#Himig ng Pag-ibig

[ano-po]

FILIPINO SONGS THAT REMIND ME OF TIMES I NEVER HAD BUT FELT SO REAL

1. Those afternoons by our kubo and I'm playing at the diy swing set my papa made under a mango tree.

🎵Pag-asa by Asin

2. That time I'm playing guitar under the tree a top a short hill over-looking the palayan.

🎵Kanlungan by Noel Cabangon

🎵Himig ng Pag-ibig by Asin

3. Nights when the moon is at it's biggest and I'm at my parent's banggka, supposedly night fishing, but is really going to meet my sea-creature/sea-spirit lover, even after knowing that they affect my sanity bit by bit.

🎵Buwan by Kitchie Nadal

4. Early mornings in the mountains of Sierra Madre as a tribe person, after operating my 18k coffee maker and looking over at all the vegetation and hearing the birds sing.

🎵Dosayan by Grace Nono

[rosetintedew]

Ligaya, tamis ng pusong buhay-dagat; mga ala-alang ngayon ay pait at hinagpis na lang.

ako na yata ’yung pinaka-masayang tao tuwing kasama kita. sa isang sulyap mo ay mararamdaman ang awit ng mga sirena sa puso kong malaon nang nauukit ng buhanging wagas—tulad ng init ng araw na naghahalo sa alon na umaabot hanggang sa malalayong dalampasigan, gayundin ang akit na sumasalimbay sa bawat paglapat ng mga paa mo sa tubig na para bang buong mundo ay natutunaw sa’yong grasya. kung naririnig mo man ang pag-awit nila ng walang-katapusang serenata, ito ay tanging tugon sa aking sinisinta, sa’yo, na umiindak sa tugtuging aking nililikha. pinagmamasdan ang repleksiyon habang nagtatampisaw; hinahawakan ang malambot mong kamay habang pinagmamasdan ang pag-silay ng araw at nagngingitian na para bang nakikita lang ang isa’t-isa. ikaw ang pintig ng puso, ang init ng araw ko, at ang kislap ng gabi ko; kasama ka sa mga ala-alang hinding-hindi ko gugustuhing makalimutan.

Ligaya, pakinggan mo ang alingawngaw ng pag-ibig na nagmumula sa kalaliman ng damdamin ko, sabihin mo kung naririnig mo ’yung himig ng pusong handang mag-tanggol ng pag-sinta sa kabila ng lahat ng hamon at unos. tuwing binabanggit mo ’yung pangalan ko, nasa ilalim ako ng ilalim, na para bang napunta ako sa paraisong hindi ko alam ay namamalagi pala [ naisip ko na bagay ang pangalan ko sa apelyido mo ] habang ang halimunmon mo ay patuloy na nakikisabay sa simoy ng hangin tulad ng halimuyak ng mga bulaklak na nakikita ko sa hardin niyo. nararamdaman mo ba ’yung mata kong mukha mo lang ang tinititigan habang nakikipag-laro ka sa tubig? [ mas lalo ka lang gumanda sa paningin ko nang sumalamin ang sinag ng araw sa’yo ] malamang ay nakita mo rin ’yung labi kong pinipigilan ang pag-ngiti sa sobrang kilig. tuwing sinasabi mo ang pariralang “Isagani, aking minamahal”, ang pagmumula ng pisngi ko ay nagiging alon na sumisidhi at sumisiklab; hindi mapigilang sumulpot at hindi mapigilang tumigil. ganito mo pinupuno ng kasiyahan ang puso’t kaluluwa ko.

pero, bakit ngayon, sa kalagitnaan ng makulimlim at umuulang gabi mo pa isinagawa ang huling yakap mo? [ sabihin mo nga na nananaginip lang ako at hindi ito totoo ] parang-awa mo na, Ligaya—huwag mo akong iwan. ikaw ’yung una kong minahal at mamahalin pa rin hanggang sa pag-tanda. huwag nating hayaan na mauwi ang lahat sa mga ala-alang mababaon lang ng limot dahil hindi ko kaya—hindi ko alam kung paano na wala ka. bumabalik-balik ang pag-asa sa isip ko, na sana ay muli kitang makita, masilayan ang mga mata mo, marinig ang tinig mo. [ nandito ako, patuloy na bumubulong sa mga pangako ng kahapon at nagbabalik-tanaw sa mga sandaling magkasama tayo ] alam kong ikakasira ko lang kung hanggang ngayon ay iniisip pa rin kita—pero hindi ko kaya. [ ikaw pa rin ang sinisigaw ng puso ko ] sa isang sulyap mo, dati ay nagiging awit ng saya na ngayon ay himutok na lang; lahat ng mga sinabi mo sa’kin noon ay nauupos na tila mga kandila na unti-unting namamatay.

ang bawat umaga noon ay isang pagkakataon na muling masilayan ang ngiti mo habang dinidiligan ang paborito mong bulaklak at ang bawat gabi ay pagkakataon na maging maligaya habang nanonood tayo ng pelikula. ’yung pareho tayong pagod mula sa trabaho at parehong nakakunot ang kilay natin pero ’di nag-tagal ay maligaya na ulit dahil nakita ang paborito mong karakter—makita lang na masaya ka, masaya na rin ako. makita lang na naka-relaks ang katawan mo, nawawala na rin ang pagod ko. at kadalasan, kapag natapos na ’yung isang oras at tatlumpu’t-dalawang minuto, madadatnan ko na lang ’yung hitsura mong alam ko ay natutulog na [ at palagi kong nararamdaman ang biglaang pag-udyok na mag-tanim ng halik sa’yong noo ]. ngayon? ang bawat umaga ay umaasa na lang sa salamisim at ang bawat gabi ay nagiging saksi sa pagtitiis ng pangungulila sa’yo. iniwan mong sumasakit ang ulo ko, ang mga ala-ala natin ay piraso ng hinagpis na nagbabadyang mawala na lang sa mga palad ko.

Ligaya, mula sa mga butil ng ulan na yumuyuko’t umiiyak, hinahanap-hanap ko ang mga paglalakbay, halakhak, at lihim na pag-iibigan; sa bawat hakbang ko, lalo lang akong nawawala sa dilim at hindi ko alam kung paano magsisimula ulit. ano ginawa mo sa’kin? patuloy akong naputol na parang mga alon na walang tigil na bumabasag sa pader ng puso kong matagal nang nadurog. minahal mo nga ako at minahal din kita. ang problema nga lang, ipinagtanggol kita pero ako ’yung hindi ipinaglaban. Ligaya, napaka-lupit mo naman pala kung makamtan.

[hwspirilovebot]

Was litsening to my favorite song "Di na muli" and for some reason, my brain decided to make me cry and wired my mind that this is Piri, singing about his dead hero friends like Rizal and Antonio Luna in a bar during national heroes day.

And it hit more when the line "Binawi buhay mo ng walang sabi, binubulong ko sa sarili. Mahal kita hanggang sa huli" which just sealed the tone.

Also imagining him forcing himself to remove himself from existing portraits or pictures that they have together for museum purposes.

I apologize for my late response, I was not in a good place (I'm in my dormitory, going crazy)

Piri's a sentimental person, and combine that with the curse of immortality, I can definitely see him reminisce a lot. He definitely keeps photocopies of his original pics with revolutionary heroes before donating them to museums. He definitely still have their letters and would often reread them. I could picture him listening to Asin's Himig ng Pag-ibig too. It's more about longing than nostalgia, but it's still about love being compared to freedom 😔

[delfindakila]

May Hihigit Pa Kaya?

Walang pagkakaiba ang mga sasakyan Magara man at modelong kotse Karag-karag man ang minamaneho Traysikel, kalesa o kariton Ang kalsadang dadaanan, lubak-lubak man o kapatagan, pareparehong Makakarating sa paroroonan.

Kahit gaano karangya at tibay ng bahay Subalit ang nakatira ay walang kasiyahan Daig ng munting kubo na ang nakatira Ay buong pamilyang masaya at kuntento.

Kahit kaya ng bulsa mong makabil Ng mamahaling bagong relo Ang oras ay hindi mabibili o maibabalik Kapag pinalagpas mo ang swerte.

Kung wala kang kontrol o kabubusugan Sa mga pagkaing swabe at masasarap Kahit anong galing ng doktor mo Sa alta-presyon wala kang ligtas.

Ang tapat na pag-ibig at pagmamahal Ay hindi mabibili ng kapangyarihan Walang katumbas na kapalit o salapi Kahit daanin sa santong paspasan.

Ano mang lambot ng kutson at unan Mabangong kwartong aircondition At mga romantikong musikang himig Hindi mo maipagpapalit at wala nang Hihigit pa sa mahimbing na pagtulog.

Kung ikaw ay nasa dalampasigan At nakikinig ng yaut-itong mga alon Kasabay pa ng sariwang ihip ng hangin Musika ng kalikasa’y walang kapalit.

Babalik ka rin ✍️- Manuel D. Baldemor

[rmlartandstory]

Remember that this is a fictional story and the names and places mentioned do not represent real people or places. This story contains mature themes and scenes of a sexual nature. For readers 18 years of age and older only.

Prologue.

Ang ulan ay parang isang malungkot na himig na tumutugtog sa aking puso. Sa bawat patak nito, bumabalik ang mga alaala ng aming pagkabata, ang panahon kung kailan masaya kaming nagtatampisaw sa ulan. Ngayon, habang nakatitig ako sa labas ng bintana, nararamdaman ko ang pagmamahal na hindi ko maamin, ang pag-asa na hindi ko maabot.

Mara, my friend, is my inspiration. Her eyes, her smile, her voice, they all remind me of the beauty of love. But she belongs to my friend, Joaquin, the man she loves with all her heart. As for me, ako ang taong laging naririto para sa kanya, ang taong patuloy na nagtatago sa kanyang tunay na damdamin.

Ang pag-alis ni Joaquin ay Isang malungkot na parte ng aming alaala. Sa pagkawala niya, naging mas malinaw sa akin ang pag-ibig na nararamdaman ko para kay Mara. But I'm afraid to confess. I'm afraid it will ruin our friendship. My love for her will remain as cold as the rain.

tatlong taon na ang nakalipas mula ng umalis si Joaquin, nakita ko ang pagbabago ni Mara. Ang kanyang pagdadalaga, ang nakaka akit niyang ganda, but I still feel the sadness in her eyes. Patuloy siyang naghihintay kay Joaquin, kahit na ang pag-asa niya ay unti-unting nawawala.

From the time she was a child, she possessed a beauty that captivated my heart. From our innocent minds back then, things changed when I saw the entirety of her body, na siyang dahilan ng Isang hindi maipaliwanag na init sa aking katawan.

Kasabay ng aking pagbibinata ay hindi sya nawala sa aking pag papantasya, every touch to my manhood was accompanied by her image in my mind.

Sa pagbabalik ni Joaquin, will everything change? Or will I remain a person hiding in the shadows, continuing to love someone who is not meant for me?

Chapter one......

Tahan na, Mara. Nais ko sanang maunawaan mong hindi tayo nababagay sapagkat kikinse anyos ka palamang, samantalang ako ay bentedos na. Masasabi kong mahal kita, ngunit sadyang napaka bata mo pa para sa akin. Ang araw na ito ay ang huli nating pag-uusap, pagkat nais kong dalhin sa Maynila ang aking ina upang ipagamot. Doon narin ako magtatrabaho nangsaganun maibigay ang pangangailangan ng aking ina. Siguro ay huwag mo na akong antayin pa. Marahil doon na rin ako bubuo ng pamilya.

Those are the words I heard from my best friend when he said goodbye to Mara and me.

"Hindi ako maghahanap ng iba. Ikaw lang ang mahal ko, Joaquin. Sayo ko ibibigay ang una kung halik gaya ng pangako natin sa isat-isa, iingatan ko ang aking puso hanggang sa iyong pagbalik." Mara replied sadly, tears continuing to stream down her face.

While my friends were having a serious conversation, Joaquin cracked a joke that angered Mara.

...

"Wag ka ng maghahanap ng iba, nariyan naman ang best friend kong si Russell. Tiyak na mapagkakatiwalaan mo siya, at higit sa lahat ay magandang lalaki pa." He chuckled softly as he used both hands to wipe away Mara's tears.

Dugtong ko mula sa pagbibiro ni Joaquin, "Nadamay pa ako sa inyo. I know Mara loves you deeply, and I'm sure she wouldn't replace you."

"Tumigil na kayong dalawa! Malungkot na nga ako, nakukuha nyo pang mang-asar." Mara said it loudly.

That was the last time we talked to Joaquin. Days, months, and years passed, and he was always on Mara's lips. We wondered how our friend was doing and when he would come back.

"Wag ka ng umasa pa. Tiyak may asawa’t anak na iyon." I was just joking when she suddenly pinched my side, making me scream in pain.

"Hindi lang yan mapapala mo pag inasar mo ulit ako," aniya habang galit na galit at naka simangot.

Madalas kong asarin si Mara, at para kaming aso’t pusa sa tuwing magkasama, nanatiling sikreto ang pagtingin ko sa kanya. I probably know that she loves my friend, which is why I hesitate to confess my feelings. I'm afraid that it might cause her to avoid me.

It's been three years since Joaquin left our place. Many things have changed in our place over the past years. It has become better than before, but the memories we had when we were together are still different. Those memories will remain even as time passes.

Tuwing araw ng Sabado’t Linggo ay naliligo kami ni Mara sa ilog pagkatapos mamitas ng bayabas, at hindi iyon nagbago hanggang sa pagdadalaga’t pagkabinata. Ganoon pa rin ang bonding namin hanggang ngayon.

It was a Saturday when I suddenly woke up with a heavy weight on me.

"I can't breathe... I can't breathe."

Pagpupumiglas ko habang naka-patong siya sa'kin. malakas ang kanyang tawa at sinasabing kulang pa raw ang ganti niya sa pang-aasar ko sa kanya.

"Tama na yan. Mag-almusal na kayong dalawa. Para kayong mga bata diyan. Lalo ka na Russell, ang dungis mo. Mag-ayos ka muna at may bisita tayo." Mama chuckled softly.

"Nako Tita, di naman talaga nahihiya sakin si Russell. Ako pa nga naglilinis ng magulo niyang kwarto." Mara's light bubbly laugh.

My mom and Mara often tease and scold me, especially when it comes to my messy room.

After breakfast, Mara asked Mama if I could go swimming in the river, and Mama readily agreed. I felt like she considered Mara more her daughter than me..

"You're such a brown noser, Maria Clarita." I teased.

"Wag mo nga akong tinatawag ng full name ko. Ikaw lang nagagandahan sa pangalan kong iyan." Naiinis niyang sagot.

"Maganda naman talaga ang pangalan mo, gaya ng iyong mukha." Saad ni Mama at ngumiti.

"Nagkampihan pa ang dalawang assumera."

Dagdag ko at sabay takbo palabas, na siyang dahilan para habulin ako ni Mara.

Makulimlim ang panahong iyon, at nagbabadya bumuhos ang ulan. Kaya dali-dali akong inaya ni Mara para maligo. We had been children the last time we played and splashed in the rain together.

"Gawin ulit natin yung ginagawa natin noon kasama si Joaquin." Saad ni Mara habang naka ngiti sa akin.

"Pero hindi na tayo bata, Mara. Di na pw…" Ng bigla niyang takpan ang bibig ko.

"Shhhhh… Wag ka nang puro reklamo diyan." -She chuckled softly as she slowly pulled her shirt up.

Napapalunok ako sa sandaling iyon habang dahan-dahan niyang tinatanggal ang kanyang kasootan. Ganap nangang dalaga si Mara.

Mara has blossomed into a beautiful young woman. Her figure is graceful, her skin fair and smooth. At sa kanyang edad na labingwalo, She was still hairless in her pubic area.

"Hoyyyy… Ano na? Totonganga ka na lang dyan?" Sigaw niya sa akin, at nagpatuloy sa pagtakbo’t pagtatampisaw ng walang kahit anong soot sa katawan.

"Hito na! Makasigaw ka naman dyan, daig mo pa si Mama." I responded while taking off my clothes.

Gaya ko, nagulat si Mara sa aking katawan. Napa tingin ito mula sa mabalbon kong dibdib hanggang sa aking pagkalalaki. Namangha siya sa pagbabago ng aking katawan mula sa pagiging patpatin ay isa nang maskulado.

"Bakit andami mong buhok sa katawan?" Pagkamangha niya.

"I probably inherited it from my father. mama says he was Spanish, and just like me, he had a lot of hair." I replied, blushing slightly

Nagpatuloy ang paglalaro namin ni Mara sa ulan. Ramdam ko ang pagbagsak ng malalaking butil ng ulan sa aking balat.

It felt like time and my world stopped in that moment. Wala akong marinig kundi tanging mabagal na galaw at maganda niyang ngiti ang nakikita ko ng bigla niya ako nabangga, at kasabay nito ang pagbagsak ko sa lupa…

"Aray ko, Mara. Ang sakit non huh."

Pagkukunwari ko para i-alis ang kanyang katawan na nakapatong sa akin. I wanted to stay in that position for a while longer, but I felt my body suddenly heating up.

"Sorry. Nadulas kasi ako. Oh siya, tara na. Baka magkasipon tayo niyan. Hindi yata titigil ang ulan." Ani Mara, at dinampot ang nagkalat naming mga kasootan.

The night after the happiest moment in my life, I couldn't stop thinking about her. I want to be with her again, I wanted to feel the warmth of her body again. Habang siya ang laman ng aking isipan, ay dahan-dahan kong dinala ang aking palad sa ibabang parte ng aking pagkalalaki, habang hinahaplos naman ng kanang kamay ang aking mga labi.

It was noon when a loud knock suddenly came from my room's door.

"Ano ba! Wala ka bang balak buksan ito?" Malakas na sigaw ni Mara.

"Sa… s… sandali! Nariyan naaaaa!" Pagmamadali ko habang sinosoot ang salawal.

"Bakit baliktad yang short mo? Nagmamadali ka siguro ano?" Pang-aasar niya, kasabay ng malakas na tawa.

"Sino ba namang di mag mamadali e kulang nalang wasakin mo pintoan ko." Pasigaw kong sagot habang naka simangot.

"Bakit ka ba nagmamadali? Isa pa, nakita ko na yan ano? Ngayon ka pa nahiya samantalang bata pa lang tayo, mula ulo hanggang paa ay wala kang maitatago sakin?" Sagot niya habang naka hawak ang dalawang kamay sa bewang.

"Mga bata pa tayo nun. Tsaka yung kahapon, hindi na mauulit yun. 18 na kaya tayo." Nahihiya kong tugon ng bigla niya akong binatukan nang pagkalakas.

"Anong 18 ang pinag sasabi mo e halos araw-araw nakikita ko yan sa twing susunduin kita para pumasok sa school?" Pagpapaliwanag niya.

Hindi ako naka imik sa mga narinig ko mula sa kanya. Sa isip-isip ko, maybe she invited me to play in the rain because she had already seen it sa bagay ugali ko talagang matulog ng hubot hubad.

Inulit muli namin ang paglalaro sa ulan. Nasanay na rin akong nagbibihis sa harap ni Mara kapag naabutan niya ako sa bahay tuwing sinusundo nya para pumasok sa eskwela. Hindi ko alam kung may pagnanasa ba si Mara gaya ng nararamdaman ko sa twing magtatampisaw kami sa ulan o gaya pa rin noong kami ay mga bata palamang na wala kaming pakialam habang masayang naglalarong walang saplot.

Ng matapos ang buong eskwela, ay sinubukan kong aminin kay Mara ang matagal ko ng nararamdaman para sa kanya. At masasabi kong mas naging masaya pa kami bilang magkasintahan. Naging masaya rin ang mama ko ng sabihin kong nobya ko na si Mara. Sinubukan ko rin magpaalam kay mara kung maari niya ba akong mapagbigyan kung may mangyayari sa aming dalawa, ngunit tinanggihan niya ako. At pagpapaliwanag niya’y dapat makasal muna bago niya ito ibigay. Hindi ko na rin tinutulan pa ang kanyang pasya, lalo na’t hindi pa namin naibabalita kay Joaquin ang tungkol sa amin.

"Russell…!!" Malakas na sigaw mula kay Mara habang niyoyog-yog niya ang aking katawan.

"Ano ba, Mara. Inaantok pa ako." Mahina kong sagot habang patuloy sa pangungulit itong si Mara dahil sa kanyang balita at marahil ito ang dahilan kung bakit masaya siya.

"Bumangon ka na at magbihis. Ngayong araw darating si Joaquin galing Maynila. Tiyak na miss na niya tayo, at sigurado may dalang pasalubong iyon." Saad ni mara

I immediately got dressed to go see my best friend, Joaquin.

[vineze05]

Ikawalong Pahina (Harana)

Bawat titik at letra ay sadyang tinatantya. Makagawa lang ng kanta para sa dilag na kayganda. Limiing mabuti bawat parirala, maging ang himig na hatid ng pagsinta.

kahalintulad ng anghel ang iyong wangis. Ningning ng bituin sa langit ay napaparang sa iyong ngiti. Giliw ang pagsintang alay ko ay hindi titigil, kahit hanggang sa mundong ito'y akin nang lisanin.

Irog kay tamis ng iyong halik, mga bisig ko'y nais na kayakap ka lagi. Sa lamig ng gabi hatid mo ay init. Sa aking pag iisa, ligaya kang palagi.

Hindi magwawakas ang himig ng damdamin. Para sa'yo aking sinta hindi mapipigil. Ang pluma ko'y dagat at kwaderno ko'y langit. Saksi si Bathala, sa ating kwento ng pag ibig.

[sorqpmusicmin]

Awit ng Paglaya - Ding Honrada, Bobby Titco

Dinggin himig ng bayang malaya, Awit ng papuri’t pasasalamat Ang Panginoon ng ating paglaya Muling nagpatunay ng pag-ibig Niya.

Nakita ng Panginoon Hirap ng Kanyang bayan Mga kaaway Kanyang nilupig Kanyang iniligtas itong ating bayan.

[isinulat-ni-gael]

Bakit nga ba ikaw ang aking naiisip sa bawat himig na naririnig?

Sa tuwing natugtog ang awit ng pag-ibig, tila nababaling sa iyo ang aking isip. Hindi ko maintindihan kung bakit.. siguro, dahil naakit mo ang puso kong tila ikaw ang iniibig. Sa bawat tunog ng gitara, nais ko palaging alayan ka ng isang kanta—kanta na aaminin ang lihim na damdamin aking matagal nang kinikimkim. Ngunit, hindi ko pa kayang sabihin [ takot akong mawala ka sa akin. ] kaya ikaw ay aking mamahalin na lamang nang tahimik—hanggang madinig mo ang tibok ng aking pusong isinisigaw ang pangalan mo sa bawat sandali.

[ged117-m3-final-project]

Biyolin

Ito'y isang pugad niyang mayang paking na huhuni-huni't hahali-halinghing, at ang apat namang mahihinang bagting ay apat na ugat ng puso't panimdim. Waring nananangis sa gabing madilim, tila nahihibang, parang nababaliw.

Ang panghilis nito ay isang sandatang ang sinusugata'y yaring kaluluwa. Kung minsa'y humibik, tumangis, tumawa, ang b'yolin man pala ay nababaliw na. Parang naglalambing sa isang dalaga't parang humingi ng konting pagsinta.

Ang b'yolin ay kaba ng dupok nang dibdib huwag di masalang ay iingit-ingit; tila nasasaktan at hihibik-hibik "kaawaan mo na't bigyan ng pag-ibig." Para bang sa tuwing siya'y mahihilis ay nangangako nang magpapakabait.

Itong unang bagting siyang tumatawa, babaeng sa galak ay nalalasing na; lagaslas ng tubig itong pangalawa, alis-is ng dahon at huni ng maya; bagting na pangatlo, tinig-sumisinta't nakikipag-usap sa isang dalaga.

Ngunit ang pang-apat, ang malaking bordon, boses na basag na ng isang yayaon, ubo ng maysakit, luhang putol-putol, lagnat ng hingalong pusong ibabaon. Iyan ang tinig kong namaos na ngayo't ang nawalang sinta'y hindi pa matunton. Paksa: Ang paksa ng tula ay tungkol sa isang biyolin na nagpapahayag ng damdamin at emosyon ng isang taong umiibig at nagdurusa. Mensahe: Ang tula ay naglalarawan ng biyolin bilang isang instrumento ng damdamin at emosyon ng isang taong umiibig at nagdurusang hindi matagpuan ang tunay na pag-ibig. Ipinapakita nito ang iba't ibang tono at tunog ng biyolin na kumakatawan sa mga pag-asa, lungkot, saya, at sakit na nararamdaman ng isang pusong umiibig. Sa pamamagitan ng mga himig at awit ng biyolin, ang tula ay nagpapahayag ng mga saloobin at pangarap ng isang pusong naghihintay at umaasa na makakamtan ang tunay na pagmamahal at kaligayahan sa huli.

[tedbelcans36]

❤️🎸🎼HIMIG NG PAG-IBIG by Asin w/ Lyrics 2021 (Acoustic Reggae Version) C...

[monarchsreprise]

Sa itaas ng kahoy, ating ibabaon ang gabing magkahawak kamay

Sa hardin ng langit, tayo'y titigil, ang gabi'y walang hanggan

Ang musika ng mga bituin ay ating susubaybayan, mala-eksena'y magiging tayo

Ikaw at ako, pangako'y hindi mawawala, sa Mall ng Kalangitan, ating sisimulan

Sa gitna ng mga halaman, tayo ay magkakalasap ng kaligayahan

Ang mga ilaw ay parang mga tala, nagdudulot ng ningning at kasayahan

Ang gabing ito'y ating pupunuan, ng mga kwento't halik na walang hangganan

Magkahawak kamay, lumulutang sa himig, ang pagmamahal natin ay hindi mapapantayan

Sa mga gabing ito, tayo'y mangingibabaw, bawat ngiti ay nagpapalipad sa kalawakan

Walang kulog ni kidlat, dito'y tahimik at walang duda

Sa Mall ng Kalangitan, tayo'y namamahay, ang pag-ibig natin ay umaawit

Ang gabi'y tulad ng ating pagsasama, malayo sa hirap, tayo'y laging masaya't magkatabi

Sa pagitan ng mga bituin, ating susulatin ang kuwento nating dalawa

Tatakbo ang oras, ngunit sa puso'y walang tigil ang kaligayahan

Sa Mall ng Kalangitan, tayo'y makakawala, mga luha'y lilipad pabalik langit

Ang mga sandali'y magsasama, tayo'y tatakasan, sa mundo'y kahit saglit

Kaunting sandali lang sa langit, kami'y nag-iisa, ngunit sama-sama

Ang Mall ng Kalangitan ay ating pagsapit, pagmamahalan ang siyang pangunahing dala

Tayo'y maglalakbay, mananatiling magkatangi, sa gabing walang hanggan

Sa mga tagpo ng ating pagsasama, buong puso tayong magmamahalan

[ohhellolaurel]

𖤣.𖥧.𖡼.⚘𖤣.𖥧.𖡼.⚘ Eurus 𖤣.𖥧.𖡼.⚘𖤣.𖥧.𖡼.⚘

Filipino----------------------------------------------------------------------

May inspirasyon sa mga Greek wind gods ng Anemoi, ang serye ng album, four winds by the oh hellos, ay isang kuwento tungkol sa pagbabago, pag-unlad, at isang liham ng pag-ibig sa lahat ng "nasisirang" tao doon na handang pagsama-samahin ang kanilang mga sarili. Natatandaan kong malinaw na ang unang kanta na napakinggan ko sa seryeng ito ay passerine, isang kanta mula sa album na Eurus. Maagang bahagi ng 2020, at natagpuan ko ito sa pamamagitan ng isang sikat na nakasulat na naggawa ng inspirasyon ng kanta mismo. Hindi ako kailanman nag-abala na talagang makinig sa mga lyrics noong panahong iyon, pero hanggang Setyembre ng 2023, nang muli kong nakita ang kantang iyon at nagpasyang tingnan pa kung saan ito nanggaling. Noong buwan ding iyon, sinisikap kong pagbutihin ang maraming aspeto sa aking buhay, mula sa personal na pananaw hanggang sa akademya. Ito ay sa pamamagitan ng purong pagkakataon na ang album na ito, at ang serye mismo, ang buong tema ay tungkol sa paglago. Ang aking pagganyak at paghahangad na ipagpatuloy ang kung ano ang orihinal na plano lamang, isang pag-asa lamang para sa isang hinaharap na wala akong garantiya na talagang magsusumikap, sumirit.

Marahil ito ay ang maliit na kagalakan sa buhay na gumagawa ng pagbabago na sulit na gawin. Nakakatuwang alalahanin muli ang ipinangako ko sa sarili ko noong una kong marinig ang mga piyesang ito; Hindi ko talaga napagtanto na nakalimutan ko ito sa daan. Kaya bilang isang ode sa kauna-unahang kanta na napakinggan ko sa seryeng ito, at ang isa na may paborito kong kanta dito sa lahat ng iba pang mga kanta sa four winds tetralogy, narito ang isang blog tungkol sa album, Eurus.

Talagang ito ang paborito kong album sa lahat ng iba pang tatlo. Ang mga melodies ay parang tumatakbo sa isang mabulaklak na hardin, na hinahayaan ang hangin na ayusin ang iyong mga sayaw. Ito ay isang uri ng masayang tableta, at pinipinta nito ang uniberso sa aking mga mata ng mainit na kulay. Bukod sa himig bagaman, ang magagandang lyrics ng album na ito ay hindi maaaring itago sa pamamagitan ng mga salita lamang. Para sa akin, ang mga album na ito ay umaawit tungkol sa simula ng pagsisikap na magbago, lalo na sa mindset ng isang tao. Ipinapakita nito ang pagkilala sa mga kapintasan sa loob ng sarili at sa kanilang kapaligiran, at kumikilos ayon sa pagnanais para sa isang bagay na mas mabuti kaysa sa kung ano ang naroroon, habang hindi talaga nagpapanggap na wala itong negatibong presensya. Mayroong 7 kanta sa album na ito, 5 sa mga ito ay may lyrics at ang iba pang 2 ay transitional na kanta. Para sa blog na ito, i-analyze ko lang ang mga kanta na may lyrics.

Gayunpaman, dahil ang mga kanta dito ay may mabibigat na tema ng relihiyon na hindi ako komportableng pag-usapan nang masyadong detalyado, hindi muna ako magpapalalim sa mga temang iyon pansamantala. Baka balang araw ay kunin ko ulit ito at magsulat ng mas mahabang pang-unawa sa serye. Pero ngayon, pinagtutuunan ko ng pansin kung ano ang ibig sabihin ng lyrics sa akin.

English----------------------------------------------------------------------

Inspired by the Greek wind gods of Anemoi, the album series, four winds by the oh hellos, is a story about change, growth, and a love letter to all the broken people out there willing to piece themselves up together again. I remember distinctly that the first song I've ever listened to in this series was passerine, a song from the album Eurus. It was early 2020, and I found it through a famous written work inspired by the song itself. I never really bothered to truly listen to the lyrics at the time, so it wasn't until September of 2023, when I came across that same song again and decided to look more into where it's from. That same month, I was trying to improve lots of aspects on my life, from personal outlooks to academics( said progress isn't as seen during second quarter, so forgive my fluctuating development, I beg). It was by pure coincidence that this album's, and the series itself, whole theme is about growth. My motivation and willpower to go through with what was originally just a plan, a mere hope for a future I have no guarantee of actually putting effort to, skyrocketed.

Maybe it's the little joys in life that make change worth doing. It's nice to remember once again what I promised myself when I first heard these pieces; I never really realized I forgot it along the way. So as an ode to the first ever song I've listened to in this series, and the one with my favorite song in it amongst all other songs in the four winds tetralogy, here's a blog about the album, Eurus.

This is definitely my favorite album amongst all the other three. The melodies alone feel like running in a flowery garden, letting the wind orchestrate your dances. It's a happy pill of sorts, and it paints the universe in my eyes with warm colors. Aside from the melody though, the beautiful lyrics of this album can't be contained through words alone. For me, this albums sings about the start of trying to change, especially in one's mindset. It shows the acknowledgment of flaws within oneself and their surroundings, and acting upon the desire for something better than what is there, while never really pretending it's negative presence doesn't exist. There are 7 songs in this album, 5 of which have lyrics and the other 2 are transitional songs. For this blog, I will simply just analyze the songs with lyrics in them.

However, since the songs here have heavy religious themes that I am not that comfortable talking in too much detail about, I won't go too deep into those themes for the meantime. Maybe one day I'll pick this up again and write a longer understanding of the series. But now, I'm focusing on what the lyrics mean to me.

[funbcanna]

Tuklasin pa natin ang mga tanyag na aktibidad sa paglilibang sa mga kabataan ng Pilipino

Mga Pagsubok sa Pagkain: Ang mga Pilipino ay kilala sa kanilang pag-ibig sa pagkain, at ang mas bata na henerasyon ay walang pagbubukod. Ang mga paglalakbay sa pagkain ay isang pangkaraniwang aktibidad sa paglilibang kung saan ginalugad ng mga kabataan ang iba't ibang restawran, mga stall ng pagkain, at mga nagtitinda ng pagkain sa kalye upang subukan ang bago at masarap na namatay. Ito ay hindi lamang isang gastronomic pakikipagsapalaran kundi pati na rin ang isang pagsalungat upang makipag-ugnay sa mga kaibigan sa mga nakabahaging karanasan sa pagluluto.

Beach Getaways: Ipinagmamalaki ng Pilipinas ang mga magagandang beach at nakamamanghang isla, na ginagawang mga beach getaways ang isang paboritong pastime para sa mga batang Pilipino. Kung ito ay isang pagtakas sa katapusan ng linggo sa mga kalapit na beach o isang pinalawig na Bakasyon sa mga kilalang patutunguhan sa mundo tulad ng Boracay o Palawan, ang kagandahan ng baybayin ng bansa ay nagtuturo sa mga batang nagsasaka na naghahanap ng araw, dagat, at buhangin.

Panlabas na Adventures: Ang palakasan ng pakikipagsapalaran tulad ng pag-akyat, pag-akyat ng bundok, at kamping ay nakakakuha ng katanyagan sa mga kabataan ng Pilipino. Ang magkakaibang mga lupain ng bansa ay nag-aalok ng isang hanay ng mga importunities para sa mga mahilig sa panlabas upang galugarin ang kalikasan, hamunin ang kanilang sarili sa pisikal, at lumikha ng hindi malilimutang mga alaala sa mga kaibigan.

Gaming Tournament at E-sports Betting: Ang pagtaas ng e-sports ay nakakuha ng atensyon ng mga batang Pilipino na nag-password tungkol sa paglalaro. Ang mga online na paligsahan sa paglalaro at pagtaya sa e-sports ay nakakuha ng napakalaking katanyagan, na nag-aalok ng isang mapagkumpitensyang platform para sa mga manlalaro upang ipakita ang kanilang mga kasanayan at manalo ng mga kapana-panabik na mga premyo. Ang mga laro tulad ng Mobile Legends, Dota 2, at Counter-Strike ay kabilang sa mga paborito, na may mga nakalaang komunidad na bumubuo sa bawat laro. Sa katunayan, ang mga paligsahan sa paglalaro at pagtaya sa e-sports ay naging isang kilalang aktibidad sa paglilibang para sa mga batang Pilipino, at si Solaire ay nakatayo bilang isa sa mga kilalang online casino sa Pilipinas na nakatutulong sa interes na ito.

Volunteer Work: Maraming kabataan ng Pilipino ang aktibong nakikibahagi sa boluntaryong trabaho at serbisyo sa komunidad. Nakikilahok sila sa iba't ibang mga programa ng outreach, mga inisyatibo sa kapaligiran, at mga magagandang kaganapan upang maibalik sa lipunan at gumawa ng isang positibong epekto sa kanilang mga komunidad.

Music Festivals: Ang eksena ng pagdiriwang ng musika sa Pilipinas ay umunlad, na may maraming mga lokal at internasyonal na kilos na perpekto sa buong taon. Ang mga mahilig sa musika ng musika ay sabik na dumalo sa mga pagdiriwang na ito upang tamasahin ang mga live na perpekto, sumayaw sa kanilang mga paboritong himig, at kumonekta sa mga kapwa mahilig sa musika.

Night Markets at Bazaars: Ang mga night market at bazaars ay popular sa mga batang Pilipino para sa kanilang masiglang kapaligiran at magkakaibang mga handog. Nagbibigay sila ng isang mahusay na karanasan sa pamimili, na may mga natatanging natagpuan mula sa mga naka-istilong damit at accessories hanggang sa mga yari sa kamay na gawa sa sining at mga produktong artisanal.

Mga Aktibidad sa Kalusugan at Kaayusan: Ang kalusugan at kagalingan ay nakakakuha ng kabuluhan sa mga mas batang henerasyon. Ang mga aktibidad tulad ng yoga, Zumba, at mga klase sa fitness ay mga tanyag na pagpipilian para sa pagpapanatili ng isang malusog na pamumuhay at hinalinhan ang stress.

Sa pagsasalungat, ang mga aktibidad sa paglilibang na tinatamasa ng mga kabataan ng Pilipino ay isang salamin ng mayamang kultura, likas na kagandahan, at masiglang espiritu ng komunidad. Ang mga aktibidad na ito ay hindi lamang nagbibigay ng nilalaman at pagpapahinga kundi pati na rin ang pagsulong ng mga koneksyon sa lipunan at personal na paglaki, na ginagawa silang isang paunang bahagi ng buhay ng mga batang Pilipino.

[edisondizon]

Sa mga patak ng ulan, mababasa ang mga himig ng pag-ibig. Ang bawat patak na bumabagsak sa lupa ay simbolo ng mga damdaming matagal nang tinatago. Sa bawat tilamsik ng ulan sa mga dahon ng puno, nagigising ang mga puso na matagal nang nalunod sa kadiliman ng pag-iisa.

Ang ulan at pag-ibig ay magkakaugnay. Kapag ang langit ay sumisidhi ng mga ulap at nagbubukas ng mga pinto ng kalangitan, tila ang pag-ibig din ay nagiging malaya. Naglalaho ang mga pagkukunwari, ang takot, at ang mga balakid na humahadlang sa pagsasama ng mga pusong nagmamahalan.

Ang ulan ay parang pag-ibig na bumubuhos nang walang hinihintay na kapalit. Ito ay bukal sa kalooban, hindi nagdadalawang-isip, at walang pag-aalinlangan. Tulad ng ulan na bumabaha sa mga kalsada at nagpapalit ng mga anyo ng mundo, ang pag-ibig ay nagbibigay ng bagong simula, nagpapalit ng mga pangarap, at nagpapainit ng mga puso.

Subalit, gaya ng ulan na naglalaho, ang pag-ibig ay hindi rin madaling panatilihin. Kailangan ng alaga at pag-aalaga. Tulad ng pag-aabono sa mga halaman upang lumago, ang pag-ibig ay nangangailangan ng pag-aalaga upang lumago at mamunga ng tunay na ligaya.

Sa mga panahong malungkot, ang ulan ay nagbibigay ng kahulugan. Ang bawat patak na humahampas sa mga bubong at mga bintana ay tila nagbibigay ng lunas sa mga pusong sawi. Nagiging musika ang tunog ng ulan, na humahawi sa mga lungkot na nasa kalawakan ng puso.

Ang ulan at pag-ibig, kapwa may kapangyarihang magpalaya at magpaalala sa atin na mayroon tayong kakayahan na umibig at mabuhay nang buo. Sa bawat pagdating ng ulan, sana'y mabuksan din ang mga pintuan ng pag-ibig sa ating mga puso. At sa bawat pag-alis ng ulan, sana'y manatili ang init ng pagmamahal at magpatuloy sa pag-unlad ng ating mga buhay.

©Edison Dizon — Ulan at Pag-Ibig

Oil on Canvas 2023: Here with Me by Calica

[kirtstanalvanderboiseryap]

Ang Aking Pamilya

Siguro, hindi na ako makakakita pa

Ng pamilyang kasimbuo ng isang tula,

Yung sama-sama ang mga talinghaga

Sa hirap man o sa ginhawa

Yung kapag binabasa mo’y kumakanta

Sa sala’y naglalaro’t nagpapatawa

May pag-ibig na nadarama

Sa bawat pahayag o taludtod nya.

Yung hindi kayang ilipad ng hangin

Ang kanyang himig o adhikain

May bagyo man o may rilim

Matatag, umiindayog pa rin.

Yung ang mga salita ay may bisa

Sa isip at galaw ng mga bata

May paggalang sa mga matatanda

Mga kapitbahay at mga bisita.

Pero ako ay nalulungkot

Panahon nati’y iba ang ikot

Sa mga makata ay may dulot

Na paglayo at pagkalimot.

[eugephemisms]

Himig ng Pag-ibig: Sharing through Music

Himig ng Pag-ibig: Sharing through Music

On what was headlined to be a Cabaret-style New Year’s Eve concert series entitled, “Short Stories” An evening with Carla Mongado (Song of Solomon, Platinum Girls, Goodbye New York), the event had to be cancelled at the last minute because of the threat of the Covid-19 Omicron variant. The sold-out shows scheduled to run at Melodiya Music ‘n Stage Theater in Raleigh, North Carolina, to benefit…