#Lucretius Şiirleri

[vazgectimwagnerden]

artık sanırım şehirde, kahvesini içen, belki o sırada kitap da okuyan, o an için şehrin diğer insanlarından ayrı kendince flaneur/flanöz bir tecrübe yaşayan, ama bir yandan da bu durumu fotoğraflayıp ya da hakkında yazıp paylaşan, ya da o esnada içten içe bunu yapmayı planlayan bir sürü tekil insan var. bugün onlardan biriydim.

cumartesi öğleden sonraları gidip kahve aldığım bir yer var, eğer dükkanın köşesindeki masa boşsa orada oturup biraz kitap okumaya da çalışıyorum ama elbette her seferinde dışarıdaki insanları izleyerek dikkatim dağılıyor, ancak bir iki bölüm okuyabiliyorum, sonra yürüme fikrine aldanıyorum... her neyse.

taksim'de olmak, şu son 1-2 sene içerisinde yaşananlar yüzünden fonda sürekli bir gerilim teması taşıyor. gezi zamanlarından polisin, barikatın vesair.. görüntüsüne varlığına bir aşinalık geliştirmiştim fakat şimdilerde çağrışımları daha farklı, ürkütücü.

children of men'in açılış sahnesinde.. burada ufak bir spoiler olabilir. açılış sahnesinde clive owen kahvesini alıp dışarı çıktığında bir patlama gerçekleşiyordu - ki children of men benim bildiğim en isabetli ama en romantik ama en karanlık distopya örneği herhalde.

ben kahvemi alıp dışarı çıkmadım, köşedeki masa boştu, biraz okudum, biraz dışarı baktım. elinde kontrbasa benzer bir enstrümanın kutusu ile bir adam geçti. arkasından tef'e benzer bir enstrüman kılıfıyla başka bir kız. onun arkasından da kutunun şeklinden hangi enstrümanı taşıdığını anlayamadığım başka bir adam.

fahrenheit 451'in "kitap-insanlar" fikrine bayılırım. kitaplar yok olmasın diye onları ezberlerinde tutan insanlar.  birisiyle tanışınca -merhaba ben lucretius-evrenin yapısı, merhaba ben turgut uyar-tüm şiirleri diyen insanlar mesela. buna benzer bir evrende, müzik enstrümanı-insanlar bulunduğunu, az önce önümden geçen 3 kişinin kontrbas,tef, ve ne olduğunu bilmediğim-enstrüman olduğunu düşünmeye çalıştım. üçüncüsünü tanımak için yanına gidip tanışmam, dinlemem/okumam gerekliydi.

dönüş yolunda insan-kitap'ın vitrininde bu exupery, dostoyevski kapaklarını gördüm. kendimden biraz utandım.. dedim ki, demek ki beyoğlu'na gelen bunca insanın hepsi bildik beyoğlu'nu öldürmek için burada değiller, dostoyevski ve küçük prens okuyacak olanları da buradalar, kitap-insanlar, enstrüman-insanlar.