#J.P. uit Rotterdam

[rotterdamvanalles]

Uitzicht vanaf de Euromast richting Rotterdam-Zuid, juli 1961. 🆕️

De Euromast werd ter gelegenheid van de internationale tuinbouwtentoonstelling Floriade in 1960 door architect Huig Maaskant en aannemer J.P. van Eesteren gebouwd in Het Park, vlak bij de ingang van de Maastunnel.

Architect Maaskant gebruikte als inspiratie voor het ontwerp de bemasting van een schip. Dit leidde tot de benaming Euromast. Het ontwerp van het restaurant met uitkijkplatform is gebaseerd op het kraaiennest in een scheepsmast (en soms ook zo genoemd) van waaruit men kan uitkijken over grote afstanden.

Het restaurant werd via opvijzelen in vijf dagen naar 100 meter hoogte gebracht. De toren werd op 32 meter hoogte voorzien van een replica van een scheepsbrug, waarbij het publiek een indruk kreeg van navigatieapparatuur en een kaartenkamer. De toren is gemaakt van gewapend beton en heeft een diameter van 9 meter en muren van 30 centimeter dik. Om het zwaartepunt zo laag mogelijk te houden - en daarmee de stabiliteit te vergroten - bestaat de fundering onder andere uit een blok beton van 1.900.000 kg. Het restaurant, gemaakt van staal, hangt 96 meter boven de grond en weegt 240.000 kg. Bezoekers worden naar het oorspronkelijke hoogste punt gebracht met twee liften die beide vier meter per seconde afleggen. Op heldere dagen is het mogelijk dertig kilometer ver te zien.

Het gebouw werd officieel geopend door prinses Beatrix op 25 maart 1960. De locatie was strategisch; wie naar Rotterdam reed over de toenmalige snelwegen, zag de (inclusief vlaggenmast) 107 meter hoge toren recht voor zich boven de stad uitsteken. Na de opening groeide de stad verder en de gebouwen werden hoger. Na enkele jaren rezen er gebouwen boven de Euromast uit, zoals in 1968 het gebouw van de Medische Faculteit aan de Westzeedijk, tien meter hoger.

In 1970 werd een 85 meter hoge stalen opbouw op de Euromast geplaatst, de Spacetower, waarmee de Euromast weer het hoogste bouwwerk van Rotterdam werd.

De fotograaf is Anna de Ruijter en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[rotterdamvanalles]

Het nieuwe hoofdkantoor van J.P. van Eesteren aan de Koningslaan in het Lage Land, najaar 1973. 🆕️

Dit in 1972 door architectenbureau Kraaijvanger ontworpen kantoorgebouw was het hoofdkantoor van aannemingsmaatschappij J.P. van Eesteren. In dit deel van deze woonwijk waren meer bedrijven gevestigd. De ligging, de draagstructuur en de verdiepingshoogte leenden zich goed voor de ombouw tot woningen en voor de toevoeging van een daklaag. De kolomafstanden van 3,60, 6,00 en 7,20 meter maakten de inpassing van acht galerijwoningen per laag mogelijk. Op de begane grond kwamen zes afwijkende types en op de daklaag vier grotere penthouses.

De wijk het Lage Land ontstond in het begin van de jaren zestig. De wijk werd zeer ruim opgezet (45 huizen per ha). Later heeft er enige verdichting plaatsgevonden. Toch blijft het een zeer ruime wijk met veel laagbouw.

De naam van de wijk is ontleend aan de polder die omstreeks 1860 door bemaling is ontstaan. Tot 1995 werd verondersteld dat het laagste punt van Nederland in deze polder lag: 6,67 meter beneden NAP. Door bebouwing vanaf de jaren zestig was dat echter niet meer het geval. De gemeente Rotterdam heeft langs de Prinsenlaan, een van de grote ontsluitingswegen van de wijk, een monument aangelegd, omgeven door een vijverpartij. In 1995 bleek uit een officiële meting echter, dat hier niet het laagste punt van Nederland ligt. Het allerlaagste punt van Nederland bleek toen een weiland in de Zuidplaspolder ten noordoosten van Nieuwerkerk aan den IJssel op een diepte van 6,74 meter onder NAP.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van rotterdamwoont.nl en van Wikipedia.

[rotterdamvanalles]

Kijk vanaf het Groothandelsgebouw op het Bouwcentrum met links Lutusca en op de achtergrond de Rotterdamsche Schouwburg, 1951.

Het Bouwcentrum Rotterdam was een Nederlands expertisecentrum voor de bouw opgericht in 1948. In de begintijd werd er de wederopbouw van de stadskern van Rotterdam gecoördineerd, en het bleef daarna functioneren als nationaal informatiecentrum over bouwen en wonen.

Het Bouwcentrum Rotterdam was gevestigd in een eigen gebouw tussen de Diergaardesingel en de Weena, dat was opgeleverd in 1948. Dit gebouw was ontworpen door de Rotterdamse architect Joost Willemsen Cornelis Boks en gebouwd door Bataafse Aannemings Mij (BAM).

De latere uitbreidingen aan het Weena en Kruisplein in 1955, 1965 en 1969 werden ook ontworpen door het bureau van Boks. Ze werden gebouwd door het bouwbedrijf J.P. van Eesteren, dat eerder het Groothandelsgebouw en Stadion Feijenoord bouwde.

Bij de uitbreiding in 1955 werd het Wall Relief no. 1 van de Britse beeldhouwer Henry Moore aan het gebouw toegevoegd. Het gebouw aan de Weena is in 2012 gesloopt om plaats te maken voor de nieuwe torenflat FIRST Rotterdam.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[rotterdamvanalles]

Het Westerkadehuis is een representatief vroeg-twintigste-eeuws kantoorgebouw en rijksmonument in het scheepvaartkwartier in Rotterdam, aan de Westerkade.

Het Westerkadehuis is ten behoeve van de Steenkolen Handelsvereeniging N.V. (S.H.V.) gebouwd in 1914-1916 naar ontwerp in overgangsarchitectuur van J.P. Stok Wzn. en G. Diehl, met decoraties in Nieuwe Kunststijl. Het ontwerp van het Westerkadehuis was het resultaat van een prijsvraag voor een nieuw hoofdkantoor voor de S.H.V.

Het kantoorgebouw is op de hoek Westerkade/Veerhaven gesitueerd. Het bestaat uit vijf bouwlagen, opgetrokken uit vulkanische natuursteen. Het pand heeft een klassieke indeling van een basement met rustica banden (begane grond en eerste verdieping), een middendeel met (gedeeltelijk) een pilasterorde (tweede en derde verdieping) en een afsluiting waarbij de vierde verdieping als een attiek fungeert. Het gebouw heeft een met leien gedekt schilddak en heeft een vrijwel symmetrische opbouw waarbij de hoekpartij het middendeel vormt en negen vensterassen breed is, met aan weerszijden een licht risalerend geveldeel (Westerkadezijde vijf vensterassen breed en Veerhavenzijde vier vensterassen breed). In de afgeronde middenpartij op de hoek bevindt zich de ingang die wordt geaccentueerd door vier pilasters met eigentijds vormgegeven atlanten - respektievelijk één met schop, twee kolensjouwers, en één met grondboor - die het balkon (drie vensterassen breed) op de tweede verdieping dragen, en door het verhoogde geveldeel met een klok en een klokkentorentje.

De twee topgevels bevatten in de punt reliëfs met voorstellingen ontleend aan de scheepvaart. Tussen de vensters op de tweede en derde verdieping is op de muurvlakken een cassettemotief aangebracht. De pilasters over deze twee verdiepingen van het middendeel hebben een gestileerd kapiteel. De rechthoekige vensters, met stalen kozijnen zorgen voor een sterke ritmering van de gevel. In het interieur zijn de hal en het trappenhuis nog vrijwel origineel. De ovaalvormige hal is geheel bekleed met turkoois geglazuurde tegels, waarin enkele stroken met reliëf. Het trappenhuis is bekleed met een lichtgekleurde tegel en heeft vensters voorzien van gebrandschilderd glas waarin de initialen van de firma (S.H.V.) en wapenschilden zijn afgebeeld.

Het kantoorgebouw met bijbehorende decoraties is van algemeen belang vanwege de architectuur en cultuurhistorische waarde, alsmede als belangrijk werk binnen het oeuvre van J.P. Stok Wzn. Tevens van belang wegens ensemblewaarde vanwege de beeldbepalende situering op de hoek van de Veerhaven in het vanouds door scheepvaart- en handelskantoren gedomineerde 'Nieuwe Werk' of Scheepvaartkwartier.

Fot en Informatie komt van wikipedia.

[rotterdamvanalles]

Van Nelle. Advertentie ca. 1930

Nelle was een Rotterdamse fabrikant van shag, sigaretten, koffie en thee.

In 1782 begonnen Johannes van Nelle en zijn vrouw Hendrica een winkel in koffie, thee en tabak aan de Leuvehaven in Rotterdam. Na het overlijden van Johannes van Nelle in 1811 zette zijn weduwe de winkel voort. In 1813 overleed ook de weduwe. Zoon Johannes van Nelle jr. en zijn zwager Abraham Goedkoop zetten de zaak voort onder de naam De Erven de Wed. J. van Nelle. Na de dood van Johannes van Nelle jr. nam de familie Van der Leeuw in 1837 een aandeel in de firma. Vanaf 1845 was Van Nelle in zijn geheel in handen van de familie Van der Leeuw.

Jacobus Johannes van der Leeuw bouwde het bedrijf tussen 1837 en 1881 uit. Hij legde wereldwijde handelscontacten, stichtte eigen plantages in Nederlands-Indië en bouwde de winkel uit tot een fabriek voor het branden van koffie en het verwerken van tabak en thee. Rond de eeuwwisseling werden koffie en thee steeds belangrijker. Het ging Van Nelle dan ook voor de wind. Het bedrijf onderscheidde zich door een geheel eigen aanpak, met aansprekende reclamefiguren als Piggelmee. De periode rond de Tweede Wereldoorlog was moeilijk voor Van Nelle. Maar vanaf de jaren vijftig ging het onder de leiding van directeur J.P. Coelingh weer beter. De introductie van de eerste versgemalen vacuümverpakte koffie onder de naam Supra in 1962 heeft hier in belangrijke mate aan bijgedragen.

In 1916 kocht de firma Van Nelle een terrein langs de Schie in de toenmalige gemeente Overschie. Hier werd onder leiding van Cees van der Leeuw de wereldberoemde Van Nellefabriek gebouwd door J.A. Brinkman en L.C. van der Vlugt. Deze fabriek werd het schoolvoorbeeld van het nieuwe bouwen en is gebouwd tussen 1927 en 1929.

Op 1 oktober 1954 trok de laatste Van der Leeuw zich terug uit de directie. Van Nelle werd toen een naamloze vennootschap. In 1977 verwierf het Amerikaanse Standard Brands na een jarenlange samenwerking alle aandelen van Van Nelle. In 1985 werd het bedrijf - door een zogenaamde managementbuy-out - weer geheel zelfstandig. In 1989 werd Van Nelle overgenomen door concurrent Sara Lee/Douwe Egberts. Douwe Egberts sloot alle productiefaciliteiten en reduceerde Van Nelle tot een merknaam.

In 1998 heeft de Engelse firma Imperial Tobacco de shag- en sigarettenafdeling overgenomen, waarna de vestigingen in Drachten en Meppel gesloten werden. De eigenaar veranderde in 2016 zijn bedrijfsnaam naar Imperial Brands.

Inmiddels is de Van Nellefabriek herbestemd en huisvest deze naast een groot vergader-, congres- en evenementencentrum meer dan honderd bedrijven op het terrein.

Het gebouw werd in juni 2014 tijdens de 38e sessie van de UNESCO Commissie voor het Werelderfgoed erkend als monument van cultureel werelderfgoed en toegevoegd aan de werelderfgoedlijst.

Advertentie en informatie komen van wikipedia.

[rotterdamvanalles]

Brand in het Groothandelsgebouw 1970.

Op 5 januari 1970 raakte de lokatie in het Groothandelsgebouw ernstig beschadigd bij een brand. Deze brand openbaarde zich rond 20.45 bij Dehnert & Jansen door de rookontwikkeling. De oorzaak bleek echter te liggen in het magazijn van Van Gend & Loos.

In eerste instantie leek het mee te vallen, maar het vuur verspreidde zich in het gebouw via schachten en leidingen. Uiteindelijk raakte ook de kit- en lijmvoorraad van Dehnert en Jansen bij de brand betrokken en het gevolg laat zich raden. De lokatie raakte zwaar beschadigd en Deja heeft ruim een jaar (deels) op andere lokaties gewerkt, elders in Rotterdam, maar bv. ook bij het distributiecentrum van het bedrijf in Vlaardingen.

Op 1 november 2004 maakte het bedrijf bekend de activiteiten van collega-grossier Wyers Interior Collections BV (Wyers) over te nemen. Wyers Interior Collections kwam voort uit het in 1797 opgerichte textielbedrijf van J.P. Wyers.

Dehnert & Jansen werd op 26 januari 2006 failliet verklaard.

Foto uit eigen fotoarchief en informatie komt van wikipedia.

[rotterdamvanalles]

De Euromast is een uitkijktoren in de Nederlandse stad Rotterdam. Met 185 meter is het de hoogste toren van Nederland die open is voor publiek. Door de vorm is de toren goed herkenbaar in de skyline van Rotterdam, geopend 1960

De Euromast werd ter gelegenheid van de Floriade in 1960 door architect Huig Maaskant en aannemer J.P. van Eesteren neergezet in Het Park, vlak bij de ingang van de Maastunnel.

Architect Maaskant gebruikte als inspiratie voor het ontwerp de bemasting van een schip. Dit leidde tot de benaming Euromast, waar mast in meerdere talen refereert naar scheepsmast. Het ontwerp van het restaurant met uitkijkplatform is gebaseerd op het kraaiennest in een scheepsmast (en soms ook zo genoemd) van waaruit men kan uitkijken over grote afstanden.

Het restaurant werd via opvijzelen in vijf dagen naar 100 meter hoogte gebracht. De toren werd op 32 meter hoogte voorzien van een replica van een scheepsbrug, waarbij het publiek een indruk kreeg van navigatieapparatuur en een kaartenkamer.[3] De toren is gemaakt van gewapend beton en heeft een diameter van 9 meter en muren van 30 centimeter dik. Om het zwaartepunt zo laag mogelijk te houden - en daarmee de stabiliteit te vergroten - bestaat de fundering onder andere uit een blok beton van 1.900.000 kg. Het restaurant, gemaakt van staal, hangt 96 meter boven de grond en weegt 240.000 kg. Bezoekers worden naar het oorspronkelijke hoogste punt gebracht met twee liften die beide vier meter per seconde afleggen.

Het gebouw werd officieel geopend door prinses Beatrix op 25 maart 1960. De locatie was strategisch; wie naar Rotterdam reed over de toenmalige snelwegen, zag de (inclusief vlaggenmast) 107 meter hoge toren recht voor zich boven de stad uitsteken. Na de opening groeide de stad verder en de gebouwen werden hoger. Na enkele jaren rezen er gebouwen boven de Euromast uit, zoals in 1968 het gebouw van de Medische Faculteit aan de Westzeedijk, tien meter hoger.

Foto komt uit de collectie van Stadsarchief Rotterdam en Informatie komt van wikipedia.

[rotterdamvanalles]

Glazenwassers aan het werk op de Euromast, 1960.

De Euromast werd ter gelegenheid van de Floriade in 1960 door architect Huig Maaskant en aannemer J.P. van Eesteren neergezet in Het Park, vlak bij de ingang van de Maastunnel.

Architect Maaskant gebruikte als inspiratie voor het ontwerp de bemasting van een schip. Dit leidde tot de benaming Euromast, waar mast in meerdere talen refereert naar scheepsmast. Het ontwerp van het restaurant met uitkijkplatform is gebaseerd op het kraaiennest in een scheepsmast (en soms ook zo genoemd) van waaruit men kan uitkijken over grote afstanden.

Het restaurant werd via opvijzelen in vijf dagen naar 100 meter hoogte gebracht. De toren werd op 32 meter hoogte voorzien van een replica van een scheepsbrug, waarbij het publiek een indruk kreeg van navigatieapparatuur en een kaartenkamer. De toren is gemaakt van gewapend beton en heeft een diameter van 9 meter en muren van 30 centimeter dik. Om het zwaartepunt zo laag mogelijk te houden - en daarmee de stabiliteit te vergroten - bestaat de fundering onder andere uit een blok beton van 1.900.000 kg. Het restaurant, gemaakt van staal, hangt 96 meter boven de grond en weegt 240.000 kg. Bezoekers worden naar het oorspronkelijke hoogste punt gebracht met twee liften die beide vier meter per seconde afleggen. Het gebouw werd officieel geopend door prinses Beatrix op 25 maart 1960.

De fotograaf is Cock Tholens en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[rotterdamvanalles]

Fietsers bij de ingang van de Maastunnel, aan de zijde van de Parkkade, 23 maart 1967.

Na de Eerste Wereldoorlog werden de plannen voor een tweede vaste oeververbinding tussen Noord en Zuid steeds concreter. In 1929 ontstond het eerste idee voor een tunnel tussen Park en Charlois, die het scheepvaartverkeer niet zou hinderen. Rijkswaterstaat had in 1935 voorkeur voor een 60 meter hoge hangbrug. Wegens technische en financiële problemen kreeg een tunnel in 1937 de voorkeur. De tunnel werd ontworpen door J.P. van Bruggen, directeur van Gemeentewerken en stadsarchitect A. van der Steur.

De Maastunnel is gebouwd volgens de zinkmethode: negen geprefabriceerde betonnen segmenten van 61 meter lang, 25 meter breed en 9 meter hoog zijn tussen 1939 en eind 1940 in een uitgebaggerde sleuf afgezonken. Vervolgens werden de tussenschotten weggebroken en werd de tunnel afgebouwd. De tunnel is ongeveer een kilometer lang; het diepste gedeelte ligt 20 meter beneden N.A.P.

De ventilatiekanalen liggen in het gedeelte onder water onder de verkeersbuizen en in het landgedeelte boven de buizen. De tunnelbuizen zijn vanwege de hygiëne bekleed met ongeveer 800.000 witte keramische tegels. De autobanen sluiten aan op de Pleinweg op Zuid en de tunneltraverse in Noord. Aan de noordkant is een groot verkeersplein op de kruising met de Westzeedijk aangelegd, het Droogleever Fortuynplein, genoemd naar de initiatiefnemer van de Maastunnel.

Toegangsgebouwtjes, garages en de imposante ventilatiegebouwen vormen de enige bovengrondse tekenen van de aanwezigheid van de Maastunnel.

De fiets- en voetgangerstunnel komt via lange roltrappen uit in aparte toegangsgebouwtjes. In de gebogen wanden boven de beide roltrappen zijn mozaïeken van Jaap Gidding aangebracht. Aan de noordkant zijn schepen, auto's en fietsen afgebeeld, aan de zuidkant zeemeerminnen, vissen en golven.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van rotterdam.nl.

[rotterdamvanalles]

Stadion Feyenoord aan de Olympiaweg, 1937.

Door Feyenoords successen in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw was het terrein van de voetbalclub aan de Kromme Zandweg veel te klein. Feyenoordvoorzitter Leen van Zandvliet slaagt er, na jaren ijveren, in om met hulp van notabelen - onder wie havenbaron Van Beuningen -, een groot voetbalstadion ‘op Zuid’ te verwezenlijken. Via de oprichting van een NV werd het ambitieuze project gefinancierd. Het complex, met de officiële naam Stadion Feijenoord, werd ontworpen door de architecten Brinkman en Van der Vlugt in de trant van het Nieuwe Bouwen, een zakelijke bouwstijl met veel glas, staal en beton. Vanwege de ovale hoofdvorm stond het complex in de volksmond al snel bekend als De Kuip.

Brinkman en Van der Vlugt, geïnspireerd door het stadion van Arsenal in Londen, maakten een stadion in twee verdiepingen, waarbij het publiek dicht op het veld zat. De tribunes kenden een optimale zichtlijn, mede doordat de constructie-elementen aan de buitenzijde waren geplaatst en de hoeken waren afgerond. Tussen 1935 en 1936 werd het - afgezien van de betonnen tribunes - geheel in staal geconstrueerde gebouw door aannemer J.P. van Eesteren gebouwd. Op 16 september 1935 werd de eerste paal geslagen door Puck van Heel.

De openingswedstrijd tussen Feyenoord en het Antwerpse Beerschot vond plaats op 27 maart 1937. Vertegenwoordiger van de koningin Jhr. De Beaufort opende het stadion en burgemeester Droogleever Fortuyn trapte af. De RET vervoerde die dag vijfentwintigduizend passagiers van en naar het stadion aan de Kreekweg. Feyenoord won onder aanvoerder Puck van Heel de wedstrijd voor circa zevenendertigduizend toeschouwers met 5-2.

Stadion Feijenoord, zoals de officiële naam luidt, telde vijfenzestigduizend plaatsen. Met een spoorweghalte en trams voor de deur bleek het stadion al snel uitstekend te voldoen. In 1957 kreeg De Kuip, met Feyenoord als de vaste bespeler, een lichtinstallatie.

De prentbriefkaart komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

[rotterdamvanalles]

Lossen bij de Van Nellefabriek, 1957. De foto is tot en met zondag te zien bij Caption Photogallery op Haute Photographie in het Keilepand. Een evenement in het kader van de Rotterdam Art Week.

Van Nelle was een Rotterdamse fabrikant van shag, sigaretten, koffie en thee.

In 1782 begonnen Johannes van Nelle en zijn vrouw Hendrica een winkel in koffie, thee en tabak aan de Leuvehaven in Rotterdam. Na het overlijden van Johannes van Nelle in 1811 zette zijn weduwe de winkel voort. In 1813 overleed ook de weduwe. Zoon Johannes van Nelle jr. en zijn zwager Abraham Goedkoop zetten de zaak voort onder de naam De Erven de Wed. J. van Nelle. Na de dood van Johannes van Nelle jr. nam de familie Van der Leeuw in 1837 een aandeel in de firma. Vanaf 1845 was Van Nelle in zijn geheel in handen van de familie Van der Leeuw.

Jacobus Johannes van der Leeuw bouwde het bedrijf tussen 1837 en 1881 uit. Hij legde wereldwijde handelscontacten, stichtte eigen plantages in Nederlands-Indië en bouwde de winkel uit tot een fabriek voor het branden van koffie en het verwerken van tabak en thee. Rond de eeuwwisseling werden koffie en thee steeds belangrijker. Het ging Van Nelle dan ook voor de wind. Het bedrijf onderscheidde zich door een geheel eigen aanpak, met aansprekende reclamefiguren als Piggelmee. De periode rond de Tweede Wereldoorlog was moeilijk voor Van Nelle. Maar vanaf de jaren vijftig ging het onder de leiding van directeur J.P. Coelingh weer beter. De introductie van de eerste versgemalen vacuümverpakte koffie onder de naam Supra in 1962 heeft hier in belangrijke mate aan bijgedragen.

In 1916 kocht de firma Van Nelle een terrein langs de Schie in de toenmalige gemeente Overschie. Hier werd onder leiding van Cees van der Leeuw de wereldberoemde Van Nellefabriek gebouwd door J.A. Brinkman en L.C. van der Vlugt. Deze fabriek werd het schoolvoorbeeld van het nieuwe bouwen en is gebouwd tussen 1927 en 1929.

De fotograaf is Carel Blazer en de foto komt van het Maria Austria Instituut. De informatie komt van Wikipedia, https://www.facebook.com/captionphotogallery en https://www.facebook.com/Hauterotterdam/.

[rotterdamvanalles]

Gezicht in de Da Costastraat, 1918-1922. Op de voorgrond de Nicolaas Beetsstraat.

Isaäc da Costa (Amsterdam, 14 januari 1798 - 28 april 1860) was een Amsterdams dichter en historicus. Da Costa kwam uit een welgesteld joods bankiersgezin. Hij volgde de Latijnse school en werd op vijftienjarige leeftijd lid van het Israëlitisch genootschap 'Concordia Crescimus'.

Zijn leraar Hebreeuws, Mozes Lemans, bracht hem in contact met Willem Bilderdijk, wiens leerling hij werd. Hij schreef liederen en politieke poëzie; zo heeft hij ook geschreven voor Nederlandsche Stemmen, een tijdschrift van het Réveil. Zelf meende hij dat zijn levensroeping het bestuderen van theologie, letterkunde en geschiedenis was. Hij promoveerde in 1818 in de rechten en in 1821 in de letteren.

Nicolaas Beets (Haarlem, 13 september 1814 – Utrecht, 13 maart 1903), ook bekend onder het pseudoniem Hildebrand, was een Nederlandse auteur, dichter, predikant en hoogleraar.

Nicolaas Beets werd in Haarlem geboren als de zoon van een apotheker en studeerde van 1833 tot 1839 theologie aan de Rijksuniversiteit van Leiden (toen nog Academie geheten), waar hij in 1839 promoveerde tot doctor in de theologie. In zijn studententijd maakte hij dankzij zijn uit Engeland afkomstige vriend John Ingram Lockhart (1812-1889) kennis met het werk van de Engelse dichter Byron en schreef dichtstukken in diens trant, zoals 'José' (1834), 'Kuser' (1835) en 'Guy de Vlaming' (1837). Hij was bevriend met Johannes Kneppelhout ('Klikspaan'), Bernard Gewin ('Vlerk') en J.P. Hasebroek ('Jonathan') met wie hij samen met andere studenten een letterkundige club vormde.

De prentbriefkaart komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[rotterdamvanalles]

De Euromast in aanbouw, maart 1959.

De Euromast werd ter gelegenheid van de Floriade in 1960 door architect Huig Maaskant en aannemer J.P. van Eesteren neergezet in Het Park, vlak bij de ingang van de Maastunnel.

Architect Maaskant gebruikte als inspiratie voor het ontwerp de bemasting van een schip. Dit leidde tot de benaming Euromast, waar mast in meerdere talen refereert naar scheepsmast. Het ontwerp van het restaurant met uitkijkplatform is gebaseerd op het kraaiennest in een scheepsmast (en soms ook zo genoemd) van waaruit men kan uitkijken over grote afstanden.

Het restaurant werd via opvijzelen in vijf dagen naar 100 meter hoogte gebracht. De toren werd op 32 meter hoogte voorzien van een replica van een scheepsbrug, waarbij het publiek een indruk kreeg van navigatieapparatuur en een kaartenkamer. De toren is gemaakt van gewapend beton en heeft een diameter van 9 meter en muren van 30 centimeter dik. Om het zwaartepunt zo laag mogelijk te houden - en daarmee de stabiliteit te vergroten - bestaat de fundering onder andere uit een blok beton van 1.900.000 kg. Het restaurant, gemaakt van staal, hangt 96 meter boven de grond en weegt 240.000 kg. Bezoekers worden naar het oorspronkelijke hoogste punt gebracht met twee liften die beide vier meter per seconde afleggen.

Het gebouw werd officieel geopend door prinses Beatrix op 25 maart 1960. De locatie was strategisch; wie naar Rotterdam reed over de toenmalige snelwegen, zag de (inclusief vlaggenmast) 107 meter hoge toren recht voor zich boven de stad uitsteken. Na de opening groeide de stad verder en de gebouwen werden hoger. Na enkele jaren rezen er gebouwen boven de Euromast uit, zoals in 1968 het gebouw van de Medische Faculteit aan de Westzeedijk, tien meter hoger. In 1970 werd een 85 meter hoge stalen opbouw op de Euromast geplaatst, de Space Tower.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[rotterdamvanalles]

Het kraaiennest van de Euromast wordt in vijf dagen tijd opgevijzeld naar honderd meter hoogte, juli 1959.

De Euromast werd ter gelegenheid van de Floriade in 1960 door architect Huig Maaskant en aannemer J.P. van Eesteren neergezet in Het Park, vlak bij de ingang van de Maastunnel.

Architect Maaskant gebruikte als inspiratie voor het ontwerp de bemasting van een schip. Dit leidde tot de benaming Euromast, waar mast in meerdere talen refereert naar scheepsmast. Het ontwerp van het restaurant met uitkijkplatform is gebaseerd op het kraaiennest in een scheepsmast (en soms ook zo genoemd) van waaruit men kan uitkijken over grote afstanden.

Het restaurant werd via opvijzelen in vijf dagen naar 100 meter hoogte gebracht. De toren werd op 32 meter hoogte voorzien van een replica van een scheepsbrug, waarbij het publiek een indruk kreeg van navigatieapparatuur en een kaartenkamer. De toren is gemaakt van gewapend beton en heeft een diameter van 9 meter en muren van 30 centimeter dik. Om het zwaartepunt zo laag mogelijk te houden - en daarmee de stabiliteit te vergroten - bestaat de fundering onder andere uit een blok beton van 1.900.000 kg. Het restaurant, gemaakt van staal, hangt 96 meter boven de grond en weegt 240.000 kg. Bezoekers worden naar het oorspronkelijke hoogste punt gebracht met twee liften die beide vier meter per seconde afleggen.

Het gebouw werd officieel geopend door prinses Beatrix op 25 maart 1960. De locatie was strategisch; wie naar Rotterdam reed over de toenmalige snelwegen, zag de (inclusief vlaggenmast) 107 meter hoge toren recht voor zich boven de stad uitsteken. Na de opening groeide de stad verder en de gebouwen werden hoger. Na enkele jaren rezen er gebouwen boven de Euromast uit.

In 1970 werd een 85 meter hoge stalen opbouw op de Euromast geplaatst, de Space Tower, waarmee de Euromast weer het hoogste bouwwerk van Rotterdam werd. De toren had nu een totale hoogte van 185 meter.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[rotterdamvanalles]

De beginfase van het opvijzelen van het kraaiennest van de Euromast, 10 juli 1959.

De Euromast is met 185 meter de hoogste toren van Nederland die open is voor publiek. De Euromast werd ter gelegenheid van de Floriade in 1960 door architect Huig Maaskant en aannemer J.P. van Eesteren neergezet in Het Park, vlak bij de ingang van de Maastunnel.

Het gebouw werd officieel geopend door prinses Beatrix op 25 maart 1960. De locatie was strategisch gekozen; wie naar Rotterdam reed over de toenmalige snelwegen, zag de (inclusief vlaggenmast) 107 meter hoge toren recht voor zich boven de stad uitsteken. Na de opening groeide de stad verder en de gebouwen werden hoger. Na enkele jaren rezen er gebouwen boven de Euromast uit, zoals in 1968 het gebouw van de Medische Faculteit aan de Westzeedijk, tien meter hoger.

In 1970 is een 85 meter hoge opbouw op de Euromast geplaatst; de Space Tower, waarmee de Euromast weer het hoogste bouwwerk van Rotterdam werd. De toren heeft nu een totale hoogte van 185 meter. Bezoekers kunnen met de Euroscoop, een lift die rondom beglaasd is, vanaf het Euroscoopdek op 112 meter hoogte naar het hoogste punt op 180 meter. Hierbij draait de lift langzaam rond, zodat de bezoekers aan alle kanten naar beneden kunnen kijken. Bezoekers worden naar het oorspronkelijke hoogste punt gebracht met twee liften die beide vier meter per seconde afleggen.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[rotterdamvanalles]

Zicht op het Bouwcentrum met op de voorgrond het hertenkamp en links het Groothandelsgebouw aan het Weena, 1981.

Het Bouwcentrum Rotterdam was gevestigd in een eigen gebouw tussen de Diergaardesingel en de Weena, dat was opgeleverd in 1948. Dit gebouw was ontworpen door de Rotterdamse architect Joost Willemsen Cornelis Boks en gebouwd door Bataafse Aannemings Mij (BAM).

De latere uitbreidingen aan het Weena en Kruisplein in 1955, 1965 en 1969 werden ook ontworpen door het bureau van Boks. Ze werden gebouwd door het bouwbedrijf J.P. van Eesteren, dat eerder het Groothandelsgebouw en Stadion Feijenoord bouwde.

Het Bouwcentrum was opgezet als documentatie- en informatiecentrum voor de bouwwereld, en stimuleerde onderzoek op dat gebied. Vanaf de beginjaren leverde het Bouwcentrum onder de titel Documentatie bouwwezen periodiek statistische gegevens over bouwprijzen. Daarnaast werd er het tijdschrift BOUW uitgegeven en werd over vele specifieke onderwerpen gepubliceerd in het Nederlands en Engels.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia