#HUURWONING | Explore Tumblr posts and blogs

urgentieaanvragenrotterdam · 1 year ago

Text

Urgentie Aanvragen Rotterdam

Urgentie Aanvragen Rotterdam urgentieverklaring kan een complex en uitdagend proces zijn, vooral als je niet bekend bent met de juridische aspecten en procedures die hierbij komen kijken. Gelukkig staan de ervaren juristen van MijnUrgentie klaar om je te helpen bij het aanvragen van een urgentieverklaring en om maatwerkadvies en bijstand te bieden. In dit artikel zullen we de belangrijkste aspecten van het aanvragen van een urgentieverklaring bespreken en de toegevoegde waarde van het inschakelen van ervaren juristen zoals die van MijnUrgentie benadrukken.

Een urgentieverklaring is een officiële verklaring die wordt afgegeven door de gemeente en waarmee iemand voorrang krijgt bij het toewijzen van een sociale huurwoning. Het wordt vaak verleend aan mensen die in een noodsituatie verkeren en dringend een andere woning nodig hebben, bijvoorbeeld vanwege ernstige gezondheidsproblemen, huiselijk geweld of dakloosheid. De exacte criteria voor het verkrijgen van een urgentieverklaring kunnen per gemeente verschillen, maar over het algemeen moet er sprake zijn van een urgent huisvestingsprobleem dat niet op een andere manier kan worden opgelost.

Het aanvragen van een urgentieverklaring is geen garantie op succes. Het proces kan langdurig en bureaucratisch zijn, met strikte deadlines en specifieke documentatievereisten. Hier komt de toegevoegde waarde van ervaren juristen naar voren. Zij hebben uitgebreide kennis van de wet- en regelgeving met betrekking tot urgentieverklaringen en zijn op de hoogte van de specifieke eisen van verschillende gemeenten. Ze kunnen je begeleiden bij elke stap van het proces en ervoor zorgen dat je aan alle voorwaarden voldoet.

Een van de eerste stappen bij het aanvragen van een urgentieverklaring is het verzamelen van de benodigde documenten. Dit kan onder meer bestaan uit medische verklaringen, bewijs van inkomsten en uitgaven, bewijs van huiselijk geweld, een verklaring van de huidige verhuurder en andere relevante documentatie. Het is essentieel om de juiste documenten te verzamelen en ervoor te zorgen dat ze voldoen aan de vereisten van de gemeente. De juristen van MijnUrgentie kunnen je helpen bij het identificeren van de benodigde documenten en ervoor zorgen dat je aan alle vereisten voldoet.

Daarnaast kunnen de juristen van MijnUrgentie je ondersteunen bij het opstellen van een overtuigende motivatiebrief. Een goed geschreven motivatiebrief kan het verschil maken tussen een succesvolle en een afgewezen aanvraag. De juristen hebben ervaring in het formuleren van sterke argumenten en kunnen je helpen om je persoonlijke omstandigheden op de juiste manier te presenteren. Ze zorgen ervoor dat de motivatiebrief alle relevante informatie bevat en op een duidelijke en overtuigende manier is geschreven.

Na het indienen van de aanvraag zal deze worden beoordeeld door de gemeente. De beoordeling kan bestaan uit een administratieve controle van de ingediende documenten en een eventueel medisch onderzoek of huisbezoek. Dit is vaak een kritieke fase waarin ervaren juridische bijstand van onschatbare waarde kan zijn. De juristen van MijnUrgentie kunnen je helpen bij het voorbereiden van een solide verdediging van je aanvraag en kunnen indien nodig namens jou communiceren met de gemeente. Ze begrijpen de criteria waarop de aanvraag wordt beoordeeld en kunnen ervoor zorgen dat je alle relevante informatie verstrekt en je zaak op de best mogelijke manier presenteert.

In het geval dat je aanvraag wordt afgewezen, kunnen de juristen van MijnUrgentie je adviseren over mogelijke vervolgstappen. Dit kan het indienen van een bezwaarschrift inhouden, waarbij ze je helpen bij het formuleren van de juridische argumenten en het verzamelen van aanvullend bewijsmateriaal om je zaak te ondersteunen. Ze kunnen je ook bijstaan tijdens een hoorzitting en je vertegenwoordigen bij de gemeente of een bezwaarcommissie. Met hun juridische expertise en ervaring kunnen ze de kans op een succesvol bezwaar vergroten.

Urgentie Aanvragen Rotterdam, het aanvragen van een urgentieverklaring is een complex proces dat specifieke juridische kennis en expertise vereist. De ervaren juristen van MijnUrgentie kunnen je voorzien van maatwerkadvies en bijstand, waardoor je kansen op het verkrijgen van een urgentieverklaring worden vergroot. Ze kunnen je begeleiden bij het verzamelen van de benodigde documenten, het opstellen van een overtuigende motivatiebrief en het indienen van de aanvraag. Als je aanvraag wordt afgewezen, kunnen ze je adviseren over mogelijke vervolgstappen en je bijstaan tijdens het bezwaarproces. Met de hulp van ervaren juristen wordt het aanvragen van een urgentieverklaring een stuk minder stressvol en vergroot je de kans op succes.

Email:[email protected]

Phone:085-8000641

Website:https://www.mijnurgentie.nl/

2 notes · View notes

rotterdamrental · 19 days ago

Text

Aanhuurmakelaar Rotterdam

Als aanhuurmakelaar in Rotterdam biedt Rotterdam Rental Service een professionele en persoonlijke aanpak voor iedereen die op zoek is naar een woning in deze dynamische stad. Onze expertise in de lokale vastgoedmarkt stelt ons in staat om jou te begeleiden bij het vinden van de perfecte huurwoning, of je nu een expat bent of gewoon een nieuwe start wilt maken in Rotterdam. Wij begrijpen dat het huren van een woning meer inhoudt dan alleen het kiezen van een locatie. Daarom bieden we uitgebreide ondersteuning, van het plannen van bezichtigingen tot het onderhandelen van huurcontracten. Onze toegewijde teamleden staan klaar om je te helpen bij elke stap van het proces, zodat je met een gerust hart je nieuwe woning kunt betrekken. Kijk voor meer informatie op www.rotterdamrentalservice.com.

#Woning Tijdelijk Verhuren Rotterdam

0 notes

peterpijls1965 · 3 months ago

Text

Taalles in Venray

Rond 2015 was Venray niet veel anders dan nu. Grote nieuwprojecten als Brabander vergrootten de schaal. Het Anna Park ondergaat een metamorfose. Maar Venray dorp veranderde nauwelijks.

Dat is des te merkwaardiger omdat vernieuwende woonvormen vooral in de kerkdorpen rond Venray zijn te vinden. In het dorp verrijst het ene duurdere appartementencomplex na het andere.

Oud gaat tegen de vlakte, prijzige koop- of huurwoningen komen in de plaats. Dat de Herdenkingskerk een woonbestemming kreeg, is creatief te noemen. Of er een alerte projectontwikkelaar of een gemeentelijke afdeling achter zit, kan ik niet beoordelen.

Sociale huur komt er niet in de kerk, tot voor kort een bedrijfsverzamelgebouw. Sociale huur op een plek.met zo'n hoge prijs per vierkante meter, verdienen ontwikkelaar en bouwer niet terug. De gemeente kan het nauwelijks afdwingen. De wachtlijst voor een sociale huurwoning bedraagt dertien jaar, hoor ik.

Niet uitzonderlijk, ware het niet dat Venray letterlijk zeeën aan ruimte heeft. Buiten Venray dorp kunnen bestemmingsplannen hinderpalen zijn, maar in bijvoorbeeld Merselo zijn zelfbouwprojecten van particulieren te zien (samen de grond kopen en veel zelf doen aan de bouw) die weinig navolging krijgen in een dorp dat er hier en daar overbelast en aangetast uitziet.

Is dat een financiële kwestie? Ik betwijfel het. De gemeente Venray heeft bij mijn weten nooit onder financiële curatele gestaan. Het geluid dat veel ambtenaren van buiten de gemeente afkomstig zouden zijn en te afstandelijk zijn, kan kloppen.

Maar is dat op voorhand een probleem? De buitenstaander heeft een frisse blik en bijvoorbeeld geen familiebanden in een van oudsher traditionele gemeenschap met families die invloedrijk heten te zijn, soms ook in de gemeenteraad. Het zelfreinigend vermogen van dat gremium kijkt me voor verbetering vatbaar.

Één van mijn hobby's is de uitzending van de raadsvergadering af en toe online volgen. Ongeveer een half jaar geleden viel ik in een debat over een tweede asielzoekerscentrum waar ik ook na afloop niets van begreep. Op de eerste plaats vraag ik me af waar het eerste asielzoekerscentrum ligt (hotel de Witte Hoeve?) en verder begrijp ik dat kerkdorpen niet zitten te wachten op containerwoningen met mensen die de bus gaan nemen om elders hun boodschappen te doen.

Ter Apel is op dat punt een zwerende wond die maar niet wil genezen. De opvang daar loopt al jaren over, een oplossing is niet in zicht.

Die is er wel: het VN-Vluchtelingenverdrag helemaal overdoen, met bindende wereldwijde afspraken. Gebeurt dat niet, dan zullen vluchtelingen die recht hebben op beschutting de dood vinden. Erger nog: de wereldwijde vluchtelingen- en migratiestroom zal een verdienmodel blijven voor mensensmokkelaars en andere uitbuiters.

Aanhoudend, sinds de jaren tachtig, is het onderwerp buitenlander een garantie voor geschreeuw en gescheld in diverse parlementen. De Europese Unie geeft het goede voorbeeld niet. De kiezer wordt gepaaid met extreme standpunten. Stille diplomatie kennen we niet zo.

Ondertussen heeft China de Taliban in Afghanistan zover gekregen een lucratieve goudmijn ordentelijk te ontginnen. Oude boeddhistische kunst wordt niet meer vernietigd, maar onder auspiciën van Beijing gerestaureerd.

Bij mijn weten eist China niet van bijvoorbeeld Mongolië om in ruil daarvoor Afghaanse vluchtelingen op te nemen. Engeland hoop Rwanda met veel geld zover te krijgen bootvluchtelingen die het Kanaal oversteken een veilige haven te bieden. Het eerste vliegtuig vol asielzoekers richting Kigali moet nog opstijgen. Het Brise parlement ligt dwars, of de uitvoering hapert.

China is sinds de machtsovername door de orthodox-islamitische Taliban met ze in gesprek. Het werd niet van de daken geschreeuwd, wat Nederland helaas wel doet als het in het buitenland al scholen bouwend vol in de aanval moet en er doden vallen.

Feit is dat er onder zogenaamde vluchtelingen nogal wat backpackers te vinden zijn die een asielaanvraag inzetten om aan bed en brood te konen. Dat is.maar één in het oog springend mediaverhaal rond een vluchtelingencrisis die zo mondiaal en ingewikkeld werd, dat alleen een centralistische oplossing kan werken.

Deze komt er niet omdat mensen ook hechten aan grenzen als de EU ze heeft afgeschaft. Weinig mensen weten wat de Verenigde Naties precies doen, behalve tentenkampen bouwen voor ontheemden en dure Amerikaanse rijst voor ze invliegen. Afrikaanse en Aziatische rijstboeren vinden dat vreemd.

Feit is dat Amerika, Rusland en China er alle belang bij hebben de VN nooit unaniem serieuze beslissingen te laten nemen. De EU wordt geloof ik vooral als een interessante handelspartner gezien, misschien terecht.

Gelukkig voorziet de nieuwe bieb in Venray nog steeds in taallessen voor de nieuwkomers.

0 notes

mightymiep · 5 months ago

Text

Ongewenst

Ik ben eind 2011 in een flat gaan wonen in Eindhoven. Mijn eerste zelfstandige huurwoning. Omdat ik jarenlang een Wajong-uitkering heb gehad, en nu ben gaan studeren aan de universiteit, heb ik weinig te besteden. Mijn eerste zelfstandige huurwoning. In een niet al te beste wijk in Eindhoven, maar een mooie flat. Alles voor mijzelf. Geen huisgenoten. Mijn eigen plekje.

Al snel word ik benaderd door een buurman, die in de flat naast me woont. Zijn deur komt uit op mijn verdieping in de portiek. Hij zoekt actief contact met me, maar ik houd dit lange tijd af. Gut feeling? Na een tijdje, waarin hij contact blijft zoeken op een zeer vriendelijke manier, laat ik hem een keer binnen in mijn woning. Vanaf die dag maakt hij er een gewoonte van om bij me aan te bellen, en wanneer hij bij me is, geeft hij me complimenten en is hij vriendelijk. Hoewel ik daar niet gevoelig voor ben, vind ik het niet terecht om dit verkeerd te interpreteren. Hij is een man van Antilliaanse afkomst, maar ik wil niet vervallen in vooroordelen.

Hij vraagt me regelmatig om een gunst, en komt steeds vaker langs. Van het ene op het andere moment trekt hij zijn broek uit en dwingt hij me tot orale seks. Omdat ik hem zelf binnen heb gelaten en ik volkomen overdonderd ben door wat er gebeurt, laat ik het gebeuren. Ook omdat hij fysiek zeer dwingend is. Hij doet het voorkomen alsof het heel normaal is, alsof ik het hem verschuldigd ben. Omdat ik al eerder in mijn leven slachtoffer ben geweest van seksueel misbruik, dissocieer ik en kies ik voor de makkelijkste, moeilijkste, slimste, domste weg? Ik werk mee, hoewel onder duidelijk protest, en werk hem daarna zo snel mogelijk de deur uit. Daarna blijft dit stramien zich herhalen. Hij komt onder valse voorwendselen binnen. Ben ik dan zo dom? Zo naïef? Nee, ik geef mezelf de schuld. Ik had het niet zo ver moeten laten komen. Maar het gebeurt weer, en keer op keer steeds weer. Ik weet dat iedereen nu denkt, roept: waarom heb je niet geweigerd? Simpel antwoord: omdat weigeren niet tot de mogelijkheden behoorde. Hij dwong me keer op keer en deed het overkomen alsof ik hem dit verschuldigd was. “Vrouwen zijn gemaakt om mannen te plezieren. Je hebt me toch binnengelaten? Ik doe niets wat jij niet wil. Je wil het toch?” Om me vervolgens, nadat ik op alle vragen met een duidelijk ‘nee’ geantwoord heb, opnieuw fysiek en mentaal te dwingen tot seks.

Dom van me? Naïef? Zelf uitgelokt? Je laat die gast dan toch niet meer binnen? Ja, ja, en ja. Geeft het feit dat ik iemand binnen laat hem het recht om mij seksueel te misbruiken, na elke keer van mij een duidelijk ‘nee’ te horen? “Als vrouwen ‘nee’ zeggen bedoelen ze ja.” Toch?

Omdat hij zeer agressief was in zijn handelen, en extreem dwingend, koos ik inderdaad vaak voor de ‘makkelijkste weg’. Hij overschreed mijn grenzen op zeer agressieve wijze, en na op allerlei manieren ‘nee’ gezegd te hebben, gaf ik toe. Wie maakt dit de schuldige? Hij of ik? Wij allebei?

Wilde ik dat dit zou gebeuren? Nee. Heb ik hier aanleiding toe gegeven? Nee. Heb ik duidelijk gemaakt dat ik dit niet wilde. Ja.

Dit heeft alles bij elkaar meer dan een jaar geduurd. Tot een dag in oktober in 2015. Hij belde aan, drong zich opnieuw aan me op en kwam onder valse voorwendselen binnen. Hij dwong me opnieuw tot seks en ik gaf voor de zoveelste keer aan dat ik dat niet wilde. Hij ging door. Ik raakte in paniek. Dit was anders dan alle andere keren. Niet in de zin dat ik de vorige keren stiekem toch heb meegewerkt, bijgedragen heb aan wat er gebeurde. Nee. Omdat hij niet te stoppen was. Dat was hij anders ook niet, maar nu nog extremer, nog gewelddadiger. Hij heeft geprobeerd me opnieuw te verkrachten, maar alles in mij schreeuwde dat dit de grens was. Toen hij dit merkte, heeft hij me urenlang op mijn bed in een houdgreep gehouden. Omdat ik vanwege eerdere ervaringen en studies bekend was met zedendelinquenten, zag ik dat elke tegenwerking, boosheid en angst van mijn kant hem juist motiveerde, voedde. Daarop heb ik gekozen voor overleving, wat erop neerkwam dat ik hem, kostte wat kost, geen angst, boosheid of weerstand liet voelen. Terwijl hij me vasthield - ik kon geen kant op - heb ik geprobeerd om zijn zieke geest te neutraliseren, door geen weerstand te bieden, maar ook niets toe te laten. Geloof, me, het was makkelijker geweest om het opnieuw te laten gebeuren, maar ik wist dat het deze keer de laatste keer zou zijn. Niet voor hem, maar wel voor mij. Dit zou ik niet overleven, zowel mentaal niet als fysiek. Op een gegeven moment heb ik hem gesmeekt om naar de wc te mogen gaan. Omdat ik hem al een paar uur niet had gevoed met angst, weerstand of boosheid, liet hij het toe. Of nee, hij liet het niet toe: maar het lukte me om me op een onbewaakt ogenblik los te maken uit zijn greep. Ik gris een broek mee en vlucht naar mijn wc, die ik op slot doe. Ik laat op mijn wc het licht uit en geef geen kik. Hij begint al snel op de deur te bonzen en te dreigen. Ik geef nog steeds geen kik omdat elke reactie van mij olie op het vuur is.

Waarom ik niet naar de portiek van mijn flat ben gevlucht om om hulp te schreeuwen? Omdat ik er geen vertrouwen in had dat de bewoners van mijn flat überhaupt zouden reageren. En als ik om hulp zou schreeuwen, zou hij ze voor zijn. Dit was een kwestie van overleven. Letterlijk. Ik heb me meer dan een uur stilgehouden op mijn wc, met de deur op slot. Aanvankelijk was ik nog bang dat hij mijn wc-deur zou forceren, maar dat deed hij niet. Achteraf begrijpelijk: een geforceerde deur is een bewijs van geweld.

Na lange tijd hoor ik hem mijn woning verlaten. Ik wacht nog twintig minuten voordat ik uit mijn wc durf te komen. Ik constateer in paniek dat hij mijn huissleutels en mijn telefoon heeft meegenomen. In de wetenschap dat hij elk moment kan terugkomen, ren ik naar mijn laptop en sla ik alarm via Facebook. Ik plaats een bericht waarop ik enkel aangeef dat ik in gevaar ben en dat mijn buurman mijn sleutels en mijn telefoon heeft. Zelfs op zo’n moment ben ik in staat om na te denken over wat ik schrijf. Ik vraag eenieder die dit leest en die in de gelegenheid is, om mijn kant op te komen. Zodra ik een eerste reactie van een bekende krijg, die zegt dat ze nu naar mij toe komt, wis ik het bericht. Ik wil namelijk geen ophef veroorzaken.

Mijn buurman heeft zich nog steeds niet gemeld en de kennis die gereageerd heeft, is snel ter plaatse. Zij dringt er bij mij op aan om meteen contact op te nemen met de politie, maar ik weiger dit. Ik heb na een moeilijke jeugd eindelijk een goed contact met mijn ouders en ik weet dat zij dit niet aankunnen, mij niet zullen geloven of mij zelfs de schuld hiervan zullen geven. Daarbij heb ik gedronken, en gebruik ik al jaren antidepressiva en antipsychotica op voorschrijven van mijn psychiater, waardoor ik vrees dat de politie mij niet serieus zal nemen. In het bijzijn van mijn kennis communiceer ik met mijn buurman, die inmiddels bij mij aanbelt. Ik doe de deur niet open, maar communiceer door een dichte deur. Intussen maak ik, op aanraden van mijn kennis, van dit gesprek een geluidsopname. Mijn buurman zegt dat hij mijn telefoon heeft verkocht bij een pandjeshuis, en dat ik mijn sleutels en mijn telefoon kan terugkrijgen als ik hem honderd euro betaal. Omdat zowel ik als mijn kennis geen cash geld in huis hebben, voel ik me genoodzaakt om hem mijn bankpas inclusief pincode mee te geven om de zaak te regelen. Dit tot grote verontwaardiging van mijn kennis, maar op dat moment, in die paniek, wil ik enkel mijn bezittingen terug. Als ik, zoals zij me aanraadt, naar de politie zou gaan, dan zouden mijn ouders achter deze situatie komen en dat wil ik koste wat kost voorkomen. Daar heb ik mijn redenen voor, en tot op de dag van vandaag heb ik geen spijt van deze beslissing.

Uiteindelijk komt mijn buurman opnieuw aan de deur, nadat hij me honderd euro afhandig heeft gemaakt, en geeft hij mij mijn telefoon, sleutels en bankpasje terug. Mijn kennis gaat niet lang daarna weg, en ik voel wel dat zij niet begrijpt waarom ik haar advies niet heb opgevolgd. Ik begrijp haar redenering, maar zij weet niet wat mijn motieven zijn om dit niet te doen.

Dagen later voel ik me sterk genoeg om met mijn verhaal naar de politie te gaan. Ik word meteen doorgestuurd naar de zedenrecherche. Mijn eerste inschatting bleek niet verkeerd: omdat ik op het moment dat het gebeurde alcohol had gedronken, en tevens medicatie gebruikte, is de kans bijna nihil dat ik hier een zaak van kan maken. Aangifte doen kan, maar dan komt mijn hele verhaal op straat te liggen, terwijl ik in mijn laatste jaar zit van een docentenopleiding. Ze geven me het 'recht' om aangifte te doen, maar ze zijn ook realistisch en vertellen mij wat de consequenties zijn. De consequenties zijn dat ik, omdat er tijdens het gebeuren geen getuige was, en onder invloed van alcohol en medicatie was, geen schijn van kans maak in een rechtszaak. Ze ontraden mij expliciet om aangifte te doen. De keuze is duidelijk: als ik verder wil met mijn leven en wil afstuderen, is aangifte doen geen optie. Wel laten ze me duidelijk merken mijn verhaal serieus te nemen, en hoewel ik geen aangifte doe, worden er toch DNA-monsters genomen van mijn kleding en beddengoed, voor het geval ik in de toekomst toch zal besluiten om aangifte te doen. Uit het DNA-onderzoek blijkt ontegenzeggelijk zijn aanwezigheid tijdens het voorval. Schuld bewijst het niet. Het is zijn woord tegen het mijne.

Ik had op dat moment, en op al die voorafgaande momenten, geen keuze. Aangifte doen betekende maatschappelijke zelfmoord, en het verliezen van de liefde en het vertrouwen van mijn ouders. Ik maak dus de keuze om geen aangifte te doen. Dom? In mijn geval een kwestie van pragmatisch denken, zelfbehoud. Ik heb zo lang gevochten voor mijn studie, een kans op een volwaardige plek in deze maatschappij en niet in de laatste plaats de liefde van mijn ouders, dat ik niet anders kan dan de zaak te laten lopen. Terwijl ik weet dat mijn buurman een strafblad heeft, en al vaker heeft moeten zitten voor geweldpleging en andere zaken. Terwijl ik heb gezien en gehoord dat ik niet zijn enige slachtoffer ben. Hoewel de zedenrecherche dit niet mag beamen, ontkennen ze dit niet.

Na een moeilijke tijd, waarin ik ondergedoken ben bij een vriendin in België, pak ik mijn leven weer op. Wat betekent dat ik terugkeer in mijn flat, en mijn verkrachter elke dag tegenkom. Hij valt me niet meer lastig. Oké, dat is de enige winst in deze situatie. Blijkbaar voelt zelfs hij aan dat hij te ver is gegaan. Sindsdien voel ik me niet meer veilig in mijn woning. Ik kom mijn buurman elke dag tegen en ik weet intussen dat eenieder die de behoefte voelt om mij in of buiten mijn flat te verkrachten, dit zonder enige consequentie kan doen. Want wees eerlijk: hoe vaak is er een getuige aanwezig bij een verkrachting? En als dat slachtoffer alcohol heeft gedronken, en toevallig zijn of haar voorgeschreven medicatie heeft geslikt, dan heeft elk mens (ik zeg bewust niet elke man) een vrijbrief om zijn/haar gang te gaan met die persoon. Blijkbaar.

Ten einde raad stel ik mijn wooncorporatie op de hoogte van het voorval, inclusief het zaaknummer van de zedenrecherche als bewijs. Hun reactie slaat alles. Terwijl ik zelf weer zo goed en kwaad als het lukt, mijn leven oppak, krijg ik een telefoontje van de huismeester waarin hij het gesprek bijna beschuldigend begint met de woorden: ‘Ik ben geschrokken van je melding!’ Alsof ik de taak heb om zijn schrik te verlichten. Wie heeft het ooit gehad over mijn gevoelens? Niemand. Uiteindelijk geeft mijn wooncorporatie aan dat ze, omdat ik geen aangifte heb gedaan, me enkel kunnen overplaatsen naar een andere flat, tegenover de flat waar ik nu woon. In het volle zicht van mijn buurman. Wanneer ik aangeef dat ik daar niet mee akkoord ga, omdat het mijn gevoel van veiligheid niet verbetert, haken ze af.

En hoe het verhaal nu verder gaat? Niet. De zedenrecherche, mijn huisarts en mijn psycholoog, waar ik al jaren voordat dit gebeurde in behandeling was, zijn op de hoogte van dit verhaal. Omdat ik geen aangifte heb gedaan, wat kansloos en nadelig voor mij zou zijn uitgepakt, woon ik drie jaar na dato nog steeds naast mijn buurman, mijn verkrachter. Ik voel me in mijn huis niet veilig met alle gevolgen van dien. Gevolgen die ik hier niet kan benoemen omdat het ten koste zou gaan van mijn huidige positie in de maatschappij, als mens, dochter en docent. Ik ben gestopt met leven, en ik overleef sindsdien. Enkele maanden geleden heb ik het verhaal opnieuw verteld aan een wijkagent. Hij adviseerde me om zo snel mogelijk te verhuizen, dat was het enige wat ik kon doen. Maar als ik had kunnen verhuizen had ik dat toch al lang gedaan??

Ik heb, na een lange periode met gegronde redenen een Wajong-uitkering te hebben gekregen, en na binnen vijf jaar twee universitaire masters afgerond te hebben, een leuke baan als docent. Ik ben na dit voorval zelfs cum laude geslaagd voor mijn docentenopleiding. Maar ik verdien als alleenstaande niet genoeg om me een andere woning te kunnen veroorloven. De woonmarkt in mijn woonplaats is duur. En als alleenstaande kan ik me weinig tot niets veroorloven.

Elke dag opnieuw kom ik mijn buurman tegen. Elke dag opnieuw voel ik me niet veilig in mijn eigen huis. En er is nog steeds geen ontkomen aan.

Maakt mij dit betreurenswaardig? Nee. Ik heb een geweldige baan waarbij ik elke dag plezier en voldoening haal uit het werken met leerlingen. Ik werk graag en veel, wat maakt dat ik niet hoef na te denken of te voelen.

Welk punt wil ik maken? Vrij simpel: elke idioot kan in Nederland wie hij of zij ook maar wil, verkrachten. Als je de pech hebt dat er a. geen getuigen bij zijn, b. je alcohol hebt gebruikt en c. je de medicatie slikt die je al jaren zijn voorgeschreven, dan kan iedereen ermee wegkomen. De dader wordt beschermd en het slachtoffer, al wil ik mezelf zo niet noemen, moet maar zien hoe hij/zij het overleeft. Ben ik boos? Niet meer. Ben ik radeloos? Niet meer. Ben ik een slachtoffer? Ik hoop het niet. Ik ben ver voorbij dat alles. Want het is een kwestie van overleven, en niet van leven.

Vijf jaar later heb ik alsnog aangifte gedaan van deze zaak. Niet lang na mijn aangifte heeft de zedenrecherche een ander slachtoffer van mijn buurman bereid gevonden om aangifte te doen van dezelfde feiten bij dezelfde dader, die in detail overeenkomen met mijn aangifte. Naast alle meldingen die in de tussentijd zijn gedaan door diverse vrouwen van gelijke aard. Mijn buurman is enkele dagen in hechtenis genomen om hem een bekentenis te ontlokken, wat niet is gelukt. Simpelweg zwijgen en ontkennen is voldoende voor hem, terwijl ik, en andere slachtoffers met mij, alles moeten bewijzen. Uiteindelijk seponeert het O.M. de zaak dan ook vanwege een gebrek aan bewijs. Wel geven zowel het O.M. als de dienstdoende rechercheurs aan dat ze niet twijfelen aan de waarheid van mijn verhaal, en dat van de andere slachtoffers. De bewijslast is simpelweg onhaalbaar, ondanks alle verklaringen van de vele slachtoffers. Zeer frustrerend, zowel voor de slachtoffers als de recherche.

Ondanks de pijnlijke onrechtvaardigheid begrijp en respecteer ik het besluit van het O.M., op basis van de criteria die op dat moment gelden voor de veroordeling van zedendelinquenten om niet over te gaan tot een strafzaak. Dat die criteria op dat moment onhaalbaar zijn, is een feit. Ik, en vele anderen met mij, zullen het ermee moeten doen. De nieuwe wet op seksuele misdrijven van 1 juli 2024 komt voor ons helaas te laat. Wij hebben levenslang, met de wetenschap dat hij zal blijven doen wat hij altijd al heeft gedaan. Ik hou m'n hart vast.

Datum melding zedenrecherche: 21-10-2015

Zaaknummer: 2015-232525

Rechercheurs: mw. M. Boon en dhr. P. v/d Eijnde, zedenrecherche Eindhoven

0 notes

kikotapasando · 6 months ago

Text

Man lichtte woningzoekenden op

Man lichtte woningzoekenden op Nieuwsbericht | 29-05-2024 | 15:04 In tijden van woningnood is het geluk groot wanneer je toch een huurwoning vindt. Maar des te harder is de klap wanneer blijkt dat je bent opgelicht. Geen woning, en je borg of eerste maand huur verdampt. Een 38-jarige oplichter stond woensdag voor de rechter. De man uit Voorburg benaderde op Facebook mensen die een huis zochten.…

View On WordPress

0 notes

rtvideaal · 6 months ago

Text

Achterhoek houdt vast aan welkom heten statushouders en asielzoekers

De acht gemeenten in de Achterhoek blijven inzetten op huisvesting van statushouders. In het nieuwe regeerakkoord spreken de partijen over een ‘verbod op voorrang’ voor statushouders die een sociale huurwoning nodig hebben. Ook ditmaal slaat de regio de handen ineen om in de bres te blijven te springen voor ‘nieuwe Achterhoekers’. Vorige week lieten de Achterhoekse gemeenten weten, in totaal…

View On WordPress

0 notes

dickvanas · 6 months ago

Text

Net nu het leven hem toelacht: 'het is een gedwongen afscheid'.

Net nu het leven Hans de Booij (65) eindelijk weer toelacht, moet hij opnieuw een fikse tegenslag zien te verwerken. En wat voor een. De zanger en liedjesschrijver heeft besloten zijn muzikale carrière, noodgedwongen, vaarwel te zeggen. „Ik ben bang dat ik binnenkort niet meer aan de verwachtingen van mijn publiek kan voldoen. Om dat voor te zijn, heb ik nu zelf de streep getrokken.”

Hans De Booij legt het bijltje erbij neer. Postcovid heeft er naar alle waarschijnlijkheid voor gezorgd dat hij te weinig energie heeft om nog de planken op te gaan. De zanger van hits als Annabel, Een vrouw zoals jij en Thuis ben keek tweeënhalf jaar geleden de dood in de ogen toen hij met ernstige coronaklachten op de intensivecareafdeling van het Amsterdam UMC belandde. Sindsdien kwakkelt hij voortdurend met zijn gezondheid. De Booij, die volgende maand zijn 66e verjaardag hoopt te vieren, vreest dat het op fysiek vlak nooit meer helemaal goed met hem zal komen.

„Het is een gedwongen afscheid”, verzucht hij. „Ik had graag nog een tijdje willen blijven zingen, mijn carrière zat het afgelopen jaar weer behoorlijk in de lift, maar bij elk optreden ging ik uitgeput naar huis. Ik heb alles gedaan om mijn conditie te verbeteren, maar niets heeft geholpen. Ook de medicijnen die mijn huisarts me had voorgeschreven hebben niet gewerkt. Ik ga ervan uit dat ik long covid heb, maar de dokter kan dat niet bevestigen. De oorzaak van mijn klachten kan hij niet thuisbrengen.”

Nieuwe fase

De Booij zegt „vaak onverklaarbaar moe” te zijn. „Zingen en optreden wordt steeds zwaarder. Ik ben bang dat ik binnenkort niet meer aan de verwachtingen van mijn publiek kan voldoen. Om dat voor te zijn, heb ik nu zelf maar de streep getrokken. Na ruim veertig jaar op de planken valt eind december voor mij definitief het doek. Ik bereid me voor op een nieuwe fase in mijn leven, waarin ik niet meer zal optreden en ook geen nieuw materiaal meer ga opnemen.”

Sinds vorig jaar zomer woont de zanger in het Brabantse Fijnaart, waar hij een fraaie eengezinswoning betrok. Aan die verhuizing ging echter een periode vol onzekerheid en misère vooraf. Omdat De Booij na zijn coronabesmetting niet meer kon optreden vanwege gezondheidsklachten, kwam hij zonder inkomsten te zitten. Daardoor was hij niet meer in staat om de huur van zijn appartement in het Brabantse vestingstadje Heusden te betalen. Een urgentieverklaring had hij niet, en dus kon hij fluiten naar een sociale huurwoning. Noodgedwongen nam de zanger vervolgens zijn intrek in een oude caravan. Daar kon hij echter maar beperkte tijd over beschikken.

’Straks eindig ik onder een brug!’

Nederpop All Stars

Het was zakenman Gerard van der Horst die na het lezen van de situatie van De Booij, die aan Privé zijn verhaal deed, hem wist te behoeden van een leven op straat. Hij stak de zanger de helpende hand toe door een van zijn huizen beschikbaar te stellen. De woning werd compleet ingericht en ook verlangde Van der Horst geen huur. „Dat doe ik om Hans de gelegenheid te geven helemaal op verhaal te komen en zijn leven weer op de rit te krijgen”, sprak de nobele vastgoedondernemer in september bij de overhandiging van de sleutel.

Het leven leek Hans de Booij weer toe te lachen. De zanger had in die periode zijn nieuwe album Hoe had ik het anders moeten doen gelanceerd, en niet veel later verscheen ook zijn biografie Het wordt niets zonder jou. „Ik had geen zorgen meer”, blikt hij nu terug. „Zelfs mijn financiële sores werd opgelost, omdat ik veel werk kreeg. Ik werd gevraagd voor de Nederpop All Stars, waar ook onder anderen de dames van Loïs Lane, Henk Westbroek, Erik Mesie en Nol Havens deel van uitmaken. Met die show ben ik nog steeds in het land te zien. Mijn contract loopt eind december af en dat lijkt me een geschikt moment de showbizz voorgoed vaarwel te zeggen.”

Geduld

Dat besluit heeft Hans, zo zegt hij, na lang wikken en wegen genomen. „Het coronavirus heeft me flink te pakken gehad. Ik had nagenoeg een jaar nodig om een beetje op te knappen. Ik dacht dat het langzaam wel weer beter met me zou gaan, maar ik ben niet over mijn vermoeidheid heen gekomen. Bij de minste en geringste inspanning raak ik uitgeput. De doktoren kunnen niets voor me doen. Ik krijg steeds weer te horen dat ik geduld moet hebben, maar de klachten houden aan. Ze worden niet minder. Ik gooi nu de handdoek in de ring.”

Lichamelijk is de zanger niet meer in staat om lang op de bühne te staan. „Na vier of vijf liedjes heb ik geen energie meer. Dat frustreert me. Op deze manier kan ik niet langer meedraaien in de showbizz”, aldus De Booij, die met name in de jaren tachtig mening hart op hol liet slaan. „De vrouwen zijn me nog altijd niet vergeten. Bij optredens van de Nederpop All Stars staan ze in drommen voor het podium. Dan zingen ze al mijn hits luidkeels mee. Ik ben er blij mee, omdat ik dan niet al mijn krachten hoef te geven. Toch blijft zo’n optreden zwaar voor me.”

AOW

Nu het definitieve einde van zijn muzikale carrière in zicht is, denkt De Booij voorzichtig na over zijn toekomst. „Ik ga in elk geval niet achter de geraniums zitten. Tot volgend jaar februari mag ik in mijn huis blijven wonen, daarna hoop ik mijn koffers te pakken en naar Malta te vertrekken. Vrienden van me kweken er groenten. Ze hebben me gevraagd om er in de tuin te gaan werken.”

’Mijn vader wilde mij nooit meer zien’

De Booij verkocht onlangs voor meer dan een ton alle rechten van zijn liedjes aan Pythagoras Music Fund, het investeringsfonds dat drie jaar geleden door voormalig platenbaas en muziekuitgever Hein van der Ree en songwriter en producer John Ewbank werd opgericht. „Dat klopt, ik zit al een tijdje niet meer op zwart zaad. En dat is een heel fijn gevoel. Volgend jaar hoop ik ook mijn eerste AOW te ontvangen. Rijk word ik daar echter niet van. Omdat ik van mijn leven een puinhoop heb gemaakt, door jarenlang in het buitenland te vertoeven zonder een boekhouding bij te houden, heb ik niet recht op meer. Ik zal het dus de rest van mijn leven zuinig aan moeten doen.”

Met zijn laatste single Bergen aan Zee wil de zanger afscheid nemen. „Het is een romantisch liedje over het witte strand van Bergen aan Zee. Ik had het een tijdje geleden geschreven voor Loïs Lane, maar Suzanne en Monique Klemann vonden het niet bij hen passen. Het origineel was in het Engels, en ik heb het nu in het Nederlands vertaald, met de bedoeling het na de zomer uit te brengen als afscheidssingle. Zodra ik met zingen ben gestopt, wil ik gedichten gaan schrijven en weer gaan schilderen. Maar voordat het zover is, moet ik alles even laten bezinken. Het besluit om te stoppen is nog heel vers.”

(Door Dick van As)

1 note · View note