#'want dat is een van de weinige dingen waar ik controle over ervaar'

[wilgentak]

mijn coach is dezelfde leeftijd en net zo'n perfect uitziende vrouw als ik dus elke sessie voelt een beetje als die spider man meme

[finalprojectloukaeben]

Stage: dag 2

Dag 2                                                                                                 4 februari

Het leuke aan Sanne is dat ze niet kan stil zitten. Bezige bij zou haar totem zijn in de scouts. Daarmee heb ik wel altijd iets te doen of iets waar ik uit kan leren. Deze dag had ze een call met een Duitse radiozender over haar reeks Island of the Colorblind. Ze deed haar verhaal over het eiland Pingelap en hoe iedereen daar kleurenblind was. Ze had het over de perspectie van kleurwaarneming. Kortom inspireerde zij mij. Deze reeks is gefotografeerd in het infrarood zodat de kleuren in haar beelden afwijken van de realiteit. Net zoals deze inwoners op Pingelap een afwijkend zicht hebben op de wereld. De vraag is, is dit iets negatief of zorgt dit ervaar dat zij een unieke manier van kijken hebben ontwikkeld t.o.v. de wereld. Het is gewoon zo een intrigerende reeks en een unieke manier van fotograferen.

Ik fotografeer vooral vanuit gevoel en van wat er op mij afkomt. Maar dat zorgt ervoor dat ik bitter weinig controle heb over mijn proces van het fotograferen en het zorgt voor ontzettend veel onzekerheid. Sanne heeft al een heel idee uitgewerkt van wat ze exact wilt fotograferen voor ze haar onderwerp benadert. Ze vertelde mij dat het belangrijk is om al een duidelijk plan te hebben voor je gaat shooten. Tijdens het shooten kan je je dan wat mee laten varen met de flow van dat moment. Maar als je een duidelijk idee hebt in je hoofd dan ontluiken de beelden die je wilt voor je ogen en dan is het enkel nog maar op de knop drukken (bij wijze van spreken). Dit was eigenlijk een nieuwe manier voor mij om te kijken naar fotografie. Ze inspireerde mij om meer research te doen naar wat ik eigenlijk op beeld wil zetten en ze liet mij zien dat dit een heel groot en belangrijk proces is.

Om 13 uur vondt er nog een call plaats met het productiehuis, ‘De mensen’. Deze call ging over de verfilming die Sanne wilt verwezenlijken van haar reeks over Pingelap. In feite wilt zij een documentaire erover maken, want het is zo een interessant onderwerp. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik pikte er wel belangrijke weetjes van op, zoals het beter is om een film te hebben van één uur in plaats van 20 min. 20 min film is een moeilijk formaat om te verkopen en is enkel echt handig voor te vertonen op een foto- of filmfestival. Ook werd er verscheidenen keren duidelijk gemaakt aan Sanne dat film een andere dynamiek heeft dan fotografie. Sanne heeft nog nooit iets gedaan met videografie, daarmee dat ze veel hulp inschakelt van externen die hier meer ervaring in hebben. Een van de dingen die ze zeiden die mij het meest is bijgebleven is is de zin: ‘Met fotografie kan je gewoon een wereld creëren en dat kan al werken, maar met video is het niet genoeg om een wereld te creëren, er moet ook nog een verhaal achter zitten.’ Daarom was het zo belangrijk dat Sanne een scenario uitschreef voor haar documentaire en toen ging het nog voor een lange tijd over welke verhaallijn Sanne zou kiezen om het verhaal zo interessant mogelijk te brengen.

[dbkv3s5]

Werk(?)

7 oktober 2019

Naar aanleiding van het individuele gesprek vorige week kwam naar voren dat ik meer mag toelaten en er mijn show van mag maken. Ik weet ook niet precies wat ik allemaal doe en het is ook niet allemaal gefocust op datzelfde ene onderwerp, maar ik laat het gewoon toe en ik heb er schik van.

Ik hou overigens van niet zo gelikt werk, een slechte kwaliteit print waar iedereen over kan pixelneuken vind ik bijvoorbeeld ook wel lekker. Hiermee wil ik niet stellen dat al mijn werk niet gelikt mag zijn, het is een voorkeur, als gelikt beter blijkt over te komen moet dat denk ik maar.

Ik zelf heb best wel een hekel aan beschaafd gedrag, ik voel mij onderdrukt door mij beschaaf te moeten gedragen. Je beschaafd gedragen is in de kleine dingen een keus, maar in hoeverre is het een vrije keuze als mijn gedrag constant beoordeeld wordt. Ik vindt veel onzin van wat wij vinden en doen, maar ik ben niet anti-sociaal. Het zou best kunnen dat ik mijn werk hier (gedeeltelijk) meer over zal laten gaan. 

Ik wil misschien ook wel gewoon meer lekker die veelheid en chaotische ADHD aard van mij terug laten komen in mijn werk. Dit is iets wat ik best wel onder controle probeer te houden, maar misschien kan ik het wel gewoon vieren met mijn werk.

Ik vind de tekst op de melkfles tof. Ik ben echt opgegroeid met dat rijmpje, de eerste vier regels, ik heb dat super vaak gehoord en gezegd toen ik jonger was en het is gewoon mijn associatie met melk. Ik weet niet of dat alleen mijn familie was of een streek ding of dat het ook nationaler herkenbaar is. Ik heb dat stukje tekst nu dus eigenlijk gemoderniseerd. Voor mijn gevoel is de wereld echt zo veranderd de afgelopen 20 jaar, ik weet niet of dat te maken heeft met mijn veranderend perspectief als opgroeiend kind (ik ben 20) of dat de samenleving echt is veranderd of dat ik in andere subgroepen terecht ben gekomen (een beetje van het boerse volk (mijn ouders houden niet van allochtonen, zijn beiden afgekeurd en ik ben de eerste van het gezin die havo heeft gedaan en op het hbo studeert (en misschien zelfs wel de eerste in de familie?) naar het (lichtelijk elitaire) kunstacademie gespuis)). Alles is voor mijn gevoel in ieder geval een stuk toleranter en politiek correcter geworden en het milieubewustzijn is echt een hot item geworden (ik weet niet of dat het al was, maar het leek 10 jaar geleden nog niet zo te zijn (of dat is dus omdat ik jonger was)). Niet dat ik dit allemaal in mijn hoofd had toen ik het schreef, maar dit denk ik nu ik het terug lees. Ik vind ook dat het lekker bekt, gewoon bam. Mic drop.

Als kind was ik super idealistisch, toen had ik wel echt zon milieufreak kunnen zijn. Ik heb ook een hele tijd vegetarisch willen eten als kind, ik vond vlees zielig en moreel slecht, mijn ouders vonden dit onzin en ik heb het toen nooit mogen proberen. Tegenwoordig is er nog maar weinig idealisme in mij terug te vinden. Mijn gedachtengoed nu is dat alles puur zinloos is en we allemaal doodgaan en ik het uitsterven van de mensheid ook als mogelijkheid zie. Dat laatste wil ik even nadrukkelijk in context plaatsen, als wij bijvoorbeeld allemaal sterven door het milieu heb ik daar vrede mee, wij zien dat als een ramp, maar dat is slechts ons egoïstische perspectief en waarschijnlijk maakt het alleen maar weer ruimte voor andere dingen. Zo niet is dat ook goed want alles is zinloos en ik kan geen enkele mogelijkheid zien dat dingen wel zin zouden hebben. Zelfs als er echt een god zou zijn, dan is dit nog zinloos, dan is het nog een heel systeem wat alleen maar zichzelf dient en net zo goed niet had kunnen bestaan. Soms zit er nog wel een beetje idealisme in mij, bijvoorbeeld als het aankomt op marketing en reclame. Ik zou de wereld gewoon mooier vinden zonder en het voelt enigszins onethisch, terwijl ik besef dat als alles zinloos is, dat er ook niet toe doet. Of als het aankomt op tolerantie, de normaal norm, voel ik mij onderdrukt en vind ik de bewegingsvrijheid in het niet raar zijn te krap. Eigenlijk geloof ik ook niet in een moraal, maar het zit wel in mijn systeem, ik handel er wel redelijk veel naar vooral op sociaal gebied, het is wel gewoon praktisch voor een samenleving en tot nu toe zie ik nog geen betere optie dan daar deel van te zijn. Ik sluit mij wel bij Nietzsche aan dat moraal voor de zwakken is, maar ik denk dat ik dat ook gewoon ben. Ik vind ook een hoop onzin zoals schaamte, manieren en het erkennen van autoriteit. Ik snap ook niet dat wij bijvoorbeeld nog steeds een fucking koning hebben, ik ben dan denk ik toch wel een beetje republikein. Ook is er zoveel schaamte en zijn er vervreemde opvattingen over lichaam en wat je daarmee doet. Een scheet bijvoorbeeld is een lichaamseigen proces wat je moet inhouden want dan ben je wel die wel gemanierde rakker. En (ik weet dat een zin niet met en mag beginnen en ik heb vast meer fouten gemaakt maar fuck dat, taal vindt ik moeilijk, ik ben een beeld en emotie denker) bevrijdt die vrouwen tepel toch eens en ook misschien maar gelijk de vagina en penis, we zijn allemaal naakt geboren en wat dan nog als het opwindend is? Heisa rondom seks snap ik ook niet, het is natuurlijk en het is fijn (denk ik want ironisch gezien ben ik nog maagd (en dat moet je gewoon kunnen zeggen zonder dat dat overbodige informatie is of nog erger raar)). Ik ervaar zelf ook wel de schaamte om lichaam heen, maar ik vind het wel onzin en ik probeer het niet toe te laten. Ik probeer altijd bij mijzelf te beginnen om een gedachtegoed te veranderen, maar tegelijkertijd wil ik ook niet (meer (als jong kind en puber verzette ik mij wel erg tegen de norm, bijvoorbeeld d.m.v. mijn uiterlijk (ik had o.a. een hanenkam toen ik 9 was ofzo en droeg in de eerste klas een rood baseball jasje met een zwart wit gestipt tule rokje en een blauwe legging eronder), en werd ik ook gepest en had ik geen vrienden)) buitengesloten worden. Van mijn part staat zometeen iedereen vingerend en rukkend op straat! ALLES IS RELATIEF. DUS. OOK. ONZE. WERKELIJKHEID. EXTRA PUNT.

Ik maak er mijn show van! BOEM! Bitch.

Tenminste dat ga ik proberen en misschien lukt of werkt het wel helemaal niet. Hier komt dus weer mijn getraumatiseerde en onzekere zelf boven drijven en durf ik geen hoge verwachtingen van mijzelf te stellen haha. Ik vind mijzelf ook vaak vermoeiend ja. Ik vind trouwens dit tonen wel een beetje spannend, vooral ook de manier van schrijven, want ik laat nu meer van mijzelf zien dan ik tegenwoordig doe en dat plaats mij in een kwetsbare positie waar ik een hekel aan heb en neiging tot vermijdend gedrag van krijg en vooral veel (indirecte) excuses en verontschuldigingen voor neig te geven zoals dit nu, zodat ik mij minder kwetsbaar voel. Ik ken mijzelf best goed. Dit hele verhaal is (grotendeels) wel een stukje un-cut me, exclusief en premium. Nu wil ik mijn naam in grote roze neon letters met gele lampjes boven de deur van mij eigen tentoonstelling graag. Cool, dit was het denk ik wel. Byee. Xoxo. De groetjes aan je moeder. Roos out. Mic drop. Oké ik neem nog even het allerlaatste woord en het allerlaatste woord is woord.

Is dit (gedeeltelijk) mijn narratief?