alaskadazambak - Tumblr blog

[alaskadazambak]

Güneşli günler bile siyaha büründü, tadım tuzum yok bugünlerde.

[alaskadazambak]

İstediğin her şeyi yaptım, peki ne kaldı benden geriye?

[alaskadazambak]

Pişmanlık korkusu çok şey yaptırır da pişman olursun. Bazen bırak yarım kalsın.

[alaskadazambak]

“Vazoları birleştirdik mi dersin?”

Dedi yumuşacık sesiyle, dalgınca. Huzurlu, âdeta uykulu bir ifadeyle mırıldandım.

“Birleştirdiniz.”

Güldü. Gülüşünün sarsıntısıyla göğsünde bir şarkı bestelendi, ritmi benim göğsüme taşıdı.

“Doğru, sen çok çabalamadın.”

[alaskadazambak]

Doğmayacak sanmıştım güneş. Doğduğu an telaş sardı dört bir yanımı. Gözüm görmeye başladı çünkü enkazları, duymaya başladım içimi tırmalayan çığlıkları. Koca bir bina, petrolün karşısında. Biliyorum ki içinde onlarca can, aralarından birinin hayata tutunmaya çalıştığı eli vardı dışarıda. Öyle bir anda sırtımı çevirebildim yalnızca o hayata. Yer, gök sallanırken arsızca inanmak istedim yaşadığıma, utandım. Güneş bile utandı doğduğuna. Henüz karanlıkta uyurken bebekler annelerinin koynunda, babalar sarılmışken kızlarına, kediler susamışken ve köpekler ağlarken, ben nasıl yaşardım?

[alaskadazambak]

“Senin amacın ne?”

“Anlamıyorum, amacın ne senin?”

Dayadım ellerimi tezgaha, sordum ben de tekrar tekrar. Kahve yapıyordum sana ama taşmadı, taşırmadım. Ne olursa olsun taşmadım. Yine de çıkaramadım bir yerlerden; benim amacım ne?

[alaskadazambak]

Neyi aradığımı arayıp duruyorum.

[alaskadazambak]

Sevmeye başladım bugün denizin rengini.

[alaskadazambak]

Açıkça ihanet ettim çoğu söze ve çoğu da sanaydı. Evdeki ampüller birer birer patlarken ben yine seni düşündüm, sen de düşünüyor musun? Yoksa çöpe boşaltılmış küllükten düşen izmaritin miyim?

[alaskadazambak]

bir yere girdiğin zaman yanında duran gösterişli bir adam değilim ben. umut veririm ama. beni denersin. vitrinde bir elbiseyim. kabinde göğüslerine kadar giyer denersin beni. güzelsin derim. boşver, kuyulara bakarken seni nasıl ittim. kendinden kaçarken kaç kere kendinle karşı karşıya getirdim seni. kaç kere ezdim ama onurunu. sana aynaları kırmayı öğrettim. deli sanıyorlar değil mi hâlâ. cam kırıklarından zevk alıyorsun değil mi. kafanı tırmalıyor mu hâlâ gülücükler. yürürken ayaklarına bakıyor musun insanların, kalın bilekleri olan herkesten nefret ediyor musun. kanlı bilekleri öpüyor musun, nasıl öldürdüm sevgiyi sende. sana nasıl nefretler aşıladım, çiçek sandın değil mi. toprağı bile nasıl doldurdum boğazına. dilinden ne tür bir ağaç yaptım, sözcüklerinden nasıl kuşlar. uçurmadım ama. biliyorsun ya, ağzına buğday ekip nasıl damağını parçalattım onlara. bacaklarından nasıl ayırdım seni. konuşacaktın ya, ağzını nasıl açamadın. ne dikişler attım sana, hiç hissetmedin ama değil mi, nasıl uyuşmuştu ellerin. anlatsana sen de, nasıl uçurumlardı. nasıl öldün. aynan var mı. ellerin geçti mi. vitrinde misin. çıplak mısın. omzunda mıyım.*

[alaskadazambak]

Öyleyse günahkârından bir müjde, seina la ton, biz cehennem ateşine okyanusuz.

[alaskadazambak]

“İlerleyebilir misin ardına bakmadan?”

“Zor gibi.”

“Var mı yapacak bir şeyin?”

“Çaresi yok.”

“Neden endişelisin o hâlde?”

[alaskadazambak]

[alaskadazambak]

Allah yukarda ve toprak sıcaktı.

[alaskadazambak]

[alaskadazambak]

Sen ellerinde bahar demetleri,

İçim ışık ışık,

Kısaca sen gençliğimdin.

[alaskadazambak]

1103’

Biz hep geç kaldık birbirimize.