abofazel

[abofazel]

[abofazel]

In the Name of God

I wish to speak of someone whose story is meaningless without understanding the path he chose. How can one speak of "Seyed" without speaking of his path? Here, the person is not the measure—the path is what matters. The path defines where one stands in the grand scheme...

A path leading to a tavern? Or to a mosque? Which path are you on? The path of this world? The hereafter? Or both...? The path you accept, the direction you knowingly take. Few remain unaware of where their path ultimately leads.

Let me tell you about "Seyed"—a man who, in his youth, was the most devout, or rather, the *only* religious young man in his secular neighborhood on the outskirts of Beirut. His father knew little of religious laws; he only prayed, fasted, ran a shop, and was never home. Seyed once said, "I yearned for us to gather around a table just once and share a meal." How he found his way to the Najaf Seminary and Imam Khomeini’s teachings is a long tale. But what is clear is that Seyed had discovered his path. He was not infallible, but his dedication to the righteous path led others to guide him. Who? How? He knows best...

Choosing a path is profoundly complex. A path that leads you to "Gandom-Rey" (wheat fields) or one that turns you into a "Martyr of Karbala." We must embrace the path and submit to it. When will we submit, and on which path? Where will this command lead us?

I don’t know why I speak so much of the path...! Perhaps I’ve lost my way.

I wanted to speak of the path Seyed took, the path of martyrs, the path of Haj Qasem, Hemmat, Kolehr, Mir Reza, and others. This path, continued under the leadership of Imam Khomeini (may God’s mercy be upon him) and now under the leadership of a man of dignity, Ayatollah Ali Khamenei (may his shadow endure). How striking: After the Prophet (PBUH), Ali... and now, in a similar vein, after Ruhollah (Khomeini), Ali...

Where do *we* stand?

The Islamic Revolution, following the infallible Imams (peace be upon them), revealed a path distinct from all other ideological and political currents. I pay no mind to the self-doubters, sellouts, or the internally and externally humiliated—yet the voice of this revolution now echoes through the streets of Washington and Tel Aviv. Now I realize why my mind fixated on the "path"! The most critical ideological issue in the world, driving the entire Resistance Axis toward truth, is this path: The Islamic Revolution of Iran, a path toward the emergence of the Mahdi (aj)...

From Beirut to Najaf, Najaf to Beirut, Beirut to Qom, two days detained at an airport, meeting the representative and the Leader himself, receiving guidance, then a year later—the martyrdom of Imam Musa Sadr, the formation of Hezbollah, and ultimately its leadership. Is it not clear that Seyed never acted for personal gain? How did his life span revolve around jihad? How did his path become so unique? Martyr... Father of Martyrs...

This path did not end with his martyrdom, nor that of his son or relatives. It led to masses of Lebanese, Iranian, Iraqi, Yemeni, Syrian, Afghan, Pakistani, and Azerbaijani devotees joining this cause. Did you witness the funeral procession of Seyed’s pure body? So majestic. So resolute. As if the people had just realized Seyed was martyred and no longer among them. The only time they were certain where Seyed was. What a winding, arduous path. What a journey!

Path... Line... Direction...

That we need guidance is clear and vital—but *which path* we are on and *who* guides us is even more critical.

I address you, my friend: You accept the martyrs, acknowledge Haj Qasem as the champion of the battlefield, and revere Seyed Hassan as the "Master of Martyrs of Resistance"—yet you hesitate at Seyed Ali (Khamenei)!!! The one who was Haj Qasem’s testament, the soul of Seyed Hassan. I once read Seyed’s words: "If Iran is attacked, we will fight like the warriors of Ashura—for Iran, its leadership, the pillars of Resistance, and the entire region."

Do you believe in this path? Does theft, inflation, unemployment exist? Yes, I concede...

But what if—God forbid—you abandon Ali (the Leader), and Ashura repeats? What if they slap the honor of your nation? What if you awaken one day to find yourself on the side of Omar Sa’ad (the enemy of Imam Hussein)? What good is the repentance of the "Penitents" *after* Hussein’s martyrdom?

The world marches toward light, and the standard-bearer of this path is none but Seyed Ali Khamenei...

If, like Moses’ people, you linger at the gates of the holy land, waiting for him to conquer it with God so you may enter effortlessly—can you then raise your head and say, "I came too"? What guarantees that Satan hasn’t seized your hand and led you astray?

Time is short, and the train of history moves swiftly. We have two choices: Either accept the truth, its hardships and humiliations, and submit to the path—or indifference. There is a third path: that of Satan, which differs little from indifference. Everything depends on your path—doubt not. Bind Satan’s hand and trust in God. This is the path leading to *"Return to your Lord"* (Quran 89:28), to *"well-pleased and well-pleasing"*—the path of Martyr Haj Qasem Soleimani and Martyr Seyed Hassan Nasrallah.

So hear this cry, O traveler of time! The train of *"O Avenger of Hussein’s Blood"* passes through history’s station, its roar shaking the world. Either board the Ark of the Revolution, like the companions of Zahra (PBUH), or drown in the swamp of indifference. Know this is the path of Ali (PBUH), whose horse fell in Karbala’s blood, yet his flag remains raised until Judgment Day. Today, the standard-bearer is the *Seyed of the Age*. Choose: Either be a martyr of this path or a captive of Satan’s. *"Whoever fears God, He will make a way out for them"* (Quran 65:2). Our way out today is the path drawn by the Master of Martyrs (PBUH) and carried by our Seyed. O Ali, aid us!

---

**Persian Hashtags:**

#راه_شهدا #انقلاب_اسلامی #مقاومت #سید_علی_خامنه_ای #حاج_قاسم #سید_حسن_نصرالله #کربلا #ظهور #جبهه_مقاومت #یا_ثارات_الحسین

**English Hashtags:**

#PathOfMartyrs #IslamicRevolution #ResistanceAxis #AyatollahKhamenei #QasemSoleimani #HassanNasrallah #Karbala #Mahdi #ResistanceFront #AvengersOfHussein

**Arabic Hashtags:**

- Arabic hashtags use common phrases in resistance discourse (e.g., "محور المقاومة" for "Resistance Axis").

#طريق_الشهداء #الثورة_الإسلامية #محور_المقاومة #السيد_علي_الخامنئي #الحاج_قاسم #سيد_حسن_نصرالله #كربلاء #الظهور #جبهة_المقاومة #يا_ثارات_الحسين

---

**Notes:**

- The translation maintains the rhetorical and ideological intensity of the original text while adapting culturally specific references (e.g., "عمر سعد" becomes "Omar Sa’ad" with contextual explanation).

- Hashtags emphasize key themes: martyrdom, resistance, leadership, and Shia eschatology.

[abofazel]

به نام خدا

می‌خواهم از کسی بگویم که بدون شناخت مسیرش، از او گفتن فایده‌ای ندارد. چطور می‌توان از «سید» گفت، ولی از راهش نه؟ آخر اینجا که شخص ملاک نیست؛ راه مهم است. راه است که مشخص میکند، شخص کجای ماجراست....

راهی که به میخانه می‌رود؟ یا به مسجد؟ در چه راهی هستی؟ راه دنیا؟ راه آخرت؟ یا هر دو ...؟راهی که تو می‌پذیری، مسیری که تو می‌دانی به چه سمت است. کم پیدا می‌شوند کسانی که از عاقبت مسیر خود کم و بیش بی‌خبر باشند.

از «سید» بگویم؛ از کسی که در دوران جوانی، مؤمن ترین – یا حتی بهتر بگویم – تنها جوان مذهبی محله‌ی سکولار خویش بود؛ در اطراف بیروت. پدرش چیز زیادی از احکام نمی‌دانست، فقط نماز می‌خواند و روزه ای می‌گرفت، مغازه داشت و به همین دلیل هیچ‌وقت خانه نبود. سید می‌گفت: «آرزو داشتم یک بار هم که شده، با هم دور یک سفره جمع شویم و غذا بخوریم.» اینکه چه شد و چه کار کرد، چطور به حوزه نجف و کلاس‌های امام راه پیدا کرد؟ بحثیست طولانی. اما آنچه مشخص است این است که سید راه را پیدا کرده بود. معصوم نبود، اما به واسطه‌ی علاقه به مسیر درست، دستش را گرفتند. چه کسی؟ چطور؟ خودش خوب می‌داند...

انتخاب راه و مسیر خیلی پیچیده است راهی که تو را به سمت «گندم ری» می‌کشد، یا راهی که تو را «شهید کربلا» می‌کند.

باید به راه بیاییم و سر به راه شویم. ما کی سر به راه می‌شویم و در چه راهی هستیم؟ با همین فرمان به کجا می‌رسیم؟

نمی‌دانم چرا اینقدر از راه گفتم...!؟ شاید راه گم کردم.

می‌خواستم از مسیری بگویم که سید رفت، شهدا رفتند، حاج قاسم وهمت و کلهر و میررضی ها رفتند. ادامه این مسیر به رهبری امام خمینی (رحمت الله علیه) و حالا به رهبری مردی مظلوم به نام سید علی خامنه ای (دام ظله).

جالب است: بعد رسول الله، علی... و حالا بلاتشبیه بعد روح الله هم علی ...

ما کجای کاریم؟

انقلاب اسلامی بعد از معصومین علیهما السلام مسیری متفاوت از همه جریان‌های اعتقادی و سیاسی را به ما نشان داد. کاری ندارم به خود کمبین‌ها و خودفروخته‌ها و خود تحقیرهای داخلی و خارجی، اما صدای این انقلاب اکنون در کوچه‌های واشنگتن و تل‌آویو هم شنیده می‌شود.حالا متوجه شدم چرا ذهنم مرا به سمت «راه» هدایت کرد.! مهمترین مسئله اعتقادی در کل جهان و پیش برنده کل جبهه مقاومت به سمت حق، این راه است: انقلاب اسلامی ایران، راهی به سمت ظهور...

از بیروت به نجف،از نجف به بیروت، از بیروت به قم، دو روز بازداشت در فرودگاه، دیدار با نماینده و شخص رهبری، خط گرفتن از ایشان، بعد یک سال شهادت امام موسی صدر، تشکیل حزب الله و در نهایت دبیر کلی آن.آیا مشخص نیست که سید برای منافع شخصی حرکت نمیکرد؟ چطور طول و عرض زندگی اش در جهاد گذشت؟ چطور مسیرش اینقدر خاص شد؟ شهید... ابوالشهید...

مسیری که فقط به شهادت ایشان و فرزند و بستگان ایشان ختم نشد. بلکه به پیوستن خیل عاشقان لبنانی، ایرانی، عراقی،یمنی،سوری، افغانستانی، پاکستانی و آذربایجانی به این مسیر منجر شد. تشییع پیکر مطهر سید را دیدید؟ چه باشکوه. چه با صلابت. انگار مردم تازه باورشان شده بود که سید شهید شده و دیگر در بینشان نیست. تنها باری که مردم دیگر مطمئن بودند سید کجاست. چه مسیر پیچ در پیچ و سختی. چه راهی؟

راه... خط... مسیر...

اینکه باید دستمان را بگیرند که مشخص و مهم است، اما در چه مسیری هستیم و چه کسی دستمان را می گیرد از آن مهمتر.

با توام: دوستی که شهدا را قبول داری، حاج قاسم را مرد میدان و سید حسن را سیدالشهدای مقاومت می‌دانی، اما به سید علی که می‌رسی مکث می‌کنی!!! کسی که وصیت حاج قاسم بود، کسی که جان سید حسن بود.جایی خواندم که سید گفته بود: اگر به ایران حمله کنند عاشورایی می‌جنگیم. به ایران، به رهبری اش، به ستون بر افراشته مقاومت و کل منطقه.

به این راه باور داری؟ دزدی و گرانی و تورم هست؟ بیکاری؟ باشد قبول...

ولی اگر خدایی نکرده پشت علی را خالی کردی و عاشورا شد چه؟ اگر به صورت ناموس کشورت سیلی زدند چه؟ اگر روزی با مرگ از زندگی بیدار شدی و دیدی عمر سعد ماجرا بودی چه؟ اصلاً بعد شهادت حسین چه فایده‌ای دارد که توابین قیام کنند؟

دنیا رو به روشنایی می‌رود و علمدار فانوس به دست این راه کسی نیست جز سید علی خامنه ایی...

اگر مثل قوم موسی پشت دروازه‌های عرض مقدس ماندی تا او با خدایش شهر را فتح کند که تو بی دردسر وارد شوی، بعد فتح داخل می‌شوی؟ می‌توانی سرت را بالا بگیری و بگویی من هم آمدم؟ چه تضمینی است که شیطان دستت را نگرفته باشد و به مسیر خود نبرده باشد؟

وقت تنگ است و قطار زمان در پیش. دو راه بیشتر نداریم. یکی پذیرش حق و سختی‌ها و تحقیرهایش و در نهایت سر به راه شدن. یکی هم بی‌تفاوتی. البته راه سومی هم هست راه ابلیس، که بی‌تفاوتی کمی از این راه ندارد.همه چیز بستگی به راه و مسیرت دارد، شک نکن. دست شیطان را ببند و بر خدا توکل کن. این مسیری است که منتهی به «اِرْجِعی إِلی رَبِّکِ» است. همان «راضِیَةً مَرْضِیَّةً»، مسیر شهید حاج قاسم سلیمانی و راه شهید سید حسن نصرالله.

پس بشنو این فریاد را ای رهرو زمان! قطارِ «یا لَثاراتِ الحُسَین» از ایستگاه تاریخ می گذرد و بانگش جهان را می‌لرزاند. یا چون یاران زهرا(س) بر کشتی نجات انقلاب سوار می‌شوی، یا در لجن‌زار بیتفاوتی غرق خواهی شد. بدان این راه، راه علی(ع) است؛ همان که پورش در کربلا به خون خفت، اما پرچمش تا قیامت برافراشته ماند. امروز، پرچمدار این راه، سیدِ الزمان است. انتخاب کن: یا شهید این مسیر خواهی بود، یا اسیر مسیر شیطان. «وَمَنْ یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا»... مخرجِ امروز ما، همان راهی است که سیدالشهدا(ع) ترسیم کرد و سیدِ ما، عَلَمش را بر دوش دارد. یا علی، مدد!