#kutsallıktır

[doriangray1789]

Otoriteyi Kutsallaştırma Eğitimi ve Ritüel “Kutsal, kendini her zaman doğal gerçeklerden tamamen farklı bir gerçek olarak gösteren tamamen farklı bir şeyin, bizim dünyamıza ait olmayan bir gerçeğin, ayrılmaz bir parçası olan nesneler içinde açığa çıkmasıdır. Sözlük anlamından başlayacak olursak Türk Dil Kurumu’nun hazırladığı Türkçe sözlükte kutsala: “Güçlü bir saygı uyandıran veya uyandırması gereken, kudsi, mukaddes; tapınılacak veya yolunda can verilecek derecede sevilen; bozulmaması, dokunulmaması, karşı çıkılmaması gereken, üstüne titrenilen, Tanrı’ya adanmış ve ilahi olan anlamları verilmiştir. Rudolf Otto’ya göre kutsal, “büyük sır, muhteşem sır, büyüleyici sır”dır. Otto, kutsal olanı akıl-dışına bağlar ve kutsalın tanımını şu şekilde yapar; “Düşünce dünyasında etkili olan ve şuur altında varlığını bildiğimiz ancak ne ‘tecrübe’ edebileceğimiz, ne de duyularımızla algılayabildiğimiz bir gerçektir. Dinin bu konudaki ikna gücü, ne sadece iç alemden gelen seslere, ne ruhun küçük ve devamlı dürtüleriyle, ne de fertlerin sürekli olarak olaylarda başına gelen insiyaki (içgüdüsel) bir ilhamdır; bilakis dış alemdeki ilahi yapının eseridir. Zaman zaman ilk çağ dinlerine varıncaya kadar bütün dinlerde kutsallık duygusu, etrafındaki sembollere (ya da sembollerle) tezahür etmiş, fonksiyonunu sürdürmüştür. Dolayısıyla kutsal simge/ nesne bu şekilde tamamıyla kendine has büyüleyici bir güce sahip olur, günah ve borçluluk gibi kavramlar da bu kutsal duygunun çevresinde toplanır. Özellikle ilahi dinlerde kutsalı ve kutsallığı insan üretmez, o mevcuttur.Bu inanıştan yola çıkarak, daha sonra kutsal denen simge/nesne’lere “değerin icadı” diyebiliriz. Çok eski kültürlerde halkların ve özellikle ilkel kültürlerin dindar insanlarının kutsala bakışı konusunda dikkat edilmesi gereken nokta, onun, varlığa duyduğu özlem sonucu “ona katılma” isteğidir. “Varlık, hakiki yani kutsal olursa varlıktır.”Bu yüzden kişinin bir zamanı veya mekanı kutsal kabul etme sebeplerinden biri de ‘kutsala yakın olma arzusu’dur. Dolayısıyla dindar insanlara göre zaman ve mekan ya kutsaldır, ya da kutsal hale getirilebilir. Bir toprak parçasına sahip olmak ancak onun ‘yeniden yaratılmasıyla’ yani ‘kutsallaştırılmasıyla’ mümkündür. E. Durkheim’a göre de “dinin temel fikri” kutsallıktır. Kutsal, “kaynağını toplumdan alan kolektif değerler manzumesi”dir. Hiçbir şey; taş, ağaç, kaya, mezar, türbe, vb.. “kendiliğinden kutsal değil”dir. Onlara kutsallık kazandıran “mana” diye adlandırılan ve yayılmacı bir karaktere sahip olan, görünmeyen güçtür. Ona göre, tüm dini inançlar, kutsal, kutsal olmayan (profan) hadiseler şeklinde tasnif edilirler. Kutsal; olağan üstü, aşkın ve gündelik olayların dışında görülen ve o şekilde tecrübe edilen olayları kapsar. Buna göre dinin esaslı mefhumlarından yasaklar ile kutsal dışı (profan) olandan ayrılan nesneler, düşünceler ve düşünceler düzenine kutsal denir. Kutsal ve kutsal olmayan nesneler arasındaki ayrımı ise ritüeller belirler. Durkheim bu yüzden ritüeller için “kişinin nesneler arasındaki ayrımı belirleyen davranış kurallarıdır”der. Bu bakımdan ritüeller insanların bireyler ve gruplar arasındaki toplumsal olarak onaylanmış ‘uygun’ ilişkiler sistemini simgeleştirmektedir. Bu morfolojik karakteristik özellikleri nedeniyle ‘aşkın’ ve ‘nihai önem taşıyan’ ve ‘tartışılmaz’ kavramlarıyla doğaüstü varlıklar olarak tavır takınarak kutsal atmosfer yaratmaya neden olurlar. Ritüeller en ilkel toplumdan, en modern topluma kadar geçen süre içinde, toplumsal yapıyı şekillendirir ve bu toplum üyelerini birbirine bağlama işlevi olan çimento görevi görür. Sistemi kutsallaştırıp/meşrulaştırır, toplumsal dayanışmayı sağlar, düzeni devam ettirme işlevi vardır. Toplumun birlikteliğinin sağlanması, pekiştirilmesi sonucu bu beraberlik duygularının kuşaktan kuşağa aktarımı ritüelin asal görevleri arasındadır. Kutsal olan ve olmayan arasındaki ayrım sıklıkla dini ve dünyevi arasındaki farkla karıştırılır.

[bhedana]

AŞK saygı demektir. Eğer bu evrende kutsal denilen bir şey varsa, o da aşktır. AŞK en büyük kutsallıktır çünkü MUTLAK, saf aşkın kaynağıdır.

Büyük Yoga Üstadı Akif Manaf

[serseri-sair]

Bir kadına ne verirseniz verin, onu daha da büyük hale getirir. Ona sperm verirseniz, size bir çocuk verir. Ona bir ev verirsiniz, size bir yuva verir. Ona sebze verirsiniz, size yemek verir. Ona bir gülücük verirsiniz, size kalbini verir. Ona bir şarkı söyleyin, size konser verir. Kendisine verileni çarpıp çoğaltarak geri verir. Bu yüzden ona çamur atarsanız, karşılığında bir bataklıkta boğulmaya hazır olun... . Aziz Nesil Anne kutsallıktır.. Tüm annelerin anneler günü kutlu olsun.Sevgiyle ve minnetle 🌹

[rarasuntcara]

birisinin, hem de güzel bir insanın, varlık nedeni olmak nasıl bir kutsallıktır.. -günaaaaydıııın 🤗

[ariaryaa]

İsimlerin ve sûretlerin olduğu âlemi bırak

ve daha arınmış ve sezgisel bir sahaya gir.

Krişna'nın gözleriyle gör ve Hz. İsa'nın yüreği ile sev.

Şiva'nın bilgeliği ile sorgula ve düşüncenin arkasındaki boyuta gel, varlık âlemine.

İşte burada sezgisel mevcûdiyet olan 'Ben' ışıldar.

Tüm varlıklar doğal olarak bu 'Ben' hâlini severler.

Onun doğası huzurdur, neşedir ve sevgidir.

Bu, olma sevgisidir- var olma aşkıdır.

Fakat belli bir mertebede,

bu muhteşem hâl dahi gözlemlenebilmektedir.

'Ben' in kendisini gözlemleyebildiğin pozisyona geldiysen,

otomatik olarak, Doğmamış Olan'ın yerindesindir.

O, En Yüce Olan'dır.

Hiç bir kelime onu aksettiremez veya tanımlayamaz.

O, yaşama ışık ve neşe verendir.

Bir keresinde Papaji'ye sordular,

'Farkındalığın da ötesinde olan bir şey var mı?'

Şaşırtıcı olarak şöyle cevap verdi; 'Aşk, aşk her şeyin ötesindedir.'

Aşk, boşluğu boşluğa verendir, onu algılanabilir kılandır.

Benim için aşk ile farkındalık eşanlamlıdır.

Onlar birdir.

Lakin, çelişki odur ki, her ikisi de birbirinin ötesindedir.

Aşk, varlığın birliğidir.

O, boşluğun içindeki kutsallıktır.

O, tarifsiz olandır.

Sen O'sun.

Writing On Water (Su Üzerine Yazı) kitabından

Mooji

[bhedana]

" Aşk en büyük kutsallıktır."

Paramahamsa♥

"Olan ve olması gereken"

Sadece kendin olduğunda olması gereken seni ilgilendirmez. Sadece içinden geleni yaparsın. Yargı, ayıp, günah, doğru, yanlış, iyi, kötü vız gelir. Îçsel sessizliğinde çevrenin ve toplumun hiç bir kuralı yoktur. Olması gereken çevreye göre yaşanır; artık o kadar kalabalıksındır ki kendi sesini bile duyamazsın. Çevre, aile, toplumun avaz avaz bağıran seslerini duyarsın ama kendi sesin o kadar cılız gelir ki duyamazsın...Ne zaman ki; cesaretini toplayıp' Ben kimim? sorusunu sorana kadar. Ebedi, ölümsüz ruhi varlık olduğunu sadece anlamayıp deneyimlediğinde işte o zaman iç sesini duymaya başlarsın. O sana ne yapman gerektiğini, ne söylemen gerektiğini söyler. Ic dünyanda kavga, gürültü, korku, ayıp, günah yoktur. Aşıksan söylersin. Susmazsın. Söylersem rezil olur muyum? gibi bir cümle aklından bile geçmez. Bu toplumun kalıbıdır sadece. Ebedi ruhi varlık hiçbir kalıba uymaz; o özgürdür. Akıl değil sezgi ve kalp işidir aşk. Aşk o anın akışı neyse onu yaptırır sana. Varoluş senin içsel sessizliğinde yaşanır. Orada en büyük kutsallık vardır: " AŞK"

" Aşk en büyük kutsallıktır."

Paramahamsa♥