#μέσω του Βυζαντίου

[spoilersgr]

Στις 12 και 13 Απριλίου 1204 οι Σταυροφόροι και οι Βενετοί άλωσαν και λεηλάτησαν την Πόλη. Η άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204,του  David Aubert, 15ος αιώνας. Η κατάσταση του Βυζαντίου στις παραμονές της Δ΄ Σταυροφορίας Στα τέλη του 12ου αιώνα, λίγα χρόνια πριν την Άλωση του 1204, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία διατηρούσε μόνο την αίγλη που της είχε αφήσει η διακυβέρνηση από τη δυναστεία των Κομνηνών. Μετά την πτώση του τελευταίου αυτοκράτορα της δυναστείας των Κομνηνών, του Ανδρόνικου (1183-1185), στο βυζαντινό θρόνο αναρριχήθηκε ο Ισαάκιος Β΄ Άγγελος, ο οποίος έμεινε στην εξουσία ως το 1195. Τότε ο αδερφός του Αλέξιος Γ΄ (1195 -1203) ανέτρεψε τον Ισαάκιο, τον τύφλωσε και τον φυλάκισε. Ο νέος αυτοκράτορας έμεινε στο θρόνο μέχρι την ανατροπή του από τους σταυροφόρους το 1203. Όλο αυτό το διάστημα η κατάσταση του κράτους επιδεινωνόταν. Συνεχώς ξεσπούσαν εξεγέρσεις και στασιαστικά κινήματα. Οι μεγάλες σπατάλες στις οποίες επιδίδονταν οι αυτοκράτορες και η αυλή οδηγούσαν σε αδιέξοδο τα οικονομικά του κράτους. Οι κοινωνικές αντιθέσεις οξύνονταν. Παράλληλα οι εξωτερικοί εχθροί του Βυζαντίου τόσο στη Βαλκανική όσο και στη Μικρά Ασία ισχυροποιούνταν σε βάρος του. Η αδράνεια ��αι η κακοδιοίκηση των αυτοκρατόρων είχε καταστήσει τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ως το «μεγάλο ασθενή». Αυτή ήταν η κατάσταση σε γενικές γραμμές όταν έφτασαν οι σταυροφόροι της Δ΄ Σταυροφορίας έξω από τα τείχη της Κωνσταντινούπολης. Η οργάνωση της Σταυροφορίας Ο πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ (1198-1216) από το πρώτο κιόλας διάστημα που εκλέχτηκε στον αποστολικό θρόνο της Ρώμης, είχε στα σχέδια του την οργάνωση Σταυροφορίας για την απελευθέρωση των Αγίων τόπων. Ήδη από το 1198 ο Ιννοκέντιος έστειλε επιστολές σε ηγεμόνες της Δύσης για την οργάνωση σταυροφορίας. Ήρθε μάλιστα και σε διαπραγματεύσεις με το Βυζαντινό αυτοκράτορα Αλέξιο Γ΄ γι’ αυτό το σκοπό. Οι πρώτες όμως αυτές προσπάθειές του έμειναν άκαρπες. Ο πάπας συνέχισε να πιέζει για την οργάνωση σταυροφορίας. Ήδη από το 1198 υπήρχε επικοινωνία μέσω επιστολών μεταξύ του Ιννοκεντίου Γ΄ και του Αλεξίου Γ΄, στις οποίες ο Ιννοκέντιος δήλωνε ότι επιθυμούσε την ένωση των δύο Εκκλησιών με υποταγή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον πάπα και παράλληλα παρότρυνε για τη συμμετοχή του Βυζαντίου στη σχεδιαζόμενη Σταυροφορία. Βέβαια ο Αλέξιος Γ΄ ακολούθησε μια παρελκυστική πολιτική με σκοπό να κερδίσει χρόνο κι έτσι δεν προέβαινε στην άμεση ικανοποίηση των διαφόρων παπικών αξιώσεων. Παράλληλα, ο γιος του έκπτωτου βυζαντινού αυτοκράτορα Ισαάκιου Β΄, ο Αλέξιος, δραπέτευσε κι επισκέφτηκε τον Ιννοκέντιο Γ΄ ζητώντας βοήθεια, για να αποκατασταθεί ο πατέρας του στο θρόνο με αντάλλαγμα την ένωση των Εκκλησιών. Ο ίδιος ταξίδεψε και στη Γερμανία συναντώντας τον Γερμανό Αυτοκράτορα Φίλιππο της Σουηβίας ο οποίος ήταν νυμφευμένος με την Ειρήνη αδερφή του Αλεξίου. Εν τέλει, στο κάλεσμα του Ιννοκεντίου για Σταυροφορία ανταποκρίθηκαν διάφοροι ηγεμόνες και φεουδάρχες. Οι Σταυροφόροι συγκεντρώθηκαν στη Βενετία. Σκοπός ήταν να μεταφερθούν με πλοία της Βενετίας στην Αίγυπτο και να πραγματοποιήσουν εκεί τις επιχειρήσεις τους. Αρχηγός των Σταυροφόρων εκλέχτηκε ο Βονιφάτιος ο Μομφερατικός και επικεφαλής των Βενετών ο υπέργηρος Δόγης Δάνδολος. Επειδή δεν κατόρθωσαν οι Σταυροφόροι να συγκεντρώσουν τα χρήματα που είχαν συμφωνήσει με τους Βενετούς για τη μεταφορά τους, κατέλαβαν για λογαριασμό της Βενετίας την πόλη Ζάρα (και προφανώς την λεηλάτησαν), μια Χριστιανική πόλη που ήταν υποτελής στο βασίλειο της Ουγγαρίας. Εκεί πέρασαν και το χειμώνα του 1202-1203 όπου πήγε και τους συνάντησε ο νεαρός Αλέξιος. Αυτός τους ζήτησε να τον βοηθήσουν, ώστε να αποκατασταθεί στο θρόνο του ο πατέρας του, ο Ισαάκιος Γ΄‧ τα ανταλλάγματα του ήταν κάτι παραπάνω από δελεαστικά : μεγάλο χρηματικό ποσό, εφόδια για τους σταυροφόρους, στρατιωτική ενίσχυση 10.000 ανδρών και ένωση των εκκλησιών. Τελικά οι Σταυροφόροι πείθονται από το νεαρό Αλέξιο να αλλάξουν πορεία και να πάνε πρώτα στην Κωνσταντινούπολη και όχι στην Αίγυπτο, όπου ήταν ο αρχικός τους προορισμός. Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης Την άνοιξη του 1203 κάνοντας μια στάση στην Κέρκυρα οι σταυροφόροι κατευθύνθηκαν προς την Κωνσταντινούπολη, στην οποία έφτασαν το καλοκαίρι του 1203. Ο Γοδεφρείδος Βιλλαρδουίνος, ένας εκ των ηγετών των Σταυροφόρων, που έχει καταγράψει τα γεγονότα της άλωσης, στο έργο του αναφέρει για το πώς αισθάνθηκαν οι σταυροφόροι όταν αντίκρισαν για πρώτη φορά τη Βασιλεύουσα: «Τώρα μπορείτε να μάθετε πως κοίταζαν επίμονα την Κωνσταντινούπολη εκείνοι που δεν την είχαν δει ποτέ• γιατί δεν μπορούσαν να σκεφτούν πως μπορεί να υπάρχει σε όλον τον κόσμο μια τόσο πλούσια πόλη, όταν είδαν αυτά τα ψηλά της τείχη και τους πλούσιους πύργους κι αυτά τα πλούσια παλάτια κι αυτές τις ψηλές εκκλησίες, που ήταν τόσες πολλές που κανείς δεν θα το πίστευε αν δεν το έβλεπε με τα μάτια του, και ακόμη το μήκος και το πλάτος της πόλης που κυβερνούσε όλες τις υπόλοιπες. Και μάθετε πως δεν υπήρξε άνθρωπος τόσο ασυγκίνητος, που να μην ανατριχιάσει…». Σχεδόν αμέσως αρχίζουν την πολιορκία και την επίθεση στην πόλη, ενώ η αντίσταση των Βυζαντινών μάλλον είναι ισχνή – εξάλλου οι σταυροφόροι επιτίθενται εξ ονόματος του εκθρονισθέντος Ισαακίου. Φοβισμένος ο Αλέξιος Γ΄ την νύχτα της 17ης προς 18ης Ιουλίου εγκαταλείπει την πόλη. Έτσι, στο θρόνο αποκατάσταθηκε ο τυφλός Ισαάκιος και λίγο αργότερα στέφθηκε συναυτοκράτορας κι ο γιος του ως Αλέξιος Δ΄. Όμως, επειδή ο Αλέξιος δεν ικανοποιούσε τους όρους της συμφωνίας, οι Σταυροφόροι στράφηκαν εναντίον του. Μέσα σε κλίμα αναταραχής ο Αλέξιος Δ΄ κι ο πατέρας Ισαάκιος ανατρέπονται και στο θρόνο αναρριχήθηκε ο Αλέξιος Ε΄ Δούκας Μούρτζουφλος τον Ιανουάριο του 1204. Τότε άρχισαν εκ νέου οι συγκρούσεις μεταξύ Βενετών και Σταυροφόρων από τη μία και Βυζαντινών από την άλλη. Το Μάρτιο του 1204 οι Βενετοί και οι Σταυροφόροι υπέγραψαν τη μεταξύ τους συμφωνία για τη διανομή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και την κατάσταση που θα προέκυπτε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μετά την επικείμενη πτώση της Κωνσταντινούπολης. Τη συμφωνία αυτή έπρεπε να την επικυρώσει κι ο πάπας κάτι που όμως δεν έπραξε. Στις 9 Απριλίου έγινε γενική επίθεση κατά της Κωνσταντινούπολης, η οποία αρχικά αποκρούστηκε επιτυχώς. Τρεις μέρες αργότερα στις 12 Απριλίου πραγματοποιήθηκε νέα επίθεση. O Γοδεφρείδος Βιλλαρδουίνος περιγράφει την επίθεση στα τείχη της Πόλης: «Το πράγμα έμεινε εκεί μέχρι το πρωί της Δευτέρας και τότε πήραν τα όπλα εκείνοι από τα μεταγωγικά και τα ιππαγωγά και τις γαλέρες και τότε ξεκίνησε η επίθεση, βίαιη και θαυμαστή κάθε πλοίο έκανε επίθεση στον τόπο που βρισκόταν μπροστά του. Οι κραυγές της μάχης ήταν τόσο μεγάλες που νόμιζες πως γκρεμίζεται η γη.» »Έτσι κράτησε για πολύ η επίθεση, μέχρι που ο Κύριος Ημών έκανε να σηκωθεί αέρας που τον ονομάζουν Βοριά και έσπρωξε τα καράβια προς την ακτή, περισσότερο απ‘ό,τι πριν, και μαζί μ’αυτά και δύο πλοία που ήταν δεμένα μαζί, που το ένα λεγόταν ”Η Προσκυνήτρια” και το άλλο ”Ο Παράδεισος” και εκείνα πλησίασαν στον πύργο, το ένα από τη μία μεριά και το άλλο από την άλλη, έτσι όπως τα οδήγησε ο Θεός και ο άνεμος, μέχρι πο η σκάλα της Προσκυνήτριας ακούμπησε στον πύργο. Κι αμέσως ένας Βενετός κι ένας ιππότης που λεγόταν Ανδρέας Ντυρμπουάζ μπήκαν στον πύργο και οι υπόλοιποι άρχισαν να μπαίνουν πίσω από αυτούς. Και εκείνη στον πύργο νικήθηκαν και τράπηκαν σε φυγή.» Αυτή τη φορά η άμυνα εξουδετερώθηκε και ο Αλέξιος Ε΄ εγκαταλείπει την πόλη. Την Τρίτη 13 Απριλίου 1204 οι Σταυροφόροι εισέρχονται στην πόλη και οι κάτοικοι μη συνειδητοποιώντας ότι η Αυτοκρατορία έχει καταλυθεί πλέον τους υποδέχονται ως τους νέους άρχοντές τους. Όμως, σχεδόν αμέσως αρχίζει και η πιο άγρια λεηλασία. Για μέρες ολόκληρες οι φτωχοί, αμόρφωτοι και άξεστοι Σταυροφόροι ερειπώνουν ό,τι βρουν στο διάβα του. Κυριεύουν μια Κωνσταντινούπολη σε πλήρη ακμή και με αμύθητα και πλούτη. Εκκλησίες, μοναστήρια, δημόσια κτήρια, παλάτια, οικήματα λεηλατούνται με πρωτοφανή αγριότητα. Αμέτρητοι θάνατοι, βιασμοί και εξανδραποδισμοί. Εκεί που κανένας δεν τον περίμενε η Πόλη κυριεύτηκε. Αμέτρητα κειμήλια, πολύτιμα αντικείμενα και χειρόγραφα κλέπτονται και μεταφέρονται στη Δύση. Η καταστροφή είναι ολοσχερής. Ο Γοδεφρείδος Βιλλαρδουίνος σε άλλο σημείο του έργου του αναφέρει για τη λεηλασία της Πόλης: «Και οι υπόλοιποι που είχαν σκορπιστεί στην πόλη πήρανε πολλά λάφυρα· και τα λάφυρα ήταν τόσα πολλά που κανείς δεν ήξερε να πει πόσα, χρυσάφι και ασήμι και σκεύη και πολύτιμα πετράδια και μετά��ια … και όλα τα ακριβά πράγματα που βρέθηκαν ποτέ στη γη». Και συνεχίζει με μία κυνική θα λέγαμε ομολογία : «…από τότε που χτίστηκε ο κόσμος δεν πάρθηκαν τόσα λάφυρα από μία μόνο πόλη». Ενώ ο Έλληνας ιστορικός Νικήτας Χωνιάτης, αυτόπτης μάρτυρας της κατάληψης και της δήωσης,  θρηνεί για την πτώση και τη βεβήλωση της Πόλης: «Ὦ πόλις, πόλις πόλεων πασῶν ὀφθαλμέ, ἄκουσμα παγκόσμιον, θέαμα ὐπερκόσμιον, ἐκκλησιῶν γαλουχέ, πίστεως ἀρχηγέ, ὀρθοδοξίας ποδηγέ, λόγων μέλημα, καλοῦ πα��τός ἐνδιαίτημα, ὦ ἡ ἐκ χειρός Κυρίου τὸν τοῦ θυμοῦ πιοῦσα τὸ ποτήριον…τὶ μαρτηρήσω σοι; Τίνι ὁμοιώσω σε;» και συνεχίζει : «Ὦ ἡ πρώην ὐψίθρονος καὶ βιβῶσα μακρά καἰ μετέωρα, μεγαλοπρεπής το εἶδος, ἀξιοπρεπεστέρα τὸ μέγεθος, νυνί δέ κατερραγμένη καὶ διερρηγμένη τοὺς χλιδανούς χιτώνας καὶ τὰ κομψά καὶ ἀρχικά κρήδεμνα, καὶ ὄμμα, ἀπεσβεσμένη τὸ χαροπόν» και λίγο πιο κάτω ο ιστορικος που έζησε την τραγωδία της Άλωσης με τα ίδια τα μάτια του σημειώνει: « Ἐκτίναξαι τὸν χοῦν καὶ ἀνάστηθι! Ἔκδυσαι τὸν δεσμόν τοῦ τραχήλου σου! Μή φοβοῦ ὅτι κατῃσχύνθης μηδέ ἐντραπῆς ὅτι ωνιδείσθης». Λίγες μέρες αργότερα εκλέχτηκε νέος αυτοκράτορας της ο Βαλδουίνος της Φλάνδρας και στις 16 Μαΐου 1204 πραγματοποιήθηκε η στέψη του στην Αγία Σοφία. Λατίνος Πατριάρχης εκλέχτηκε ο Βενετός Θωμάς Μοροζίνι. Η διανομή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας Ακολούθησε η διανομή των εδαφών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Οι Βενετοί πήραν και κατέλαβαν κυρίως λιμάνια και νησιά για να ενισχύσουν το εμπόριο τους. Ο Βονιφάτιος Μομφερατικός, ο επικεφαλής της Σταυροφορίας, κατέλαβε τη Θεσσαλονίκη και κατέκτησε ένα μεγάλο μέρος της ηπειρωτικής Ελλάδας όπου ίδρυσε ένα βραχύβιο βασίλειο. Στην Πελοπόννησο ιδρύθηκε το φραγκικό φεουδαρχικό κράτος της Αχαΐας από το Γοδεφρείδο Βιλλεαρδουίνο και Γουλιέλμο του Σαμπλί. Το ίδιο διάστημα ενίσχυε τη δύναμη του κι επέκτεινε προς τη Θράκη το κράτος του ο ηγεμόνας των Βουλγάρων Καλογιάννης. Στο Αιγαίο ιδρύθηκε ένα δουκάτο από το Βενετό Μάρκο Σανούτο. Σε διάφορα μέρη της παλαιάς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας εγκαταστάθηκαν δυτικοί ηγεμόνες υποτελείς των ανωτέρω φεουδαρχών. Βέβαια μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης ιδρύθηκαν και ελληνικά κράτη που σε γενικές γραμμές συνέχισαν τον αγώνα κατά των Λατίνων. Κατ’ αρχάς στη Μικρά Ασία ιδρύθηκε η Αυτοκρατορία της Νίκαιας από τον Θεόδωρο Λάσκαρη∙ εκεί εγκαταστάθηκε προσωρινά και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στην περιοχή της Τραπεζούντας είχε ιδρυθεί πριν την πτώση της Κωνσταντινούπολης από τους Κομνηνούς ελληνικό κράτος που σταδιακά απέκτησε αξιόλογη δύναμη. Στην ήπειρο ιδρύθηκε το δεσποτάτο από τον Μιχαήλ Άγγελο Κομνηνό. Η ανάκτηση της Θεσσαλονίκης έγινε το 1224 από το Θεόδωρο, δεσπότη της Ηπείρου, και της Κωνσταντινούπολης από τον Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο το 1261. Όλο αυτό το διάστημα οι συνεχείς πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ Ελλήνων και Δυτικών ήταν το κύριο χαρακτηριστικό. Τα σύνορα των κρατών διαρκώς μεταβάλλονταν. Συγχρόνως αναπτύσσεται κι έντονος ανταγωνισμός μεταξύ του κράτους της Νίκαιας και του Δεσποτάτου της Ηπείρου. sansimera.gr  

[theovasiliadis]

Απογονοι χωρις προγονους

Οι πέντε πλαστογραφήσεις της ελληνικής ιστορίας

Οι πολιτικές, πολιτιστικές ή ιδεολογικές θέσεις και απόψεις που χαρακτηρίζουν τη γενικότερη συμπεριφορά των Γερμανών απέναντι στην Ελλάδα και στους Έλληνες, θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί πως διακρίνονται από τον ανεξήγητο παραλογισμό μιας απέραντης αγάπης, μιας απροσμέτρητης λατρείας για κάθε τι ελληνικό και ένα άσβεστο μίσος για τον Έλληνα ή, για να ακριβολογούμε για το Νεοέλληνα, που εμφανίστηκε στο προσκήνιο της ιστορίας μετά την ανεξαρτησία του από τον Οθωμανικό ζυγό και διεκδίκησε το κληρονομικό δικαίωμα της αρχαίας ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Αυτό το δικαίωμα της «συγκληρονομικότητας» του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής ιστορίας, το οποίο εμφανίζεται σε κάπως αφανή και συγκαλυμμένη μορφή σε όλα σχεδόν τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη, στη Γερμανία εκφράστηκε κατά καιρούς από διανοούμενους με το πάθος μιας «επιθυμίας» να μοιάσουν οι Γερμανοί{i} τους Αρχαίους Έλληνες. Μεταγενέστερα και στη χρονική διάρκεια μεταξύ των δυο παγκόσμιων πολέμων, η απλή επιθυμία μετουσιώθηκε στην πεποίθηση πως οι Γερμανοί «είναι οι αποκλειστικοί κληρονόμοι των Αρχαίων Ελλήνων». Ήταν μια προπαγανδιστική προσπάθεια της ναζιστικής Γερμανίας, η οποία όμως είχε ένα ιδεολογικό υπόβαθρο που ρίζωσε στην άγνοια και στις ιδεοληψίες της Ευρώπης του Μεσαίωνα. Μιας σκοταδιστικής Ευρώπης των προλήψεων και της βαρβαρότητας, η οποία με εξαίρεση το νοτιοδυτικό τμήμα της που διατήρησε τη λατινική γλώσσα και κάποια ίχνη του ρωμαϊκού πολιτισμού, δεν είχε τον κατάλληλο γραπτό λόγο για να καταγράψει το πολιτιστικό της παρελθόν.

Αυτοί οι λαοί της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης που δεν έχουν γραπτό ιστορικό παρελθόν πριν από την Αναγέννηση αλλά μια «Ιστορία Θρύλων», είναι απόγονοι άγνωστων προγόνων.

Αυτό το συναίσθημα κατωτερότητας είχε θεμελιωθεί και σε δυσφημιστικές αντιλήψεις για τον «Έλληνα» από τον 8ο αιώνα, από την εποχή του Καρλομάγνου και μεταγενέστερα μετά το θρησκευτικό σχίσμα, με το οποίο τα δυο τμήματα της πρώην Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήρθαν σε πολιτική, πολιτιστική και ηθικοπνευματική ρήξη. ��ατά τον μεγάλο Άγγλο βυζαντινολόγο Στίβεν Ράνσιμαν{ii} το δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας είχε βυθιστεί στο σκοταδισμό και στη βαρβαρότητα, ενώ το ανατολικό που οι Δυτικοί το αποκαλούσαν απαξιωτικά Regnum Graecorum με έδρα την Κωνσταντινούπολη, είχε αναπτύξει έναν αξιόλογο πολιτισμό.   Οι χρονικογράφοι του Μεσαίωνα είχαν επιδοθεί σε μια εκστρατεία λάσπης εναντίον των «αναξιόπιστων, αιρετικών, απολίτιστων και πανούργων Ελλήνων», οι οποίοι δεν είχαν κανένα νόμιμο κληρονομικό δικαίωμα από το μεγαλείο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτό το δικαίωμα ανήκε αποκλειστικά στον Καρλομάγνο και στους μετά από αυτόν ηγεμόνες της Δύσης, όπως π.Χ. στο βασιλιά Όθωνα της Αγίας Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Νεότεροι ιστορικοί βυζαντινολόγοι, ακολουθώντας την ίδια αμερόληπτη επιστημονική τεκμηρίωση του Ράνσιμαν, παρουσιάζουν ανάγλυφα αυτό το κλίμα μίσους και διαστροφής των γεγονότων από τους χρονικογράφους, με σκοπό να δυσφημήσουν ότι είχε σχέση με την ελληνική κουλτούρα και την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Σε άρθρο που δημοσίευσε στην «Εφημερίδα των Λογίων» ο γάλλος ιστορικός Πωλ Λεμέρλ με τίτλο «Présence de Byzance», τονίζει την έντονη πολιτική, θρησκευτική και πολιτιστική παρουσία του Βυζαντίου στην ιστορία και αναλύει το συγκρουσιακό χαρακτήρα των Δυτικοευρωπαϊκών αντιλήψεων για τους «Graeci» επισημαίνοντας: «Είναι αλήθεια πως το άλλο μισό του χριστιανικού κόσμου (η Δύση), παρουσίασε το Βυζάντιο πολύ διαφορετικά. Καθώς η Ανατολική Αυτοκρατορία είχε, για μεγάλο διάστημα επιβιώσει, είχε δημιουργηθεί η εντύπωση πως ήταν ο διαχειριστής της ελληνικής παράδοσης, ο νόμιμος κληρονόμος των Ρωμαίων και ο εγγυητής της πρωτότυπης καθαρότητας της (χριστιανικής) πίστης.

Στη Δύση, κατά το Μεσαίωνα, οι αντιπαλότητες και οι δογματικές αντιλήψεις για τη Μοναρχία και τις ολοκληρωτικές θέσεις της (παπικής) εκκλησίας, αλλά και η κολεγιακή και πολιτική νοοτροπία της Κωνσταντινούπολης, οδήγησαν αργά σε μια (αναπόφευκτη) αντίληψη ενός σχίσματος…[…].

Η Βυζαντινή Ορθοδοξία έγινε για τη Δύση αιρετική, χάνοντας έτσι το δικαίωμα του σεβασμού, αλλά και της ύπαρξής της». Ο αυστριακός βυζαντινολόγος Otto Mazal, διατύπωσε παρόμοιες απόψεις με τον Λεμέρλ και γράφει: «Οι ρίζες της αρνητικής άποψης της Δύσης, η οποία έκρινε τη βυζαντινή εποχή ως μια συνεχή πορεία κατάπτωσης και άρνησης του πολιτισμού της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας, βρίσκονται στους χρονικογράφους του Μεσαίωνα. Κατ’ αυτούς, μόνο στους δυτικούς αυτοκράτορες  ανήκε το Imperium Romanorum (η αυτόκρατορική εξουσία των Ρωμαίων), γιατί το αιρετικό ανατολικό κράτος, ως Regnum Graecorum{iii} (Βασίλειο των ��λλήνων), είχε απολέσει τον οικουμενικό χαρακτήρα του και είχε αποκλεισθεί από τη σκηνή της (ευρωπαϊκής) ιστορίας».

Επειδή τα επιτεύγματα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού αλλά και οι πνευματικές δημιουργίες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας τους ήταν άγνωστες, πρόβαλλαν δυσφημιστικά για τους Έλληνες κείμενα τα οποία επέλεγαν από ρωμαίους ποιητές και ιστορικούς{iv}. Τα πνευματικά δημιουργήματα των λογίων του Βυζαντίου οι οποίοι κατέφυγαν στη Δύση πριν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης και συντέλεσαν σημαντικά στην επιτάχυνση της Αναγέννησης, είτε παρέμειναν ανέκδοτα στις βιβλιοθήκες του Βατικανού είτε, κι’ όταν μεταφράζονταν στα λατινικά, δεν λαμβάνονταν υπόψη από την μεγάλη μερίδα των διαμορφωτών της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης.

Ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε τον πνευματικό πλούτο των χειρογράφων του Έλληνα καρδινάλιου Βασίλειου Βεσσαρίωνα που βρίσκονται στη Μαρκιανή Βιβλιοθήκη ή τα έργα του Δημητρίου Χαλκοκονδύλη (εξαδέλφου του επίσης λόγιου Λαόνικου Χαλκοκονδύλη) τα οποία κοσμούν και σήμερα τα πνευματικά ιδρύματα στη Βενετία, στη Φλωρεντία ή στη Ρώμη. Αξίζει να αναφέρουμε πως ο Χαλκοκονδύλης είχε εκδώσει το 1499 στο Μιλάνο την αρχαιότερη εγκυκλοπαίδεια/λεξικό του 10ου αιώνα, τη Σούδα ή Σουίδα, με χιλιάδες λήμματα από την αρχαιοελληνική και βυζαντινή γραμματεία.

Αυτή, η πρώτη εγκυκλοπαίδεια του κόσμου, υπήρξε σημαντικό πνευματικό εργαλείο για τους διανοούμενους της Αναγέννησης και του μετέπειτα ευρωπαϊκού Διαφωτισμού.     Αυτή η δυσφημιστική για τους Έλληνες δυτικοευρωπαϊκή μεσαιωνική παράδοση συνεχίστηκε, άλλοτε με εμφανή και άλλοτε με διφορούμενο λόγο και όταν τα αρχαιοελληνικά πολιτιστικά επιτεύγματα έγιναν γνωστά στη Δύση και αποτέλεσαν, μαζί με τη ρωμαϊκή πολιτιστική κληρονομιά, τη βάση του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Με τον τρόπο αυτό εμπέδωσαν μια γενική αντίληψη στους ευρωπαϊκούς λαούς πως ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είναι κτήμα όλων των λαών της Ευρώπης και συνεπώς ο πανούργος, ο αιρετικός, ο αναξιόπιστος και «perfide» (δόλιος, ύπουλος, άπιστος) Νεοέλληνας, ο οποίος δεν έχει στις φλέβες του «ούτε μια σταγόνα αρχαιοελληνικού αίματος», δεν έχει το δικαίωμα να διεκδικεί την αποκλειστική κληρονομιά αυτού του πολιτισμού. Πολλές φορές αυτή η αντίληψη της συγκληρονομικότητας ξεπερνά τα ίδια της τα όρια, όπως π. χ. εμφανίστηκε στους ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου{v} του 2012, όταν πληροφορηθήκαμε πως «το σπίτι αυτών των αγώνων δεν βρίσκεται στην Ολυμπία αλλά στο Λονδίνο».   Πάνω σ’ αυτή την αντίληψη και την συγκαλυμμένη διαιώνισή της ως τις ημέρες μας μέσω της σχολικής και θρησκευτικής διδασκαλίας, σε κάθε ευκαιρία ο Έλληνας μετατρέπεται σε αποδιοπομπαίο τράγο, όπως στην περίπτωση της πρόσφατης οικονομικής κρίσης και τις φαιδρότητες με την «Ευρωπαϊκή Ιστορία» του Ντιροζέλ{vi}.  Σ’ αυτές τις ιδεολογικές θέσεις και αντιλήψεις στηρίχθηκε η ναζιστική θεωρία για τα κληρονομικά δικαιώματα του γερμανικού λαού  στην ελληνική πολιτιστική κληρονομιά. Η προσπάθεια για αναθεώρηση (επανεγγραφή) της αρχαίας ελληνικής ιστορίας από τους παγγερμανιστές, άρχισε στο τέλος του 18ου αιώνα για να κορυφωθεί στη διάρκεια των δυο παγκόσμιων πολέμων και να επιχειρηθεί η υλοποίησή της στη ναζιστική περίοδο. 

Ήδη, κυρίως από την Αναγέννηση και μετά, τα ελληνικά κείμενα της αρχαιοελληνικής διανόησης και τα απαράμιλλα έργα τέχνης προσέλκυαν πλήθος ευρωπαίων λογίων σε μια βαθιά και συστηματική έρευνα γνωριμίας και έντονου θαυμασμού του σχεδόν άγνωστου μέχρι τότε ελληνικού πολιτισμού.

Στη Γερμανία, αυτή η έρευνα και η έκσταση μπροστά στις ελληνικές πνευματικές και καλλιτεχνικές δημιουργίες, πήραν μια μορφή λατρείας σε βαθμό θρησκευτικής πίστης.

Το βιβλίο του Γιόχαν Βίνκελμαν, αυτού του πρωτοπόρου θεωρητικού του νεοκλασικισμού, με τίτλο «Η Ιστορία της Τέχνης κατά την Αρχαιότητα» που δημοσιεύτηκε το 1764, απέδειξε την ανωτερότητα του ελληνικού έναντι του ρωμαϊκού πολιτισμού, όχι μόνο σε επίπεδο της τέχνης και της φιλοσοφίας αλλά και της πολιτικής. Χάρη στον Βίνκελμαν που θεώρησε το «ελληνικό μοντέλο πολιτισμού αξεπέραστο», έγινε η ταύτιση και η συνδετική σχέση ανάμεσα στον πολιτισμό, στην τέχνη και στη Δημοκρατία.

Η αρχαιολατρία στη Γερμανία πήρε τη μορφή μιας νέας πίστης που ανέδειξε νέους διανοούμενους θαυμαστές της ελληνικής αρχαιότητας, όπως ο Νίτσε, ο Γκαίτε, ο Χαίλντερλιν, ο Σίλερ, ο Χάιντεγκερ και αμέτρητοι άλλοι λιγότερο γνωστοί.

Αγάλματα και κτίσματα ελληνικής τεχνοτροπίας εμφανίζονταν μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερα.

Ο Λουδοβίκος ο 1ος  πλημμύρισε το Μόναχο, στις αρχές του 19ου αιώνα, με κτίσματα και έργα ελληνικής τέχνης και δικαιολογημένα την εποχή εκείνη η πρωτεύουσα της Βαυαρίας χαρακτηριζόταν ως «η Αθήνα της Γερμανίας».

Ο ελληνολάτρης Βαυαρός βασιλιάς φρόντισε να κτισθεί στο Ρέγκενσμπουργκ, σε μια κορυφή δίπλα στις όχθες του Δούναβη, η Βαλχάλα{vii}  ο περίλαμπρος «Γερμανικός Παρθενώνας». Στην Επανάσταση του 1821 εμφανίστηκε στην Ευρώπη ένας εκπληκτικός φιλελληνισμός.

Δημιουργήθηκαν φιλελληνικοί σύλλογοι για την οικονομική ενίσχυση του αγώνα και ήρθαν στην Ελλάδα αξιόλογοι εθελοντές (τους υπολογίζουν σε 940) πολλοί από τους οποίους σκοτώθηκαν πολεμώντας ηρωικά.

Όμως, αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας το κλίμα του φιλελληνισμού μεταστράφηκ�� σε μισελληνισμό. Το πν��ύμα της Ιερής Συμμαχίας του Μέτερνιχ και η διατυπωμένη από πολιτικές σκοπιμότητες θεωρία του Φαλμεράγερ για την καταγωγή των Ελλήνων, οι οποίοι θεωρήθηκαν ως «ατίθασοι και ρέμπελοι» που με την εξέγερσή τους ανέτρεπαν την καθεστωτική ισορροπία της Ευρώπης, επανέφερε στο προσκήνιο τα παλιά μεσαιωνικά στερεότυπα.

Πάνω σε ένα τέτοιο δυσμενές για τον ελληνισμό κλίμα, η γερμανική ελληνική αρχαιολατρία άρχισε να μεταλλάσεται σε απέχθεια και μίσος εναντίον των Νεοελλήνων, ώσπου στην περίοδο εμφάνισης του ναζισμού, διατυπώθηκε η θεωρία της «κατά φύσιν» (εκ γενετής) ελληνικής καταγωγής των Γερμανών. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία οι Αρχαίοι Έλληνες προέρχονταν από γερμανική φυλή του Βορρά.

Επειδή όμως οι σημερινοί Έλληνες, σύμφωνα με τη θεωρία του Φαλμεράγερ, δεν έχουν στις φλέβες τους «ούτε σταγόνα αρχαιοελληνικού αίματος», φυσικοί κληρονόμοι του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού είναι οι γνήσιοι απόγονοί τους στη Γερμανία.

Κάποιοι, κυρίως Γάλλοι και Άγγλοι ερευνητές, αναλύοντας τη σκληρότητα που επέδειξαν οι Γερμανοί στην κατακτημένη Ελλάδα και συγκρίνοντας τον αρχικό τρόπο εξόντωσης των Εβραίων με την πείνα και τις αρρώστιες που εφαρμόστηκε μεθοδικά στην Πολωνία, αποφάνθηκαν πως αν το Γ’ Ράιχ κέρδιζε τη νίκη στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το δεύτερο έθνος που θα είχε την τύχη των Εβραίων της διασποράς θα ήταν το Έθνος των Ελλήνων.

Ειδικοί ναζιστές βιολόγοι πραγματοποίησαν έρευνες στην Πελοπόννησο για να ανακαλύψουν «ξανθούς, ψηλούς  και γαλανούς Έλληνες» για να επιβεβαιώσουν τη θεωρία τους. Ίσως κάποιοι Έλληνες με τέτοια χαρακτηριστικά θα ήταν οι ελάχιστου που θα κατάφερναν να επιβιώσουν από μια «ελληνική τελική λύση». Αυτός ο ναζιστικός τρόπος σκέψης επανήλθε πρόσφατα σε ένα σημαντικό τμήμα του γερμανικού λαού κατά την πρόσφατη ελληνική οικονομική κρίση.

Η μεγάλης κυκλοφορίας γερμανική εφημερίδα  «Die Welt», είχε δημοσιεύσει ένα επαίσχυντο ρατσιστικό άρθρο στο οποίο, εκτός από τις εμετικές απόψεις των συντακτών της για την καταγωγή των Ελλήνων και των Βυζαντινών, διατύπωνε και την απορία για την λανθασμένη απόφαση των Ευρωπαίων να δεχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση την Ελλάδα, μια χώρα που οι σημερινοί κάτοικοί της δεν είναι απόγονοι και δεν έχουν ούτε σταγόνα αίματος του Περικλή και του Σωκράτη. 

Θα περίμενε κάποιος πως ειδικοί διανοούμενοι από τα ελληνικά πνευματικά ιδρύματα ή φορείς θα απαντούσαν σε αυτές τις χυδαιότητες που φανάτιζαν το γερμανικό λαό.

��ι Έλληνες πνευματικοί ηγέτες προτιμούν να παραμένουν άφωνοι και άλαλοι.

Ευτυχώς, ο βοηθός συντάκτης Romaric Godin της οικονομικής γαλλικής εφημερίδας «La Tribune» έδωσε την πρέπουσα απάντηση στ��ς 15 Ιουνίου του 2015,  με το θαυμάσιο άρθρο του «Grèce : quand la presse allemande dérape» (Ελλάδα: Όταν ο γερμανικός τύπος γλιστρά/ντεραπάρει/ εκτροχιάζεται).

Σε κάποιο σημείο του άρθρου του ο Ρομαρίκ Γκοντέν προβαίνει σε ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις και αποφαίνεται: «… Κανένας λαός δεν είναι γνήσιος απόγονος των αρχαίων λαών.

Οι Γερμανοί επίσης είναι προϊόν επιμειξίας και είναι περήφανοι για την κουλτούρα τους.

Παράξενο όραμα για μια Ευρώπη που συνδυάζει ένα οικονομικό πρόβλημα με μια ρατσιστική καθαρότητα.

Οι Έλληνες δεν είναι σε ευθεία γραμμή απόγονοι του Πλάτωνα και γι’ αυτό κατά λάθος τους δεχτήκαμε στη Ευρώπη;

Αλλά με τέτοιες διαδικασίες ποιός θα ήταν Ευρωπαίος;

Ποιός θα άξιζε να μπει στην Ευρώπη της Die Welt;». - Ο Νίτσε, αυτός ο μεγάλος γερμανός φιλόσοφος, παθιασμένος θαυμαστής των Ελλήνων φιλοσόφων (κυρίως των προσωκρατικών), είχε εκφράσει την ελπίδα, σαν μια ενδόμυχη ευχή, «οι Γερμανοί να γίνουν και κατά φύσιν (εκ καταγωγής)  Έλληνες.

Αυτό είναι και αυτό ήταν που έλπιζε από τον γερμανισμό» (Βλ. «Η γέννηση της φιλοσοφίας/στα χρόνια της ελληνικής τραγωδίας)», 3η έκδοση, μετάφραση  Αιμ. Χουρμούζιου).

Θα μπορούσαμε επίσης ενδεικτικά να αναφέρουμε τους στίχους από το ποίημα του Χαίλντερλιν

«Η Αποδημία»:

Ήρθα σ’ εσάς, Χάριτες της Ελλάδας,

Σ’ εσάς, Ω, κόρες τ’ ουρανού, Για να ‘ρθετε Σ’ εμάς,

 Ω, αγαπημένες, αν το ταξίδι δεν είναι τόσο μακρινό

(Βλ. «Ο κήπος της Ποίησης»-Εκδόσεις Πατάκη, Μεταφρ. Γιάννης Υφαντής), οι οποίοι δείχνουν μια έντονη αλλά πλατωνική επιθυμία, ευγένεια και παράκληση για μετακίνηση ενός πολιτιστικού θησαυρού προς «αυτούς, αν το ταξίδι δεν είναι τόσο μακρινό». Αυτή την απαράμιλλη λατρεία των Γερμανών διανοουμένων για τον ελληνικό πολιτισμό, η ιδεολογία του παγγερμανισμού και μετέπειτα του ναζισμού τη χρησιμοποίησε με διαστρεβλωτικό τρόπο για να την μετατρέψει (μετά την Ελληνική Επανάσταση του 1821) σε ιδεολογία μίσους εναντίον των Ελλήνων.  {ii}.- Ο βυζαντινολόγος Στήβεν Ράνσιμαν διερεύνησε τις Σταυροφορίες από άλλο οπτικό πρίσμα. Οι προηγούμενοι ιστορικοί αποδέχονταν πως οι Σταυροφορίες πραγματοποιήθηκαν από ιδεολόγους και πιστούς χριστιανούς της Δύσης, για να ελευθερώσουν  τους Άγιους Τόπους (Ιερουσαλήμ) από τους Μουσουλμάνους. Ο Άγγλος ιστορικός, με επιχειρήματα, υποστήριξε πως «οι Σταυροφορίες ήταν μια εισβολή Δυτικοευρωπαίων βαρβάρων εις βάρος ενός ανώτερου πολιτισμού, όχι του μουσουλμανικού αλλά του βυζαντινού» (was a barbarian invasion at the expense of a higher civilization, not the Muslims but that of Byzantium). 

Αυτοί οι Δυτικοί βάρβαροι επιζητούσαν, με θρησκευτικό φανατισμό, τη «σωτηρία της ψυχής τους», καταστρέφοντας τον ανώτερο χριστιανικό πολιτισμό της Ανατολής. 

Ο Σ. Ράνσιμαν θεωρείται από πολλούς ως ο σημαντικότερος ιστορικός του 20ου αιώνα. Το τρίτομο έργο του, «Η Ιστορία των Σταυροφοριών», ανέτρεψε εκ θεμελίων τα δεδομένα, τα οποία αποτελούσαν τα βασικά προπαγανδιστικά επιχειρήματα της Δύσης εναντίον της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. {ii}.- Οι Δυτικοευρωπαίοι χρονικογράφοι,  οι ηγεμόνες και η Καθολική Εκκλησία επιδίωκαν την απαξίωση του τίτλου του ανατολικού τμήματος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Γι’ αυτό, κυρίως μετά τον 8ο  αιώνα που ο Ηράκλειος καθιέρωσε την ελληνική ως επίσημη γλώσσα και άλλαξε τον τίτλο του από «Ιmperator» (αυτοκράτορας) σε «Βασιλεύς», η ανατολική αυτοκρατορία (κατά τον Ρώσο βυζαντινολόγο Γεώργιο Οστρογκόρσκι)  μεταλλάχτηκε αναπότρεπτα από ρωμαϊκή σε ελληνική.

Από την εποχή του Καρλομάγνου άρχισαν πλέον οι Δυτικοί, υποβιβάζοντας την αυτοκρατορία σε βασίλειο, να την αποκαλούν  Regnum Graecorum.

Μόνον το 1557, όταν ο ιστορικός και βιβλιοθηκάριος της Αγίας Ρωμαϊκής Γερμανικής Αυτοκρατορίας Ιερώνυμος Βολφ μετέφρασε στα λατινικά τα έργα τεσσάρων βυζαντινών ιστορικών (των Ιωάννη Ζωναρά, Νικήτα Χωνιάτη, Νικηφόρου Γρηγορά και Λαόνικου Χαλκοκονδύλη) και τα κυκλοφόρησε σε ενιαίο τόμο με τίτλο «Corpus Historiæ Byzantinæ», καθιερώθηκε η χρήση του όρου Βυζαντινή Αυτοκρατορία, για να γίνεται (καλύτερη για τους Δυτικούς) διάκριση και αποστασιοποίηση μεταξύ του Δυτικού και Ανατολικού τμήματος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

{iv}.- Οι Ρωμαίοι διανοούμενοι, μετά την κατάκτηση της Ελλάδας και την ενσωμάτωση του ελληνικού πολιτισμού με προσαρμογή του στη δική τους κουλτούρα, άρχισαν να αντιμετωπίζουν υποτιμητικά τους υποδουλωμένους Έλληνες.

Στα κείμενά τους υπάρχουν συκοφαντικές εκφράσεις για τους Έλληνες τις οποίες οι χρονικογράφοι τους Μεσαίωνα τις πρόβαλλαν για να στηρίξουν τα επιχειρήματά τους και στους μεταγενέστερους αιώνες ενσωματώθηκαν στις εκπαιδευτικές και θρησκευτικές δοξασίες των δυτικοευρωπαϊκών λαών.

Τέτοιες εκφράσεις που χρησιμοποιούνται συχνά και σήμερα από όσους κατηγορούν την Ελλάδα και τους Έλληνες είναι π.χ., η ρήση του Βιργίλιου από την «Αινιάδα»  Timeo Danaos et dona ferentes (Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες), των Πλίνιου, Σενέκα, Κουιντιλιανού, του Γιουβενάλη κ.ά. με βαρείς χαρακτηρισμούς για τους Έλληνες (αναιδείς, αργυρώνητοι, ματαιόδοξοι και δουλοπρεπείς).

Μάλιστα, ο Τίτος Πλαύτος έγραφε πως οι Έλληνες είναι ένας λαός «λάγνων και μέθυσων» και πως ήταν τόσο «αναξιόπιστοι» (μας θυμίζει το perfide των χρονικογράφων του Μεσαίωνα!), ώστε «ο λόγος ενός Έλληνα» ισοδυναμούσε με τις «ελληνικές καλένδες». Αυτό το τελευταίο για «το λόγο του Έλληνα και τις υποσχέσεις του», το αναφέρει ως δείγμα αναξιοπιστίας της ράτσας μας και ο έλληνας αναθεωρητής της ιστορίας και συγγραφέας του βιβλίου «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας». Αυτές οι εκφράσεις εμφανίζονταν συχνά στις ευρωπαϊκές εφημερίδες, κυρίως στην αρχή της οικονομικής κρίσης και αποδεικνύουν την διαστρεβλωμένη εικόνα του Έλληνα που έχει επιβιώσει ως σήμερα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Από το Μεσαίωνα και μέχρι σήμερα, με τέτοια στερεότυπα διαμορφώθηκε στους ευρωπαϊκούς λαούς η αντίληψη πως οι Έλληνες, τέτοιοι που είναι, δεν αξίζουν τον οίκτο αλλά είναι άξιοι της μοίρας που τους επιφύλαξε η ιστορία, μετά την υποδούλωσή τους στους Οθωμανούς.   {v}.- Δυσμενή σχόλια έγιναν για την σχεδόν απουσία αναφοράς από τους Άγγλους στην ιστορία των ολυμπιακών αγώνων και στην  απόδοση του ολυμπιακού ύμνου του Σπύρου Σαμάρα και του Κωστή Παλαμά  ορχηστρικά. Η ίδια ορχηστρική απόδοση έγινε επίσης μόνον από τους Γερμανούς στους ολυμπιακούς αγώνες του Μονάχου  του 1972. Σε όλους τους άλλους Ο.Α. ο ύμνος ακούστηκε από χορωδίες είτε στα ελληνικά είτε στη γλώσσα της χώρας που πραγματοποίησε τους αγώνες.  Όμως, περισσότερο σχολιάστηκε η φράση του Βέλγου προέδρου της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής Ζακ Ρογκ, όταν στην ομιλία του  είπε (χωρίς αναφορά  στους Ο.Α. της Αθήνας του 2004) πως «οι αγώνες από το Σίδνεϊ (2000) και το Πεκίνο (2008) γύρισαν στο σπίτι τους (Λονδίνο 2012)». {vi}.- Ο Jean–Baptiste Duroselle, είναι ο συγγραφέας του έργου «Η Ευρώπη: Ιστορία των λαών της» (Εκδ. 1990, σελ. 423), γραμμένο, όπως ισχυρίζεται, με πνεύμα ευρωπαϊκό και όχι εθνικό. Τοποθετεί την αρχή της ευρωπαϊκής ιστορίας στον Καρλομάγνο και στην ανάδειξή του ως αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η ιστορία του, τελικά, δεν εγκρίθηκε μετά τις έντονες διαμαρτυρίες Ελλήνων, Ιταλών και άλλων  Ευρωπαίων πολιτικών και ιστορικών προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. {vii}.- Σύμφωνα με τους θρύλους των γερμανικών φυλών της Βορειοκεντρικής Ευρώπης και της Σκανδιναβίας, η Βαλχάλα  ήταν κάποιος ιερός τόπος, ένα ιερό κτίσμα μεταθανάτιας συγκέντρωσης των ηρώων πολεμιστών που σκοτώθηκαν κατά καιρούς σε μάχες.

Τ�� περίλαμπρο μαρμάρινο οικοδόμημα είναι ακριβές αντίγραφο του Παρθενώνα.

Η εξωτερική του εμφάνιση και όλες οι διαστάσεις του (μήκος, πλάτος, ύψος) είναι ίδιες με αυτές που υπολόγισαν για τον ελληνικό Παρθενώνα ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης.

[george-papasimakis]

Προκόπης Παυλόπουλος: Ο Ελληνισμός μέσω του Βυζαντίου, νίκησε τον Μεσαίωνα! http://bit.ly/2Xgua4n

[eclecticstarlightblogger]

��ροκόπης Παυλόπουλος: Ο Ελληνισμός μέσω του Βυζαντίου, νίκησε τον Μεσαίωνα!

Μήνυμα προς την Τουρκία, ότι είμαστε κατ’ εξοχήν υπέρμαχοι της ειρήνης και της φιλίας μεταξύ των λαών, αλλά και ανυποχώρητοι εγγυητές της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας, απηύθυνε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, από την Σπάρτη, όπου βρέθηκε για τα «Παλαιολόγεια 2019».

Με την ευκαιρία συμπλήρωσης 566 χρόνων από την άλωση της Πόλης, ο κ. Παυλόπουλος έθεσε και φέτος υπό την…

[thoughtfullyblogger]

Προκόπης Παυλόπουλος: Ο Ελληνισμός μέσω του Βυζαντίου, νίκησε τον Μεσαίωνα!

Μήνυμα προς την Τουρκία, ότι είμαστε κατ’ εξοχήν υπέρμαχοι της ειρήνης και της φιλίας μεταξύ των λαών, αλλά και ανυποχώρητοι εγγυητές της δι��θνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας, απηύθυνε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, από την Σπάρτη, όπου βρέθηκε για τα «Παλαιολόγεια 2019».

Με την ευκαιρία συμπλήρωσης 566 χρόνων από την άλωση της Πόλης, ο κ. Παυλόπουλος έθεσε και φέτος υπό την…

[greekblogs]

Προκόπης Παυλόπουλος: Ο Ελληνισμός μέσω του Βυζαντίου, νίκησε τον Μεσαίωνα!

Μήνυμα προς την Τουρκία, ότι είμαστε κατ’ εξοχήν υπέρμαχοι της ειρήνης και της φιλίας μεταξύ των λαών, αλλά και ανυποχώρητοι εγγυητές της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας, απηύθυνε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, από την Σπάρτη, όπου βρέθηκε για τα «Παλαιολόγεια 2019».

Με την ευκαιρία συμπλήρωσης 566 χρόνων από την άλωση της Πόλης, ο κ. Παυλόπουλος έθεσε και φέτος υπό την…

[skandaladiaplokidiafthora]

Προκόπης Παυλόπουλος: Ο Ελληνισμός μέσω του Βυζαντίου, νίκησε τον Μεσαίωνα!

Μήνυμα προς την Τουρκία, ότι είμαστε κατ’ εξοχήν υπέρμαχοι της ειρήνης και της φιλίας μεταξύ των λαών, αλλά και ανυποχώρητοι εγγυητές της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας, απηύθυνε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, από την Σπάρτη, όπου βρέθηκε για τα «Παλαιολόγεια 2019».

Με την ευκαιρία συμπλήρωσης 566 χρόνων από την άλωση της Πόλης, ο κ. Παυλόπουλος έθεσε και φέτος υπό την…

[maxmaggr]

Γυναίκα και Μαγεία στο Βυζάντιο: Καμία ανάπαυσις για τους κολασμένους

Η γυναίκα και η Μαγεία στο Βυζάντιο είναι ένα θέμα που ελάχιστα έχει ερευνηθεί. Η αντίληψη και η άσκηση της μαγείας είναι ένα γεγονός πανάρχαιο, τόσο πανάρχαιο όσο και η ίδια η ιστορία του πολιτισμού. Ήδη από τα προϊστορικά χρόνια, οι άνθρωποι των σπηλαίων ανέπτυξαν την πεποίθηση της υπάρξεως του υπερφυσικού κόσμου και πολύ προτού γεννηθεί η έννοια της θρησκείας είχε δημιουργηθεί η θεωρία της μαγείας. Ανέκαθεν, η έννοια της μαγείας ήταν στενά συνδεδεμένη με την προσπάθεια του ανθρώπου να εκτονώσει την ανάγκη του για δύναμη, για επιρροή αλλά και μία μορφή αντίδρασης-αντίστασης στην θρησκευτική καταπίεση που ένιωθε από άλλες ιδεολογικές ομάδες. Οι γυναίκες, χειραγωγημένες από τα φαλλοκρατικά καθεστώτα μέχρι πρόσφατα, δεν έμειναν φυσικά αμέτοχες στη προσπάθεια αυτή. Υπήρχε άρρηκτη σύνδεση της ενασχόλησης της γυναίκας με τα πνευματικά ζητήματα και της καταπίεσης που δέχτηκε από το αρσενικό φύλο. To θέμα Βυζάντιο και Μαγεία έχει ελάχιστα μελετηθεί και δεν εκτιμήθηκε ορθά από τους μελετητές η διάσταση του ζητήματος, με τελικό αποτέλεσμα να πιστεύουν οι περισσότεροι πως στο Βυζάντιο τα φαινόμενα μαγείας ήταν ολίγα και σποραδικά, χωρίς βάθος. Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη. Για τον ερευνητή που παρατηρεί και ερμηνεύει διεξοδικά τον ιστορικό ρουν, τα γεγονότα εξελίχθησαν απολύτως φυσικά εξυπηρετώντας συγκεκριμένες ιστορικές αναγκαιότητες. Ήταν πρακτικά αδύνατο για το Βυζάντιο, το οποίο εγκαθιδρύθηκε στα χώματα της Ανατολής, κοιτίδα της Μαγείας, να αποφύγει τις πολιτισμικές επιδράσεις. Η Ελλάδα, η Συρία, η Παλαιστίνη, η Αίγυπτος και γενικά η Β. Αφρική, η Μικρά Ασία, η Περσία, περιοχές καθόλα ή κατά καιρούς βυζαντινές, είχαν την αρχαιότατη παρουσία μαγικών τυπικών στο κόσμο. Πως λοιπόν να μείνει ανεπηρέαστο το Βυζάντιο;

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον λοιπόν, του άκρατου μυστικισμού, ποιος ήταν ο ρόλος της Μαγείας και ειδικότερα ποια η σχέση της γυναίκας μαζί της; Η ίδια η ρωμαϊκή παράδοση του Βυζαντίου ήθελε την θεότητα της Μαγείας να είναι γένους θηλυκού (πρόκειται φυσικά για την Εκάτη, πανάρχαια σεληνιακή θεότητα των Ελλήνων, την οποία λάτρευαν και οι Ρωμαίοι) και τη λατρεία της ταυτισμένη εξολοκλήρου με τις διάφορες σεληνιακές φάσεις, οι οποίες με τη σειρά τους ήταν ταυτισμένες ήδη από την προϊστορία, με τις διάφορες φάσεις της έμμηνης ρύσεως. Ο θηλυκός πληθυσμός της αυτοκρατορίας, μέσα στην γενικότερη προσπάθεια του να προσδιορίσει τον βελτιωμένο ρόλο του μέσα στη καινούρια χριστιανική κοινωνία, αναζητούσε όλο και περισσότερες οδούς προς την εξουσία. Νέες εξουσίες σήμαινε νέες προοπτικές χειραφέτησης για τις γυναίκες. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η περίπτωση της Σωσιπάτρας από την Έφεσο, νεοπλατωνικής φιλοσόφου των αρχών του 4ου αιώνος. Η περίπτωσή της μας παραδίδεται εντέχνως από τον Ευνάπιο Σάρδεων στο έργο του «Βίοι φιλοσόφων και σοφιστών». Ακόμα και αυτοκράτειρες αναμείχθηκαν σε σκοτεινές τελετές μαγικού χαρακτήρα, αντίθετες με τις εκκλησιαστικές επιταγές της Ορθοδοξίας. Γυρνώντας στον έκτο αιώνα, στην λαμπρή εποχή της Ιουστινιάνειας μονοκρατορίας, συναντούμε ένα έργο του ιστορικού Προκοπίου που για ευνόητους λόγους παρέμεινε ανέκδοτο όσο ζούσε ο Ιουστινιανός και η αυτοκράτειρα αυτού Θεοδώρα. Μέσα στο έργο αυτό, ο Προκόπιος περιγράφει ότι η Θεοδώρα, σε συνεννόηση με τη μάγισσα Αντωνίνα, σύζυγο του γνωστού στρατηγού Βελισσάριου, συναντιόταν με μάγους και φαρμακευτές, συμπράττοντας σε κάποιας μορφής «επιτηδεύματα», όπως τα ονομάζει ο ίδιος. Μάλιστα πίστευε ότι και αυτόν τον ίδιο τον Ιουστινιανό ακόμα συμπαρέσυρε στις μαγγανείες της «εκ των δαιμόνων ανάγκη» (Procopii Caesariensis Opera Omnia, Λειψία, κεφ. 22’). Μαγικά φυλαχτά που αφορούσαν το γάμο, τη γέννα και την προστασία των τέκνων ήταν εξ ανάγκης δημιουργήματα κυρίως των βυζαντινών γυναικών. Πολλές φορές οι μητέρες στην προσπάθειά τους να προστατέψουν τις οικογένειες ��ους από σατανικές ενέργειες κατέληγαν εν τέλει οι ίδιες, συνήθως εν αγνοία τους, στην τέλεση αντιχριστιανικών τυπικών. Εξαιτίας της ανεπάρκειας ιατρικών γνώσεων στο Μεσαίωνα τα κρούσματα παιδικής θνησιμότητας εύκολα μπορούσαν να θεωρηθούν προϊόντα εμπλοκής δαιμόνων. (όχι πως σήμερα είναι καλύτερα, όπου πάντα φταίει ο Θεός, ο εχθρός, ο πολιτικός, ο Διάολος και ποτέ μα ποτέ η κοινωνία!). Ο ιερός Χρυσόστομος μας πληροφορεί για πολλές στείρες που με τη χρήση «περίαπτων» κατέφευγαν σε μαγγανείες για να τεκνοποιήσουν (PG 51, 369B). Ανόμοιες βιολογικές ανάγκες κατηύθυναν τις γυναίκες σε πιο φεμινιστικές προσεγγίσεις της Μαγείας, με έμφαση στα θέματα της μητρότητας. Ο Μιχαήλ Ψελλός στο Εγκώμιον εις την μητέρα αυτού, αναφέρει ότι η μητέρα του και άλλες μητέρες της εποχής κατασκεύαζαν φυλακτά προς αποτροπή της Λάμιας και των Γελλουδών, παιδικά φόβητρα της εποχής. Αρχαιοτάτων καταβολών ήταν το βυζαντινό έθιμο της γαμήλιας «κατοπτρομαντείας», όπου νεαρές παρθένες πήγαιναν γυμνές υπό το λυκόφως της σελήνης σε μαγικά φρέατα, στα οποία συναντούσαν την αντανάκλαση της μορφής του μελλοντικού συζύγου τους. Τέλος, οι γυναίκες του 4ου και 5ου αιώνα μ.Χ. έπαιρναν χρησμό για τις εξελίξεις της ζωής τους, από τον ήχο που παρήγαγαν οι κάλαμοι του υφαντικού ιστού. (PG92, 92A). Τα μαντικά αυτά έθιμα διατηρήθηκαν αλώβητα μέχρι και την ίδρυση του νεοελληνικού κρατούς σε χωριά του Πηλίου και σε περιοχές όπως το Γαλαξίδι. Οι γυναίκες ασχολούνταν ακόμα με τις «επωδούς», έναν ιδιαίτερο κλάδο της Μαγείας. Σε αντιδιαστολή με τις προσευχές κατά της βασκανίας και τους εξορκισμούς, που ήταν αποκλειστικό προνόμιο των αντρών κληρικών, οι γυναίκες της υπαίθρου, οι γραίες συνήθως, χρησιμοποιούσαν τις «επωδούς» προς αποτροπή ή μετάβαση του Κακού. (Βασίλειος Καισαρείας Μέγας PG32, 677B).  Κατεξοχήν χρώμα των βυζαντινών μαγισσών ήταν το κόκκινο, ίσως γιατί παρέπεμπε στο αίμα της έμμηνου ρύσεως. Άλλες τελετές μαγικού χαρακτήρα με επικρατέστερο τον γυναικείο παράγοντα ήταν η αλευρομαντεία, η κοσκινομαντεία, η αλεκτορομαντεία, η λεκανομαντεία και η χαρτομαντεία, η οποία αρχικά γινόταν με ένα απλό κομμάτι χάρτου και στη συνέχεια εξελίχθηκε με συγκεκριμένα σύμβολα στη γνωστή γαλλική τράπουλα που χρησιμοποιείται σήμερα. Η μαγεία του έρωτα, προσφιλές αντικείμενο απασχόλησης των ��υναικών, όχι μόνο δεν γνώριζε όρια αλλά κάλυπτε και τις ανάγκες των μειονοτήτων. Μια ερωτική μαγική συνταγή του 4ου αι. από τη συλλογή των Ελληνικών Μαγικών Παπύρων (Papyri Graecae Magicae, Λειψία, 1928) θίγει ένα από τα πλέον περιθωριακά θέματα της βυζαντινής κοινωνίας, τον λεσβιακό έρωτα. Πρόκειται για ένα ερωτικό δέσιμο, το οποίο απαγγέλει μια γυναίκα που επιθυμεί να συνάψει σχέση με μία ομόφυλη της. Το κοινωνικό φύλο επίσης αποτελούσε μία αδυσώπητη πραγματικότητα για το Βυζάντιο.  Μάγοι και μάγισσες δεν ήταν ίσα και όμοια.  Ιδιαίτερα δημοφιλείς κλάδοι, όπως η ονειροκριτική, ήταν ανδροκρατούμενοι. Μονάχα άνδρες είχαν την δυνατότητα να φτάσουν στο επίπεδο του καταρτισμένου, επαγγελματία μάγου, ο οποίος κατείχε άρτια θεολογική και φιλοσοφική μόρφωση. Οι γυναίκες αντίθετα περιορίζονταν στην άσκηση της λαϊκής μαγείας και σε ξόρκια μαζικής ζήτησης, τα οποία ανταποκρίνονταν καλύτερα στις ανάγκες των κατώτερων στρωμάτων της βυζαντινής κοινωνίας.

 Την μεγαλύτερη όμως δόξα ανάμεσα στις μάγισσες του Βυζαντίου, την κατείχαν οι περιβόητες, σχεδόν θρυλικές, μάγισσες της Θεσσαλίας, οι οποίες αντλούσαν την καταγωγή τους από την μυθική Μήδεια. Ανθρώπινα πλήθη πήγαιναν κάθε χρόνο  να προμηθευτούν τα δηλητηριώδη βότανα της Θεσσαλίας, πασίγνωστα για τις μαγικές τους ιδιότητες από την αρχαιότητα. Πλούσιοι και φτωχοί, άντρες και γυναίκες εντός και εκτός Ελλάδας, έτρεφαν μεγάλο σεβασμό προς τις Θεσσαλές μάγισσες. Ούτε η χριστιανική κοσμολογία της Εκκλησίας αλλά ούτε και η επέμβαση της Πολιτείας φάνηκαν ικανές να τερματίσουν το φαινόμενο. Η παράδοση για τις μάγισσες της Θεσσαλίας ουδέποτε έπαψε να υφίσταται απλώς λησμονήθηκε με την εκβιομηχάνιση της Ελλάδας. Στην  ουσία συνεχίζεται εμμέσως μέχρι τις μέρες μας. Οι γυναίκες- ιέρειες στερήθηκαν το παμπάλαιο δικαίωμα τους να συμμετέχουν ως οργανικοί θεματοφύλακες και ενεργοί λειτουργοί της Θρησκείας. Από μόνο τούτο γεγονός αυτό ήταν αρκετό για να ωθήσει πολλές γυναίκες να ανακτήσουν το ιερό τους λειτούργημα μέσω άλλων παράλληλων δρόμων.  Εκτός αυτού πρέπει να τονιστεί το γεγονός ότι οι γυναίκες του Βυζαντίου, μην έχοντας όμοια κοινωνικά δικαιώματα με τους άντρες, πολλές φορές αδικούνταν, ενίοτε και κακοποιούνταν, από τους άρρενες συζύγους, πατέρες, αδελφούς. Αφού Πολιτεία και Εκκλησία ουσιαστικ�� αδυνατούσαν να τις προστατέψουν σε αυτές τις περιπτώσεις, αφού δεν προβλεπόταν διά νόμου, οι ίδιες έπαιρναν την κατάσταση στα χέρια τους, με την άσκηση οποιασδήποτε μαγικής μεθόδου διακήρυσσε ότι έφερνε έμπρακτα και άμεσα αποτελέσματα. Η σχέση της γυναίκας με τη Μαγεία, όπως και κάθε αναζήτηση του παρελθόντος, οφείλει να μας εγείρει προβληματισμούς για το σήμερα, αλλιώς η γνώση μένει στειρωμένη, απογυμνωμένη από τη γνήσια χρησιμότητά της. Τα ειδεχθή μορμολύκεια της μαγείας/διαφορετικότητας χρησιμοποιούνται παραλλαγμένα και στις μέρες μας, ως πρόφαση για να φιμωθούν συνειδήσεις. Την θέση των μαγισσών έχουν πάρει τώρα οι δήθεν κοινωνικά «ασυμβίβαστοι» και το κυνήγι τους το έχει αναλάβει οριστικά πια η παν-ηγεμονία των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Καμία ανάπαυσις για τους κολασμένους...Ούτε τότε, ούτε τώρα...   Read the full article

[kalindafromgreece]

Τόσο oι παραστάσεις όσο και τα αποφθέγματα που υιοθετούν τα τμήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το έθνος μας και την πλούσια στρατιωτική του ιστορία.

Αντλώντας έμπνευση από τα ένδοξα έπη του 1821 και του 1940, αλλά και από τις ελληνικές περιπέτειες της αρχαιότητας και του Βυζαντίου, ο ελληνικός στρατός δεν στερείται δημιουργικότητας όταν φτιάχνει τα εμβλήματά του. Τα οποία παντρεύονται με επιγραμματικές φράσεις που λένε κάτι σε όλους μας, συνθέτοντας ένα τελικό αποτέλεσμα βαρύ σαν Ιστορία.

Καθένα με τη δική του πορεία αλλά και το δικό του ειδικό βάρος, τα ρητά των ενόπλων δυνάμεών μας είναι τα τροχιοδεικτικά της ελευθερίας αλλά και τα σύμβολα που εγγυώνται την αυτοδιάθεση του έθνους.

Στρατός Ξηράς, Αεροπορία και Ναυτικό καταβυθίστηκαν λοιπόν στο γενναίο και χιλιοτραγουδισμένο ελληνικό παρελθόν αναζητώντας φωτεινούς συνοδοιπόρους για τα σύγχρονα πεπραγμένα τους…

Γενικό Επιτελείο Στρατού

Ο δικέφαλος αετός έχει για τη χώρα μας ιδιαίτερη βαρύτητα, αφού χρησιμοποιούνταν ήδη από την αρχαία Ελλάδα ως σύμβολο της θεϊκής εξουσίας. Στα βυζαντινά χρόνια σήμαινε την άγρυπνη επιτήρηση, τη γενναιότητα και την ελευθερία, φτάνοντας ως τα σήμερα να συμβολίζει την αδούλωτη ελληνική ψυχή και τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη. Όσο για το ρητό, είναι απόσπασμα του επιταφίου που εκφώνησε ο Περικλής κατά την ταφή των πεσόντων του Πελοποννησιακού Πολέμου και αναφέρεται στον Θουκυδίδη («Ους νυν υμείς ζηλώσαντες καί τό εύδαιμον τό ελεύθερον το δέ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες, μή περιοράσθε τούς πολεμικούς κινδύνους»). Μας λέει πως η ελευθερία στηρίζεται στη γενναιότητα.

1η Στρατιά

Η μακεδονική ασπίδα με τον Ήλιο της Βεργίνας φανερώνει τη δύναμη αλλά και την αποφασιστικότητα της 1ης Στρατιάς να μην προβεί ποτέ σε συμβιβασμό με τον εχθρό. «Εφόσον πορεύεται τον ίδιο δρόμο», μας λέει το ρητό, που είναι η απάντηση που έδωσαν οι Αθηναίοι πριν από τη μάχη των Πλαταιών στον Μαρδόνιο που πρότεινε διχαστική ειρήνη στους Αθηναίους (αναφέρεται στον Ηρόδοτο): «Νυν τε απάγελλε Μαρδονίω, ως Αθηναίοι λέγουσι εστ’ αν ο ήλιος την αυτήν οδόν ίη τη περ και νυν έρχεται, μήκοτε ομολογήσειν ημέας Ξέρξη αλλά»…

Α’ Σώμα Στρατού

Η φράση του ��εωνίδα, πλάι στην περικεφαλαία και το δόρυ του, συμβολίζουν τη θέληση του Α’ ΣΣ να αγωνιστεί μέχρις εσχάτων, όπως ακριβώς και ο βασιλιάς της Σπάρτης με τους γενναίους του: «Πάλιν δε Ξέρξου γράψαντος ‘‘πέμψον τά όπλα’’ αντέγραψε ‘‘μολών λαβέ’’», μαρτυρεί ο Πλούταρχος…

Β’ Σώμα Στρατού

Άλλη μια θρυλική φράση παρμένη από την ελληνική αρχαιότητα, συνταιριάζεται με την ασπίδα και τα χιαστί δόρατα του πολεμιστή της αρχαίας Σπάρτης. Η ρώμη και η μαχητικότητα των αρχαίων Σπαρτιατών απαθανατίστηκαν στο «Ή ταν ή επί τας», «ή αυτήν ή επάνω σ’ αυτήν», δηλαδή…

Γ’ Σώμα Στρατού

Ο σταυρός προασπίζεται από ασπίδα που φέρει κι αυτή σταυρό, σύμβολο της κραταιότητας των βυζαντινών αυτοκρατόρων. Όσο για τα τέσσερα «Β» στις γωνίες του βυζαντινού σταυρού, σημαίνουν «Βασιλεύς Βασιλέων» και «Βασιλεύων Βασιλευόντων». Το ρητό μάς λέει πως «δεν θα λυπηθούμε τη ζωή μας»…

Δ’ Σώμα Στρατού

Δύο περικεφαλαίες και ένα ξίφος, τα αντιπροσωπευτικότερα πολεμικά εξαρτήματα των πολεμιστών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, προβάλλονται μέσα στο γαλανό του ελληνικού ουρανού. «Με το ξίφος έλυσε τον δεσμό», μας λέει ο Φλάβιος Αρριανός στην «Αλεξάνδρου Ανάβαση» για το κοφτερό μυαλό του μακεδόνα στρατηλάτη…

ΑΣΔΕΝ

Η Πύλη των Λεόντων των Μυκηνών συνδυάζεται στο έμβλημα της Ανώτερης Στρατιωτικής Διοίκησης Εσωτερικού και Νήσων με το ρητό που αναφέρει ο Όμηρος στην «Ιλιάδα»: «Να υπερασπίζετε την πατρίδα» («Ημείς δε μεγάλοιο Διός πειθώμεθα βουλή, ος πάσι θνητοίση και αθανάτοισιν ανάσσει. Είς οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης»)…

ΑΣΔΥΣ

Ο έφηβος Θησέας σηκώνει στο έμβλημα της Ανώτατης Στρατιωτικής Διοίκησης Υποστήριξης Στρατού τον πελώριο βράχο και βρίσκει το ξίφος και τα χρυσά σανδάλια που είχε κρύψει εκεί ο πατέρας του. Έτσι και η AΣΔΥΣ δεσμεύεται να βρει και να χρησιμοποιήσει όλα τα διαθέσιμα μέσα για την εκπλήρωση της στρατιωτικής της αποστολής. «Η ανδρεία είναι πολύ μεγάλη δύναμη», σημειώνει ο Όμηρος στην «Ιλιάδα»…

Αεροπορία Στρατού

Ο Πήγασος, το μυθικό φτερωτό άλογο, συμβολίζει τις πτήσεις πάνω από στεριά και θάλασσα. «Η τύχη είναι με τους τολμηρούς», μας λέει ο Θουκιδίδης και μας βρίσκει όλους σύμφωνους…

Πυροβολικό

Τα δύο χιαστί πυροβόλα αναπαριστούν το Πυροβολικό Μάχης και ο πύραυλος το Α/Α Πυροβολικό. «Η ισχύς εξαρτάται [αποκτάται] με τη γνώση», υπενθυμίζει το ρητό…

Τεθωρακισμένα

Τα χιαστί σπαθιά με το πέταλο αλόγου λειτουργούν ως υπόμνηση στο ιππικό και συνδυάζονται με το άρμα μάχης, που αντικατέστησε τα άλογα. «Εκεί όπου καλεί η δόξα και το καθήκον», δεσμεύονται τα Τεθωρακισμένα…

Πεζικό

Τουφέκι και σπαθί, τα βασικά όπλα του Πεζικού μας επισήμως από το 1833, απεικονίζονται με τη λυχνία, το σύμβολο λατρείας του Θεού αλλά και εκδήλωσης τιμής στους νεκρούς. Τόσους νεκρούς που το έμβλημα βάφτηκε κόκκινο, από το αίμα των πεζικάριων που θυσιάστηκαν στους τόσους και τόσους αγώνες του έθνους. «Να επιδιώκεις τη δόξα και την αρετή»…

Μηχανικό

Η κεφαλή του κριού συμβολίζει τις πολιορκητικές μηχανές που επιστρατεύτηκαν κατά καιρούς στην εκπόρθηση φρουρίων και κάστρων. «Συγχρόνως με τον λόγο και το έργο», έγραφε ο Ηρόδοτος, παρέχοντας τη βάση για το έμβλημα του μηχανικού…

Διαβιβάσεις

Ο Νώε «Απέστειλε το περιστέρι» στην Παλαιά Διαθήκη (Γένεσις 8, 10-11) για να δει αν έχουν υποχωρήσει τα νερά κατά τον Κατακλυσμό, χαρίζοντας στις Διαβιβάσεις το ρητό τους…

Τεχνικό

Η θέληση είναι δύναμη, μας λέει το Τεχνικό («Εάν θέλεις, μπορείς»), βάζοντας τα τεχνικά μέσα στην υπηρεσία της γνώσης, μέσω των τριών συμβόλων του: κλειδί, κατσαβίδι και λυχνία…

Εφοδιασμού-Μεταφορών

«Μη σπαταλάς τον χρόνο» συμβούλευε ο Χείλων κατά τον 6ο αιώνα π.Χ. και αυτό ακριβώς υπόσχεται να κάνει το Εφοδιασμού-Μεταφορών, έχοντας ως έμβλημα το σύμπλεγμα του τροχού και του ζεύγους των φτερούγων, που συμβολίζουν τις μεταφορές, και το ζωοφόρο κέρας της Αμάλθειας, που παραπέμπει στον εφοδιασμό.

Υγειονομικό

«Έχοντας εμπιστοσύνη στην αγάπη του ιατρού για τον άνθρωπο», γράφει στην Ιπποκρατική Συλλογή «Παραγγελίαι», απόφθεγμα που δανείστηκε το Υγειονομικό για να συνοδεύσει τη χαρακτηριστική του παράσταση με το φίδι (το κατεξοχήν σύμβολο του Ασκληπιού) που ελίσσεται στη βακτηρία (το ραβδί των περιπλανώμενων ιατρών της αρχαιότητας) και την περικεφαλαία στην κορυφή. Η περικεφαλαία, έμβλημα του Στρατού Ξηράς, μεταφέρει απλώς το μήνυμα πως πρόκειται για την υγειονομική υπηρεσία του Στρατού Ξηράς…

Υλικού Πολέμου

Ένα τόξο και μια φαρέτρα με βέλη έχει υιοθετήσει για έμβλημα το Υλικού Πολέμου, με τη φαρέτρα να συμβολίζει τον εκπαιδευόμενο και τα βέλη τις γνώσεις που παρέχονται σε αυτόν από το Κέντρο Εκπαίδευσης. «Η καλή αρχή ισοδυναμεί με το μισό του όλου έργου», έλεγε ο Αριστοτέλης στην περίφημη φράση του…

Δυνάμεις Καταδρομών

Ένα ξίφος πλαισιώνεται από δυο φτερούγες σε μια εξόχως συμβολική απεικόνιση, καθώς το ξίφος παραπέμπει στον ελαφρύ και αθόρυβο οπλισμό των καταδρομικών τμημάτων, ενώ οι φτερούγες στη δυνατότητα των αεροκίνητων ενεργειών για την εκτέλεση των εκάστοτε αποστολών. «Ο τολμών νικά» ολοκληρώνει το έμβλημα, λέγοντάς μας πως η τόλμη είναι ουσιαστικά ο βασικότερος παράγοντας της νίκης…

Δυνάμεις Πεζοναυτών

«Χρειάζεται θάρρος (αύριο όλα θα είναι καλύτερα)» προέτρεπε η Θεά Αθηνά, διά στόματος Οδυσσέα, τους Έλληνες που πολιορκούσαν μάταια την Τροία και σκέφτονταν να εγκαταλείψουν την προσπάθεια και να επιστρέψουν στους αγαπημένους τους. Το έμβλημα παρουσιάζει τη μυθική «Αργώ» του Ιάσωνα, συμβολίζοντας τις αμφίβιες επιχειρήσεις…

Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας

«Aίεν υψικρατείν» μας λέει το ΓΕΑ, υπενθυμίζοντας πως πρέπει «πάντοτε να κυριαρχείς στα ύψη», μια φράση που το Επιτελείο αποδίδει στον αντισμήναρχο Σπύρο Παπασπύρο, διοικητή του Κέντρου Κατάταξης στη Βάση της Γάζας, ο οποίος καλωσόρισε με αυτόν τον τρόπο κατά την 5η Οκτωβρίου 1941 στην Αίγυπτο το προσωπικό της 335 Μοίρας, της πρώτης ελληνικής μοίρας μαχητικών αεροσκαφών στη Μέση Ανατολή…

Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας

«Σωματική δύναμη μετά σύνεσης», αυτό μας λέει το ΑΤΑ, ο Μείζον Επιχειρησιακός Σχηματισμός της Λάρισας, ανασύροντας τη φράση από τη «Βιβλιοθήκη Παπύρου» (αριθμός 150): «H σωματική δύναμη συνήθως ωφελεί όταν συνοδεύεται από τη σύνεση, αλλά χωρίς σύνεση, βλάπτει περισσότερο παρά ωφελεί όσους την έχουν και ενώ στολίζει τα σώματα εκείνων που την ασκούν, εμποδίζει τις φροντίδες για την καλλιέργεια της ψυχής»…

Διοίκηση Αεροπορικής Υποστήριξης

«Αγάπα την επιμέλεια», συμβουλεύει το έμβλημα της ΔΑΥ, που εδρεύει στην Αεροπορική Βάση Ελευσίνας, έλκοντας την καταγωγή του από τη «Συλλογή Δημητρίου Φαληρέως: Των επτά σοφών αποφθέγματα»…

110 Πτέρυγα Μάχης

«Mαχητικότατοι οι ρωμαλέοι», τονίζει η 110 Πτέρυγα Μάχης της Αεροπορικής Βάσης Λάρισας, μια φράση που δανείστηκε από τα «Ηθικά Νικομάχεια» του Αριστοτέλη…

111 Πτέρυγα Μάχης

«Επιθυμούμε να είμαστε ανδρείοι», λέει στον «Επιτάφιο του Περικλή» ο Θουκυδίδης, απαθανατίζοντας τον περίφημο λόγο που εκφώνησε ο Περικλής το 430 π.Χ. για τους πρώτους νεκρούς του Πελοποννησιακού Πολέμου. Όσο για το έμβλημα της μονάδας με τους τρεις γλάρους, συμβολίζουν την πάντοτε ειρηνική διάθεση. Πάνω τους βέβαια απεικονίζεται σχηματισμός τ��ιών αεροσκαφών, παραπέμποντας στη μαχητική ισχύ της μονάδας που εδρεύει στην Αεροπορική Βάση της Νέας Αγχιάλου…

112 Πτέρυγα Μάχης

«Με την επιμέλεια τα πάντα κατορθώνονται» έγραφε ο Μένανδρος στην κωμωδία του «Ο δύσκολος», μιας και ο γνωστικός άνθρωπος μπορεί να καταφέρει τα πάντα με επιμέλεια και κόπο. Αυτό μας υπενθυμίζει η 112 Πτέρυγα Μάχης της Αεροπορικής Βάσης Ελευσίνας…

113 Πτέρυγα Μάχης

«Να θυσιάζεσαι για χάρη της πατρίδας», παραινεί κάπου στο «Δημητρίου Φαληρέως: Των επτά σοφών αποφθέγματα», ως το ύψιστο χρέος κάθε πολίτη. Αυτό μας λέει η 113 Πτέρυγα Μάχης που εδρεύει στην Αεροπορική Βάση Μίκρας…

114 Πτέρυγα Μάχης

«Φυλακής μνήσασθε», γράφει ο Όμηρος στην «Ιλιάδα». «Να θυμάστε πάντοτε τη φρούρηση», έτσι καλεί ο φίλος του Έκτορα, Πολυδάμας, τους τρώες συμπολεμιστές του να εισέλθουν τάχιστα εντός των τειχών για να αποφύγουν την οργή του Αχιλλέα από τον θάνατο του Πατρόκλου. Να έχουμε τον νου μας στην περιφρούρηση, μας προτρέπει και η 114 Πτέρυγα Μάχης που βρίσκεται στην Αεροπορική Βάση Τανάγρας…

115 Πτέρυγα Μάχης

«H αρετή επιτυγχάνεται με μόχθους» γράφει ο Ευριπίδης στην τραγωδία του «Ηρακλείδαι», βάζοντας τον χορό να συμβουλεύει τον Ιόλαο. Κάτι που γνωρίζει καλά η 115 Πτέρυγα Μάχης, που εδρεύει στη Σούδα της Κρήτης, απεικονίζοντας στον θυρεό της τον Μινώταυρο, διαχρονικό σύμβολο δύναμης και ισχύος…

116 Πτέρυγα Μάχης

«Tολμηροί πέραν των δυνάμεών μας», αυτό υπόσχονται οι μάχιμοι της 116 Πτέρυγας Μάχης, με έδρα την Αεροπορική Βάση Αράξου, μια φράση που δανείστηκαν από τη «Θουκιδίδου Ιστορία». «Παρά δύναμιν τολμηταί», αυτό καταμαρτυρούσαν ως προτέρημα των Αθηναίων οι απεσταλμένοι της Κορίνθου στους συμμάχους τους Λακεδαιμονίους…

117 Πτέρυγα Μάχης

«Eχθρούς αμύνου», απλά και λιτά. Αυτό μας καλεί να κάνουμε το έμβλημα της 117 Πτέρυγας Μάχης της Αεροπορικής Βάσης Ανδραβίδας, δανειζόμενη στίχο του Μενάνδρου (από το «Γνώμαι μονόστιχοι»)…

Γενικό Επιτελείο Ναυτικού

«Μέγα το της θαλάσσης κράτος», γράφει ο Θουκυδίδης στην «Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου» και το ίδιο ακριβώς μας λέει και το ΓΕΝ, το επιτελικό όργανο του Πολεμικού μας Ναυτικού. Και η ελληνική ναυτ��σύνη είναι γνωστή στα πέρατα του κόσμου…

Αρχηγείο Στόλου

«Στόλος θαλάσση κρατείν» σημειώνει με νόημα το Αρχηγείο Στόλου, που εδρεύει στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας, υπενθυμίζοντας πως το Πολεμικό Ναυτικό αποτελεί την αιχμή του δόρατος της άμυνάς μας…

Όλα τα δοξασμένα και ηρωικά ρητά του ελληνικού στρατού

Τόσο oι παραστάσεις όσο και τα αποφθέγματα που υιοθετούν τα τμήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το έθνος μας και την πλούσια στρατιωτική του ιστορία. Αντλώντας έμπνευση από τα ένδοξα έπη του 1821 και του 1940, αλλά και από τις ελληνικές περιπέτειες της αρχαιότητας και του Βυζαντίου, ο ελληνικός στρατός δεν στερείται δημιουργικότητας όταν φτιάχνει τα εμβλήματά του. Τα οποία παντρεύονται με επιγραμματικές φράσεις που λένε κάτι σε όλους μας, συνθέτοντας ένα τελικό αποτέλεσμα βαρύ σαν Ιστορία.

Όλα τα δοξασμένα και ηρωικά ρητά του ελληνικού στρατού

Τόσο oι παραστάσεις όσο και τα αποφθέγματα που υιοθετούν τα τμήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το έθνος μας και την πλούσια στρατιωτική του ιστορία. Αντλώντας έμπνευση από τα ένδοξα έπη του 1821 και του 1940, αλλά και από τις ελληνικές περιπέτειες της αρχαιότητας και του Βυζαντίου, ο ελληνικός στρατός δεν στερείται δημιουργικότητας όταν φτιάχνει τα εμβλήματά του. Τα οποία παντρεύονται με επιγραμματικές φράσεις που λένε κάτι σε όλους μας, συνθέτοντας ένα τελικό αποτέλεσμα βαρύ σαν Ιστορία.

Όλα τα δοξασμένα και ηρωικά ρητά του ελληνικού στρατού

Τόσο oι παραστάσεις όσο και τα αποφθέγματα που υιοθετούν τα τμήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το έθνος μας και την πλούσια στρατιωτική του ιστορία. Αντλώντας έμπνευση από τα ένδοξα έπη του 1821 και του 1940, αλλά και από τις ελληνικές περιπέτειες της αρχαιότητας και του Βυζαντίου, ο ελληνικός στρατός δεν στερείται δημιουργικότητας όταν φτιάχνει τα εμβλήματά του. Τα οποία παντρεύονται με επιγραμματικές φράσεις που λένε κάτι σε όλους μας, συνθέτοντας ένα τελικό αποτέλεσμα βαρύ σαν Ιστορία.

Όλα τα δοξασμένα και ηρωικά ρητά του ελληνικού στρατού

Τόσο oι παραστάσεις όσο και τα αποφθέγματα που υιοθετούν τα τμήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το έθνος μας και την πλούσια στρατιωτική του ιστορία. Αντλώντας έμπνευση από τα ένδοξα έπη του 1821 και του 1940, αλλά και από τις ελληνικές περιπέτειες της αρχαιότητας και του Βυζαντίου, ο ελληνικός στρατός δεν στερείται δημιουργικότητας όταν φτιάχνει τα εμβλήματά του. Τα οποία παντρεύονται με επιγραμματικές φράσεις που λένε κάτι σε όλους μας, συνθέτοντας ένα τελικό αποτέλεσμα βαρύ σαν Ιστορία.

Όλα τα δοξασμένα και ηρωικά ρητά του ελληνικού στρατού

Τόσο oι παραστάσεις όσο και τα αποφθέγματα που υιοθετούν τα τμήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το έθνος μας και την πλούσια στρατιωτική του ιστορία. Αντλώντας έμπνευση από τα ένδοξα έπη του 1821 και του 1940, αλλά και από τις ελληνικές περιπέτειες της αρχαιότητας και του Βυζαντίου, ο ελληνικός στρατός δεν στερείται δημιουργικότητας όταν φτιάχνει τα εμβλήματά του. Τα οποία παντρεύονται με επιγραμματικές φράσεις που λένε κάτι σε όλους μας, συνθέτοντας ένα τελικό αποτέλεσμα βαρύ σαν Ιστορία.

Όλα τα δοξασμένα και ηρωικά ρητά του ελληνικού στρατού Τόσο oι παραστάσεις όσο και τα αποφθέγματα που υιοθετούν τα τμήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το έθνος μας και την πλούσια στρατιωτική του ιστορία. Αντλώντας έμπνευση από τα ένδοξα έπη του 1821 και του 1940, αλλά και από τις ελληνικές περιπέτειες της αρχαιότητας και του Βυζαντίου, ο ελληνικός στρατός δεν στερείται δημιουργικότητας όταν φτιάχνει τα εμβλήματά του. Τα οποία παντρεύονται με επιγραμματικές φράσεις που λένε κάτι σε όλους μας, συνθέτοντας ένα τελικό αποτέλεσμα βαρύ σαν Ιστορία.

[epikairocom]

Παυλόπουλος: Η Ελλάδα και ο Πολιτισμός της δεν πρόκειται να σβήσουν

Την προσφορά του «Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη» στην ανάδειξη του Ελληνικού Πολιτισμού υπογράμμισε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος κατά τον χαιρετισμό του στην εκδήλωση για την συμπλήρωση 10 ετών από την σύσταση του Ιδρύματος και της έκθεσης των νέων ευρημάτων του Ναυαγίου των Αντικυθήρων.

Ο κ. Παυλόπουλος εξήρε τη γενναιόδωρη συμβολή του «Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη» αναφορικά με τις ενάλιες έρευνες του Ναυαγίου των Αντικυθήρων, υπογραμμίζοντας ότι τα νέα ευρήματα δίνουν σημαντικές πληροφορίες τόσο για το φορτίο του Ναυαγίου όσο και για το ίδιο το Ναυάγιο, ανοίγοντας έτσι νέους δρόμους στην διερεύνηση των παραγόντων και των συνθηκών που οδήγησαν στην πρόκλησή του.

Όπως ανέφερε, ο κ. Παυλόπουλος: «Το πλοίο -ή τα πλοία;- που ναυάγησε στα Αντικύθηρα μετέφερε, μάλλον από την Ρόδο, ένα πολύτιμο φορτίο του Ελληνικού Πολιτισμού στην Ρώμη ή, ίσως, στις Συρακούσες. Και μόνον αυτό αρκεί για να καταδείξει, ως χαρακτηριστικό παράδειγμα, την εμβληματική «μετεκένωση» του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού στην Ρώμη, επέκεινα δε και πάντοτε μέσω του Βυζαντίου, στην Αναγέννηση. Οφείλουμε αυτή την ομολογία ιδίως φέτος, που τιμούμε το Έτος Αδριανού, του Αυτοκράτορα Ιανού, ο οποίος κοιτάζει, αδιάκοπα μέσα στους αιώνες, με τη μια πλευρά του την Ρώμη και με την άλλη την Αθήνα».

Καταλήγοντας, ο κ. Παυλόπουλος επανέλαβε την προσφορά του «Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη» στον Πολιτισμό μας γενικότερα και ευχήθηκε η προσφορά του, όχι μόνο να συνεχισθεί, αλλά ν” αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση.

«Πρωτίστως σ” αυτούς τους δύσκολους καιρούς, οι οποίοι όχι μόνο δεν πρέπει να μας κάμψουν αλλά, όλως αντιθέτως, πρέπει να μας δώσουν την δύναμη ν” αποδείξουμε αυτό το οποίο μαρτυρούν οι αιώνες της Ιστορίας μας: Η Ελλάδα και ο Πολιτισμός της δεν πρόκειται να «σβήσουν». Το οφείλουν στο Έθνος των Ελλήνων, στην Ευρώπη και σ” ολόκληρη την Ανθρωπότητα», τόνισε ο κ. Παυλόπουλος.

from epikairo.com http://ift.tt/2BV0qPL

[theovasiliadis]

Η χώρα της κλεπτοκρατίας

Φέρτε πίσω τα κλεμμένα, φωνάζει καθημερινά ο λαός, ενώ από την κυβέρνηση ακούμε υποκριτικά πλέον το φιλοσοφικό ερώτημα, που πήγαν τα λεφτά; Φέρτε πίσω τα κλεμμένα λοιπόν.

Αλλά πώς να έλθουν πίσω τα κλεμμένα και από ποιούς;

Ουδείς πολίτης αυτής της χώρα αμφισβητεί ότι η Ελλάδα τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια έχει γίνει η χώρα της κλεπτοκρατίας.

Οι πάντες μπορούν να κλέβουν ανενόχλητοι, και οι κλέφτες είναι απόλυτα σίγουροι, ότι ουδέποτε θα συλληφθούν και θα τιμωρηθούν.

Όπως λέει ο σοφός λαός μας «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι»,

και φυσικά εννοεί τους άρχοντες αυτούς που κατέχουν την εξουσία.

Τρώνε πίνουν και δεν δίδουν λογαριασμό σε κανέναν.

Πολλοί είναι οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι του λαού οι οποίοι κατέλαβαν θέσεις, και όχι μόνο, στην διακυβέρνηση της χώρας, και έβαλαν χέρι στα θησαυροφυλάκια του κράτους και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πλουτήσαν σε βάρος του Ελληνικού λαού.

Παράλληλα φρόντισαν να θεσπίσουν νόμους οι οποίοι τους απαλλάσσουν από κάθε ποινική ευθύνη, για την κατασπατάληση, κακοδιαχείριση,

αλλά και την οικειοποίηση της περιουσίας του Ελληνικού λαού.

Είναι παγκόσμιο φαινόμενο αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας.

Να κλέβουν οι πολιτικοί, να δημιουργούν τεράστια ελλείμματα στην οικονομία της χώρας, να ζουν πλουσιοπάροχα, προκλητικά, σε βίλλες με πισίνες, σε μεγάλα διαμερίσματα, και για την κακοδιαχείριση του κράτους να μην τιμωρείται ποτέ κανένας.

Ότι υπάρχουν κλεμμένα ασφαλώς και όλοι το γνωρίζουμε.

Δεν γνωρίζουμε ( τρόπος του λέγειν) όλους αυτούς οι οποίοι τα έκλεψαν, δεν γνωρίζουμε όλους αυτούς που εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να κλέβουν.

Για όλους αυτούς που υποτίθεται ότι δεν μπορούν να τους πιάσουν, πληρώνει τώρα τις κλεψιές τους ο Ελληνικός λαός.

Έχουμε λοιπόν αυτούς τους κλέφτες οι οποίοι κατασπάραξαν τα κονδύλια της ΕΕ, μαζί με τα λαμόγια τους προμηθευτές του Δημοσίου.

Τα χρήματα τα οποία εισπράξαμε για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας αντί να χρησιμοποιηθούν για αυτόν το σκοπό πήγαν στις τσέπες τους.

Φυσικά, και ο λαός δεν είναι τόσο αφελής, να πιστέψει ότι όλοι αυτοί που τα έφαγαν, δεν είναι δυνατό να βρεθούν.

Δυστυχώς όλοι αυτοί οι κλέφτες, μη έχοντας ίχνος τσίπας επάνω τους δεν πρόκειται να επιστρέψουν ούτε ένα ευρώ, γιατί έτσι θα αποδειχθεί η ενοχή τους.

Αν είχαν λίγο φιλότιμο όμως, τώρα που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, θα μπορούσαν από τα κλεμμένα να προσφέρουν ένα ποσό έστω και στον λογαριασμό , αλληλεγγύης, του κ. Πετσάλνικου.

Που να βρεις όμως σε αυτό το σινάφι τέτοιες ευαισθησίες.

Τελικά το πολιτικό σύστημα αποφάσισε, ότι μόνο ο κ. Τσοχατζόπουλος είναι ο επίορκος πολιτικός που έβαλε χέρι στο μέλι.

Υπάρχουν επίσης αυτοί οι οποίοι έχουν την κλοπή ως επάγγελμα.

Είναι οι εισαγόμενοι λαθρομετανάστες, οι οποίοι με τον νόμο Ραγκούση όποτε αποφασίσουν μπορούν να γίνουν Έλληνες.

Οι κακοποιοί αυτοί είναι διαρρήκτες οικιών, τσαντάκηδες, ληστές τραπεζών, ψιλικατζίδικων, περιπτέρων, λωποδύτες, έμποροι ναρκωτικών, προστάτες, κλπ

. Όλοι αυτοί έχουν πέσει επάνω στον Ελληνικό λαό και τον λεηλατούν. Και δυστυχώς ο λαός δεν μπορεί να αντιδράσει. Σπάνια οι συγκεκριμένοι συλλα��βάνονται και όταν συλληφθούν, δεν υπάρχει ούτε ένα ευρώ για να τους πάρουν πίσω από τα κλεμμένα και να επιστραφούν στους κατόχους των.

Κλέφτες είναι και αυτοί που φοροδιαφεύγουν, κρύβοντας τα πραγματικά τους εισοδήματα.

Πώς όμως να τους πάρεις πίσω αυτά τα οποία δεν πλήρωσαν; Οι υπηρεσίες της εφορίας παντελώς διαλυμένες αδυνατούν να βρουν τους φοροκλέπτες. Έτσι λοιπόν τα σπασμένα πληρώνουν πάντα οι συνεπείς φορολογούμενοι.

Άλλοι κλέφτες είναι αυτοί που βγαίνουν σε πρόωρη σύνταξη λόγω αναπηρικών προβλημάτων ενώ στην ουσία είναι υγιείς.

Σε συνεργασία με επίορκους ιατρούς οι οποίοι χρηματίζονται δίνοντας αναπηρικές συντάξει μαϊμού Πρόσφατα, ανακαλύφθηκαν δεκάδες δήθεν ανάπηροι, οι οποίοι ελάμβαναν αναπηρικές συντάξεις, χωρίς ουσιαστικά να έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας τα οποία δεν τους επέτρεπαν να εργασθούν. Τα χρήματα αυτά που έπαιρναν τόσα χρόνια δίχως να τα δικαιούνται πως θα επιστραφούν στο κράτος; Έχουμε όμως και άλλη κατηγορία κλεπτών. Είναι αυτοί οι οποίοι κατακρατούν τις συντάξεις συγγενών τους οι οποίοι έχουν φύγει από την ζωή. Δεν δηλώνουν στα ασφαλιστικά ταμεία τον θάνατο του συνταξιούχου και καρπούνται τα χ��ήματα. Ποιος μπορεί να γνωρίζει πόσοι ακριβώς είναι αυτοί οι οποίοι έχουν φύγει από την ζωή και οι συγγενείς τους εξακολουθούν να εισπράττουν παράνομα τις συντάξεις;

Λέγεται ότι αυτές οι συντάξεις είναι περίπου τριάντα (30) χιλιάδες. Τι κάνουν γι’ αυτό οι υπηρεσίες του ΙΚΑ; Απολύτως τίποτα.

Τώρα λένε ότι θα κάνουν απογραφή συνταξιούχων μέσω των τραπεζών. Θα περιμένουμε τα αποτελέσματα. Πως όμως θα επιστραφούν αυτά τα χρήματα; Κανείς δεν λέει κουβέντα.

Σήμερα που η χώρα μας όπως όλοι γνωρίζουμε αντιμετωπίζει τεράστια οικονομικά προβλήματα, και ενώ περικόπτονται οι συντάξεις και τα επιδόματα των συνταξιούχων, οι συγκεκριμένες συντάξεις εξακολουθούν να πληρώνονται κανονικά.

Όλα αυτά συνέβαιναν και εξακολουθούν να συμβαίνουν, με την ανοχή και πολλές φορές την υπόδειξη του πολιτικού συστήματος.

Ποιος λοιπόν από όλους αυτούς, αλλά και από πολλούς άλλους, θα φέρει πίσω τα χρήματα, τα οποία έκλεψαν και εξακολουθούν να κλέβουν, αφού έχουν φαγωθεί ή βρίσκονται σε τράπεζες του εξωτερικού;

Και όλοι αυτοί πίνουν εις υγεία των κορόιδων που είναι νομοταγείς πολίτες.

Αλλά και σε αυτούς, τους οποίους η συνείδηση τους δεν τους επιτρέπει να προβούν σε τέτοιου είδους ενέ��γειες.

Κατά τους Άρχοντες λοιπόν και ο Λαός.

Πάντως σε ένα κράτος Εθνικό, αυτού του είδους τα εκφυλιστικά φαινόμενα αρχόντων και λαού δεν θα υπήρχαν.

Και να υπήρχαν θα λειτουργούσαν άμεσα άλλες διαδικασίες για να πατάξουν κάθε είδους διαφθορά.

Αλλά και οι παντός είδους κλέφτες είτε της Δημόσιας Διοίκησης είτε του ποινικού δικαίου με συνοπτικές διαδικασίες θα είχαν οδηγηθεί στις φυλακές.

Πιστεύουμε ότι η σωτηρία μας από όλους αυτούς τους κλέφτες, είναι το Εθνικό Κράτος.

Εξ’ άλλου υπάρχει προηγούμενο χρηστής διακυβέρνησης από το Εθνικό Κράτος και οι Έλληνες το γνωρίζουν πολύ καλά.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ τῆς Ἑλλάδος μᾶς διδάσκει ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα χρόνια ὅτι ἡ ζημία καὶ ἡ καταστροφὴ τῆς Ἑλλάδος ἦσαν ἀνέκαθεν οἱ Ἕλληνες πολιτικοί.

Ἀπὸ τὴν ἐποχὴν τοῦ Μιλτιάδου 500 π.Χ. μέχρι καὶ τὸ 350 π.Χ. παρατηροῦμεν ὅτι ἐξαιτίας τοῦ σαθροῦ πολιτικοῦ συστήματος μεγάλαι προσωπικότητες παγκοσμίου κύρους διεσύρθησαν ἤ ἀπέθανον μὲ φρικτὸν τρόπον.Ἄλλοι εἰς τὴν ἐξορίαν, ὅπως ὁ Μιλτιάδης, ὁ Πυθαγόρας, ὁ Ἀριστείδης, ὁ Θεμιστοκλῆς, ὁ Πλάτων, ἄλλοι ἐσυκοφαντήθησαν, ὅπως ὁ Περικλῆς, ἄλλοι εἰς τὴν φυλακήν, ἄλλοι μὲ κώνειον, ὅπως ὁ Σωκράτης καὶ ὁ Δημοσθένης καὶ ἄλλοι ἀπὸ πεῖνα, ὅπως ὁ Ἀριστοφάνης.

Ποία ἦταν ἡ αἰτία. Συκοφαντία, διχόνοια, φθόνος, μῖσος, ἀντιζηλία, ἐκδικητικότης μέχρι θανάτου.

Παρ᾽ ὅτι αὐτὰ τὰ πρόσωπα μὲ τὰ φωτεινὰ μυαλὰ προσέφερον τόσα πολλὰ εἰς τὴνἙλλάδα, ἀλλὰ καὶ εἰς ὅλον τὸν κόσμον, ὅμως ἡ ἐμπάθεια τῶν πολιτικῶν τοὺς ὡδήγησεν εἰς ἄσχημον τέλος. Αὐτὰ ὅμως συνέβησαν καὶ κατὰ τὰ χίλια χρόνια τοῦ Βυζαντίου, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὰ 400 χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, ἀκόμη καὶ σήμερον.

Ἡ Ἑλληνικὴ Ἱστορία εἶναι γεμάτη ἀπὸ τέτοια γεγονότα. Σκληροκάρδιοι πολιτικοί, ἀρχηγοί, αὐτοκράτορες, πρωθυπουργοὶ ἐβασάνισαν τὸν ἑλληνικὸν λαόν.

Ὅμως ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης λέγει ὅτι δὲν πταίουν μόνον οἱ ἄρχοντες, ἀλλὰ καὶ ὁ λαός. Καὶ ἀναφέρει ἕνα συγκλονιστικὸν γεγονός ποὺ συνέβη ἐπὶ Αὐτοκράτορος Φλαβίου Φωκᾶ (602 - 610), γνωστοῦ διὰ τὴν σκληρότητά του καὶ ἀκολασίαν του.

Ὅταν ὁ Φωκᾶς μὲ τὸν Βονόσον (ὑπουργόν του) ἐβασάνιζον τὸν λαόν μὲ διωγμοὺς καὶ αἱματοχυσίας, κάποιος εὐλαβὴς γέρων εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἔχων παρρησίαν εἰς τὸν Θεὸν ἔλεγε μὲ ἁπλότητα: «Κύριε, γιατὶ ἔκανες τέτοιον Βασιλέα;». Κάποια, στιγμή, ἤκουσε φωνὴν ἐκ Θεοῦ ποὺ ἔλεγε: «Διότι δὲν εὑρῆκα ἄλλον χειρότερον».

Ἐπιβεβαιώνεται λοιπὸν καὶ σήμερον ὁ προφήτης Ἰερεμίας, ποὺ λέγει (γ/, 15) «θὰ σᾶς δώσω ἄρχοντας συμφώνως πρὸς τὰς καρδίας σας».

Ἤ ὅπως λέγει ὁ λαός μας «κατὰ τὸν λαὸν καὶ οἱ ἄρχοντες».

[theatrothermaikos]

Ελπίδα του μέλλοντος, η μνήμη του παρελθόντος

  Συνέντευξη του Γιώργου Χατζόπουλου στον Γιώργο Κιούση της Press Republica

«Δεν ξέρω αν είναι Ρωμιά, Τουρκάλα ή Φράγκισσα, όμως είναι κείνη που άκουσε το σμίξιμο των σπαθιών με τη σάρκα και τις φωνές των μανάδων που βλέπανε τις κόρες τους να βιάζονται, που αντίκρισε βρέφη κομματιασμένα να κείτονται πεταμένα στα βράχια, που έζησε το γιουρούσι και το πελέκι. Είναι κείνη που είδε τη Μεγάλη Σφαγή. Κάτω από τα δάκρυά της μίσος δε θα βρείτε. Δεν ζητάει εκδίκηση κι ας είναι ασυγχώρητοι όσοι στο όνομα του Θεού ή του χρήματος, της απληστίας ή της έχθρας βρωμίζουν τη ζωή με τις πράξεις τους. Μνήμη ζητάει! Η Βγερού! Η Χιώτισσα που κατάφερε να επιζήσει από τη Σφαγή του 1822 κι από τη δουλεία στη Σμύρνη και να επιστρέψει στη Χίο, να κάνει παιδιά, εγγόνια και ν’ αφήσει κληρονομιά την ιστορία της. Μια ιστορία που, σχεδόν δύο αιώνες μετά, θα βρει αποδέκτη την Αγγελική, μια σύγχρονη Ελληνίδα, και θα τη βοηθήσει να συναρμολογήσει την κατακερματισμένη της ταυτότητα. Μία νουβέλα-μαρτυρία για την ανθρώπινη αγριότητα, μία νουβέλα-διαμαρτυρία ενάντια στη βία και στη σιωπή της ανοχής που την περιβάλλει, μία νουβέλα-καταβύθιση στον ψυχισμό της Ελληνίδας και στα άδυτα της συλλογικής μας μνήμης».. «Βγερού γλυκά φανού» , του Γιώργου Χατζόπουλου, εκδόσεις Αιώρα.  O συγγραφέας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται στην εκπαίδευση. Σπούδασε Παιδαγωγικά Κοινωνιολογία και Συγκριτική Λογοτεχνία.

-«Βγερού γλυκά φανού», το πρώτο σας βιβλίο; Μιλήστε μας γι αυτό….

Στο βιβλίο παρακολουθούμε μια σύγχρονη ελληνίδα γυναίκα, την Αγγελική, μέσα από τη συγκλονιστική αφήγηση της Βγερούς, που επέζησε της Σφαγής στη Χίο και της δουλείας στη Σμύρνη, να προσπαθεί να συναρμολογήσει την κατακερματισμένη ταυτότητα της. Δύο διαφορετικές γυναίκες, δύο αφηγήσεις, δύο διαφορετικές εποχές, συναντιούνται και κατά κάποιο τρόπο συνομιλούν. Η μία, η φωνή της Αγγελικής είναι μια κραυγή επιβίωσης και αυτογνωσίας. Η άλλη, μία μαρτυρία και ταυτόχρονα μία καταγγελία. Δέκτης των δύο λόγων συναρμολογούν μία κοινή μνήμη, μία ιστορία, μία ελπίδα για το μέλλον είναι η Ανθή, η κόρη της Αγγελικής.

-Πως καταπιαστήκατε με αυτό το θέμα; Έχετε καταγωγή από το νησί;

Πολλοί που διαβάζουν το βιβλίο μου κάνουν την ίδια ερώτηση και εκπλήσσονται όταν ακούν πως δεν είμαι Χιώτης. Είμαι Θεσσαλονικιός, ωστόσο θεωρώ την Χίο δεύτερη πατρίδα μου. Πρωτοπήγα στο νησί πριν 30 περίπου χρόνια, γιατί είχα την τύχη να γνωρίσω δύο συμφοιτητές από τη Χίο. Μέσω αυτών γνώρισα και έκανα πάρα πολλούς φίλους Χιώτες. Μία εξ αυτών η Στέλλα Τσιροπινά, πριν από τρία καλοκαίρια μου έδωσε να διαβάσω ένα καταπληκτικό βιβλίο, γραμμένο στις αρχές του 20ου αιώνα: «Η Σφαγή της Χίου εις το στόμα του Χιακού λαού», του Στυλιανού Γ. Βίου. Ο Βίος έχει καταγράψει, 45 αφηγήσεις για τη σφαγή της Χίου και τη δουλεία που την ακολούθησε, 17 από αυτές από ανθρώπους που επέζησαν από τη Σφαγή και οι υπόλοιπες των παιδιών ή συγγενών τους που τις άκουσαν από τους πρωταγωνιστές. Η ανάγνωση του βιβλίου του Βίου με εντυπωσίασε για 3 λόγους: ο πρώτος ήταν το μέγεθος της αγριότητας και των θυμάτων, ο δεύτερος ότι οι άνθρωποι αυτοί που επέζησαν αφηγούνταν γεγονότα πολύ πολύ σκληρά, ωστόσο δεν έβρισκες καμία διάθεση μίσους ή εκδίκησης και ο τρίτος ήταν η τραχιά κοφτή, μεστή, σοφή γλώσσα, που σε συνδυασμό με την ντοπιολαλιά, σε καθήλωνε.

-Μια νουβέλα – μαρτυρία στην ανθρώπινη αγριότητα;

Ναι, η «Βγερού» είναι μία νουβέλα μαρτυρία στην ανθρώπινη αγριότητα. Όμως το ερώτημα που τίθεται είναι πώς μπορείς να «μαρτυρήσεις» εσύ που δεν είσαι μάρτυρας; Πώς μπορείς να μαρτυρήσεις εσύ πού δεν ήσουν καν παρόν στην Σφαγή; Ερευνάς βιβλιογραφικά κι άλλες κι άλλες μαρτυρίες ανθρώπων που σώθηκαν, που πουλήθηκαν δούλοι και στην συνέχεια ελευθερώθηκαν, διαβάζεις απομνημονεύματα (για παράδειγμα του Βαχίτ που διέταξε την Σφαγή) ή ευρωπαίων ταξιδιωτών που επισκέφτηκαν τη Χίο λίγο μετά, βλέπεις πίνακες, χαλκογραφίες, μελετάς τις φορεσιές των ανθρώπων, ακούς τα τραγούδια τους, σκύβεις πάνω από το παρελθόν και σαν αρχαιολόγος προσπαθείς να ανασύρεις και να διαισθανθείς την εμπειρία αυτών των ανθρώπων που υπέστησαν της Σφαγή. Επισκέπτεσαι τα χωριά που κάηκαν (Ανάβατος), τις σπηλιές που κρύβονταν (Άγιο Γάλας), τις παραλίες που μαζικά σφαγιάστηκαν (Κάβο Μελανιός), όχι μόνο για ν’ ανακαλέσεις τη μνήμη της Σφαγής, αλλά για να μπεις στη θέση τους, να καταλάβεις τον πόνο, την απώλεια, την φρίκη, να καταλάβεις τι σημαίνει να είσαι μάρτυρας.

-Η σφαγή της Χίου ήταν ο ορισμός της Γενοκτονίας….

Αν ορίσουμε την γενοκτονία, σύμφωνα με τη διακήρυξη του ΟΗΕ ως την «εσκεμμένη προσπάθεια καταστροφής εν όλω ή εν μέρει, μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας με τον φόνο μελών της ομάδας…» και αν σκεφτούμε πως στα 1822 το νησί είχε 117 χιλιάδες πληθυσμό κι απ’ αυτούς 42.000 περίπου σφαγιάστηκαν, 50.000 περίπου πιάστηκαν αιχμάλωτοι και πουλήθηκαν ως δούλοι, 23.000 χιλιάδες ξέφυγαν στην επαναστατημένη Ελλάδα και τη δυτική Ευρώπη  και μόλις 1.500 άνθρωποι γλύτωσαν και παρέμειναν στη Χίο κι όλα αυτά διαπράττονταν επί πέντε μήνες από τις 1 Απριλίου του 1822 έως τέλη Αυγούστου, τότε ναι μπορούμε να πούμε πως η σφαγή της Χίου είναι ο ορισμός της Γενοκτονίας. Το περίεργο όμως είναι ότι κανείς πλέον δεν μιλά για αυτήν. Αρκετοί από αυτούς που διαβάζουν το βιβλίο μου λένε πως είχαν ακούσει ή είχαν διαβάσει κάποια πράγματα για τη Σφαγή της Χίου, αλλά σχεδόν κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ούτε το πραγματικό μέγεθος της Σφαγής ούτε την αγριότητα της.

-Η ευημερούσα χιώτικη κοινωνία ήταν αντίθετη στην εξέγερση….

Έτσι, ήταν. Και είναι πολύ λογικό αν σκεφτεί κανείς πως η Χίος ήταν ένας από τους πιο ευνοημένους τόπους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και για αιώνες απολάμβανε ιδιαίτερη μεταχείριση. Ήταν ένας παράδεισος με βαθιές ρίζες στο παρελθόν του Βυζαντίου, των Ιταλών, των Γατελούζων. Ήταν μια κοινωνία πλούσια, καλλιεργημένη, συντηρητική, φραγκόφωνη, ελληνόφωνη, τουρκόφωνη που δεν είχε κανένα λόγο να επαναστατήσει.

-Ο Μπουρνιάς με τον Λογοθέτη πήραν στο λαιμό τους Χιώτες;

Κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι αλήθεια. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως μετά την Σφαγή στην Τριπολιτσά ο Σουλτάνος έψαχνε να βρει αφορμή για αντίποινα. Η Χίος ήταν ένας εύκολος στόχος και για αυτό τον λόγο επιλέχθηκε. Οι Χιώτες είχαν ήδη αφοπλιστεί, ακόμα και τα τραπεζομάχαιρα και τις σούβλες τους είχαν πάρει, και επίσης ήταν ένα νησί με πολύ πλούτο και ήταν σίγουρο πως θα προσέλκυε χιλιάδες άτακτους Τούρκους, Γιουρούκους, Ζεϊμπέκους, Αρνούτηδες που επιζητούσαν το πλιάτσικο.

-Χρησιμοποιείτε την τοπική διάλεκτο;

Το βιβλίο δεν είναι ολόκληρο γραμμένο σε τοπική διάλεκτο, ωστόσο υπάρχουν σκόρπιες λέξεις και φράσεις. Κάποιες από αυτές είναι λέξεις που συνάντησα στις αναγνώσεις μου, τις αγάπησα και τις χρησιμοποίησα, και κάποιες άλλες είναι λέξεις που μου «χάρισε», μια φίλη, η Στέλλα Τσιροπινά. Η Στέλλα, φιλόλογος με πολλές σπουδές και έρευνες στην παράδοση της Χίου βοήθησε στην συγγραφή του βιβλίου, όχι μόνο με την ντοπιολαλιά, αλλά και με τα «πραγματολογικά» στοιχεία του βιβλίου. Στο Επίμετρο του βιβλίου, μπορεί κανείς να διαβάσει μόνο την αφήγηση της Βγερούς σε καθαρή ντοπιολαλιά από τα Λιβάδια της Χίου, όπως η Στέλλα την έχει μεταφέρει.

-Θα ακολουθήσουν κα�� άλλα ιστορικά;

Δεν θα έλεγα πως το βιβλίο είναι «ιστορικό», γενικότερα δεν μου αρέσει ο όρος «Ιστορία» που παραπέμπει σε μία λογιστική, συχνά ιδεολογικά και εθνικιστικά χρωματισμένη αποτίμηση του παρελθόντος που η Ιστοριογραφία επιχειρεί. Προτιμώ τον όρο «Παρελθόν», που αναγκαστικά στρέφει την προσοχή μας προς τις μαρτυρίες και την προφορική ιστορία, οι οποίες δημιουργούν μία «αίσθηση του παρελθόντος» (η έννοια ανήκει στον Θανάση Βαλτινό) και όχι απλά μία γνώση του παρελθόντος. Την «αίσθηση του παρελθόντος» αναζητά και προσπαθεί να μεταφέρει και στους αναγνώστες και η νουβέλα «Βγερού γλυκά φανού» και τ’ άλλα δύο θεατρικά που έχω γράψει (το ένα, το «Μοργκεντάου», αναφέρεται στην ανταλλαγή των πληθυσμών του 1922, το άλλο, «Πόσο καλό είναι το φως», στην Κατοχή και στον Εμφύλιο), αλλά και το καινούργιο βιβλίο που γράφω τώρα. Και στα τέσσερα έργα όμως, το παρελθόν συνδιαλέγεται με το παρόν. Ένας διάλογος που θεωρώ πολύ σημαντικό και καίριας σημασίας προκειμένου να κατανοήσουμε και να αξιολογήσουμε καλύτερα τους εαυτούς μας και την επικαιρότητα, ώστε να επαναπροσδιορίσουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε να γίνουμε και σαν άνθρωποι και σαν κοινωνία.

-Επίκαιρο το βιβλίο γιατί στηλιτεύει την σιωπή της ανοχής που μας περιβάλλει;

Η Σφαγή της Χίου είναι μία από τις μεγαλύτερες ανθρώπινες τραγωδίες και δεν πρέπει να μένει θαμμένη στο χώμα, όπως γενικότερα δεν πρέπει να μένει θαμμένη καμία ανθρώπινη τραγωδία είτε είναι εθνική είτε όχι. Πιστεύω πως μέσα από την λογοτεχνία και την τέχνη γενικότερα, αναδεικνύοντας τις συνθήκες που τις γέννησαν, αναπαριστώντας την εμπειρία των ανθρώπων που τις υπέστησαν, βοηθάμε τους ανθρώπους του δυτικού κόσμου να συνειδητοποιήσουν την τραγικότητα των σύγχρονων «σφαγών» που συμβαίνουν μακριά μας ή γύρω μας, και που η τηλεόραση έχει την δυνατότητα είτε τις φιλτράρει είτε τις μεταφέρει ως εικόνες   τηλεοπτικού σόου κερδίζοντας την ανοχή μας.

– Με αφορμή το προσφυγικό, η  συλλογική μας μνήμη ναυαγεί …..στα νερά του Αιγαίου;

Θα έλεγα το αντίθετο. Με αφορμή το προσφυγικό η συλλογική μας μνήμη ξαναβγαίνει ξανά στον αφρό είτε για να ερμηνεύσει τη στάση μας στο προσφυγικό είτε για να την ανατροφοδοτήσει. Καθημερινά παρακολουθώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πολλούς ανθρώπους, κυρίως νεώτερους, με αφορμή όλα όσα συμβαίνουν στην Συρία και στο Αιγαίο ν’ αναζητούν φωτογραφίες, αφηγήσεις για την προσφυγιά των δικών τους προγόνων του 1922, όπως και καθημερινά ακούω από φίλους μου στη Χίο που συμμετέχουν στις εθελοντικές οργανώσεις, είτε μαγειρεύοντας είτε προσφέροντας άλλες υπηρεσίες, προκειμένου  να δικαιολογήσουν τη στάση τους να αναφέρονται στους δικούς τους προγόνους που ήρθαν από απέναντι και αντιμετώπισαν τις ίδιες δυσκολίες. Όσο ο αγώνας για αξιοπρέπεια συνεχίζεται, τόσο η μνήμη του παρελθόντος είναι η ελπίδα του μέλλοντος.

[eclecticstarlightblogger]

Τόσο oι παραστάσεις όσο και τα αποφθέγματα που υιοθετούν τα τμήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το έθνος μας και την πλούσια στρατιωτική του ιστορία.

Αντλώντας έμπνευση από τα ένδοξα έπη του 1821 και του 1940, αλλά και από τις ελληνικές περιπέτειες της αρχαιότητας και του Βυζαντίου, ο ελληνικός στρατός δεν στερείται δημιουργικότητας όταν φτιάχνει τα εμβλήματά του. Τα οποία παντρεύονται με επιγραμματικές φράσεις που λένε κάτι σε όλους μας, συνθέτοντας ένα τελικό αποτέλεσμα βαρύ σαν Ιστορία.

Καθένα με τη δική του πορεία αλλά και το δικό του ειδικό βάρος, τα ρητά των ενόπλων δυνάμεών μας είναι τα τροχιοδεικτικά της ελευθερίας αλλά και τα σύμβολα που εγγυώνται την αυτοδιάθεση του έθνους.

Στρατός Ξηράς, Αεροπορία και Ναυτικό καταβυθίστηκαν λοιπόν στο γενναίο και χιλιοτραγουδισμένο ελληνικό παρελθόν αναζητώντας φωτεινούς συνοδοιπόρους για τα σύγχρονα πεπραγμένα τους…

Γενικό Επιτελείο Στρατού

Ο δικέφαλος αετός έχει για τη χώρα μας ιδιαίτερη βαρύτητα, αφού χρησιμοποιούνταν ήδη από την αρχαία Ελλάδα ως σύμβολο της θεϊκής εξουσίας. Στα βυζαντινά χρόνια σήμαινε την άγρυπνη επιτήρηση, τη γενναιότητα και την ελευθερία, φτάνοντας ως τα σήμερα να συμβολίζει την αδούλωτη ελληνική ψυχή και τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη. Όσο για το ρητό, είναι απόσπασμα του επιταφίου που εκφώνησε ο Περικλής κατά την ταφή των πεσόντων του Πελοποννησιακού Πολέμου και αναφέρεται στον Θουκυδίδη («Ους νυν υμείς ζηλώσαντες καί τό εύδαιμον τό ελεύθερον το δέ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες, μή περιοράσθε τούς πολεμικούς κινδύνους»). Μας λέει πως η ελευθερία στηρίζεται στη γενναιότητα.

1η Στρατιά

Η μακεδονική ασπίδα με τον Ήλιο της Βεργίνας φανερώνει τη δύναμη αλλά και την αποφασιστικότητα της 1ης Στρατιάς να μην προβεί ποτέ σε συμβιβασμό με τον εχθρό. «Εφόσον πορεύεται τον ίδιο δρόμο», μας λέει το ρητό, που είναι η απάντηση που έδωσαν οι Αθηναίοι πριν από τη μάχη των Πλαταιών στον Μαρδόνιο που πρότεινε διχαστική ειρήνη στους Αθηναίους (αναφέρεται στον Ηρόδοτο): «Νυν τε απάγελλε Μαρδονίω, ως Αθηναίοι λέγουσι εστ’ αν ο ήλιος την αυτήν οδόν ίη τη περ και νυν έρχεται, μήκοτε ομολογήσειν ημέας Ξέρξη αλλά»…

Α’ Σώμα Στρατού

Η φράση του Λεωνίδα, πλάι στην περικεφαλαία και το δόρυ του, συμβολίζουν τη θέληση του Α’ ΣΣ να αγωνιστεί μέχρις εσχάτων, όπως ακριβώς και ο βασιλιάς της Σπάρτης με τους γενναίους του: «Πάλιν δε Ξέρξου γράψαντος ‘‘πέμψον τά όπλα’’ αντέγραψε ‘‘μολών λαβέ’’», μαρτυρεί ο Πλούταρχος…

Β’ Σώμα Στρατού

Άλλη μια θρυλική φράση παρμένη από την ελληνική αρχαιότητα, συνταιριάζεται με την ασπίδα και τα χιαστί δόρατα του πολεμιστή της αρχαίας Σπάρτης. Η ρώμη και η μαχητικότητα των αρχαίων Σπαρτιατών απαθανατίστηκαν στο «Ή ταν ή επί τας», «ή αυτήν ή επάνω σ’ αυτήν», δηλαδή…

Γ’ Σώμα Στρατού

Ο σταυρός προασπίζεται από ασπίδα που φέρει κι αυτή σταυρό, σύμβολο της κραταιότητας των βυζαντινών αυτοκρατόρων. Όσο για τα τέσσερα «Β» στις γωνίες του βυζαντινού σταυρού, σημαίνουν «Βασιλεύς Βασιλέων» και «Βασιλεύων Βασιλευόντων». Το ρητό μάς λέει πως «δεν θα λυπηθούμε τη ζωή μας»…

Δ’ Σώμα Στρατού

Δύο περικεφαλαίες και ένα ξίφος, τα αντιπροσωπευτικότερα πολεμικά εξαρτήματα των πολεμιστών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, προβάλλονται μέσα στο γαλανό του ελληνικού ουρανού. «Με το ξίφος έλυσε τον δεσμό», μας λέει ο Φλάβιος Αρριανός στην «Αλεξάνδρου Ανάβαση» για το κοφτερό μυαλό του μακεδόνα στρατηλάτη…

ΑΣΔΕΝ

Η Πύλη των Λεόντων των Μυκηνών συνδυάζεται στο έμβλημα της Ανώτερης Στρατιωτικής Διοίκησης Εσωτερικού και Νήσων με το ρητό που αναφέρει ο Όμηρος στην «Ιλιάδα»: «Να υπερασπίζετε την πατρίδα» («Ημείς δε μεγάλοιο Διός πειθώμεθα βουλή, ος πάσι θνητοίση και αθανάτοισιν ανάσσει. Είς οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης»)…

ΑΣΔΥΣ

Ο έφηβος Θησέας σηκώνει στο έμβλημα της Ανώτατης Στρατιωτικής Διοίκησης Υποστήριξης Στρατού τον πελώριο βράχο και βρίσκει το ξίφος και τα χρυσά σανδάλια που είχε κρύψει εκεί ο πατέρας του. Έτσι και η AΣΔΥΣ δεσμεύεται να βρει και να χρησιμοποιήσει όλα τα διαθέσιμα μέσα για την εκπλήρωση της στρατιωτικής της αποστολής. «Η ανδρεία είναι πολύ μεγάλη δύναμη», σημειώνει ο Όμηρος στην «Ιλιάδα»…

Αεροπορία Στρατού

Ο Πήγασος, το μυθικό φτερωτό άλογο, συμβολίζει τις πτήσεις πάνω από στεριά και θάλασσα. «Η τύχη είναι με τους τολμηρούς», μας λέει ο Θουκιδίδης και μας βρίσκει όλους σύμφωνους…

Πυροβολικό

Τα δύο χιαστί πυροβόλα αναπαριστούν το Πυροβολικό Μάχης και ο πύραυλος το Α/Α Πυροβολικό. «Η ισχύς εξαρτάται [αποκτάται] με τη γνώση», υπενθυμίζει το ρητό…

Τεθωρακισμένα

Τα χιαστί σπαθιά με το πέταλο αλόγου λειτουργούν ως υπόμνηση στο ιππικό και συνδυάζονται με το άρμα μάχης, που αντικατέστησε τα άλογα. «Εκεί όπου καλεί η δόξα και το καθήκον», δεσμεύονται τα Τεθωρακισμένα…

Πεζικό

Τουφέκι και σπαθί, τα βασικά όπλα του Πεζικού μας επισήμως από το 1833, απεικονίζονται με τη λυχνία, το σύμβολο λατρείας του Θεού αλλά και εκδήλωσης τιμής στους νεκρούς. Τόσους νεκρούς που το έμβλημα βάφτηκε κόκκινο, από το αίμα των πεζικάριων που θυσιάστηκαν στους τόσους και τόσους αγώνες του έθνους. «Να επιδιώκεις τη δόξα και την αρετή»…

Μηχανικό

Η κεφαλή του κριού συμβολίζει τις πολιορκητικές μηχανές που επιστρατεύτηκαν κατά καιρούς στην εκπόρθηση φρουρίων και κάστρων. «Συγχρόνως με τον λόγο και το έργο», έγραφε ο Ηρόδοτος, παρέχοντας τη βάση για το έμβλημα του μηχανικού…

Διαβιβάσεις

Ο Νώε «Απέστειλε το περιστέρι» στην Παλαιά Διαθήκη (Γένεσις 8, 10-11) για να δει αν έχουν υποχωρήσει τα νερά κατά τον Κατακλυσμό, χαρίζοντας στις Διαβιβάσεις το ρητό τους…

Τεχνικό

Η θέληση είναι δύναμη, μας λέει το Τεχνικό («Εάν θέλεις, μπορείς»), βάζοντας τα τεχνικά μέσα στην υπηρεσία της γνώσης, μέσω των τριών συμβόλων του: κλειδί, κατσαβίδι και λυχνία…

Εφοδιασμού-Μεταφορών

«Μη σπαταλάς τον χρόνο» συμβούλευε ο Χείλων κατά τον 6ο αιώνα π.Χ. και αυτό ακριβώς υπόσχεται να κάνει το Εφοδιασμού-Μεταφορών, έχοντας ως έμβλημα το σύμπλεγμα του τροχού και του ζεύγους των φτερούγων, που συμβολίζουν τις μεταφορές, και το ζωοφόρο κέρας της Αμάλθειας, που παραπέμπει στον εφοδιασμό.

Υγειονομικό

«Έχοντας εμπιστοσύνη στην αγάπη του ιατρού για τον άνθρωπο», γράφει στην Ιπποκρατική Συλλογή «Παραγγελίαι», απόφθεγμα που δανείστηκε το Υγειονομικό για να συνοδεύσει τη χαρακτηριστική του παράσταση με το φίδι (το κατεξοχήν σύμβολο του Ασκληπιού) που ελίσσεται στη βακτηρία (το ραβδί των περιπλανώμενων ιατρών της αρχαιότητας) και την περικεφαλαία στην κορυφή. Η περικεφαλαία, έμβλημα του Στρατού Ξηράς, μεταφέρει απλώς το μήνυμα πως πρόκειται για την υγειονομική υπηρεσία του Στρατού Ξηράς…

Υλικού Πολέμου

Ένα τόξο και μια φαρέτρα με βέλη έχει υιοθετήσει για έμβλημα το Υλικού Πολέμου, με τη φαρέτρα να συμβολίζει τον εκπαιδευόμενο και τα βέλη τις γνώσεις που παρέχονται σε αυτόν από το Κέντρο Εκπαίδευσης. «Η καλή αρχή ισοδυναμεί με το μισό του όλου έργου», έλεγε ο Αριστοτέλης στην περίφημη φράση του…

Δυνάμεις Καταδρομών

Ένα ξίφος πλαισιώνεται από δυο φτερούγες σε μια εξόχως συμβολική απεικόνιση, καθώς το ξίφος παραπέμπει στον ελαφρύ και αθόρυβο οπλισμό των καταδρομικών τμημάτων, ενώ οι φτερούγες στη δυνατότητα των αεροκίνητων ενεργειών για την εκτέλεση των εκάστοτε αποστολών. «Ο τολμών νικά» ολοκληρώνει το έμβλημα, λέγοντάς μας πως η τόλμη είναι ουσιαστικά ο βασικότερος παράγοντας της νίκης…

Δυνάμεις Πεζοναυτών

«Χρειάζεται θάρρος (αύριο όλα θα είναι καλύτερα)» προέτρεπε η Θεά Αθηνά, διά στόματος Οδυσσέα, τους Έλληνες που πολιορκούσαν μάταια την Τροία και σκέφτονταν να εγκαταλείψουν την προσπάθεια και να επιστρέψουν στους αγαπημένους τους. Το έμβλημα παρουσιάζει τη μυθική «Αργώ» του Ιάσωνα, συμβολίζοντας τις αμφίβιες επιχειρήσεις…

Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας

«Aίεν υψικρατείν» μας λέει το ΓΕΑ, υπενθυμίζοντας πως πρέπει «πάντοτε να κυριαρχείς στα ύψη», μια φράση που το Επιτελείο αποδίδει στον αντισμήναρχο Σπύρο Παπασπύρο, διοικητή του Κέντρου Κατάταξης στη Βάση της Γάζας, ο οποίος καλωσόρισε με αυτόν τον τρόπο κατά την 5η Οκτωβρίου 1941 στην Αίγυπτο το προσωπικό της 335 Μοίρας, της πρώτης ελληνικής μοίρας μαχητικών αεροσκαφών στη Μέση Ανατολή…

Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας

«Σωματική δύναμη μετά σύνεσης», αυτό μας λέει το ΑΤΑ, ο Μείζον Επιχειρησιακός Σχηματισμός της Λάρισας, ανασύροντας τη φράση από τη «Βιβλιοθήκη Παπύρου» (αριθμός 150): «H σωματική δύναμη συνήθως ωφελεί όταν συνοδεύεται από τη σύνεση, αλλά χωρίς σύνεση, βλάπτει περισσότερο παρά ωφελεί όσους την έχουν και ενώ στολίζει τα σώματα εκείνων που την ασκούν, εμποδίζει τις φροντίδες για την καλλιέργεια της ψυχής»…

Διοίκηση Αεροπορικής Υποστήριξης

«Αγάπα την επιμέλεια», συμβουλεύει το έμβλημα της ΔΑΥ, που εδρεύει στην Αεροπορική Βάση Ελευσίνας, έλκοντας την καταγωγή του από τη «Συλλογή Δημητρίου Φαληρέως: Των επτά σοφών αποφθέγματα»…

110 Πτέρυγα Μάχης

«Mαχητικότατοι οι ρωμαλέοι», τονίζει η 110 Πτέρυγα Μάχης της Αεροπορικής Βάσης Λάρισας, μια φράση που δανείστηκε από τα «Ηθικά Νικομάχεια» του Αριστοτέλη…

111 Πτέρυγα Μάχης

«Επιθυμούμε να είμαστε ανδρείοι», λέει στον «Επιτάφιο του Περικλή» ο Θουκυδίδης, απαθανατίζοντας τον περίφημο λόγο που εκφώνησε ο Περικλής το 430 π.Χ. για τους πρώτους νεκρούς του Πελοποννησιακού Πολέμου. Όσο για το έμβλημα της μονάδας με τους τρεις γλάρους, συμβολίζουν την πάντοτε ειρηνική διάθεση. Πάνω τους βέβαια απεικονίζεται σχηματισμός τριών αεροσκαφών, παραπέμποντας στη μαχητική ισχύ της μονάδας που εδρεύει στην Αεροπορική Βάση της Νέας Αγχιάλου…

112 Πτέρυγα Μάχης

«Με την επιμέλεια τα πάντα κατορθώνονται» έγραφε ο Μένανδρος στην κωμωδία του «Ο δύσκολος», μιας και ο γνωστικός άνθρωπος μπορεί να καταφέρει τα πάντα με επιμέλεια και κόπο. Αυτό μας υπενθυμίζει η 112 Πτέρυγα Μάχης της Αεροπορικής Βάσης Ελευσίνας…

113 Πτέρυγα Μάχης

«Να θυσιάζεσαι για χάρη της πατρίδας», παραινεί κάπου στο «Δημητρίου Φαληρέως: Των επτά σοφών αποφθέγματα», ως το ύψιστο χρέος κάθε πολίτη. Αυτό μας λέει η 113 Πτέρυγα Μάχης που εδρεύει στην Αεροπορική Βάση Μίκρας…

114 Πτέρυγα Μάχης

«Φυλακής μνήσασθε», γράφει ο Όμηρος στην «Ιλιάδα». «Να θυμάστε πάντοτε τη φρούρηση», έτσι καλεί ο φίλος του Έκτορα, Πολυδάμας, τους τρώες συμπολεμιστές του να εισέλθουν τάχιστα εντός των τειχών για να αποφύγουν την οργή του Αχιλλέα από τον θάνατο του Πατρόκλου. Να έχουμε τον νου μας στην περιφρούρηση, μας προτρέπει και η 114 Πτέρυγα Μάχης που βρίσκεται στην Αεροπορική Βάση Τανάγρας…

115 Πτέρυγα Μάχης

«H αρετή επιτυγχάνεται με μόχθους» γράφει ο Ευριπίδης στην τραγωδία του «Ηρακλείδαι», βάζοντας τον χορό να συμβουλεύει τον Ιόλαο. Κάτι που γνωρίζει καλά η 115 Πτέρυγα Μάχης, που εδρεύει στη Σούδα της Κρήτης, απεικονίζοντας στον θυρεό της τον Μινώταυρο, διαχρονικό σύμβολο δύναμης και ισχύος…

116 Πτέρυγα Μάχης

«Tολμηροί πέραν των δυνάμεών μας», αυτό υπόσχονται οι μάχιμοι της 116 Πτέρυγας Μάχης, με έδρα την Αεροπορική Βάση Αράξου, μια φράση που δανείστηκαν από τη «Θουκιδίδου Ιστορία». «Παρά δύναμιν τολμηταί», αυτό καταμαρτυρούσαν ως προτέρημα των Αθηναίων οι απεσταλμένοι της Κορίνθου στους συμμάχους τους Λακεδαιμονίους…

117 Πτέρυγα Μάχης

«Eχθρούς αμύνου», απλά και λιτά. Αυτό μας καλεί να κάνουμε το έμβλημα της 117 Πτέρυγας Μάχης της Αεροπορικής Βάσης Ανδραβίδας, δανειζόμενη στίχο του Μενάνδρου (από το «Γνώμαι μονόστιχοι»)…

Γενικό Επιτελείο Ναυτικού

«Μέγα το της θαλάσσης κράτος», γράφει ο Θουκυδίδης στην «Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου» και το ίδιο ακριβώς μας λέει και το ΓΕΝ, το επιτελικό όργανο του Πολεμικού μας Ναυτικού. Και η ελληνική ναυτοσύνη είναι γνωστή στα πέρατα του κόσμου…

Αρχηγείο Στόλου

«Στόλος θαλάσση κρατείν» σημειώνει με νόημα το Αρχηγείο Στόλου, που εδρεύει στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας, υπενθυμίζοντας πως το Πολεμικό Ναυτικό αποτελεί την αιχμή του δόρατος της άμυνάς μας…

Όλα τα δοξασμένα και ηρωικά ρητά του ελληνικού στρατού

Τόσο oι παραστάσεις όσο και τα αποφθέγματα που υιοθετούν τα τμήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το έθνος μας και την πλούσια στρατιωτική του ιστορία. Αντλώντας έμπνευση από τα ένδοξα έπη του 1821 και του 1940, αλλά και από τις ελληνικές περιπέτειες της αρχαιότητας και του Βυζαντίου, ο ελληνικός στρατός δεν στερείται δημιουργικότητας όταν φτιάχνει τα εμβλήματά του. Τα οποία παντρεύονται με επιγραμματικές φράσεις που λένε κάτι σε όλους μας, συνθέτοντας ένα τελικό αποτέλεσμα βαρύ σαν Ιστορία.

Όλα τα δοξασμένα και ηρωικά ρητά του ελληνικού στρατού

Τόσο oι παραστάσεις όσο και τα αποφθέγματα που υιοθετούν τα τμήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το έθνος μας και την πλούσια στρατιωτική του ιστορία. Αντλώντας έμπνευση από τα ένδοξα έπη του 1821 και του 1940, αλλά και από τις ελληνικές περιπέτειες της αρχαιότητας και του Βυζαντίου, ο ελληνικός στρατός δεν στερείται δημιουργικότητας όταν φτιάχνει τα εμβλήματά του. Τα οποία παντρεύονται με επιγραμματικές φράσεις που λένε κάτι σε όλους μας, συνθέτοντας ένα τελικό αποτέλεσμα βαρύ σαν Ιστορία.

Όλα τα δοξασμένα και ηρωικά ρητά του ελληνικού στρατού

Τόσο oι παραστάσεις όσο και τα αποφθέγματα που υιοθετούν τα τμήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το έθνος μας και την πλούσια στρατιωτική του ιστορία. Αντλώντας έμπνευση από τα ένδοξα έπη του 1821 και του 1940, αλλά και από τις ελληνικές περιπέτειες της αρχαιότητας και του Βυζαντίου, ο ελληνικός στρατός δεν στερείται δημιουργικότητας όταν φτιάχνει τα εμβλήματά του. Τα οποία παντρεύονται με επιγραμματικές φράσεις που λένε κάτι σε όλους μας, συνθέτοντας ένα τελικό αποτέλεσμα βαρύ σαν Ιστορία.

Όλα τα δοξασμένα και ηρωικά ρητά του ελληνικού στρατού

Τόσο o�� παραστάσεις όσο και τα αποφθέγματα που υιοθετούν τα τμήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το έθνος μας και την πλούσια στρατιωτική του ιστορία. Αντλώντας έμπνευση από τα ένδοξα έπη του 1821 και του 1940, αλλά και από τις ελληνικές περιπέτειες της αρχαιότητας και του Βυζαντίου, ο ελληνικός στρατός δεν στερείται δημιουργικότητας όταν φτιάχνει τα εμβλήματά του. Τα οποία παντρεύονται με επιγραμματικές φράσεις που λένε κάτι σε όλους μας, συνθέτοντας ένα τελικό αποτέλεσμα βαρύ σαν Ιστορία.

Όλα τα δοξασμένα και ηρωικά ρητά του ελληνικού στρατού Τόσο oι παραστάσεις όσο και τα αποφθέγματα που υιοθετούν τα τμήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το έθνος μας και την πλούσια στρατιωτική του ιστορία. Αντλώντας έμπνευση από τα ένδοξα έπη του 1821 και του 1940, αλλά και από τις ελληνικές περιπέτειες της αρχαιότητας και του Βυζαντίου, ο ελληνικός στρατός δεν στερείται δημιουργικότητας όταν φτιάχνει τα εμβλήματά του. Τα οποία παντρεύονται με επιγραμματικές φράσεις που λένε κάτι σε όλους μας, συνθέτοντας ένα τελικό αποτέλεσμα βαρύ σαν Ιστορία.

[thoughtfullyblogger]

Τόσο oι παραστάσεις όσο και τα αποφθέγματα που υιοθετούν τα τμήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το έθνος μας και την πλούσια στρατιωτική του ιστορία.

Αντλώντας έμπνευση από τα ένδοξα έπη του 1821 και του 1940, αλλά και από τις ελληνικές περιπέτειες της αρχαιότητας και του Βυζαντίου, ο ελληνικός στρατός δεν στερείται δημιουργικότητας όταν φτιάχνει τα εμβλήματά του. Τα οποία παντρεύονται με επιγραμματικές φράσεις που λένε κάτι σε όλους μας, συνθέτοντας ένα τελικό αποτέλεσμα βαρύ σαν Ιστορία.

Καθένα με τη δική του πορεία αλλά και το δικό του ειδικό βάρος, τα ρητά των ενόπλων δυνάμεών μας είναι τα τροχιοδεικτικά της ελευθερίας αλλά και τα σύμβολα που εγγυώνται την αυτοδιάθεση του έθνους.

Στρατός Ξηράς, Αεροπορία και Ναυτικό καταβυθίστηκαν λοιπόν στο γενναίο και χιλιοτραγουδισμένο ελληνικό παρελθόν αναζητώντας φωτεινούς συνοδοιπόρους για τα σύγχρονα πεπραγμένα τους…

Γενικό Επιτελείο Στρατού

Ο δικέφαλος αετός έχει για τη χώρα μας ιδιαίτερη βαρύτητα, αφού χρησιμοποιούνταν ήδη από την αρχαία Ελλάδα ως σύμβολο της θεϊκής εξουσίας. Στα βυζαντινά χρόνια σήμαινε την άγρυπνη επιτήρηση, τη γενναιότητα και την ελευθερία, φτάνοντας ως τα σήμερα να συμβολίζει την αδούλωτη ελληνική ψυχή και τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη. Όσο για το ρητό, είναι απόσπασμα του επιταφίου που εκφώνησε ο Περικλής κατά την ταφή των πεσόντων του Πελοποννησιακού Πολέμου και αναφέρεται στον Θουκυδίδη («Ους νυν υμείς ζηλώσαντες καί τό εύδαιμον τό ελεύθερον το δέ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες, μή περιοράσθε τούς πολεμικούς κινδύνους»). Μας λέει πως η ελευθερία στηρίζεται στη γενναιότητα.

1η Στρατιά

Η μακεδονική ασπίδα με τον Ήλιο της Βεργίνας φανερώνει τη δύναμη αλλά και την αποφασιστικότητα της 1ης Στρατιάς να μην προβεί ποτέ σε συμβιβασμό με τον εχθρό. «Εφόσον πορεύεται τον ίδιο δρόμο», μας λέει το ρητό, που είναι η απάντηση που έδωσαν οι Αθηναίοι πριν από τη μάχη των Πλαταιών στον Μαρδόνιο που πρότεινε διχαστική ειρήνη στους Αθηναίους (αναφέρεται στον Ηρόδοτο): «Νυν τε απάγελλε Μαρδονίω, ως Αθηναίοι λέγουσι εστ’ αν ο ήλιος την αυτήν οδόν ίη τη περ και νυν έρχεται, μήκοτε ομολογήσειν ημέας Ξέρξη αλλά»…

Α’ Σώμα Στρατού

Η φράση του Λεωνίδα, πλάι στην περικεφαλαία και το δόρυ του, συμβολίζουν τη θέληση του Α’ ΣΣ να αγωνιστεί μέχρις εσχάτων, όπως ακριβώς και ο βασιλιάς της Σπάρτης με τους γενναίους του: «Πάλιν δε Ξέρξου γράψαντος ‘‘πέμψον τά όπλα’’ αντέγραψε ‘‘μολών λαβέ’’», μαρτυρεί ο Πλούταρχος…

Β’ Σώμα Στρατού

Άλλη μια θρυλική φράση παρμένη από την ελληνική αρχαιότητα, συνταιριάζεται με την ασπίδα και τα χιαστί δόρατα του πολεμιστή της αρχαίας Σπάρτης. Η ρώμη και η μαχητικότητα των αρχαίων Σπαρτιατών απαθανατίστηκαν στο «Ή ταν ή επί τας», «ή αυτήν ή επάνω σ’ αυτήν», δηλαδή…

Γ’ Σώμα Στρατού

Ο σταυρός προασπίζεται από ασπίδα που φέρει κι αυτή σταυρό, σύμβολο της κραταιότητας των βυζαντινών αυτοκρατόρων. Όσο για τα τέσσερα «Β» στις γωνίες του βυζαντινού σταυρού, σημαίνουν «Βασιλεύς Βασιλέων» και «Βασιλεύων Βασιλευόντων». Το ρητό μάς λέει πως «δεν θα λυπηθούμε τη ζωή μας»…

Δ’ Σώμα Στρατού

Δύο περικεφαλαίες και ένα ξίφος, τα αντιπροσωπευτικότερα πολεμικά εξαρτήματα των πολεμιστών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, προβάλλονται μέσα στο γαλανό του ελληνικού ουρανού. «Με το ξίφος έλυσε τον δεσμό», μας λέει ο Φλάβιος Αρριανός στην «Αλεξάνδρου Ανάβαση» για το κοφτερό μυαλό του μακεδόνα στρατηλάτη…

ΑΣΔΕΝ

Η Πύλη των Λεόντων των Μυκηνών συνδυάζεται στο έμβλημα της Ανώτερης Στρατιωτικής Διοίκησης Εσωτερικού και Νήσων με το ρητό που αναφέρει ο Όμηρος στην «Ιλιάδα»: «Να υπερασπίζετε την πατρίδα» («Ημείς δε μεγάλοιο Διός πειθώμεθα βουλή, ος πάσι θνητοίση και αθανάτοισιν ανάσσει. Είς οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης»)…

ΑΣΔΥΣ

Ο έφηβος Θησέας σηκώνει στο έμβλημα της Ανώτατης Στρατιωτικής Διοίκησης Υποστήριξης Στρατού τον πελώριο βράχο και βρίσκει το ξίφος και τα χρυσά σανδάλια που είχε κρύψει εκεί ο πατέρας του. Έτσι και η AΣΔΥΣ δεσμεύεται να βρει και να χρησιμοποιήσει όλα τα διαθέσιμα μέσα για την εκπλήρωση της στρατιωτικής της αποστολής. «Η ανδρεία είναι πολύ μεγάλη δύναμη», σημειώνει ο Όμηρος στην «Ιλιάδα»…

Αεροπορία Στρατού

Ο Πήγασος, το μυθικό φτερωτό άλογο, συμβολίζει τις πτήσεις πάνω από στεριά και θάλασσα. «Η τύχη είναι με τους τολμηρούς», μας λέει ο Θουκιδίδης και μας βρίσκει όλους σύμφωνους…

Πυροβολικό

Τα δύο χιαστί πυροβόλα αναπαριστούν το Πυροβολικό Μάχης και ο πύραυλος το Α/Α Πυροβολικό. «Η ισχύς εξαρτάται [αποκτάται] με τη γνώση», υπενθυμίζει το ρητό…

Τεθωρακισμένα

Τα χιαστί σπαθιά με το πέταλο αλόγου λειτουργούν ως υπόμνηση στο ιππικό και συνδυάζονται με το άρμα μάχης, που αντικατέστησε τα άλογα. «Εκεί όπου καλεί η δόξα και το καθήκον», δεσμεύονται τα Τεθωρακισμένα…

Πεζικό

Τουφέκι και σπαθί, τα βασικά όπλα του Πεζικού μας επισήμως από το 1833, απεικονίζονται με τη λυχνία, το σύμβολο λατρείας του Θεού αλλά και εκδήλωσης τιμής στους νεκρούς. Τόσους νεκρούς που το έμβλημα βάφτηκε κόκκινο, από το αίμα των πεζικάριων που θυσιάστηκαν στους τόσους και τόσους αγώνες του έθνους. «Να ��πιδιώκεις τη δόξα και την αρετή»…

Μηχανικό

Η κεφαλή του κριού συμβολίζει τις πολιορκητικές μηχανές που επιστρατεύτηκαν κατά καιρούς στην εκπόρθηση φρουρίων και κάστρων. «Συγχρόνως με τον λόγο και το έργο», έγραφε ο Ηρόδοτος, παρέχοντας τη βάση για το έμβλημα του μηχανικού…

Διαβιβάσεις

Ο Νώε «Απέστειλε το περιστέρι» στην Παλαιά Διαθήκη (Γένεσις 8, 10-11) για να δει αν έχουν υποχωρήσει τα νερά κατά τον Κατακλυσμό, χαρίζοντας στις Διαβιβάσεις το ρητό τους…

Τεχνικό

Η θέληση είναι δύναμη, μας λέει το Τεχνικό («Εάν θέλεις, μπορείς»), βάζοντας τα τεχνικά μέσα στην υπηρεσία της γνώσης, μέσω των τριών συμβόλων του: κλειδί, κατσαβίδι και λυχνία…

Εφοδιασμού-Μεταφορών

«Μη σπαταλάς τον χρόνο» συμβούλευε ο Χείλων κατά τον 6ο αιώνα π.Χ. και αυτό ακριβώς υπόσχεται να κάνει το Εφοδιασμού-Μεταφορών, έχοντας ως έμβλημα το σύμπλεγμα του τροχού και του ζεύγους των φτερούγων, που συμβολίζουν τις μεταφορές, και το ζωοφόρο κέρας της Αμάλθειας, που παραπέμπει στον εφοδιασμό.

Υγειονομικό

«Έχοντας εμπιστοσύνη στην αγάπη του ιατρού για τον άνθρωπο», γράφει στην Ιπποκρατική Συλλογή «Παραγγελίαι», απόφθεγμα που δανείστηκε το Υγειονομικό για να συνοδεύσει τη χαρακτηριστική του παράσταση με το φίδι (το κατεξοχήν σύμβολο του Ασκληπιού) που ελίσσεται στη βακτηρία (το ραβδί των περιπλανώμενων ιατρών της αρχαιότητας) και την περικεφαλαία στην κορυφή. Η περικεφαλαία, έμβλημα του Στρατού Ξηράς, μεταφέρει απλώς το μήνυμα πως πρόκειται για την υγειονομική υπηρεσία του Στρατού Ξηράς…

Υλικού Πολέμου

Ένα τόξο και μια φαρέτρα με βέλη έχει υιοθετήσει για έμβλημα το Υλικού Πολέμου, με τη φαρέτρα να συμβολίζει τον εκπαιδευόμενο και τα βέλη τις γνώσεις που παρέχονται σε αυτόν από το Κέντρο Εκπαίδευσης. «Η καλή αρχή ισοδυναμεί με το μισό του όλου έργου», έλεγε ο Αριστοτέλης στην περίφημη φράση του…

Δυνάμεις Καταδρομών

Ένα ξίφος πλαισιώνεται από δυο φτερούγες σε μια εξόχως συμβολική απεικόνιση, καθώς το ξίφος παραπέμπει στον ελαφρύ και αθόρυβο οπλισμό των καταδρομικών τμημάτων, ενώ οι φτερούγες στη δυνατότητα των αεροκίνητων ενεργειών για την εκτέλεση των εκάστοτε αποστολών. «Ο τολμών νικά» ολοκληρώνει το έμβλημα, λέγοντάς μας πως η τόλμη είναι ουσιαστικά ο βασικότερος παράγοντας της νίκης…

Δυνάμεις Πεζοναυτών

«Χρειάζεται θάρρος (αύριο όλα θα είναι καλύτερα)» προέτρεπε η Θεά Αθηνά, διά στόματος Οδυσσέα, τους Έλληνες που πολιορκούσαν μάταια την Τροία και σκέφτονταν να εγκαταλείψουν την προσπάθεια και να επιστρέψουν στους αγαπημένους τους. Το έμβλημα παρουσιάζει τη μυθική «Αργώ» του Ιάσωνα, συμβολίζοντας τις αμφίβιες επιχειρήσεις…

Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας

«Aίεν υψικρατείν» μας λέει το ΓΕΑ, υπενθυμίζοντας πως πρέπει «πάντοτε να κυριαρχείς στα ύψη», μια φράση που το Επιτελείο αποδίδει στον αντισμήναρχο Σπύρο Παπασπύρο, διοικητή του Κέντρου Κατάταξης στη Βάση της Γάζας, ο οποίος καλωσόρισε με αυτόν τον τρόπο κατά την 5η Οκτωβρίου 1941 στην Αίγυπτο το προσωπικό της 335 Μοίρας, της πρώτης ελληνικής μοίρας μαχητικών αεροσκαφών στη Μέση Ανατολή…

Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας

«Σωματική δύναμη μετά σύνεσης», αυτό μας λέει το ΑΤΑ, ο Μείζον Επιχειρησιακός Σχηματισμός της Λάρισας, ανασύροντας τη φράση από τη «Βιβλιοθήκη Παπύρου» (αριθμός 150): «H σωματική δύναμη συνήθως ωφελεί όταν συνοδεύεται από τη σύνεση, αλλά χωρίς σύνεση, βλάπτει περισσότερο παρά ωφελεί όσους την έχουν και ενώ στολίζει τα σώματα εκείνων που την ασκούν, εμποδίζει τις φροντίδες για την καλλιέργεια της ψυχής»…

Διοίκηση Αεροπορικής Υποστήριξης

«Αγάπα την επιμέλεια», συμβουλεύει το έμβλημα της ΔΑΥ, που εδρεύει στην Αεροπορική Βάση Ελευσίνας, έλκοντας την καταγωγή του από τη «Συλλογή Δημητρίου Φαληρέως: Των επτά σοφών αποφθέγματα»…

110 Πτέρυγα Μάχης

«Mαχητικότατοι οι ρωμαλέοι», τονίζει η 110 Πτέρυγα Μάχης της Αεροπορικής Βάσης Λάρισας, μια φράση που δανείστηκε από τα «Ηθικά Νικομάχεια» του Αριστοτέλη…

111 Πτέρυγα Μάχης

«Επιθυμούμε να είμαστε ανδρείοι», λέει στον «Επιτάφιο του Περικλή» ο Θουκυδίδης, απαθανατίζοντας τον περίφημο λόγο που εκφώνησε ο Περικλής το 430 π.Χ. για τους πρώτους νεκρούς του Πελοποννησιακού Πολέμου. Όσο για το έμβλημα της μονάδας με τους τρεις γλάρους, συμβολίζουν την πάντοτε ειρηνική διάθεση. Πάνω τους βέβαια απεικονίζεται σχηματισμός τριών αεροσκαφών, παραπέμποντας στη μαχητική ισχύ της μονάδας που εδρεύει στην Αεροπορική Βάση της Νέας Αγχιάλου…

112 Πτέρυγα Μάχης

«Με την επιμέλεια τα πάντα κατορθώνονται» έγραφε ο Μένανδρος στην κωμωδία του «Ο δύσκολος», μιας και ο γνωστικός άνθρωπος μπορεί να καταφέρει τα πάντα με επιμέλεια και κόπο. Αυτό μας υπενθυμίζει η 112 Πτέρυγα Μάχης της Αεροπορικής Βάσης Ελευσίνας…

113 Πτέρυγα Μάχης

«Να θυσιάζεσαι για χάρη της πατρίδας», παραινεί κάπου στο «Δημητρίου Φαληρέως: Των επτά σοφών αποφθέγματα», ως το ύψιστο χρέος κάθε πολίτη. Αυτό μας λέει η 113 Πτέρυγα Μάχης που εδρεύει στην Αεροπορική Βάση Μίκρας…

114 Πτέρυγα Μάχης

«Φυλακής μνήσασθε», γράφει ο Όμηρος στην «Ιλιάδα». «Να θυμάστε πάντοτε τη φρούρηση», έτσι καλεί ο φίλος του Έκτορα, Πολυδάμας, τους τρώες συμπολεμιστές του να εισέλθουν τάχιστα εντός των τειχών για να αποφύγουν την οργή του Αχιλλέα από τον θάνατο του Πατρόκλου. Να έχουμε τον νου μας στην περιφρούρηση, μας προτρέπει και η 114 Πτέρυγα Μάχης που βρίσκεται στην Αεροπορική Βάση Τανάγρας…

115 Πτέρυγα Μάχης

«H αρετή επιτυγχάνεται με μόχθους» γράφει ο Ευριπίδης στην τραγωδία του «Ηρακλείδαι», βάζοντας τον χορό να συμβουλεύει τον Ιόλαο. Κάτι που γνωρίζει καλά η 115 Πτέρυγα Μάχης, που εδρεύει στη Σούδα της Κρήτης, απεικονίζοντας στον θυρεό της τον Μινώταυρο, διαχρονικό σύμβολο δύναμης και ισχύος…

116 Πτέρυγα Μάχης

«Tολμηροί πέραν των δυνάμεών μας», αυτό υπόσχονται οι μάχιμοι της 116 Πτέρυγας Μάχης, με έδρα την Αεροπορική Βάση Αράξου, μια φράση που δανείστηκαν από τη «Θουκιδίδου Ιστορία». «Παρά δύναμιν τολμηταί», αυτό καταμαρτυρούσαν ως προτέρημα των Αθηναίων οι απεσταλμένοι της Κορίνθου στους συμμάχους τους Λακεδαιμονίους…

117 Πτέρυγα Μάχης

«Eχθρούς αμύνου», απλά και λιτά. Αυτό μας καλεί να κάνουμε το έμβλημα της 117 Πτέρυγας Μάχης της Αεροπορικής Βάσης Ανδραβίδας, δανειζόμενη στίχο του Μενάνδρου (από το «Γνώμαι μονόστιχοι»)…

Γενικό Επιτελείο Ναυτικού

«Μέγα το της θαλάσσης κράτος», γράφει ο Θουκυδίδης στην «Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου» και το ίδιο ακριβώς μας λέει και το ΓΕΝ, το επιτελικό όργανο του Πολεμικού μας Ναυτικού. Και η ελληνική ναυτοσύνη είναι γνωστή στα πέρατα του κόσμου…

Αρχηγείο Στόλου

«Στόλος θαλάσση κρατείν» σημειώνει με νόημα το Αρχηγείο Στόλου, που εδρεύει στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας, υπενθυμίζοντας πως το Πολεμικό Ναυτικό αποτελεί την αιχμή του δόρατος της άμυνάς μας…

Όλα τα δοξασμένα και ηρωικά ρητά του ελληνικού στρατού

Τόσο oι παραστάσεις όσο και τα αποφθέγματα που υιοθετούν τα τμήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το έθνος μας και την πλούσια στρατιωτική του ιστορία. Αντλώντας έμπνευση από τα ένδοξα έπη του 1821 και του 1940, αλλά και από τις ελληνικές περιπέτειες της αρχαιότητας και του Βυζαντίου, ο ελληνικός στρατός δεν στερείται δημιουργικότητας όταν φτιάχνει τα εμβλήματά του. Τα οποία παντρεύονται με επιγραμματικές φράσεις που λένε κάτι σε όλους μας, συνθέτοντας ένα τελικό αποτέλεσμα βαρύ σαν Ιστορία.

Όλα τα δοξασμένα και ηρωικά ρητά του ελληνικού στρατού

Τόσο oι παραστάσεις όσο και τα αποφθέγματα που υιοθετούν τα τμήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το έθνος μας και την πλούσια στρατιωτική του ιστορία. Αντλώντας έμπνευση από τα ένδοξα έπη του 1821 και του 1940, αλλά και από τις ελληνικές περιπέτειες της αρχαιότητας και του Βυζαντίου, ο ελληνικός στρατός δεν στερείται δημιουργικότητας όταν φτιάχνει τα εμβλήματά του. Τα οποία παντρεύονται με επιγραμματικές φράσεις που λένε κάτι σε όλους μας, συνθέτοντας ένα τελικό αποτέλεσμα βαρύ σαν Ιστορία.

Όλα τα δοξασμένα και ηρωικά ρητά του ελληνικού στρατού

Τόσο oι παραστάσεις όσο και τα αποφθέγματα που υιοθετούν τα τμήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το έθνος μας και την πλούσια στρατιωτική του ιστορία. Αντλώντας έμπνευση από τα ένδοξα έπη του 1821 και του 1940, αλλά και από τις ελληνικές περιπέτειες της αρχαιότητας και του Βυζαντίου, ο ελληνικός στρατός δεν στερείται δημιουργικότητας όταν φτιάχνει τα εμβλήματά του. Τα οποία παντρεύονται με επιγραμματικές φράσεις που λένε κάτι σε όλους μας, συνθέτοντας ένα τελικό αποτέλεσμα βαρύ σαν Ιστορία.

Όλα τα δοξασμένα και ηρωικά ρητά του ελληνικού στρατού Τόσο oι παραστάσεις όσο και τα αποφθέγματα που υιοθετούν τα τμήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για το έθνος μας και την πλούσια στρατιωτική του ιστορία. Αντλώντας έμπνευση από τα ένδοξα έπη του 1821 και του 1940, αλλά και από τις ελληνικές περιπέτειες της αρχαιότητας και του Βυζαντίου, ο ελληνικός στρατός δεν στερείται δημιουργικότητας όταν φτιάχνει τα εμβλήματά του. Τα οποία παντρεύονται με επιγραμματικές φράσεις που λένε κάτι σε όλους μας, συνθέτοντας ένα τελικό αποτέλεσμα βαρύ σαν Ιστορία.