#ποτε ξανα

[portokali]

σας εχω ηδη πρηξει το παπαρι με old woman yuri στο παρα πεντε (ζουμπινελλα), τωρα ετοιμαστείτε να σας τα πρηξω με old man yaoi (θωμας/παυλος μανοβιρογιαννακης)

[sugaroto]

@myrtot έτσι ν��ώθεις όταν σου λέω τι έκανε ο αγαπημένος σου χαρακτήρας από σειρά που δεν έχεις δει?

u ever see a character that’s so much Your Type it makes u genuinely mad at ur own predictability

[nofuckinlabels]

Εισαι κατι ολοκληρο που ανηκει στο παρελθον μου

Εισαι κατι που θα ποναει ποιητικα και ενιοτε θα αιμοραγει σαν εκεινες τις πληγες που δεν εχουν επουλωθει σωστα

Ειναι αδικο να ποναω τ��σο πολυ χωρις καρφια στα ποδια και τα χερια μου.

Χωρις να πεθαινω για να θεοποιηθω

Θα ειμαι ευτυχισμένη

Θα ποναω με εναν κυνικο εφησυχασμό

Πληγωσαμε ο ενας τον αλλον ανεπανορθωτα

Δεν θα μπορεσουμε ποτε ξανα να υπαρξουμε μαζι

Μοναχα ασαρκα θα με επισκεπτονται εκεινες οι νυχτες μας και ισως να πιανω ξανα το μολυβι τοτε

Δεν θα μπορεσω ποτε να σε αντικαταστησω και δεν θα προσπαθησω

Αυτο που ειχαμε ηταν λευκο

Ηταν αδιαβρωτο απο την σαπιλα αυτου του κοσμου

Ειμαι αρρωστη

Εχω καιρο να αρρωστήσω

Τρια χρονια για την ακριβεια

Νομιζω πως η τελευταια φορα που ενιωσα το δερμα μου κουρασμενο και απροστατευτο ηταν εκεινη την ημερα που σου μιλησα για πρωτη φορα

Την επομενη δεν θα πηγαινα στο σχολειο και θυμαμαι τον υπνο να μοιαζει με λήθαργο καθως ψηνομουν στον πυρετο

Σε σκεφτομουν πολυ εντονα εκεινη την ημερα και κοιμηθηκα σιγουρη πως θα σου στειλω καλημερα μολις ξυπνησω.

Πηγαιναμε και οι δυο σχολειο τοτε

Υπαρχεις άυλα σε ολες μου τις παιδικες πληγες.

Τα παιδικα ονειρα υπάρχουν αλλωστε για να τρεφουν με την βορά τους ενηλικους εγωισμους

Το μυαλο μου με τρομαζει οταν επινοει τροπους να μου δειξει τον μισανθρωπισμο που εχω φυλακισμενο κατω απο το στερνο μου

Μιλησαμε προσφατα

Ημουν ψυχρη μαζι σου

Με εκανες να νιωσω εναν αρχεγονο πονο

Ισως γιατι καταλαβαινα ποσο αδυναμη ειμαι απεναντι σου

Οτι αν πρεπει να σε σκοτωσω θα θυμιζει αυτοκτονια περισσοτερο απο οτι αν πληγωνα την ιδια μου την σάρκα.

Σε εμπιστευομαι περισσοτερο απο οτι μου επιτρεπω να πιστεψω

Καταβαθος μας θαυμαζω λιγο

Ειναι παραλογο

Ανηθικο

Μαχόμαστε με την φθορα και ακροβατουμε στο λεπτο νημα μεταξυ αγαπης και εμμονης χρονια τωρα

Μια επιφαση αθανασιας ο ερωτας μου για εσενα

Αν το δερμα μου ειναι ικανο να τον συγκρατήσει χωρις να σχιστει στην μεση ισως και να μην ειμαι θνητη.

[skilopsaros]

Εσύ δεν μας είπες, κανένα κουτσομπολιό?

Ε παντα κατι εχουμε, αλλα δεν το ακουσες απο εμενα. Δεν εγινε σε εμενα αυτο, θα το ακουσεις απο τεταρτο χερι, γιατι το ειπαν οι γειτονες στον παππου μου και μετα το ειπε στην μανα μου και μετα το εμαθα εγω.

Λιγο backstroy. Οταν ημουν μικρος, πηγεναμε διακοπες σε ενα εξοχικο σπιτι του παππου μου. Ειναι που λες μια παραλια, γεματη βιλες απο πλουσιους. Ειναι εκει ενα καμπινγκ, βιλα τεραστια, βιλα τεραστια, βιλα τεραστια, μια πολυκατικοια που λες και την εχεις παρει απο το κεντρο της αθηνας και την εχεις βαλει πανω στην θαλασσα, βιλα τεραστια, βιλα τεραστια, κλπ...

Εχει λοιπον ο παππους μου ενα διαμερισματακι στην πολυκατοικοια, και πηγεναμε καθε καλοκαίρι. Ο αλλος κοσμος της πολυκατοικιας ειναι ο,τι να'ναι. Ειναι ενα random sample του πλυθησμου που εχει βγαλει οτι μπορεις να φανταστεις... Οχι δυστιχως κοσμο με τον οποιο θα μπορουσε καποιος λογικος να περασει χρωνο, αλλα αν ηταν τετοιος κοσμος δεν θα ειχα κουτσομπολιο να σου πω.

Ισως ο χειροτερος απο τους γειτονες αυτους ηταν ενας τυπος απαισιος. Ειχε μια γυναικα και τρια παιδια, στους οποιους ολους συμπεριφεροταν χαλια. Παραδειγμα να ερχεται κατω στην παραλια που καθοντε ολοι, και να λεει της γυναικας του που ειναι ηδη εκει και καθεται, 8 μηνες εγκειος, να παει να του φερει καρεκλα. Ορθιος αυτος, καθιστη αυτη, συκωνεται να παει να του κουβαλισει καρεκλα. Εγγειος η γυναικα. Ειχε χασει την περιουσια του ολη στα καζινο, σε φαση ειχε παρακαλεσει η γυναικα του σε καποια φαση τους γωνεις μου και αλλα ατομα απο την πολυκατοικια να πανε μαζι τους στο καζινο, μηπως και φευγοντας ερχοταν και αυτος απο ευγαινια και δεν καθωταν ολο το βραδυ (καθησε ολο το βραδυ απλα αφησε την γυναικα του και τους αλλους να φυγουν μονοι τους). Ειχε επισεις απο οσο εχω ακουσει μπροστα σε ολους κατω στην παραλια αρχισει να βριζει την γυναικα του και να την αποκαλει βρωμιαρα και να της λεει για αυτο δεν σε πηδαω.

right, backstory done, you got context, onto the new things:

δεν εχουμε παει εκει εδω και 7 νομιζω χρωνια. Μας λεει λοιπον ο παππους μου, κουτσομπολιο το πρωτο, χωρισε αυτος με την γυναικα του. Α ωραια ειπαμε ολοι μπραβο.

Εχει ερθει στην πολυκατοικια με αλλη γκομενα. Μια καινουργια. Και ειχε και το μικροτερο παιδι, που τωρα πρεπει να ειναι δεκα χρονων. Και η καινουργια του γκομενα εχει και ενα πιτ μπουλ. Δεν καταλαβαινω πως γινεται να τον ειδε καποια και να εγινε γκομενα του, αλλα τι να πω i digress.

��αθενουμε λοιπον οτι ηταν κατω στην παραλια και επεινε πολυ, ειχε γηνει λιαρδο. Η γκομενα να ειναι πανω στο σπιτι, το παιδι στην θαλασσα να παιζει. Ανεβενει πανω, και αρχιζει να τσακωνεται με την γκομενα. Φωνες σαματας κακκο, φασαρια γενικα. Σε καποια φαση δεν ξερουμε τι εγινε, αν πηγε να την χτηπισει η οχι, αλλα ξερουμε οτι το πιτ μπουλ πιστεψε οτι παει να της επιτεθει, και επιτεθικε.

Του εφαγε λοιπον το δαχτιλο απο το χαιρι, οπου τα περνει αυτος, και αρπαζει ενα μαχαιρι και παει να μαχαιρωσει τον σκυλο. Τρωμαζει η γυναικα παει να μπει στην μεση, χτυπαει αυτη, μαχαιρωνει αυτος το σκυλι, τον αρπαζει περισοτερο το σκυλι του επιτιθεται να μην τον αφηνει, γεμιζει ο τοπος ολο το διαμερισμα αιματα.

Καπου εκει ανεβενει το παιδι και την βλεπει ολη αυτη την κατασταση και παθενει ενα σοκ, ερχωντε οι γειτονες και βρισκουν αυτη την κατασταση, τον τοπο γεματο αιματα τοσο που δεν μπορεις να το περιγραψεις, καλουν εκει ασθενοφορα αστινομιες κλπ, περνουν το παιδι μακρια να μην τα βλεπει αυτα, καπως τους τραβανε να τους χωρισουν, φτανουν ασθενοφορα

νοσοκομειο αυτος, νοσοκομειο αυτη, κτηνιατρος ο σκυλος (ειναι και δεκαπενταυγουστος ειναι ολα κλειστα), το δαχτειλο δεν βρεθικε ποτε οποτε εμεινε χωρις αυτος (σνακ για το πιτ μπουλ μαλλων), οι γειτωνες κατι προσπαθεισαν να καθαρισουν το σπιτι αλλα τι να πρωτοκανεις

και να της λενε τωρα να πει στην αστινομια οτι της επιτεθικε μεθισμενος και οτι ο σκυλος την προστατεψε, για να μην τον πανε για ευθανασια

so yeh, that happened recently to people i know, hope it was spicy enough for you

ρωτα ξανα καποια φωρα να σου πω τι γινετε με το χωριο και τα κτηματα

[ola-mia-idea-einai]

Μια ζωη που φανταζει ονειρικη απο τα στορι

Κοσμος που τυχαια περνουσε και αποφασισε να κατσει για να μοιραστει με τους αλλους ξενους μια ομορφη αναμνηση

Ο τυπας που 'καπνιζε' και φαινοταν τοσο πονεμενος απο την ζωη

Ο ιδιος τυπας που τοσο ανοιχτα μας επιασε κουβεντα και δεν τσιγκουνευοταν να μοιραστει

Το τραγουδι ��ου ελεγε οτι δεν σε αγαπαω πια, πλεον δεν σε νοιαζομαι και ακουγοταν σαν ψεμα

Ο κουκλος που δεν βρηκα το θαρρος να παω να του μιλήσω και το μετανιωνω

Ολα εκεινα που μετανιωνω

Η ομορφη θεσσαλονικη, η θέα, το τοπιο

Η κυρια που μας ρωτησε ποιο φεστιβαλ συμβαινει και παρατηρησε ποσο ομορφο ειναι

Η καταπιεσμενη αισθηση να νιωσω ηρεμια και ομορφα συναισθηματα

Η αναγκη μου να κλαψω μολις μπηκα σπιτι

Η πιεση, τα απωθημενα, οι ευκαιριες που δεν εκμεταλλευτηκαμε, οι ευκαιριες που ποτε δεν θα εχουμε

Οι μηχανες παρκαρισμενες κοντα στα σπιτι μου

Η μηχανη που θελω αλλα δεν μπορω να εχω

Η ψυχικη κατάσταση που θελω αλλα δεν με αφηνω να εχω

Ολα εκεινα...

Εχω την αναγκη να γραψω ξανα

[xehasmenesithakes]

(Σκεψεις 21/11/23)

Νιωθω μια βαθια λυπη για την αληθεια αυτου του κοσμου,

το χειροτερο μετα απο καθε συνειδητοποιηση ειναι η αντιληψη οτι δεν θα μπορεσεις να επιστρεψεις στην ιδια αγνοια ποτε ξανα.

[psychotiko-epeisodio]

Κάθε φορά που φεύγεις το μόνο που ελπίζω είναι το ποτε θα ξανά γυρίσεις γιατί πλέον μόνο αυτό ξέρεις να κανείς απλά κάθε φορά που φεύγεις τα λογια σου είναι όλο και πιο βαρειά πονάνε όλο και περισσότερο αλλά το προβλημα είναι οτι όσο και να με εχεις πληγώσει εγω παντα θα σε αγαπαω και είναι αυτό που πονάει περισσότερο.Ισως κάθε φορά που φεύγεις και σε αφήνω να ξανά έρθεις είναι γιατί ελπίζω να δω τον άνθρωπο που ήσουν στις αρχές αλλά είναι σαν τις ταινίες τις βλέπεις ξανά και ξανα λες και δεν ξέρεις τι τελος θα έχει..

Γιατί ρε παιδιά μας πληγωνετε έτσι💔

[groovalos]

ΟΤΑΝ ΣΕ ΕΙΔΑ ΞΑΝΑ ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΓΕΙΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΙΝ ΕΥΚΟΛΟ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΟΝΑ ΤΟ ΑΦΗΣΑ ΕΙΠΑ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΟΜΩΣ ΜΕΠΝΙΓΕ ΗΣΟΥΝ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΔΙΠΛΗ ΓΡΑΜΜΗ ΠΑΤΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΣΑΝ ΑΝΕΜΟΣ ΑΠΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΟΥ ΚΛΕΦΤΗΣ ΜΠΑΙΝΩ ΠΟΤΕ ΔΕ ΜΟΥ ΕΠΕΤΡΕΨΕΣ ΝΑ ΣΥΣΤΗΘΩ ΚΙ ΑΣ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΔΕ ΜΕ ΞΕΡΩ ΖΩΗ ΠΕΡΝΑΣ ΣΑΝ ΤΡΑΙΝΟ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΟΠΟΤΕ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΠΑΝ ΓΡΗΓΟΡΑ ΟΛΑ ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΠΕΘΑΙΝΩ

[poignardeparlebeau]

τοσο κοντα αλλα δεν μπορεις ποτε ξανα να την αγγιξεις

[neyriasmenh]

Αν καθε μερα που ζεις, δεχεσαι αυτες τις αληθειες για τον εαυτο σου

και τις κρατας στο νου σου...

και αφοσιωνεσαι στην προστασια τους...

και τις χρησιμοποιεις για να κρινεις την υγεια των σχεσεων σου…

Δεν θα βρεις τον εαυτο σου να λαμβανεται ως δεδομενο, να χρησιμοποιειται, να μην αναγνωριζεται, να μην τον σεβονται, να μην τον εκτιμουν, να τον μειωνουν, ή να τον χειριζονται ποτε ξανα.

Γεννηθηκες με φυσιολογικες ανθρωπινες συναισθηματικες αναγκες

ΚΑΙ

εχεις το δικαιωμα να εισαι σε σχεσεις που εκπληρωνουν αμοιβαία αυτες τις αναγκες:

Την αναγκη να σε αγαπανε.

Την αναγκη να σε εκτιμουν.

Την αναγκη να σε εμπιστευονται.

Την αναγκη να αισθανεσαι αξιος.

Την αναγκη να σε δεχονται.

Την αναγκη να σε ακουνε.

Την αναγκη να σε υποστηριζουν.

Την αναγκη να σε σεβονται.

Την αναγκη να σε καταλαβαινουν.

Την αναγκη να σε αναγνωριζουν.

Την αναγκη να νιωθεις ικανος.

Την αναγκη να νιωθεις ξεκαθαρος (και οχι μπερδεμενος)

Την αναγκη να εισαι ασφαλης, και σωματικα και συναισθηματικα.

Γεννηθηκες με αυτα τα βασικα ανθρωπινα δικαιωματα

ΚΑΙ

σου ανηκουν ακομη και σημερα:

Εχεις το δικαιωμα να πεις οχι.

Εχεις το δικαιωμα να κανεις λαθη.

Εχεις το δικαιωμα να αλλαξεις γνωμη.

Εχεις το δικαιωμα να ζητησεις αυτο που θελεις.

Εχεις το δικαιωμα να εκφραζεις τις αποψεις σου.

Εχεις το δικαιωμα να σε ακουνε με σεβασμο.

Εχεις το δικαιωμα να αλλαξεις την κατασταση της ζωης σου.

Εχεις το δικαιωμα να αποφασιζεις ποιες ειναι οι προτεραιοτητες σου.

Εχεις το δικαιωμα να σεβονται τα ορια σου.

Εχεις το δικαιωμα να διαλεγεις με ποιον μοιραζεσαι το σωμα σου.

Εχεις το δικαιωμα να διαλεγεις με ποιον περνας το χρονο σου.

Εχεις το δικαιωμα να βαζεις ορια στο πως θα σου συμπεριφερονται αλλοι.

Εχεις το δικαιωμα να νιωσεις τα συναισθηματα σου και αν θελεις να τα εκφρασεις.

Εχεις το δικαιωμα να φυγεις απο σχεσεις που αποφασιζεις οτι δεν σου κανουν καλο.

Εχεις το δικαιωμα να σου συμπεριφερονται με αξιοπρεπεια και σεβασμο ολοι οσοι συναντας.

Εχεις το δικαιωμα να εχεις τις δικες σου αναγκες και δικα σου συναισθηματα, και το δικαιωμα να ειναι τοσο σημαντικα οσο και οποιουδηποτε αλλου.

Επισης εχεις το δικαιωμα να εχεις αυτα τα βασικα ανθρωπινα δικαιωματα και εχεις το δικαιωμα να τα υπερασπιζεσαι

Σου αξιζει τιποτα λιγοτερο

Ναι, εσυ, - παρολα αυτα που σου εχουν πει και παρολες σου τις εμπειριες που μοιαζει να λενε το αντιθετο.

Σου αξιζει τιποτα λιγοτερο.

Οποιος πραγματικα σε εκτιμα, σε σεβεται, σε αγαπα και νοιαζεται για σενα, θα σου δωσει τιποτα λιγοτερο και θα περιμενει τιποτα λιγοτερο απο σενα.

Μην δεχτεις δικαιολογιες.

Μην το ξεχασεις ποτε.

[vakerill]

Ποτε δεν ανυπομονουσα να παω στο χωριο. Πάντοτε συμβιβαζόμουν γιατι ηταν μια συνήθεια που δεν αλλαζε κανενα απο τα παιδικά μου καλοκαίρια. Ξεκινούσαμε νωρις το πρωί για να απολαύσουμε τη διαδρομή και να αποφύγουμε την κίνηση. Η καθημερινοτητα στο χωριο ηταν ηρεμη και ομορφη τις δυο εβδομαδες που συνηθως κρατούσε. Τα πρωινά ξυπνούσα παντα απο την μουσικη που επαιζε στην αυλή, τον ηχο απο το ταβλι και τις μυρωδιές απο το μεσημεριανο φαγητό που ετοίμαζε η γιαγιά μου. Ετρωγα πρωινο και σχεδον αμεσως ετοιμαζόμουν για τη θάλασσα. Ανεβαίναμε τρικαβαλο στη μηχανή. «Σαντουιτς», ετσι το λέγαμε. Στη θαλασσα εκανα βουτιές απο τους ώμους του μπαμπα μου. Μετα γυρνούσαμε, και αφου εκανα μπανιο στην αυλη με το λάστιχο, ετρωγα μεσημεριανο και ξαπλωνα. Τα μεσημέρια επικρατούσε απόλυτη ησυχία στο σπιτι «μη τυχόν και ξυπνησει ο παππους». Οταν τελικα ξυπνούσε, εφευγα και συναντούσα τις αγαπημένες μου φιλες. Πολυ περπάτημα, πολλες βολτες, μουσικη, αστεια. Παντα θέλαμε να εξερευνούμε τα «στοιχειωμένα σπιτια του χωριού», αυτα που ηταν εγκαταλελειμμένα και για τα οποια τα μικρά μας μυαλουδάκια επιζητούσαν μια τρομακτική ιστορια ωστε να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε την εγκατάλειψη τους.

Ποιος θα μου ελεγε πως εχω να μιλησω με αυτα τα κοριτσια πολλα χρόνια, πως ειναι ενήλικες πια και ξεκινούν τις δικες τους ζωές και ισως να μην τις ξανα δω ποτέ.

Ποιος θα μου έλεγε πως πεντε χρονια αργότερα, το σπιτι στο οποιο περασα ολα μου τα παιδικά καλοκαίρια, θεωρείται και εκεινο ενα απο τα πολλα στοιχειωμένα σπιτια του χωριού, που ο μικρός μου εαυτός θα πάσχιζε να εξερευνήσει.

Ποιος θα μου έλεγε, πως πεντε χρονια αργοτερα οι τρεις απο τις πεντε φωνές που ηχούσαν σε αυτο το σπιτι τις πρωτες δεκαπέντε μερες καθε Αυγούστου θα ειχαν σβήσει και θα ειχαν χαθει για παντα…

[upofainomenos]

Την γνωρισα εδω μεσα. Σε αυτο το αρκετα περιεργο, αλλα περιεργως ηρεμο για μενα μερος. Ενα μεσο κοινωνικης δικτυωσης αρκετα διαφορετικο απο τα τυπικα facebook, instagram κλπ. Ωστοσο, με τις πρωτες μας συζητησεις ενιωσα αμεσως μια σπιθα τελειως διαφορετικη απο οτιδηποτε ειχα ζησει και νιωσει ποτε μου. 5 μερες μετα απο την πρωτη μας συνομιλια, βρεθηκαμε απο κοντα για πρωτη φορα στο Μοναστηρακι. Ημουν τοσο αγχωμενος, φοβομουν αν θα ερθει, αν θα νιωθει οτι νιωθω, αν θα την κανω να περασει ομορφα μαζι μου. Μαλιστα αργησα να φτασω κιολας, την εστησα για 10 λεπτακια.

Ωστοσο, οταν εφτασα και την βρηκα στο σημειο συναντησης που ειχαμε ορισει, οτι αρνητικο συναισθημα ειχα μεσα μου ξαφνικα χαθηκε. Φοραγε ενα μαυρο φορεματακι με λουλουδια και ασπρα παπουτσια τυπου Converse η adidas. Δεν θυμαμαι ακριβως. Πρωτη μας κινηση ηταν να αγκαλιαστουμε. Εκεινη την στιγμη ενιωσα οτι εβρισκα εναν ανθρωπο μου που απλα τον ειχα χασει και τον ξανα εβρισκα μετα απο μερικα χρονια. Η γιαγια ελεγε οτι αυτο συμβαινει στις ψυχες που ειναι γραφτο να ειναι μαζι.

5 χρονια και 3 μηνες μετα, απο εκεινη την μερα μεχρι και σημερα, δεν εχω νιωσει ποτε μου κατι λιγοτερο απο αγαπη, στοργη, ενδιαφερον, προσοχη. Καθε μερα που περναει νιωθω οτι την ερωτευομαι ολο και περισσοτερο. Καθε μερα με μαγευουν τα ματια της, η αγκαλια της, τα χειλη της, το μυαλο της, οι ιδεες της, οι στοχοι της. Με καθε συζητηση μας νιωθω τοσο περιφανος που την εχω για κοπελα μου και θελω αυτη να γινει η γυναικα μου. Δεν θα μπορουσε να ειναι αλλη.

Ευχομαι σε οσους δεν το χουν βρει ακομα, να το βρουν, να το νιωσουν, να το βιωσουν και να καταλαβουν ολα αυτα που λεω. Το συναισθημα της γαληνης σε μια αγκαλια, αυτο το σε ξερω ολη μου την ζωη αλλα σε γνωρισα πριν απο μερικες μερες.

[nofuckinlabels]

2ος Σεπτέμβριος μακριά σου

Δυο περιστροφές της γης που μας βρίσκουν σε διαφορετικό σημεία του χάρτη

Μου λείπεις

Τον τελευταιο καιρο νιωθω πως σε βλεπω παντου

Νιωθω πως ολος ο κοσμος εχει καπου κρυμμενη την υπογραφη σου

Ισως απλως σε ψαχνω εμμονικα

Περασα τυχαια ξανα απο εκεινο το παγκακι που ημασταν μαζι σε εκεινη την περιοχη που δεν περιμενα ποτε να μας βρω

Ηταν ολα ακριβως οπως τα θυμόμουν

Υπηρχε ακομη χωρος για να αναπνευσουμε εκεί

Ακομη χωρος για να σε παρω απο το χερι και να σου πω να παμε στο σπίτι

Εγω ημουν εκει

Στεκομουν στο ιδιο παγκακι

Ετοιμη να επιστρεψω σπιτι

Ετοιμη να σε αποκοιμηθω στην αγκαλια σου

Οταν μενει στασιμος κανεις

Οι στιγμες ανακυκλώνονται

Ειμαι εθισμενη στις διαφορετικες σαρκωσεις σου που δημιουργει το μυαλο μου για να με κρατησει στην επιφανεια

Μια τραγικη παρθενογένεση

Προσπαθησα πολυ να αναγνωρισω την ιθακη μου σε καποιον αλλον

Καποιον που θα με λυτρώσει απο αυτην την αεναη επαναληψη

Καποιον που θα με κανει να μην παραπαταω απο την μια μερα στην επομενη

Γατζωμενη στο παρελθον

Νομιζω πως βρηκα τα βηματα μου στον νόστο

Νομιζω πως νιωθω ομορφη με εκεινο το μελαγχολικο βλεμμα στα ματια μου

Νομιζω πως ο πονος της απουσιας σου μου δινει βαθος.

Η μερα σημερα ειναι ποτισμενη στον καφε

Ολα θυμιζουν φθινοπωρο

Εκεινα τα δεντρα

Εκεινο το εγκαταλελειμένο αρχοντικο στην Κηφισια που κοιταζα παντα με την μητερα μου οταν πηγαιναμε για σχολικά ψωνια

Η υγρασια στην ατμοσφαιρα

Τα πορτοκαλι φωτα

Νυχτωνει νωριτερα και το μονο που σκεφτομαι ειναι εκεινοι οι στιχοι που ηταν κολλημενοι στο μυαλο μου το φθινοπωρο πριν σε γνωρισω

«Περπατω και νυχτώνει, αποφασιζω και νυχτωνει»

Ειχα εμποτισμενη μεσα μου μια πεισιθανατη διαθεση

Μια αποδοχη που μοιαζει με παραιτηση

Μου λειπεις

Μου λειπει η παιδικη μου ηλικια και μου λειπεις εσυ

Μου λειπουν ολα οσα εχασα και θυμαμαι με νοσταλγια

Πινω τις τελευταιες γουλιες εκεινου του καφε με κανέλα και σκεφτομαι πως οσο η απουσια σου με μεθαει και με πνιγει

Θυμιζει αγκαλια

Αναπνεω βαθιά

Μπορω να ονοματισω την μελαγχολια μου

[taseisfyghss]

Εχασα πολλους ανθρωπους απο τη ζωη μου και κατεληξα να αντιμετωπισω το μεγαλυτερο μου φοβο «τη μοναξια»

Απο εκεινη τη περιοδο και μετα δεν με αγγιζει καθολου αν θα φυγει καποιος απο διπλα μου

Μονο 2 ατομα εφυγαν και δεν θα ξαναγυρισουν τα μονα ατομα που εκανα πραγματικα καταθεση ψυχης που οσα χρονια και να περασουν ακομα θα με ποναει

Τωρα για ολους τους υπολοιπους πραγματικα στα αρχιδια μου μην με ρωτατε αν με αγγιζει λοιπον και αν υποκρινομαι

Ποτε κανεναν δεν θα ξανα αφησω να μπει τοσο για τα καλα στη ζωη μου

Αυτα τα 2 ατομα μου μαθανε πως δεν εχω αναγκη κανενα περα απο εμενα

ΓΙΑΤΙ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΗΜΟΥΝ ΜΟΝΗ ΜΟΥ.

[ola-mia-idea-einai]

Σημερα διαβασα κατι που ελεγε: "δεν σε πειραξε που τελειωσε. Σε πειραξε που ειπε τοσα και δεν τα εννοουσε".

Και ξερεις κατι. Με πειραξε, και, που ακομα μεχρι και σημερα αν σε ρωτησω θα πεις οτι τα εννοουσες. Γτ αν τα εννουσες δεν θα σου ηταν τοσο αδιαφορο οταν εφυγα απο την ζωη σου. Αν τα εννοουσες δεν θα χανοσουν ξανα και τις 2 φορες που προσπαθησα να σε επαναφερω στη ζωη μου. Αν τα εννοουσες δεν θα εκανες πως δεν με βλεπεις οταν βρισκομαστε στον ιδιο χωρο. Και αν τα εννοουσες δεν θα μου γαμουσες τοσο πολυ το μυαλο, με την αντιστροφη ψυχολογια σου, οτι και καλα εκοψες επειδη εγω δεν σε ήθελα ή επειδη ηταν καλύτερο για μενα ή αλλα τετοια.

Και εγω σε ειχα αναγκη. Τις υποσχεσεις σου, τις ειχα αναγκη. Ηρθες σε μια στιγμη της ζωης μου, με εναν τροπο, που χρειαζομουν να σε εχω διπλα μου. Και ενω θα μπορούσα να πω ενα σκετο τι ειχαμε τι χασαμε, ξαφνικα ενιωθα οτι μου λειπει κατι που ποτε πραγματικά δεν ειχα. Μια ιδεα στο μυαλο μου ησουν, γτ στη ζωη μου εχεις υπαρξει λιγοτερο απο μισο μηνα.

Και δεν ξερω γτ εσυ συγκεκριμενα σημαινες τοσα πολλα. Δεν ξερω γτ ενιωσα τοσα πραγματα για σενα. Και δεν ξερω, γιατι υπο αλλες συνθηκες θα γελούσα με τις μαλακιες σου την πρωτη μερα και θα σε αφηνα διαβαστηκε οχι 6 αλλα ολες τις επομενες μερες. Και ουτε που θα ξαναμιλουσαμε, ουτε που θα σε θυμομουνα, ουτε που θα με θυμοσουνα.

Και αν το διαβασεις αυτο και ξερεις οτι ειναι απο μενα και ξερεις οτι το εγραψα για σενα, μαθε και κτ ακομα και ας χανω ολη μου την αξιοπρέπεια που το ξερεις. Εγω ακομα σε θελω στη ζωη μου. Και ως γνωστοι, ως φιλοι στην καλυτερη, δεν με νοιαζει. Αρκεί μια στο τοσο να μιλαμε. Αρκει να σε βλεπω που και που.

[obsidian-with-ice]

Καποτε ισως βρεθουμε ξανα

Σε ενα παγκακι ξεχασμενο απο τον χρονο και τον κοσμο μπροστα σε μια ομορφη θεα

Καποτε ισως γνωριστουμε απο την αρχη

Να μαθουμε παλι ο ενας τον αλλον οπως την πρωτη φορα

Καποτε ισως φιληθούμε παλι

Οπως την πρωτη μας φορα , που ηταν τοσο διστακτικη αλλα τοσο εντονη συναμα

Καποτε ισως ερωτευτουμε παλι

Ισως θυμηθουμε ολα οσα νιωσαμε και δεν αξιοποιήσαμε ποτε

Καποτε ισως κατι να συμβει ξανα

Μεχρι τοτε ομως, να με θυμασαι