Tumgik
#Fundación Mapfre
thingstol00kat · 2 years
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Fundación Mapfre : Pablo Picasso y Julio González. Escultura
Diciembre 2022
2 notes · View notes
peterwalladobe · 7 months
Text
Los ojos de un fotógrafo existencialista: Christer Strömholm
Los ojos de un fotógrafo existencialista: Christer Strömholm. Texto: Satoru Yamada (AICA) Fotografía: Peter Wall (AECA) “Yo no hago fotografías, hago imágenes. Eso es lo que he hecho toda mi vida.” Christer Strömholm Mapfre inauguró una exposición interesante de un fotógrafo sueco desconocido en mi país, Japón; probablemente también poco conocido en España. La exposición está dividida en…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
Text
¿Historias cortas para no dormir y así no tener pesadillas?
La España negra de Zuloaga (El de Éibar) era solo gris.
La exposición 'Zuloaga en el París de la Belle Époque, 1889-1014' de la Fundación Mapfre reivindica una imagen más europea del artista, alejada de la etiqueta de 'pintor de la Generación del 98'
Tumblr media
'Zuloaga en el París de la Belle Époque, 1889-1014' busca desmontar la imagen del artista de Éibar como ese pintor de la España negra vinculado a la generación de 98 y lo sitúa en París, en los años previos a la I Guerra Mundial, donde se relacionará con Santiago Rusiñol, Rodin, Degas o Picasso, y compartirá una visión moderna de la pintura y un gusto por el simbolismo que influirá en su obra. "No era el pintor del 98, es un pintor europeo que vive en París, que se plantea los mismos problemas que los artistas que vivían allí (...) No es solo uno de esos artistas españoles que a mitad del XIX viaja a París, sino que vive en París,
1 note · View note
desimonewayland · 1 year
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Pérez Siquier
From the series lnformalismos (1965)
DESIMONEWAYLAND/March 28, 2023
Fundación MAPFRE / Huis Marseille in Amsterdam
21 notes · View notes
losvolumenes · 2 years
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Exposición Leonora Carrington. Fundación Mapfre. Madrid. 11/02/23-07/05/23.
12 notes · View notes
ortodelmondo · 2 years
Text
Tumblr media
Paul Strand, Young Boy, Gondeville, Charente, France, 1951 © Aperture Foundation Inc., Paul Strand Archive. Fundación MAPFRE Collections
17 notes · View notes
pixnflixnwrites · 1 year
Text
Tumblr media
Tina Modotti Elisa 1924
Almost all her photographic work was produced between that date and 1930. During these Mexican years, and following her apprenticeship with Weston, Modotti evolved from an interest in abstract forms to a gaze centred on the human being and on denouncing inequality and injustice. The precarious conditions of workers, urban poverty, and the role of women in the community became, among other similar issues, the main themes of a photography conceived as political propaganda.-Fundación MAPFRE website-
3 notes · View notes
azulcemento · 2 years
Photo
Tumblr media
#photooftheday #art_camera #shootermag #iphonesia #igers #ig_barcelona #bnwsouls #ig_andalucia #bnw_society #ig_photooftheday #webstagram #statigram #street #streetphotography #streetphotographer #streetphotographers #bcn #barcelona_black #bw #bnw_madrid #bwzgz #bpw_bw #bnwitalian #blackandwhite #monochrome #bnw_shots #love_bnw #mobilephoto #mobilephotography #movileart (en Kbr Fundación Mapfre Barcelona Photo Center) https://www.instagram.com/p/Cl5gx9eD0iX/?igshid=NGJjMDIxMWI=
2 notes · View notes
Text
Tumblr media
Fonte: Guilherme Gaensly / Acervo Fundação Energia e Saneamento. Disponível em: KOSSOY, Boris; SCHWARCZ, Lilia. Um olhar sobre o Brasil: a fotografia na construção da imagem da nação (1833- 2003). Madrid / Rio de Janeiro: Fundación Mapfre / Fundação Objetiva, 2012, p. 169
0 notes
eeyc · 1 month
Text
Diana Yousef, de consultora de la NASA a inventora de un retrete que evapora los residuos
Este inodoro, que no necesita agua ni conexión al alcantarillado, trata de resolver la falta de saneamiento, un problema que afecta a la mitad de la población mundial, especialmente a niñas y mujeres
Cecilia Jan (ElPais.es)
Tumblr media
Diana Yousef, inventora del iThrone, un retrete que evapora los residuos, en una foto cedida por Fundación Mapfre.
No cualquiera es capaz de lograr apasionar a sus interlocutores con un retrete. Diana Yousef lo es, y así lo demuestra en cada presentación a posibles donantes o inversores, en cada entrevista con la prensa, incluso en una charla TEDx organizada en el colegio de su hija. Nacida en Boston (EE UU) de inmigrantes egipcios, Yousef, doctora en Bioquímica por la Universidad de Cornell, ha desarrollado un inodoro que no necesita agua ni conexión a ninguna red de alcantarillado, y funciona a través de una membrana que evapora entre el 90% y el 95% de los residuos. La idea trata de resolver uno de los grandes problemas para la mitad de la población mundial, la falta de saneamiento, y todas las consecuencias aparejadas: muertes por enfermedades infecciosas, problemas medioambientales y, uno que toca especialmente a Yousef, la violencia que sufren niñas y mujeres simplemente por ir a hacer sus necesidades.
“Cuando la gente vive sin acceso a saneamientos seguros, es muy difícil que pueda mejorar su calidad de vida”, afirma Yousef en una entrevista por videollamada desde su casa en Boston. Según la Organización Mundial de la Salud, 4.200 millones de personas usan servicios de saneamiento que no tratan los desechos. De ellas, 673 millones no tienen ningún tipo de retrete y defecan al aire libre. Unas 564.000 personas mueren al año debido a enfermedades relacionadas con saneamientos precarios, principalmente diarrea.
“Pero más allá de eso, una de las cosas que más me conmueve es la forma desproporcionada en que perjudica a las mujeres y las niñas no tener acceso a aseos privados seguros cerca de sus casas. Existe un enorme problema, del que se habla poco, de mujeres que son violadas e incluso asesinadas, simplemente porque necesitan ir al baño”, explica Yousef. “El 50% de las escuelas del mundo carecen de instalaciones sanitarias adecuadas, lo que dificulta enormemente la escolarización, especialmente de las niñas. Cuando van a la escuela, luchan contra las ganas de ir al baño, así que no comen, no beben, acaban cansadas, les cuesta prestar atención. Y cuando empiezan a tener la regla, pierden una semana de clase al mes y se quedan retrasadas”.
Tumblr media
Prototipo de un retrete iThrone. La bolsa donde caen los residuos está hecha de un material que los evapora. Imagen cedida por Fundación Mapfre.
Madre de tres hijas, de 13, 8 y 5 años, reconoce: “Me resulta muy difícil entender que esto les ocurra a niñas de todo el mundo, mientras que mis hijas tienen la vida que tienen solo por el lugar donde nacieron”. Precisamente su nacimiento fue uno de los motores que llevaron a Yousef a iniciar su startup, change:WATER Labs, en 2013. “Cuando tuve a la primera, me quedé dos años sin trabajo porque nadie me quería”. Así que tuvo que reinventarse. “Quiero darles ejemplo, que vean que pueden hacer lo que quieran, que tienen la capacidad de decidir”. También influyeron sus raíces egipcias. “Creo que todos los que provenimos de Oriente Próximo somos muy conscientes de la importancia del agua, es vital”.
Retomó una idea que había surgido durante su participación como consultora en una iniciativa conjunta de la NASA y la Agencia de Estados Unidos para el Desarrollo Internacional (USAID) en 2009, que trataba de encontrar soluciones tecnológicas a los problemas de acceso al agua. Durante ese trabajo, se planteó el uso de materiales transpirables para reciclar agua residual en el espacio y convertirla en potable. “Estos materiales tienen la propiedad de absorber la humedad de una zona y pasarla al aire seco del otro lado. El agua líquida entra en el material y sale por el otro lado en forma de vapor”, describe.
Creo que todos los que provenimos de Oriente Próximo somos muy conscientes de la importancia del agua, es vital
Su trabajo previo con la ONU para buscar modelos de negocio que implicaran al sector privado en el campo del desarrollo le había permitido visitar países del Sur Global y conocer el problema del saneamiento. El material transpirable parecía una solución de muy bajo consumo energético y que se podría utilizar tanto a pequeña como a gran escala. Así que resultaba muy útil en comunidades pobres sin mucha infraestructura. “Me di cuenta de que probablemente era mejor usarlo para deshacerse del agua sucia, en lugar de para hacer agua limpia”.
Tumblr media
Aseo con un retrete que evapora los residuos, instalado en el suburbio de Kuna Naga, en Ciudad de Panamá dentro de un piloto. Imagen cedida por change:WATER Labs.
El siguiente piloto se está llevando en Kuna Naga, un suburbio informal de Ciudad de Panamá habitado por los indígenas kuna, sin agua corriente ni alcantarillado, con la financiación de Asocsa, una empresa constructora local que suele trabajar en comunidades de bajos recursos. En octubre, se instalaron dos retretes de estilo occidental, es decir, sentados, en sendos hogares, con unos 25 usuarios en total. No hay cadena de la que tirar, simplemente, la membrana comienza a evaporar el agua de la orina y las heces cuando entran en contacto con ella. “Hemos podido demostrar que podemos hacer funcionar estos inodoros durante dos, incluso tres meses, sin tener que vaciarlos”. La siguiente fase prevista es instalar inodoros de uso público en la misma comunidad.
Yousef calcula que el precio final del iThrone —que en mayo logró el Premio de Fundación Mapfre a la Innovación Social en la categoría de Mejora de la Salud y Tecnología Digital—, rondará los 200 dólares por unidad. “Planeamos subcontratar la producción a socios locales, por lo que el precio bajará aún más. Otras soluciones que se utilizan cuestan decenas de miles de dólares. Esto es mucho más barato y sencillo, porque no requiere mucha infraestructura, pero ofrece un alto rendimiento al hacer desaparecer los residuos in situ”, asegura.
Tanto la bolsa de material transpirable como los desechos que no se evaporan son, en su gran mayoría, compostables, indica Yousef. Así que al vaciar el retrete, los residuos “pueden eliminarse de la manera que el socio necesite. Si se trata de una organización humanitaria en una crisis o un campo de refugiados, sin capacidad de construir una infraestructura de saneamiento adecuada, les basta con quemar los residuos. Pero en una comunidad que quiere hacer saneamiento circular, los residuos se pueden convertir en algo con valor, energía, fertilizante”.
youtube
Puedes seguir a Planeta Futuro en X, Facebook, Instagram y TikTok y suscribirte aquí a nuestra ‘newsletter’.
0 notes
thingstol00kat · 11 months
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Judith Joy Ross
Fundación Mapfre book
0 notes
praza-catalunya · 3 months
Text
O Museo da Arte Prohibida
O Museo da Arte Prohibida
Unha nova proposta museística percorre Barcelona, a rachadora proposta do Museu de l’Art Prohibit. Pezas de arte, que por diversos medios foron censuradas nalgún lugar e día, acubíllanse agora na casa Garriga Nogués de Barcelona. Esta particular oferta vén sendo un canto á liberdade, á transgresión e provocación, tan consubstanciais, tan necesarias nas creacións artísticas.
Lito Caramés
Tumblr media
Salas Museu Art Prohibit
Museu de l’Art Prohibit. Censuras, rexeitamentos
La suma de las obras que han sufrido censura, cancelación o ataques de índole diversa ha dado lugar al Museu de l’Art Prohibit. La iniciativa del empresario y periodista Tatxo Benet ya ha reunido cerca de 200 obras (...) El conjunto, lejos de acumular los estragos que el abuso de poder produce en el ámbito de la creación artística, da a conocer un potencial insólito en nuestras sociedades. (Parágrafo do Manifiesto do Museu de l’Art Prohibit).
Hai relativamente pouco tempo que o Govern de la Generalitat de Catalunya contratou ao afamado estudoso da arte e director de museos, Manuel Borja-Villel, como asesor museístico para promover cambios nas estruturas dos museos de Cataluña, desde a axuda, o diálogo, o asesoramento.
Case ao mesmo tempo, abre as súas portas o novo Museu de l’Art Prohibit de Barcelona. Será unha sinal? As obras censuradas, violentadas, entrarán no MNAC, no MACBA e outros museos tradicionais? Nestes tempos que forzas escurantistas gañan -outra volta- forza en Europa, haberá que estar atentos sobre os vieiros que pode tomar a remodelación e ampliación do MNAC ou a liberdade coa que se aceptarán obras a partir de agora.
A expresión “Arte Prohibida” semella en si mesma un oxímoro. A palabra “arte” carrexa creación libre, expresión de sentimentos, sensacións, de teimas e interrogantes. Como se pode prohibir un poema?, quen dirixe o pincel para que a obra saia “benpensante”? Cando Courbet pintou L’Origine du monde, pensou que a súa peza estaría máis de cen anos agochada a todos os ollares? Gustave Courbet sufriu ataques xa en vida; un católico fundamentalista mercou a súa pintura Le Retour de la Conférence (unha crítica anticlerical) só co obxectivo de queimala; cousa que executou axiña.
Na casa Garriga Nogués, antiga sede dun banco e tamén espazo onde perante anos presentou as súas exposicións temporais a Fundación Mapfre, agora está instalada para contemplación pública unha escolma de obras que o periodista e coleccionista Tatxo Benet foi mercando logo de que foran rexeitadas ou censuradas: o Museu d’Art Prohibit. Actualmente, na súas salas é doado atopar obras de artistas como Laura Corcuera, Natalia Ll., Warhol, Larissa Sansour, Nuria Güell, Miquel Barceló, Ai Weiwei, Picasso, Mapplethorpe ou Goya.
No percorrido polas salas deste novo museo cada obra atópase acompañada dunha cartela onde se refire a súa ficha técnica e tamén, e iso interesa moito, os incidentes, as razóns que provocaron a censura da peza que se contempla. Deste xeito, especifícase por que aquela pintura, fotografía, escultura, vídeo forman parte do Museu de l’Art Prohibit.
Tumblr media
Fabian Chairez. Revolución, 2014
Así, nunha das salas está presente La Revolución, óleo do artista Fabián Cháirez, efectuado en 2014. En 2019, esta obra formou parte da exposición Emiliano. Zapata después de Zapata, programada no Museo del Palacio de Bellas Artes (Ciudad de México). A moitas persoas esta irreverente e gay imaxe de Emiliano Zapata non lles gustou. Certas organizacións campesiñas comezaron a manifestarse ante o Palacio onde estaba a mostra, esixindo a retirada da obra. Ameazaron con destruíla e agrediron a membros do colectivo LGTB+. Por tales razóns houbo unha vaga de solidariedade con Cháirez e en defensa da liberdade sexual.
Moi coñecido, e máis próximo, é o caso da polémica escultura HC4 Transport que a artista austríaca, Ines Doujak, presentou no MACBA, dentro da exposición La Bèstia i el Sobirà (2015). Ao ver a composición de HC4 Transport o director do MACBA, Bartomeu Marí, decide cancelar a mostra. Os diarios, as televisións e radios en Barcelona case non falaron doutra cousa: censura, ataque á liberdade de expresión, ataque contra a cultura. A causa do peche foi a inclusión da peza de Doujak que mostra un can sodomizando a unha dirixente mineira boliviana (Domitila Barrios) e esta a un home cunha face similar á de Juan Carlos I. A polémica está servida. Un dos comisarios da mostra, Paul Preciado, preguntaba: 'Que sentido ten mobilizarse pola liberdade de expresión, apoiando a Charlie Hebdo e despois cancelar unha mostra porque hai unha caricatura que podería semellarse ao ex-rei de España?’ O Soberano ten o dereito de suspender os dereitos? Logo, a exposición (La Bèstia i el Sobirà) volveuse abrir coa obra que agora está no Museu de l’Art Prohibit. A polémica seguiu viva e, ao acabar, cesaron ao director do MACBA, señor Marí.
O artista español Eugenio Merino, ben coñecido internacionalmente, tamén se viu envolto en escándalos pola exhibición da súa peza Always Franco: para conservalo, o artista meteu -nunha neveira de Coca-Cola- unha figura de Francisco Franco. A obra presentouse en ARCO 2012, e a Fundación Francisco Franco pediu que se retirase e denunciou xudicialmente ao artista. A denuncia non prosperou.
Son moitas as obras expostas e moitas as provocacións. O artista finlandés Leinonen está representado pola súa creación McJesus, un Cristo crucificado vestido coas cores corporativas dos restaurantes McDonalds e co logotipo Mc estampado no peito. As actitudes de irreverencia contra as relixións son diversas. Por esta obra o artista recibiu insultos e ameazas. O McJesus estivo exposto no Haifa Museum of Art (Israel) en 2019, dentro da exposición Sacred Goods. A comunidade cristiá pediu que fose retirada; houbo protestas violentas con lanzamento de bombas incendiarias. Agora colga con total liberdade na casa Garriga Nogués.
Entre outras accións que leva feitas o Museu de l’Art Prohibit ocupa un importante lugar a edición dun catálogo coas obras que están expostas, e coa inclusión de varios artigos de coñecidos estudosos que reflexionan sobre o tema da censura e a liberdade creadora. Entre eles chama a atención o que escribiu o fotógrafo e ensaísta Joan Fontcuberta, titulado La censura es bella (un remedo da campaña -La arruga es bella- que o modisto Adolfo Domínguez tirou nos anos 80?). A esa pregunta, o escritor remata cunha conclusión radicalmente contraria: ¿Puede ser bella la censura? La respuesta es que no; nunca, la censura siempre es abominable. El problema es que la imagen acaba siempre haciendo estética cualquier forma de horror. La responsabilidad del artista consiste en esquivar la trampa, pero seguramente a la larga es imposible, a pesar de que asociemos las agresiones a la libertad de expresión como una forma de terror. Sí, la censura es terror intelectual.
Tumblr media
J. Leinonen. McJesus, 2015
Museu de l’Art Prohibit. O caso da Entartete Kunst
La acusación volcada sobre el “Entartete Kunst”, como arte derivado de mentes débiles, desequilibradas e inferiores, en contraposición al arte promovido por el gobierno (nazi), nos habla precisamente de este fenómeno respecto a un arte oficial que al ser alimentado por presupuestos que le vienen artificialmente impuestos, parece nacer sin la vida y expresividad propias de un arte surgido al margen de prescripciones políticas concretas. (Milagros García Vázquez, 2019).
O 19 de xullo de 1937, nas salas do Hofgarten de Munich, abríase para o público xeral unha exposición insólita, nunca antes programada: Die Entartete Kunst Ausstellung, a escolma de obras da Arte Dexenerada. O goberno nazi dedicara tempo a recoller pezas do que a excluínte ideoloxía nazi consideraba creacións de persoas desequilibradas e/ou enfermas mentais. As obras procedían das coleccións públicas alemás que na mostra levaban indicado os prezos que os gobernos anteriores pagaran por elas, “mentres a poboación pasaba fame pola crise de 1929”. A mostra Entartete Kunst exhibiuse en moitas cidades e foi vista por máis de tres millóns de persoas. Irian moitas movidas pola oportunidade de contemplar (quizais por derradeira vez) magníficas creacións da intelixencia humana?
En total os nazis declararon artistas dexenerados a máis de 120 artistas, entre eles Marc Chagall, Otto Dix, Oskar Kokoschka, Lyonel Feininger, E. Kirchner, Wassily Kandinsy, Max Beckmann, Alexej von Jauwlensky, Emil Nolde, Max Ernst, Franz Marc, Paul Klee. Calcúlase que o montante de obras que os nazis retiraron de museos e outras institucións superou as 16.000. Como os norteamericanos -tarde- participaron na Segunda Guerra Mundial, en 2014 artellaron un filme publicista que recolle os traballos dun comando que impedise a destrución de milleiros de obras de arte: The Monuments Men (George Clooney). O caso da Entartete Kunst é extremo, único ata agora. Pero as censuras -por desgraza- acompañaron, e acompañan, a creatividade humana.
Nestes últimos anos precisamente con tanto trunfo das opcións políticas de extrema dereita, é posible que se volvan dar situacións de aplicación da censura, xa en casos concretos, xa de xeitos máis xeneralizados (nalgunhas comunidades autónomas comezan a aparecer eses primeiros e preocupantes síntomas). Volverá a dominar a censura en Europa? Unha chamada de atención, un antídoto pode ser visitar o Museu de l’Art Prohibit.
Lito Caramés
Museu de l’Art Prohibit
Casa Garriga Nogués Barcelona
Tumblr media
E. Merino. Always Franco, 2012
0 notes
Citas (de y sobre) Eugène Atget
Tumblr media
Las citas están sacadas de la exposición de la Fundación Mapfre, que no os podéis perder. (podéis, si podéis perder, lo que no debéis de hacerlo)
2 notes · View notes
peruvianeducators · 5 months
Text
The education in rural areas needs inmediate attention and support
Tumblr media
Apes Misiones Rurales improves the education of village children in Peru
Áncash is one of the departments with the lowest scores in Peru in terms of reading comprehension and logical-mathematical learning. Out of every 100 children in the first year of elementary school, only 23 learn enough to move up to the next grade. 
The project in which Fundación MAPFRE collaborates is aimed at improving school skills and abilities and achieving a better future for children in rural areas. Additionally, it seeks to promote the development of the students’ cognitive skills through a creative and playful approach to education. Its purpose is also to provide teachers with new tools that will enable them to improve the quality of the education they offer their students. In terms of health, the project also supplies highly nutritious products to banish anemia and the consequences this has on children’s development.   
This initiative uses “Bibliotecas Lúdicas“, or play libraries, as spaces to promote reading and the development of cognitive skills that benefit reading comprehension. The goal is also to familiarize children and teachers with new technologies and pedagogical methodologies through the use of tablets.   
Besides this, the project also has its own bakery where students have the opportunity to learn a trade with a view to their workplace and social insertion.
0 notes
markdigitalcr · 6 months
Text
7 de cada 10 personas mayores cuidan su alimentación para tener una buena salud
Un barómetro de la Fundación Mapfre pone de manifiesto los hábitos de vida de las personas mayores de 55 años. El 70 % cuida su alimentación para así gozar de buena salud.7 de cada 10 personas mayores cuidan su alimentación para tener una buena salud
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
archivoydocumentacion · 7 months
Text
Tumblr media
Antoni Rosal Grelon Grupo de hombres alrededor de un pequeño estanque, décadas de 1910-1920 Arxiu Nacional de Catalunya (ANC), Fons Antoni Rosal Grelon, Sant Cugat del Vallès.
Exposiciones
La cámara doméstica, la afición fotográfica en Cataluña - Fundación Mapfre
Imágenes colectivas que trascienden lo individual y nominal para convertirse en documentos que nos aportan información sobre la cultura visual y fotográfica de una sociedad concreta, en relación con fenómenos colectivos de su época.
Comisaria: Núria F. Rius.
0 notes