3c-2017-anastasia-blog

[3c-2017-anastasia-blog]

Een spannende tragedie over een stel Rotterdammers

Drijfzand Koloniseren, A.F.Th. van der Heijden, 2006

Recensie door Anastasia Mania

Bedrog, hooligans, incest, moord en zelfmoord; je leest het allemaal in het boek Drijfzand Koloniseren van A.F.Th. van der Heijden. Een vrije prozabewerking van drie tragedies van Sofokles: Antigone, Oidipous in Kolonis en Koning Oidipous.

De roman Drijfzand Koloniseren speelt zich af in Rotterdam, in het supporterscafé Zora's Place, waar de hooligans van De Pit samenkomen. Nadat Wilmer is overgelopen naar een andere hooliganclub, wordt hij vermoord met een knuppel door zijn drielingbroer Rimmer. De nieuwe leider van De Pit, Hero, verbiedt het laten begraven of cremeren van Wilmer. Hij wil dit omdat Rimmer trouw is gebleven aan De Pit en Wilmer niet. Maar drielingzus Jolente weigert dit en is vastberaden hem een uitvaart te geven die hij verdient. Haar neef en verloofde is overstuur door dit nieuws. Uiteindelijk eindigen ze toch samen, maar op wat voor een manier? Door Jolentes vastberadenheid vallen veel doden op onverwachtse en afgrijselijke manieren.

Rimmer is intussen op zoek naar zijn vader en denkt die gevonden te hebben, onder de naam Thierry. Ook vindt hij zijn moeder en oma Ulrike. Ook deze keer worden mensen doodgeschoten, verkracht en wordt er weer incest gepleegd. Natuurlijk ga ik niet alles vertellen wat er in het boek gebeurt, het zou namelijk zonde zijn de opwinding en frustratie die het boek met zich mee brengt niet goed zelf te kunnen beleven. Maar ik zal alvast verklappen dat alle gebeurtenissen in dit boek verschrikkelijk en onmenselijk zijn en het zeker een tragedie te noemen is.

Het boek is op een goede manier geschreven waardoor het spannend bleef. Omdat er zulke belachelijk gruwelijke dingen gebeurden, is niks in het boek voorspelbaar. Je zou misschien denken dat terwijl je het boek leest je toch wel weet dat alles slecht afloopt omdat het een tragedie is, maar Van der Heijden weet je toch nog te laten hopen en twijfelen of er misschien iets positiefs in gebeurt. Hierdoor wil je tot aan het einde blijven doorlezen. Ik dacht bijvoorbeeld in het begin dat alles goed zou komen ondanks dat Wilmer dood ging, maar er vielen steeds meer doden en ik werd tot het einde in spanning gehouden.

Ook al is het boek dus goed geschreven, er zijn te veel personages voor het aantal pagina's. Aan het begin van het boek staat een dramatis personae van wel zeven pagina's! Maar als die er niet was geweest had ik het lezen waarschijnlijk allang opgegeven. Naast het feit dat er veel personages zijn, zijn de familiebanden ook nog eens heel gecompliceerd. Zo is er veel incest, een drieling die daar uit volgt en een van hun pleegt dan ook weer incest. En alsof het niet meer erger kon worden, er worden ook weer mensen geadopteerd. Hierdoor wordt iedereen met elkaar verbonden en was het voor mij soms moeilijk de verschillende personages uit elkaar te halen. Gelukkig wordt wel regelmatig in het boek alles op een rijtje gezet waardoor het iets duidelijker werd en het als een soort geheugensteuntje werkte. Een citaat waar dit voor mij gold is: "Ah! Mijn lieve paps wil de aanklacht horen... Kijk papalief, het gaat er niet eens zozeer om dat je je eigen ouweheer om zeep hebt geholpen. Daarvoor heb je tenslotte in de bak gezeten. Het gaat me er zelfs niet om dat je je eigen moeder, die ook mijn moeder is, hebt geneukt, al weegt dat heel, heel zwaar. Waar het me om gaat is dat op mij, als vrucht van die schunnige, bloedschennige ontucht, jouw vloek is overgegaan."

Ik vond het boek zeker amuserend, omdat ik de manier waarop de spanning behouden werd goed vond, maar toch was het voor mij niet echt duidelijk welke boodschap het boek had. Hierdoor had ik aan het einde van het boek een beetje een ontevreden gevoel. Ik denk dat ik de boodschap niet kon vinden omdat het beeld dat werd geschetst te onrealistisch was en ik me dus onder andere moeilijker kon inleven in de keuzes die werden gemaakt.

In conclusie; ik vind het boek op een goede manier geschreven maar er zijn te veel personages en ik begreep niet welke boodschap het boek had. Ik raad dit boek aan als je van spannende boeken houdt, maar als je niet tegen moord en incest kan is dit niet een boek dat je zou moeten lezen.

Sofokles zei ooit: "Overmoed verwekt tirannen. Als overmoed zomaar gaat overkoken, gebeuren er dwaze en nutteloze dingen." En ik ben het, na dit boek te hebben gelezen, zeker met hem eens.

[3c-2017-anastasia-blog]

Zodiac

Zodiac, Sam Wilson, 2016.                                                                              Recensie door Anastasia Mania  

Wat gebeurt er als je sterrenbeeld echt jouw levensloop bepaalt? En hoe kun je daaraan ontkomen? 

 In dit boek heeft Sam Wilson een samenleving gecreëerd waarin de tijd en dag waarop je geboren wordt je leven bepalen. In dit klassensysteem staan Rammen aan de onderkant van de samenleving en zijn Steenbokken de elite.  

Wanneer er een reeks moorden wordt gepleegd moet inspecteur Burton samen met sterrenkundig profiler Lindi uitzoeken wie er achter de moorden zit en waarom deze worden gepleegd. 

Verder wordt het verhaal nog vanuit twee andere perspectieven geschreven. Het perspectief van Rachel, een schoonmaakster en de rijke Steenbok Daniel. Het boek begint bij Rachel die wordt ontvoerd nadat ze ontdekt dat haar baas is vermoord. De verhaallijn van Daniel is in het begin nog een beetje verwarrend omdat het nog niet echt geplaatst kan worden bij de rest van het boek.  

En de rest van het verhaal ga ik natuurlijk niet vertellen! 

Ik zou Zodiac zeker aanraden om te lezen omdat ik het een heel origineel boek vind. Ik denk namelijk dat als je iemand zal vragen of hij of zij ooit een boek heeft gelezen dat gaat over sterrenbeelddiscriminatie dat het antwoord niet gauw "ja" zal zijn. Een voorbeeld van dan dit soort discriminatie is natuurlijk de manier hoe de mensen over de Rammen denken en niet beseffen dat de Rammen zo slecht leven door wat de hogere sterrenbeelden hun aan hebben gedaan: "Wat is het sterrenbeeld van het merendeel van de gevangenen? Ram. Wat is het sterrenbeeld van het merendeel van de werkelozen? Ram. En laten we niet vergeten wat er vorige eeuw gebeurde in landen waar politieke Rammenpartijen aan de macht kwamen. De zogeheten Rammenstaten" 

Ik denk niet dat iemand ooit gediscrimineerd zou moeten worden omdat we in feiten allemaal mensen zijn en er geen verschil bestaat tussen de manier van geloven, huidskleur en in dit geval je sterrenbeeld. 

[3c-2017-anastasia-blog]

Mont Ventoux

[3c-2017-anastasia-blog]

De Aanslag

Anastasia Mania 3C                                                  Amsterdam, 26 januari 2018

Beste Anton Steenwijk,                                                                                                               

Ik merk dat u in het boek ‘De Aanslag’ veel haat en pijn uit de oorlog probeert weg te stoppen en het moeilijk vindt om u te uiten. Dat zie ik aan verschillende dingen en ik zal mijn best doen deze hieronder te beschrijven. 

Ik begrijp dat u niet alles meer heeft onthouden, het is immers al 2018. Daarom zal ik eerst elke gebeurtenis beschrijven en daarna vertellen wat ik had gedaan wanneer ik in uw schoenen had gestaan. 

U heeft lange tijd niet precies geweten wat er die avond in 1945 gebeurde. Toen Ploeg voor het huis van meneer Korteweg en Karin werd doodgeschoten en zij hem daarna voor uw huis neerlegden. Uw broer Peter ging naar buiten en wilde het lijk weer terugleggen, alleen toen kwamen de Duitsers eraan en zij zagen hem met het pistool van Ploeg in zijn hand, waardoor ze dachten dat hij hem had vermoord. 

Ik denk dat het beter geweest was als u en uw ouders, uw broer hadden tegengehouden en hadden gedaan alsof jullie aan het slapen waren. Als de Duitsers dan bij jullie zouden aanbellen zouden jullie kunnen doen alsof jullie van niets wisten en bijvoorbeeld kunnen zeggen: "Ik denk dat het lijk is verplaatst door iemand. Kijk maar daar ligt een heel bloedspoor!" Maar nu namen ze meteen aan dat jullie er iets mee te maken hadden aangezien ze Peter buiten naast het lijk zagen staan. Als Peter toch naar buiten was gegaan hadden jullie beter snel het lijk kunnen verplaatsen, samen met de buren misschien wel, en dan in het water bij jullie huis kunnen leggen. 

In 1952 werd u uitgenodigd voor een feest in Haarlem, waar u niet meer was geweest sinds de oorlog. Daarna besloot u naar de straat te gaan waar u vroeger woonde, u wilde weggaan maar mevrouw Beumer zag u en u werd uitgenodigd voor koffie. Toen vertelde mevrouw Beumer u dat er een monument was neergezet, om de doden uit de wijk te herdenken, waar u niets van af wist. Op het monument stonden ook de namen van uw ouders, maar niet die van uw broer. U besloot hierna om echt nooit meer terug te komen in Haarlem. 

U probeert om Haarlem te vergeten door er nooit meer heen te gaan. Maar dan besluit u toch naar het feest te gaan en komen alle herinneringen meteen terug.  Ik zou zelf als ik Haarlem probeerde te vermijden niet naar het feest zijn gegaan en al helemaal niet langs het afgebrande huis. Toch raad ik u aan om te proberen uw oorlogservaringen niet te vergeten en al uw gevoelens weg te stoppen. U zou er bijvoorbeeld met een therapeut over kunnen praten die gespecialiseerd is in oorlogstrauma’s. 

In Amsterdam in 1956 waren de mensen boos op de communisten en maakten alles wat daarmee te maken had kapot. Hier kwam u Fake Ploeg tegen, de zoon van de agent en NSB-er Ploeg die was doodgeschoten. Jullie kregen in uw appartement een discussie over de dood van jullie ouders, waarna Fake boos wegliep.

Ik had hier wat voorzichtiger gedaan. Uw ouders en Fakes vader waren vermoord, het maakt dan niet uit of ze onschuldig waren of niet. Het blijven je ouders en je zal van ze houden ook al hebben ze misschien slechte dingen gedaan. Ook leek u een beetje neer te kijken op Fakes leefsituatie; hij werkte in een zaak voor huishoudelijke artikelen en had zijn lyceum niet afgemaakt en u studeerde na uw gymnasium medicijnen. Ik zou hier niet zo snel over beginnen te praten omdat het veroordelend kan overkomen.

U was getrouwd met Saskia en in 1966 ging u naar een begrafenis van een vriend van Saskia’s vader. Hij was een oud-verzetsstrijder, na de begrafenis werd er nog wat nagepraat. U hoorde iemand vertellen over de aanslag in Haarlem. De man bleek Takes te heten, hij had samen met een meisje Ploeg doodgeschoten. Het meisje bleek hetzelfde meisje te zijn die u had getroost toen u in de cel zat in 1945. U ontdekte toen pas na al die jaren wie er volgens u schuldig waren aan de dood van uw ouders en broer.

Ik zou Takes waarschijnlijk ook hebben aangesproken en ik denk dat het goed was dat dit u deed. Hier probeerde u voor het eerst niet uw oorlogservaringen te vermijden. Maar juist uit te zoeken wat er werkelijk was gebeurd rondom de dood van Ploeg.

In 1981 kwam u tijdens een vredesdemonstratie uw oude buurmeisje tegen: Karin Korteweg. Zij had samen met haar vader het lijk van Ploeg naar de voorkant van uw huis gesleept. Ze vertelde dat haar vader de hagedissen, die hij als huisdier hield, wilde redden. Daarom had hij het lijk met haar verplaatst. U vroeg zich al heel lang af waarom het lijk niet bij het huis van de buren aan de andere kant was gelegd, niemand in de straat had namelijk ooit contact met hen. Karin vertelde u dat haar vader dat niet wilde omdat daar Joden zaten ondergedoken. Na zesendertig jaar had u eindelijk een antwoord op deze vraag.

Ik merk dat u aan het einde van het boek steeds beter omgaat met de herinneringen uit de oorlog. Dit hierboven is daar weer een goed voorbeeld van. Als ik u was geweest had ik hetzelfde gedaan.

Uw leven is natuurlijk erg bepaald geweest door deze vreselijke gebeurtenis en ik hoop dat u na 1981 (als het boek afloopt) meer rust in uw leven heeft gekregen. En dat u begrijpt dat er niet één schuldige was aan de dood van uw familieleden en dat de oorlog geen echte winnaars kent.

Met vriendelijke groet,

Anastasia Mania

[3c-2017-anastasia-blog]

Balansverslag najaar 2017

Ik sta in de bibliotheek en kijk tussen de boeken. Ik ben heel kieskeurig in boeken en heb van te voren al boeken uitgezocht die ik wil lezen.

Voor verschillende opdrachten van Nederlands heb ik niet zulke leuke boeken gelezen. Ik heb mezelf toch kunnen dwingen om de boeken uit te lezen door me vooral te richten op de goede kanten van het boek.

In mijn vrije tijd heb ik helaas niet zoveel kunnen lezen omdat ik door school vaak maar korte tijd niks te doen heb en als ik een boek lees wil ik het graag binnen een paar dagen uit hebben.

Het boek dat me het meest bij is gebleven is zonder enige twijfel Kroonsz.

Ik vond Kroonsz een heel bijzonder boek omdat het origineel was en ik helemaal opging in het boek. In het boek wordt steeds van tijd en verhaallijn veranderd en dat bouwt de spanning op, want je weet pas later wat alles met elkaar te maken heeft. Ik heb ervan geleerd dat je sommige dingen niet kan veranderen maar ze gewoon zo zijn. Je hoeft niet bang te zijn voor wat nog gaat komen maar dat je moet genieten van het heden.

Naast Kroonsz bleef ook Het Diner bij me maar dat was om minder positieve redenen.

Ik vond Het Diner geen goed boek want het was langdradig en ik begon me steeds te irriteren aan alle personages in het boek waardoor ik dus elk stuk dat ik las het niet meer leuk vond. Zo vond ik Paul irritant omdat hij heel erg agressief was en het leek alsof hij sommige dingen in zijn leven niet goed kon accepteren. Hij bemoeide zich het hele boek met iedereen en hij zeurde continu over zijn broer, maar aan de andere kant begreep ik ook wel wat hij bedoelde waardoor ik Serge ook steeds stommer vond. Ook vond ik dat Claire en Babette op een vreemde manier omgingen met wat hun kinderen hadden gedaan. En natuurlijk vond ik Rick en Michel niet de meest fijne mensen omdat ze meerdere zwervers hadden geslagen en er zelfs één hadden vermoord. De enige die overbleef was Beau maar nadat bleek dat hij hen chanteerde, had ik geen hoop meer dat het boek nog boeiend zou worden. 

Het boek was op een hele negatieve manier geschreven en het voelde alsof Herman Koch nog wat onverwachts wilde inbrengen door Beau de twee neven te laten chanteren. Ik vond het best wel voorspelbaar en hij had het beter niet kunnen doen. 

Kroonsz is zonder twijfel mijn favoriete boek. Kroonsz wordt gezien als een spannend young adult boek en een filosofische roman in één Ik zou nu ook graag meer en moeilijkere filosofische romans lezen. Ik vind bijvoorbeeld ‘leven en dood’ een interessant onderwerp omdat het je goed laat nadenken en er niet één oplossing is. 

Ik had me in de zomervakantie voorgenomen om Oorlog en Vrede en Het Schervengericht te lezen. Ik heb 150 bladzijden in Het Schervengericht gelezen en als ik het uit had gelezen zou ik het misschien naast Kroonsz tot mijn favoriete boeken beschouwen. Helaas had ik meer zin om andere dingen te doen in de zomervakantie en lukte het me niet om de andere 900 pagina’s te lezen. Ik ben niet eens begonnen aan Oorlog en Vrede en ik vind het wel jammer. Ik wil graag beide boeken binnenkort lezen als ik genoeg tijd heb. Ik heb mij voor de kerstvakantie voorgenomen om Het Schervengericht uit te lezen.

Ik pak het boek Het Schervengericht uit de kast en neem het mee in de trein. Mensen kijken me raar aan omdat mijn boek heel dik is. Ik begin te lezen. Na 100 pagina’s zet ik mijn muziek aan en ik zeg tegen mezelf dat ik het in de kerstvakantie wel uitlees. 

En deze keer ga ik het ook echt doen.

[3c-2017-anastasia-blog]

Inleiding recensie Nooit meer slapen

Mijn hand voor mijn mond schijnt mij het verder ademhalen te willen beletten. Er lopen ook vliegen over zijn baard, over zijn voorhoofd, over zijn half gesloten ogen. Maar geen enkele mug.

Het boek Nooit meer slapen gaat over een student, Alfred, die op onderzoek gaat in Finnmarken, Noorwegen. Hier wil hij onderzoeken of de ronde gaten die zich in de bodem bevinden van meteorietinslagen zijn. Sibbelee, zijn leermeester, is de enige die in deze theorie gelooft. Alfred heeft luchtfoto's van het gebied nodig maar het lukt hem niet die te krijgen. In het plaatsje Alta ontmoet hij zijn reisgenoten Arne, Qvigstad en Mikkelsen.

Wanneer ze op reis gaan merkt Alfred dat hij veel meer moeite heeft met het reizen dan zijn Noorse reisgenoten. Hij weet niet hoe hij zijn onderzoek over de meteorietinslagen moet beginnen; hij weet niet waar hij aantekeningen van moet maken en hij heeft de luchtfoto's niet. Hij komt erachter dat Mikkelsen de foto's heeft en hij mag ze lenen.

Wanneer Alfred op een dag wakker wordt vertelt Arne hem dat Qvigstad Mikkelsen het anker hebben gelicht, hij zegt dat ze naar een ander gebied gingen dan zij maar Alfred vindt het raar dat ze weg zijn gegaan zonder hem gedag te zeggen.

Hij en Arne trekken ook verder. Ze zijn het oneens over de richting die ze op moeten gaan en ze lopen allebei een andere kant uit. Vanaf dat punt moet Alfred zien te overleven en is hij nog meer in verwarring dan dat hij de hele reis al is geweest.

Ik vind Nooit meer slapen een goed boek want het leest makkelijk en is leuk tegelijk en je kan je goed inleven in Alfred en zijn gedachten. Ook is de spanning goed opgebouwd.

[3c-2017-anastasia-blog]

Superman

Ik had al een week door Costa Rica gereisd. De meeste dagen was het warm, waardoor ik toen het kouder werd heel opgelucht was. Ik ging vandaag ziplinen omdat mijn fysiotherapeute zei dat ze dat heel leuk vond. De andere dag was ik voor het eerst in lange tijd weer eens gaan paardrijden. Er was daar een meisje die de hele tijd tegen me praatte over haar paard in Nederland en toen ze eindelijk stil was, reed ze naar iemand anders om die slachtoffer te maken van haar verhalen. Stiekem hoopte ik dat het paard waar ze op reed ook gek van haar werd en zou gaan bokken en wanneer ze viel over haar heen zou poepen. Ik heb een beetje een grote verbeelding dus dat gebeurde helaas niet.

Genoeg over het paardrijden, het ziplinen was namelijk een stuk leuker. Toen ik bij de plek waar het was aankwam rook ik de vlinder- en kolibrietuin al van ver af. De geuren van zoete bloemen en vruchten drongen mijn neus binnen. Ik voelde het vocht van het regenwoud op mijn huid maar gelukkig was de temperatuur niet heel hoog en had ik het niet heel warm. Ik liep dichter naar de tuin. Plotseling allemaal vlinders met felle kleuren om me heen vliegen. Ik verbaasd om me heen en ik was nog verbaasder toen ik zag dat er nu ook kolibries met hun metallic groene, blauwe en paarse vleugels om me heen vlogen. Ik keek om me heen om te zien waar de receptie was om kaartjes te kopen. Ik schrok van de lange rij en haastte me erheen. Ik hoorde iemand praten over ‘‘the superman’’ en ik vroeg me af wat dat was. Toen zag ik op een bord iemand op z’n buik over de vallei gaan in plaats van zittend in een tuigje en ik nam aan dat dat ’the superman’ was. Toen ik eindelijk aan de beurt was vroeg ik in het Engels: ‘’Hoe werkt de superman?’’ de man achter de receptie zei: ‘’Bij de laatste zipline krijg je een speciaal pak aan en daar hangt iemand de dan aan op.’’ ‘’Moet ik daar ook extra voor betalen?’’ zei ik. ‘’Ja, 10$ extra.’’ zei de man. Ik dacht even na of ik het zou doen en ik besloot van wel. ‘’Mag ik dan 1 kaartje voor het ziplinen met de superman aan het einde?’’ ‘’Ja natuurlijk.’’ antwoordde hij. Hij gaf me een geel en roze kaartje. ‘’De gele is voor het ziplinen zelf en je roze voor de superman. Je moet ze straks geven aan een man en die zorgt er dan voor dat je je tuigje krijgt en een rugzak met daarin het supermanpak.’’ ‘’Oké, zijn er nog meer dingen die belangrijk zijn om te weten?’’ zei vroeg ik. ‘’Ja, tussen het platform van de superman en het gewone platform in moet je lopen. Voordat je omhoog gaat naar het laatste platform staat daar iemand die je gaat helpen het pak aan te krijgen.’’ antwoordde hij. ‘’Oké, dankjewel!’’ ‘’Veel plezier.’’ Voordat ik wegliep van de receptie pakte ik een snoepje uit de bak die daar stond. Het was een pepermuntje alleen het smaakte veel sterker dan normaal. 

Ik kreeg mijn tuigje aan en ik hing aan de zipline en zweefde boven de vallei. Dat ging een paar keer zo door totdat ik bij het laatste platform kwam. Daar stond een man die me het grote zware pak hielp aantrekken. Ik liep de trap op van het platform. Het was een hoger platform dan normaal omdat de lijn veel langer was en je op je buik lag en als je niet aankwam je jezelf niet naar het einde kon trekken. Midden op de trap kreeg ik voelde ik mijn spieren pijn doen. Met elke beweging die ik maakte leek het pak steeds zwaarder te worden. Eindelijk kwam ik boven. Het was heel hoog en glad door de regen. Ook stond er geen hek aan de voorkant en zat ik nog niet vast. Ik voelde dat ik m’n evenwicht begon te verliezen dus hield ik me snel vast aan het hek dat gelukkig wel aan de zijkant stond. Er stonden nog een paar andere mensen voor me en ik zag hoe zij werden opgehangen, het leek me best wel eng. De mannen die je ophingen konden je gewoon van het platform afduwen of ik kon uitglijden wanneer je naar voren moest lopen. Toen was ik aan de beurt. Ik moest op m’n handen en voeten gaan staan alsof ik ging opdrukken. Ik keek over de rand heen en besefte hoe diep het was. Ik was nog steeds helemaal los en ik was heel erg opgelucht toen ik eenmaal vast zat. De man trok me eerst aan m’n voeten en duwde me daarna vooruit. En daar vloog ik dan over het regenwoud. Ik voelde kleine druppeltjes vocht op m’n gezicht komen en ik genoot van mijn geweldige groene uitzicht. Het leek wel een eeuwigheid te duren.

[3c-2017-anastasia-blog]

Update mei 2017:

Mijn smaak in boeken is het afgelopen jaar niet heel erg veranderd. Ik heb nu wel in tegenstelling tot vorig jaar meer boeken die ik zou willen lezen, voorbeelden hiervan zijn: Oorlog en Vrede en Anna Karenina van Leo Tolstoj. Verder heb ik nog een paar oude boeken van fantasyseries waar ik eigenlijk te oud voor ben maar ik wel van geniet omdat ze juist zo simpel zijn.

Vorig schooljaar en dit schooljaar heb ik voor Nederlands de volgende boeken gelezen: Dit zijn de namen, Kroonsz en Het Diner. Ik vond Kroonsz het beste boek en ik heb er verassend genoeg meer van genoten toen ik het voor de tweede keer las. Bij Dit zijn de namen en Het Diner werd allebei gezegd dat het psychologische romans waren dus dat leek me wel leuk. Beide boeken vielen tegen maar vooral Het Diner omdat de inhoud zo negatief was en het verhaal me niet erg aansprak.

Leesautobiografie

Ik ben opgegroeid met Nederlandse en Italiaanse boeken. Soms las ik de hele dag door zelfs tijdens het eten en tandenpoetsen. Omdat ik minder tijd heb dan eerst kan ik dat helaas niet meer zoveel lezen.

Vroeger op de Vrije School werden er heel veel boeken voorgelezen. Met name boeken zoals; ‘‘Bims en Boems’’, ‘‘Tatatoeks reis naar de kristalberg’’ en ‘‘Olles Skitocht’’. Thuis werden dezelfde soort boeken voorgelezen en ook Italiaanse boekjes. Ik vond deze boeken leuk omdat ik met de antroposofische manier van leven ben opgegroeid en dus vond ik die boeken ook leuk Ik vond het in de eerste jaren van de basisschool heel belangrijk dat er plaatjes in de boekjes stonden en nu vind ik dat niet echt belangrijk omdat ik het me nu het kan voorstellen zonder dat ik daar plaatjes bij nodig heb. Toen ik zelf begon met lezen las ik vooral boekjes als Geronimo Stilton, De Vijf en De vijf detectives. Ik vond en vind het nog steeds leuk als boeken spannend zijn en ik hou ook wel van misdaad boeken maar dat vind ik niet noodzakelijk voor een goed boek. Ik hou vooral boeken series omdat je als je een boek heel leuk vind je dan de andere delen ook nog kan lezen. Dit schooljaar heb ik minder gelezen dan de jaren daarvoor. Ik denk dat dat komt door toetsen en huiswerk wat ik eerst niet had. Ik heb dus maar een paar boeken gelezen zoals; de nieuwste Grijze Jager, de nieuwste Penderwicks (in het Engels), “Gone verlaten” en “Dit zijn de namen”. Ik was begonnen met het boek van Star Wars maar daar ik mee gestopt omdat ik het heel slecht en vervelend vertaald vond. Ik vond de eerste twee boeken van hierboven best leuk omdat ik ze als ik ze heel vaak zou lezen me noch niet zou vervelen. “Gone” was niet heel leuk maar er zaten wel goede stukjes tussen. “Dit zijn de namen” vond ik erg onduidelijk geschreven maar later in het verhaal is het wel beter te begrijpen. Ik denk dat ik een beetje teleurgesteld was omdat toen ik de achterflap las het me wel spannend leek en goed geschreven maar dat viel tegen. Mijn smaak is niet heel erg veranderd maar dat lijkt denk ik wel zo omdat ik steeds ouder word dus lees ik ook steeds meer boeken voor oudere mensen. Ik merk wel dat ik steeds meer ook over de boeken die ik lees ga nadenken en ik kan me beter inleven in de personages. Ik ben nieuwsgierig naar boeken over dierengeneeskunde en daar zou ik ook graag meer over willen lezen. Ik hoop dat ik in de zomervakantie heel veel boeken kan lezen zodat ik het een beetje kan inhalen.

[3c-2017-anastasia-blog]

Dear Daughter

‘‘As girls in this world, we are taught to balance being save, quiet and pretty. Find a partner, settle down, don’t state too many opinions lest be viewed as too much baggage, and whatever you do, don’t age or stop being cute!                 But what about being smart, loving yourself and taking a risk to follow your dream? Those were the breed of conversations I was lucky enough to have growing up. It was never about beauty or the end goal being a white picket fence and 2.3 kids. It was a question of what could I offer uniquely to the world... what was I passionate about and what would it take to be able to make my passion into something I could call my job.’‘

Lzzy Hale schreef dit liedje nadat haar moeder haar vroeg of ze haar opvoeding goed vond. Lzzy vond dat zeker en begon te schrijven. 

De boodschap is dat elk meisje ouders verdient die haar ondersteunen en haar de kans te geven om haar droom te volgen. Teveel meisjes krijgen die kans niet en worden vaak beoordeeld op hun geslacht.

Vrouwen worden beoordeeld op hun uiterlijk, gewicht en wat ze dragen. Een veelvoorkomend voorbeeld: als een man meerdere partners heeft gehad wordt hij gezien als held maar een vrouw wordt al snel gezien als een hoer.

Veel mannen denken dat feminisme betekent dat de vrouw superieur moet worden aan de man. Maar dat betekent het helemaal niet, de definitie is dan ook ‘’Het streven naar een gelijkwaardige behandeling van vrouwen ten opzichte van mannen.’’ Daarom denken mensen dat het hetzelfde is als gelijkheid en dat is het eigenlijk ook maar waar het verschil zit, is dat er duidelijk wordt verwezen naar wat er gelijk moet worden. Ook mag er niet vergeten worden wat de vrouwen voor ons hebben gedaan waardoor wij nu (in Nederland dan) bijvoorbeeld kiesrecht hebben.

Daarnaast is het niet ‘mannelijk’ genoeg om feminist te zijn maar eigenlijk komt dat meestal heel dom over. Elke vrouw die goed bij haar hoofd is wil gelijkheid. En voor de mannen die op vrouwen vallen, het maakt hun echt niet uit of je ‘mannelijk’ bent maar zeker wel of je ze gelijk behandelt en dat belangrijk vindt!

‘‘I’m hoping that through this song, I can spread the inspiration and empowerment that has been instilled in me. Carve your own path, ladies (and little gents too), I’m living proof that nothing in life is impossible.’’

[3c-2017-anastasia-blog]

Synesthesiegedicht

Terwijl ik op het dak lag

Met het klotsende geluid van de zee achter me

Keek ik naar de donkeren sterrenhemel

Op zoek naar licht

In een duistere tijd

Ik wilde de sterren grijpen

Maar ze waren onbereikbaar

Later zou ik beseffen

Dat ik het grootste licht had gemist

Het licht van de maan

[3c-2017-anastasia-blog]

Verandering

De winter is wit gekleurd en koud.

De lente is juist warm en fleurig

De zomer maakt de wereld kleurig

En de herfst die geurt naar dennenhout.

Een kind wordt geboren, en wordt daarna oud

Soms is men eerst vrolijk, daarna heel humeurig

Een koningin maakt een prinses die rommelig is, al snel heel keurig

Je shirt komt van de katoenplant, papier komt van hout.

en jij; jij ging ook weg.

Oh, ik mis je, en je prachtige lach

het wordt tijd dat ik me er bij neerleg.

maar dat lukt me niet, en ik doe mijn beklag

in deze brief voor jou, en pech

Dat ik vergat te zeggen ‘dag’

[3c-2017-anastasia-blog]

Het Diner

Titelbeschrijving 

Herman Koch, Het Diner, Amsterdam 2009 (zevenentwintigste druk) 

Motivatie van mijn boekkeuze 

Toen ik op de website de lijst met alle beschrijvingen van de boeken las, zag ik Het Diner staan. Daarna ging ik verschillende recensies lezen en alle mensen leken heel geboeid door het boek en ik zag ook dat het boek een prijs had gewonnen en dat het vaak vertaald was. Daarnaast koos ik ook voor dit boek omdat er bij het genre psychologische roman en satire stond en dat leek me interessant. 

Samenvatting 

Het boek is onderverdeeld naar de gangen van een diner: aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht, digestief en fooi.  

Op een avond gaan Paul Lohman en zijn vrouw Claire uit eten met de broer van Paul, Serge, en zijn vrouw Babette. Serge is kandidaat minister-president en maakt grote kans om te winnen bij de verkiezingen. Serge heeft een chic restaurant uitgekozen want reserveren is een hobby van hem.   Ze gaan daar heen met het doel om over hun kinderen te praten. Ze hebben dat niet gezegd maar iedereen weet het. Paul en Claire hebben een vijftienjarige zoon Michel. Serge en Babette hebben twee zoons: Rick en een adoptiezoon Beau. Beau is geadopteerd uit Burkina Faso. 

Maar ze hebben het daar niet over, in plaats daarvan praten ze over gewone normale dingen. Paul irriteert zich duidelijk erg aan zijn broer en ook aan de gerant die bij elk gerecht overdreven uitleg geeft. Op een gegeven moment gaat Paul naar de wc en wanneer hij terugkomt huilt Babette en ze gaat samen met Claire naar buiten. Volgens Serge komt het door de hormonen, even later gaat ook Paul naar buiten om de twee te zoeken. 

Wanneer hij buiten is gaat er een telefoon af in zijn zak maar het is niet zijn telefoon maar die van Michel. Waarschijnlijk heeft hij die per ongeluk meegenomen toen hij eerder die dag een filmpje op zijn telefoon zag. Hij bekijkt het filmpje weer, er is te zien hoe Michel en Rick een zwerver in elkaar slaan. Paul ziet daarna dat Michel een voicemailbericht heeft en beluistert deze. Hij heeft een vermoeden dat zijn vrouw er ook van iets weet.    Pas dan wordt er verteld waar ze over moesten spreken. De kinderen, de drie neven, waren onderweg naar huis nadat ze naar een schoolfeest waren geweest en ze wilden pinnen. In het pinhokje lag een zwerfster te slapen. Ze vroegen haar weg te gaan maar ze begon tegen hen te schelden. Ze kregen de slappe lach en begonnen het vuil dat langs de weg stond naar haar hoofd te gooien. Waaronder een lege jerrycan en die ze aanstaken met een aansteker en waardoor alles vlam vatte. Beau was al weggegaan voordat Rick en Michel haar in brand staken. 

Later zijn de beelden bij Opsporing Verzocht te zien. Paul herkende de jongens meteen maar weet niet of Claire hen ook herkend.  

Wanneer Michel zijn telefoon komt ophalen vertelt hij zijn vader dat hij en Rick door Beau worden gechanteerd, die filmpjes op YouTube heeft gezet met duidelijkere beelden, omdat hij een scooter wil kopen. Dan komt ook Claire naar buiten en dan ontdekt Paul dat Claire alles al wist omdat Michel het die avond zelf al aan haar had verteld.  Weer terug binnen beginnen ze eindelijk te praten over de kinderen en Serge wilt aftreden als kandidaat en hun zoons aangeven. Hiermee zijn de anderen het niet eens. 

Ik ga niet vertellen hoe het verhaal afloopt omdat het anders niet meer leuk is om te lezen. 

Ik neem aan dat het verhaal zich in Nederland afspeelt omdat de beelden van de mishandeling worden vertoond in het televisieprogramma Opsporing Verzocht. Waarschijnlijk speelt het zich af in het begin van de 21ste eeuw omdat er over George W. Bush en de oorlog in Irak wordt gesproken.  

Mening over het boek 

Ik vond dat het heel lang duurde voordat er iets spannends in het verhaal voorkwam. Dat vond ik niet fijn want het motiveerde mij niet om door te lezen.  

Bijvoorbeeld dit stuk wat echt nergens over gaat. : 

Het antwoord op de vraag waarom ik een bord warme geitenkaas met veldsla voor mijn neus had staan, was simpeler dan je op het eerste gezicht zou denken. Bij het opnemen van onze bestellingen was ik als laatste aan de beurt geweest. Wij hadden van tevoren niet echt besproken wie wat ging nemen of misschien ook wel, maar dat was me dan ontgaan. Hoe het ook zij, ik had de vitello tonnato uitgekozen, maar tot mijn schrik had Babette haar keuze op hetzelfde gerecht laten vallen. Tot zover was er nog niets aan de hand, ik kon nog snel switchen naar mijn tweede keus: oesters. Maar als een na laatste was, direct na Claire, Serge aan de beurt geweest. En toen Serge de oesters bestelde, zat ik klem. Ik wilde sowieso al niet hetzelfde voorgerecht als iemand anders bestellen, maar hetzelfde voorgerecht als mijn broer was uitgesloten. Puur theoretisch kon ik nog terug naar de vitello tonnato, maar dan ook echt puur theoretisch. Het voelde niet goed: behalve dat ik in dat geval blijkbaar niet origineel genoeg was om een honderd  procent eigen voorgerecht uit te zoeken, zou ik in Serges ogen de verdenking op me kunnen laden dat ik een verbondje met zijn vrouw probeerde te sluiten.

Het grootste deel van dit boek is gevuld met zulke saaie gebeurtenissen die nergens over gaan. 

Ook begon ik me langzamerhand aan alle personages in het boek te irriteren waardoor ik dus bij elk stuk dat ik las het niet meer leuk vond. Zo vond ik Paul irritant omdat hij heel erg agressief was en het leek alsof hij sommige dingen in zijn leven niet goed kon accepteren. Hij bemoeide zich het hele boek met iedereen en hij zeurde continu over zijn broer, maar aan de andere kant begreep ik ook wel wat hij bedoelde waardoor ik Serge ook steeds stommer vond. Claire en Babette gingen op een rare manier om met wat hun kinderen hadden gedaan vond ik. Rick en Michel vond ik sowieso al gestoord doordat ze meerdere zwervers hadden geslagen en zelfs een hadden vermoord. De enige die overbleef was Beau maar nadat hij hun bleek te chanteren was er niks meer voor mij over om op te hopen dat zou gebeuren in het verhaal. 

Het boek was op een hele negatieve manier geschreven en het voelde alsof Herman Koch nog wat onverwachts wilde laten gebeuren door Beau de 2 neven te laten chanteren, maar het was zo voorspelbaar dat hij het beter niet had kunnen doen. 

Ik ben wel gaan nadenken door het boek maar dat was helaas alleen tijdens het lezen en niet erna omdat er niet echt 1 oplossing was voor deze situatie. De mogelijke oplossing hangt af van je mening en de invloed die de oplossing zou kunnen hebben op je verdere leven.

[3c-2017-anastasia-blog]

[3c-2017-anastasia-blog]

Kroonsz

Titelbeschrijving

Voor een opdracht voor Nederlands heb ik het boek Kroonsz gelezen, van Marco Kunst. Het boek is uitgegeven door Lemniscaat in Rotterdam 2014 (eerste druk).

Waarom dit boek?

Ik vond dit boek op ‘‘Lezen voor de lijst’’ en het leek me leuk omdat het anders was dan andere boeken die ik had gelezen. Bij de genre stond onder andere ‘‘dood’’ en dat vind ik altijd wel een interessant onderwerp. Ik had ook al eerder een boek gelezen van Marco Kunst en dat boek vond ik heel leuk.

Samenvatting

Personages

Wessel Kroonsz: hij heeft altijd moeten doen wat zijn vader van hem verwachtte en had het eeuwige leven.

Zacharias Kroonsz: hij is een arts en de vader van Wessel en hij is bang voor de dood en de oneindigheid.

Geertje, Liedewij en Brechje Kroonsz: de moeder en zussen van Wessel. Ze gaan allemaal al vroeg dood.

Lykke: het dienstmeisje van de familie Kroonsz en de grote liefde van Wessel. Ze wordt gedood door Zacharias.

Spinoza: de beroemde joodse filosoof waar Wessel en Zacharias hun lenzen laten slijpen.

Pink: Pink is een stoer en mooi meisje waar alle jongens verliefd op zijn.

Bor:  Bor is juist een onpopulaire jongen die het helemaal niet met Pink kan vinden.

Het boek bestaat uit 3 delen: De klok, De torn en Het weefsel van de werkelijkheid.

In het eerste twee delen zijn er twee verhaallijnen: Wessel in het verleden en Wessel, Pink en andere kinderen van Pink haar school in 2013. En in het derde deel Wesel, Pink en Bor in 2013 en begin 2014.

De klok

In de hoofdstukken van 2013 wordt er vooral kennis gemaakt met de personages Pink en Bor. Er is in dit deel overal een alwetende verteller.

1670-1672

Wessel moest nadat hij dronken was zijn vader helpen in het atelier wanneer hij van school terug kwam. Zijn vader was Zacharias Kroonsz, een arts in het protestantse Amsterdam, probeerde te bewijzen dat God niet bepaalt wanneer iemand dood gaat maar dat je dat ook zelf kan. Hij wilde de levenslijnen van mensen zichtbaar maken en hij wilde weten hoe ze vast zitten aan de ziel, aan de dood en hoe strak ze kunnen staan voordat ze breken. Hij maakte een apparaat waar een dier aan vast werd gebonden en werd gedood, als je dan door lenzen keek zag je een flits en dat was volgens Zacharias de levenslijn die kapot ging maar hij wilde het nog beter zichtbaar maken dan alleen een flits. Toen Wessel nieuwe lenzen ging halen voor de Kronoscoop (het apparaat) vertelde Spinoza tegen Wessel dat zijn vader onbeheerst was. Dat werd ook nog eens verduidelijkt toen Wessel terug kwam en zijn moeder dood was. Zijn zussen waren al dood en nu zijn moeder ook. Zacharias werd vanaf die dag een wrak en toen hij op een dag zelf op de plek van de proefdieren ging zitten zag hij dat zijn levenslijn erg kort was en dat hij nog maar 10 dagen te leven had. Zacharias deed er alles aan om aan zijn dood te ontkomen en toen Wessel een keer thuis kwam was Lykke er niet en ook haar mantel niet en ze zou niet zonder mantel naar buiten gaan. Wessel ging naar het atelier en vroeg zijn vader waar ze was. Hij wuifde het weg en zei dat ze naar haar moeder was gegaan, maar Wessel wist dat hij haar had gebruikt als proefdier en haar had vermoord. Uiteindelijk werd Zacharias boos en stak hij de priem, waarmee alle proefdieren waren gedood, in zijn hart. En schreeuwde triomfantelijk dat hij zelf bepaalde wanneer hij zou sterven. Maar hij stierf niet. Wessel hoorde ineens de stem van Lykke uit een zwart donker gat komen en spring erin.

De torn

Aangezien Pink en Bor niet heel belangrijk hierin zijn vertel ik maar een kort stukje over hen. Pink trekt zich van niemand iets aan en gaat met uitgelopen make-up naar de klas. Bor leert hoe hij zich niet meer moet aantrekken wat anderen van hem denken en hoe hij moet zien te overleven.

Het grootste deel is hier een alwetende verteller maar de laatste 2 hoofdstukken zijn een dagboek en dus in de ik-persoon geschreven.

1672-2013

Nadat Wessel in de torn (het gat) was gesprongen wist Zacharias Wessel na 22 jaar uit de torn te krijgen met behulp van zielen van doden die bang waren om los te laten en in de eeuwigheid terecht te komen. Vader en zoon zijn allebei niet ouder geworden en dat zullen ze ook niet worden. Al die jaren blijven ze leven ook al hebben ze beiden geen levenslijn meer. De torn wordt steeds groter en breekt bijna door het huis heen

Het weefsel van de werkelijkheid

In dit deel is overal een alwetende verteller.

2013-2014

Wessel heeft sterke mensen nodig om zijn vader en de torn tegen te houden en daarom zoekt hij bij een school op het platteland, hij vindt daar Pink en Bor. Hij schrijft aan beiden een brief dat ze naar Amsterdam moeten komen voor een theater en dan lokt hij ze in zijn huis en sluit hen op in de kelder. Al die jaren zijn er kinderen naar de torn gebracht en dan geven de zielen Zacharias zogenaamde informatie en kennis. Ik zal verder niet vertellen hoe het afloopt anders is het niet meer leuk om het te lezen

Mening over het boek

Tijd...’’ mompelde Spinoza dromerig, ‘’de tijd, tja... Ze is alleen maar een hulpmiddel van onze verbeelding. En de verbeelding is slechts de laagste vorm van kennis. De tijd bestaat niet echt... Je kunt haar niet aanraken, niet zien. Als we kijken vanuit de eeuwigheid bestaat er helemaal geen tijd. Alleen de tijdloze wetten van de natuur...

Toen ik heb boek aan het lezen was vond ik het niet echt leuk om te lezen omdat het moeilijk was om in het verhaal te komen en het ineens over ‘de torn’ ging terwijl het daarvoor ‘een gat’ heette dus dat kreeg ik pas veel later door. Maar ik zou het boek zeker wel aanraden, ook al was het niet gemakkelijk te lezen, want ik heb er wel van genoten. Omdat het verhaal origineel was en ik er door ben gaan nadenken kijk ik nu zeker anders naar het leven en de dood. Het boek heeft een spannende tijd en dat maakt dat je verder wilt lezen. In het boek wordt steeds van tijd en verhaallijn veranderd en dat bouwt de spanning op, want je weet pas later wat het met elkaar te maken heeft. Ik heb ervan geleerd dat je sommige dingen niet kan veranderen maar ze gewoon zo zijn en dat je niet bang moet zijn voor wat nog moet komen maar dat je moet genieten en in het heden leven.

Wessel liet Pink gaan - haar ziel droomde dansend als een vuurvlieg verder, dook toen onder en verdween - en Wessel gaf zichzelf zonder angst of aarzeling over aan de eeuwigheid.

[3c-2017-anastasia-blog]

Nighthawks

1942. Het is donker en er is niemand op straat, alleen het café is verlicht. Er bevinden zich vier mensen in het café. De man, naast de vrouw, komt hier regelmatig ’s nachts, na zijn werk als journalist. Hij werkt ’s nachts aan zijn artikelen zodat de krant vroeg in de ochtend al gedrukt kan worden. De vrouw in het rood is een zangeres, na haar optreden ontmoet zij vaak haar vriend in deze bar, om nog een hapje te eten. De vrouw zingt in een jazzclub. Ze wordt heel erg bewonderd om haar bijzondere stem. De barman heeft die dag slecht nieuws gekregen. Hij vertelt zijn vaste klanten dat de bar binnenkort gaat sluiten omdat hij is opgeroepen om te gaan vechten in Europa. De barman moet huilen en hij valt bijna voorover maar leunt op de bar. Hij vindt het vreselijk dat hij moet gaan vechten, hij had gehoopt dat hem dit niet zou hoeven overkomen. Maar nu komt zijn grootste nachtmerrie toch uit. De man die met zijn rug naar de kijker zit lees de krant. Maar stiekem luistert hij aandachtig mee en soms werpt hij een blik over het randje van de krant. Het zijn gevaarlijke tijden. De Tweede Wereldoorlog is in volle gang en er zijn overal spionnen. Hij is er zo een. Hij werkt voor de Russische regering en hij heeft de opdracht gekregen om de journalist scherp in de gaten te houden, hij weet niet waarom maar hij moet alles berichten aan zijn baas. Op een gegeven moment krijgt de journalist door dat de andere man meeluistert. En hij geeft de vrouw een zachte por. Zij merkt ook dat de man ze in de gaten houdt en dus spreekt ze hem aan. "Sorry maar het is niet erg beleefd om naar onze gesprekken te luisteren en dan net te doen alsof je de krant leest." Hij kijkt haar woedend aan, ze hebben hem door. Als zijn baas hier achter komt is hij de pineut. Dus er is maar één manier, uitschakelen denkt hij bij zichzelf. Maar eerst aardig doen. "Sorry mevrouw het was niet mijn bedoeling om u af te luisteren maar ik leef in een moeilijke tijd, wij allemaal eigenlijk. Mij is namelijk hetzelfde overkomen als de barman. Het is fijn om te weten dat ik niet de enige ben. ''De barman lacht verdrietig naar hem. "Kom er eens wat meer bij zitten, beste man!" Zegt de journalist. Dit is zijn kans. Hij gaat op de kruk naast de journalist zitten. Helaas is de barman de enige die de gemene flikkering in zijn ogen zag. "Dit is foute boel'' denkt de barman. En dan ziet hij iets uitsteken uit de zak van de man. Hij weet niet wat het is maar dan ziet hij het. Het is een pistool. Hij weet dat wapenbezit toegestaan is in Amerika maar toch vertrouwt hij het niet. Zonder dat ook maar iemand het doorheeft draait hij het lokale alarmnummer van de politie, maar hij houdt de hoorn zo dat het niet opvalt. Hij fluistert zachtjes wat er aan de hand is. En dan trekt de man zijn wapen, hij richt het pistool, het wapen is al klaar om mee te schieten, hij staat op het punt om de trekker over te halen maar dan gooit de barman een glas naar zijn hoofd en een van de scherven belandt in zijn oog. Het bloed spuit eruit. De man laat het pistool los en schreeuwt van de pijn. De sirenes naderen en even later stoppen er drie politiewagens en een ambulance. De man krijgt handboeien om en wordt in de ambulance gelegd. De anderen zijn ongedeerd gebleven.

[3c-2017-anastasia-blog]

[3c-2017-anastasia-blog]

Dit zijn de namen

Titelbeschrijving

Ik heb in de meivakantie het boek Dit zijn de namen gelezen van Tommy Wieringa, uitgegeven door De Bezige Bij in Amsterdam 2012 (tweede druk). In 2013 werd het boek bekroond met de Libris Literatuurprijs en de lezersprijs van de Gouden Boekenuil.  

Waarom dit boek?

Ik las de beschrijving van het boek op internet leek het mij wel een interessant en goed geschreven boek. Het onderwerp sprak me ook aan omdat het actueel is en niet iets van lang geleden..

Samenvatting van de inhoud

Het boek bestaat uit 3 delen: NAJAAR, WINTER en VOORJAAR.  

Deel I heeft 24 hoofdstukken, deel II 14 en deel III maar 1.

In het eerste deel zijn er twee verhaallijnen: Pontus Beg die in zijn stad commissaris van politie speelt en er achter komt dat hij van joodse afkomst is. De andere verhaallijn gaat over een aantal vluchtelingen in de steppe. In deel II zijn de lijnen samengekomen en in deel III spreekt Pontus met de jongen over de toekomst.

NAJAAR

Pontus Beg

Pontus werkt als commissaris in Michailopol. Hij heeft doorbloedingsproblemen, waardoor hij één koude en één warme voet heeft. Hij houdt erg van de wijsheden van Confucius. Maar naast zijn koude voet heeft hij vooral mentale problemen. Dat wordt duidelijker als er in de stad een oude rabbijn sterft. Die moet op Joodse wijze worden begraven, maar hoe moet dat? Leeft er nog wel een tweede Jood in de stad? Die is er: een andere oude rabbijn. Pontus Beg herinnert zich dan ook het liedje dat zijn moeder voor de kinderen zong. Het blijkt een oud Jiddisch liefdesliedje te zijn. Pontus vraagt zich af of hij Joods is. Hij gaat samen met de rabbijn de Thora bestuderen.  

Maar hij laat ook zien dat hij, net zoals iedereen bij de politie, corrupt is wanneer hij een vrachtwagenchauffeur arresteert een die te hard zou hebben gereden terwijl dat niet zo was. Hij slaat de man wanneer hij niet wil meewerken.

Hij neemt ook weer contact op met zijn zus en hij vraagt haar of ze het liedje van zijn moeder ook kent. Hij begint steeds meer te denken dat hij Joods is.  

De vluchtelingen

Ze hebben met geld en valse papieren een  mensensmokkelaar kunnen inhuren die hen met een vrachtwagen over de grens moet smokkelen.  Wanneer ze bij grens gekomen zijn, ziet de jongen uniformen van grenswachten en andere dingen die erop wijzen dat ze de grens zij overgegaan maar het is later blijkt dat ze dat ze helemaal niet over de grens zijn gezet. Daarna maken ze een barre tocht die lijkt op de tocht van het volk van Israël in het Oude Testament. De groep bestaat uit een lange man, een stroper, een vrouw, de man uit Asjchabad, een jongen, een Ethiopiër en Vitaly. Voor de Ethiopiër is de rest het meest bang, hij krijgt de schuld van alles en als hij een keer één van de andere mannen aanraakt, krijgt die een zweer op die plek. Als de jongen in de ochtend is Ethiopiër dood. Niemand weet wie het heeft gedaan maar zijn hoofd is eraf gesneden. Het hoofd is erg belangrijk, want de vluchtelingen denken dat het hoofd hun de weg zal wijzen naar het beloofde land waarna ze op zoek zijn.

WINTER

In deel II zijn de verhaallijnen samengekomen. De groep heeft Michailopol bereikt waar de bevolking bang voor ze is. Want ze zien er uit als levende doden. De burgemeester van Michailopol wil dat de politiemensen van Pontus Beg de vluchtelingen  oppakken. Ook Pontus gaat zich ermee bemoeien, maar hij is veranderd en door het Joodse geloof en voelt zich verbonden met de vluchtelingen omdat de Israëlieten ook door de woestijn moesten zwerven. Hij komt erachter dat ze een hoofd meedragen. Iemand van de groep heeft moord gepleegd en  Pontus wil er achter komen wie dat heeft gedaan, maar de leden van de groep willen niet vertellen wie dat is.  

Pontus komt erachter dat hij inderdaad van Joodse afkomst is en verdiept zich samen met de rabbijn nog verder in het Jodendom.

VOORJAAR

Pontus stelt aan de jongen voor, die hij nu Kleine Mozes noemt, om niet de grens over te steken maar in Israël te gaan wonen. Maar er is één probleem om daar te wonen moet je een Jood zijn. En hij moet Hebreeuws leren. Pontus zegt tegen hem dat hij zijn zoon moet worden zodat hij ook Joods wordt.    

Mening over het boek

Ik vond het boek in het begin goed geschreven maar naarmate ik verder in het boek kwam vond ik dat er weinig variatie in zat en begon het een beetje te vervelen. Stukjes uit het verhaal zijn te vergelijken met het Oude Testament wat ik goed vind want dan merk je wel dat er over nagedacht is.

Zo dichtbij was het beloofde land nog niet geweest. Het leek voor het grijpen, hij hoefde zijn arm er maar uit te strekken...

'Auto's! Daar!'

Hij leek er verbaasd over dat het leven aan de andere kant er net zo uitzag zoals hier: hetzelfde gras, dezelfde auto's, dezelfde huizen. Hij zuchtte. Een wolk schoof voor de zon, de steppe verschoot tot asgrauw.

Kleine Mozes, dacht Beg, van zo ver gekomen en nu ziet hij eindelijk zijn bestemming.

Soms begrijp je het boek niet helemaal als je zelf niet zo veel over het Jodendom weet.

Elke goj die zich volkomen met ons verbindt zal delen in onze vreugde, ook al wordt hij nooit helemaal gelijk aan ons. De joden zijn niet gebonden aan de Thora omdat God ons heeft geschapen, maar de Thora is ons gegeven omdat God ons uit Egypte heeft gevoerd, omdat Hij zich met ons heeft verbonden en omdat wij zijn uitverkoren. Als dat niet zo was, zouden ook blanken en zwarten gelijk zijn, omdat God alle mensen heeft geschapen.

In het boek is er veel geschreven over verschillende culturen en religies. En dat komt best wel racistisch over. Ik weet niet of de schrijver dat met opzet heeft gedaan om juist te laten zien dat het belangrijk is dat iedereen gelijk moet worden behandeld.