30something-workingmom

[30something-workingmom]

Kunstgras Korrels en Tradities

Het is November en hier zit ik dan… Mijn plekje aan de keukentafel. Tussen de broodkruimels van het ontbijt, de geschreven & geplakte verlanglijst voor Sinterklaas, de wasrekken van de zoveelste was en op de grond overal kunstgras korrels. Dit zou een tijd moeten zijn van lampionnen maken, samen met vriendjes en vriendinnetjes snoep ophalen en plannen maken voor de grote intocht van sinterklaas op TV en aan de Vecht..

Niets van dat alles. Sint Maarten niet gelopen om toch de buren en onszelf een beetje te vrijwaarden van het risico… want je weet maar nooit. De lokale intocht gaat niet door, en we kunnen nu alleen op TV kijken of Sinterklaas de weg naar Nederland (laat staan Ommen) wel kan vinden. Hoewel dit nu, volgens het laatste Sinterklaasjournaal, vooral bemoeilijkt wordt door het feit dat er niet genoeg kolen aanwezig zijn op de boot … Gelukkig weet Dieuwertje overal een oplossing voor te vinden dus het zal vast goedkomen morgen. Maar helemaal zeker weten doen we dat niet want door het virus kunnen we niet met eigen ogen zien dat de beste man daadwerkelijk in Nederland arriveert. Toch wel spannend zo….

[tekst gaat onder de foto verder]

Dat virus is echt een dingetje, het sluipt overal langsheen, een beetje net als de kunstgras korrels die ik regelmatig door het hele huis vind. Voor je het weet is een onschuldig maar noodzakelijk bezoek aan je werk, de winkel of het bos de oorzaak dat jij een brandhaard bent en het virus aan je medebewoners dan wel vrienden geeft. Diepgewortelde tradities als Sint Maarten, Sinterklaas, vuurwerk en skivakanties (..?!) moeten nu allemaal wijken voor dit fenomeen. Mensen zijn zoekende… Wat nu! We doen het al jaren zo! Wat moeten we nu doen met de tijd die we hebben?

Tijd om nieuwe tradities te maken dan maar. Tijd voor jezelf en je gezin te creëren, lekker in je eigen bubbel. De dagen een andere invulling geven maar zeker de magie van deze speciale dagen behouden. Tradities zijn niet voor niets al eeuwen oud, ze gaan met hun tijd mee en passen zich aan. Dus hier in huis leven we mee met Sint en zijn pieten die misschien niet of wel aankomen in Zwalk, of was het Den Helder of toch Ommen. De versieringen hangen, de verlanglijstjes zijn klaar, de TV zal morgen al om 11 uur aanstaan… want ook al vinden mijn jongens Kinderen voor Kinderen echt stom tegenwoordig, deze mama vind dat het bij de traditie van “Sinterklaas Zaterdag” hoort. De grootste schoen is al uitgezocht om morgenavond bij het keukenmuurtje te zetten (geen schoorsteen hier maar piet komt gewoon door de deur). 

Kortom ik ben er klaar voor om dit jaar onze traditie voort te zetten… En hopelijk, wanneer iedereen zich een beetje gedraagt, kunnen we volgend jaar onze eigen tradities samenvoegen met de dit jaar zo gemiste momenten van samen zijn. En als echt alles dit jaar tegenvalt heb ik de kunstgras korrels nog die door het hele huis liggen te wachten op de stofzuiger… een traditie op zich!

Jorien

[30something-workingmom]

Spetter, pieter, pater.... 9 jaar later!

Hier zit ik dan aan de zwembadrand…. Zweet loopt mij van de rug, mijn voeten nat, zittend op een wiebelig bankje met toch wel een beetje hartkloppingen want mijn beide jongens mogen afzwemmen. Toch wel een ding want na bijna 9 jaar komt daar eindelijk dit moment dat ik hier voor de laatste keer zit. Na bijna 9 jaar een wekelijks fietstochtje naar het zwembad, haastig omkleden, je zelf koelte toe wapperen met het pasje dat je altijd kwijt bent als je bij de kassa staat. Wachten op de juf die de kinderen meeneemt en jezelf dan haasten naar de winkel voor een korte boodschap of neer ploffend op een van de stoelen voor 45 minuten relatieve rust met een boek of een gesprek met andere slachtoffers zwemles moeders. Ik hoor je denken…. 9 jaar?? Je oudste zoon is toch net 9 geworden… Dat klopt, toen mijn oudste zoon Gijs een paar maanden oud was ben ik begonnen met baby zwemmen in ditzelfde zwembad waar mijn beide jongens nu een van de vele baantjes voor het C diploma zwemmen. Het baby zwemmen met Juf Esther, Leonie en wijlen Robert en pop Bram die soms toch ook maar doelloos in het zwembad dreef als we aan het kletsen waren (onze baby’s hielden we wel goed vast hoor..). Grappig detail dat ik de moeders van die eerste baby- zwemlessen nu langzamerhand weer tegenkom tijdens de sport activiteiten van onze kinderen.

Toen mijn tweede zoon Teun geboren werd dacht iedereen dat ik dat echt niet meer zou kunnen combineren met baby zwemmen maar wat ik met 1 kind kon deed ik ook rustig met twee. Terwijl ik met baby Teun aan het zwemmen was zat 3 jarige peuter Gijs (met vleugeltjes want je weet maar nooit) aan de kant op een stoeltje met een boek of de ipad te wachten tot zijn groep aan de beurt was. Wanneer ik dan met Gijs in het water lag, lag Teun heerlijk weg te dromen in zijn buggy.

Langzaam groei je dan naar het ABC zwemmen toe… Een systeem met gekleurde bandjes om het been om het niveau te bepalen, of met een Easyswim pakje gelijk in het diepe… Voor elk kind (ouder) is er een plek. Het aanleren van zwemmen is iets motorisch en ouders zijn stiekûm vergeten hoe moeilijk dat was toen ze zelf als 4,5 of 6 jarige bibberend langs de zwamband rand stonden. Dit terwijl de juf of meester van weleer met ‘de haak’ je groepsgenootjes hielp. Ouders van nu vinden het vaak een noodzakelijk kwaad en hopen dat hun prinsjes of prinsesje zo snel mogelijk kunnen afzwemmen zodat ze er af zijn. Natuurlijk scheer ik hier alle ouders over een kam maar diep van binnen wou ook ik dat ze snel hun diploma hadden want die wekelijkse tripjes aan het einde van de middag waren soms toch ook wel vervelend in het al drukke schema van werk, school, BSO en avondeten. Verstandelijk wist ik dat het aanleren van deze vaardigheden tijd kosten, bij het ene kind meer dan bij het andere.

Mijn oudste zat in het “bandjes systeem” en ging in eerste instantie redelijk snel maar op een gegeven moment stagneerde het een beetje tot hij uiteindelijk toch mocht afzwemmen voor A. Diploma B kwam er redelijk vlot achteraan en toen was hij er helemaal klaar mee en is gestopt. Mijn jongste is een maand na zijn 4de verjaardag ingestroomd bij de EasySwim lessen en nu als net 6 jarige zwemt hij zijn laatste baantjes voor zijn C diploma. Toen eind januari 2020 de jongste mocht beginnen met C begon bij Gijs het ook wel weer te kriebelen, het kon toch niet zo wezen dat zijn jongere broertje wel C ging doen en hij niet… Dus 30 januari zijn ze beide gestart met C en die mochten ze, ondanks de 10 weken Corona stop, vandaag in ontvangst nemen. Wat ben ik trots op ze!!

Als ouder heb je natuurlijk altijd een mening over de les, de juffen/meesters en de prestaties. “Mijn kind kan dat toch al, waarom mag hij niet naar het volgende bandje”. Tijdens mijn vele wachturen in de hal heb ik menig gesprek overhoord van ouders die hun mening niet onder stoelen of banken schoven. Natuurlijk zullen er fouten gemaakt worden, en zou een kind misschien iets sneller doorstromen als die ene juf niet net die dag dat mijn kind wel door het gat zwom vrij was geweest. Maar is dat het enige dat telt??

Ik ben van mening dat ik liever 10 jaar lang elke week naar het zwembad ga en dan kinderen heb die goed kunnen zwemmen, de technieken beheersen die ze nodig hebben mochten ze een keer onverwacht met fiets en al het water in rijden. Niet in paniek raken, maar de beheersing hebben terug te vallen op de geautomatiseerde zwembeweging dan wel eigen drijfvermogen wanneer ze onverhoopt tijdens een kano tochtje in Frankrijk in stromend water vallen. en daarnaast dat ik ze als moeder met een gerust hart alleen naar het buitenzwembad kan later gaan om met hun vrienden een fantastische zomer te beleven (over een paar jaar dan, iets met loslaten). Lieve juffen en meesters van Zwembad Carrousel Ommen ik dank jullie voor alle jaren zwemplezier en voor het aanleren van moeilijke (motorische) vaardigheden waar mijn kinderen levenslang plezier van gaan hebben. We zullen elkaar vast nog wel zien in Ommen, tijdens de zwemdisco’s of andere activiteiten maar op de donderdag (ja het was bijna 9 jaar lang ook altijd op donderdag) zul je mij niet snel weer zien!

Lieve groet Jorien Terlouw (moeder van Gijs & Teun Dekker)  

[30something-workingmom]

You can leave your hat on...

In the last 6 weeks the pile of hats on my head grew, my knowledge on various subjects have been updated immensely and I have even learned new skills I did not know I could do. As a (working) mom each and every day I am used to wearing different hats though lately the pile of hats is getting bigger and bigger... 

Sitting at the kitchen table early mornings trying to get my inbox empty before the kids come down. Just me, a cup of tea, my laptop and occasionally a cat who also wonders what happened to the peace and quiet during the day. The clicking of my keyboard, a car driving past on its’ way to the office (yes some of them can…) or the kettle for yet another cuppa are the only sounds during my ‘stolen hours’.

Soft feet above my head indicates one of the three men in the house wakes up and is on its way down… Which can mean two things: 1) The sound of the coffee machine and then nothing as the tallest man leaves for work (something with vital services…) or 2) Breakfast service, Spotify on (too loud) and a flood of questions, useless information about computer games and other noise that comes out of their mouths. The three of us start our morning work routine around 9 oclock checking the tasks and the order they prefer doing it. While helping them I learn about Dutch grammar I was supposed to know already (one of the reasons I work internationally) and I face my own nightmares about calculating during my school days…. Learning my youngest how to write the letters correctly and crafting all sorts of animals makes me realize I am not only one teacher, but also the music, gym, kindergarten and 5th grade teacher (sometimes even 6th grade teacher as we, by accident,  received a wrong schedule somewhere in the chaos).

In between calculating, crafting an Easter egg and Dutch grammar I quickly participate in one or two online team meetings where I hear my colleagues talk about how quiet and peaceful working from home is… 🤔 After the meetings I check how the cookies & candies supply survived the raid of the boys while I was working and clean up the breakfast mess to prepare lunch (= re-use the breakfast mess for lunch). Afternoons in general are for outside activities… at least for the boys. I stay behind my laptop trying to get some work done.

Working on some new projects in between getting ice cream, be a police officer for yet another fight, team meetings, making lemonade for the gang of boys that suddenly appear in our backyard or sticking patches on bloody knees or arms.  All in the middle of this chaos my youngest turned 6 therefor the “corona proof - party planner-hat” was added to the pile as well. All in all when I use one of the many calculating forms I have learned from my 5th grader I had too many hats on like all of us do at the moment…

Hearing schools will reopen soon and sportclubs can pickup activities (for kids only) we slowly can move forward into a new post-corona lifestyle. This gave me joy though this will probably give us even more challenges than before. I hope the teachers, coaches and others will pick up the hats I left behind when I gave up somewhere along the way... 

While I just wrote my short story of the many hats I have been wearing for the last 6 weeks, I know we are lucky enough to live in an amazing country where many things are taken care off, excellent health care is available and the welfare system is good. We, the Dutch, can enjoy the outside, go to the store when we want, switch to a full digital office or meet others in very small groups taking the 1,5meter distance into account...  This weekend I will only have one hat on…A hat that gives me comfort, a hat that symbolizes a lot for me, a hat with many sweet memories of my friends around the globe who do not live in countries were there is an “intelligent lock down” like here.  

Hopefully in some months we all can wear that one hat of victory in a new world where we have beaten the virus together!! for now try to enjoy the little things in life because one day you realize that were big things! 

#staysafe #stayhealthy #thinkingofyou

[30something-workingmom]

Mi hijo..

Aquí estoy... trabajando en la mesa de mi casa, pero mis pensamientos están contigo, mi hijo.

Ayer tuve que hacer lo más difícil de mi vida, tenía que llamar al veterinario. Ya no está bien, hasta aquí y no más. Cuando estoy escribiendo algunos email, estás a mis pies como siempre. Respiros profundos indican que estás lejos. Mi pie también empieza a dormir pero no me muevo porque no quiero despertarte. No quiero dejarte ir...

Durante los últimos 16 años, has sido mi amigo en todos los lugares donde estuvimos, mientras estuvimos juntos estaba bien. Ahora es el momento de dejarte ir pero es lo más difícil del mundo. ¿Qué haría sin el calor de tu cabeza en mis pies? ¿Qué tengo que hacer con un bocado sin tus ojos marrones me miren si aún puedes tener un pedazo? A quién iré a caminar, sin tener que hablar, juntos siempre estaba suficiente.

Nuestra aventura comenzó hace casi 16 años (12 de agosto de 2003) en Cuenca (Ecuador), donde naciste junto a tus ñaños y ñañas. Pronto tu madre ya no pudo cuidarte y te alimentamos con el biberón. A las 6 semanas ya viniste a vivir conmigo, demasiado temprano para un cachorro sin su madre. Pero lo logramos ... Fue maravilloso estar juntos en Cuenca. Para el pub, para él trabaja, no te importaba mientras yo estuviera allí. Tres veces has volado desde Guayaquil a Holanda. La última vez que fuimos a Holanda para siempre, descubrí que también te ganó los corazones de los empleados en el aeropuerto. Creo que son pocos perros que recibieron este tipo de tratamiento durante las 14 horas de vuelo y cambio en Madrid.

En 2004 comenzó nuestra aventura holandesa, primero vivimos un tiempo en Lonneker con mis padres y luego tuvimos un lugar para nosotros mismos. Te encantó porque ahora siempre te permitían dormir a mis pies en mi cama y siempre estabas a mi lado en el sofá. De repente, Daniel vino a la vuelta. Tú y Daniel siempre tenían un relación de amor y odio porque, cuando Daniel estaba de visita, tu fue excluido del sofá y dormitorio.

En 2008 nos fuimos a vivir en Ommen. Tenía que aceptar que ya no te dormias en la cama y que Daniel estaba allí todos los días ... y también el gato Harry, vino a vivir con nosotros. Las relaciones fueron claras rápidamente, Harry era el jefe y tu fue tolerado en su ámbito. Disfrutamos las caminas en Ommen juntos por el campo o en el bosque. La vida continuó y mi primer hijo nació en 2011. Inmediatamente Gijs se incluyó en tu grupo. Cuando Gijs dormía siempre lo vigilabas. Continuó haciendo esto cuando Teun nació en 2014 y nuestra familia estaba completa. Gato Harry ya nos fallecido, pero cuando llegó el gato llamado Poes, todo estaba bien otra vez. 

En los últimos años, tu edad estaba más y más una problema... cada vez teníamos cambiar nuestro ritmo, camino o tu comida. Los últimos meses el decaimiento físico fue muy rápido, tu cabeza aún quería pero tu cuerpo te dejarte cada vez. Con ojos tristes tuve que ver cómo tu podía hacer menos cada día. Hasta las últimas semanas, todavía veía el entusiasmo por la vida en tus ojos, la voluntad de caminar y la fidelidad. Aún eres fiel a mí todavía, pero eso es la razón por la que tengo que tomar esta terrible decisión para que no sufras más.

Mi Hijo... tengo que dejarte ir ahora, nuestras vida continúa sin ti y nuevas aventuras vendrán, pero en mi mente estas a mi lado como siempre.

Ciao Mi hijo! Bernardo 12 augustus 2003 -  21 juni 2019

[30something-workingmom]

My Mate

Here I am ... a regular office day from my home office but my thoughts are with you mate.   Yesterday I had to make the long awaited but awful phone call to the Vet. It is not going well, his body is giving up… As I scroll through my mailbox, you are at my feet as always. Deep sighs indicate that you are far away. In my foot I start to feel pins and needles but I do not move because I do not want to wake you up. I do not want to let you go…  

For the last 16 years you have been my Mate wherever we were as long as we were together, it was home. Now it is time to let you go but I find the decision so hard to make. What would I do without the warmth of your head on my feet. What am I supposed to do without your brown puppy eyes looking at me for the last piece of whatever I was eating. With whom am I going for a walk without having to talk because being together was always enough for us.

Our adventure started almost 16 years ago (12 August 2003) in Cuenca (Ecuador) where you were born together with your many brothers and sisters. Soon your mother could no longer take care of you and we had to feed all with a bottle. At 6 weeks you already came to live with me, much too early for a puppy to be without a mom but we made it ... you loved being with me in Cuenca. To the pub, to work, it did not matter to you as long as I was there. Up to 3 times we have flown from Guayaquil to the Netherlands. The last time we went I found out that you even made good friends at the airport. I think there are just few dogs that receive such a VIP treatment during the 14-hour flight and transfer in Madrid.

In 2004 our Dutch adventure started, first we lived in Lonneker with my parents (your lease parents) for a while and after we had a place for ourselves in Enschede. You loved it there because you were allowed to sleep at my feet in the bedroom and always lie next to me on the couch. Then suddenly Daniel came around the corner. You and Daniel have always had a bit of a love / hate relationship, when he came during weekends, you were banned from the couch and the bedroom.

In 2008 we moved again this time to Ommen. You had to accept that you were not allowed on the bed at all and to make the matter worse Daniel was there every day... Next to that Daniels’ cat Harry came to live with us as well. The relationships were clear quickly, Harry was the boss and you were tolerated in his pack. We enjoyed our walks through the beautiful Ommen. Enjoy running through the fields or the forest. Life continued as our first son joined us in 2011. Immediately Gijs was included in your pack because if I was crazy about this little creature you would be too. When Gijs was sleeping in the pram you were always watching over him. You continued to do this when Teun joined us in 2014 and our family was complete. Back then Harry had already left us because of an accident, but when the cat named Poes came along, the balance was restored.

The last couple of years, your age got more and more an issue... every time we adjusted our pace, our walk or you food. The last months it went very fast, your head still wanted but your body let you down faster and faster. With sad eyes I had to watch how my mate was capable of doing less and less. Until the last 2 weeks I still saw the joy for life in your eyes, the will to walk and the loyalty towards me. You are still loyal to me, but that is precisely why I have to make this terrible decision for you to protect you against further suffering.

Mate... I have to let you go now, our life goes on and new adventures will come and in my head you will always walk beside me.

Ciao Mi hijo! Bernardo 12 augustus 2003 -  21 juni 2019

[30something-workingmom]

Dag maatje…

Daar zit ik dan… te werken aan de keukentafel maar mijn gedachten zijn bij jou mijn vriend.

Gisteren moest ik het lang verwachte maar verschrikkelijke telefoontje naar de dierenarts maken. Het gaat niet meer, hij is op. Terwijl ik door mijn mailbox scrol lig jij zoals altijd aan mijn voeten. Diepen zuchten geven aan dat je ver weg bent. Mijn voet begint ook te slapen maar ik beweeg mij niet want ik wil je niet wakker maken. Ik wil je niet laten gaan…

Voor de laatste 16 jaar ben jij mijn maatje waar we ook waren zolang we samen waren, waren we thuis. Nu is het tijd om je te laten gaan maar ik vind het zo moeilijk. Wat moet ik nou zonder die vertrouwde warmte van je kop op mijn voeten. Wat moet ik nou zonder dat je trouwe bruine ogen mij aankijken of je nog een stukje worst mag. Met wie ga ik nou even wandelen zonder dat ik hoefde te praten want ons samen zijn was altijd genoeg.

Ons avontuur begon bijna 16 jaar (12 augustus 2003) geleden in Cuenca (Ecuador) waar je werd geboren samen met je vele broertjes en zusjes. Al snel kon jullie moeder niet meer voor jullie zorgen en hebben wij jullie met de fles gevoed. Met 6 weken kwam je al bij mij wonen, veel te vroeg voor een puppy om zonder moeder te zijn. Maar we hebben het gered… Heerlijk vond je het om samen met mij op pad te zijn in Cuenca. Mee naar de kroeg, mee naar mijn werk het maakte jou allemaal niet uit zolang ik er maar bij was. Tot 3 keer toe heb jij gevlogen vanaf Guayaquil naar Nederland. De laatste keer gingen we voorgoed naar Nederland en kwam ik erachter dat je ook op het vliegveld de harten van de Stewards had gewonnen. Er zijn denk ik maar weinig honden die zo’n VIP behandeling kregen tijdens de 14 uur durende vlucht en overstap in Madrid.

In 2004 begon ons Nederland avontuur, eerst woonden we een tijdje in Lonneker bij mijn ouders (je lease ouders) en daarna hadden we een plekje voor onszelf.  Heerlijk vond jij dat want nu mocht je altijd op het voeteneinde van mijn bed liggen slapen en altijd naast mij op de bank liggen. Tot daar ineens Daniel om de hoek kwam kijken. Jij en Daniel hebben altijd een beetje haat/liefde verhouding gehad want doordat hij in de weekenden bij ons kwam werd jij van de bank en slaapkamer verbannen.

In 2008 gingen we weer verhuizen deze keer naar Ommen. Jij moest accepteren dat je helemaal niet meer op het bed kwam en dat Daniel er iedere dag was… Dat niet alleen ook Daniels kater Harrie kwam bij ons wonen. De verhoudingen waren snel duidelijk, Harrie was de baas en jij werd gedoogt in zijn woongebied. Wat genoten we samen van onze rondje door het prachtige Ommen. Heerlijk rennen over de velden of door het bos. Het leven kabbelde voort en in 2011 kwam onze eerste zoon erbij. Direct werd Gijs in je roedel opgenomen want als ik er gek mee was dan was jij dat ook. Altijd als Gijs in de kinderwagen lag te slapen lag jij naast hem te waken. Dit bleef je doen toen ook in 2014 Teun erbij kwam en ons gezin compleet was. Kater Harrie had ons eerder al verlaten door een ongeluk maar toen poes genaamd Poes erbij kwam waren de verhoudingen weer hersteld.

De laatste jaren ging je leeftijd steeds meer meetellen… elke keer pasten wij samen ons tempo, looprondje of eten aan. Maar de laatste maanden ging het erg snel, je kop wou nog wel maar je lijf liet je steeds sneller in de steek. Met lede ogen moest ik toekijken hoe mijn maatje steeds minder kon. Tot aan afgelopen weken zag ik nog steeds de levenslust in je ogen, de wil om te wandelen en de loyaliteit om met mij mee te gaan. Trouw aan mij ben je nog steeds maar juist daarom moet ik nu deze verschrikkelijke beslissing voor jou nemen zodat je verder lijden bespaard blijft.

Maatje… Ik moet je nu laten gaan, ons leven gaat door en er zullen nieuwe avonturen komen maar in mijn hoofd loop je altijd met mij mee. Ciao Mi hijo! Bernardo 12 augustus 2003 -  21 juni 2019

[30something-workingmom]

View this post on Instagram

A post shared by Jorien Terlouw (@jorienterlouw)

Blast from the past: One of my passions throughout my whole childhood! [For those wondering Yes it's me paying for the first time after 20years or so..☺️) #music #baroquemusic #vivaldi #winter #recorders #sporan https://www.instagram.com/p/BnYSP6fDLYjLuHXu5c-g1olDQMaH3oY9QiIFTw0/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=1tm2xlgtkc7f3

[30something-workingmom]

Both excited to be back at school!! Have a great year little brats, the world is at your feet!! #backtoschool #firstday #holidayisover #groep1 #groep4 https://www.instagram.com/p/BnQYU8vFusRbZCsiLV0zbCBMFUMpKOm4ly8_Cg0/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=1ambohbpbodt0

[30something-workingmom]

"Mom, you really do not need to walk with us, we will go by ourself and find our groupleader..." 😳 #lettinggo #growingup #independence #momlife #newphase #needchocolate #littlebrats #onlysevenyears #momnotreadyyet (of course I stayed behind the tree to see whether they did find their group...☺️) (bij Spelweek Ommen) https://www.instagram.com/p/BnG00BxDCLkPoErKZ-Kc5EpcBeq6M0ZmAzQD1s0/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=n1zqzsy3wqg9

[30something-workingmom]

The best place to spend your last week of summer holidays is among your best friends!! #spelweekommen #makingmemories #holidaze (bij Spelweek Ommen)

[30something-workingmom]

All holidays come to an end... #makeyourownmagic #firstdayback #officelife #utwente #facultyITC #doiremembermypassword

[30something-workingmom]

To you it's just another book but to this #littlebrat it's another adventure.... #lostinbooks #whereeverheis #booklover #bookwurm #reading #campinglife (bij Camping les 2 Rivieres)

[30something-workingmom]

15 (!) years ago you were born into this world... From that day in Cuenca (#ecuador) till now we have been inseparable!!! Happy Birthday Mate, I hope we can stay together for many more years to come! #bestmatesforever #congratulations #loveyou #cuencano

[30something-workingmom]

This time the youngest could join as well... #dordogne #kayaking #littlebrats #campinglife #momlife (bij Vézac, Aquitaine, France)

[30something-workingmom]

That feeling you have when you find out that the one you really really wanted despite mom's advice isn't that good at all.... #littlebrat #stubborn #campinglife #icecream #cornetto #allchocolate #momlife #dordogne (bij Le Clou)

[30something-workingmom]

No excuse just wine! #savewater #drinkwine #dordogne #chardonnay #flipflopfabulous #holidaze #momlife #campinglife #chillax (bij Le Clou) https://www.instagram.com/p/BmJKJbpjnVJuBl8OrYfXy-cTI10vkheSsZeR5Y0/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=pqvbf5l5gnv5

[30something-workingmom]

Sweet memories of my kayak time while I watch my eldest peddels away with his dad!!! #ardeche #kayaking #momlife #kanoverenigingTilikum (bij Camping De La Falaise) https://www.instagram.com/p/Bl7y2L4jjAlUImfaiu9jc8W3XVBIuJVolCqo8I0/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=4nb6dmqrcjtx