aintitheniel

[aintitheniel]

αυτό είναι ένα τεστ για να δω αν με θυμάται κάποιος από εδώ ακόμα

[aintitheniel]

Denise Levertov, from Candles in Babylon: Poems; “A Child,” published c. 1982

[aintitheniel]

a little mock postage stamp i did a while ago. free to download (X) and print as stickers, posters or whatever you like.

[aintitheniel]

[aintitheniel]

10 years later my soul is at peace.

[aintitheniel]

They’re just cards, Eve...

[aintitheniel]

τεστ 1,2

υπάρχει κανένας ακόμα εδώ; 😂

[aintitheniel]

Και εγώ πονάω.

Την δύναμή μου.

Σε ευχαριστώ. Είναι δύσκολη νύχτα. Μακάρι να ζήσεις άνθρωπε.

[aintitheniel]

πονάω

[aintitheniel]

[aintitheniel]

[aintitheniel]

[aintitheniel]

Freshman Basket ball Team

[aintitheniel]

honestly watching them start to do CPR on Eriksen in real time was harrowing. Going from thinking he was just unconscious to realising his heart had stopped. That moment of seeing the CPR take place will be etched into my mind for months.

[aintitheniel]

the finnish are saying “Christian” and the danes are saying “Eriksen.” a really beautiful moment after such horrific scenes.

[aintitheniel]

ο τρίτος μάρτιος

Δεν συνηθίζω να γράφω πλέον εδώ, έχω φτάσει στην αμήχανη φάση που πληκτρολογώ τον κωδικό μου δυο-τρεις φορές λάθος πριν να κάνει τελικά το πολυπόθητο log in, αλλά απόψε λέω να σπάσω την συνήθεια. 

Καμιά φορά, συνειδητοποιώ ότι οι μεγαλύτερες αλλαγές στην ζωή μας δεν γίνονται απότομα, αλλά σταδιακά. Τόσο σταδιακά, που κοιτάς μετά από 6-7 μήνες γύρω σου και βλέπεις ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο από αυτό που θυμόσουν, ακριβώς όπως όταν ταξιδεύεις με πλοίο και ξαφνικά το λιμάνι φαίνεται μια μικρή κουκίδα, ενώ πέντε λεπτά πριν πατούσες πάνω του.

Βαδίζοντας σιγά σιγά στα πρώτα -αντα, συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις ανθρώπους. Πόσο εύκολα δεσμοί ετών, ακόμα και δεκαετίας, φθείρονται, σπάνε, ξεχνιούνται. Πόσο εύκολο από ένα σημείο και μετά είναι να αφήνεσαι. Αν κάτσω να μετρήσω τους ανθρώπους που έχασα τα τελευταία 3 χρόνια είναι αρκετοί. Παραπάνω από αρκετοί. Άλλοι γιατί αποτέλεσαν μέρος ερωτικών σχέσεων που έληξαν, άλλοι γιατί αποτέλεσαν φιλίες παιδικές που πια δεν συμβαδίζαμε, άλλοι γιατί πια η καθεμιά μας  είχε μια διαφορετική φωνή που πολλές φορές κάλυπτε η μία την άλλη, άλλοι γιατί δεν ήταν ούτε έρωτες, ούτε φιλίες, ούτε καν συμπάθειες πλέον, αλλά συνήθειες που δεν κόβονταν με τίποτα... η λίστα θα μπορούσε να συνεχίζεται, αλλά δεν υπάρχει λόγος.

Το παράδοξο είναι πως αν το δω αριθμητικά, έχω πολύ μικρότερο κύκλο απ’ ότι είχα 4 χρόνια πριν κι όμως, νιώθω πιο εντάξει από τότε. Είναι μεγάλη κουβέντα να πω πως είμαι ευτυχισμένη, αν και τον τελευταίο 1,5 χρόνο, κόντρα στην συνθήκη που ζούμε το έχω σκεφτεί αρκετές φορές. Τα δικά μου λάθη είναι πολλά και σίγουρα με πήγαν πίσω αρκετές φορές, αλλά κάπως έχω σταματήσει πλέον να με τιμωρώ επιπρόσθετα για αυτά. Δεν έχ��ι νόημα στο κάτω-κάτω, δεν θα αλλάξει κάτι, ούτε θα πάρω τον πόνο από κάποιον που πλήγωσα.

Δεν ξέρω αν οι απαντήσεις που έψαχνα τόσα χρόνια βρίσκονται στην αγάπη. Δεν ξέρω αν στα 28 μου έμαθα να αγαπάω όπως ήθελα, όπως πάντα ήξερα πως μπορούσα. Νομίζω όμως πως αυτά που χρειαζόμαστε για να είμαστε καλά στην πραγματικότητα είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Νομίζω, πως αν ερχόμαστε όντως για κάποιο σκοπό σε αυτόν τον κόσμο που δεν βγάζει κανένα νόημα, είναι για να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο.

Εις το επανιδείν. 

[aintitheniel]

This