al1-tprk

[al1-tprk]

Kurumuş çiçekler gibi yüreğim. Parçalanmış, dağınık, sayfa aralarında. Elimde bir kimlikten başka bir şey yok artık. Bir isimden, bir yüzden, birkaç merhabadan. Ne şarkılar var bildiğim, ne taze düşlerim. Ölümün sıkılgan örtüsü, kaygısız, soğuk. Ve içimde boğuk, yorgun, kırgın bir soluk. Her aşk yalnızlığımı çoğaltıyor ve her ayrılıkta büyütüyorum onu, kucaklıyorum. Sırtüstü uzanmış bir yaşlı kaplumbağa gibi öldüğümle dinleniyor ruhum, rahatlıyor. Çünkü yaşamak, benim için bir tercih artık, bir zamanlar yürüdüğüm ve şimdilerde bozulmuş, yabani otlarla kaplanmış eski bir patika.

[al1-tprk]

Yazık, bütün bir yaşamımız boyunca duyurmaya çalıştığımız sesimizi kendi yankımızda boğuyoruz.

[al1-tprk]

Geç anlaşılır, tanrı yankılarla konuşur.

[al1-tprk]

Tüm yaşamı boyunca, inkar ettiği şeyler kabullendiklerinden hep daha fazlaydı. Öldüğünde, ardında dağınık bir dünya bırakması bundan.

[al1-tprk]

Ben gönlünden geçeni istedim, sense gönlümün geçtiğini.

[al1-tprk]

Yanlış olanın reddi, doğru olanın savunması değildir her zaman.

[al1-tprk]

Onlarsız yaşamayı öğrendiğimizde ve buna alıştığımızda, sevdiğimiz şeylerin bizim için önemi azalır.

[al1-tprk]

Yenilgilerimden ördüğüm yorgun bir imgenin karanlık ışıklarıyla aydınlanır ruhum. Işığım kendi iç dünyamın kederli tortularından ışıdığından, gölgem ve ruhum arasında gerili bir uçurum gibi duran tenim, cenneti ve cehennemi bana imkansız kılan boşluktan bir araftır.

Bu yüzden kime dokunsam, dokunmuş sayılmam. Ben değilim kenti adımlayan, gecenin sırnaşık serinliğinden cesaret bulup bir sevgilinin aşk dolu kollarında dudaklarını harlayan. Ben değilim görünen ve duyulan.

Dünyaya ışımadığından renklerimi ortaya çıkaran içsel prizmam, görünmem, görünemem insanlar arasında. Görürüm fakat ve duyarım, bir hayalet yalnızlığında, insanları, onları kendi güneşleri altında.