#stichting tijd

[geschiedenisish]

Dystopische Nederlanders

Ok, euhm, hoe ga ik dit uitleggen.

Ik heb inmiddels nogal wat ervaring met zo'n beetje heel christelijk Nederland. En er zitten écht rare types tussen.

Ik wil er hier even twee noemen in aantocht naar de Amerikaanse verkiezingen, op basis van een Tumblr post die ik zojuist gerebloged heb.

De eerste is Gezin in Gevaar.

Ze zullen het je zelf niet snel melden, maar deze website en Youtube account, die het bestaan van een kleurrijk boekje over homohuwelijken zien als het einde der tijden, zijn bedacht door de organisatie Civitas Christiana. De Nederlandse tak van TFP. TFP zijn een organisatie die ons terug willen sleuren naar een tijd nog vóór het concilium van Trent uit de 16e eeuw! Gezin in Gevaar zijn het daar volledig mee eens, al zullen dat zelf niet toegeven. Hoe ik dat weet? Omdat Hugo Bos de secretaris is van CC én de baas van GiG!

Iedere keer als je een nieuwsfragment ziet over de week van de Lentekriebels, over 'bezorgde ouders' of over 'fouten bij de Rutgers stichting', weet dan dat journalisten in de propaganda van Gezin in Gevaar zijn getrapt. De organisatie heeft gelijk, soms gaat Rutgers te ver in haar seksuele voorlichting, maar het feit dat een hyperconservatieve christelijke organisatie de conversatie kan leiden omtrent dit onderwerp, Hugo wordt vaak geïnterviewed in reportages over dit onderwerp, maakt dat we deze organisatie dringend in de gaten moeten blijven houden, en we ze beter niet meer kunnen uitnodigen om de conversatie te leiden over dit onderwerp!

De tweede organisatie bestaat niet meer, maar dat maakt ze niet minder dystopisch. Waar nu de macht in Nederland in handen is van de VVD, was dat rond 1900 anders. Terwijl Aletta Jacobs, Jacobus Schoondermark, Jan Rutgers en Frederik van Eeden bezig waren met de eerste emancipatiebeweging, moesten zij vechten tegen de extreem-conservatieve ARP, oftewel "Anti-Revolutionaire Partij". (Zij waren wel niet de machtigste partij though. Dat waren de liberalen en/of de katholieken. Maar de ARP zaten wel echt ALTIJD mee in de regering!)

Nou denk je misschien dat dit een hele pacifistische partij is die gewoon rust willen, maar nee. Revolutie verwijst hier naar een specifiek revolutie; namelijk de Franse Revolutie! De ARP waren anti-democratie en anti-scheiding van kerk en staat. We leren allemaal op school dat het algemeen vrouwenkiesrecht geruild moest worden tegenover vrijheid van onderwijs. En wie stonden er aan de andere kant van die ruil? Juist ja, de ARP! ZIJ zijn de reden dat de Nederlandse overheid tot op de dag van vandaag betaalt voor evolutie- en klimaat-ontkenners in het Nederlandse onderwijs!!!!!!!!! En dat zoiets OOK NOG in de GRONDWET staat vastgelegd!?!?!?!?!!?

Weet je waarom Nederland zo moeilijk Indonesië af kon staan? VANWEGE DE ARP die op dat moment de macht hadden en twee "politionele acties" uitvoerden omdat zij Indonesië zagen als "hen door God gegeven". (Al speelden hier decennia aan kleinering van het Indonesische volk in de Nederlandstalige wetenschappelijke literatuur wel een rol in, maar soit.) Als laatste waren de ARP ook verantwoordelijk voor Hendrik Colijn, de man bekend als de meest incompetente minister-president uit de vaderlandse geschiedenis. (Google ff op “Gaat u maar rustig slapen”, een van de oudste Nederlandse memes.)

En wat veel mensen niet weten is dat deze dystopische organisatie is opgericht door Abraham Kuyper. Kuyper is zo'n beetje de belangrijkste man in de ontwikkeling van het Nederlands protestantisme na 1800. In die tijd had je twee type hervormers; progressieven en conservatieven. Kuyper was grotendeels deel van de laatste categorie. Hij vond de mainstream kerk, de Nederlands Hervormde Kerk, te progressief, en richtte de Nederduitse Gereformeerde Kerk op, die zes jaar later al weer over ging in de "Gereformeerde Kerken in Nederland". Lange tijd DE conservatieve tegenhanger van de NHK. Kuyper heeft er voor gezorgd dat een groot deel van Nederland éxtra conservatief geworden is! Vooral in de Biblebelt!

Dus even voor de duidelijkheid. Christenen die ons EEUWEN TERUG de tijd in willen sleuren, dan wel naar de 16e, dan wel naar de 18e eeuw, bestaan nog steeds of hebben in een recent verleden bestaan (De ARP is in 1974 opgegaan in het nog steeds bestaande CDA, net als de katholieke partijen. Het CDA is wel aanzienlijk progressiever dan de ARP ooit was though.)

Absurd conservatisme is niet iets uit een ver verleden. Vandaag de dag kunnen mens nog steeds het halve land achter zich krijgen met uitspraken als "alles was beter voor de emancipatiebewegingen van 1960" of "Alles was beter in de Gouden Eeuw, daar moeten we weer naar terug."

DIT. IS. NIET. NORMAAL. zoals Innuendo Studios het zo mooi zegt in zijn nieuwste video. CC die de Week van de Lentekriebels in zijn volledigheid willen afschaffen is niet normaal, ARP die willen dat de staat betaalt voor christelijk onderwijs en vooral voor wetenschap-ontkenning is niet normaal. Incels die vinden dat we terug moeten naar gender rollen van vóór 1960, zijn niet normaal.

Dit soort dingen ZIJN niet normaal en MOETEN ook NOOIT normaal WORDEN. Maar dat lukt alleen als WIJ een streep trekken. Anders doen zij het namelijk voor ons. CC heeft de streep gezet. Ieder jaar proberen zij tijdens de Week van de Lentekriebels het NORMAAL te maken dat OUDERS als ENIGEN hun kinderen sexuele voorlichting mogen geven. EN NIEMAND ANDERS!!!!!!!!!!!

We weten allemaal hoe slecht en problematisch thuisonderwijs is, al helemaal voor zoiets gevoeligs als sexuele voorlichting. Maar ieder PowNews of Telegraaf spotje over de Rutgers Stichting maakt CC's mening meer normaal, en die van ons minder. LAAT. DIT. NIET. GEBEUREN.

Stem! Praat! Verkondig! Want als wij het niet doen, dan doen zij het wel! Het is ze al eens gelukt in 1900, maar weet je wie het toen ook gelukt is? De feministen! ZIJ kregen algemeen kiesrecht al in 1919 na algemeen mannenkiesrecht in 1917 én algemeen onderwijs voor kinderen! (Beter bekend als de leerplicht. Anders had je nu nog steeds in de fabriek gewerkt!) Ook was het onder druk van de feministen dat het kinderwetje van Van Houten werd ingevoerd en het kiesrecht al in 1887 werd verbreed. (De feministen waren in die tijd voornamelijk een one issue partij voor algemeen kiesrecht, andere feministische zaken stonden op de tweede plaats. Zoals bijvoorbeeld kinderbescherming en -rechten, ook begonnen door de feministen.) In andere landen duurde algemeen kiesrecht veel langer! Omdat NEDERLAND een sterke traditie van feministen heeft die niet over zich heen laten praten! Die netwerkten en vechten voor hun idealen. (Van Houten kwam ook niet met het idee voor zijn wetje. Dat idee kwam van de feministen maar konden ze alleen via hem in de Kamer krijgen.)

Dus verkondig! Want er zijn voldoende Nederlanders, zo zie je nu, die graag over je heen praten met hoe ZIJ de wereld graag zouden zien! En dat doen ze dan ook nog eens in eufemismen! Sta. Dat. Niet. Toe. En noem het middeleeuwse, christelijke beestje bij de naam!

Maak HUN mening niet NORMAAL. Zelfs als de Telegraaf en PowNews dit wel doen.

[fransopdefiets]

2-6 Nieuw Schoonebeek

Gisterenavond trakteerde ik mezelf op een concert in de Vermaning van Zaandam, ze speelden pianotrio’s van drie B’s, Beethoven, Bloch en Brahms. Mayke zat in het vliegtuig naar Sjanghai, dus ik moest mezelf vermaken deze tweede laatste avond.

Het stuk van Brahms sprak de zaal (nou ja, er waren hooguit 25 mensen) het meest aan, daar ontstond een bijzondere dynamiek tussen de musici. Mag ik hier even reclame maken voor de Nieuwe Huys concerten, die in de Vermaning gegeven worden? Ze weten altijd bijzondere ensembles te strikken voor een optreden waar vaak maar 15 of 20 mensen op afkomen. Dat is echt ten onrechte.

Het was een mooi slot van een emotionele week.

Het is een stuk kouder geworden dan twee weken geleden, het is grijs en er staat een stevige noordenwind. Ik denk dat die landinwaarts wel iets minder hard zal waaien, we gaan het zie . Maar ‘s morgens om tien uur op het stationnetje van Zaandijk is het behoorlijk fris. Ik ga weer naar Coevorden waar Bob en Hetty me weer ophalen van het station.

De route door Denemarken blijft een gokje, er staat de hele volgende week een harde westenwind aan de Deense kust zo tussen 4-7 bft. Het is maar net hoe dat uitpakt, als ie net iets zuidelijker wordt, is het feest, maar kiest die een beetje noordelijker hoek, dan ben je de sjaak. Gelukkig hoef ik pas woensdag of donderdag te beslissen, wie weet hoe het dan er voor staat. De komende twee-drie dagen lijkt de wind hoofdzakelijk westzuidwest te staan, wat natuurlijk reuze gunstig is.

Vandaag ben ik dan echt 67 geworden, zevenenzestig! en treed ik toe tot het legioen der veteranen, die hun beste jaren voor het vaderland gegeven hebben en naar wie in dankbaarheid wordt opgekeken door het Nederlandse volk. Onze beloning bestaat uit een staatspensioentje, dat de vaste lasten van ons bestaan dekt.

Ik heb nu 4 maanden de tijd om te bedenken hoe ik de komende jaren verder wil invullen. Vooralsnog heb ik me alleen aan wat bestuurswerk gecommitteerd en is er voldoende ruimte om weer iets te gaan leren of nog wat betaalde klussen te doen. Het leukste is natuurlijk om iets heel nieuws te gaan doen en daar dan ook nog wat geld mee te generen. Maar dan moet ik geen boeken gaan schrijven, want het schijnt dat uitgevers overspoeld worden met manuscripten van gepensioneerden. Dan kan ik beter proberen influencer te worden en mijn geld verdienen met het aanprijzen van steunkousen, zalf tegen de jicht en erectiepillen op basis van inheemse kruiden uit de Kalverpolder. Ik zie daar wel mogelijkheden en een mooie samenwerking met de Zaanse Schans. Want daar hebben ze nog geen authentieke Zaanse heelmeesterspraktijk. De stichting Kalverpolder levert de kruiden aan, de molenaars vermaken die tot zalf en de weverij fabriceert de steunkousen. Win-win-win.

[rotterdamvanalles]

De Ton Menken-ijshal aan het Weena, 21 oktober 1978.

De Ton Menken-ijshallen zijn een viertal ijshallen die midden jaren zeventig in Nederland verrezen, in Leiden, Dordrecht, Rotterdam en Enschede. De eerste werd in 1976 in Leiden gebouwd, waar de eerste paal op zaterdag 15 mei geslagen werd door Piet Kleine. Hierna volgden de ijshallen in Dordrecht, Rotterdam en Enschede. Initiatiefnemer en naamgever was de Leidse ondernemer Ton Menken, die afkomstig was uit de ondernemersfamilie Menken en ook enige tijd directielid was geweest van het gelijknamige zuivelbedrijf, ooit het grootste particuliere zuivelbedrijf van Nederland.

De Menkenbanen bestonden uit een middengedeelte van 30 x 60 meter waarop vrij kon worden geschaatst en dat ook voor ijshockey geschikt was, en een buitenring van 220 meter voor de schaatsers op noren.

Voor Leeuwarden werd aan eenzelfde concept gedacht. De IJshal Leeuwarden is in opzet vrijwel identiek aan de hal in Enschede, maar de exploitatie kwam onder beheer van een stichting en niet van Menken zelf.

Met het verdwijnen van de Drechtstedenhal in Dordrecht (gesloopt en vervangen door Sportboulevard Dordrecht) is de Schaatshal Leiden de enige nog in bedrijf zijnde Menkenhal. De IJshal Leeuwarden is op 22 maart 2015 dicht gegaan. In de nabijheid is de Elfstedenhal gebouwd.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[jurjenkvanderhoek]

EEN BEDRIJFSVERZAMELING MET LIEFDE VOOR TEKENEN

Musea bestaan niet bij de gratie van schenkingen, maar deze donaties in nature zijn wel een goede bron van inkomsten voor de collectie waardoor een museum kan overleven. Doordat particuliere verzamelaars of bedrijfsmatig opgebouwde verzamelingen delen uit de collectie schenken of bovendien de hele schat aan kunstwerken afstaan, kan het museum nieuwe relaties maken met het bestaande bezit. En kan de bezoekers ander werk worden getoond dan men gewoon is onder dat dak te bezichtigen. Zelfs wordt rond een verzameling een musea gezet, dat met bruiklenen daarbij een keur aan kunst kan tonen. Een museum is uiteraard zeer gesteld op het feit dat de verzamelaar of het instituut, de bank of het bedrijf de aangelegde verzameling schenkt om niet. Of dat delen ervan door een stichting of vereniging worden aangekocht en in langdurig bruikleen worden gegeven, waarna over het algemeen een schenking volgt. Bij de schenking wordt dan meestal wel als voorwaarde gesteld dat werk uit de bijdrage permanent te zien is. Zodat dus de verzameling, die was opgeslagen in depot of weggestopt in een kluis, wordt ontsloten voor publiek. Want kunst moet gezien worden!

Het Stedelijk Museum Schiedam was verguld met de schenking van Stichting Beheer SNS Reaal, uiteraard. De volledige kunstverzameling, ook wel bekend als de NOG Collectie, kwam in 2021 in het  bezit van het museum. Voor het Stedelijk aanleiding een bijzondere tentoonstelling in te richten die mede door een drietal kunstenaars werd gecureerd. Voor “Liefde voor tekenen” werden Fatima Barznge, Susanna Inglada en Koen Taselaar gevraagd een keuze te maken uit de verzameling om te tonen op zaal. De drie kunstenaars maken met een aantal werken onderdeel uit van de schenking. De NOG Collectie richt zich vooral op de werkvorm tekenen in al haar uiterlijke verschijningen. De tentoonstelling in Schiedam is inmiddels afgelopen, maar de catalogus die daarbij verscheen blijft een waardevol naslagwerk. Vooral omdat de volledige schenking daarin staat afgebeeld, zodat kan worden nagegaan hoe de collectie door de jaren heen vanaf 1994 tot 2021 is opgebouwd.

De gesprekken met de drie kunstenaars, over tekenkunst en tekenen, vormden de basis van de tentoonstelling en zijn de kern van het boek. Hoewel natuurlijk de collectie ook een belangrijk onderdeel is van de uitgave. Maar door de interviews komt de lezer dichterbij het tekenen als volwassen kunstuiting en krijgt inzicht in werkwijze, reden en inspiratie. Werd tekenen lange tijd gezien als opstap naar een schilderij, de schets om het resultaat in de vingers te krijgen, tegenwoordig is de tekening het resultaat, een volwaardig kunstwerk. “Het is de vrije expressie van de ziel van de kunstenaar”, citeert hoofd kunst en geschiedenis van het museum Catrien Schreuder de Franse filosoof en criticus Denis Diderot. Deze schrijft in de 18e eeuw aan de schets meer bezieling toe dan aan het schilderij. Een eeuw later vindt kunstenaar en criticus John Ruskin dat de beginnende kunstenaar door te tekenen de werkelijkheid pas echt kan doorgronden. Voor hem is het tekenen naar de natuur de belangrijkste oefening voor het oog van de kunstenaar. En in 1931 beschrijft criticus Herbert Read het bestuderen van tekeningen als de beste oefening voor het eigen aanvoelen. “De kunstenaar maakt tekeningen om de schuilplaatsen van zijn eigen geest te ontdekken.”

Zo verwerft het tekenen door de eeuwen een eigen plaats in de uitingen van kunst. “In de tekenkunst kunnen kunstenaars zich vrijheden permitteren om gevoelens uit te drukken, fantasie de vrije loop te laten of surrealistische verbeelding te laten zien”, aldus kunsthistoricus Diana Wind. En daar kunnen de gesproken kunstenaars zich bij aansluiten, vooral omdat zij op een eigenzinnige en vernieuwende manier omgaan met tekenkunst. “Voor elk van de drie kunstenaars geldt”, lees ik in de inleiding van Schreuder, “dat hun keuze voor het tekenen als primair medium ooit voelde als een daad van verzet, of op zijn minst eigenwijsheid, {…} De directheid, het handschrift, het persoonlijke dat zijn de meest genoemde kwaliteiten van tekenkunst.”

Voor Fatima Barznge is tekenen belangrijk als schets, als medium voor onderzoek, maar ook als resultaat. “Als ik aan tekenkunst denk, denk ik aan lijn en schrift. (…) Mijn tekeningen zijn vanaf het begin bedacht. Ik kan niet zomaar een potlood pakken en een patroon maken.” Soms verandert het patroon wel tijdens het tekenen, zegt Barznge, dan maak ze er iets anders van. “Dat vind ik het mooie van tekenen, je hoeft niet altijd streng te zijn voor jezelf. Uit een mislukking kan ook iets heel moois ontstaan, een verrassing.”

“Mijn werk bevraagt altijd wat er in mijn omgeving gebeurt”, licht Susanna Inglada haar manier van werken toe. “Voor mij is tekenen een manier om te denken, te praten, te reflecteren. De directheid van het tekenen past bij mij en bij wat ik wil vertellen. Met één simpele lijn kan je zo veel expressies uitdrukken. Ik vind het interessant hoe je met eenvoud complexiteit creëert.(…) Voor mij is kunst een manier om onderwerpen op tafel te gooien. Thema’s die ik niet begrijp. Ik probeer situaties te begrijpen door te tekenen. Door dit medium, of deze taal, kan kunst een gesprek, een gedachte, een ander perspectief openen. Humor is voor mij een manier om zwaardere thema’s aan te boren.”

Zijn werken in de NOG Collectie omschrijft Koen Taselaar als inkt op papier met wat verf hier en daar. En of het dan nog een tekening is weet hij niet. “Iedereen zegt ook maar wat natuurlijk. Als het op doek is, is het een schilderij. Als het op papier is, is het een tekening, toch? Als er een lijn in zit, is het een tekening, als het vlakken zijn, is het een schildering. (…) Tekenen is voor mij een soort hand-hoofd-beweging die heel direct is.” Taselaar denkt met zijn handen. Hij denkt dat tekenen het dichtst in de buurt komt van een kijkje nemen in iemands hoofd. Het is belangrijk dat de toeschouwer de concentratie ervaart, de liefde en aandacht waarmee de dingen zijn gemaakt.

De drie kunstenaars hebben intuïtief uit de collectie gekozen, werk dat hen aanspreekt omdat het verwantschap heeft met het eigen werk of juist niet. “In de werken die ik heb gekozen zie ik licht, eenvoud, patronen en soms ook lichaamsdelen als een soort natuurlijk ornament”, zegt Fatima Barznge daarover. De NOG Collectie is ontstaan als een bedrijfscollectie van hedendaagse kunst. “Met het aanleggen van een kunstcollectie, specifiek gericht op de kunstenaars die bij het grote publiek nog (net) niet bekend zijn, wordt uiting gegeven aan de wens om iets blijvends te creëren”, geeft kunsthistoricus Luna de Schepper aan. Conservator van de collectie Corrie van der Veen zegt dat er een grote keuzevrijheid is, zij het dat er verzameld wordt met de verwachting dat de bijzonderheid van het werk enigermate gewaarborgd blijft. “Het werk moet passen in de collectie door verscheidenheid en niet door het volgen van thematische benaderingen. Er wordt ook niet specifiek gezocht naar jonge kunstenaars.” En bij het bladeren door de pagina’s met werken uit de collectie kan ik dat beamen. Het is een grote diversiteit aan uitdrukkingen, die enkel met elkaar gemeen hebben dat het accent ligt op tekeningen ofwel werken op papier. Hoewel er tevens driedimensionale en ruimtelijke objecten in de verzameling zijn ondergebracht. Geen wonder dat de collectie als slogan had: ‘NOG net even anders’.

Liefde voor tekenen. Kunstenaars kiezen uit de collectie. Met een voorwoord van Anne de Haij, directeur Stedelijk Museum Schiedam. Tekstuele bijdragen van Catrien Schreuder, Edita Aleksanian, Krista van der Bron en Luna de Schepper. Mogelijk gemaakt door Stichting beheer SNS REAAL. Uitgave WBOOKS, Zwolle in samenwerking met Stedelijk Museum Schiedam, 2024.

[rtvideaal]

Nieuwe leden gezocht voor Stichting Museum STAAL

Anthoni Christiaan Wynand Staring, beter bekend als A.C.W. Staring, was een Nederlandse dichter, landbouwkundige en politicus die van 1767 tot 1840 in de Achterhoek leefde. Hij wordt beschouwd als een van de belangrijkste Nederlandse dichters uit die tijd. Museum STAAL is gebaseerd op het gedachtengoed van Staring en zijn nazaten. Het bestuur van Stichting Museum STAAL bestaat uit vijf personen…

[keynewssuriname]

1 voor 12 voorziet lege Ashiana van voedsel

Stichting 1 voor 12 heeft opnieuw de rol van de centrale overheid moeten overnemen. De stichting heeft een leeg opvanghuis voor senioren, Huize Ashiana, moeten voorzien van voedsel. Het overheidstehuis heeft voor dit jaar nog geen cent aan subsidie ontvangen. Afgelopen week is het personeel spontaan overgegaan tot het voeren van actie om de aandacht van de verantwoordelijke instanties te trekken. Dit laat de stichting weten in een persbericht. Louis Vismale, voorzitter van de Stichting 1 voor 12, kon zichzelf niet tegenhouden om poolshoogte te nemen en een helpende hand te bieden. Vismale die voor senioren en jeugdigen een zwak hart heeft, heeft door tussenkomst van donateurs voeding gekocht ter waarde van SRD 18000. Hij doet een dringend beroep op de samenleving om Huize Ashiana hulp te bieden en te voorkomen dat senioren hongerig naar bed gaan. De seniorenburgers mogen niet de dupe worden van niet efficiënte en ongeordende administratieve vertragingen. Brenda van Daal, directeur van Huize Ashiana, informeerde de voorzitter van 1 voor 12 over de ontstane situatie. Volgens haar worden de financiële middelen niet op tijd gestort, met als gevolg dat er geen boodschappen gehaald kunnen worden. Dit terwijl de aanvraag wel op tijd wordt ingediend. De verwerking vindt door de bureaucratie binnen de overheid pas laat plaats. Van Daal geeft aan dat er normaal gesproken per kwartaal subsidie wordt gestort. Met de huidige prijzen van goederen en diensten kan het tehuis slechts voor twee weken voorzien in de behoefte. Voor de rest van de periode wordt het tehuis gerund met donaties. Read the full article

[reneleijen]

Kamerleden willen deepfakewebsite op zwart

Een aantal politieke partijen, met CDA, CU en GL-PvdA voorop, willen dat de website waarop (soms al jarenlang) deepfakepornofilmpjes te zien zijn van BN’ers voor Nederlandse kijkers uit de lucht wordt gehaald. Ze krijgen steun van anti-misbruikorganisatie Offlimits en Stichting Brein. Volgens CU-leider Mirjam Bikker is het tijd dat internetproviders in actie komen. De betreffende site, in de…

[haarimplantatieturkije]

Geef Haar, Geef Hoop: Haarwerken Doneren aan de Nederlandse Haarstichting

Inleiding

Haarverlies kan een emotioneel uitdagende ervaring zijn voor veel mensen, en het bezitten van een haarwerk kan een wereld van verschil maken. De Nederlandse Haarstichting biedt een prachtige kans om iets bijzonders te doen - het doneren van haarwerken. In deze SEO-tekst verkennen we de betekenis van haarwerken doneren, het proces erachter en waarom het zo'n waardevolle daad van medeleven is.

Het Belang van Haarwerken Doneren

Voor Steun en Zelfvertrouwen

Haarwerken zijn van onschatbare waarde voor mensen die hun haar hebben verloren als gevolg van ziekte, medische behandelingen of andere oorzaken. Ze bieden niet alleen fysieke bedekking maar spelen ook een cruciale rol in het herstellen van zelfvertrouwen en eigenwaarde. Het schenken van een haarwerk is een daad van medeleven die direct impact heeft op het welzijn van de ontvanger.

Een Kostbaar Geschenk

Een haarwerk doneren is meer dan alleen het geven van materie; het is het delen van een kostbaar geschenk. Het symboliseert empathie, gemeenschap en de kracht van samenhorigheid. Het kan een positieve verandering brengen in het leven van iemand die door moeilijke tijden gaat en een verschil maken in hun reis naar herstel.

Het Proces van Haarwerken Doneren

Vereisten voor Donatie

Voordat je besluit een haarwerk te doneren, is het belangrijk om op de hoogte te zijn van de vereisten. De Nederlandse Haarstichting heeft specifieke richtlijnen voor donaties om ervoor te zorgen dat de haarwerken van de hoogste kwaliteit zijn. Over het algemeen moeten de haarwerken schoon, goed onderhouden en van voldoende lengte zijn.

Professioneel Onderhoud

Na het bevestigen van je intentie om een haarwerk te doneren, is het tijd voor professioneel onderhoud. Het haarwerk moet zorgvuldig worden gereinigd en voorbereid volgens de instructies van de stichting. Dit proces zorgt ervoor dat het haarwerk in optimale staat verkeert voordat het aan een nieuwe eigenaar wordt geschonken.

Het Donatieproces

Het donatieproces zelf is eenvoudig en zorgvuldig georganiseerd. Je kunt het haarwerk opsturen naar de Nederlandse Haarstichting, waar het wordt ontvangen, gecontroleerd en vervolgens beschikbaar wordt gesteld aan mensen in nood. Het is een gestroomlijnde procedure die ervoor zorgt dat je bijdrage direct en doeltreffend wordt ingezet.

Het Impact van Haarwerken Doneren

Zelfvertrouwen en Positiviteit

Voor veel mensen die met haarverlies worden geconfronteerd, kan het ontvangen van een haarwerk een transformatieve ervaring zijn. Het herstellen van een natuurlijk uiterlijk draagt bij aan een positieve kijk op het leven, verhoogt het zelfvertrouwen en helpt mensen om met meer positiviteit door hun herstelproces te gaan.

Milieuvriendelijk en Duurzaam

Door haarwerken te doneren, draag je niet alleen bij aan het welzijn van anderen, maar ook aan duurzaamheid. Hergebruik van haarwerken vermindert afval en bevordert een milieuvriendelijke benadering. Het toont aan dat schoonheid en medeleven hand in hand kunnen gaan met duurzame praktijken.

Conclusie

Haarwerken doneren aan de Nederlandse Haarstichting is een prachtige manier om directe steun te bieden aan mensen die te maken hebben met haarverlies. Het gaat verder dan alleen het materiële aspect; het is een daad van mededogen en solidariteit die diepgaande positieve veranderingen teweegbrengt. Overweeg vandaag nog om deel te nemen aan deze bijzondere reis van geven en ervaar de voldoening van het maken van een verschil in het leven van anderen. Samen kunnen we een verschil maken en hoop en zelfvertrouwen schenken aan degenen die het het meest nodig hebben.

[artofvedas]

Omarm de oude wijsheid: het onthullen van de geheimen van Ayurvedische huidverzorging

In het rijk van schoonheid en wellness, Ayurveda, Het oude Indiase holistische genezingssysteem, Staat als een baken van wijsheid, Het aanbieden van een zachte maar diepgaande benadering van huidverzorging. Verre van een louter vluchtige trend te zijn, Ayurvedische huidverzorgingsprincipes hebben de tand des tijds doorstaan, Met wortels die zich uitstrekken over 5, 000 jaar.

Demystificeren van de drie Doshas: de stichting van Ayurvedische huidverzorging

In het hart van de Ayurvedische filosofie ligt het concept van dosha's, De drie primaire energieën die onze fysieke en mentale constitutie beheersen. Deze dosha's-Vata, Pitta, En Kapha-zijn niet gefixeerd, maar eerder vloeibaar, Constant aan te passen aan onze levensstijl, Dieet, En omgeving.

Vata: De Winderige Dosha

Degenen met Vata-dominante constituties hebben vaak droge, Ruwe huid, Vatbaar voor schilfers en gevoeligheid. Ayurvedische huidverzorging voor Vata-types benadrukt het voeden en hydrateren van de huid, Met behulp van oliën zoals sesam-of amandelolie, En het vermijden van harde zeep en reinigingsmiddelen.

Pitta: De Vurige Dosha

Pitta-individuen hebben typisch olieachtige, Acne-gevoelige huid, Vatbaar voor roodheid en ontsteking. Ayurvedische huidverzorging voor Pitta-typen richt zich op het koelen en kalmeren van de huid, Met behulp van ingrediënten zoals sandelhoutpoeder en aloë vera-gel, En het vermijden van overmatige hitte en blootstelling aan de zon.

Kapha: De Aardse Dosha

Kapha-types hebben vaak saai, Verstopte huid, Vatbaar voor mee-eters en onvolkomenheden. Ayurvedische huidverzorging voor Kapha-types benadrukt het reinigen en zuiveren van de huid, Met behulp van ingrediënten zoals kurkuma en neempoeder, En het vermijden van zware vochtinbrengende crèmes en oliën.

Ayurvedische huidverzorgingsrituelen: een reis naar een stralende huid

Ayurvedische huidverzorging gaat niet alleen over het gebruik van producten; het gaat over het omarmen van een holistische benadering die de huid van binnenuit voedt. Deze rituelen, Regelmatig geoefend, Kan de gezondheid en vitaliteit van uw huid transformeren.

Ochtendrituelen: de huid ontwaken

Begin je dag met een zachte kunst van Veda's Natuurlijke gezichtswas , Met behulp van een milde, natuurlijke reiniger zoals Rozenblaadjes poeder . Gevolgd door een Gezichtsolie Massage, om de huid te voeden en te revitaliseren.

Avondrituelen: verjonging van de huid

Reinig's avonds je gezicht met een milde reiniger en volg met een zuiverende Kruidengezicht en lichaam scrub Gemaakt van een combinatie van kruiden en klei. Laat het poeder volledig drogen en spoel het af met warm of rozenwater.

Aanvullende Ayurvedische huidverzorgingstips voor een stralende huid

Omarm natuurlijke ingrediënten: Geef prioriteit aan natuurlijke ingrediënten zoals kurkuma, Neem, Sandelhout, En rozenwater in uw huidverzorgingsroutine.

Handhaaf een uitgebalanceerd dieet: Een gezond dieet rijk aan fruit, Groenten, En volle granen draagt bij aan de algehele gezondheid van de huid.

Stress beheren: Stress kan grote schade aanrichten aan je huid, Dus vind gezonde manieren om met stress om te gaan, Zoals yoga, Meditatie, Of tijd doorbrengen in de natuur.

Vermijd harde zeep en reinigingsmiddelen: Harde zeep en reinigingsmiddelen kunnen de huid van de natuurlijke oliën ontdoen, Waardoor het droog en geïrriteerd is.

Bescherm je huid tegen de zon: Blootstelling aan de zon is een belangrijke oorzaak van vroegtijdige veroudering en huidbeschadiging, Dus gebruik elke dag een breedspectrum zonnebrandcrème.

Art of Vedas: Ayurvedische huidverzorgingsproducten voor stralende schoonheid

Kunst van Veda's, Een toonaangevende fabrikant van Ayurvedische huidverzorgingsproducten, Biedt een scala aan natuurlijke, Effectieve producten die in overeenstemming zijn met de principes van Ayurveda. De producten zijn geformuleerd met aloude Ayurvedische ingrediënten en zijn vrij van agressieve chemicaliën en conserveermiddelen.

Ayurvedische huidverzorging omarmen voor Radiant Wellness

Ayurvedische huidverzorging gaat niet alleen over het behandelen van de huid; het gaat over het koesteren van het hele wezen. Door de wijsheid van Ayurveda te omarmen, Je kunt beginnen aan een reis naar stralend, Gezond, En jeugdige huid, Allemaal terwijl het bevorderen van algemeen welzijn.

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Daarom zegt Hij: Ontwaak, u die slaapt, en sta op uit de doden, en Christus zal over u lichten. (Efeze 5:14) Lees verder Romeinen 13:8—14. Sommige mensen lopen in hun slaap en komen op gevaarlijke plaatsen terecht, plaatsen die mensen die wakker zijn onveilig zouden vinden. Door één of andere vreemde invloed lopen ze zelfverzekerd en rustig langs wilde stromen, ze letten niet op het gevaar beneden. Zelfs het gehuil van de wind lijkt niet tot hun zintuigen door te dringen, ze hebben daardoor een soort zelfverzekerdheid wat meer wakkerheid van hen verwijderd zou hebben. O, de fatale zekerheid van sommige belijders en de manier waarop ze spelen met de wereld terwijl ze er vanbuiten netjes uitzien. O, de manier waarop sommige Christenen zo dichtbij het vuur van de zonde komen dat ze verschroeien maar net niet verbranden. O, in de ogen van de mensen zijn sommigen van jullie goede, uitstekende en morele mensen. Maar toch, als Christen, lijk je niet wakker voor de belangen van Christus Koninkrijk. En zoals mensen in hun slaap kunnen praten en lopen, zo is er nog iets wat ze beter kunnen dan andere mensen, namelijk, dromen in hun slaap. Hij is degene die plannen maakt en nieuwe ontdekkingen doet. Hij kan nieuwe methoden bedenken om nieuwe kerken te planten, hij kan manieren bedenken om nieuwe dienaren te werven en nog allerlei dingen, maar toch de hele tijd slapen. Hij die wakker is doet het en bewijst dat hij wakker is door het te doen. Maar de slapende man rekent alleen. Zoveel euro per week, zoveel inschrijvingen en het doel zal bereikt worden maar het wordt nooit uitgevoerd. Hij droomt heerlijk maar hij doet niets. Hij kon altijd beter dan iedereen de zondagsschool besturen en een Christelijke stichting opzetten, maar geen zondagsschool of Christelijke stichting verrijst ooit onder zijn hand. Het enige wat hij doet is uitvinden en plannen maken zonder ze uit te voeren. Ter overdenking Als de apostelen konden slapen middenin gevaar (Mattheüs 26:40–45), en als half slapende apostelen dwaze plannen konden verzinnen zonder dat ze wisten wat ze zeiden (Lukas 9:32–33), dan moeten ook wij erop letten dat we geestelijk wakker en waakzaam zijn (1 Thessalonicenzen 5:6–8). Preek 716, 7 oktober 1866

[tjenkehpala]

“Wat ik belangrijk vind is dat mensen mij ook spiegelen zodat ik ook zelf kan groeien.” Deel 2.

De tijd en inzicht die ik in de gevangenis heb gekregen heb benut en heb ik het negatieve naar het positieve kunnen ombuigen. Hierdoor help ik veel mensen op velerlei manieren. Daarnaast heb ik een eigen stichting die zich inzet voor gedetineerden in Indonesië en Suriname. Ik ben getrouwd en vader van 3 kinderen en naast mijn gezin ben ik ook dominee geworden. Wat ik mooi vind aan het pastoraal werk is dat ik mensen help en mijn eigen ervaringen gebruik om hen te bereiken. Ik stel mij dan kwetsbaar op waardoor ik op confronterende manier mensen kan bereiken. In ons cultuur is dit van wezenlijk belang zodat zij zich hierin kunnen herkennen. Ik krijg van mijn omgeving ook bemoedigende reacties. Wat ik belangrijk vind is dat mensen mij ook spiegelen zodat ik ook zelf kan groeien. Door dit te ondergaan ben ik gekomen waar ik nu sta. Veel mensen in onze cultuur hebben potenties en talenten echter vraagt het om karakter en kracht om hier wat mee te doen. Ik merk dat we in onze cultuur weinig tegen elkaar kunnen zeggen en we ons direct aangevallen voelen wat op zich jammer is. Feedback is een goed gegeven en kan constructief werken. Je moet er wel voor openstaan. Ik miste dat toen en hoop ik dat de 3e en 4e generatie het anders zal oppakken. Ik ben blij om een Molukker te zijn want zo ben ik geboren. Wij mogen als volk trots zijn omdat wij iets hebben wat andere volkeren niet hebben; wij zijn niet alleen Alifoeren en strijders maar zijn wij ook nederig en hebben innerlijke beschaving. Mijn definitie van het Molukszijn zit het hem daarin en hoeven we ons daardoor niet aan te passen omdat we alles in ons hebben. Wat ik de huidige generatie zou willen meegeven is handelingen van het verleden niet een belemmering moet zijn voor de visie en doelstellingen van de toekomst. Wees open, transparant en kwetsbaar maar wees vooral zuiver zodat je jezelf daarin altijd blijft behouden. De volgende generaties zou ik mee willen geven dat wanneer ze ooit eens kinderen krijgen, ze niet moeten vergeten, tegen hen te zeggen van ze te houden. Dit is zo essentieel en doet hen groeien in hun eigen kracht. Wanneer ik de kinderen spreek vertellen we elkaar altijd dat we van elkaar houden. Destijds werd dit bij ons thuis nooit tegen mij gezegd. Laat de liefde altijd blijvend zijn, het is verspilde energie om boos te zijn.

[havenpoort]

Keukenhof

De Keukenhof, de wereldberoemde siertuin is gevestigd op een gedeelte van het landgoed van het kasteel Keukenhof.

In 1949 werd op het noordelijke deel van het landgoed een bloemententoonstelling ingericht, op initiatief van de toenmalige burgemeester van Lisse, W.J.H. Lambooy, en een tiental vooraanstaande bloembollenkwekers en onder leiding van tuinarchitect W. van der Lee (1906-1984). Hij maakte de eerste tekeningen voor de bloembollententoonstelling in de Keukenhof.

Kort na de opening in 1950 werd hij aangesteld als directeur. In 1957 werd op het terrein de Keukenhofmolen geplaatst.

Na het overlijden van de laatste kasteelheer van het Landgoed Keukenhof, graaf J.C.E. van Lynden, in augustus 2003, is de stichting Kasteel Keukenhof door Van Lynden verantwoordelijk gemaakt voor de instandhouding en exploitatie van het landgoed dat bestaat uit meer dan 230 hectare grond waarop 18 rijksmonumenten staan.

In 2016 fuseerde de Bloemententoonstelling met Kasteel Keukenhof en werd de Stichting Graaf Carel van Lynden opgericht. Deze stichting heeft een 100% belang in Keukenhof BV. Keukenhof BV voert namens de stichting de exploitatie van landgoed Keukenhof, met alle activiteiten die daarbij horen. Op hoofdlijnen zijn dat drie clusters:

De bloemententoonstelling die 8 weken in het voorjaar geopend is met als missie het internationale en zelfstandige showvenster zijn van de Nederlandse sierteelt- en plantensector, met de nadruk op bolbloemen.

Kasteel Keukenhof, met activiteiten zoals: rondleidingen, museale functie, beeldententoonstelling, kinderboerderij, bruiloften en partijen en evenementen op het terrein.

Het beheer van Landgoed Keukenhof, waaronder bos- en terreinonderhoud, gebouwenonderhoud, verpachting van gebouwen en gronden.

Als we kijken naar de geschiedenis van de Keukenhof dan gaan we eerst terug naar 1803, toen werden de landgoederen Keukenhof en Zandvliet samengevoegd. De hoogtijdagen van de landgoederen waren voorbij. Veel eigenaren konden het financieel nauwelijks bolwerken. Keukenhof had het geluk in 1809 een vermogende nieuwe eigenaar te krijgen.

Buitenhuis Keukenhof werd in de tweede helft van deze eeuw zelfs verbouwd tot “kasteel” en op het voormalige Zandvlietterrein konden de bekende tuinarchitecten vader en zoon Zocher een prachtige Engelse landschapstuin aanleggen. Die tuin vormde de basis voor het huidige sierpark en wordt in het voorjaar bezocht door al die toeristen. Er is sinds de tijd van de Zochers wel wat veranderd, maar het oorspronkelijke tuinontwerp is nog heel duidelijk te herkennen.

Voor veel eigenaren van landgoederen werd het een steeds groter probleem om de pracht en praal op hun goed in ere te houden. Verkopen of een andere bestemming zoeken was een lucratieve oplossing. Buitens werden gesloopt. Tuinderijen kwamen er voor in de plaats. In het duingebied werd zand afgegraven dat prima verkocht kon worden voor de aanleg van wegen, spoorlijnen en stadsuitbreidingen. Bovendien kwam er steeds meer vraag naar bloembollen en laat die afgegraven gronden nu prima geschikt zijn voor de bollenteelt. De uitdrukking bestond nog niet, maar nu zouden we spreken van een win-win situatie.

Nederland, en zeker onze streek, veranderde in de 19e eeuw, totaal van karakter. Dat zien we fraai omschreven in het werk “Wandelingen door Nederland” van ds. Craandijk. In de periode van 1875 tot 1888 verschijnen 8 boeken waarin hij wandelingen in heel Nederland beschrijft. We laten hem even zelf aan het woord, uit zijn voorwoord, gedateerd 1874:

“Reizen is nu even gewoon, als ’t vroeger zeldzaam was. De afgelegen provinciën en hunne ‘achterhoeken’ komen in aanraking met de buitenwereld. Zij worden bezocht en hunne inwoners bezoeken steden en gewesten, vroeger voor hen aan ’t einde der aarde gelegen. Landbouw en nijverheid ontwikkelen zich, bij den goedkoopen en geregelden afvoer der producten en aanvoer der grondstoffen. ’t Onvermijdelijk gevolg is, dat het karakter van landschap en volk allengs verandert. Het eigenaardige gaat verloren, ’t eenvormige komt”.

De wandelende dominee was een goed waarnemer en zei: ‘Tijd is geld, zegt de bezige zoon der 19de eeuw. Tijd is genot, zegt de wandelaar van alle eeuwen”. In deel 6 van zijn wandelingen was “Bij Leiden” aan de beurt. Hij beschrijft zeer uitgebreid wat hij onderweg ziet. Voor ons is zijn voorjaarswandeling van station Piet–Gijzenbrug naar station Vogelenzang van belang. Zijn sfeertekening: “Hoe verachtelijk zijn die liefelijke kinderen van Flora weggeworpen en hoe balsemen zij niettemin de lucht met hun geuren! Wij hebben de prachtigste witte, rozenroode, paarsche bloemen voor het oprapen, en wat voor honderden een vriendelijk sieraad hunner armelijke kamertjes zou zijn, dat ligt hier te vergaan. ’t Is den kweeker alleen om de bol te doen; de bloem heeft geen waarde voor hem, zelfs voor den mesthoop schijnt zij niet begeerd”. Vol lof spreekt hij over het landschap. Zo zegt hij: “Ruw en wild is het boschrijk duin van Keukenhof. Hoogten en dalkommen wisselen elkander af en telkens verandert het voorkomen van het landschap, maar bij iedere schrede vertoonen zich nieuwe schoonheden”. Dan wordt de “binnenweg” naar Hillegom genomen die leidt naar de Heeren hofstede Veenenburg. Daarover schrijft hij:

“Zandige heuvels, met dennen begroeid, wilde struiken langs hellingen en in valleijen, witte berken, hooge sparren, wier toppen boven ruige duinglooijingen uitsteken, geven nog altijd aan het landschap een woest en indrukwekkend karakter. Een zanderij bewijst, dat het werk der ontginning nog altijd wordt voortgezet. De scheiding tusschen de landgoederen Veenenburg en Lapinenburg is aangewezen door een hollen weg tusschen twee hoog begroeide wallen. ’t Moet hier een wildrijke jagt zijn en van ouds waren de ‘lapinen’, waaraan dit goed zijn naam ontleent, in den omtrek van Hillegom veel overvloediger, dan den geburen lief was”.

Die lapinen (konijnen), daar had men in het verleden wat mee te stellen gehad. In de Wildernisse liepen er genoeg rond, prachtig voor de jacht van de elite. Voor de eenvoudige bewoners van onze streek waren die konijnen een ramp. Ze vernielden de groentetuintjes, de bewoners mochten er niks tegen ondernemen. De belangen van de jagers werden beschermd. Honden in de duinstreek moesten worden ‘geblokt’ (een blok hout rond de nek gebonden) of zelfs gepoot (pootje gebroken). Er ontstond zo’n konijnenplaag (voor het gewone volk dan) dat zelfs de helmbeplanting van de duinen aangetast werd en er zandverstuivingen voorkwamen. In de tijd van de grafelijke Wildernisse was het recht van de edele om te jagen nog heel groot. Het karakter van het landschap zoals Craandijk het beschrijft sluit prachtig aan bij het schilderij van A. J. Eymer (1803-1863) op de hartpagina.

Nederland moet na de 2e Wereldoorlog weer opgebouwd worden. Landgoed Keukenhof is eigendom van Jan Carel Elias van Lynden (1912 – 2003), maar hij woont niet meer op het terrein.

Kasteel en landgoed  hebben zwaar te lijden gehad in de oorlogsperiode. Bollenkwekers moesten hun bedrijven weer opbouwen en zochten een terrein om hun producten te tonen. Het is begin 1949 wanneer burgemeester Lambooy de suggestie van een tentoonstelling op voormalig Zandvliet oppert.

Graaf Van Lynden vond het een prachtige bestemming. Met de inkomsten van de verhuur voor de tentoonstelling kan hij deels de restauratiekosten van het kasteel betalen. In 1949 wordt de stichting Nationale Bloemententoonstelling Keukenhof opgericht. In het najaar gaan de eerste bollen de grond in. Het blijkt een ongekend succes. In het voorjaar naar de bollen, de velden tussen Hillegom en Lisse zijn onvoorstelbaar mooi.

Een bolbloemexpositie op een oud landgoed bezoeken is onvergetelijk. Bloemententoonstelling Keukenhof blijkt al snel een blijvertje. Na het overlijden van de laatste graaf komt de verantwoordelijkheid van het landgoed bij een stichting te liggen.

In 2015 speelt burgemeester Spruit van Lisse nog een bemiddelende rol om tot een betere afstemming tussen landgoed en bloemententoonstelling te komen.

De Stichting Graaf Carel van Lynden wordt opgericht.

Ruim 100 jaar eerder was er weinig waardering, ook vanuit het Lisser  gemeentebestuur, voor de halsstarrigheid van de eigenaren van Keukenhof. Maar wat mogen we de Van Lyndens dankbaar zijn. De herinnering aan een oud duinlandschap is op het landgoed Keukenhof nog steeds te zien.

Benoorden het park is dat landschap verdwenen en vervangen door bollenvelden. Maar bij een uitbreiding aan de noordoost kant van het bloemenpark werd toch een link gelegd naar het oude landschap door het terrein af te sluiten met nieuw aangelegde duinen.

Daarvandaan en ook vanaf de Keukenhof-molen (uit Groningen) heb je een pracht uitzicht over de bloemenvelden die er kwamen dankzij de afgravingen door de maatschappij Veenenburg-Elsbroek. De fabriek die zo een groot aandeel had in het ontstaan van dit landschap is te zien. Voor meer informatie over een bezoek aan de Keukenhof verwijs ik u naar de website: www.keukenhof.nl

25-3-2023

[rotterdamvanalles]

Lijn 1 op de Beukelsdijk, 1967. 🆕️

De naam van de Beukelsdijk is ontleend aan het geslacht Bokel of Beukel. Het ambacht Beukelsdijk van heer Ghisebrecht Bokel (Buekel) wordt reeds in 1281 genoemd. De Beukelsdijk, maakt deel uit van de oude zeedijk, die in de 12de eeuw werd aangelegd. Daartoe behoorden ten westen van de Rotte de Blommersdijk en ten oosten van de Rotte de Oudedijk. In 1200 wordt Theodericus Bokel vermeld als getuige voor de graaf van Holland.

Door het voltooien van de Rotterdamse Schie na 1340 werd Blommersdijk verdeeld in een oostelijk en westelijk gedeelte. De Beukelsdijksche of West-Blommersdijkscheweg sloot zich bij de voormalige Heulbrug aan bij de Oost-Blommersdijksche- of Bergweg. Een gedeelte van de oude Beukelsdijk heet thans Walenburgerweg. Van 1916 tot 1922 heette de Van Cittersstraat eveneens Beukelsdijk. De huidige Beukelsweg is een deel van de oude Beukelsdijk. De Beukelsbrug is de verkeersbrug over de Delfshavense Schie, die de verbinding vormt tussen de Beukelsweg en de Horvathweg. Deze heette enige tijd Westlandsebrug.

De foto is van de stichting RoMeO en komt van www.rovm-digitaal.nl. De informatie komt uit het Stadsarchief Rotterdam.

[jurjenkvanderhoek]

EEN KABINET MET LADEN, EEN PUNTZAK VOL SNOEP

Een dozijn vertoningen, dat is het Tekenkabinet nu sinds 2013, momentopnames van hedendaagse tekenkunst. In dat jaar richt Manja van der Storm het onafhankelijk podium voor grootse hedendaagse tekenkunst op klein formaat op. Simpelweg omdat zoiets nog niet bestond, en ze van mening is dat de kunst van het tekenen meer aandacht verdient dan er tot op dat moment sprake van is. Dat tekenen met potlood en krijt is altijd enigszins een ondergeschoven kind gebleven in de bedstee van de kunst. Werd het lange tijd slechts als schets gewaardeerd, een voorbereiding op het grote ´echte´ werk, tegenwoordig is het een volwaardige tak van sport. De tekening is het resultaat van inspiratie en bezieling, niet langer alleen om het beeld in de vingers te krijgen. En niet enkel en alleen meer met potlood en krijt. Om als tekenaar werkende kunstenaars meer voor het voetlicht te krijgen organiseerde Van der Storm 11 jaar geleden voor het eerst het zogenoemde Tekenkabinet. Nu dus voor de twaalfde keer.

Het Tekenkabinet, een kast met vele laden van overwegend eenzelfde formaat waarin een keur aan kunstenaars opgeborgen liggen. Eenmaal per jaar worden de laden opengetrokken en is het werk in salon stijl gehangen aan de wanden van de Amsterdamse Projectruimte BMB. En dit jaar is een tweede tentoonstelling in Galerie Art Singel 100 Amsterdam. Tijdens iedere voorstelling presenteren de deelnemende kunstenaars verschillend en ander werk. Een catalogus daarbij zet welgeteld 112 tekenaars alfabetisch gesorteerd op rij; een naslagwerk en collectors item ineen. Een souvenir om nog eens door te bladeren. Een zak snoep waaruit lastig te kiezen valt. Graag wil ik ieder zuurtje daarvan proeven. De één zal meer in de smaak vallen dan een ander. In de zak zoek ik eerst de mij bekende vormen, het snoep dat ik me al eens eerder lekker mocht laten smaken en waarvoor ik een voorkeur heb. En vervolgens probeer ik eens iets nieuws, een andere mij nog onbekende smaak om mijn zintuigen te prikkelen. Kunst is een kwestie van smaak. Maar als kritisch beschouwer zal ik de smaak uitschakelen en ieder snoepje op gelijkwaardige waarde schatten. Eerst zoek ik onwillekeurig de voor mij bekende namen eruit om vervolgens uit het andere werk aansprekende vormen te kiezen.

Eigenlijk geeft iedere la die ik van het kabinet opentrek een nieuwe verwondering. Een ander helder zicht op de kunst van het tekenen. Ieder snoepje uit de zak heeft een eigen meug, geeft een persoonlijk genot. Het Tekenkabinet houdt van tekenkunst zoals ik van al het lekkers in die puntzak snoep houdt. Het toont daarom jaarlijks een selecte collectie, want uit de aanmeldingen zoekt het Tekenkabinet representatief werk waarin het tekenen tot recht komt. Het Tekenkabinet biedt een onafhankelijk podium zonder vaste locatie aan professionele, autonome kunstenaars. Ieder jaar opnieuw vinden deze een lade geschikt om in opgeborgen te worden. De laden zijn niet gelabeld en kunnen door ieder ander worden ingenomen. Het kabinet is geen galerie, kunstenaarscollectief, vereniging of stichting. Kunstenaars worden geen lid maar deelnemer per editie - resultaten uit het verleden geven geen garantie voor de toekomst. Dit is de derde catalogus die mij voorligt en ook nu weer ontdek ik ander werk en voor mij nieuwe kunstenaars. Zo wijst het Tekenkabinet mij de weg door de wereld van de tekenkunst.

Tekenkabinet XII bestaat uit 3 delen. Er zijn twee tentoonstellingen, waarvan de eerste op dit moment tot 19 mei loopt in Projectruimte BMB. Een tweede expositie is in de zomer van 2024, van 2 augustus tot 15 september, in Galerie Art Singel 100. De online webshop waarvan de catalogus een verslag is vormt de derde poot onder het atelierkrukje. Op deze manier zullen er van de meeste deelnemende kunstenaars in totaal drie tekeningen te zien zijn, maar niet tegelijk. Het is dus zaak de locaties in Amsterdam te bezoeken, de webshop te bekijken en de gids aan te schaffen. De catalogus geeft aandacht aan diverse stijlen binnen de tekenkunst. Een goed ogend beeld van handschriften, gedachten, gebruikte materialen en fantasieën met als drager dienende papiersoorten op klein formaat. De tekeningen worden puur en kwetsbaar zonder inlijsting getoond en verkocht. Zo zoals het van de tekentafel is gekomen. Aldus kan de toeschouwer de werken zuiver beleven, op reis gaan naar nieuwe werelden. Zoals de kunstenaar in de fantasie, de beleving van de werkelijkheid, in gedachten en op papier op reis ging. Waar de tentoonstelling de weg wijst is de gids het navigatiesysteem, de webshop de handleiding.

De omslag van deze gids, editie XII, toont een verkreukeld stuk papier. De prop is het beeldmerk van hoe er eeuwenlang naar het tekenen gekeken is. Als een artikel om weg te gooien. Te schetsen en uit te werken, waarna de functie verloren is en het werk als een prop in de prullenmand kan. Maar de werken in het boekje krijgen erdoor waarde en bestaansrecht. Het is een plezier te zien hoeveel middelen aangewend worden om een tekening te maken. Dat er legio stijlen en technieken binnen de tekenkunst ingevoerd zijn. Ieder jaar weer kijk ik uit naar welke nieuwe smaken zijn geselecteerd. Want het Tekenkabinet innoveert en toont mogelijkheden en schijnbare onmogelijkheden. Het tekenen is uitgegroeid tot kunst, mede door het Tekenkabinet en initiatiefnemer Manja van der Storm. En ik vind nog een lekker snoepje in één van de laden. Een smaak die ik nog niet eerder proefde.

Catalogus Tekenkabinet, editie XII. Concept, vormgeving en productie Manja van der Storm. Eerste druk, april 2024.

[rtvideaal]

Openluchtspel in Hummelo; Heisa An De Grenze

Het Hummelse Openluchtspel, georganiseerd door Stichting Openluchtspel Hummelo “Het Enghuizen”, is een tweejaarlijks evenement dat de creatieve geesten van Hummelo samenbrengt om een unieke theaterervaring te creëren voor bezoekers. Dit jaar presenteert het openluchtspel ‘Heisa an de grenze’, een komische voorstelling die zich afspeelt in de late jaren 1920 en vroege jaren 1930, een tijd waarin…

[keynewssuriname]

Stibula Bib promoot lezen met verschillende leesactiviteiten

Op de facebookpagina van Stichting Buurtwerk Latour (Stibula) staat er van tijd tot tijd een lijst met de namen van Toplezers. Die worden maandelijks uitgeroepen. “Gedurende de maand mogen de lezers hun titels op hun leeslijst plaatsen. Dit, pas als ze kunnen motiveren dat ze weten wat ze gelezen hebben. Aan het einde van de maand worden de titels opgeteld en er wordt dan een rangschikking gemaakt van de top 5 lezers die het meest hebben gelezen. Elke maand accumuleert dit. Als de Toplezer van januari Toplezer wilt blijven, moet die dus blijven lezen”, vertelt Risma Bissesar, coördinator van de leesactiviteiten bij Stibula. De Stibula buurtbibliotheek heeft drie verschillende leesactiviteiten; de Voorleesdagen, Toplezers en de Strey Leysi leesuitdaging. Dit jaar zijn er 4 voorleesweken ingepland. In maart is de eerste voorleesweek in verband met de nationale voorleesdag gehouden. De volgende is in juni 2024. “Wij hebben ook de Toplezers leesactiviteit en de Strei Leysi leesuitdaging 2024. De vrijwilligers zijn dit jaar ook uitgedaagd om een leesdoel te stellen voor zichzelf. We zijn benieuwd wie het allemaal haalt.” De leesactiviteiten zijn voor eenieder bestemd, maar vooral kinderen die jonger zijn dan 18 jaar doen mee. De buurtbibliotheek ziet daar graag verandering in komen. “Wij nodigen iedereen uit om gewoon mee te doen. Zien lezen, doet lezen. Het komt vaker voor dat ouders willen dat hun kinderen moeten lezen, maar zij lezen zelf niet! 15 minuten lezen en/of voorlezen heeft al veel voordelen voor zowel de lezer als de persoon aan wie wordt voorgelezen”, motiveert Bissesar. De Toplezer leesactiviteit was gestart door vrijwilligers van de buurtbibliotheek op Flora, The Hub. In februari 2023 is deze activiteit ook in de Stibula bib gestart. “Eind van het jaar hadden we alle deelnemers in de bloemetjes gezet en de Toplezers van 2023 bekendgemaakt. De Toplezer van 2023 was Rodencio Tyndal (26) gevolgd door Jayveon Zweden (25), Zoya Kallan (12), Sana Kamara (7), Moli-Enne Vola (4).” Dit jaar wordt Toplezers voortgezet en is de Strei Leysi leesuitdaging 2024 gelanceerd. “Er doet, tot nu toe, maar 1 persoon mee met de Strei Leysi 2024. Hij zal binnenkort de uitdaging afhebben”, aldus de leesactiviteiten coördinator. Alhoewel de voorleesweken niet nieuw zijn voor Stibula, heeft de organisatie zich een nieuw doel gesteld. “Wij willen ze 4 keer per jaar, vanuit de bib, organiseren. Wij willen dit consistent gaan inplannen. Dit is allemaal afhankelijk van vrijwilligers natuurlijk, zonder vrijwilligers lopen projecten achter of stoppen ze gewoon.” Bissesar hoopt dat meer personen zich als vrijwilliger opgeven hiervoor. Volgens haar trekken de Voorleesweken heel veel kinderen, met name de buurtkinderen. “Dit kunnen op sommige dagen 20+ kinderen zijn en soms maar 7 kinderen.” Er streven momenteel 8 lezers naar de titel van Toplezer en de bib zelf telt ongeveer 30 leden. De leesactiviteiten staan niet geheel op zichzelf. “Meedoen aan de leesactiviteiten en lid worden van een buurtbibliotheek heeft zijn voordelen, niet alleen voor de leden, maar ook voor de samenleving”, verklaart Bissesar. “Hoe meer je leest, hoe meer je betrokken bent met je buurt, hoe vaardiger je wordt in verschillende dingen, zoals basic life skills, communiceren, onderzoek leren doen, kritisch leren denken, assertief zijn, samenwerken, en meer. De buurtbibliotheek is veel meer dan maar een plek met boeken, en dat kan je pas uitvinden als je vaker een bezoekje brengt.”Ey ta leysi, i ta sabi, zegt Bissesar verder. De leesactiviteiten hebben als doel mensen te motiveren om te lezen en zo hun lees- en denkvaardigheden te ontwikkelen. Toplezers is erop om het kritisch lees- en denkvermogen bij voornamelijk jonge lezers te ontwikkelen. “Deelnemers aan Toplezer moeten duidelijk kunnen vertellen wie dat boek geschreven heeft en de titel (bibliografische gegevens kennen) en ook wat kunnen vertellen over het verhaal, personages, en/of hun eigen mening over het boek kunnen geven.” Zij moeten kunnen vertellen waarom zij het boek of een voorval in het boek leuk of minder prettig vinden. “De Strey Leysi is een soortgelijke activiteit, een manier om bezoekers te motiveren wat te lezen en vooral meer lokale boeken te gaan lezen. Het aanraden van meer lokale literatuur is een van de doelen van de Stibula bibliotheek”, zegt Bissesar. Deelnemers aan Strey Leysi moeten drie boeken, die de bibliotheek heeft geselecteerd, lezen. Momenteel bestaat de gehele Stibula bibliotheek collectie grotendeels uit Europese en Westerse materiaal. “Dit zorgt ervoor dat de lezers heel weinig in hun eigen belevingswereld lezen. Ze worden dus minder bewust van hun eigen omgeving, cultuur en geschiedenis. De Strey Leysi probeert daarom mensen uit te dagen lokaal te lezen en ook de Surinaamse en regionale literatuur hun waardige plek te geven in de collectie. Wij bij de Stibula bibliotheek werken eraan de collectie te versterken met meer lokaal literatuur dat op de belevingswereld van bezoekers lijkt en informatie die courante trends en ontwikkelingen van de samenleving reflecteert”, aldus Bissesar. Zij stelt verder dat de bibliotheek open staat voor donaties van lokaal materiaal. Read the full article