voorstelling Matilda neergezet en ik was erbij om het op de foto te zetten. Twee van mijn meiden zaten in groep 1. Super gave foto’s  zitten erbij en ik hoop van harte dat ik alle sterren van beide groepen een leuk aandenken heb kunnen geven.

Maar ja, het hele weekend niets gedaan in huis en het ziet er dus uit alsof er een bom is ontploft!

Ik ga snel weer aan de slag! Voor Jules klaar is met springen en mijn aandacht weer opeist. Vanmiddag een aantal afspraken, the usual.

Bye!

[almilomar]

Quinceañera

Wat een mega fantastisch feest! Dat was het echt. Met een lach en een traan en zoveel waanzinnig mooie momenten hebben we herinneringen gemaakt die ons altijd bij zullen blijven. Echt wauw! 

Het begon allemaal met het versturen van de Court of Honor uitnodigingen zoals te zien in mijn vorige post. Daarna volgde, twee maanden voor de grote dag, de uitnodiging voor de gasten. Wat een plaatje was ook die kaart. 

Uiteindelijk kwamen er 80 mensen, allen met een plek in ons hart en we zijn zo blij dat ze deze mijlpaal met ons kwamen vieren!

De locatie was @Bobs Party Palace, in de South Beach Lounge. Deze zaal bleek een perfecte keuze. De jurk vonden we, na ritjes door heel Noord Holland en tientallen gala zaken bij Blaque in Haarlem. De Court jurkjes vonden we, na het vaststellen van het budget in Amsterdam. De schoenen werden gympen, iets wat uitstekend past bij het hele concept, maar ook nog eens voor iedereen betaalbaar bleef. 

Louise en Alex dansten de traditionele vader-dochter dans op een aangepaste versie, omgetoverd tot een wals, van Isn’t She Lovely en braken daarna uit in een extra ingestudeerde verassings routine. De schoenwissel, de Court Dans, de speeches, het ritje in de limousine, het haar, de make up, de fotoshoot,  het champagne moment en natuurlijk die ongelooflijke taart! Alles er op en er aan. 

Wat een geweldige dag. En nu is ze 15. We kijken er allemaal met veel plezier en een gevoel van verwondering op terug. Ja, het was echt, geen droom. Het nagenieten zal niet dagen of weken duren, maar jaren. :) 

Van de filmpjes en foto’s is een compilatie filmpje gemaakt, met de Quince Highlights, zoals te zien hieronder. Ook heb ik het filmpje van de Vader Dochter dans toegevoegd daar het één van mijn favoriete momenten van de dag was. Er zijn nog veel meer filmpjes en foto’s natuurlijk, maar dat past nooit allemaal in één blog haha.

[almilomar]

15, 16 en 21 ;)

Nog even en het is lente! Louise en ik zijn samen met Jules de eendjes wezen voeren. Brrr, het was nog wel koud, maar mooi weer en Jules keek zijn oogjes uit. :)

Op 3 maart waren Alex&ik 16 jaar getrouwd en op Zaterdag 5 maart konden we vieren dat we alweer 21 jaar samen zijn. Best trots op ons. In de goede en minder makkelijke tijden zijn we overeind blijven staan. Naast trots geeft het me ook een gevoel van dankbaarheid. 

Ik was 15 jaar oud toen we verkering kregen. En nu wordt Louise dit jaar ook 15 jaar! Dat is best een raar idee. En bijzonder. We gaan het groots vieren. Voor sommige mensen is 16 jaar een mijlpaal, voor andere is dat 18 of 21 jaar. Bij ons is dat 15. Een Quinceañera. We vinden het wel een heel mooi iets, met het Colombiaanse bloed dat ook door haar aderen stroomt. Louise weet al heel lang dat we dit gaan vieren. Ze kijkt er enorm naar uit. Ik heb me goed ingelezen en we nemen de belangrijkste (en leukste ;) ) tradities in acht. Super leuk toch? Zo heeft ze afgelopen week haar hofhouding uitgenodigd. In plaats van de traditionele 14 heeft ze gekozen voor 12 meisjes die iets voor haar betekenen. We hebben veel enthousiaste reacties gekregen. Bijna iedereen vind het een enorme eer om zo betrokken te worden bij een dag, een feest, die Louise maar één keer in haar leven zal vieren. Eerlijk gezegd waren dat ook de reacties die ik had verwacht. Een beetje naïef misschien, dat ik er niet bij stilstond dat er ook mensen minder leuk zouden kunnen reageren. Het steekt wel een beetje dat er zo weinig vertrouwen is in mij als persoon. Omdat er gevraagd wordt om het benodigde jurkje zelf te betalen zijn mensen bang dat ik ze “op kosten ga jagen” Jep. Letterlijke woorden van iemand. Wanneer heb ik ooit iets anders gedaan dan mensen helpen, tegemoet komen en juist dingen weg geven zonder er ooit iets voor terug te vragen? Zo ongeveer nooit dus! De mensen die mij kennen, echt kennen, weten hoeveel moeite het mij kost om ooit ergens om te vragen. Ik vraag bijna nooit om hulp, tenzij het echt niet anders kan en als iets dan ook nog geld kost dan vind ik dat echt helemaal verschrikkelijk.  Ik heb de stap om te vragen dat iedereen zelf zijn jurkje bekostigd met heel veel moeite genomen. Onderbouwt waarom deze dag zo belangrijk is, uitgelegd dat we het zelf niet kunnen opbrengen. En nog zijn er mensen bij die bang zijn dat ik ze jurkjes ga laten kopen van honderden euro’s ofzo.  Daar komt bij dat sommige mensen het ‘onzin’ vinden. Een Quinceañera.  Onzin voor hen misschien. Maar wie ben jij om de waarde van iets te bepalen voor een ander? Voor ons is deze dag er één van betekenis. En we willen jou er graag bij hebben. Dat is dan toch iets om van te zeggen: “Wauw. Wat gaaf dat je aan mij denkt bij iets wat jullie al zo lang plannen en zo belangrijk voor jullie is!”? En bovendien, in deze tijd is elke reden voor een feestje, iets leuks, iets positiefs, een goede reden in mijn boek.  Een beetje jammer allemaal. Het begin van de voorbereidingen, het samenstellen en uitnodigen van de hofhouding, was iets waar we ontzettend naar toe geleefd hebben. Dit werpt wel een beetje een schaduw over wat een geweldig moment had moeten zijn.

Genoeg geklaagd! Het gaat maar om een paar ouders. De meeste mensen zijn echt DOL ENTHOUSIAST! 

On a positive note: De 12 uitnodigingen voor de hofhouding zijn super leuk geworden! 

We hebben ook al een uitnodiging voor de gasten in gedachten. Een super mooie fancy kaart :) Maar die houden we nog even voor ons natuurlijk. Half Augustus zullen de uitnodigingen de deur uit gaan!  Wie gaan we uitnodigen? Nou daar gaan we niet moeilijk over doen. Je hoort wel over feesten en bruiloften waar je kinderen dan niet mee naar toe mag nemen. Soms om kosten te drukken maar ook omdat kinderen gewoon niet als welkome gasten gezien worden. Dat is hier niet aan de orde. Alex en ik vieren hier de liefde voor onze dochter. Louise vier hier haar verjaardag en over het algemeen wordt het een viering van het leven en liefde. Onze familie, vrienden en hun kinderen zullen een uitnodiging ontvangen om deze once in a lifetime dag met ons mee te vieren!

Ook de locatie hebben we al in gedachten. Nee, ik zeg nog even niet waar. Deze locatie valt voor deze specifieke gelegenheid het meest bij ons in de smaak. Nu gaan we nog even opzoek naar die pot met goud aan het einde van de regenboog ;) Louise heeft zelf ook al een prachtige jurk in gedachten. Ze is er verliefd op geworden en geen enkele andere jurk kan er nog aan tippen. De jurk is, in één woord, #Epic  You all just have to wait and see :D  Zover even voor de Quince voorbereidingen.

Vorige week zaterdag hebben we Alejandro’s zesde verjaardag gevierd. Zes! How did that happen?  Het was een gezellige dag, ik geloof dat hij zich wel vermaakt heeft. 

Over Thaartje hebben we afgelopen week een gesprek gehad bij de Ortho. En wat blijkt; ze willen dat ze een kiestransplantatie ondergaat.  Say what?  Nou... dat dus.. Ben benieuwd hoe dat allemaal zal gaan. Met Mariëlla nog naar de kaakchirurg geweest wat heeft geresulteerd in een nieuwe afspraak voor een 3D scan. Zo blijven we bezig. Louise ligt al sinds donderdag met hoge koorts op bed of op de bank.  En dan van die koorts waarbij je nauwelijks nog op je benen kan staan.  Zomaar, in eens. Als het aanhoudt dan gaan we morgen of overmorgen toch maar eens de huisarts bellen.   Dat was t weer even voor nu. Ben een beetje uitverteld!  Tot Blogs

[almilomar]

Schrikkeljaar!

Vandaag is het 29 februari 2016. Leap Year!  Gewoon een extra dag cadeau gekregen :) De meiden hebben een weekje voorjaarsvakantie en afgelopen weekend hebben we de 10e en 11e verjaardag van Mesika&Thaartje gevierd.   Wat een drukke boel! Maar wel heel gezellig. Wendy heeft een prachtige taart gemaakt voor Thaartjes verjaardag. Echt ongelooflijk. Begin te denken dat zij haar roeping is mis gelopen.

Over mis gelopen roepingen gesproken; Eén van mijn foto’s van Jules is gepubliceerd in het foto magazine Digi Fotostarter. Daar had ik dus ook wel eerder mee mogen beginnen, fotografie. Het blijkt dat ik er wel enige aanleg voor heb én ik vind het nog leuk ook! Maar gelukkig is het nog niet te laat. Isa en ik timmeren aardig aan de weg met Bellami en ik leer bij met elke foto die ik maak. Waar het heen gaat? De toekomst zal het leren :) 

Het gaat goed met de kleine grote man, hij ontwikkeld zich zo snel, ik kan me niet herinneren dat Lo ook zo snel was met dingen. En hij kan zo heerlijk knuffelen. Dat is het heerlijkste gevoel dat er is. Met de meisjes gaat het ook heel goed, afgelopen maandag van de jongste drie oudergesprekken gehad op school en het gaat eigenlijk met alle drie bovenverwachting. Hoewel, van Tharanika had ik eerlijk gezegd ook niet veel anders verwacht, dus dat was dan binnen mijn verwachting :P Zondag de 21e ben ik met mijn vier meiden naar Eindhoven gereden voor het afscheidsconcert gereden van K3, de oude garde. En het introductie concert van de nieuwe meiden die het stokje overnemen. Tranen met tuiten heb ik gejankt, samen met Lo, elke keer als Karen, Kristel en Josje opkwamen. Zo’n gevoel van weemoed. Alsof met het vertrekken van hen de deur naar Louise d’r kleine meisjes tijd echt voor bij is. Nu wil het lot dat Jules met zijn acht maanden nu al een K3 fan is. Er is niks dat hem zo kan boeien op de tv dan de meiden, zowel de oude als de nieuwe, die een liedje zingen, en dansje doen en hem tegemoet lachen. Hij lacht uitgebreid naar ze terug, zwaait en wipt op en neer in de box of kinderstoel. Dus alle liedjes kunnen we blijven luisteren voorlopig en met de nieuwe zullen we vast ook snel genoeg vertrouwd raken.

Foto boven: De eerste x dat wij met Louise K3 bezochten was ze twee jaar oud.

Foto’s onder: genomen door mij op 21 Februari 2016 in Eindhoven

Louise is onlangs naar een workshop geweest van haar danshelden. Zij waren in Amsterdam en dat wist ze pas 24 uur van te voren dus het was maar afwachten of het allemaal ging lukken. Maar gelukt is het en hoe! Met haar hiphop juf samen, op wie ze stapel gek is, is ze heen geweest. Hyper, stuiterend en overgelukkig. Heerlijk om haar zo te zien. En verdiend. Ze werkt keihard. Zo hard dat ik me wel eens zorgen maakt. Elke dag zeer intensief trainen. Zeer intensief leren voor school tot diep in de nacht en heel weinig slaap. Ongezond? Ik denk het wel. Het woord roofbouw komt met enige regelmaat in me op. Met het oog op wat ze wil bereiken snap ik dat het allemaal even niet anders kan. En ik kan dan zelf ook niets anders dan haar steunen en er voor haar zijn als ze me nodig heeft.  Het frustreert me soms dat er zoveel onbegrip (jaloezie?) is voor wat zij doet. Dat er wordt gesproken, met afgunst, dat Louise het zo makkelijk heeft. Alsof het haar allemaal komt aanwaaien. Dan kan ik soms wel gillen en komt mijn moederhart in opstand. Aanwaaien? Nee. Keihard werken. 24/7 want slapen is er nauwelijks bij. Voor elk goede cijfer heeft ze haar nachtrust opgeofferd. Voor elke succesvolle dansauditie of dansoptreden heeft ze uren, dagen, weken en soms maanden getraind. Nee. Het komt haar zeker niet aanwaaien. En nee, ze verdient geen geld, zelfs als ze zelf zou denken dat een bijbaantje in dit KILLING schema zou passen, dan zouden wij, haar ouders, er geen toestemming voor geven. De beloning voor haar arbeid laat nog even op zich wachten, hopelijk in de vorm van een toelating op een HBO dansopleiding naar haar wensen en uiteindelijk in een carrière waarin ze haar geluk zal vinden. Dus ze is niet zielig ofzo, ze behoeft geen medelijden, ze weet wat ze doet en waarom, maar ze verdiend wel enig respect voor wat ze aan het doen is. Ze is een bikkel. En steengoed bezig!

Ondertussen is nu tijd om boodschapjes te gaan doen. We eten al drie dagen taart dus we hebben allemaal behoefte aan iets met heel veel vitamientjes :D Louise en ik gaan zo naar de winkels lopen, gelijk weer even aan mijn stappen werken. Per maart wil ik weer beginnen met het laten staan van suiker en meer lopen. Dan voel ik me beter. Waarom in maart? Omdat ik het te vaak te koud en regenachtig vond de afgelopen maanden en ik wil Jules kunnen meenemen. Het is nu steeds vaker fris, maar mooi weer. Warm aankleden en dat moet goed komen. Eigenlijk wel weer zin in!

Nou... Liefs en tot blogs!

[almilomar]

#Family #Valentinesday #Love

Fotootjes gemaakt van mijn kinders op Valentijnsdag :) 

[almilomar]

2015

De eerste helft van dit jaar stond vooral in het teken van mijn zwangerschap.

Dat lijkt nu alweer zo in het verleden.Met Jules ook; aan de ene kant is het nog steeds onwerkelijk dat hij er eindelijk is, zo lang heb ik op hem gewacht en ook aan die ellendige zwangerschap leek maar geen einde te komen (voor als ik t na Louise nog niet zeker wist, na de 2e x kan ik t niet meer ontkennen; moeder worden is het mooiste wat er is en het beste wat me ooit is overkomen. Zwanger zijn? NIKS VOOR MIJ!). Aan de andere kant past hij zo bij ons, in ons gezin, ging alles gelijk zo vanzelf, zo vertrouwd, is alles precies zoals het zijn moet, dat het haast is alsof hij er altijd al is geweest.Mijn bevalling viel niet tegen, al dacht ik daar op het moment zelf wel anders over. ;) Zes uurtjes en daar was hij. Jules Guillermo Triana. Zo’n mooi kereltje. Mijn zoon. Mijn wonder.

Tharanika zat ook dit jaar vol met uitdagende vragen, maar misschien nog wel meer met bijzondere feitjes, die ze zelf op en uitzoekt en vervolgens dagelijks rondstrooit. Soms boeiend, soms grappig, maar altijd met een typisch Tharanika randje

Mariëlla was de verassing op school dit jaar! Zo belabberd als het vorig jaar ging, zo geweldig gaat ze nu! Heeeeeel erg blij mee. Ze heeft ook weer een bril. Nu ze een stukje ouder is durven we het weer aan. En het is ook echt heel erg nodig helaas.

Mesika. Mijn grote hulp. Het moedertje. Aan het puberen, rollen met haar ogen kan ze als de beste, maar daar staat tegenover dat ze er ALTIJD is, als Jules ook maar een piepje geeft. Altijd warm, liefdevol en geduldig. Gewoon pure goedheid.

Louise…. Mijn keiharde werker, regelmatig op t randje van pure uitputting. Maar nooit willen opgeven. Her eye on the prize… Net als vorig jaar en het jaar ervoor eigenlijk… Alleen is t dit jaar nog weer een tandje zwaarder geworden allemaal.

Deze zomer zijn we wederom niet op vakantie geweest. Jules was nog zo klein.En Alex heeft gelukkig wel weer werk, maar we zijn lang niet terug als waar we waren, financieel gezien. Dus dat blijft oppassen en keuzes maken.Aan de andere kant, die loterij heb ik wat mij betreft al 10x gewonnen. Ik heb Jules gekregen! Ik heb vijf gezonde kinderen en een gelukkig huwelijk. Ik heb zeer veel om dankbaar voor te zijn.Ons eerste gezinsuitje met zn 7en was erg ambitieus, we bezochten Sail in Amsterdam.  Dat was erg leuk, maar ook erg druk. En een hele uitdaging met de kleine erbij.

Ook was Dentro weer een heel belangrijk deel van ons jaar. En zo zal het aankomend jaar ook weer zijn, te beginnen met de voorstelling in Cool. Zo blij en dankbaar voor het gevoel van geluk en eigenwaarde dat ze mijn meisjes daar mee geven.

#Onbetaalbaar

Mijn meiden worden allemaal zo groot. Zaten we eerst alleen met Louise op de bank, nu kijken we zaterdagavond vaak met zn zesjes naar een spannende film. Zo gezellig. We zijn dit jaar van vijf naar twee katten gegaan. Dat is waar ik wel zo ontzettend van baal.Belle was zo’n bijzondere kat. Eigenwijs, een jager, een halve wilde, maar ook zo lief voor mij en de rest van het gezin. Charming… Op mijn verjaardag van hem afscheid moeten nemen. Het grootste deel van mijn zwangerschap hield hij bij mij de wacht op de momenten dat ik mij echt niet lekker voelde. En nu is Twinkie, het laatste wat ik van Tink&Belle had, ook verdwenen. Ik hoop zo dat hij nog ergens gezond en wel opduikt…

Nu hebben we alleen Dusty&Whisckers nog, 20 en 18 jaar… Merlijntje wordt echt oud nu. Elf jaar, doof en slechtziend. De tijd om afscheid te nemen komt met rasse schreden dichterbij. Zal dat in 2016 zijn? Ik wil er nog even niet aan denken. Mijn maffe labrador…

Ik denk dat ook Clara hem enorm zal gaan missen. Als Merlijn weg valt dan zal ik met haar weer gaan trainen denk ik. Daar vinden we dan allebei troost in en het ze kan t goed gebruiken haha.Het einde van dit jaar was bijzonder. Dora, Marcelo en Jomayra kwamen terug naar Nederland! YEAH! Daar ben ik zoooooo gelukkig mee! Heb ze echt gemist en ben blij dat Nederland het van Chile heeft gewonnen!Hoewel ik al een tijdje wist dat ze zouden komen, waren de kids compleet verrast toen ze ineens in de gang stonden. Tharanika moest Jomayra echt ff aanraken om zich ervan te verzekeren dat ze er wel echt was. Dora en ik hebben wel een paar traantjes gelaten. Blij blij blij!Wat ik ook erg leuk vond was dat Isa de liefde van dr leven heeft gevonden. Die verandering in haar, als ze over Rick praat, de blik in haar ogen. Daar word ik blij van.Leuk ook, dat we hem allemaal erg aardig vinden. Ik ben benieuwd naar hun 2016. Een hoop leuke mooie dingen verwacht ik!En een kerstfeestje, volgens de traditie van mij en mijn vriendinnen, dat was lang geleden. De kids deden ook voor t eerst mee. Bijna zo oud als wij waren toen we het ooit verzonnen. We hebben een paar dierbare vrienden aan de groep toegevoegd en het werd een reuze feest. Ik heb genoten. Natalie kwam een paar dagen logeren. We kenden elkaar alleen nog maar via facebook. Haar moeder, broer en zus waren hier vier jaar terug al eens, maar Natalie nog niet eerder. Hoe snel kan je met iemand een band opbouwen? Heel snel dus. Wat een lieve schat.  En nu naar 2016! A big year!Tharanika wordt 10 jaar. Altijd een big deal hier, als je 10 wordt.Jules viert in Juni zn 1e verjaardag. Alex wordt 40 en Louise viert haar Quinceañera!!!!!!!

Dat wordt een hele happening en iets waar wij en zij al jaren naar uitkijken. Ja, 2016 gaat ons weer genoeg bijzonders brengen. We gaan ervoor.Liefs van Mirjam  

[almilomar]

Jules Guillermo Triana Schol is geboren!

[almilomar]

Beginnende fotografen met een groeiende passie voor het vak :-)

Eens kijken of we wat meer ervaring kunnen opdoen in onze hobby!

[almilomar]

Een klein stukje van de moderne dans workshop van Louise.

[almilomar]

Louise heeft vandaag een workshop Moderne Dans gehad. Erg mooi weer :-)

[almilomar]

Knus

[almilomar]

Kuche kuche.... hatsjoe!

Oh bah. Ik ben al een paar dagen echt in de lappenmand. Keelpijn, koorts, warm en dan weer koud. Hoofdpijn, hoesten en snotverkouden. 

En natuurlijk een heel drukke zondag voor de boeg. Alex is een weekendje weg. Dat is hij eigenlijk nooit, dus fijn voor hem. Maarrrr waarom ik dan net dat ene weekend in 10 jaar zo beroerd moet zijn?  Stomme grap van het universum. Kan er in ieder geval niet om lachen.

Vannacht heeft Alejandro hier ook gelogeerd. Dat stond ook al op de planning, zodat Astrid en Juan een avondje uit konden.  En dan blijkt maar weer wat voor n kanjers mijn meiden zijn. Ze hebben me goed geholpen met hem. Vanmorgen hebben ze hem ook bezig gehouden zodat ik iets langer dan 06:09 kon doorslapen. 

Nu is Louise naar twee dansworkshops en heeft Mariëlla straks een ouderbezoek. Hopelijk is Alex niet al te laat terug... dan kan ik mijn bed weer in. Kuche kuche, snotter snotter...

[almilomar]

[almilomar]

World War Z aan t kijken met Louise&Aarathy. Maybe I should have done a pre screening :-S

[almilomar]

De zestien jarige Julia raakt van de ene op de andere dag haar oude leven helemaal kwijt. Ze komt terecht bij een alleenstaande pleegmoeder, Marina, die woont aan de rand van Kroondomein het Loo, het grootste landgoed van Nederland. Na een ogenschijnlijk toevallige ontmoeting met een vreemdeling in het midden van het bos komt ze er al snel achter dat de wereld anders is dan ze ooit had kunnen denken. En dat zoiets als toeval niet bestaat...