agiokyprianitis - Tumblr blog

agiokyprianitis · 3 years

Photo

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ

Το μίσος κι η εκδίκηση προσφέρονται απλόχερα στην ενδεή άπνοια των ημερών, που ζούμε. Οι δημόσιοι άρχοντες ασελγούν διαδοχικά στους ανυπεράσπιστους πολίτες, μοιάζουν με κάποιους που, αφού βίαζαν γυναίκες, μετά τις αποκαλούσαν πόρνες! Αυτές οι βιασμένες ψυχές της βιοπάλης κουβαλούν βασανιστικά μέσα τους θυμό και ψυχοφθόρα αγανάκτηση, διοχετεύουν το δριμύ κατηγορώ τους σε νέους μέντορες, που πουλάνε προστασία. Γέμισε σενιαρισμένους νταβατζήδες η υποβλητική, βιοποριστική ζωή μας, κολλαριστούς, κοστουμαρισμένους γιάπιδες του νομιμοποιημένου, διεφθαρμένου υποκόσμου, που χασμουριούνται ανέξοδα σε βουλευτικά έδρανα και πολιτικά γραφεία. Ένας λαός ολόκληρος αναζητεί τον νέο μέντορά του, έχουμε ανάγκη από βαρβάρους, για να δικαιολογήσουμε αργότερα την υπαιτιότητα των άλλων. Αν αύριο, ως δια μαγείας έφτιαχναν ξανά τα πράγματα, πάλι θα ποιούσαμε το ίδιο, δαγκωτό, μαρκαρισμένο ψηφοδέλτιο στον κομματικό Καλοχαιρέτα και θα ποιούσαμε ολονύχτιες, μεθυσμένες αποδράσεις σε διαφημιζόμενα σκυλάδικα και υπερηχητικά, πνιγηρά μπαράκια. Πολύχρωμος, κομματισμένος χαρτοπόλεμος, άναρθρες κραυγές σε μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις και μπαλκονάτα, αρχηγικά κελεύσματα. Υποκρινόμαστε κι εμείς, ως έξαλλες, μαυροντυμένες χήρες τον θάνατο του πρόωρα, χαμένου μακαρίτη, έχοντας, όμως έτοιμο τον καινούριο αντικαταστάτη… Η εθνική υπερηφάνεια δεν μπαίνει πάνω από την εθνική Ευχαριστία, σ’ έναν Θεό που αποζητούμε ανελέητα, αφού ξεμείνουμε πια, από προστάτες και βαρβάρους.

Πίσω απ'την ασυδοσία κρύβεται ο φασισμός, πίσω από κάθε στοχευμένη ελευθεριότητα έρπει ο εκούσιος καταναγκασμός, συνακολουθούν νεοταξικοί μακαρισμοί και νεοποχίτικες επελάσεις, την ώρα που ο λαός δοκιμάζει την περισσή αντοχή του. Αιμορραγεί κάτω από την βιοτική του ανασφάλεια και την προυπολογιστική του συρρίκνωση.

Ένας λαός αργοσβήνει στην “δημοκρατική” του ανασφάλεια. Είναι υπερφίαλα ποταπό, από την μια να στήνονται συσσίτια στους δρόμους, οι αυτοκτονίες να μην αποτελούν πια είδηση, η ανεργία να βασιλεύει στα κεφάλια μας, κι από την άλλη, ο Τούρκος ν’ ακουμπάει το φέσι του στην Κύπρο, ένας δήμαρχος να παραλογίζεται υπό την μέθη της αντιδραστικής του ματαιοδοξίας κι ένας μαντρωμένος, καθ'όλα λαός, να παρακολουθεί άναυδος τις δαιμονιώδεις εκτροπές δημοσίων αρχόντων, που παίζουν σκάκι με τον διάβολο.

Ερωτοτροπούν με τους σφαγείς του παρελθόντος και βρίζουν δίκην καφενείου, την μαρτυρική ιστορία των Ελλήνων. Αλοίμονο, πριν λίγα χρόνια, τέτοιες μέρες, 3.000 χιλιάδες μουσουλμάνοι προσεύχονταν ομοθυμαδόν στην πλατεία Συντάγματος. Ό,τι γίνεται λίγο - λίγο, γίνεται συνήθεια κι η συνήθεια, γίνεται εν δυνάμει αίρεση, πάνω στις ορθόδοξες παραδόσεις των υπόδουλων, κατοχκών Ελλήνων. Η υποκρισία σ’ εμάς, τους κατ’ όνομα ορθοδόξους, είναι η εξ’ αγχιστείας αδελφή μας.

Γράφουμε, αλλά δεν πράττουμε, προτρέπουμε,αλλά παρεκτρέπουμε, μακάρι, όσα γράφουμε εδώ μέσα, στον εικονικό κόσμο του ματαιόδοξου δηθενισμού να είναι τα αυτά και στην πραγματική μας βιοτή. Αναλλωνόμαστε σε περισσή αγαπολογία μεταξύ μας, αιμορραγούμε στην σκιά πρωτοκαθεδρευόμενων εντυπώσεων, ενιστάμεθα στο κενόδοξο, αλλά βαυκαλιζόμαστε με το φίλαυτο. Ακόμα και Αυτόν τον Χριστό, Τον έχουμε ράψει κοστούμι στα δικά μας μέτρα, όπως ετσιθελικώς απαιτούμε τον Θεό, πλάθουμε κι έναν δικό μας Χριστό.

Ποιός στ’ αλήθεια διαβάζει Ευαγγέλλιο, να ξεστραβωθεί λίγο από αυτήν την ποδηγετούμενη ιλαρότητα των όλων, ας βγούμε από αυτό το παραμύθι της Σταχτοπούτας, που πάντοτε έχει αίσιο, παραμυθένιο τέλος. Η Πίστη είναι σοβαρή υπόθεση, δεν είναι το πάλαι ποτέ σινερομάντζο της μαμάς, ούτε το αστυνομικό βίπερ της Αγκάθα Κρίστι. Ναι, ο Χριστός είναι Πατέρας, Φίλος, Αδελφός, αλλά και Παιδαγωγός στην ζωή μας.

Τείνει να γίνει κάλπικη “αλήθεια” σε πολλούς, ότι έτσι κι αλλιώς όλοι θα συνευρεθούμε στον Παράδεισο!… Υποβιβάζουμε Αυτόν και ανυψώμαστε Εμείς, ας μπει κάποιο φρένο, η σιωπή συχνά είναι προτιμώτε��η από τον θόρυβο, κι αυτός ο ακατάσχετος, ανοικός βερμπαλισμός μας είναι μακράν, ο χειρότερος καθ’ υποκρισίαν αδελφός μας! Η Ορθοδοξία δεν είναι ορθολογιστικό ευφυολόγημα, να προσθαφερέτεις κείμενα και αγιογραφικές εντολές. Δυστηχώς σήμερα υπάρχουν δυο εκ διαμέτρου αντίθετες στάσεις ζωής.

Οι ανεξέλεγκτα ιλαροί, μιας παράδοξης, ομορφοποιημένης πίστης, που θωρούν τον Παράδεισο, ανοιχτό και ευρύχωρο για όλους και επίσης, οι λίαν ερωτευμένοι με την εσχατολογική παθογένεια και τις απανταχού συνομωσιολογικές εκφάνσεις των αντίχριστων δυνάμεων. Πιστοί, που γίνονται οπαδοί του συνδρόμου του Γεροντισμού και οπαδοί, που ηδονίζονται στην θέα οιουδήποτε μυστικογενούς θεάματος. Υπάρχουν μπλοκς στο διαδύκτιο, που παράγουν εξατομικευμένη ορθοδοξία, συγκροτούνται από ασύστολα, άσχετους ανθρώπους, που βλέπουν την Πίστη, ως ευκαιριακή, ωφελιμιστική ανάγκη για εκούσια προπαγάνδα.

Ο κάθε ιερέας δεν είναι Γέρων και ο κάθε κληρικός δεν είναι στάρετς. Ως εκ τούτου, χρειάζεται επιμελής διάκριση, γιατι η Πλάνη δεν ρωτάει, όταν χτυπά την πόρτα του σπιτιού μας. Ξαφνικά, γέμισε ο τόπος από “προορατικούς” γέροντες, αμφίβολης προφητικής ικανότητας, που με μέσω τρίτων, προειδοποιούν για τα μελλούμενα και ευτελίζουν την έννοια της πίστης. Ο Χριστός μας ζωγραφίζει τις ημέρες πάντα, μ’ εκείνο το γαλάζιο τ’ ουρανού και το λευκό από τις παλιές, ασπροβαμμένες μάντρες των σπιτιών.

Κι εμείς τις κάνουμε στάχτες κι αποκαίδια με τα δαιμόνια τερτίπια μας, με την καλά ακονισμένη γλώσσα μας, που δεν γνωρίζει φραγμούς και απαγορευτικά. Είναι μονόδρομος κατήφορος ο ξεπεσμός των αξιών, ο ευτελισμός των ιδανικών, οι δηθενισμοί και τα κοκορέματα που εκκολάπτονται σε αιμορραγούσες, καταθλιπτικές καρδιές. Τα περισσότερα τα κάψαμε στις φωτιές του Άι - Γιάννη, τότε, που πηδούσαμε πάνω από τις φλόγες της αγνότητας, του ομοθυμαδόν, της γειτονικής παρέας, τις φωνές της μάννας βραδυάτικα, να μαζευτούμε στο σπίτι, ν’ αποκάνουμε κι αύριο πάλι.

Πού πήγαν τα χρόνια των Ελλήνων, ξένοι αναμεταξύ μας, ενχώριοι αλλοδαποί σε μια χώρα δανεική από το παρελθόν. Το Παρελθόν είναι το μόνο που έχουμε, να καυχηθούμε, ατενίζουμε αντίστροφα το μέλλον, περπατάμε ανάποδα στον χρόνο, που είναι αδυσώπητα σκληρός, κακός αφέντης, πατέρας και “δεσπότης”. Λαχταρώ, να μυρίσω πάλι τα βασιλικά στις πήλινες γλάστρες και τις μέντες, που φύτρωναν στους σκουριασμένους ντενεκέδες και τ’ ανοιγμένα, παλιά κονσερβοκούτια. Του Σταυρού θα μυρίσουν πάλι τα βασιλικά στις ιερές εικόνες, κι εκείνες οι ρημάδες αναμνήσεις στην βρεγμένη αγιαστούρα του παππούλη, που ξορκίζει το κακό και γεννάει ένα καινούριο αύριο.

Τα δεινά του πλησίον μου αφορούν κι εμένα, ως συνεικόνες Θεού και ως χωμάτινες υπάρξεις με εγγενείς, γενώσιμες αντιστάσεις και πάθη, που προσδιορίζουν πάντες. Αυτός ο χρόνιος, έρπον τομαρισμός πάντα απέκλειε τους άλλους και προήγαγε τον έναν, τον ολοζώντανο, ειλωλολατρικό εγωισμό μου. Αποστασιοποιούμαστε από τις βιοτικές προβληματικές του αδελφού, σφυρίζουμε αδιάφορα στο μέλλον και θεωρούμε ουσιαστικά τον πλησίον, ως εγχώριο μετανάστη, που η κακιά η μοίρα τον έθεσε εκτός. Αλλίμονο!

Έχουμε εναγκαλιστεί τον αιθεροβάμμων δήμαρχο και ξεχάσαμε τον ταπεινό κλητήρα. Είναι εκ περιτροπής αυτές οι δύο λειτουργίες, όλα μέσα μας είναι αυθύρπακτα δεδομένα, λειτουργούμε σαν τελευταίας τεχνολογίας υπολογιστές, που επιτρέπονται μόνο οι χειριστικές, ορθολογιστικές λειτουργίες, κλείνουμε συχνά τα μάτια στην φωτιά, που ξέσπασε στο σπίτι του γείτονα, αλλά όχι, βέβαια σ’ εμάς. Το έχουμε σίγουρο, πως το πρωί θα δούμε τον ήλιο, ν’ ανατέλλει, τον ουρανό να λαμπηρίζει από τις φρεσκοβαμμένες πινελιές του Θεού και στο σπίτι να επικρατεί θεοφόρος ευταξία.

Αν όμως, τα κανονίσει διαφορετικά ο παντεπόπτης Χριστός, τότε θα θυμηθούμε τον φουκαρά τον γείτονα και τα χαστούκια της ζωής, που είναι παιδαγωγικές, ενισχυμένες βιταμίνες για εκείνους, που μπορούν ακόμη να τα ερμηνεύουν, για τους άλλους δυστηχώς, είναι ακόμα προστιθέμενες σελίδες στο βιογραφικό, επαναλαμβανόμενο τεφτέρι τους. Μισοσβησμένα γράμματα που ξέφτισαν στο ημερολόγιο της επαναλαμβανόμενης, ηλεκτρονικής ζωής μας. Κοινωνική αντίθεση απείρου κάλλους!

Η χώρα παφλάζει στην δίνη της ένδοιας και της εξαθλίωσης, των αυτοκτονιών και των ενδοιοικογενειακών δραμάτων και η τηλεόραση ταρριχεύει την ελληνική τραγωδία, παρουσιάζοντας μια χώρα, που, ως μοντέλο,βαδίζει πάνω στην πασαρέλα των Γιάπις, των celebrities και της περιεώνυμης Μυκόνου!… Πλαστικοποιημένοι άνθρωποι λανσάρουν την περιρέουσα πτωχεία, ως τελευταίας διαλογής προιόν προς πώληση και το ελληνικό δράμα, ως παροχημένη ταινία του Ξανθόπουλου, στα σκονισμένα ράφια της αείμνηστης, συγχωρεμένης ΕΡΤ. Σήριαλ με απροσμέτρητη χλιδή και απόκοσμα, μαγεμένα μέρη και τηλεοπττικοί αστέρες, που εμφανίζουν αίφνις μια Ελλάδα, που απλά, απλούστατα δεν υπάρχει!

Εκπομπές με μαγειρεύματα γκουρμέ και σεφ με πανεπιστημιακή θεώρηση των γεύσεων, μαγειρεύουν για τους Έλληνες, που εσχάτως, πολλοί ζουν αποκλειστικά με ζυμαρικά και ρύζι…Για τα αποκαλούμενα “Μεσημεράδικα” και “Απογευματάδικα” …ουδείς λόγος… Το…αρσενικό φύλο εκλίπει παταγωδώς, το αυτονόητο και το λογικό βρίσκονται υπό φαρμακευτική ανάρρωση σε δημόσιο ψυχιατρείο! Βλέπεις ξαφνικά νεόκοπα παιδιά από το απομακρυσμένο Πουθενά, να μιλούν, και έχεις την εντύπωση, πως κάποιες απαγορευμένες ουσίες έχουν πάρει ή κάποια λιγμένα ψυχοφάρμακα…

Δεν εξηγείται διαφορετικά. Την ώρα, που οι μισοί Έλληνες βρίσκονται μεταξύ Εφορίας και ΓΑΔΑ, αυτοί ασχολούνται με τις γάμπες νεοφανούς ηθοποιού ή με το ατυχές … σκίσιμο του καλτσόν της Μαντόνα, σε φιλανθρωπική, κοσμική εκδήλωση…! Οποία δυστηχία!… Για τα Δελτία ειδήσεων, όλα καλώς βαίνουν… Άξιος, αναμφίβολα, ο πληρωτέος μισθός των κρατικοχορηγούμενων,τ ων άρτων και θεαμάτων, παρουσιαστών, που δεν παρουσιάζουν ειδήσεις, απλώς διαβάζουν τα άρτι αφιχθέντα φαξ των υπουργείων και των Γραφείων Τύπων…!

Κάποιες κονσερβοποιημένες, πλαστικές, ειδήσεις, που παρουσιάζονται ξεδιάντροπα, ως φοβερές, αιφνιδιαστικές αποκλειστικότητες είναι απλά, απλούστατα, ταρριχευμένα “σνακς”, που σερβίρονται την κατάλληλη στιγμή, για να διαμορφώσουν τις κατάλληλες συνθήκες. Ουσιαστικά, οι σημερινές τηλεοπτικές ειδήσεις παίζουν τον ρόλο του καρότου και του μαστιγίου… Όταν τα πράγματα είναι χαλαρά, χρησιμοποιείται επιλεγμένα το καρότο, ενώ,όταν “σκουρήνουν” προσθέτουν το μαστίγιο… Τραγελαφική τηλεόραση με απείρου κάλλους παρασκήνιο, αποστασιοποιείται εκουσίως από την θλιβερή πραγματικότητα, για να επιβάλλει την δική της, καθεντολική ιδιαιτερότητα.

Έτσι διαμορφώνονται οι συνειδήσεις για την σαρκική ασυδοσία και την συνειδησιακά , νομιμοποίηση και εγκαθίδρυση της ομοφυλοφιλίας, όχι πια, ως ιδιατερότητας, αλλά, ως απλής … εναλλακτικής επιλογής… Έτσι “συνωστίζεται” η Ιστορία, έτσι υποδαυλίζεται ο Πολιτισμός κι έτσι πυρπολείται η Ορθοδοξία,με την γελοιοποίηση, το μένος, την συκοφαντία και το όνειδος.

Έτσι ζυμώνονται οι άνθρωποι, έτσι διαπλάθονται συνειδήσεις και το χειρότερο όλων…

Έτσι οι συνειδήσεις γίνονται συνήθεια…

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

1 note · View note

agiokyprianitis · 3 years

Photo

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΝΑΣΛΙΜΗΣ (1910-1973) ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΤΟΜΟΣ Β' (ΜΕΡΟΣ 11ον)

Κάτι σημαντικό για τον γράφοντα, αποδεικτικό της σχέσεως της Μονής της Μετανοίας του των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης παρά την Φυλήν Αττικής και του Μακαριστού Κτήτορος και πρώτου Καθηγουμένου Αυτής Κυπριανού Αρχιερέως (+2013) με τον Βιογραφούμενό μας Σεβ. Μαγνησίας Χρυσόστομο, αποτελεί μία αξιοπρόσεκτη μαρτυρία.

Υπάρχει ιδιόχειρος αναστάσιμος χαιρετισμός με καλλιτεχνική γραφή του τότε Αρχιμ. Κυπριανού, επί τη τιμητική αποστολή προς τον ασθενούντα Ιεράρχη στον Βόλο του Τόμου Γ' (1969-1970) του Περιοδικού <<Άγιος Κυπριανός>>. Σε αυτόν γράφεται: <<Πάσχα 1971 - <<Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν...>>

-Σεβασμιώτατε, επιτρέψατε ημίν όπως ταπεινώς προσκαλέσωμεν Υμάς εις την Αναστάσιμον τράπεζαν και από κοινού πίωμεν το <<καινόν πόμα>> συνανιστάμενοι, συνανακαινιζόμενοι και συναφθαρτιζόμενοι μετά του Χριστού εν Χριστώ, <<θανάτου εορτάζοντες νέκρωσιν και άδου την καθαίρεσιν, απαρχήν δε άλλης βιωτής αιωνίου>>, σκιρτώντες, αγαλλόμενοι και συμπανηγυρίζοντες ταις φιλεόρτοις τάξεσιν. Ταπεινώς υποβάλλω τα σέβη μου και ασπαζόμενος την χαριτόβρυτον δεξιάν σας, Ο Καθηγούμενος (Τ. Σ.)>> 89.

Ο Ηγούμενος π. Κυπριανός του νεοσυστάτου τότε Ιερού Ησυχαστηρίου στην Φυλή είχε προφανώς διακρίνει την εξέχουσα πνευματικότητα του ασθενούντος Αρχιερέως Χρυσοστόμου της Μαγνησίας, τον οποίον και επισκέφθηκε αυτοπροσώπως τουλάχιστον δύο φορές κατά την περίοδο εκείνη, προκειμένου να λάβει ωφέλεια από την υπομονετική άρση του σταυρού της ασθενείας του, όπως να τύχει των θεοπειθών ευχών του'...

0 notes

agiokyprianitis · 3 years

Video

youtube

Αειμνήστου Μητροπολίτη Ωρωπού και Φυλής κ. Κυπριανού Α’:

<<Οι Αιτίες που Δαιμονίζονται οι Άνθρωποι>>.

0 notes

agiokyprianitis · 3 years

Photo

ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΦΡΟΝΗΜΑ

<<Μέσα στην αγία Εκκλησία συγκροτούμε, όπως αντιλαμβανόμαστε, μία <<αγία Οικογένεια>>, την Οικογένεια των τέκνων του Θεού,τα οποία απολαμβάνουν την Πατρική Θεϊκή Αγκάλη. Και αυτό που πρέπει να επιτευχθή από τον κάθε έναν από εμάς, Κληρικό, Μοναχό και Λαϊκό, είναι να εναρμονίσουμε την προσωπική βίωσι της εν Χριστώ Απολυτρώσεως, με το εκκλησιαστικό γεγονός της εν Αγίω Πνεύματι Κοινωνίας, ώστε να διακρινώμαστε πράγματι από γνήσιο Εκκλησιαστικό Φρόνημα.

Αυτό είναι επιδίωξι ζωής και κατορθώνεται με κόπο και αγώνα, διότι η προσπάθεια για απόκτησι και εδραίωσι Εκκλησιαστικού Φρονήματος, είναι διαρκής αγώνας για Αγάπη, Υπακοή και Ενότητα>>. Όταν λέγουμε Ορθόδοξο Εκκλησιαστικό Φρόμημα, δεν εννοούμε απλώς την απόκτησι και κατοχή θεωρητικά, γνωσιολογικά και ιδεολογικά των αρχών της Πίστεως και της Ζωής της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας από τον κάθε ένα από εμάς.

Αλλά, εννοούμε κάτι βαθύτερο, μία διαρκή στάσι και πορεία ζωής, η οποία είναι εμποτισμένη από το Ήθος της Εκκλησίας. Και αυτό το Ήθος, ο φορέας του το εκφράζει και το εκδηλώνει σε κάθε λεπτομέρεια της ζωής του.

Εφ' όσον, θεία Χάριτι, είμαστε και ανήκουμε στην αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας, αποτελούμε <<μέλη>> 1 του Σώματος του Χριστού και <<κλήματα>> 2 της Ζωοποιού Θείας Αμπέλου.

Αναγεννηθήκαμε στην ίδια Κολυμβήθρα, δεχθήκαμε την αυτή Σφραγίδα της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος και κοινωνούμε τα αυτά Θεία και Άχραντα Μυστήρια του Σώματος και του Αίματος του Χριστού μας. Ο ίδιος θείος Ευαγγελικός λόγος τρέφει τις ακοές μας και ζωογονεί τις ψυχές μας, οι ίδιες άγιες Αρετές μας διαπερνούν, τα αυτά υψηλά ιδανικά μας ελκύουν, την αυτή θεία οδό προς ουρανόν αναβαίνομε.

Η πορεία μας είναι κοινή, αλλά ο κάθε ένας από εμάς την βαδίζει και την βιώνει με τρόπο προσωπικό, σύμφωνα με τα ιδιαίτερα χαρίσματα και τις κλήσεις του, μέσα στην Ενορία ή την Μονή του, υπό την καθοδήγησι του πνευματικού Πατρός του' και όλα αυτά λαμβάνουν χώρα εντός του Μυστηριακού Εκκλησιαστικού πλαισίου της Ιεράς Συνόδου μας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών Ελλάδος. Το πλαίσιο αυτό εξασφαλίζεται και λειτουργεί απρόσκοπτα χάρις στην άγρυπνη μέριμνα και την ανύστακτη φροντίδα του Αρχιεπισκόπου και των Αρχιερέων μας.

Για τον λόγο τούτο, άνευ Επισκόπων και Πρεσβυτέρων, όπως διδάσκει επιγραμματικά ο Άγιος Ιγνάντιος ο Θεοφόρος, <<Εκκλησία ου καλείται>> 3. Εννοείται βεβαίως, ότι εμείς οι, ελέει Θεού, Ποιμένες της Εκκλησίας διακρατούμε πρώτοι, έργοις και λόγοις, την Ορθόδοξη Πίστι και το Ορθόδοξο Ήθος, ώστε να αποτελούμε υγιές και φωτεινό παράδειγμα. Μέσα στην αγία Εκκλησία συγκροτούμε, όπως αντιλαμβανόμαστε, μία <<αγία Οικογένεια>>, την Οικογένεια των τέκνων του Θεού, τα οποία απολαμβάνουν την Πατρική Θεϊκή Αγκάλη.

Και αυτό που πρέπει να επιτευχθή από τον κάθε έναν από εμάς, Κληρικό, Μοναχό και Λαϊκό, είναι να εναρμονίσουμε την προσωπική βίωσι της εν Χριστώ Απολυτρώσεως, με το εκκλησιαστικό γεγονός της εν Αγίω Πνεύματι Κοινωνίας, ώστε να διακρινώμαστε πράγματι από γνήσιο Εκκλησιαστικό Φρόνημα. Αυτό είναι επιδίωξι ζωής και κατορθώνεται με κόπο και αγώνα, διότι η προσπάθεια για απόκτησι και εδραίωσι Εκκλησιαστικού Φρονήματος, είναι διαρκής αγώνας για Αγάπη, Υπακοή και Ενότητα.

Μέσα στην αγία Οικογένεια της Εκκλησίας, το πρώτο και κύριο γνώρισμά μας θα πρέπει να είναι η Αγάπη: <<Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί έστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις>> 4. Και θα έχουμε αγάπη, όταν φρονούμε τα αυτά στην Πίστι και την Αρετή, σύμφωνα με τον Κύριό μας: <<Τούτο γαρ φρονείσθω εν υμίν ο και εν Χριστώ Ιησού>> 5.

Και θα διασφαλίσουμε την Αγάπη και την Ομοφροσύνη μας, και άρα και την Ενότητά μας, όταν έχουμε <<νουν Χριστού>> 6 και πειθώμεθα και υπακούωμε στους κατά Θεόν Ποιμένες μας, ώστε να κατανικήσουμε τον εγωϊσμό μας, να καθαρθούμε από τα πάθη μας και να εκκλησιοποιηθούμε.

Τί σημαίνει εκκλησιοποίησις; Ζωή Χάριτος, ευλογίας και αγιασμού' ζωή απελευθερωμένη από την πλάνη του ιδίου θελήματος και χαρακτηριζομένη από την μεταμόρφωσι του ατομικού <<εγώ>>, σε εκκλησιαστικό <<ημείς>>! Ωραία συνοψίζει τα πράγματα ο Μέγας Βασίλειος, όταν γράφει επιγραμματικά: <<Ου γαρ κατά αγάπην περιπατούντος ουδέ πληρούντος έστι τον νόμον του Χριστού της προς τους αδελφούς συναφείας εαυτόν αποτέμνειν>> 7.....

0 notes

agiokyprianitis · 3 years

Video

youtube

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ κ. ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ: ''ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΟΙΚΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΦΘΑΛΜΟΥΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ;’’

0 notes

agiokyprianitis · 3 years

Photo

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ (2021)

0 notes

agiokyprianitis · 3 years

Video

youtube

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΓΑΡΔΙΚΙΟΥ κ. ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ (2008)

0 notes

agiokyprianitis · 3 years

Photo

ΕΙΚΟΝΑ ΣΟΥ ΕΙΜΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΣΟΥ ΜΟΙΑΖΩ

Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρος στο σκοτεινό θάλαμο της γης με ισκιωμένο το μυαλό απ' το ξέφρενο κυνηγητό της α��άλευτης πορείας των άστρων οι τελευταίοι απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους θυσία στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών. Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε. κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις... Η γενική Αποστασία των ανθρώπων από την Εκκλησία δεν είναι τίποτ' άλλο, από μια συνεχιζόμενη, κοινωνική αυτοχειρία, που ποιεί αυτοκτόνους εραστές μιας διευρημένης κόλασης, που διαρκώς ανακαινίζεται. Αν κάποιος επιχειρήσει να καταγράψει τα θύματα αυτής, της εν δυνάμει πνευματικής αυτοχειρίας, προτιμότερο ίσως είναι να προσμετρήσει τους ολίγους, σύνοικους πιστούς της Εκκλησίας, για να βγάλει ασφαλή, ''διθυραμβικά'' και ευλόγως, απογοητευτικά αποτελέσματα.

Στα μονόστηλα των εφημερίδων θα έπρεπε να αναρτάται ο αριθμός των εν Αποστασία αυτοχείρων και να σκιαγραφείται ο πνευματικός χάρτης αυτής της παραδομένης χώρας. Κι ο βασικός τίτλος θα έπρεπε, να γράφει. ''Ελλάδα, η χώρα της κατά Θεόν Αποστασίας''. Το χειρότερο όλων, όμως είναι, ότι οι αποστάτες άνθρωποι θωρούν την αποχή τους, ως αναβαθμισμένη, εγωκεντρική αυτογνωσία, από την οποία, ο Θεός τίθεται Εκτός.

Ο Θεός, πλέον για τους πολλούς, υποβαθμίστηκε από μια αφηρημένη έννοια, σε μια ανύπαρκτη εικόνα. Επομένως, η υλιστική καθ' όλα τροχοδρόμηση γεννά ασύλληπτη, συνειδητή παραφροσύνη. Η αφροσύνη του ενός ποδηγετήθηκε από την παραφροσύνη των πολλών. Αν στα Δημόσια Ψυχιατρεία πολεμείται και αποκαθίσταται η εγνωσμένη ψυχοπάθεια των λίγων, τότε, πώς θα ιαθεί η μη κατ' επίγνωσιν ψυχική νόσος των πολλών; Αυτή η χώρα γέμισε αρρώστεια, που στο διάβα της νοσούν τα πάντα!

Ο μη κατ' επίγνωσιν νοσών, εντέλει είναι πολύ πιο επικίνδυνος κοινωνικά, από τον εγνωσμένης νόσου, ασθενή! Κι όμως κυκλοφορούμε ελεύθεροι! Διαπλάθονται καθημερινά άνθρωποι στον αστερισμό της κοινωνικής επιτυχίας, της μαθησιακής πρωτιάς και της ζωικής, καταναλωτικής ευμάρειας. Τα σπίτια εκδίωξαν τον Χριστό από τα εικονίσματα στον δρόμο και σε όσα, ακόμη Αυτός υπάρχει, εκτοπίστηκε στην προβεβλημένη, γαστριμαργική κουζίνα.

Οι γονείς δεν μιλούν στα παιδιά τους για Χριστό, μιλούν όμως για τον Καρανταγίν, τον Σουλειμάν και τον Λαζόπουλο... Και αυτά, τα ίδια τα παιδιά μυούνται εκουσίως στις ιντερνετικές ορέξεις ενός Μεγάλου Αδελφού, που συλλέγει οπαδούς στο διαδίκτυο. Ο ορισμός του Άνδρα περιορίστηκε αποκλειστικά στην θηλυπρέπεια ενός ψεύτικου πατρόν και της Γυναίκας, στην εμπορική διαφήμιση ενός παγκόσμι��υ καρμπόν.

Η καινοτόμος εκκλησία, δίκην ενός δημοσιουπαλληλικού ενδοτισμού γέμισε από μισθωτούς ποιμένες με εν γένει αδηφάγα, υλιστικούς προσανατολισμούς και, ως εκ τούτου, ο ποιμενικός καθ' ύλην, διακονικός εμπορευματισμός, πολλές φορές υπερισχύει της αφιλόκερδης, ποιμενικής διακονίας. Κι η αίρεση του Οικουμενισμού δημιούργησε ''ορθόδοξους πάστορες'', στεγανά εγκλωβισμένους, σ' έναν εκούσιο, τυπολατρικό προτεσταντισμό και ορθοδόξους καρδινάλιους μ' έναν απίστευτο, εγκολπωμένο ''παπισμό''.

Η Αποστασία δεν προσαγορεύεται μόνο στους πνευματικά, αμέτοχους και στους εκκλησιαστικά, απόντες, αλλά και στους απίστευτους εκμαυλιστές της Πίστης, που έκαναν την Καινοτόμο Εκκλησία, να μοιάζει ανεκμυστήρευτα, με τροφοδοτικό συλλέκτη κακόφρονων και ανοικών δοξασιών.

Ο Χριστός διακωμωδείται στα θέατρα, υβρίζεται στα γήπεδα και σταυρώνεται στους δρόμους. Η Τέχνη εν πολλοίς, Τον χρησιμοποιεί, για να Του προσάψει όλες τις παραβατικές ενοχές κάποιων διαστροφικά αυτόκλητων, αυτοονομαζόμενων δημιουργών. Στα καφενεία γελοιοποιείται, ευτελίζεται και εκπίπτει στο στόμα των θαμώνων. Κι όταν πλησιάζουν οι μεγάλες δεσποτικές εορτές, τότε και πάλι καταγράφεται στο αφοριστικό τεφτέρι των νέων σταυρωτών Του. Ήταν χαραχτηριστική, πριν χρόνια, η εικόνα ενός ημιθανή ναρκομανή στην Στοά Φέξη της Αθήνας κι από πάνω του στον τοίχο ν' αναγράφεται το σύνθημα: ''Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω''.

Αμέσως απενοχοποιήθηκε το δυστηχισμένο παλλικάρι στα τυφλά μου μάτια και αίφνις φορτώθηκα ανέκφραστα τις ενοχές όλου του κόσμου... Γιατι κοινωνία είμαστε όλοι εμείς, οι αξιοπρεπείς και ευυπόληπτοι πολίτες, που ανέκαθεν μεταφέραμε τις ευθύνες μας στους άλλους. Έτσι από εικόνες Θεού γίναμε σκισμένα, μισοσκόταδα συνθήματα στους νοσηρούς, παρηκμασμένους δρόμους, πεζοδρομιακές, αυτάρκεις και ανώνυμες φιγούρες, που κυκλοφορούν αποστασιοποιημένες, ακόμη κι απ' αυτόν, τον κατ' όνομα, πλησίον μας.

Όπου πλησίον μας βέβαια, δεν λογίζεται ο άγνωστος διαβάτης του δρόμου, ο ένοικος της διπλανής πόρτας, ο ναρκομανής των Εξαρχείων, η πόρνη της Σωκράτους, ο επαίτης της Ομόνοιας ή ο πορτοφολάς του μετρό... Πλησίον μας έγινε αποκλειστικά και μόνο, αυτός, που συνδιαχειρίζεται μαζί μ' εμάς και με τον ίδιο τρόπο υποκριτικά, τις ενοχές αυτής, της ''καταραμένης κοινωνίας''...Εύχεσθε και προσεύχεσθε! Ντρέπομαι, που μεγάλωσα στο ψέμα των ισμών,μια άφιλη πατρίδα, που πάντα ερωτοτροπεί με τον εχθρό της,παστεριωμένοι άνθρωποι με μικρή ημερομηνία λήξης,φυγομαχούν στο άγγελμα ενός προαναγγελλόμενου θανάτου,κι εγώ, κρυφός αυτουργός σ' ένα προκαθορισμένο έγκλημα,αυτάρεσκος βιαστής ενός πεθαμένου σώματος,που κάποτε, το είπανε Ελλάδα, παίζω κρυφτό στην ηδονή της σιωπής, προσμένοντας τον άλλο, να πάρει την σειρά μου.

Αλλά, Θα μυρίσουν και πάλι οι πασχαλιές το απόσπερο,η καμπάνα θα σημάνει και πάλι μεσάνυχτα,οι αυλές θ'ασπρίσουν στο χρώμα του αναστημένου Φωτός,το θυμιατήρι θα καίει απαρηγόρητο την άνοιξη,τα παιδιά ντυμένα κατάλευκα στο απάγιο της μέρας,λαμπάδες θα γίνονται στο πείσμα του ανέμου. Γ. Δ. Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

0 notes

agiokyprianitis · 3 years

Photo

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ

Αυτές οι βιασμένες ψυχές της βιοπάλης κουβαλούν βασανιστικά μέσα τους θυμό και ψυχοφθόρα αγανάκτηση, διοχετεύουν το δριμύ κατηγορώ τους σε νέους μέντορες,που πουλάνε προστασία.

Γέμισε σενιαρισμένους νταβατζήδες η υποβλητική, βιοποριστική ζωή μας, κολλαριστούς, κοστουμαρισμένους γιάπιδες του νομιμοποιημένου, διεφθαρμένου υποκόσμου, που χασμουριούνται ανέξοδα σε βουλευτικά έδρανα και πολιτικά γραφεία. Ένας λαός ολόκληρος αναζητεί τον νέο μέντορά του, έχουμε ανάγκη από βαρβάρους, για να δικαιολογήσουμε αργότερα την υπαιτιότητα των άλλων.

Αν αύριο, ως δια μαγείας έφτιαχναν ξανά τα πράγματα, πάλι θα ποιούσαμε το ίδιο, δαγκωτό, μαρκαρισμένο ψηφοδέλτιο στον κομματικό Καλοχαιρέτα και θα ποιούσαμε ολονύχτιες, μεθυσμένες αποδράσεις σε διαφημιζόμενα σκυλάδικα και υπερηχητικά, πνιγηρά μπαράκια.

Πολύχρωμος, κομματισμένος χαρτοπόλεμος, άναρθρες κραυγές σε μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις και μπαλκονάτα, αρχηγικά κελεύσματα. Υποκρινόμαστε κι εμείς, ως έξαλλες, μαυροντυμένες χήρες τον θάνατο του πρόωρα, χαμένου μακαρίτη, έχοντας, όμως έτοιμο τον καινούριο αντικαταστάτη… Η εθνική υπερηφάνεια δεν μπαίνει πάνω από την εθνική Ευχαριστία, σ’ έναν Θεό που αποζητούμε ανελέητα, αφού ξεμείνουμε πια, από προστάτες και βαρβάρους.

Τείνει να γίνει κάλπικη “αλήθεια” σε πολλούς, ότι έτσι κι αλλιώς όλοι θα συνευρεθούμε στον Παράδεισο!… Υποβιβάζουμε Αυτόν και ανυψώμαστε Εμείς, ας μπει κάποιο φρένο, η σιωπή συχνά είναι προτιμώτερη από τον θόρυβο, κι αυτός ο ακατάσχετος, ανοικός βερμπαλισμός μας είναι μακράν, ο χειρότερος καθ’ υποκρισίαν αδελφός μας! Η Ορθοδοξία δεν είναι ορθολογιστικό ευφυολόγημα, να προσθαφερέτεις κείμενα και αγιογραφικές εντολές. Δυστηχώς σήμερα υπάρχουν δυο εκ διαμέτρου αντίθετες στάσεις ζωής.

Έτσι ζυμώνονται οι άνθρωποι, έτσι διαπλάθονται συνειδήσεις και το χειρότερο όλων…

Έτσι οι συνειδήσεις γίνονται συνήθεια…

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

0 notes

agiokyprianitis · 3 years

Photo

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΚΑΤΑΔΟΤΕΣ

Η ρουφιανιά, ο χαφιεδισμός κι η κοινωνική δωσιλογία στις μέρες μας σηματοδοτούν την απροσμέτρητη εγκόλπωση του φόβου που βιώνουμε. Οι μισοί εξ ημών καταδίδουν τους άλλους μισούς, που κατά την γνώμη τους καταστρατηγούν τα μέτρα, που για έναν λαό -όπως ο δικός μας- έχει απωλέσει παντελώς την αίσθηση του μέτρου!

Οι πλείστοι που γιόρτασαν Χριστούγεννα πριν λίγες μέρες, είναι οι αυτοί που αναρωτιόντουσαν, πως θα γιορτάσουν φέτος τα Χριστούγεννα, αφού ο Χόντος, τα Mall, και τα Smart Park στα Σπάτα είναι ερμητικά κλειστά! Το μόνο επάγγελμα που διέπρεψε παρασάγγας περισσότερο από τ' άλλα ήταν οι ψυχίατροι, στους οποίους οι Έλληνες έψαξαν τα Χριστούγεννα μέσω μιας επιλεκτικής οδού και μιας συνταγογραφημένης ''λεωφόρου''...

Το ''Δεύτε ίδωμεν πιστοί, που εγεννήθη ο Χριστός;'' από τον Όρθρο της εορτής της του Χριστού Γεννήσεως, εξέπεσε στα μυαλά των ''καλωδιωμένων'' νεολλήνων στο ''Δεύτε ίδωμεν, ποια μαγαζιά είν' ανοιχτά''; Είναι ''εκπληκτικής'' φύσεως η αμετροεπής κατάδοση ''εορταζόντων'' τα Χριστούγεννα, να ρουφιανεύουν συνανθρώπους τους, κάθε φορά που οι τελευταίοι πλησίαζαν Ναούς και Μοναστήρια.

Στην αλλοπρόσαλλη δίνη της τραγικότητας των ημερών μας δεν φάνηκε μόνο η -δεικτικά σημαδοτοτημένη- πλήρης και γενική αποστασία μας, αλλά κι αυτή η τόσο μισερή και καταχωνιασμένη αρνησιθεϊα και επική αντιχριστολογία μας. Η παροιμιώδης υπερβολή μας στην κορεσμένη αίσθηση του κρέατος, των γλυκών και των αδρών καλλωπισμών αντικατοπτρίζει πλέον την ολική αποστροφή μας στο απροσμέτρητο σέβας των ναών και των εικόνων!

Η απαγόρευση ακόμη και των καλάντων δείχνει, όχι μόνο, την φτήνια μας, την πτώση και την ποταπότητά μας, αλλά αναδεικνύει και την επιστροφή στην ειδωλολατρία για έναν νάρκισσο λαό που ηδονίζεται στη θέα του αντικατοπτρισμένου, ειδωλολάτρη εαυτού του. Ίσως φτάσαμε στο απροχώρητο. Τα Χριστούγεννα των Media είναι η ειδωλολατρία του Χειμώνα, και τα Χριστούγεννα του νεοέλληνα είναι ένα καινούριο τετραπύρηνο κινητό με τέσσερεις κάμερες και με μεγάλη κάρτα αποθήκευσης.

Τόσο αξίζουμε λοιπόν; Όσο ένα κινητό; Και το χειρότερο δεν είναι αυτό να σημειώνεται κυνικά, αλλά ο ίδιος ο αποδέκτης να το πιστεύει εξ' ολοκλήρου. Θυμηθείτε την διαφήμιση: ''Δεν αξίζεις κι εσύ να πάρεις κάτι για τον εαυτό σου; Δεν αξίζεις να πάρεις το τάδε κινητό; Ο ίδιος ο άνθρωπος έγινε ένα τυποποιημένο, καταναλωτικό προϊόν που κι αυτός διατίθεται στους άλλους: λόγω της πλαστικοποιημένης ομορφιάς του, του καλογυμνασμένου σώματός του, των αστραφτερών δοντιών του, των περίτεχνων και ευφάνταστων τατουάζ του, των καλλίγραμμων ποδιών του και των ως και ανύπαρκτων ιδεών του.

Όλα αγοράζονται και όλα πωλούνται. Στους καιρούς άλλωστε της φτωχοποίησης και του ξεπουλήματος της χώρας, ακόμη και ο ίδιες οι σχέσεις ξεκινούν όχι από μηδενική, αλλά από οικονομική βάση! Η ιδιοτέλεια πλέον μαζί με την ρουφιανιά έγιναν στοιχεία σύννομα και συνταυτισμένα με τον Έλληνα. Είναι υπερβολή να ειπωθεί, πως ο σημερινός άνθρωπος ''πούλησε την ψυχή του'' στον διάβολο'', απαρνηθείς Αυτόν που τον εξανθρώπησε σε κατ' εικόνα και ομοίωσή Του;

Το χειρότερο όμως για όλους αυτούς, που θέλουν να πιστεύουν πως γιόρτασαν Χριστούγεννα, είναι πως αυτά, τα γιόρτασαν ακόμη και οι άθεοι! Γιατι και ο άθεος μπορεί να εορτάσει με τα ξωτικά του Άϊ Βασίλη, με το ''Last Christmass'' του Τζορτζ Μάικλ, με τις λιχουδιές της Αργυρώς Μπαρμπαρίγου, με τα χριστουγεννιάτικα playmate του Χιου Χέφνερ, με τις μακρυές κάλτσες στα τζάκια και τα δώρα κάτω από το έλατο, με τα λαμπερά, φωταγωγημένα σπίτια που θυμίζουν λαϊκές πίστες κιτς νυχτομάγαζων της παραλιακής, με τις προσφορές του Κωτσόβολου και τις νέες άτοκες δόσεις διά πάσαν νόσον και πάσαν διαστροφήν...

Κάποτε όσο πιο πολλά πτυχία κατείχε κανείς, θεωρούσε εαυτόν λίαν σοφό...! Σήμερα, όσο πιο πολλές πιστωτικές κάρτες έχει κανείς, θεωρεί αυτόν περισσότερο έξυπνο!... Και οι δύο αποτελούν διαχρονικά θύματα του οικείου δαίμονος, που εξέπεσαν στην άσφαλτο της εγωπάθειας και του μικροαστισμού τους. Η εικόνα του καταδότη αναβιώνεται σήμερα μέσω της ανέχειας, της πίστωσης, των εισπρακτικών εταιρειών και των τηλεκαζίνο που αίφνις προέκυψαν ακόμη και σ��α... ''έξυπνα'' androit κινητά.

Γιατι και αυτά -δυστυχώς- υποδηλώνουν το... κοινωνικό επίπεδο και την... υψηλή, διαβαθμισμένη στάθμη του ανθρώπου - προϊόντος. Ζητούνται λοιπόν κουκουλοφόροι καταδότες να υποδείξουν τους ιερείς που λειτούργησαν κρυφά, τους Χριστιανούς που λειτουργήθηκαν, τον αριθμό και την κοινωνική τάξη των παρόντων, την ώρα και τον τόπο του εγκλήματος, διότι δεν εσυμμορφώθηκαν προς τας υποδείξεις...! Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

0 notes