#doet ongelofelijk veel pijn

[all-the-things-i-never-said]

Waarom ben ik zo moeilijk om graag te zien? Wat aan mij maakt het zo dat ik het niet verdien of niet waard ben om lief te hebben. Soms denk ik dat het beter is, maar ik voel me al een lange tijd niet meer geliefd door jou.

Ik ben geen prioriteit voor jou, maar de laatste optie onderaan de lijst. Ik ben niet de eerste persoon waar je aan denkt als je opstaat en de laatste voordat je gaat slapen. Ik ben de persoon waarbij je ‘s avonds beseft dat je nog heel de dag niks hebt laten horen. Omdat jij mij niet nodig hebt zoals ik jou. Simpelweg omdat jij me niet graag ziet zoals ik dat doe.

Ik zie je zo ongelofelijk graag, maar je doet me zo ongelofelijk veel pijn. De enige persoon waarvan ik dacht dat hij mij voor altijd graag ging zien, geeft mij hetzelfde gevoel dat elke man in mijn leven mij ooit al heeft gegeven. Het gevoel dat ik teveel vraag en dat ik nooit de hoeveelheid liefde terug krijg als dat ik zelf geef.

Ik heb alles geprobeerd zodat je me terug graag zou zien. Mijn uiterlijk aangepast, je ruimte gegeven, je laten zeggen wat je wou zeggen ook al kwetste het mij zo hard. En in dat proces van jou terug te willen, ben ik mezelf deels verloren. Je hebt een proces in gang gezet waarvan ik zelf niet weet als ik het kan tegen houden.

Een proces van onwetendheid maar ook van verdriet zo diep dat alles rondom me stil word. Ook jij. Alles rondom mij word weggefilterd en het enige waaraan ik kan denken is slapen en wenen. Ik ben bang dat ik het begin te accepteren dat we uit elkaar groeien en dat ik niet geliefd word. Als je uit mijn leven wil weggaan, neem ik er vrede mee. Ik denk niet dat ik nog de energie heb om je te overtuigen dat je me graag ziet en moet blijven.

[wilgentak]

het ding is: ik wil hem niet kwijt, ik hou van hem, hij is zo goed voor me. maar hoe kan ik met hem samenzijn als ik zo verlang naar een ander en ik dat niet wil loslaten? hoe kan ik het ene moment helemaal klaar met hem zijn en het andere moment volledig verliefd op hem zijn? hoe kan ik twijfels hebben over ons op de langere termijn, terwijl hij altijd zo zijn best doet voor mij? waarom weet ik niet wat ik wil? waarom doe ik hem en mezelf zo veel pijn? ik weet dat we er altijd uit kunnen komen, wat er ook mis is, maar waarom heb ik daar geen zin in? waarom ben ik zo ongelofelijk passief, maar wil ik onze relatie ook niet afbreken? we kunnen zo goed samen lachen, ik word na twee jaar nog steeds geil van hem, hij is altijd bereid om te luisteren en te leren. waarom waardeer ik dat niet genoeg? waarom sta ik al een half jaar met een voet buiten de deur? waarom fantaseer ik elke avond over iemand anders? waarom kan ik die ander niet loslaten? waarom kan ik geen keuze maken? 

[missmamamie]

...heeft last van stress-incontinentie.

Stress-incontinentie, het  is een lang, geleerd en chique woord dat eigenlijk niks met stress te maken heeft, maar zoveel wil zeggen als MissMammaMie doet het in haar broek. Punt!

Ergens, along the way, hebben mijn bekkenbodemspieren het gewoon opgegeven bij lachen, onverwacht niezen of hoesten is het zover, natte broek …en dan spreek ik nog niet over op- en neerspringen.

Dus word er een ingreep gepland…

De dril ken ik ondertussen al: nagellak removen, trouwring van de vinger wringen met voldoende Dreft, en grondig ontharen waar nodig... overal dus, een hele klus en zo naakt voelde ik me in tijden niet meer.

Zak klaar maken, niks proberen vergeten, een pyjama per verblijfdag, dikke kousen tegen de koude voeten, proper ondergoed, eigenlijk boxers van Manlief want die spannen minder na een ingreep, nieuwe tandenborstel, tandpasta, haarborstel, handdoek, washandjes, douchegel, dagcrème, nagellak, lippenstift om terug wat kleur te brengen na de ingreep, een boek of ander entertainment, om ons de komende dagen te vermaken.

Ik begin zo stilletjes aan een klein hartje te krijgen…

De balans opstellen van mijn leven tot nu toe en niet proberen denken aan, niet meer wakker worden, maar er toch duidelijk mijn standpunt over meedelen aan Manlief. For the record: bij hersendood stekker er uit en bruikbare organen doneren, bij coma niet langer dan een maand. Wat enerzijds heel weinig lijkt, maar anders zijt al veel te lang. Extra opdracht door gaan met zijn leven! Zeggen hoe graag je hem wel ziet, duizend keer, veel kleine aanrakingen gedurende de dag, zachte intense kussen. ‘s Avonds iets leuk doen met de kinders. Ze kiezen deze keer voor gezellig in de zetel naar een film kijken, Coco van Pixar. Even slikken en daarna afscheid nemen door extra lang te knuffelen in hun bed. Zelfs de oudste heeft graag dat ik nog even bij hem in bed kruip. Me sterk proberen houden met een brok in de keel. Fluisteren…ik hou van jou… Dankbaar zijn… Niet of heel weinig slapen om dan voor iedereen opstaat te vertrekken naar het ziekenhuis…

Operatie 5.

Inchecken, witte jurk aan, baxter plaatsen en dan wachten, klaar om mezelf uit handen te geven…

Ik hoop echt wel dat het de laatste keer is… Negen maand zwanger en dan negen maand ontzwangeren, ik hoor het mijn vroedvrouw nog zeggen, maar de klachten bleven aanhouden…

Trainen, trainen en nog eens trainen van die bekkenbodemspieren,… Want het is echt niet oké, als je steeds na een halfuurtje rechtstaan het gevoel hebt de hoofdact van Jim Rose Circus te zijn, The Amazing Mister Lifto,… Of na het afwassen, vreest een nieuwe baby op de keukenvloer terug te vinden, want het is alsof daar nog steeds iets zit dat eruit wil. Rond lopen als een chimpansee, die zonder gêne haar poot tussen de benen houdt om de druk te verlichten…

Wist ik veel dat in verticale stand al mijn bloed in een minimum van tijd van mijn hoofd naar mijn vagina stroomde, een beetje zoals bij de man in opwinding, maar voor mij was er weinig opwinding aan. Het deed gewoon pijn… dus stap per stap alle oorzaken van dit mogelijk ongemak aanpakken was de boodschap.

Ik zou het jullie allemaal van a tot z kunnen en willen uitleggen, maar ga jullie dat besparen enkel dit misschien: bekkenbodemspieren - uitwendige vaginale spataders - volledige verdoving -  sporthart �� inwendige vaginale spataders - plaatselijke verdoving – varices – venen – emboliseren – blaasverzakking - hopelijk end of story.

Ondertussen hebben al meer specialisten the show down there gezien, dan naar mijn gezicht gekeken. Daar mag wel eens verandering in komen, niet dat ik iets aan mijn gezicht ga laten verbouwen, maar heb ondertussen gemerkt dat dokters vaak praten tegen het lichaamsdeel waarin ze gespecialiseerd zijn en niet tegen het omhulsel, dat er rondhangt. Ik dus.

Het einde is in zicht en volgende week wordt de Oudste 12.

De verdoving komt, het plafond draait en ik weet van niks meer…operatie geslaagd hoor ik bij bewustzijn komende… Ben oui, c’est fini! Plus jamais madame Pipi! Maar dan komt het, het komt niet, er komt geen drup meer uit en iedere keer als ik de drang voel, gaat het door mijn hoofd: to pee or not to pee that’s the f***ing question. Zolang ik niet kan plassen, mag ik normalitair niet naar huis. De druk bouwt op en wordt erger, maar de plas blijft uit. Zelfs na een week is er nog weinig verandering.. Alle het-komt-wel-goeds en courages zijn hartelijk welkom, bemoedigend en hartverwarmend, maar ergens diep van binnen wil ik gewoon kunnen pissen! Op een punt denk ik zelfs dat ik de vertrouwde natte broek begin te missen of beter begin te verkiezen boven dit.

De Compact Eve is ondertussen mijn beste vriendin geworden. Ze mag overal mee, maar het liefst blijf ik gewoon thuis bij mijn vertrouwde wc. Eve is een sonde, die past in elke handtas en met haar zacht lichtblauw omhulsel ziet ze eruit als en lippenstift, maar dan wel voor een ander soort lippen. Gelukkig dat designers af en toe ook over zulke zaken hun mooie hoofden breken. Het brengt steeds een glimlach op mijn gezicht als ik Eve boven haal, wat een mooi design voor zo een triviaal ding, fantastisch! Stel je eens voor dat ik  elke keer een ongelofelijk aftapkraan  met tuinslang moet aansluiten die van de zetel tot in het toilet loopt. Zo eentje met een kraantje erop dat je om de zoveel tijd moet open draaien. Ik weet het, soms slaat mijn fantasie compleet op hol, maar opdagen dat je leven bepaald wordt door je blaas, kan je echt niet anders dan je focussen op die ballon daar beneden.

Een warm bad kan gelukkig voor even soelaas bieden, want als de druk die zich binnenin heeft opgebouwd even groot wordt als de druk van buitenaf wordt de druk gewoon opgegeven en gaat de poort open.  As simple as that, pure fysica.

Zoals deze wetenschappelijke proefondervinderlijkheid, besef ik nu ten volle, ook al blijf ik een groot voorstander van natuurlijke bevallen, en heeft de natuur meestal alles mooi geregeld, een vrouwtje van 50 kilo is echt niet geschikt om er twee sterrenkijkers en een baby van 4,260kg uit te persen, echt niet.

Achteraf, denk ik, misschien had Britney Spears dan toch ergens een punt met to keep her virgin pussy…

Maar Thank God voor mijn fantastische hospitalisatieverzekering.

It’s been a journey, that is not completly completed yet, but i”m hopefull and learned a lot about my female South and the things we, women, never talk about., there are things we, women,  never say, even if we chat all day.

 Yours truly,

MissMamaMie

[eenkleinechaos]

Het doet zo ongelofelijk veel pijn.

[elasticbrokenheart]

Het ontkennen is gemakkelijker dan het toegeven, althans dat merk ik toch. Maar ik ga het niet ontkennen, ik haat wie ge geworden zijt, ik mis wie ge waart, en daarmee bedoel ik de begripvolle persoon waar ik alles mee kon delen. Oké ik neem u duizend en één dingen kwalijk, maar ge waart er wel, en ooit, ooit hield ik van u. En ohgod hoe hard ik nu zou willen, dat ge nooit in mijn leven gekomen waart, hoe cru het ook kan klinken ik vergeet nooit welke dingen je gedaan hebt. En zo’n dingen staan in mijn geheugen gegrift en dit neem ik u zo kwalijk, ik haat u hier echt voor. Maar ik kan het niet meer veranderen, hoeveel pijn het mij ook doet, ik kan het niet meer veranderen. Ge waart de persoon da ik na 3 slagen nog steeds zou terugnemen, maar nu niet meer, en nooit meer. Nooit meer laat ik mij zo doen door iemand, zo kleineren, vernederen, en intimideren. Ik weet niet wat er omging in mijn hoofd, maar één ding heb ik echt geleerd, liefde maakt blind zo godverdomme blind. Het ergste van al is, als ge nu zou terugkomen dat ik het nog in twijfel zou trekken of ik u zou vergeven. Terugnemen nooit, maar een vriendschap toelaten denk ik wel. Ik kan u niet meer passeren en aankijken, want dat doet ongelofelijk veel zeer, laat staan van uw blik waarmee ge mij zou killen. Ik haat u, ik haat u, ik haat u, maar alsjeblief wordt weer de oude jij, ik mis je.

[speakyourfkmind]

Hey, 

Echt zo fijn dat ik je eindelijk weer kan spreken. Het heeft zo lang geduurd. Ik heb zo veel opgekropt gehouden en ik was zo bang dat het er op een verkeerde manier uit zou komen. Ik ben serieus zo blij om je weer te kunnen spreken, je weer aan te kunnen kijken, kunnen kijken in ogen waarvan ik weet die niet tegen me zouden kunnen liegen. Maar je weet dat dit niet de waarheid is toch? Want jij weet, beter dan iedereen, dat jij zo makkelijk in staat bent om tegen mij te liegen. Je wilt niet weten hoe ik jou heb beschermd tegenover mensen of gedachtes die jouw waarheid niet geloofde. Ik geloofde je altijd. Je kunt alles tegen me zeggen en ik zou je geloven. Zonde. Man, ik weet niet waar ik moet beginnen. Je wilt echt niet weten hoe je mij hebt laten voelen. Ik heb altijd gedacht dat ik problemen had met emoties voelen, maar dit mysterie heb jij wel voor me opgelost. Ja, je hebt me zoveel pijn gedaan. Het woord ‘gebroken hart’? Hele nieuwe betekenis voor mij. Het doet gewoon echt letterlijk fysieke pijn. Wie had dat ooit gedacht? Ik ben pas 25. Hoe de actual FUCK kan iemand mij zo laten voelen? Wil je weten op welke manier je me pijn hebt gedaan? Ik weet zeker dat je dit niet eens door hebt gehad omdat je altijd met je fucking zelf bezig bent. Je bent fucking egoïstisch. Je luistert alleen naar de mensen die je vertellen wat je precies wilt horen en en als je dan tot een besluit bent gekomen dan doe je net alsof het een ingeving van jezelf geweest is. Je hebt die laatste tijd niet een keer naar mij geluisterd, behalve als ik je precies vertelde wat je wilde horen. Wil je afstand van elkaar nemen? Wil je een pauze inlassen? Wil je geen contact meer met elkaar houden? Wil je andere mensen zien? Wil je het uitmaken? Allemaal vragen die echt al maanden door jou hoofd speelden maar jij te laf was om uit te spreken wat je wilde. Je bent facking laf. Je neemt nooit een beslissing. En als je denkt dat je een beslissing hebt genomen, is het de beslissing van iemand anders. Wil je echt weten op welke manieren je me pijn hebt gedaan? Je hebt me maanden lang aan het lijntje gehouden en mij ervan overtuigd dat dit niet zo was. Hier was je zo goed in. Mij overtuigen van jouw gelijk. Hoe de fuck kan ik met mijn sterke persoonlijkheid hierin trappen? Jij hebt al die tijd ervoor gezorgd dat jij precies kreeg wat je wilde. Wanneer jij mij wilde zien, hoefde je me alleen maar een appje te sturen. Ik moest er letterlijk een week over nadenken om jou een appje te sturen. Als ik dan eindelijk de moed bij elkaar had geraapt en mijn “Kun je afspreken” appje had gestuurd (man ik leek wel een debiel) dan kon jij weer lekker zeggen dat je afstand wilde. Wat een power heb je over mij gehad die laatste maanden. En als je dan precies een week later mij weer een appje stuurde om iets te doen, pfoe hahaha ik was dan zo ongelofelijk blij. Wat een zielig figuur ben ik. Natuurlijk hadden we die keren dan ook seks. Jaaaaa daar had je zoveel moeite mee. “Weet je zeker dat dit wilt?””Ik voel me echt een lul” JA LUL DAT BEN JE OOK. Natuurlijk wilde ik dit. Ik hield me vast aan ieder strohalmpje die jij me hebt uitgereikt. Ik hield van je. Ik wilde je dicht bij me hebben. Je bent zo egoïstisch. Met je “je moet een goede psycholoog zoeken”. Jij bent de enige die een psycholoog nodig heeft. Weet je wat grappig is. Even een feitje. Jij hebt me zoveel meer pijn gedaan dan die man die mij ter schande heeft gemaakt. Die man die gebruik van me heeft gemaakt? Ja, je weet precies over wie ik het heb. Hij heeft me lichamelijk beschadigd en dikke snee gemaakt in mijn mentale ik. Maar jij? Jij hebt me zoveel meer beschadigd dan dit. Jij hebt mij gebroken. Jij zou mijn vriend moeten zijn en mij moeten beschermen. Jij had me vast moeten pakken en zeggen dat het goed komt. Jij bent de reden dat ik voor niemand meer iets kan voelen. Dat ik niet meer van iemand kan houden. Het is godverdomme al 1,5 jaar geleden dan je mij hebt gedumpt. Het is trouwens niet 1,5 jaar geleden dat mijn hoop werd afgenomen. Want iedere keer dat ik je zie,rijk je weer dat strohalmpje uit. Maar ook echt op een hele fucked manier. Je verteld me nog steeds dat ik de liefde van je leven ben en een half uurtje daarna vertel je me doodleuk over je nieuwe vlam. Pfoe, ik moet je eerlijk zeggen dat dit er echt uit moest. Ik hoop dat ik je pijn heb gedaan met deze woorden. Dat hoop ik echt. Want dit is niks in vergelijking met wat jij mij hebt laten voelen de afgelopen jaren. Ik wens echt al het beste voor je. Ik hou van je, maar je bent te ver gegaan dit keer. Je hebt het laatste dat nog over was in mijn hart voor jou, kapot gemaakt. En ik denk dat dit een hele verlossing is. Niet alleen voor mij, maar ook zeker voor jou. Ik denk dat ik een manier heb gevonden om je los te laten. Ik hoop dat je vind wat je zoekt en dat je heel erg gelukkig word. Goodbye my friend. 

Liefs, 

[iemandzoalsik]

Helden in witte jassen - door Hayat

 ‘Ken jij Jaap Bressers?,’ vroeg één van mijn verzorgers onlangs. ‘Nee, ik ken niet alle gehandicapten die er zijn in Nederland’. ‘Jij wel?,’ vroeg ik haar. ‘Grappig ben je. Je weet wel dat hij gehandicapt is’, zei ze. Ik moest lachen om haar snelle reactie. ‘Ik ken hem niet persoonlijk, maar heb wel eens zijn verhaal gehoord,’ antwoordde ik. Ze was op een symposium geweest en zijn verhaal deed haar denken aan het mijne. Vooral het Carlosmomentje had haar geïnteresseerd. Later die dag moest ik nog steeds denken aan dit gesprek. Via Google kwam ik meer te weten. Mensen aan het lachen maken, sarcasme over je eigen leed en openlijk over je handicap vertellen doe ik al jaren. Vraag er alleen geen geld voor ;-) Hij kan iets dat ik niet durf maar stiekem wel zou willen durven. Voor groepen staan, kennis overdragen, verandering teweegbrengen door je kwetsbaar op te stellen en je verhaal te vertellen. Jaap heeft het Carlosmomentje vernoemd naar de Portugese broeder die voor hem het verschil wist te maken toen hij na zijn duikongeluk in het ziekenhuis lag. Door iets te doen dat voor broeder Carlos heel normaal was, maar dat voor Jaap veel toegevoegde waarde had. Terwijl ik het las moest ik meteen denken aan mijn ervaring en de persoon die voor mij destijds van onschatbare waarde is geweest.

Mijn Carlosmomentje In mei 2008 ben ik geopereerd aan mijn scoliose. Als gevolg van verkeerde intubatie en complicaties heb ik drie weken in coma gelegen. Nadat ik was ontwaakt bleek mijn lichaam volledig verlamd. Niemand heeft eraan gedacht om mijn armen en benen door te blijven bewegen terwijl ik in coma werd gehouden. Er stak een luchtpijp uit mijn keel, er zat een drain in mijn rug, mijn knieën waren gebroken en mijn armen en hals zaten vol infusen en naalden waar diverse vloeistoffen doorheen gingen. De dagen dat ik wakker was waren hels. Ik kon alleen voelen en beleven. Als iemand mij vraagt wat eenzaamheid is dan moet ik vaak aan dat moment denken. Gevangen zitten in je eigen lichaam dat ongelofelijk pijn doet en het niet kunnen zeggen. Elke avond kwam er een verpleegkundige binnen die iets inspoot in mijn infuus en weg was ik. Na een paar dagen begon ik te snappen dat ik een slaapmiddel kreeg. Elke avond keek ik reikhalzend uit naar dat moment.

Ik twijfelde aan mijn bestaan. Weken heb ik gedacht dat er een klok op mijn kamer hing die non stop aan het doordraaien was. Later zou blijken dat die klok er nooit heeft gehangen. Net zo min als dat ik aangevallen werd ‘s nachts door een helium ballon in de vorm van Patrick uit Spongebob. Ook had ik geen formule ontdekt voor wereldvrede en de ontmoeting met Oprah Winfrey om mij daarvoor te bedanken had zeker niet plaatsgevonden. Ik wist niet meer wat realiteit was en wat niet.

Hallucinaties Ik weet nog dat niemand van de professionals echt contact maakte met mij. Alleen goedemorgen, -middag of -avond. Controles werden in stilte uitgevoerd. Verzorging en toediening medicatie idem. Elke keer als de deur dicht werd getrokken, stierf ik een beetje van binnen. ‘Blijf bij me, alsjeblieft!’. ‘Laat me hier niet alleen’, wilde ik schreeuwen. Wat nou als ik nooit meer zou kunnen praten. Wat nou als ik toch dood ga, hier in dit bed, alleen in dit kamertje. Zonder afscheid te nemen. Zonder nog wat te zeggen. Voor altijd stil. De weken die erna kwamen, was de dood steeds prominenter. Elke seconde dat ik leefde kon de laatste zijn. 24/7 was ik daarmee bezig. Ik begon alles af te wegen.

Is dit hoe ik verder wil leven? Nee.   Kan ik de pijn langer verdragen? Nee. Heb ik controle over de situatie? Nee.   Zou het fijn voelen als dit over zou zijn? Ja!

Ik hoorde iemand zeggen dat de meeste mensen de IC niet levend verlaten, dat het een wonder was dat ik ontwaakte. Maar dat ze niet weten of ik het zou redden. Als dat het geval was dan stond er al een beademingsapparaat klaar voor op mijn rolstoel. Die boodschap maakte mij intens verdrietig, bang en boos tegelijk.

Dr. van den Berg De eerste persoon die oogcontact met mij maakte bij binnenkomst was de IC-intensivist. Hij kwam naast me staan en pakte mijn hand beet. Zijn aanraking maakte mij direct emotioneel. Ik kan me herinneren dat de tranen over mijn wangen rolden en hij deze weg heeft geveegd. Hij vertelde dat hij mij niet eerder had gezien als beademingspatiënt bij Centrum voor Thuisbeademing. ‘Wat is jouw verhaal?’, vroeg hij hardop. Hij liet mijn hand los om mijn status te lezen. Tegen de tijd dat ik dr. Van den Berg zag, kon ik mijn rechterhand iets bewegen en een pen vasthouden. Dit stelde mij in staat om kleine woordjes op papier te krabbelen. Want dat waren het vooral. Slordig trillende krabbels waar je wel een woord uit kon opmaken als je de tijd nam. Dr. Van den Berg begreep na het lezen van mijn status mijn situatie. Hij was de eerste die mij echt uitlegde dat de intubatie verschrikkelijk fout is gegaan en dat ze een tracheotomie hadden uitgevoerd. Tijdens deze spoedingreep liep ik een dubbele longontsteking op door een ziekenhuisbacterie. Om mijn organen rust te geven ben ik in slaap gehouden en leek de laatste poging van cocktail aan antibiotica effect te hebben op de longen. ‘Daarom hebben ze je wakker gemaakt’, vertelde hij.

Mijn rechterhand schreef het woord ‘proberen’ op. Dr. Van den Berg keek naar het woord en daarna lachend naar mij. ‘Wil je het proberen zonder beademing? Eén keer knipperen is Ja.Twee keer is nee’, zei hij. Ik knipperde 1 keer en bleef hem strak aankijken. Hij bleef in eerste instantie stil. Dit duurt me te lang. Mijn hand bewoog over het papier en begon met schrijven: nooit beademi….. Hij las mee en zei hardop wat ik wilde schrijven. ‘Nooit beademing gehad.’ ‘Je wilt het proberen zonder beademing.’ ‘Je bent nooit eerder beademd geweest.’ Vervolgens kwam hij weer naast mij staan en pakte mijn schrijfhand op. ‘Hayat, ik ga nu heel eerlijk tegen je zijn. De situatie waarin je nu verkeert, is ernstig. Dat je wakker bent geworden geeft aan hoe sterk je bent. Je hebt inderdaad nooit eerder een indicatie gehad voor beademing. Voordat ik het met je ga proberen zullen we het moeten hebben over o.a. zelfstandig slikken. Want ook dat kun je nog niet zelf. Het kost veel tijd en geduld voordat je slikfunctie is hersteld. Ik weet niet zeker of het zich herstelt. Als dat wel lukt kunnen we kijken naar de beademing. Als jij het wilt dan durf ik het wel aan om het te proberen. Om je een beeld te geven hoe zwaar het zelfstandig ademen is kan ik je zo meteen van de beademing afhalen. Dan voel je dat je longen nog echt afhankelijk zijn van de machine. Wil je dat?’

Ik knipperde één keer. Hij ontkoppelde mij van de beademing. Al die tijd dacht ik dat ik zelfstandig ademhaalde. Koppig als ik was. Het voelde helemaal niet of dat stuk werd overgenomen door een apparaat. Terwijl ik met al mijn kracht lucht probeerde in te ademen voelde het alsof er een olifant op mij lag en ik door een speldenprik ademde. Er gebeurde niks. Behalve dat ik bij die gedachten in paniek raakte en begon te huilen. Dr. Van den Berg sloot me weer aan op de beademing. Ik durfde hem niet meer aan te kijken en besloot mijn ogen niet meer te openen. Hij gaat vanzelf weg dacht ik. Hij bleef net zo lang staan totdat ik weer was gekalmeerd. Met het vriendelijkste gezicht dat ik in die periode had gezien. Het enige dat hij zei was, ‘anders hè zonder beademing’. Nadat hij de handschoenen had weggegooid en zijn handen had gewassen, zei hij dat hij de komende dagen langs zal komen om te kijken hoe het gaat. ‘We beginnen eerst met het slikken weer te activeren. Daarna moeten we maar snel kijken hoe we je stem terug krijgen.’ De dagen erna kwam dr. Van den Berg geregeld langs. Zijn plan werd later die week gestart. Niet iedereen op de IC stond achter zijn besluit. Hij bleef standvastig en gaf altijd als antwoord dat ik het graag wil proberen. Na een paar dagen zag hij daar verbetering in en mijn waarden van mijn longen werden voorzichtig beter. Het opbouwen om van de beademing af te komen werd fase twee in mijn herstel. Eerst een minuut. Toen drie. Toen vijf. Daarna tien minuten, een kwartier. Tegen de tijd dat ik een half uur zonder beademing kon, kwam dr. Van de Berg weer langs. Vrolijk als hij was stapte hij mijn kamer binnen. ‘Het gaat goed met je hè!’ In de dagen die volgden ging het opbouwen onder zijn leiding als een trein. Twee maanden later lag ik op de IC zonder beademingsapparatuur met een zachte stem grapjes te maken met de verpleegkundigen.

In oktober van 2008 mocht ik naar huis en een paar dagen later zat ik in de collegebanken, klaar om te starten aan mijn afstudeerjaar. In februari van 2009 mocht ik mijn diploma in ontvangst nemen. Drie maanden later werd ik aangenomen bij Achmea in Apeldoorn.

Grondlegger voor mijn mindset Ik denk nog vaak terug aan 2008 en aan dr. Van den Berg. Aan de harde realiteit waar ik mee ben geconfronteerd op jonge leeftijd. Aan de lessen die ik heb geleerd. Aan hoe vastberaden ik was. Aan de missie die ik had. Aan de doelen die ik voor mezelf stelde tijdens deze trauma. Kleine. Later grotere. Van niet doodgaan vandaag. Tot aan ik ga het ziekenhuis verlaten zoals ik binnen ben gekomen, zonder beademing. Sommige helden dragen witte jassen. Zonder zijn vertrouwen had ik waarschijnlijk de handdoek in de ring gegooid en had ik mij berust in het lot. Overlijden aan complicaties of permanente beademing. Door een stomme onnodige fout. Zonder zijn steun, durf en eerlijkheid was het idee van proberen nooit uitgevoerd. Door zijn manier van handelen kwam er iets in mij los. Nieuwe drang naar leven en naar beter worden. Door zijn aanpak kreeg ik weer grip op mijn geest en werd mijn doel duidelijk. Ik ga dit doen. Het interesseert mij niet wat anderen ervan vinden. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt. Na onze ontmoeting heb ik geen dag daarna getwijfeld aan mijn herstel. Falen was geen optie. Die mindset heeft letterlijk mijn leven gered. De manier van hoe ik voortaan in het leven zou staan, stond voorgoed vast. Ik had alleen de juiste persoon nodig die in mij geloofde. Zodat ik op mijn beurt weer in mezelf kon geloven. Het vertrouwen terug kon winnen in mijn lichaam. Ik heb mensen in mijn leven nodig die mij zien. Echt zien. Dan ben ik op mijn sterkst.

[denkjijwatikdenk]

Alles in mijn lichaam doet pijn. Niet fysiek, maar mentaal. Mijn hart doet pijn en ik weet niet hoe ik er mee moet omgaan. Iedere herinnering die weer opkomt doet pijn. Mijn trui die helemaal nog naar jouw geur ruikt. Ik kan mezelf niet helpen om af en toe even eraan te ruiken om me aan jou te kunnen herinneren. Om je niet te vergeten. Elke keer als je in me om komt, wordt ademen moeilijk. Het is écht alsof mijn hart voor een seconde stopt, alsof ik ga hyperventileren. Toen ik je ook zag stonden de tranen alweer in mijn ogen, maar ik moest laten zien dat het goed met me ging. Als je me iets beter dan dit kent had je wel doorgehad dat ik ieder moment in elkaar kon storten. Elke dag weer opnieuw moet ik de moed bij elkaar vinden om op te staan. Ik geef mezelf eigenlijk ook helemaal geen tijd om te "rouwen". Ik ga maar door en door, tot op het moment dat ik vakantie heb en niks meer kan doen. Dan ga ik me alleen voelen. De pijn die ik al voelde gaat opnieuw inkicken. Hoe alleen ik eigenlijk zonder jou ga zijn. Als ik aan mijn trui ruik, komen er gewoon zoveel dingen naar boven. Maar de fijnste herinneringen waren toen we knuffelend in je bed lagen of dat je in mijn armen in slaap viel of dat je spontaan dichter bij me kwam staan en me vasthield. Het doet echt zo ongelofelijk veel pijn in mijn hart dat ik het je met een boek vol gevoelens nog niet kan uitleggen hoe dat voelt. Ik heb er zoveel voor over om weer heel even in jouw armen te liggen. Ik mis jou zo.

[nomadenbestaan1983world]

Suriname

Ik moet eerlijk bekennen dat mijn reis naar Suriname één van mijn mooiste reizen is die ik ooit al heb mogen maken. Die indrukken die ik van dit land heb gekregen zijn er echt voor het leven. Hoe wonderbaarlijk is het trouwens dat ze aan de andere kant van de wereld gewoon Nederlands spreken? Prachtig oerwoud, wild van hart en ongelofelijk rijk aan geschiedenis. Zoals iedereen wel weet is dit een voormalige kolonie (voor de slavenhandel en handel in suiker) van Nederland en de huidige president blijkt nogal controversieel te zijn... Misschien zullen ons eerder moeten focussen op het rijke (soms tragische geschiedenis) geschiedenis en het multicultureel karakter van het land. Er wonen maar zo een 600.000 mensen in Suriname. Er zijn grote immigraties geweest van Chinezen, Hindoestanen, Javanen, etc … Samen met de Creolen (afstammelingen van de slaven op de plantages van de Hollanders – pas in 1863 werd de slavernij afgeschaft), de Marrons (afstammelingen van weggelopen slaven die zich langs de rivierbeddingen vestigden en een cultuur hebben die nog dicht aansluit bij de Afrikaanse cultuur), inheemse volkeren (indianenstammen) en de Hollanders maken ze Suriname echt een multiculturele samenleving. Elke Surinamer is dan ook trots op zijn land en geschiedenis.

De hoofdstad Paramaribo (vroegere naam Torarica – zo heet ook het grootste hotel van de stad)

Vanuit Nederland kun je met KLM vliegen naar Paramaribo. Paramaribo is het voorwerp van een nogal duister stukje Nederlandse geschiedenis. Dit was een stad waar slaven werden verhandeld. Die kwamen via schepen van de andere kant van de wereld om hier om de suikerplantages te werken. De zegswijze 'je stinkt een uur in de wind' stamt eigenlijk uit deze periode. Toen de Nederlandse schepen vol met slaven uit Afrika ronddobberden op zee konden andere schepen ze al een uur in de wind ruiken. Je moet je voorstellen dat die mensen die in buik van het schip werden bijeen gegooid niet in de meest hygiënische omstandigheden vertoefden... De andere schepen wisten dus dat, als ze menselijke uitwerpselen en dergelijke roken, er zich een Nederlands slavenschip in de buurt bevond. Paramaribo was dus een havenstad waar de slaven werden aangeleverd en verkocht aan de eigenaren van de suikerplantages. De eerste plantage-eigenaren woonden dan ook aan de waterkant en later op de vele zgn. savannes (vb Jodensavanne waar – de naam doet het al liet vermoeden – veel Joodse slaveneigenaars woonden). Tegenwoordig kun je de oude huizen nog bezoeken. Ze doen erg Amerikaans aan want de toenmalige architect die de huizen moest ontwerpen had juist een reis in het zuiden van Amerika afgerond en vond die typische Amerikaanse 'porches of buitenterrassen' stijl wel mooi. Andere oude huizen in Paramaribo doen vaak Nederlands aan. Het lijkt wel even of je in Nederland rondloopt.

Tip: Mocht je meer willen weten over de geschiedenis, lees dan zeker het boek van Cynthia McCleod 'hoe duur was de suiker'. Het is een roman dat zich afspeelde tijdens de bloeitijd van de suikerplantages en echt een aanrader om inzicht in de geschiedenis van Paramaribo te krijgen. Je kunt haar ook boeken als gids en dit is een aanrader! Anders heb je de kans om door de stad te lopen en kun je niet helemaal vatten wat hier eigenlijk heeft plaatsgevonden. Wij hebben een rondleiding van haar gehad in Paramaribo en die was schitterend. Elk gebouw in Paramaribo heeft wel een verhaal met de nodige intriges! Een tour met een bezoek aan een voormalige suikerplantage is ook een must! Je kan zelfs in sommige voormalige suikerplantages een hotelkamer of huisje boeken. Sommige van deze plantages zijn omgevormd tot luxe resorts.

Verder in de stad kun je nog kerken, moskeeën, een kleine mall, boekhandel etc bezoeken. Het is gewoon tof om in het centrum rond te lopen, en via de waterkant naar Fort Zeelandia te kuieren, waar ook een museum in gevestigd is.

Bijkomende activiteiten in Paramaribo

Elke zondag wordt op het plein (voor het huis van de president) een vogelmarkt gehouden. Hier worden zangwedstrijden gehouden en de vogel die het beste kan zingen wint... echt wel tof om te zien hoe competitief die mannen zijn.

Je kunt ook verschillende markten bezoeken, zoals de Chinese of de Javaanse markt.. .echt wel leuk om de sfeer van de schillende gemeenschappen op te snuiven. Je kan allerlei sappen kopen (zoals zuurzaksap etc) Ook bakbananen met pindasaus eten, gewoon heerlijk.

Wat ook populair is, is een tocht op de rivier maken om dolfijnen te spotten. Er is ook een lokale zoo om zo de lokale fauna en flora te kunnen bezichtigen op veilig afstand.

Tip : ook interessant om te weten is dat Suriname zijn eigen rum produceert (Borgue is het bekendste merk) Misschien wel een leuk souvenir om naar huis te nemen?

Bezoek aan een Marrondorp (Pikin Slee)

Ik heb geluk gehad dat ik een Marrondorp (je weet wel, zo’n dorp van de afstammelingen van weggelopen slaven) kon bezoeken. Wij namen de boot in het stadje Atjoni. De tocht via de Surinamerivier was gewoon buitengewoon prachtig. Langs de oevers was er niets dan echt wild dichtbegroeid oerwoud. Ook de stroomversnellingen in het water en de rotsen waren een indruk die ik niet gauw zal vergeten. We hebben zelfs een dode Jaguar zien voorbij drijven, een herinnering aan wat hier nog achter deze façade leeft.

Eens aangekomen in ons dorp Pikin Slee werden we hartelijk begroet door de kinderen van het dorp. Wij hebben de hoofdman van het dorp ontmoet (voor de hoofdman breng je steeds een cadeau mee (zoals een fles rum), dat is gewoon traditie) en een bezoek gebracht aan het lokale museum. Mooie handgemaakte houtwerken en lokale kunst. Zeker een aanrader is een houten figuurtje (dolfijn of gordeldier etc) te kopen van een lokale kunstenaar. Mijn houten gordeldier staat statig op mijn bureau en houdt me gezelschap als ik deze reisverslagen schrijf ;-).

Tip: let op! Draag in de jungle t-shirts met lange mouwen en een lange broek, draag een pet en gebruik veel DEED om de muggen te weren. Breng ook je eigen wasgerei en handdoek mee. Contacteer ook voorafgaand je huisarts om na te gaan of je bepaalde injecties nodig hebt (bijv. tegen buiktyfus etc..).

We gingen daarna naar onze lodges - geen luxe lodges maar zeer basic en prima voor ons. In de avond is de hemel onwaarschijnlijk mooi en de sterrenpracht is ongelofelijk. Wij kregen de volgende dag een rondleiding in het dorp met uitleg over de cultuur van de Marrons. Wij konden sommige hutten van binnen zien en kregen meer uitleg over de lokale gewoontes. Ook bezochten wij de lokale school (de kinderen leren hier Nederlands!). Zwemmen in de ongerepte rivier was de rest van onze dag. Echt relaxen en niets doen. ECHT stil is het hier... geen lawaai en geen stress, gewoon genieten van het zwemmen en plezier maken samen met de lokale kinderen. Wij maakten ook wandelingen in het oerwoud en bezochten een 'kostgrondje', dat zijn plekken waar de marrons hun groenten en fruit verbouwen. Jammer genoeg kwam aan ons verblijf een eind en moesten we terug naar Paramaribo.

Terug in Paramaribo konden we een allerlaatste keer de stad bezoeken en met pijn in het hart moesten we de volgende dag ons vliegtuig naar Schiphol nemen. Erg vreemd is dat je 4 uur om voorhand op de luchthaven moet zijn om je vlucht te halen. Vervelend want bijzonder veel is er op luchthaven van Paramaribo niet te doen!

Suriname heeft een grote indruk om me nagelaten. Ik weet niet wat het is maar dit land is echt magisch... Ik ga zeer vaak op reis en zag al mooie plekken over heel de wereld maar Suriname staat toch echt in mijn top drie van favoriete reizen. Ik kan het dus alleen maar aanraden en hopen dat de lezer net zo bevangen raakt van Suriname als ikzelf. Ook tof te weten is dat je via Suriname ook naar (Frans) Guyana kunt geraken – dat doen we misschien een volgende keer.

[betoverheks]

Vrijdagmorgen gooi ik de kopjes door de kamer. Nou ja. Een glas, een bord en een schoteltje liggen nog voor het ontbijt aan gort op de keukenvloer. Hopla, dat begint weer lekker. Misschien trek ik nog bij, maar met een beetje pech gaat dit de hele dag zo door.

Een goed uur later ben ik er uit. Het gaat de hele dag zo door. Een pak melk vliegt sproeiend door de lucht. Koffieprut vliegt om mijn oren. Mijn pogingen om er dan nog maar een shot caffeïne tegen aan te gooien worden direct verijdeld.

Ik laat werkelijk alles uit mijn handen vallen, dus ik ben al vijfenzestig keer voorover gebogen om het gevallene weer op te rapen. Bij wijze van alternatieve ochtendgymnastiek. Met speciale muzikale begeleiding: Zwaar gesteun en gekreun, want mijn lijf doet pijn. Au, au.

Mijn wekelijkse prikken heb ik ook al gemist, want ik ben dwars door de wekker heen geslapen. En ik liep natuurlijk vannacht om vijf uur de hond uit te laten, dus echt fris en uitgeslapen ben ik ook niet. Kommer en kwel. Let wel!

Later zie ik een programma op een christelijke zender. Het gaat over een man, die er een ongelofelijk potje van heeft gemaakt.  Drank- en drugsmisbruik loopt als een rode draad door zijn leven. Een spoor van vernieling, ellende en narigheid sleept achter hem aan.

Mensen vertellen de meest verschrikkelijke verhalen over hem, geïllustreerd met foto’s van een ontaarde jongeman op een podium. Een microfoon in de hand zingt hij de sterren van de hemel. Of hij denkt dat te doen. Tussen zijn oren zit een lijn coke. Er loopt duidelijk een streepje door!

Opvallend is weer hoe de man zijn gedrag als verslaafde bagatelliseert achteraf. Hij heeft de mond vol over zijn ellendige jeugd, zijn mislukte huwelijk en zijn onvermogen om zichzelf te zijn gedurende het grootste gedeelte van zijn leven. Maar slechts 1 keertje hoor ik hem zeggen dat hij anderen veel pijn heeft gedaan. Helaas.

Het is des mensen. Onze eigen pijn voelen we als de beste, maar de pijn die we bij anderen veroorzaken zijn we zo vergeten. Als we het überhaupt al in de gaten hebben. Vooral onze narcistische en psychopatische medemensen missen dit vermogen ten ene male…���

De man op de televisie is echter in de Here geraakt. Eerst hielp het niet echt tegen zijn coke verslaving, maar uiteindelijk heeft de hand Gods zijn verlangen naar dit goedje er met een grote klap uit geslagen, toen hij wanhopig op het strand liep te jammeren. Nu is hij gelukkig. Zijn omgeving is dolblij! Hij schildert en schrijft. Eindelijk kan hij zichzelf zijn.

Jezelf zijn.

Jezelf zijn is fijn. Als je jezelf dan uiteindelijk gevonden hebt. Na jarenlange strijd en extreme zelfmedicatie tegen die putdiepe zielspijn van het niet met jezelf verbonden zijn.

Jezelf zijn. Je kunt de televisie niet aanzetten of er is wel een talentenjachtachtig programma aan de gang, waarbij de winnaar beweert vooral zichzelf te zullen blijven. Heks vindt dit altijd kostelijk vermakelijk. ‘Ja, ik blijf echt gewoon mezelf,’ kwezelt er weer eentje, terwijl ik lig te hikken van de lach in mijn bedje.

‘Ik ga echt mezelf blijven, hoor,’ terwijl je geen idee hebt wie je eigenlijk zelf bent is ook komisch. Ja toch? Dat eeuwige hopeloze afgescheiden zelf. Dat zelfzuchtige zelfje is bepaald geen elfje. Of engel. Een bengel is het. Een strontvervelend kwezelke.

Niet jezelf blijven, maar jezelf leren kennen lijkt mij persoonlijk een beter idee.  Ken uzelf, gnothi seauton, Nosce te ipsum.  Heks is bepaald niet de eerste die op dit idee gekomen is.

Om jezelf te leren kennen moet je eerst stil worden. Zodat je jezelf kunt verstaan. Zodat je kunt ontdekken dat je zelf niet is afgescheiden van de rest. Zodat je je verbonden kunt voelen. Oh wonder!

Vandaag laat ik alles uit mijn handen vallen. Ik buk een keer of honderdachtentachtig om alles weer op te rapen. Ik raap mezelf als het ware op van de grond. Liefdevol. Na eerst een potje schelden. Uit machteloze frustratie.

Ken jezelf, maar vooral: Houd van jezelf. Kietel jezelf. Til jezelf op…… Lach om jezelf!

Ik zeg het tegen mezelf. Vooral tegen mezelf. Mijn eigenste heksige verbonden zelf!

Soms ben ik mezelf niet en laat ik alles uit mijn handen vallen. Of ben ik dan juist meer mezelf? Kwaad worden op mezelf helpt in elk geval geen zak in zo’n geval. En als dit is wie ik ben wil het in geen geval blijven….. Ken jezelf. En lach erom! Vrijdagmorgen gooi ik de kopjes door de kamer. Nou ja. Een glas, een bord en een schoteltje liggen nog voor het ontbijt aan gort op de keukenvloer.

[flauntpage]

Niet alleen Jenson Button, maar nog meer coureurs spreken schande over wissel datum voor Fernando Alonso

Niet alleen Jenson Button, maar nog meer coureurs spreken schande over wissel datum voor Fernando Alonso

(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push();

Diverse coureurs hebben uitgehaald naar het aanpassen van de datum van de 6 uur van Fuji. De datum is aangepast, zodat Fernando Alonso met Toyota aan het volledige FIA-WEC kampioenschap in 2018 kan deelnemen. Eerder moest de coureur de race nog overslaan vanwege een verplichtingen voor McLaren tijdens de Grand Prix van Amerika. Nu zijn er coureurs die in clinch komen met de Petit Le Mans die in hetzelfde weekend valt als de gewijzigde FIA WEC-race in Japan.

“Het is zonde dat een race is gewijzigd voor n coureur, wanneer het zoveel andere coureurs pijn doet die een contract rond hebben”, aldus voormalig teamgenoot van Alonso, Jenson Button op Twitter.

Ook Oliver Pla heeft er geen goed woord voor over. “Heel veel dank WEC, voor het tekort aan respect voor coureurs die contracten hebben in datzelfde weekend, het is ongelofelijk”, reageert Pla. “Ik ben er zeker van dat ik niet de enige ben die niet onder de indruk is van wat jullie hebben gedaan.”

Andre Lotterer stelt voor dat Fernando Alonso een F1-race mist. “Was het niet makkelijker voor iedereen geweest als Alonso gewoon een F1-race had gemist? Gaat dat veel voor hem veranderen?”, zegt de Duitser.

The post Niet alleen Jenson Button, maar nog meer coureurs spreken schande over wissel datum voor Fernando Alonso appeared first on FHE | Gratis eredivisie voetbal streams, en buitenlands voetbal streams.

Niet alleen Jenson Button, maar nog meer coureurs spreken schande over wissel datum voor Fernando Alonso published first on https://footballhighlightseurope.tumblr.com/

[missmamamie]

...to knip or not to knip, that is the question?

Er was één ding dat ik al heel vroeg in mijn prille bestaantje zeker wist, later zou ik moeder worden….van zodra ik de reflex had om met mij twee kleine handjes Pop vast te houden, begon het al, flesje geven, Pop wiegen, in bedje doen, kleertjes en pampertje verversen, niet noodzakelijk in die volgorde…Ik sleurde Pop overal mee.

Toen ik dus de man met de juiste genen tegenkwam en hij mij in zijn hart sloot, kwam die uitgesproken kinderwens al snel ter sprake, zo’n drie weken na het onverwachte startschot van onze relatie… Was hij iemand die later, lees in onafzienbare korte tijd, ook de vader van mijn Kinders wou worden of lag dit engagement niet in zijn belangensfeer? Na een positieve repliek, kwam er na enkele luttele maanden terug een schot, maar dit van een totaal ander kaliber en zo bleken we, tot ons groot geluk, heel snel zwanger te zijn…

De ongelofelijke misselijkheid en het braken na elke gang van de maaltijd, overheerst de eerste 16 weken. Aan mijn fysieke buitenkant is nog niks te merken, maar dit minuscuul ontluikende leven binnenin, neemt over en daar is lekker gezellig eten nu eventjes niet meer bij. Overleven op cola en yoghurt, gort, is nu aan de orde, het enige tolereerbare wat niet onmiddellijk per kerende wordt teruggezonden… Zoals voorspelt door De Vroedvrouw, een probleem van voorbijgaande aard en het genieten van mijn beginnende buikje kan kort daarop starten. Rond maand zes, beginnen de drie B’s zich duidelijk te manifesteren, buik, billen en borsten van enkele cupmaten meer, zo aanwezig dat Manlief er naar eigen zeggen  een beetje schrik begint van te krijgen. De evolutie van AA naar D, daar valt gewoon niet naast te kijken, merk ik ook op buitenshuis, als ik vele ogen zie afdwalen en men tegen mijn ranke boezem praat... Maand 9 als een obese pinguin waggel ik het huis rond en hoop iedere dag dat Het Kind, er nu toch echt wel eens uit zal gaan komen. Maar Het Kind besluit te wachten…

Alles staat klaar. Ik ben volledig voorbereid op het bevallen! Of zoals ze in het Spaans zeggen: Dar al Luz, het licht geven. De aangedikte bevallingsverhalen, ze laten me eerder koud. Schrik voor de pijn heb ik niet.  Mijn moeder en haar moeder en diens moeder hebben toch maar even een hele hoop kinders op de wereld gezet en dit allemaal zonder epidurale, dus besluit ik mijn geslacht eer aan te doen. Zo ben ik  tegen beter weten in, dit wondermiddel liever kwijt dan rijk. Medicatie, neen dank u, toch niet voor de natuurlijke gang van zaken….

Na prenatale lessen, waarin ik niet leer puffen, maar gefocust ademhalen, massa’s boeken, naslagwerken en infiltratiecursussen word ik zelf de gouden handleiding naar een vlotte bevalling en het omgaan met pasgeboren baby’s, maar zoals u misschien zelf wel ondervonden hebt, de troep Kersversemama’s heeft lak aan goede raad…Evenwel volledig te begrijpen, want ze krijgen die ook gratis van iedereen, op de meest willekeurige tijdstippen en plaatsen, aangeboden en wie kent zijn baby best? Niemand anders dan de moeder… Maar wist je dat: rood de eerst kleur is die de baby ziet? Het dragen van rode lippenstift, biedt hem, naast je geur, een punt van herkenning. We onze baby’tjes vaak  verkeerd onder de oksels opnemen, wat extra druk in de borstkast teweegbrengt en reflux bevordert. Ook nog deze, raar maar waar, steek een gevallen tuutje nooit in eigen mond, maar spoel met water. De bacteriën in jouw mond kunnen schadelijk zijn voor je baby… Sterker dan mezelf, is het, dit (on-)gewenst baby-advies..

Zelf zuig ik tijdens mijn zwangerschap de kenners op dit gebied leeg, en op aanraden van De Vroedvrouw, neem ik een gegidste rondleiding op de kraamafdeling van het Jan Palfijn, het ziekenhuis waar ik onderwater wens te bevallen. Waarna ik in een klein kamertje met De Ziekenhuisvroedvrouw mijn geboorteplan zal bespreken. Dit geboorteplan, waarvan weinigen weet hebben, omdat menig gynaecoloog, dit gewoon stilzwijgt, zeker het soort dat al lang zijn vakantie op de Bahama’s heeft vastliggen, wiens golfclubs steevast in de consultatieruimte staan en deze vooruitzichten toch niet door een vrouw, die leven gaat geven in de war gaat laten sturen, maar alvast de bevallingsdatum en  indien mogelijk het uur vastlegt in zijn agenda bij de laatste consultatie op 36 weken…, is  een soort handleiding waarin zwangere vrouwen op voorhand bij het ziekenhuis kunnen laten vastleggen wat hun wensen zijn voor, tijdens en na de bevalling.

Wenst u een knip? vraagt De Ziekenhuisvroedvrouw, als puntje 7 op haar standaardvragenlijstje. Het  doet mijn maag omdraaien, mijn ogen wegtollen en ik voel me zo licht hoofdig worden…Ben ik nog wel mee? Hier vraagt, een net nog zo lieve en aangename dame, in een zacht lichtblauw uniformpje met de glimlach op de lippen of ik haar de toestemming wil geven, het stukje huid dat zich tussen mijn anus en vagina bevindt met een reuzeschaar door te knippen… Wens ik dit? Tuurlijk wens ik dit niet en terwijl ze doorratelt over hoe hygiënisch en makkelijk voor de gynaecoloog dit wel is, pak ik de schrik van mijn leven, nijp mijn benen toe en besluit dit kind nooit op de wereld te zetten. Wenst u een knip, klinkt het nog eens in mijn hoofd en zij gaat verder, je kan ook kiezen voor inscheuren, dit is wel natuurlijker, geneest meestal mooier en sneller, maar is moeilijker te hechten…. Knippen, scheuren, wat doe ik hier eigenlijk? Plots ben ik mezelf niet meer maar een klein bang kuikentje… Komaan zeg, daar moet toch een ander oplossing voor zijn. Wijselijk antwoord ik er nog een keertje te zullen over nadenken… Verbouwereerd en verslagen want Het Kind moet er sowieso uit, verlaat ik het bureautje, bel De Vroedvrouw, de mijne en zeg haar dat ik  een bevalling onder volledige verdoving verkies, haaks op al mijn natuurlijke bevallingsprincipes, desnoods langs mijn neusgaten, dan dat ik iemand de toestemming ga geven mijn perineum door te knippen met een uitbeenschaar, waarmee ik vroeger mijn vader de borstkassen van de kippen zag opensnijden!

De Vroedvrouw, aan wie ik heel veel te danken heb, stelt me gerust en een mum van tijd sta ik in het Kruidvat met de grootste fles amandelolie  van Kneipp stevig tegen mijn uitdijende lijf geklemd. Smeren maar borst, buik, billen en dat heilig stukje perineum…met bijhorend kort schietgebed: alsjeblieft niet scheuren, alsjeblieft niet knippen…

Enkele dagen later, sta ik daar, kersverse moeder op mijn hoge hakken en wankele benen, de pousette fier voor mij uitduwend, denkend: laat ze dit maar op mijn graf zetten:

MissMamaMie moeder van drie, niet echt een normale zonder epidurale en perineum ongeschonden heeft ze hen de wereld ingezonden.

Yours truly,

  MissMamaMie

[psychogirl1]

Iemand missen doet zo ongelofelijk veel pijn.

I can’t...

[enthusiasticfreesoul]

De rollercoaster van afgelopen maanden & een nieuw begin.

Lieve allemaal,

Alweer een tijd geleden schreef ik voor het laatst. En wat is er ontzettend veel gebeurt na mijn laatste blogpost. Pas nu voel ik dat het tijd is om echt even rustig te gaan zitten en mijn verhaal te schrijven.

Nadat ik had besloten om te stoppen met mijn studie ben ik me volledig gaan focussen op de zorg voor mijn moeder. Het ging steeds slechter met haar en mijn gevoel zei dat dit de juiste keuze voor mij was.. ik wist dat het niet lang meer ging duren, dat zei mijn intuitie.

Ik vertelde mijn baas dat ik er even niet zou zijn. Gelukkig hadden ze daar heel veel begrip voor.  Ik heb ongeveer een maand voor mama gezorgd. Ik was ongelofelijk moe. Niet alleen omdat ik voor haar aan het zorgen was, maar ook omdat ik al aan het rouwen was. Mama veranderde steeds een beetje meer.. door de tumoren in haar hoofd, de medicijnen en haar lever die steeds slechter werkte, veranderde haar gedrag. Ze was mijn mama niet meer. Ze werd extreem euforisch, nu was mama altijd al heel enthousiast en positief, maar dit werd irritant. Soms was ze ook fel, maar gelukkig kwam dit niet vaak voor.  Ze was erg druk.. wilde zooooveel vertellen. Nu was het al een kletskous (goh, van wie zou ik het hebben?), maar dit was echt vermoeiend.  Bijna elke dag moest ik vreselijk huilen in bed. Wie is dit? Mama is er nog, maar eigenlijk is ze al weg. Waarom heeft nooit iemand mij verteld dat het ook zo zou kunnen lopen? Ik had echt geen flauw idee. Ik was op alles voorbereid, behalve op dit scenario.  Met alle liefde heb ik voor mama gezorgd, natuurlijk. Ik ben ZO blij dat ik goed naar mijn gevoel heb geluisterd, once again.. bewijst het maar weer dat goed naar je intuitie luisteren je heel veel goede dingen kan brengen. Ondanks dat mama zo veranderde, heb ik natuurlijk echt nog genoten van de mooie momenten met haar samen. We hebben uren gepraat, geknuffeld, gehuild. Ik ben blij dat ik dit nog voor haar heb kunnen doen, na alles wat zij voor mij gedaan heeft.  Jeetje, wat heeft ze het de afgelopen 10 jaar zwaar gehad. Je merkte dat bijna nooit. Natuurlijk hadden we gesprekken en natuurlijk was ze wel eens chagrijnig, of was ze verdrietig. Ze was ook een mens. Ik was zelfs blij als ze zo’n bui had, ik zei : “Mam, je emoties toelaten is ook belangrijk. Positief zijn is niet alleen maar de hele dag een lach op je gezicht toveren.” En daar hebben we het vaak over gehad. Mama ging steeds meer over haar gevoel schrijven op haar blog en gaf toe dat ze het af en toe hartstikke zwaar had en een rotdag had. Ik vond dat fijn om te horen (ik las haar blog niet omdat ik natuurlijk met haar woonde, dus alle verhalen had ik al... minstens 2 keer gehoord, haha!). We kwamen zo nog dichter bij elkaar. De band was altijd al heel sterk, maar vooral in het laatste jaar zijn we erachter gekomen dat we nog veel meer dingen gemeen hadden. Ik leerde van haar en zij leerde van mij. Dat vond ik een heel mooi compliment. Ik ben daarnaast ook zo blij voor haar dat ze de documentaire nog heeft kunnen meemaken! Haar laatste missie was om minstens 1 vrouw te redden en dat is gelukt. Ze was daar zo blij mee! En het allermooiste is nog dat er nu een ondertitelde versie komt! “Oops, my boobs.” Mama zou zeggen: “Hoe gááf is dat?!”. Helaas ging mama op 1 dag heel erg achteruit. Ik was doodsbang. Daar zat ik dan, ‘s ochtends vroeg.. wat moest ik in hemelsnaam doen? Gelukkig kwam de huisarts al snel (de huisartsenpost vond het niet levensbedreigend genoeg en liet mij dus een uur wachten... een uur duurde NOOIT zo lang, het leek wel 2 weken). Binnen no time had ik de familie allemaal gebeld en waren we allemaal samen bij mama. 2 dagen later is zij overleden. Ze overleed in het bijzijn van ons allemaal. Toen ze lag te sterven hielden Mike en ik haar hand vast.. we hadden muziek op staan. Opeens hoorde ik mama haar stem in mijn hoofd: “Ik wil dat je jouw afspeellijst op zet”. Ik had de dag voor haar overlijden een afspeellijst gemaakt met een paar liedjes die ze de laatste tijd veel luisterde.Ze was toen al niet meer bij bewustzijn. Ik volgde mijn intuïtie maar, want dat was het denk ik. Toen ik de afspeellijst opzette, werd ze opeens veel rustiger en begon ze langzaam te ‘gaan’. Ze stierf uiteindelijk op het lievelingsliedje van mijn oma “Que sera, sera”. Het liedje die ook getatoeëerd staat op mijn arm. We keken elkaar allemaal vol verbazing aan... wow, wat bijzonder! Ik wist het zeker: ik heb mama echt gehoord. Dit kan niet anders. Er is echt meer tussen hemel en aarde. Ik was daar al van overtuigd, omdat ik heel vaak van die ‘gekke’ dingen heb meegemaakt, maar nu was het voor mij zeker.  Het moment daarna was verschrikkelijk. Ik heb nog nooit zo hard en luid gehuild. Ik dacht dat ik voorbereid was op wat komen zou gaan, maar dat was ik helemaal niet. Het is zo heftig om je ouder te zien sterven. Je kunt je daar nooit op voorbereiden. Daarna begon de rollercoaster. De avondwake en crematie waren ontzettend mooi, mama had bijna alles zelf geregisseerd.. het stond allemaal in haar boekje geschreven hoe ze het wilde hebben. Er waren zoveel lieve mensen. En jeetje wat hebben we veel mooie kaarten met prachtige woorden ontvangen, nog ontzettend bedankt daar voor! 

Daarna besloten Mike en ik om meteen de huur op te zeggen. Wat zouden we anders moeten doen? Dan zouden we een maandje wachten, een maandje extra huur betalen.. middenin de maand december zitten. Niet fijn. En het is hoe dan ook toch verschrikkelijk om het huis te moeten leeghalen, dus we dachten: dan maar all the way.  We begonnen met het leegruimen van het huis en wat was dat heftig, maar ook heel mooi. Veel mooie herinneringen kwamen naar boven. Mike en ik hebben een heleboel mooie gesprekken met elkaar gehad en veel tranen gedeeld. Onze band is echt sterker geworden. Het missen van mama doet vreselijk veel pijn, maar we zijn blij dat we elkaar nog hebben en precies begrijpen wat we voelen, ook al zijn we zo verschillend.. dit is iets wat we altijd zullen delen.  4 weken na mama’s overlijden besloot ik om er even tussenuit te gaan. Mama overleed een dag voordat ik naar Valencia zou gaan met mijn vader. Dat hadden we dus geannuleerd. Maar ik wilde nog steeds zo ontzettend graag heen, helemaal nu! Ik had er enorm naar uitgekeken en besloot om dan maar in mijn eentje te gaan. Het werd een maandje later dan gepland. Op het moment dat ik in de taxi zat en de stad binnen reed, voelde ik me meteen weer thuis. Wat is dat toch een heerlijk gevoel! Ik had een leuke studio geboekt, waar ik 5 dagen verbleef. De eerste dag was ik nog ontzettend hyper, mijn lichaam stond echt op overleven. De dag daarna was ik opeens ontzettend moe. Ik heb heel erg veel geslapen. Zonde, zou je zeggen, maar ik had het echt hard nodig. Ik gaf er maar aan toe en was aan niemand iets verplicht. Ik ben 2 keer uit eten geweest met de jongen (of nou ja, jongen.. jongeman, haha) waar ik mee aan het daten was van de zomer in Valencia, we hebben nog steeds contact. Af en toe belden we ook, vooral in de week dat mama op sterven lag. Hij is een enorme steun en we vinden elkaar heel erg leuk. We zijn nog niet samen, we doen het rustig aan en zijn vooral heel erg dankbaar dat we elkaar hebben ontmoet. Beide zitten we niet in een ideale situatie en hebben we dingen waar we aan moeten werken. Dat neemt niet weg dat we ons erg op ons gemak bij elkaar voelen. Het is nu gewoon de juiste tijd nog niet en dat is helemaal niet erg. We kunnen uren kletsen, lachen en zijn niet bang om ons kwetsbaar op te stellen. We zijn erg open over onze gevoelens en dat vind ik echt een cadeautje! We hebben tegen elkaar gezegd: wat er ook gebeurt.. hoe het ook loopt, we blijven hoe dan ook goede vrienden. Want elkaar verliezen willen we zeker niet.  Het was heel fijn om hem weer te zien, helemaal niet vreemd! We hadden elkaar al 3,5 maand niet gezien maar het voelde als gisteren, we pakten het meteen weer op.  Daarnaast ben ik met een lieve vriendin een paar keer wat gaan eten en drinken. En in de tussentijd rustte ik uit, ging ik soms even een kleine wandeling maken.. wat souvenirtjes kopen enz.  De laatste dag zat ik in mijn eentje op een terras met mijn gezicht in de zon. Ik voelde me opeens zo intens gelukkig. Ik kreeg tranen in mijn ogen van geluk. Ik voelde de liefde van mama door mijn lijf stromen en ik voelde haar steun. Mama vond het geweldig dat ik me daar zo thuis voelde en gunde het mij enorm om daar te gaan wonen. Ze vond het dan ook heel erg dat zij mij ‘tegenhield’, wat natuurlijk helemaal niet haar schuld was. 

Het was confronterend om alleen op vakantie te gaan, maar tegelijkertijd ook heel erg goed. Het was een soort warming up... zo is het dus straks ook als ik hier woon.. dan kan ik mama niet bellen. Maar toch voelde ik haar aanwezigheid. Ik heb flink gehuild, voelde me echt hartstikke rot.. maar tegelijkertijd voelde ik dus ook geluk. En zo zal het zijn. Ik vond het fijn om te ervaren, te weten dat ik ook nog steeds dat geluksgevoel kan hebben, daar, zonder mama. 

6 weken na mama’s overlijden leverde ik de sleutel in. Met een paar traantjes verliet ik het huis. Oké, dat was het dan. Geen ouderlijk huis meer, geen thuisbasis. Een nieuw hoofdstuk. Ik was vlak voor mijn vakantie naar mijn vriendin en vriend verhuisd. Ik slaap nu in een klein kamertje, ik ben blij dat ik een dak boven mijn hoofd heb.. maar het was erg wennen. Natuurlijk niet vanwege dat kamertje, maar vanwege het feit dat alles zo snel gegaan was en ik nu bij een stel in huis woonde. Ik moest daar even aan wennen, wilde niet teveel zijn. Maar het gaat hartstikke goed en ik vind het hartstikke gezellig! Het verloopt allemaal heel natuurlijk. Toen ik net terug was van vakantie, ging ik meteen door met het leegruimen van het huis. We waren nog lang niet klaar. 2 tantes kwamen helpen, 1 van mijn tantes was er iets eerder en we hadden een fijn gesprek. Ze vroeg waarom ik niet eerder naar Valencia ging, omdat ik haar vertelde dat ik eigenlijk echt wel klaar ben in Nederland. Het voelt zo doelloos.  Ik zei dat ik niet wilde vluchten en Mike niet zo snel wil achterlaten.  Ze vertelde dat het helemaal geen vlucht is. Ze zei: “Je wilt dit al 2,5 jaar! Je bent er al zo lang mee bezig.. ik denk niet dat dat een vlucht is, die klap krijg je later toch nog wel.”  En dat was ik helemaal met haar eens. Dat was een mooi inzicht, het is helemaal geen vlucht. Ik heb mijn leven even op pauze gezet voor mama, maar anders had ik er 2,5 jaar geleden al gewoond. Wat houd mij nu nog tegen? M’n tante adviseerde om gewoon eens te gaan kijken naar appartementen en banen en dan te besluiten wanneer ik zou gaan. En ja, hoor! Binnen no time had ik een appartement gevonden... en wat voor een! WAUW. In de allerleukste wijk van Valencia, Ruzafa! 3 slaapkamers, hartstikke ruim. Ik mocht er zo snel mogelijk in als ik zou willen. Nou goed, ik dacht aan februari..  Ik belde Mike op en natuurlijk vindt hij het niet leuk, maar hij wist natuurlijk al heel lang dat ik zou gaan. Het scheelt ook maar 2 maanden. Hij is heel blij voor mij en gunt mij dat geluk, maar natuurlijk is het niet makkelijk. En dat geldt ook voor mij, het is wel mijn eigen keuze.. maar ook ik zit daar straks ‘alleen’. Gelukkig is Valencia heel dichtbij en hebben we afgesproken dat we elkaar zeker een paar keer per jaar gaan opzoeken!  Ik was door het dolle heen, maar een paar minuten later moest ik vreselijk huilen. Ik keek naar een foto van mama en zei: “Shit, mam... ik ga eindelijk.. en nu kan ik het je niet eens vertellen.” Ik deelde alles met mama, een beetje teveel zelfs, haha. En dat mis ik zo ontzettend erg. Ik ga een heel nieuw leven beginnen in Spanje.. eindelijk, maar ik wil het zo graag delen met haar. En ik had haar zo graag bij me gewild, met haar door de leuke straatjes willen struinen.. laten zien waar ik ga wonen enzovoorts.  Ze is wel bij me, dat voel ik en weet ik. Ik heb het idee dat ze ook een beetje aan het sturen is. Ik weet zeker dat ze heel blij voor me is en zou zeggen : “Hoe krijg je DAT nou weer voor elkaar?” , want dat zei ze altijd. Hoe vaak ze wel niet dacht: “Oh god waar begin je nu weer aan..” en dan kneep ze ‘m wel even. Maar ze was altijd blij om te zien dat ik het toch voor elkaar kreeg en altijd vol verbazing HOE ik dat voor elkaar kreeg. Ik kan het zelf soms ook niet geloven, maar ik geloof heel sterk in de wet van de aantrekkingskracht. Dat heeft mij al heeeel veel mooie dingen gebracht. Vertrouwen op je kunnen en je gevoel is gewoon ontzettend belangrijk.

Daarom weet ik dat het tijd voor mij is om te gaan over een paar weken. Mijn taak zit er op, hier. Het is tijd om mijn vleugels uit te slaan.  Ik heb daarom mijn baan ook opgezegd, om van de laatste weken hier te genieten. Ik ben nog steeds erg vermoeid en kom nu pas echt aan mezelf toe. Rust wil ik, quality time met alle lieve mensen om me heen en ik moet een heleboel regelen voor mijn emigratie. PLUS: de taal leren. Want dat is ook belangrijk (oh ja joh?).  Het is een enorme rollercoaster geweest, en nog steeds.. maar ik weet zeker dat we het op de juiste manier hebben gedaan. De juiste manier, voor ons. Het voelt goed zo en we gaan allebei een mooie toekomst tegemoet.  Ik blijf zeker schrijven en houd jullie op de hoogte over mijn avonturen in Valencia. 1 februari emigreer ik. Het is ongelofelijk dubbel, maar ik ben ook heel erg blij dat ik mijn vleugels uit ga slaan. Met mama op mijn schouder :-) Liefs, Stèphanie

[arsvivendaan]

Werk, Waarom? Blauw maanlicht viel zachtjes door het ronde raam van de overvolle stamkroeg. Voor mijn bier zat een wereldberoemde regisseur. Naast mijn glas zat een welgewaardeerde techniekcollega. 'Op de roem! De Gouden Krekels en de Louis d'Or's!' 'Nou,' mompelde mijn collega, 'In alle eerlijkheid, ik wil gewoon dat mijn factuur op mijn rekening verschijnt .' 'En jij, Daan, waarom doe jij wat je doet?' Vroeg de regisseur met een beginnend, dubbele tong. 'Het publiek,' mompelde ik. Mijn tafelgenoten keek me even aan, sloegen een grinnik en bestelde twee bier. Alsof ik nooit deel had genomen aan het gesprek. Wordt de mens geboren om te werken? Neen, natuurlijk niet. Waarom werkt de mens dan? 'Om te overleven natuurlijk, Daan.' 'Ik heb godverdomme kinderen, Daan.' Stil, denkbeeldig publiek: Het is tijd dat ik wat stenen omtrap. Waarom zijn wij hier? Wellicht onrelevante metafysica, maar ik vraag het jullie toch. Het deed mij namelijk, stiekem, enorm veel pijn dat de regisseur niet "werkte" voor de culturele opvoeding van de maatschappij, of mijn collega-technicus die dat niet wou realiseren. De roem en het geld, dat is kennelijk waar men het voor moet doen. Maar goed; leef en laat leven, Daan. Ieder moet doen wat zijn hart hem/haar toefluistert. Maar ik vraag mij oprecht af; Luistert de mens wel goed? Niemand weet namelijk waarom wij geboren worden, daarom maken we er het beste van, verzinnen onze eigen regels en maatschappelijke gelijkheid. We vergeten; Dát is niet de waarheid van het leven. De meesten die dit bericht lezen hebben de ongelofelijke luxepositie om te kiezen hoe zij hun leven inkleuren, een luxe wat een groot percentage van de wereldbevolking niet kent. En wat doen wij met die luxe? Wij besteden zeventig procent van ons leven om te "werken"...op een plek die niet gelukkig maakt, voor het geld. Vooruitstarend naar een klok in de hoop dat tijd kon vliegen. De ontdekkingstocht naar het innerlijke zelf zet zich stop of voort in een kroeg en de weekenden, bij voorkeur met kunstmatige genotsmiddelen, om nog een beetje leven te proeven, want het beetje leven overdag is ondragelijk geworden. In mijn optiek is dat niet waarom wij hier zijn. De mens is hier om te creëeren, en ik heb het niet over de kunst of linkse hobby's, maar over de wereld en zijn gemoedsrust. 'Je bent schijnheilig, Perris! Als dit zo is, waarom factureer jij dan na jouw linkse hobbyprojectjes? Ga gratis kunst uit de grond trappen, en laat ons zijn.' Je mist mijn punt, oude norse man met houten been. Ook ik ben geboren in deze wereld vol regels, en ook ik zwijmel mee in het systeem. Ik wil het systeem niet veranderen, sterker nog, ik kan het systeem niet veranderen. Maar ik ondertussen luister wel naar het gefluister in mijzelf, ik weet waarvoor ik dingen doe en ik merk dat ik daardoor stralend door het leven loop, onwijs gelukkig ben en de wereld eer om haar schoonheid, ondanks alle ellende die zij op zich draagt. We hebben allen eigenlijk geen doel tot onze dood, maar ik heb mijn pad ernaartoe wel gevonden. U ook? Wellicht kom ik (opnieuw) over als een post-puberale anarchistische neo-hippie, maar ik bedoel het allemaal goed. Ik hou van jullie allemaal, we zijn allen de duivel, maar ik adviseer iedereen om álles te laten vallen wat niet gelukkig maakt. En als geld en roem jouw ambrozijn zijn, niks mis mee... Maar wij zijn allen zo veel meer waard.

from Facebook via IFTTT

[josjeblogt]

De padvindersdaad

Vrij?

Daar stond hij dan. In de miezerige regen. Zijn plunjezak met zijn bezittingen nonchalant over zijn schouder geslagen.

Alleen.

Bekocht en berooid.

Vijfentwintig euro op zak voor een trein-of buskaartje.

Maar...  Waar moest hij heen?

Vier jaar geleden was hij de gevangenis ingedraaid. Onschuldig. Genaaid door zijn maten.

Of hij zin had in n vliegreisje naar Suriname hadden ze hem gevraagd.

Uiteraard had hij daar zin in. Waarom ook niet? Het leven is een groot avontuur als je zelf de slingers maar ophangt had hij geantwoord.

En zo zag hij het ook.

Toen.

Hij was opgevoed met de gedachte dat hij anderen moest helpen. En dat had hij dus gedaan.

Ze hadden hem gevraagd een pakketje mee te nemen in zijn koffer. Dat moest hij in Suriname naar een vriend brengen hadden ze hem gezegd. Uiteraard wilde hij hen helpen.

Eenmaal op Schiphol was alles anders gelopen dan hij zich had voorgesteld.

Hij werd ertussen uit gepikt. Ze willen zijn koffer doorzoeken.

En ze vonden het pakje dat hij mee zou nemen.

Hij was direct in n verhoorruimte gezet waar hij uren had moeten wachten.

Steeds weer hadden ze hem ondervraagd. Naar wie hem dat pakketje had gegeven, of hij wist dat er cocaine in het pakketje had gezeten en of hij lid was van een internationale smokkelbende.

Hij had zn mond gehouden.

Want je maten verlink je niet.

Gevangen

En dus was hij terecht gekomen in het grote gebouw achter zich.

Grijs, grauw, kaal en ijskoud.

Hij had zich in de bajes zoveel mogelijk afzijdig gehouden. Zich nergens mee bemoeid. Geen problemen veroorzaakt en zich keurig en beleefd opgesteld tegenover de bewakers.

Hij had tien jaar gekregen maar wegens goed gedrag was hij eerder die ochtend vrijgekomen.

En daar stond hij dan.

Geen idee waarheen, waarvoor en waarom.

Hij was alleen.

Alleen op de wereld. Zijn vrienden wilde hij niet meer zien, zijn oude werkgever had hem laten weten dat hij niet meer terug hoefde te komen en zijn eigen moeder had hem verstoten. Ze schaamde zich voor haar 'criminele zoon' had ze hem geschreven in n getypte brief.

Hij keek om zich heen, ontwaakt vanuit zijn dagdroom.

Zijn kleding was inmiddels doorweekt en van zijn plunjezak drupte het water op zijn rechterschoen.

Hij moest maar eens gaan. Gaan waar zijn voeten hem heen droegen, zijn neus achterna zoals zijn moeder hem vroeger altijd zei.

Hij trok zijn capuchon over zijn hoofd en begon te lopen. De weg af, op weg naar zijn nieuwe leven.

Nieuw begin

Na een paar minuten hoorde hij iets achter zich. Of misschien voelde hij het eerder dan hij het hoorde.... Getik. Nageltjes op het wegdek.

Hij stopte en draaide zich verbaasd om.

Achter hem stond een hond.

Een kletsnatte hond.

Trouwe hondenogen keken hem aan.

Alsof ze zeggen wilden... Mag ik met je mee?

'Hey maatje!' zei hij...

'Wat doe jij nou buiten op straat? Waar is je baasje? Toe! Ga maar! Ga m maar zoeken!'

De hond bleef bewegingsloos staan, zijn kopje wat schuin,  alsof hij luisterde naar de man voor zich.

De man wist even niet wat hij nu moest doen.

Hij had geen idee wat hij de aankomende uren moest gaan doen. Laat staan wat hij met deze hond aanmoest.

Hij wist niet hoe hij voor zichzelf moest gaan zorgen. Laat staan voor een ander wezen...

Hij draaide zich om.

En liep verder.

Het getik van nageltjes achter zich hield aan.

Aan het eind van de straat draaide hij zich opnieuw om.

De hond keek hem aan.

Wat moet ik nou toch met jou? vroeg hij zich hardop af.

Hij zakte door zijn knieen en streelde de natte hond over zijn kopje.

De hond legde zijn kopje in de hand van de man en leunde zachtjes tegen hem aan.

De man moest denken aan vroeger, toen alles anders was.

Zijn moeder had hem en zijn broer opgevoed met de gedachte dat hij alle dagen een padvindersdaad moest doen, althans zo noemde zij dat.

Iemand helpen, iets vriendelijks zeggen tegen een ander,

Gewoon proberen de wereld een heeeeel klein beetje mooier te maken.

Op dat moment nam hij een besluit.

Of hij nou alleen voor zichzelf ging zorgen of voor zichzelf en een hond... Dat maakte toch eigenlijk ook niet uit...

'Kom maar dan' zei hij, en samen liepen ze door.

Een stukje verderop stond een huis.

Kamer te huur, stond er op een papier dat achter het raam hing.

Hij belde aan, helemaal doorweekt met de natte hond dicht tegen zich aan.

Een oudere dame deed open.

'Och kijk nou wat een alleraardigst hondje!' riep ze uit zodra ze de deur had open gedaan.

‘Toen mijn man nog leefde hadden wij er ook twee. Hahaha, ze leken zelfs op uw hond meneer!'

'Nou' wilde hij zeggen, 'Dit is mijn hond niet hoor!', maar hij zweeg. 

Om niet in de problemen te komen.

'Wat kan ik voor u doen?' vroeg de dame vriendelijk.

Hij legde uit dat hij het papier over de kamer die te huur was had zien hangen en dat hij eigenlijk op zoek was naar woonruimte.

'Ik heb alleen nog geen geld om te betalen' vertelde hij haar eerlijk.

Ik moet nog op zoek naar een baan.

De dame nam hem in zich op.

Keek van hem, naar de hond, naar de druipende plunjezak en naar het plasje dat zich op haar deurmat begon te vormen.

Ze nam een besluit.

'Komt u toch binnen!' zei ze terwijl ze haar voordeur wijd open zwaaide.

'Het is hier binnen veel beter dan buiten, in dit hondenweer moet niemand buiten zijn' vervolgde ze lachend.

De man liep voorzichtig de hal in en trok zijn druipende jas uit.

Hangt u die maar even over de trapleuning zei ze, terwijl ze naar zijn jas wees.

Neemt u toch plaats zei ze, de deur naar haar huiskamer openend.

De man liep beleefd en onder de indruk achter haar aan de kamer binnen.

Jeetje wat heeft u een mooi huis zei hij oprecht met bewondering in zijn stem.

Hij ging voorzichtig in de uiterste hoek van het prachtige bankstel zitten, enigszins bang om haar mooie bezittingen te vervuilen of beschadigen.

De hond ging tevreden op zijn voeten liggen en rolde zich op tot een balletje. Hij moest er om lachen.

'Weet u', zei de hartelijke dame, 'u doet me zo denken aan mijn zoon! Die is een succesvol zakenman en vertrok een aantal jaren geleden naar de grote stad.

Ik bleef hier achter met mijn echtgenoot. Maar sinds hij vorig jaar overleed heb ik moeite om het huis en de tuin te onderhouden.

Ik ben eerlijk gezegd op zoek naar iemand die me hiermee zou kunnen helpen.

Wellicht kan ik u hiermee aan werk helpen? Ik kan niet veel betalen maar wellicht neemt u genoegen met kost en inwoning?'

Ik vind uw hondje zo ontzettend mooi en lief! U moet wel een heel bijzondere man zijn om zo n bijzonder dier als metgezel te hebben!

De man keek haar lachend aan en wierp een dankbare blik op het hondje bij zijn voeten. Zijn nieuwe vriend was zijn ticket naar een nieuwe kans!

'Weet u?' vervolgde ze, 'mijn moeder heeft mij opgevoed met het idee dat ik elke dag een padvindersdaad moet doen. En ik weet niet waarom maar ik heb het idee dat ik u en uw lieve harige vriend moet helpen!'

De man keek haar aan en daarna weer naar de hond aan zijn voeten. Hij kon bijna niet geloven wat er zich in het afgelopen half uur had afgespeeld.

De kennismaking met de hond, zijn eigen padvindersdaad en nu dan het ongelofelijke aanbod van deze lieve dame...

Ze zeggen wel....

Geluk is een keuze en... wie zaait zal oogsten...

maar dat t zo snel na een paar verschrikkelijk moeilijke jaren zomaar opeens allemaal goed leek te komen...

Hij schudde zijn hoofd terwijl hij dacht aan de padvindersdaad-mentaliteit van zijn moeder.

Nog nooit eerder had hij iemand anders dan zijn moeder de term 'padvindersdaad' horen gebruiken. En nu kwam het allemaal samen, hier in dit huis, Bij deze vriendelijke dame, op deze wonderlijke druilerige dag.

Hij voelde zich verdrietig omdat hij haar pijn gedaan had, zijn lieve moeder.

Maar vandaag kreeg hij een nieuwe kans, een nieuwe start.

Hij zou er iets van gaan maken.

Deze liefdevolle dame helpen en goed voor zijn nieuwe huisdier zorgen.

Ennnn...elke dag een padvindersdaad doen!