#TheKing'sSpeech(2010)

[maxmaggr]

Η 7η Συμφωνία του Beethoven στον Κινηματογράφο

Πηγή εικόνας: slantmagazine.com Η 7η Συμφωνία του Beethoven, αποτελεί έως και σήμερα μία από τις πλέον αναγνωρισμένες του, με τις συνθέσεις του να γίνονται ερήμην του, σήμα κατατεθέν σε αμέτρητα έργα και δη του κινηματογράφου. Σκηνές ολόκληρες, αποδίδουν ένα μεγάλο μέρος της διασημότητας και της σημαντικότητάς τους, στην προκείμενη Συμφωνία και συγκεκριμένα το δεύτερό της μέρος (Allegreto). Τρεις, μεταξύ άλλων, ήταν οι φορές στις οποίες ο ρόλος της, ήταν πρωταγωνιστικός και αναφέρονται συγκεφαλαιωτικά στο παρακάτω άρθρο. Αξιομνημόνευτη εκδοχή δε, αποτελεί και η συμβολή του στο cult classic, «Zardoz» (του 1974). The King’s Speech (2010)

Πηγή εικόνας: paideufibupor.tk Η ιστορία ακολουθεί την διαδρομή του βασιλιά Γεωργίου του 6ου της Αγγλίας, ο οποίος από τα παιδικά του χρόνια αντιμετωπίζει έντονο πρόβλημα τραυλισμού. Τον «λόγο του βασιλιά» περατώνει αβίαστα -εν αντιθέσει με την φύση του ρόλου του- ο Colin Firth, ενώ τον ρόλο του καθοδηγητή του αλλά και σημαντικού ανθρώπου για την σταδιοδρομία του, αναλαμβάνει και αποθεώνει ο υποψήφιος για Όσκαρ, Geoffrey Rush. Στο πλάι του, στέκεται η ήρεμη δύναμη πίσω από τον θρόνο, η σύζυγός του, την οποία υποδύεται η Helena Bonham Carter. Παρά την σπιρτόζικη σκηνοθεσία και το υποκριτικό τρίδυμο-φωτιά που συνοδεύει το συναρπαστικό σενάριο, κατηγορηματικά η δυνατότερη σκηνή της ταινίας δίνει τα εύσημα στον θρυλικό Beethoven, ο οποίος πάνω από 200 χρόνια πριν, έδωσε την τιμή στους κοινούς θνητούς να απολαύσουν την 7η Συμφωνία του, η οποία έως και σήμερα «ντύνει» τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες κινηματογραφικές σκηνές. Έπειτα από δράματα, γιγαντιαίες προσπάθειες και υπέρ το δέον άγχος, ο βασιλιάς Γεώργιος έρχεται στην άβολη θέση να βγάλει ραδιοφωνικό λόγο εν όψει ενός φλέγοντος ζητήματος που αφορά όλη την χώρα. Όσο ο Γεώργιος πασχίζει να αποφύγει να πέσει στον δικό του λάκκο της καταστροφής, διατηρώντας ταυτόχρονα την απαραίτητη ψυχραιμία μπροστά σε ένα κοινό που αναμένει να ακούσει τα δυσάρεστα μαντάτα, ο Hooper κορυφώνει το σασπένς με τα εναλλασσόμενα κοντινά στους δύο πρωταγωνιστές και έπειτα στον λαό που αναμένει την ολοκλήρωση του λόγου. Παράλληλα, ηχεί η 7η Συμφωνία του Beethoven, μετατρέποντας μαγικά την σκηνή, σε έπος. https://www.youtube.com/watch?v=W9UktXoM6Zw Love Exposure (2008)

Πη��ή εικόνας: movfreak.blogspot.com   “Αν μπορώ να λαλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους, οι λόγοι μου ακούγονται σαν ήχος χάλκινης καμπάνας ή σαν κυμβάλου αλαλαγμός. Κι αν έχω της προφητείας το χάρισμα κι όλα κατέχω τα μυστήρια κι όλη τη γνώση, κι αν έχω ακόμα όλη την πίστη, έτσι που να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα. Κι αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα, κι αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δε μ’ ωφελεί. Εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη· εκείνος που αγαπάει δε ζηλοφθονεί· εκείνος που αγαπάει δεν κομπάζει ούτε περηφανεύεται· είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέθιστος· ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει. Δε χαίρεται για το στραβό που γίνεται, αλλά μετέχει στη χαρά για το σωστό. Εκείνος που αγαπάει, όλα τα ανέχεται· σε όλα εμπιστεύεται, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Ποτέ η αγάπη δε θα πάψει να υπάρχει. Τα θεία μηνύματα των προφητών κάποτε δε θα υπάρχουν πια· η γλωσσολαλία θα πάψει· θα σταματήσει η γνώση των μυστηρίων του Θεού. Γιατί και η γνώση μας και η προφητεία μας περιορίζονται μονάχα σ’ ένα μέρος της αλήθειας. Όταν όμως το τέλειο που περιμένουμε θα ’ρθεί, τότε το μερικό θα πάψει να υπάρχει. Μικρό παιδί όταν ήμουν, σαν μικρό παιδί μιλούσα, αισθανόμουν και σκεφτόμουν. Άντρας πια όταν έγινα, κατήργησα τους τρόπους του μικρού παιδιού. Αλήθεια, τώρα βλέπουμε τα πράγματα θαμπά, σαν μέσα από μεταλλικό καθρέφτη· τότε όμως πρόσωπο με πρόσωπο θα δούμε το Θεό. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος, τότε όμως θα γνωρίσω με πληρότητα, όπως και ο Θεός μ’ έχει γνωρίσει. Θα μείνουν τελικά για πάντα αυτά τα τρία: η πίστη, η ελπίδα κι η αγάπη. Και απ’ αυτά, το πιο σπουδαίο είναι η αγάπη.” - ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α΄ 13 Με αυτό τα παντοτινά επίκαιρο απόφθεγμα της Αγίας Γραφής, επιλέγει η Yoko να «σηκώσει» το ανάστημά της απέναντι στον Yu, που το μόνο που θέλει είναι να την πλησιάσει και να την αγαπήσει. Με ένα επιβλητικό κοντινό κόντρα πλονζέ, ηχητική υπόκρουση την 7η Συμφωνία του Beethoven και την Yoko να απαγγέλει αγριεμένη και να φιλοσοφεί για την ζωή όπως μόνο εκείνη ξέρει, ο εκκεντρικός Sion Sono, επιλέγει να διευρύνει το ήδη πελώριο χάσμα των πρωταγωνιστών του, που μάχονται ακούραστοι να ξεφύγουν από το βραχνά της εφηβείας και της γνώσης που τους εγκλωβίζει αιώνια στα βάθη της θλίψης και του θυμού, αλλά ίσως ακόμη και να δώσει έναν ισχυρό, αξιοπρεπή επίλογο σε ένα από τα κεφάλαια στα οποία είναι διαιρεμένη η ιστορία. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά δαιδαλώδες και βαρύγδουπο έργο, με πληθώρα συμβολισμών και αλληγοριών, θίγοντας όλους μας τους προβληματισμούς για πολύσημες έννοιες όπως: πίστη, ύπαρξη και αγάπη, στην οποία άλλωστε είναι αφιερωμένη η εν λόγω σκηνή και κατ' επέκταση ολόκληρη η ταινία. https://www.youtube.com/watch?v=tX32Aj-5OVo Irréversible (2002)

Πηγή εικόνας: kakaocdn.net Το σοκαριστικό ψυχολογικό θρίλερ του Gaspar Noé, κυκλοφόρησε το 2002 ως δεύτερη ταινία στην φιλμογραφία του σκηνοθέτη και συντάραξε τα πλήθη. Το δύσπεπτο περιεχόμενό του, είναι ικανό να προκαλέσει ακόμη και ναυτία, καταφέρνοντας για ακόμη μια φορά ο δημιουργός του, να προβοκάρει την διχογνωμία και την αντίδραση του κοινού. Η διασημότητά του, εκτός από τον πρωτότυπο τρόπο αφήγησης με τις ανακατεμένες χρονικά σκηνές, οφείλεται κατά έναν μεγάλο βαθμό σε εκείνη την περιβόητη απεχθή σκηνή του βιασμού της πρωταγωνίστριας. H Monica Belluci, δίνει το δικό της ρεσιτάλ, αποστομώνοντας τα πλήθη με το υποκριτικό της ταλέντο, αφήνοντας ψήγματα του πόνου που υπέστη, να διατρυπήσουν το κινηματογραφικό πανί και να εντυπωθούν στο μυαλό μας για πάντα. Η ταινία ακολουθεί ένα νεαρό ζευγάρι (πρωταγωνιστούν οι Monica Bellucci και ο Vincent Cassel) μετά την νυχτερινή του έξοδο και το επακόλουθο συμβάν που θα τους καταστρέψει επ’ αορίστου. Μετά από ένα συνονθύλευμα συγκλονιστικών σκηνών, ολοκληρώνεται με την... τελευταία (;), την οποία «φοδράρει» η 7η Συμφωνία του Beethoven, όσο η αιθέρια ύπαρξη της Bellucci, κείτεται στο καταπράσινο γρασίδι, χαζεύοντας το παιχνίδι των παιδιών την ίδια στιγμή που εμείς έχουμε ήδη υπάρξει μάρτυρες της τραγικής της κατάληξης, αδημονώντας να γυρίσουμε ξανά τον χρόνο πίσω (καθότι η ταινία μας καθησυχάζει ψεύτικα ότι αυτό φαντάζει εφικτό). https://www.youtube.com/watch?v=Di7jD-_ixo4   Read the full article