#brussel stad

[l6gbsdehorizon]

De laatste voormiddag in Brussel…

Voor de laatste keer genieten van een uitgebreid ontbijt mét post!

Voor de laatste keer de metro nemen richting het centrum van de stad, de sfeer opsnuiven en wandelen naar het museum van de Nationale Bank.

We werden meegenomen in de boeiende wereld van de geschiedenis van het geld en maakten kennis met wel heel erg oude munten.

Als kers op de taart kraakten we samen de code van de kluis en kregen we een heerlijke verrassing!

[luckas58-blog]

Vandaag is het dag één van onze tocht naar Firenze, of zoals zezeggen le grand départ. Na wat stribbelingen met mijn Garmin, waarop nu geen Komoot app verscheen, om welke reden dan ook, konden we eigenlijk toch met een kwartier vertraging vertrekken naar Charlotte. Na het herstarten van mijn Komoot toch wel aan de weg mooi volgend. zoals Pol zei, het is altijd wat met jouw Garmin. Dan een mooi stuk langs de schelde gereden en langs de spoorweg naar Aalst tot Charlotte in Wetteren ons vaarwel zij en terugkeerde. Dan waren we op onze eigen. Bij de Turk in Aalst wat gegeten en gedronken voor € 13. In Brussel terecht gekomen in de hel hole van Molenbeek, t’is te zte midden een grote markt, waar we eind onze fiets aan de hand moesten houden. Wat een hoop volk! Ook vaststellen hoe levendig de Anspachstraat geworden is nadat deze volledig autovrij is gemaakt. Nu begrijpen waarom de groenen in Brussel zoveel stemmen gekregen hebben… na een croque-monsieur op de Anspachlaan, zijn we vertrokken over de Kunstberg richting zonien woud. Zo zijn we dwars door Brussel gereden en zoals Pol zei dat het eigenlijk toch wel een mooie stad geworden is. na twee stevige steile beklimmingen komen we plots in louvainLa neuve aan. En dan zaten er 100 km op. Deze avond lekker gegeten gegeten drie gangsmenu met aperitief en koffie voor € 150 voor twee personen. En een bediendster die ons vriendelijk in het Nederlands aansprak, onverwacht. In bed om 10:30 uur.

[aicobe]

Buro AICO Architecten bvba: Het Toonbeeld van Architectuur in Gent

In het hart van Gent, op de Burggravenlaan 238, 9000 Gent, staat een architectenbureau dat zich onderscheidt van de rest: Buro AICO Architecten bvba. Wanneer men spreekt over een vooraanstaand architect in Gent, komt deze naam onmiskenbaar naar voren. Met een breed scala aan diensten en een indrukwekkend portfolio heeft dit architectenbureau in Gent zichzelf op de kaart gezet, niet alleen in de stad zelf, maar ook in Vlaanderen, Antwerpen, Brussel, Limburg, en Vlaams-Brabant.

De architecten van Buro AICO Architecten bvba zijn niet zomaar architecten; ze zijn dromenbouwers. Elk project, groot of klein, wordt met dezelfde passie en toewijding benaderd. Maar wat maakt dit architectenbureau in Gent nu zo uniek? Laten we hun diensten eens nader bekijken.

Verbouwen en renovatie van bestaande panden: De architecten van Buro AICO zijn experts in het transformeren van bestaande structuren. Ze behouden de karakteristieke elementen terwijl ze moderne touches toevoegen, zodat het pand weer jaren mee kan.

Energetische totaalrenovatie: In het tijdperk van duurzaamheid en groen leven, zorgt Buro AICO ervoor dat gebouwen niet alleen mooi, maar ook energiezuinig zijn.

Nieuwbouwen van gezinswoningen: Van de eerste schets tot de laatste steen, deze architecten in Gent creëren woningen die zowel functioneel als esthetisch zijn.

Aanvraag van een functiewijziging: Wanneer de bestemming van een pand moet veranderen, kan Buro AICO het hele proces van aanvraag tot goedkeuring begeleiden.

Opmaak van een regularisatiedossier: Voor die momenten waarop zaken officieel gemaakt moeten worden, staat dit architectenbureau klaar met de nodige expertise.

Het oprichten van een meergezinswoning: Grotere projecten? Geen probleem. Buro AICO heeft ervaring met complexe, multifunctionele gebouwen.

Bouwen van industriegebouwen en kantoorgebouwen: Van moderne kantoorruimtes tot industriële complexen, deze architecten zorgen voor functionele en indrukwekkende structuren.

Herindelen van Woning, Kantoren of Handelsruimtes: Soms is een frisse indeling alles wat nodig is om een ruimte nieuw leven in te blazen.

Advies bij de aankoop van een pand: Met hun uitgebreide kennis van de markt kunnen de architecten van Buro AICO potentiële kopers adviseren over de haalbaarheid en potentie van een pand.

Plaatsbeschrijving voor aanvang van de werken: Om verrassingen te voorkomen, biedt het bureau gedetailleerde beschrijvingen voor de start van elk project.

Bij het kiezen van een architectenbureau moet men rekening houden met verschillende factoren. Ten eerste is het belangrijk om de ervaring en het portfolio van het bureau te bekijken. Hoe hebben ze vorige projecten aangepakt? Wat zeggen voorgaande klanten over hun ervaringen? Daarnaast is het cruciaal om te weten welke diensten het bureau aanbiedt. Buro AICO Architecten bvba blinkt uit in zowel diversiteit als kwaliteit van dienstverlening.

De locatie van het architectenbureau kan ook een beslissende factor zijn. Hoewel Buro AICO Architecten bvba gevestigd is in Gent, bieden ze hun diensten aan in een groot deel van België, waardoor ze een uitstekende keuze zijn voor een breed scala aan projecten.

In de wereld van architectuur staat Buro AICO Architecten bvba synoniem voor kwaliteit, innovatie en klanttevredenheid. Dus, als u op zoek bent naar een architect in Gent of daarbuiten, overweeg dan zeker dit vooraanstaande architectenbureau. Met hun uitgebreide dienstenaanbod en bewezen track record zijn ze de perfecte partner voor elk bouwproject.

De Reis van Buro AICO Architecten bvba: Van visie naar realiteit

Als we dieper duiken in de wereld van Buro AICO Architecten bvba, wordt het duidelijk waarom dit architectenbureau in Gent zo hoog wordt gewaardeerd. Hun reis van visie naar realiteit is er een van ongeëvenaarde toewijding, innovatie en vakmanschap.

Het Team Achter de Tekentafel

Een architectenbureau is zo goed als zijn team. Bij Buro AICO hebben ze dit ter harte genomen door een groep van getalenteerde architecten samen te stellen. Elk lid brengt een unieke set vaardigheden en ervaringen mee, wat resulteert in een veelzijdig en dynamisch team dat elk project met frisse ogen benadert. Samenwerken met deze architecten in Gent betekent dat klanten niet alleen toegang hebben tot technische expertise, maar ook tot creatieve inzichten die elk project naar een hoger niveau tillen.

Integratie van Technologie

In de hedendaagse architectuur is technologie een onmisbaar hulpmiddel. Buro AICO Architecten bvba heeft dit begrepen en maakt optimaal gebruik van de nieuwste technologische ontwikkelingen. Van geavanceerde 3D-modellering tot virtual reality presentaties, klanten kunnen hun visie tot leven zien komen nog voordat de eerste steen is gelegd. Deze aanpak vermindert niet alleen de kans op fouten tijdens de bouw, maar stelt klanten ook in staat om volledig betrokken te zijn bij het ontwerpproces.

Duurzaamheid en Maatschappelijke Verantwoordelijkheid

Duurzaamheid is niet langer een keuze, maar een noodzaak. Buro AICO heeft zichzelf gepositioneerd als een voorloper op het gebied van groene architectuur. Door te kiezen voor milieuvriendelijke materialen en technieken, en door het ontwerpen van energiezuinige gebouwen, draagt het bureau bij aan een betere toekomst voor iedereen.

Daarnaast toont Buro AICO zijn maatschappelijke verantwoordelijkheid door betrokken te zijn bij gemeenschapsprojecten en door het ondersteunen van lokale initiatieven. Dit architectenbureau in Gent begrijpt dat gebouwen meer zijn dan alleen stenen en cement; ze zijn een weerspiegeling van de gemeenschap waarin ze staan.

Het Belang van Communicatie

Elk bouwproject, groot of klein, gaat gepaard met zijn eigen set uitdagingen. Wat Buro AICO onderscheidt, is hun toewijding aan open en eerlijke communicatie. Ze geloven dat de sleutel tot een succesvol project ligt in het begrijpen van de behoeften en wensen van de klant. Door regelmatige check-ins en updates zorgen de architecten van Buro AICO ervoor dat klanten altijd op de hoogte zijn van de voortgang.

Conclusie

Het kiezen van het juiste architectenbureau is een beslissing die jaren, zo niet decennia, invloed kan hebben op iemands leven. Het gaat niet alleen om het ontwerpen van een gebouw, maar om het creëren van een ruimte waarin mensen kunnen leven, werken en dromen. Buro AICO Architecten bvba heeft keer op keer bewezen dat zij deze verantwoordelijkheid serieus nemen.

Of u nu een gezinswoning wilt bouwen, een industrieel complex wilt oprichten of advies nodig hebt bij de aankoop van een pand, Buro AICO staat voor u klaar. Als u op zoek bent naar een architectenbureau in Gent dat een combinatie van vakmanschap, innovatie en integriteit biedt, dan is uw zoektocht hier geëindigd. Met Buro AICO Architecten bvba kiest u voor een toekomst gebouwd op uitmuntendheid.

Architectenbureau Gent

[joostjongepier]

Wat?   Ambroise Vollard (1899) door Paul Cézanne, Hommage to Cézanne (1900) door Maurice Denis, Landscape with Ploughman (1889) door Vincent van Gogh, Vision of the Sermon (Jacob Wrestling with the Angel) (1888) door Paul Gauguin, The Pardon, Breton Women in a Meadow (1888) door Emile Bernard, Gustave Coquiot (19010 door Pablo Picasso, Interior with a Young Gill (Girl Reading) (1905-06) door Henri Matisse en Wilhelm Uhde (1910) door Pablo Picasso

Waar?   Tentoonstelling After Impressionism: Inventing Modern Art in National Gallery, Londen

Wanneer?    9 augustus 2023

De tentoonstelling After Impressionism heeft een brede doelstelling. Het wil laten zien hoe, na het impressionisme, kunstenaars braken met alle vaste tradities en de basis legden voor de kunst van de 20e en 21e eeuw. Het toont hoe in verschillende steden (Parijs, Barcelona, Wenen, Berlijn, Brussel) nieuwe wegen werden ingeslagen. En het toont de geboorte van nieuwe bewegingen als fauvisme, kubisme, Nabis, expressionisme en abstractie.

Parijs was bij uitstek de stad waar het gebeurde. Een sleutelspeler in het netwerk van kunstenaars was Abroise Vollard. Deze kunsthandelaar was er voor verantwoordelijk dat het werk van Cézanne, Van Gogh, Gauguin en Picasso onder de aandacht werden gebracht van een internationaal publiek. Paul Cézanne schilderde een portret van deze spin in het culturele web. Zelf had Cézanne ook een belangrijke positie, als beïnvloeder van een nieuwe generatie kunstenaars. Zijn pogingen om een realistische weergave van voorwerpen te geven en tegelijkertijd naturalisme los te laten, had grote invloed op veel schilders na hem. Maurice Denis schilderde een groep kunstenaars, de Nabis (de Profeten), staand om een stilleven van hun inspirator. De bijeenkomst vindt plaats in de Parijse studio van Vollard. Aan de wand hangen schilderijen van Paul Gauguin (die eigenaar was van het stilleven van Cézanne) en van Auguste Renoir. Vollard staat rechts naast het schilderij. Grappig is de kat van Vollard die ons van onder de ezel met een achterdochtige blik aankijkt.

Vincent van Gogh ontwikkelde een heel eigen visuele taal. Hij schilderde Landscape with Ploughman vanuit het raam van de inrichting in St. Rémy. De scène is gebaseerd op directe observatie, maar was tevens geladen met persoonlijke betekenis. Het schilderij heeft een uitdrukkingskracht die onafhankelijk is van de afgebeelde objecten.

Van Paul Gauguin hangt hier een werk dat ik al lang bewonder, maar nog nooit in het echt had gezien: Vision of the Sermon. De achtergrond van het schilderij is effen rood. Een boomstam deelt het werk diagonaal in tweeën. De onderste helft toont een groep Bretonse vrouwen in traditionele kostuums die hun hoofd buigen in gebed. Rechts zien we het hoofd van de priester die zojuist een preek heeft gehouden over Jacob worstelend met de engel. En in het deel rechts boven zien we hoe Jacob in gevecht is met de engel. Het werk is allesbehalve naturalistisch. We zien een visioen, een droom. Gauguin geloofde dat kunstenaars, net als priesters, in staat waren om grote ideeën fysiek vorm te geven.

The Pardon van Emile Bernard toont Bretonse vrouwen die een ‘Pardon’, een soort religieuze bedevaart, bijwonen. De achtergrond van het werk is effen groen. Het werk roept een sterk déjà vú-gevoel op. De overeenkomsten met Gauguins Vision of the Sermon zijn groot. Stijl en idee komen dermate overeen dat het geen toeval kan zijn. Dat is het dan ook niet. Gauguin en Bernard schilderden beide werken tijdens een gezamenlijke trip naar Pont-Aven. Later ruzieden de twee erover wie als eerste deze radicale niet-naturalistische manier van schilderen had bedacht.

Pablo Picasso schilderde schrijver en criticus Gustave Coquiot in avondkleding en met een maskerachtig gezicht voor zijn eerste Parijse tentoonstelling, georganiseerd door Vollard. Coquiot stond als kunstcriticus welwillend tegenover avant-garde-kunstenaars. Hij schreef het voorwoord voor die eerste Parijse expositie van Picasso.

Matisse schilderde zijn dochter Marguerite in een interieur met tal van decoratieve objecten. Het geheel is een en al kleur. Het werk vormt een overgang naar het fauvistische werk waar hij bekend mee zou worden. Kunstdealer, verzamelaar en kunstcriticus Wilhelm Uhde werd door Picasso in kubistische stijl weergegeven. Gezicht en achtergrond worden opgebroken in een grote hoeveelheid monochrome facetten.

Zo staan twee belangrijke kunststromingen die de twintigste-eeuwse kunst zouden gaan bepalen, tegenover elkaar: het fauvisme, waarin kleur centraal staat en het kubisme waarin de lijn de overhand heeft.

[indegazettevanindegazettepuntbe]

Vandalen blijven toeslaan: Vernielde MR-campagneposters zetten 1000 Brussel-Stad in rep en roer https://www.indegazette.be/vandalen-blijven-toeslaan-vernielde-mr-campagneposters-zetten-1000-brussel-stad-in-rep-en-roer/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

[thrifty123]

Ontdek de schatten van België met Thrifty: huur een auto in Brussel voor ultieme vrijheid

Ervaar de schoonheid en diversiteit van België als nooit tevoren met de handige en betaalbare autoverhuurservices van Thrifty. Door een auto te huren in Brussel kunt u de historische bezienswaardigheden, culturele attracties en pittoreske landschappen van de stad op uw eigen tempo verkennen. Of u nu op zakenreis of op vakantie bent, het uitgebreide wagenpark van Thrifty biedt het perfecte voertuig voor elke reis.

Ontdek het historische hart van Brussel Als hoofdstad van België en de Europese Unie is Brussel een stad die moeiteloos ouderwetse charme combineert met moderne verfijning. Begin uw reis op de Grote Markt, een UNESCO-werelderfgoedlocatie die bekendstaat om zijn sierlijke gildehuizen en het prachtige stadhuis van Brussel. Dit historische plein is de perfecte plek om uw verkenning van het rijke erfgoed van de stad te beginnen. Op korte rijafstand vindt u het iconische Atomium, een uniek bouwwerk dat werd gebouwd voor de Wereldtentoonstelling van 1958. Het Atomium biedt een panoramisch uitzicht over de stad en beschikt over verschillende tentoonstellingszalen die ingaan op wetenschap, technologie en design. Voor kunstliefhebbers zijn de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België een must-visit. Dit complex herbergt een enorme collectie kunstwerken uit de 15e eeuw tot heden, waaronder meesterwerken van Bruegel, Rubens en Magritte.

Ervaar de culturele geneugten van Antwerpen Antwerpen ligt op slechts 45 minuten rijden van Brussel en is een stad die creativiteit en elegantie uitstraalt. Antwerpen staat bekend als de diamanthoofdstad van de wereld en biedt een schat aan culturele en historische attracties. Begin uw bezoek bij de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal, een prachtig voorbeeld van gotische architectuur met verschillende werken van de barokmeester Peter Paul Rubens. In de buurt biedt het MAS (Museum aan de Stroom) een fascinerend inzicht in de maritieme geschiedenis van de stad en biedt het een prachtig uitzicht vanaf het dakterras. Voor een voorproefje van de levendige modescene van Antwerpen kunt u het ModeMuseum (MoMu) verkennen, dat het werk van lokale en internationale ontwerpers tentoonstelt. Mis een wandeling door de Meir niet, de beroemdste winkelstraat van de stad, vol elegante boetieks en historische gebouwen.

Ontdek de middeleeuwse charme van Gent Gent ligt op slechts een uur rijden van Brussel en is een stad die bezoekers betovert met zijn middeleeuwse architectuur en levendige sfeer. Het historische centrum van de stad is de thuisbasis van het Gravensteen, een goed bewaard gebleven middeleeuws fort dat een prachtig uitzicht over de stad biedt. De tentoonstellingen van het kasteel bieden een inkijkje in de geschiedenis van de regio, van de middeleeuwen tot heden. De Sint-Baafskathedraal is een ander hoogtepunt, met het beroemde Lam Gods, een meesterwerk van de vroege Vlaamse schilderkunst. Na het verkennen van de kathedraal, maak je een ontspannen wandeling langs de Graslei, een pittoreske kade vol historische gebouwen, cafés en restaurants. Voor een unieke ervaring, spring op een boottocht en bekijk de stad vanaf het water.

Geniet van de schoonheid van Brugge Een mooie rit vanuit Brussel brengt je naar Brugge, een stad die aanvoelt als een stap terug in de tijd. Brugge staat bekend als het "Venetië van het Noorden" en is beroemd om zijn goed bewaarde middeleeuwse architectuur en romantische grachten. Begin uw tour op het Marktplein, gedomineerd door het indrukwekkende Belfort van Brugge, dat een panoramisch uitzicht over de stad biedt. Maak een boottocht door de grachten om Brugge vanuit een ander perspectief te zien, of verken de geplaveide straten van de stad en ontdek charmante winkels, cafés en chocoladewinkels. Mis de Onze-Lieve-Vrouwekerk niet, de thuisbasis van het prachtige Madonna en Kind-beeld van Michelangelo.

Ontsnap naar de rust van de Ardennen Voor natuurliefhebbers biedt de Ardennen een rustige ontsnapping aan de drukte van het stadsleven. Met uw Thrifty huurauto kunt u deze prachtige omgeving op uw eigen tempo verkennen. De Ardennen staan ​​bekend om zijn dichte bossen, glooiende heuvels en pittoreske dorpjes, die een perfecte omgeving bieden om te wandelen, fietsen en wilde dieren te spotten. Bezoek de grotten van Han, een van de grootste en mooiste grotten van Europa, of verken het labyrint van Barvaux, een leuke en uitdagende attractie voor het hele gezin. Het kasteel van Bouillon is een ander hoogtepunt, een middeleeuws kasteel met een adembenemend uitzicht op de omgeving.

Kustcharmes van Oostende en Knokke-Heist De kustlijn van België is bezaaid met charmante badplaatsen, elk met zijn eigen unieke karakter. Oostende, bekend als de "Koningin van de Belgische badplaatsen", biedt prachtige zandstranden en een levendige sfeer. Wandel over de promenade, bezoek het Mu.ZEE kunstmuseum of waag een gokje in het Casino Kursaal. Verderop langs de kust biedt Knokke-Heist een meer luxe ervaring, met zijn chique winkels, kunstgalerijen en gastronomische restaurants. De stad is ook de thuisbasis van het Zwin Natuurpark, een prachtig natuurreservaat dat een paradijs is voor vogelaars en natuurliefhebbers.

Boek vandaag nog uw Thrifty autoverhuur in Brussel! Klaar om de wonderen van België op uw eigen tempo te verkennen? Met de autoverhuurservices van Thrifty in Brussel kunt u de schoonheid en charme van dit geweldige land ontdekken zoals nooit tevoren. Bezoek onze website of bel onze klantenservice voor meer informatie over onze services en speciale aanbiedingen. Mis de kans niet om België te ervaren met het gemak en de flexibiliteit van Thrifty autoverhuur.

[treinreis]

Zin in een spontaan weekendje weg? België is dichterbij dan je denkt, en met voordelige treintickets tot 3 dagen voor vertrek, is er geen excuus om niet te gaan!

Of je nu houdt van historische pracht, bruisende steden of gewoon lekker eten en drinken, België heeft voor ieder wat wils. Check deze tips voor jouw volgende avontuur:

Antwerpen: Van de indrukwekkende Onze-Lieve-Vrouwekathedraal tot de trendy modewijk, Antwerpen heeft het allemaal. En vergeet niet die heerlijke Belgische frietjes te proeven!

Brussel: De hoofdstad van België en Europa, met iconische bezienswaardigheden zoals het Atomium en Manneken Pis. En natuurlijk die overheerlijke wafels!

Brugge: Een sprookjesachtige stad met prachtige grachten en middeleeuwse architectuur. Perfect voor een romantisch weekendje weg.

Mechelen: Een verborgen parel met een charmante Grote Markt en een imposante kathedraal. Ideaal voor wie eens iets anders wil ontdekken.

Gent: Een levendige studentenstad met een rijke geschiedenis en prachtige architectuur. En vergeet niet de lokale biertjes te proeven!

Luik: Een stad vol karakter, bekend om zijn street art en lokale specialiteiten. Perfect voor een cultureel uitstapje.

Dus waar wacht je nog op? Pak je tas, boek die treintickets en geniet van een onvergetelijke citytrip naar België!

[treinkaartjes]

Zin in een spontaan uitje naar onze zuiderburen? Boek dan snel je treintickets naar België, want tot 3 dagen voor vertrek zijn er nog voordelige kaartjes te scoren!

Snuif de historische sfeer op in Brugge, bewonder de diamanten in Antwerpen of proef de bruisende mix van culturen in Brussel. België heeft voor ieder wat wils!

Enkele suggesties voor jouw Belgische avontuur:

Antwerpen: Van de indrukwekkende Onze-Lieve-Vrouwekathedraal tot de trendy modewijk, Antwerpen heeft het allemaal.

Brussel: De hoofdstad van België en Europa, met iconische bezienswaardigheden zoals het Atomium en Manneken Pis.

Brugge: Een sprookjesachtige stad met prachtige grachten en middeleeuwse architectuur.

Mechelen: Een verborgen parel met een charmante Grote Markt en een imposante kathedraal.

Gent: Een levendige stad met een rijke geschiedenis en prachtige architectuur.

Luik: Een stad vol karakter, bekend om zijn street art en lokale specialiteiten.

En natuurlijk zijn er nog veel meer prachtige plekken te ontdekken in België!

[beerspanl]

 Top 6 biermomenten in Brussel

Brussel, een stad met vele opties! Van cultuur tot activiteit tot lekker eten en drinken. Het is niet alleen de hoofdstad van België, maar ook van de Europese Unie. Met zijn rijke geschiedenis en cultuur spreekt het toeristen aan over de hele wereld. Ben je op zoek bent naar een plek met geweldige bier ervaringen? Dan ben je in Brussel op de perfecte plek! We nemen je langs de top 6 biermomenten in Brussel.

[thedreamlifeofbalsosnell]

‘Gare du Nord. Belgische en Nederlandse kunstenaars in Parijs (1850-1950)’ van Eric Min: zwier en vakmanschap

In Gare du Nord beschrijft auteur, essayist en criticus Eric Min (1959) hoe kunstenaars uit de Lage Landen — schilders, schrijvers, musici en fotografen — onweerstaanbaar werden aangetrokken door Parijs, van 1850 tot 1950 het onbetwiste epicentrum van de toenmalige culturele wereld. De vaste debarkeerplek voor al dat vreemd gebroed was het luisterrijke treinstation Gare du Nord, nog steeds het eindstation voor wie vanuit het noorden Parijs aandoet. Gare du Nord wekt op meeslepende wijze het mythische Parijs van weleer tot leven en vertelt een tijdloos verhaal van talent en opportunisme, succes en mislukking, vriendschappen en intriges, feesten en fiasco’s.

Een boeiende cultuurgeschiedenis schrijven, met een stad als uitgangspunt, kan Min als de beste. Met De eeuw van Brussel. Biografie van een wereldstad, 1850-1914 (2013) en, samen met Gerrit Valckenaers, De klank van de stad. Een cultuurgeschiedenis van Venetië (2019) leverde Min al twee sterke cultuurhistorische stadsbiografieën af. Ook zijn uitstekende biografieën over James Ensor, Rik Wouters en Henri Evenepoel kregen veel lof en gelden inmiddels als standaardwerken over de desbetreffende kunstenaars. Min komt met andere woorden beslagen op het ijs wanneer het gaat over een eeuw laaglandse geschiedenis in Parijs.

Dat vrij veel sleutelfiguren uit zijn voorgaande boeken opnieuw hun opwachting maken in Gare du Nord, is onvermijdelijk. In de periode die Min afbakent zijn er immers een handvol incontournables. Tegelijk slaagt Min  er moeiteloos in herhalingen te vermijden en diept extra, meer persoonlijke informatie op, specifiek gericht op het Parijse leven van de betrokkenen, of richt zijn blik op vandaag compleet vergeten figuren die toch een belangrijke stempel hebben gedrukt op de kunstgeschiedenis.  

Gare du Nord, Mins eerste boek onder de Pelckmans-vlag, is op veel vlakken een meer dan verzorgde uitgave. Het coverbeeld — een bewegingsonscherpe foto van Ata Kandó met gejaagde passagiers op een mistig perron van het Gare du Nord in 1957 — nodigt meteen uit om een duik te nemen in la folie de Paris. Op de gekartonneerde binnenflappen, staan twee stratenplannen met genummerde cirkeltjes: een van Rive Gauche en een van Montmartre. De plannetjes vooraan worden achteraan herhaald (wellicht voor wie over de helft zit).  Een legende duidt de pleister- en/of woonplaatsen van enkele personages in het boek. Gare du Nord  is een gebonden editie, maar helaas zonder leeslinten (wat meer handzaam was geweest, gezien het grote aantal noten achterin het boek). In totaal zijn er 15 hoofdstukken, telkens opgesplitst in kleinere subhoofdstukken. Verder is er een voorwoord, een dankwoord, een zeer uitgebreide bibliografie voor de meerwaardezoeker, bijzonder uitvoerige noten (met 45 pagina’s, bijna 1/10 van het boek), een omvangrijk namenregister en 3 keurige beeldkaternen, in kleur en zwart-wit, met reproducties en foto’s.

Parijs, zo stelt Min,  is gedurende die eeuw van explosieve creativiteit ‘een smeltoven’, ‘een infernale machinerie. Een draaikolk. De navel van de planeet’. Om deze boude woorden te staven, vliegen in het voorwoord de cijfers in het rond. Zo zocht Min onder (veel) meer op dat ruim een derde van alle belangrijke beeldend kunstenaars, waar ook ter wereld geboren, tussen 1850 en 1899 naar Parijs is getrokken. Of om met Joseph Roth te spreken: ‘Parijs is de hoofdstad van de wereld.’ Het bereik van Gare du Nord gaat nog vijftig jaar verder en beperkt zich tot Belgische en Nederlandse kunstenaars die in Parijs voor een substantiële tijd hebben gewoond, geleefd en gewerkt. De verhalen van deze Belgo-Hollandais zijn volgens Min te mooi om ze niet te vertellen.

Na 1950 is de aantrekkingskracht van de Lichtstad aan het tanen, concludeert Min. Nadien ligt het artistieke brandpunt van de wereld in New York of in Berlijn, ‘tot het grote nergens-en-overal van het wereldwijde web uiteindelijk de winkel overneemt.’ Min verzamelt de petites histoires, maar doet er alles aan om het puur anekdotische te overstijgen. Zijn doel is duidelijk: ‘Herinneren. Niet loslaten. Opslaan in ons gemene geheugen.’ En inderdaad, soms waait er een zweem van nostalgie door Gare du Nord heen, maar  Min is vakkundig genoeg om niet in de vroeger-was-alles-beter-val te trappen en is zijn boek lang een nauwgezette en feitelijke chroniqueur.

Gare du Nord wil een prettig leesbaar naslagwerk zijn, maar heeft geen ambities om exhaustief te zijn. De meest voor de hand liggende namen komen uiteraard aan bod: Félicien Rops, Kees van Dongen, Antoine Wiertz, Piet Mondriaan, Hugo Claus, Vincent Van Gogh, Frans Masereel, André Baillon en Georges Simenon, om er maar een aantal te noemen. Noodgedwongen heeft Min moeten selecteren. Karel Appel en Corneille, bijvoorbeeld, moeten zich tevreden stellen met een terloopse vermelding, wat deels terecht is want beide kunstenaars vestigden zich in Parijs in 1950, op de valreep van het tijdsbestek van Gare du Nord. Wat in het oog springt, is hoe weinig vrouwen ter sprake komen, een jammerlijk gemis waar ik hieronder nog op terugkom.

Aan de andere kant passeren ook minder bekende namen de revue, wat van Gare du Nord een leerrijk en instructief werk maakt. Min verdient alle lof om deze vergeten kunstenaars uit de diepste plooien van de kunstgeschiedenis op te duiken. Johan Barthold Jongkind bijvoorbeeld, die zich in Montmartre Jean Baptiste noemde en zich niet alleen op het canvas liet gelden, maar ook en vooral in zijn stamkroegen, broeihaarden van creativiteit en de ontmoetingsplaats bij uitstek voor bevriende kunstenaars. Of een vergeten meester als Alfred Stevens, de Brusselaar die rond 1900 kon terugblikken op een schitterende carrière en een uiterst mondain leven. De door Min vaak aangehaalde Charles Baudelaire (‘onze geliefde kwelduivel’) drijft de spot met Stevens omdat die volgens de dichter-criticus steeds hetzelfde schildert (i.e. zijn eigen vrouw). Ook de bijzondere relatie tussen de uit Den Haag afkomstige Frederik Kaemmerer en de kunsthandelaar Adolphe Goupil is bijzonder boeiend.

Over Kaemmerer schrijft Min: ‘Geen cliché gaat hij uit de weg, maar altijd doet hij dat met zwier en vakmanschap.’ Een uitspraak die naar mijn gevoel evenzeer geldt voor Gare du Nord. Min heeft overduidelijk een enorme hoeveelheid research gedaan: hij dook in talloze archieven, doorploegde ontelbaar veel correspondenties en verslond een massa egodocumenten en historische werken. Hij geeft net voldoende historische context, waarbij bredere historische stromingen gekaderd worden (zo is er bijvoorbeeld een interessant stuk over prostitutie in het negentiende-eeuwse Parijs). Dat Min erin slaagt al die kurkdroge data en informatie naadloos te verwerken in een levendige, vloeiende tekst, tilt Gare du Nord naar een hoger niveau van geschiedschrijving. Het Parijs van toen komt waarlijk tot leven: de energie, panache en flair spatten bij momenten van de bladzijden.

De grote levendigheid van Gare du Nord is ook te danken aan Mins vinnige, bruisend-intuïtieve schrijfstijl. De ondertoon is essayistisch en licht ironisch, de zinswendingen zijn soms bloemrijk en hoogdravend. Dat zijn taal bij momenten opzwelt van het pathos, zal niet bij iedereen in de smaak vallen. Over Wiertz bijvoorbeeld klinkt het: ‘Er woont een horzel in zijn hoofd, een beestje dat Ambitie heet en geen maat kent. Wild om zich heen schoppen, hard werken en veel boterhammen eten is de boodschap.’ Het veelvuldig gebruik van het majesteitelijk meervoud, het geregeld direct aanspreken van de lezer en het letterlijk aankondigen van of herinneren aan bepaalde personages, later of vroeger in ‘dit boek’, zal evenmin iedereen bekoren. Deze drie hebbelijkheden staan samen in één zin over Rops: ‘Onthoud die naam, lezer; verderop in dit boek lopen wij deze man nog tegen het lijf.’ Dergelijke zinnen zullen voor sommigen het ouderwets leesplezier verhogen, anderen zullen er zich aan ergeren.

Zoals gezegd, Gare du Nord is noodzakelijkerwijs een selectie, maar het lukt Min nauwelijks zijn persoonlijke voorkeuren onder stoelen of banken te steken. Het mooie openingshoofdstuk over Wiertz bijvoorbeeld, is een verderzetting van het korte stuk over de Elsense excentriekeling in De eeuw van Brussel, waarin Min schetst hoe Baudelaire Wiertz afdeed als ‘een megalomane bluffer, een charlatan die alleen in de smaak valt bij de Engelse toeristen.’ Met een liefdevol portret poogt Min deze denigrerende woorden tegen te spreken. Een ander grandioos hoofdstuk handelt over Félicien ‘Fély’ Rops. Min baande zich een weg in diens circa vijfduizend zwierig geschreven en geïllustreerde brieven, waarin de Naamse kunstenaar uitvoerig bericht over zijn galante avonturen en zijn verbijsterende potentie. Rops verlaat Namen voor de Parijse zusjes Aurélie en Leontine Duluc en voelt zich als een vis in het water in Parijs, ‘het laboratorium van de moderniteit’. Dit hoofdstuk is met zoveel zwier geschreven dat Min het vermoeden doet rijzen dat er in de toekomst nog meer van zijn hand over Rops zal verschijnen.

Ook Émile Verhaeren krijgt een mooi hoofdstuk, met onder meer een beklijvende schets van zijn vriendschap met Stefan Zweig, zijn rol bij Les Vingt en de ontstaansgeschiedenis van het bekende groepsportret ‘La lecture’ van Théo Van Rysselberghe. Het deel over de schilderwerken van Henry van de Velde is minstens even sterk. Vader Guillaume is de roeping van zijn zoon genegen en spoort samen met hem in oktober 1884 richting Parijs: ‘Henry wil er met eigen ogen zien wat de impressionisten er hebben aangericht.’ Het gebruik van de voornaam bij de verwijzing naar enkele favorieten duidt onderhuids eveneens op een zekere voorkeur. Naar Van Dongen bijvoorbeeld wordt dan weer een enkele keer met ‘mijnheer Van Dongen’ verwezen.

De passages over André Baillon, Frans Masereel en Georges Simenon verraden evenzeer een uitgesproken voorliefde voor het werk van deze grootheden. Het siert Min dat hij zijn passie en eruditie niet enkel voor de grote namen inzet. Zo werpt hij zijn licht op inmiddels nobele onbekenden zoals illustrator Privat Livemont, componist Guillaume Lekeu (‘Even stopt de planeet van de kunst met draaien.’, schrijft Min over de dood van de musicus) en de flamboyante schilder Henry de Groux, die weigerde te exposeren in de buurt van de ‘miserabele’ Zonnebloemen van Van Gogh en van de weeromstuit Les Vingt verliet.

Mins zwak voor het experimentele blijkt uit de passussen over de Antwerpenaar Jozef Peeters (‘de aanvoerder van de lokale avant-garde in de havenstad’), de proto- en postdadaïst Clément Pansaers, de totaal vergeten Antwerpse schilder Jules Schmalzigaug, die in Parijs in de ban raakt van het werk van de Italiaanse futuristen en E.L.T. Mesens, organisator van de eerste surrealistische tentoonstelling in België. Wat de letteren betreft breekt Min een lans voor marginale schrijvers zoals de Nederlandse dichter Israël Querido alias Théo Reeder en de in 1906 samen met kompaan Jean Ray naar Parijs vluchtende Paul Kenis, die zijn bohémienjaren in de Lichtstad beschreef in De roman van een jeugd (1914).

Kiezen is verliezen, ten bewijze het onevenwicht tussen mannelijke en vrouwelijke kunstenaars in Mins keuze. Het is bedroevend om te zien hoe weinig vrouwen een hoofdstuk toebedeeld krijgen in Gare du Nord. Nergens wordt dit pijnlijke manco geduid of verantwoord. Toegegeven, op het einde van de negentiende eeuw en de eerste helft van de twintigste eeuw stonden vrouwelijke kunstenaars in de schaduw van hun mannelijke collega’s, als minnares, leerlinge, model of beschermelinge. Tot op het einde van de negentiende eeuw hadden vrouwen vaak geen toegang tot kunstonderwijs. Nochtans waren er behoorlijk wat laaglandse vrouwelijke kunstenaars actief in de Gare du Nord-periode, waarvan er een handvol bovendien in of vanuit Parijs opereerden. Of zoals historica Eliane Gubin, meer dan twintig jaar geleden al liet optekenen: ‘Dès qu’on cherche, on trouve.’ Hoe komt het dat deze kunstenaressen nog steeds niet op hun mérites worden beoordeeld? Hoe lang laten onderzoekers en kunsthistorici hen nog links liggen?   

Via Piet Mondriaan treedt — godzijdank — een belangrijke kunstenares als Marthe Donas op de voorgrond, die zich gelukkig mag prijzen met een bezield hoofdstuk. De andere vrouwen in Gare du Nord doen echter eveneens hun intrede ‘via’ een man: Camille Platteel via haar ‘intellectuele alter ego’ en minnaar Félix Fénéon, Georgette Leblanc via Maurice Maeterlinck en Elly Overzier via Hugo Claus. Een boeiende fotografe als Ata Kandó komt in het laatste hoofdstuk summier aan bod, maar opnieuw in het kielzog van mannen, meer bepaald Ed van der Elsken en Simon Vinkenoog (ze stond model voor een bekende Parijse metrofoto van Van der Elsken, haar eerste echtgenoot, in Vinkenoogs romandebuut Zolang te water uit 1954). Ik, om maar iemand te noemen, had graag veel meer geweten over deze intrigerende kunstenares en, bij uitbreiding, een groter aantal vrouwelijke kunstenaars uit de vergetelheid willen gelift zien. Dat vrouwen onvoldoende gerepresenteerd zijn in klassieke kunsthistorische overzichten mag niet verbazen. Maar net om die reden, om een alternatieve en verfrissende blik te krijgen, die verder kijkt dan de mannelijke canon, grijp je naar een boek als Gare du Nord. Hoewel dit bevlogen overzichtswerk op verdienstelijke wijze vergeten kunstenaars in het voetlicht plaatst, is de onevenwichtige selectie wat vrouwelijke kunstenaars betreft niettemin een zwaktebod.

Eric Min: Gare du Nord, Pelckmans, Antwerpen 2021, 468 p. ISBN 9789463104838

[dagenvanonrust]

Einzelgängers deel 2: Een ander soort liefde: Hoofdstuk 1

Mijn hart bonst zoals ik nog maar zelden heb meegemaakt. Ik voel het zweet in mijn handpalmen en mijn t-shirt plakt aan mijn rug. Het is inmiddels begin november, maar de nazomer is volhardend en lijkt vooralsnog geen vertrekplannen te hebben. Door de zenuwen kon ik niet langer thuis zitten wachten en ik besloot dan maar om naar het treinstation te stappen via een omweg door het park - weinig dingen die de zenuwen zo weten te bedaren dan een wandeling door een van mijn favoriete plekken van de stad. Doordat het de laatste weken amper gewaaid heeft, pronken de bomen nog steeds met hun kleurrijke bladerpracht; de gele, oranje en rode bladeren zijn het enige dat verraadt dat de winter in aantocht is.

Maar ik ben nog steeds een kwartier te vroeg en ijsbeer onrustig op het perron terwijl ik om me heen kijk, naar de andere reizigers: mannen, vrouwen, kinderen, klein, groot, blond golvend haar, of kaal met hier en daar nog een verloren haartje, maar allemaal nemen ze de trein, allemaal hebben ze een bestemming, allemaal zijn het reizigers. En als we in het verleden meer hadden gekeken naar de dingen die ons verbinden dan naar de dingen die ons verdelen, denk ik dat we van de wereld een wondermooie plek hadden kunnen maken. 

Aan de andere kant van de sporen, op perron vijf, staat Gekke Gilbert. Zoals elke middag zit hij op een bankje te staren naar de treinen die arriveren en vertrekken. Zoals elke middag heeft hij een boeket rozen bij zich, en zoals elke keer dat ik hem zie word ik droevig bij de aanblik van deze oude man die er na al die jaren nog steeds niet in geslaagd is zijn verdriet te verwerken. 

De trein met bestemming Brussel-Charleroi van 13 uur 29 komt zodadelijk aan spoor vier.  Deze trein stopt in…

Als mijn hart nog harder zou kunnen bonzen, dan had het dat nu gedaan en was het uit mijn borst gesprongen. De trein nadert het station alsof het alle tijd van de wereld heeft, alsof het mijn geduld nog meer op de proef wil stellen. Maar dan staat ze stil en gaan de deuren open.

Een meisje van een jaar of zes met albinisme wordt door haar moeder van de trein geholpen. Een tienerjongen met hoofdtelefoon en wijde jeansbroek springt behendig op het perron. Een hoogbejaard koppel heeft moeite met het trapje. Ik zie een groepje meisjes, druk en vrolijk met elkaar aan het praten, maar zij zit er niet tussen. Een joodse man met zijn twee zonen. Nog een tienerjongen; hij draagt een ouderwets hemd en een bril die hem er ouder doen uitzien dan hij in werkelijkheid moet zijn.

Dan hoor ik snelle voetstappen mijn richting uit komen, en net als ik me naar rechts omdraai, springt ze in mijn armen, met zulke snelheid dat ik bijna achterover val. Ik druk haar tegen me aan en adem diep in langs mijn neus en daar is het: de geur van de maan, en god wat heb ik die geur gemist.

‘Zie je nou wel,’ zegt Luna met haar prachtig Noord-Hollands accent wanneer ze me loslaat, ‘gewoon vertrouwen hebben in het universum en dan komt alles goed!’ Ze lacht breed, haar ogen fonkelen.

Ik betwijfel nog steeds of het universum er ook maar iets mee te maken heeft dat Luna en ik op dit moment op een zomerse herfstdag op een perron staan in een stad die maar weinig te bieden heeft, maar ik besluit het spel mee te spelen want wat maakt het ook uit, ze is er, hier, mijn maanmeisje. Ze ziet er opmerkelijk anders uit dan toen ik haar voor het eerst zag, twee maanden geleden. Haar zwarte kledij heeft ze ingeruild voor een witte jurk en jeansvest, en in plaats van plateau schoenen draagt ze lichtblauwe sneakers. Ook is haar haar nu korter - het komt net tot aan haar schouders. Ze draagt nog steeds een neuspiercing die nog steeds niet bij haar past.

‘Je had helemaal gelijk, Luna, mijn verontschuldigingen,’ - ik leg mijn rechterhand op mijn borst - ‘ik had het universum nooit in vraag mogen stellen. Je ziet er goed uit, trouwens. Leuk wat je met je haar gedaan hebt.’

‘Oh, dit?’ Ze draait gespeeld verlegen een haarlokje om haar vinger. ‘Ja ik dacht dus, Luna, je bent alweer een jaartje ouder, misschien moet je eens iets nieuws proberen, et voilà!’ Ze gaat van trots even op haar tenen staan. 

‘Staat je goed,’ zeg ik gemeend. ‘O voor ik het vergeet… hier is je identiteitskaart terug.’

‘Juist, dank je!’ Ze neemt hem aan en stopt hem haastig in haar portefeuille.  ‘Zullen we nu wat gaan drinken? Het was snikheet in die trein, ik kom haast om van de dorst.’ 

‘Jezus,’ zegt Luna wanneer we via de trap de stationshal betreden, ‘ik was vergeten hoe middeleeuws dit treinstation is.’

[peterpijls1965]

Een herberg in Firenze

De foto laat de jeugdherberg in Florence zien waar ik een week logeerde tijdens mijn eerste vakantie in Italië. Ik sliep in een zaal met stapelbedden. De meeste andere gasten waren jonge Italianen die geen Engels spraken.

Op mijn beurt beheerste ik het Italiaans niet. Wel begreep ik de baas van de jeugdherberg. Hij kwam me iedere ochtend met handen en voeten vragen hoeveel nachten ik nog bleef. Zijn herberg was populair en mudvol. Dat lag behalve aan de schoonheid van zijn logement dat ik fotografeerde vermoedelijk aan het tarief. Hoogstens 15 euro per nacht in Italiaanse Lire, destijds de Italiaanse munteenheid.

Ik ging met de trein. Buiten Nederland decennia mijn favoriete vervoermiddel, naast taxi's, lijnbussen en binnenlandse vluchten met vliegtuigmaatschappijen die niet het logo van KLM droegen.

In de sneltrein via Maastricht naar Belgie en Frankrijk kwam even na station Luik een Waal naast me zitten, tot Florence zelfs. Hij was iets jonger dan ik toen, namelijk 18 of 19. Hij had een jongere broer van Arnon Grunberg kunnen zijn, al schreef deze toen nog geen boeken.

De Waal studeerde architectuur in Florence. Hij had een korte vakantie bij zijn ouders in Belgie doorgebracht. De hele reis droeg hij een chique regenjas. Zijn haar was bruin krullend. Zijn Engels geaffecteerd, maar niet bekakt. Hij was in zekere zin de eenvoud zelf.

Decennia later trof ik mensen zoals hij, soms ouder, soms net zo jong, in Luik en andere Belgische steden. En twee keer in het restaurant van Chateau Neercanne. Toen kende ik Luik, Brussel en Namen beter dan Harlingen of Delfzijn, en niet omdat mijn Frans zo goed was.

De jonge student architectuur was uren bijzonder spraakzaam. Hij was mededeelzaam over Florence, architectuur en zijn literaire voorkeuren. Eenmaal gearriveerd in Florence deed ik er mijn voordeel mee. De stad was nog lang geen platgewalst pretpark in een hoogseizoen dat nu twaalf maanden duurt.

In Florence deed ik als 20-jarige wat ik tijdens vakanties daarvoor en daarna ook het liefste deed, namelijk doelloos wandelen en toeristische bezienswaardigheden niet speciaal opzoeken, maar ook niet ontwijken.

Ik was melancholisch van aard toen, als ik alleen was. Met GGZ-diagnoses associeerde ik dat nog lang niet, toen. Ik vond mezelf sinds de dood van mijn opa en oma het enige psychisch gezonde gezinslid in de boerenfamilie waar ik opgroeide. Dat vind ik bijna veertig jaar later nog steeds.

Mijn medische en niet-bestaande politiedossiers (ik heb een blanco strafblad) en GGZ-dossiers bewijzen het ten overvloede, voor zover die dossiers niet gehackt, vervalst en online verspreid zijn, net als mijn gehackte Facebook-Messengerberiochten, Hotmailberichten en mijn regelmatig gehacke Linkedinaccount en X(Twitter)-account

Als 20-jarige was ik nog geen functionele alcoholist, en nog niet merkbaar bipolair of manisch-depressief, zoals dat toen genoemd werd. Daarvoor leek ik teveel op mijn vrienden en vriendinnen van toen. En op mijn vader Pierre, net als ik een intelligente, gevoelige man die vatbaar was voor verslaving, maar minder zelfdestructief dan zijn jongste zoon na zijn 35ste. En ik leek ook op de Waalse student architectuur die me in de trein van Luik naar Florence gezelschap hield en een open boek voor me was. Waarvoor dank, tot op heden.

[voltereto]

JEF LEEMPOELS

(vía Portret van de schilder Jef Leempoels met zijn vrouw / Museum van de Stad Brussel - Broodhuis – Inventaris van het roerend erfgoed)

[rotterdamvanalles]

In de reizigerstunnel van het Centraal Station lezen reizigers mededelingen betreffende verstoorde treinenloop door de weersomstandigheden, 14 februari 1979.

Op 31 mei 1847, bijna acht jaar na de ingebruikname van de eerste spoorlijn in Nederland, kreeg ook Rotterdam zijn eerste treinverbinding. De lijn, tussen Amsterdam en Rotterdam, eindigt bij een provisorisch station in de buurt van de Delftse Poort, net buiten de stad. Anderhalf jaar na de opening krijgt de Maasstad zijn eerste echte station: een in neo-gothische stijl opgetrokken bouwwerk met twee rechthoekige torens en ramen en deuren in boogvorm. Het ‘Hollands Spoor’, zoals de lijn genoemd wordt, is alleen bestemd voor personenvervoer. Voor goederentransport is het te duur. Niettemin is het een commercieel succes: jaarlijks gaan er 50.000 biljetten over de toonbank.

Hoewel al vrij snel wordt geopperd de lijn door te trekken naar het zuiden, zal het bijna dertig jaar duren voordat dit plan werkelijkheid wordt. Aanvankelijk komt dat doordat de handelselite zich verzet. Die vreest dat het scheepvaartverkeer hinder zal ondervinden van de noodzakelijke spoorbrug. Daarna is het de aanleg van de Nieuwe Waterweg die prioriteit krijgt. En vervolgens ontstaat er nog gesteggel over het tracé. Maar in de jaren zeventig gaat de aanleg van de zuiderspoorlijn dan toch van start. Bij die gelegenheid wordt ook het station Delftse Poort enkele honderden meter naar het noordwesten verplaatst. Aan de noordkant van de Rotterdamse Diergaarde verrijst dan een ruim opgezet spoorwegemplacement. Het hoofdgebouw bestaat uit twee haaks op elkaar geplaatste vleugels in neo-renaissance stijl met in het midden een twee verdiepingen tellend gebouw waar onder meer de wachtruimten en de loketten te vinden zijn.

Hoewel het in de meidagen van 1940 flink beschadigd raakt, blijft dit station na de oorlog nog enkele jaren dienst doen. In 1957 opent het nieuwe stationsgebouw van architect Sybold van Ravesteyn zijn deuren. De naam Deftse Poort wordt ingeruild voor Rotterdam Centraal Station en niet ten onrechte want vanaf hier kan de reiziger nu bijna alle bestemmingen bereiken, inclusief Gouda en Utrecht. Bijna honderd jaar was de trein naar Utrecht namelijk vertrokken vanaf het Maasstation, in de buurt van het Haringvliet. In 1953 was echter een nieuw tracé via de Ceintuurbaan in gebruikgenomen en was dit station gesloopt. Alleen de Hofpleinlijn houdt nog tot 2010 een eigen station.

Architect Sybold van Ravesteyn ontwierp een markant stationsgebouw bestaande uit een centrale hal, twee vleugels aan weerszijden en perrons die door twee tunnels te bereiken waren. Voor het ontwerp liet Van Ravesteyn zich inspireren door de Italiaanse stationsbouw, waarvan het materiaalgebruik en de strakke lijnvoering een duidelijk voorbeeld zijn. Het gebruik van travertin, marmer en goudkleurig aluminium gaven het gebouw een bepaalde grandeur; de hardheid van strakke belijningen en het natuursteen suggereerden autoriteit. Op de perrons ontwierp Sybold van Ravesteyn de V-vormige betonnen perronoverkappingen en bijbehorende personeelsverblijven. Monumentaal waren ook de stationsklokken.

In 2004 werd begonnen met een totale herbouw van het oude station en omgeving. Dit om het toenemende verkeer van treinen, bijvoorbeeld de hogesnelheidstrein tussen Amsterdam, Brussel en Parijs te kunnen verwerken. Het oude station was te klein geworden om het grote aantal passagiers te verwerken. In 2008 werd het station van Van Ravesteyn gesloopt. Naast de nieuwbouw van het treinstation, werd ook het ondergrondse metrostation uitgebreid, van twee naar drie sporen. De metro werd aangesloten op de RandstadRail-verbinding met Den Haag Centraal en de Hofpleinlijn werd met een nieuwe tunnel op het Centraal Station verbonden. Op 13 maart 2014 is het nieuwe station officieel geopend door koning Willem-Alexander.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

[deyazoo]

Europees Parlementskandidaat Kenville Kleinmoedig: “SAMEN ZIJN WE DE VIJFDE STAD VAN NEDERLAND - EUROPA IS ER OOK VOOR ONS!”

“De belangen van Caribisch Nederland zijn vaak een nagedachte voor politiek Den Haag en Brussel. Hoewel de Caribische delen ongeveer net zoveel inwoners als Utrecht, de vierde stad van Nederland heeft en dus zeker moet meetellen.

ROTTERDAM – “De belangen van Caribisch Nederland zijn vaak een nagedachte voor politiek Den Haag en Brussel. Hoewel de Caribische delen ongeveer net zoveel inwoners als Utrecht, de vierde stad van Nederland heeft en dus zeker moet meetellen. Op 6 juni zijn de verkiezingen voor het Europarlement en is het ook het moment om die kracht te laten gelden. Europa is er ook voor ons”. Met die boodschap…

[positionerenrenaatvinckier]

Ons project onthult de verrassende relatie tussen mens en natuur – lees dieren - in een dichtbevolkt stedelijk gebied als Brussel. We tonen hoe de natuur voortdurend plotse wendingen neemt, waarbij het wegnemen van één element een gevolg heeft op het andere. Als er iets misgaat in een voedselketen, herstelt het dierenrijk zich op manieren die we vaak niet verwachten. Ons project wil dit soort verborgen interacties blootleggen. We willen dat de medemens op een andere manier kijkt naar haar relatie met dieren in de stad, en dat ze kritisch nadenken over hoe we gewoonlijk dingen doen in onze samenleving. We doen dit door gebruik te maken van een fabelachtige opbouw van een verhaal dat de luisteraar prikkelt en makkelijk doet volgen. De inhoud en de manier waarop het verteld wordt, daagt je uit om niet zomaar voor het algemene, voorgekauwde, droge pad te kiezen