#κομματι

[v1ckymult1fand0m]

Ξαναείδα πρόσφατα το επεισόδιο 20 και είμαι πεπεισμένη ότι όταν η Αγγέλα έλεγε στον Φώτη για την Ντάλια, που μπορεί να πληρώσει και μετά να εξαφανιστεί, έκανε χοντρό projecting. Σκεφτείτε το: η Αγγέλα δεν θα πλήρωνε και εκτός της 5αδας δεν έχει κανέναν που να την κρατάει στην Αθήνα. Το Τσακάλι δεν ήξερε τίποτα για εκείνη πέρα από το μικρό της οπότε δεν θα μπορούσε να την απειλήσει. Και το πιο βασικό κομμάτι είναι μερικές ατάκες που λέει: "Έχει μείνει πολλά χρόνια απομονωμένη, δεν της είναι δύσκολο να διαλέξει ��ανά την απομόνωση", "Μπορεί να πάει οπουδήποτε για να γλιτώσει". Η Αγγέλα ταιριάζει και με τις 2 αυτές ατάκες. Ζει εδώ και 10 χρόνια χωρίς καθόλου στενές σχέσεις και έχει την τάση να το σκάει όταν τα πράγματα ζορίζουν. Πιστεύω πως σε εκείνη την σκηνή η Αγγέλα βρισκόταν σε εσωτερικό δίλημμα καθώς το ένστικτο της έλεγε να φύγει και να γλιτώσει το τομάρι της ενώ η καρδιά της έλεγε να μείνει μαζί με την 5αδα και να μην ξαναπαρατήσει όλες της τις σχέσεις.

[fandomchaosposts]

"τα μάτια σου δεν είναι δικά μου" ugly sobbing rn

[boulevard-of-broken-dreams6]

Ειρήνη άντε και μείνε αγαμητη κούκλα μου ❤❤

[xehasmenesithakes]

Αυτο το κομματι κατι μου κανει

[bl00dyghoul2]

Πώς πήγε η συναυλία;;

ενώ όλα κυλούσαν ομαλά (επαιζα απ' έξω το κομματι), λιγο πριν το τέλος χάθηκα εντελώς😬 και ευτυχώς είχα το βιβλίο δίπλα, το άνοιξα, πέρασα ξανά εκεινο το σημείο και ενώ κοκκίνισα από την ντροπή μου, τελείωσα το κομμάτι σαν να μην έγινε τίποτα 😎

[solmeister13]

Μετά τον στίχο "αν έχει ψυχολογικά και δύο μάτια φωτιά" τι λες? Btw είναι ακραία γαματο κομματι, can't wait for the whole album. Προβλέπεται πολύ κλάμα πάλι <3

WORD TO MY MOMMA I’M ON HER

Ευχαριστώ πάρα πολύ, γουστάρω κι εγώ ακραία με το vibe που έχω πιάσει και όντως το album επεκτείνει κατά πολύ τις ιδέες και τον ήχο του S1D3

[nofuckinlabels]

Άπειρα σημεία τομής

Υπαρχουν τοσα που διαταρασσουν την ισορροπια μου

Αληθεια καποιες φορες πιστευω πως η ηρεμια μου υπαρχει μονο εκει που μπορει να αναπνέει

Ηταν ομορφη μερα και ομως επιστρεφω παλι σε αυτο το παραξενο συναισθημα

Μου λειπεις

Δεν θυμαμαι ποτε αρχισα να γραφω στο β προσωπο

Καποτε εγραφα αοριστα

Καποτε τα γραμματα μου ταχυδρομούνταν στο απειρο

Καποτε εγραφα για να μην μουδιασουν τα χερια μου

Για να πλασω ερωτες

Για να γευτω την ενηλικιωση

Τωρα γραφω για να ανταγωνιστω την ληθη

Γραφω για να σκιαγραφισω την καμπυλη που σχηματιζε το χαμογελο σου

Να απαθανατίσω εκεινο το φτερουγισμα που ενιωθα στο πλοιο μαζι σου

Εισαι αυτοσκοπός

Για πρωτη φορα υπαρχει κατι που θελω να διαφυλάξω στο παλτο μου για να μην κρυώσει

Πιστευω πως αν παγωσει ο χρονος ο χωρος θα συρρικνωθεί μεχρι που θα εισαι διπλα μου

Ειναι εξοντωτικό να βρισκεσαι καπου που δεν θες

Να μαχεσαι με το μυαλο σου για να σε αφησει να συμβιβαστείς

Ειμαι ξαπλωμενη στο κρεβατι και σκεφτομαι μονο εσενα

Σκεφτομαι οτι δεν θελω να συνεχισω να επιβιωνω χωρις τα χερια σου πανω μου

Δεν θελω να επιλεξω κανεναν αλλον να μπει στον κοσμο μου

Ειμαι δικη σου ακομα και οταν δεσμεύομαι σε κατι άυλο

Ακομα και οταν τα δεσμα δεν ειναι μεμπτα

Για καιρο δεν ειχαμε καμια επαφη

Μεγαλωναμε ξεχωριστα

Ειχαμε εκεινη την απεραντη ελευθερια της αυθυπαρξιας

Ο χρόνος σιτεύει

Οταν χωριστηκαμε πιστευα οτι οταν ξαναβρεθουμε θα ειμαστε πια δυο ξενοι

Οτι θα γνωριστουμε ξανα απο την αρχη και ολα τα υπολοιπα θα ειναι θολες παιδικες αναμνησεις

Ομως επιλεξαμε ταυτοχρονα τα δεσμά μας

Ο ενας στον αλλον

Οσο ο χρονος ποτίζει σαν λεκες απο κρασι στο φορεμα μου

Τοσο σου μοιάζω

Δεν ξερω πως είσαι- ομως σου μοιαζω-

Ειμαι πεπεισμένη οτι το μυαλο μου ειναι κοινοχρηστο

Ειμαι πεπεισμενη οτι οι σκεψεις μου ειναι δανεικες

Αληθεια για καιρο πιστευα πως ο χρονος θα με κανει να σε ξεχασω

Θα με κανει να ξεχασω το κοριτσι που ημουν τοτε μαζι σου

Τα μαλλια μου δεν ειναι πια κοντα

Υπαρχουν πραγματα που μενουν αναλλοίωτα στον χρονο

Πριν λιγους μηνες , στα γενεθλια σου, εγραψα πως ηθελα να μεγαλώναμε μαζι

Εχθες καταλαβα πως οσο μακρια και να εισαι εμεις οι δυο δεν εκτροχιαστήκαμε ποτέ

Ειμαστε πεισματικά συνδεδεμένοι

Εισαι ενα κομματι της ψυχης μου που αναπνέει απλα σε αλλο σημειο του ορίζοντα

Μου εδειξες πως η αναγεννηση απαιτεί σποραδικους θανάτους

Μου εδειξες πως η αγαπη αναπνέει μόνο στις αντιθέσεις

[stelouukos]

ο φίλος μου ο Zyle έβγαλε αυτο το διαμαντάκι πέρυσι. Κομματι που οταν το ακούω μου ζεσταινει τη καρδια. Απο ‘κει που πηγαιναμε μαζι στις λαιβαρες μας, πλεον εγω ερχομαι στα δικα σου λαιβς🌸 Μακαρι οι λεξεις να ηταν αρκετες να σου περιγραψω ποσο περήφανη είμαι, ποσο πιστευω σε εσενα, και πόσο ευγνώμων ειμαι για τη φιλία μας

[kiriaki]

ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΟΔΙΑ

Τεσσερα χερια και τεσσερα ποδια ειχαν οι ανθρωποι συμφωνα με την αρχαια ελληνικη μυθολογια.

Τους καταραστηκαν ομως οι θεοι για την δυναμη που θα ειχαν και τους χωρισαν στην μεση, περνωντας την ζωη τους αναζητωντας το αλλο τους κομματι.

Το αλλο τους μισο.

Ενας ολοκληρος ανθρωπος μ��ορει να ειναι μισος.

Οπως ενας ανθρωπος μπορει να αγαπησει πανω απο εναν.

Κανεις ομως δεν μπορει να προσφερει στον αλλον τα ιδια συναισθηματα.

Ενας μοναχα.

Αυτος που αποσπαστηκε απο εκεινον.

Το αλλο μισο στον ηδη ολοκληρο εαυτο του.

Καταρα.

Να ψαχνεις ολονυχτις και ολημερις αυτον τον ανθρωπο.

Αυτο το κομματι σου, που σου λειπει.

Που σε συμπληρωνει.

Η στιγμη ομως που θα ανταμωθουν…

Οι ουρανοι του κοσμου τους ανοιγουν.

Τα λουλουδια επιτελους ποτιζονται.

Οι ανεμοι ειναι ευνοϊκοι για καθε πλοιο των ονειρων τους.

Και η τροφη αρκετη, επιτελους, για καθε ανθρωπο της ελπιδας τους.

Τοτε αστερια φωτιζουν την μερα τον ουρανο.

Γιατι η καρδια βρηκε επιτελους την καρδια της.

Η τελεια αρμονια αντηχησε στο κενο διπλα της και τα πουλια μιμηθηκαν.

Γιατι πλεον το κενο καλυφθηκε.

Καταρα…

Καταρα να νιωθει κανεις ετσι…

Καταρα, να μην νιωθει…

[stroumfucku]

Ησουν σα τον ανεμο, Ελενη.

Σαν κομματι του σατι που εκανε τα αυτια μου να στροβιλιζουν

Σαν μια φωτογραφια που θυμιζε ενα συγκεκριμενο αρωμα, Ελενη

Ησουν σαν μια σχεδον επιτυχια. Σαν ενα αρπισμα των φυλλων σε ενα δεντρο που δε το βλεπει πια ηλιος

Ομως το εβλεπα εγω. Αυτο αρκουσε. Ελενη

Μη σε βρει το φως Ελενη, θα σε κλεψει

Δε θα αντεξω να σε χασω

Μεινε

[fandomchaosposts]

"δεν πειραζει θα το κοψω στο μονταζ" λεω ενω αναθεματιζω που δεν ξερουν να γραφουν αναφορες μετα απο 4 εξαμηνα με αυτο το χαμαλικι

[boulevard-of-broken-dreams6]

Αχ αγάπω το chat gpt που κάνει την εργασία μου

[xehasmenesithakes]

Κλεινω τα ματια μου,βυθιζομαι στη μουσικη.Σε ποιον να εξηγησω τι αισθανομαι;Ποιος θα με καταλαβει;

Οι μερες που φοβομουν ηρθαν.Ηρθαν και περασαν και περασαν και αλλες..

Νιωθω μικρος;Νιωθω μεγαλος;Δεν ξερω.

Μονο να τρεχω ξερω..Τα γονατα μου ειναι πιο στιβαρα και το βημα μου πιο σιγουρο πια.Μεγαλω��ω, ειναι αληθεια…

Και μαζι μου μεγαλωνει η δειψα μου και μαζι της μεγαλωνει και ο φοβος μου,για το τελος .Για τα ρολογια και για τους αριθμους που τρεχουν εναντίον μου.

Θελω μονο να με ξεδειψασω ,να με χορτασω μια φορα.Αλλα νιωθω πως ειναι στη φυση μου το να μη χορτασω ποτε.

Θελω να παρω τα βουνα,θελω να χωσω τις παλαμες μου στο χωμα,θελω να νιωσω τη γη.

Δεν εχω προλαβει να εκτιμησω τη γη,και μαζι με αυτη και αλλα τοσα.

Και η ζωη οπως μας την εχουν επιβαλλει να την ζουμε ειναι μια παγιδα και το χουν κανει τοσο καλα που το μυαλο σου δεν μπορει να σκεφτει καμια εναλλακτικη.

Νιωθω σαν ψαρι μεσα στα δίχτυα.και το χειροτερο;;

Το πιο παρανοικο κομματι ειναι οτι ψαχνω διχτυα γυρω μου και δε τα βλεπω,μα την ιδια στιγμη τα νιωθω πανω στο δερμα μου να με κρατανε ακινητο.

Θυμαμαι καποτε φοβομουν μηπως δε καταφερω να πιασω τους στοχους μου.Τωρα φοβαμαι μηπως οι στοχοι αυτοι εντελει δεν ειναι αληθινα δικοι μου.Και δεν ειναι οτι δε τους διαλεξα εγω απλα αναρωτιεμαι που ειναι η τρελα μου σε ολο αυτο;που ειναι η υπογραφη μου;Οδευω συμβατικα προς το θανατο;

…Διαβασα για ενα πειραμα που καναν καποιοι επιστημονες και απο οταν το διαβασα το μυαλο μου δεν μπορει να παψει να το σκεφτεται..Οι επιστημονες πηραν 50 νεογεννητα μυγακια και τα βαλαν σε ενα μικρο γυαλινο βαζακι τα αφησαν εκει μεσα να πετανε για μερες.Οι μυγες πεταγαν λοιπον απο τη μια ως την αλλη π��ευρα του βαζου.Θελω να σκεφτεις ενα ασφυκτικα μικρο βαζο.Καποια στιγμη οι επιστημονες βγαζαν τις μυγες απο το βαζο και αυτο που παρατηρουσαν ειναι οτι οι μυγες παρα το γεγονος οτι ηταν εκτος του βαζου πεταγαν ακριβως την ιδια διαδρομη ασφυκτικα ολες συγκεντρωμενες λες και ηταν στο βαζο.Καμια δεν τολμαγε να παει λιγο παραπερα,ουτε το φανταζοντουσαν οτι υπαρχει παρα περα…

Δε θα σου πω ψεμματα με ταραξε παρα πολυ αυτο το πειραμα..

Ξαφνικα αρχισα να βλεπω μονο μυγες γυρω μου

Και τι κανουν αυτες γυρω μου;Μηπως ειμαι μυγα και γω;

Αληθεια δε ξερω και φοβαμαι οσο δε φανταζεσαι

Το μονο που θελω ειναι ονειρα εξω απο το βαζο

Δεν ξερω αν βγαζει νοημα..δεν ειμαι απο τους ανθρωπους που εγκαταλειπουν τα ονειρα τους αλλα φοβαμαι μην τα ονειρα εγκαταλειψουν εμενα

Θελω να φωναξω να πανε να γαμηθουν ολα!Θελω να βαλω φωτια στον καναπε μου!Και θελω να καψω τη τηλεοραση και να παω να καψω και τη τηλεοραση του γειτονα.

Αλλα θα καταπιω αυτη τη θεληση.Θα τη ξεχασω.Θα σκασω.Γιατι που λεφτα για νεα τηλεοραση στον γειτονα;Και ο μηνας πως σκατα θα βγει;

Πολυ πεζος δεν εγινα;

Εσεις περιμενετε ποιηματα και ερωτες απο μενα.

Και γω περιμενω απο σας ποτε θα τα βαρεθειτε να παμε κανα βημα παρακατω.

[alatismeni-theitsa]

Για ευνοητους λογους θα αποφυγω γενικα Γιουροβιζιον φετος αλλα πρεπει τουλαχιστον να σχολιασω τη συμμετοχη μας, μιας και παρα πολλοι Ελληνες την περιμεναν, και ειδικα επειδη με εκνευριζει η προσεγγιση μας σα χωρα. Να πω την αληθεια δεν ξερω πως να νιωσω για αυτο το κομματι. Φαινεται πως η Σαττι επρεπε να μπει στα καλουπια του διαγωνισμου και των μανατζερ της γιατι αυτη τη φορα οντως πηγε προς το "Rosalia pop" (μια κριτικη που δεν εχω πει ποτε για τη Σαττι γιατι ειμαι die hard fan) σε μια προσπαθεια να ταυτιστει το κοινο με το τραγουδι.

Και παλι διατηρει καπως το στυλ της και ελληνικες μελωδιες, και εχει μια δοση πραγματικοτητας, και δε λεω οτι μια καλλιτεχνεις δε μπορει να πειραματιστει, ΑΛΛΑ γιατι δε βγηκε ενα τραγουδι τυπου Κρητικο ή το Σπιρτο και Βενζινη για να καει το πελεκουδι; Γιατι φοβομαστε να βγαλουμε κατι πιο "μοναδικο" και παραδοσιακο προς την Ευρωπη, και πρεπει παντα να βγαινει ενα περιεργο αγγλο-τουριστικο συνονθυλευμα "προορισμος διακοπων Ευρωπης + συρτακι + ΟΠΑ + ηχωραπουγεννησετηδημοκρατια";; 😩Το τραγουδι φαινεται να αρεσει σε αρκετους μεχρι στιγμης αλλα για μενα νομιζω ειναι η πρωτη φορα που απογοητευομαι απο δουλεια της Σαττι (στην οποια βεβαια αυτη τη φορα δεν εχει πληρη ελεγχο)

edit γιατι δεν το ανεφερα καθολου: Εχω καταλαβει επισης και ενα σατυρικο υφος στο βιντεο σχετικα με το ολο τουριστικο θεμα, οπως ειχε κανει και στο TUCUTUM, αλλα νομιζω δεν εχει επιτευχθει ο στοχος της σατυρας εδω. Εκτος και αν σκην��κα δωσουν καποια στοιχεια και το καταλαβει το κοινο

του λονγκ ντιντν ριντ: εχω νευρα που θα εκτεθουν παλι οι ξενοι σε ενα ψευτο-εθνο ποπ με σκοπο να τους τραβηξει εδω για διακοπες, και θα στερηθουν για αλλη μια χρονια την παραδοσιακη γαματοσυνη μας με τον τροπο που την εκφραζει η Σαττι

[nofuckinlabels]

Ολα τα τραγουδια πια στερεψαν απο στιχους

Αν με ρωτας δεν ξερω πως περασαν κιόλας σχεδον δυο χρονια

Εγω εμεινα παγωμενη στην μερα που χωριστήκαμε

Εκεινη την μερα που ημουν πολυ δειλη να κοιταξω τον θανατο κατάματα

Εκεινη την μερα που εφυγες και δεν σε φιλησα αρκετα

Δεν σε αφησα να με κρατησεις αρκετα στ�� χερια σου

Ισως να πιστευα οτι αν δεν σε αποχαιρετούσα να μην έφευγες

Να ξυπνουσα διπλα σου και να ειχαμε ολα τα πρωινα του κοσμου δικα μας

Ομως αυτο δεν εγινε

Ξυπνησα το επομενο πρωι και ειχες φυγει

Και καθε μερα εδω και ενα μιση χρονο

Μετανιωνω εκεινο το φιλι που δεν σου εδωσα

Αμα ηξερα οτι θα ηταν η τελευταια φορα που θα σε εβλεπα δεν θα απομακρυνα ποτε τα χειλη μου απο τα δικα σου

Μια μερα μου ειπες οτι δεν πεθαινουμε ποτε

Γιατι υπαρχουν απε��ρες διαστάσεις

Θελω να ξερεις οτι σε καποιο παραλληλο συμπαν

Σε κραταω ακομα

Και δεν εχεις γευτεί τα χειλη καποιας αλλης

Σε καποιο παραλληλο συμπαν το να γραφω για εσενα ειναι λυτρωση και οχι απογύμνωση

Γεμιζω

Δεν εξαϋλώνομαι

Αγαπη μου

Δεν θελω να δω αλλον ξενο να γινεται κομματι μου

Οι ακρες των δαχτύλων μου πονανε απο τα χαδια που δεν σου εδωσα

Ζητανε την λύτρωση της σαρκας σου

Καθε μερα πρεπει να ξυπνάω και να προδιδω οτι με οριζει

Να κουβαλαω το δερμα μου απο εδω και απο εκει

Και εσυ να μην βρισκεσαι στο τελος

Θα θελα να με παρεις μια απο αυτες τις αγκαλιες που δεν αφηνουν στον χρονο χώρο να μας γερασει

Δεν θελω να χαμογελαω στα μηνύματα οποιουδήποτε αλλου

Αρνούμαι να κανω αλλο ενα βημα σε αυτον τον λαβυρινθο αν δεν ξερω οτι το κανω μαζι σου

Κουραστηκα να τοποθετω λεξεις στην σωστη σειρα για να κανω κατι με τον πονο της απουσιας σου .

Δεν ξερω αν ησουν σε καποια γωνια οσο μεγάλωνα

Τοτε που εβγαλα το πρωτο μου δοντι και περιμενα την νεραιδα των δοντιών να μου φερει το δωρο μου

Αλλα σου εδωσα εκεινη την κρυσταλλινη καρδιά που μου εδωσε τοτε

Και την φορεσες στον λαιμο σου

Και καπως ετσι εγινες ενα με την παιδικη μου ηλικια

Δεν ξερω αμα καραδοκούσες σε εκεινα τα τραγουδια που ακουγα με τον πατερα μου στο αμαξι στο γυρισμο απο καθε ταξιδι

Παντως με προετοίμαζαν για σενα

Υπαρχεις σε ολες τις αναμνησεις που περνάνε στιγμιαία απο το μυαλο μου για να μου θυμίσουν ποση αθωότητα μπορει να ειναι φυλακισμενη σε ενα σωμα

Οταν βρεχει

Και η ασφαλτος γινεται καθρέφτης

Και ολα θυμιζουν πινακα ιμπρεσιονισμου

Θυμαμαι την πρωτη μερα στο Παρισι

Μου ελειπες τοσο πολυ και με καποιον τροπο ολα ειχαν μια ομορφη μελαγχολία

Μου χε λειψει απιστευτα το Παρισι και ολα ηταν ακριβως οπως τα θυμόμουν

Η εικονα ηταν ��ιση ομως γιατι δεν ησουν εκει

Καθε φορα που βρεχει πλεον

Θυμαμαι το Παρισι

Και ποσο ομορφο ηταν να μου λειπεις

Τον τελευταίο καιρό δεν σε νιώθω και τόσο μέσα μου

Είσαι με μια άλλη κοπέλα όμως πάντα βρίσκεις αφορμές να με βρίσκεις

Γιατί πάντα σου τις δίνω

Θέλω αλήθεια να ξέρω άμα με σκέφτεσαι όσο σε σκέφτομαι

Αν υπάρχω σε κάθε χτύπο της καρδιάς σου που χτυπά ρυθμικά και βαθμιαία πιο γρήγορα

Φοβάμαι ότι αυτή η κούραση δεν θα περάσει

Και ότι δεν θα με τροφοδοτήσεις με δανεικές υποσχέσεις

Και θα συνηθίσω έτσι σε ξένες αγκαλιές

Όμως ξέρω οτι θα φτιάξω μια ιστορία αγάπης αξιοζήλευτη

Οι αδελφές ψυχές δεν βρίσκονται δημιουργούνται

Και για εμένα υπήρξες η Ιθάκη

Όμως αυτή η συνήθεια τον ανθρώπων να θεοποιούν το αντικείμενο του πόθου τους μήπως και κερδίσουν την αθανασία ,τους φυλακίζει στα όρια μιας απατηλής μοναδικότητας.

Αυτό που νιώθω για εσένα είναι πολύ έντονο για να είναι μονόπλευρο

Είναι πολύ έντονο για να μην μοιράζεται σε δυο σώματα

Πολυ βαρύ για να το κουβαλήσει μια ψυχή

Αγάπη μου

Σήμερα πήγα με τον μπαμπά μου βόλτα στη λίμνη

Το ραδιόφωνο έπαιζε παλιά τραγούδια

Και μπήκε ένα τραγούδι που είχε αφιερώσει κάποτε ο μπαμπάς μου στον πρώτο του έρωτα

Ένιωσα την καρδιά του να σφίγγεται απλά από τον τροπο που διασταλθηκαν οι κόρες των ματιών του από στοργή.

Και τότε κάρφωσε το βλέμμα του στον δρόμο και είπε : που είσαι Αλεξάνδρα;

Ψαχουλευε το κενό για κάτι που να την θυμίζει

Η Αλεξάνδρα πέθανε πριν κάποια χρόνια από καρκίνο

Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν δουλεύει κανένα επουράνιο αγγελάκι για εμάς τους δυο

Οτι άμα δεν αποφασίσεις ότι η αγάπη μας είναι πολύ δυνατη για να την αναβάλεις

ότι δεν είναι το ευτυχισμένο φιναλε αλλά το ταξίδι προς τα εκεί

Θα με χάσεις

Οι άνθρωποι δεν είναι αιώνιοι

Κάποια στιγμή

Σε πολλά χρόνια

Θα βρεις τον εαυτό σου να δακρύζει με τραγούδια στο ραδιόφωνο

Και θα προσπαθείς με όση ενέργεια σου έχει απομείνει να μην ξεμπλέξεις από τα χείλη σου το όνομα μου

Γιατί η κόρη σου θα κάθεται στην δίπλα θέση

Και το όνομα που θα ξεχυθεί από τα χείλη σου

Δεν θα είναι εκείνο της μαμάς τ��ς.

[delulu-papia]

Λιγο πριν κλεισουμε τα 10 χρονια φιλιας, σπασαμε. Ηταν πληγμα για τους γυρω.Ημουν σιγουρη πως η απουσια σου δεν μου ηταν αισθητη ουτε στο ελαχιστο. Ή μαλλον, προσπαθουσα να πεισω τον εαυτο μου οτι δεν με επηρέαζε. Ετσι, περασαν 2 χρονια ζώντας μια αλλη ζωη χωρις εσενα. Ημουν επιθετική μαζι σου, σε εκραζα, σε απεφευγα στον δρομο. Καπως μεσα μου ειχα πεπειστει πως τιποτα δεν θα γινοταν οπως παλια. Πιστευα πως τελικα αυτο που ειχαμε ειχε αρχη μεση και τελος. Πως δεν ηταν τοσο αληθινό οσο νομιζαμε. Και καπου εκει που αρχισα σιγα σιγα να σε αποζητω ξανα αλλα να χανω καθε ��λπιδα, εστειλες, δίνοντάς μου πασα να απαντήσω. Ειπαμε πραγματα που δεν μας δωθηκε η ευκαιρια να πουμε. Φτανουμε, λοιπον, στο σήμερα βαδίζοντας παλι μαζι εστω και σε αποσταση λογω των συνθηκων, κανοντας κοινα πλανα για το μελλον. Ειμαστε οπως παλια και πολυ πιο updated απο ο,τι μας αφησαμε. Απο εκει που δεν μαθαινα νεα σου, δεν μπορω να διανοηθώ να περασει μερα και να μην ακουσω τα ηχητικα σου ποντκαστ. Χρειαστηκε ενα καλοκαίρι μονο για να πω πως εισαι το highlight μου για το 23 και πραγματικα το έκανες καλυτερο[...] Θυμασαι τι ειχαμε πει λιγο πριν ερθει η ωρα να χωριστουν οι δρομοι μας? Πως θα ηταν καλο να σταματησουμε να βαζουμε ταμπελες για το τι ειμαστε. Και συμφωνησα. Ακομα συμφωνω. Αλλα βλεπεις...μια βδομαδα μετα την επανασυνδεση ηθελα για να σε νιωσω παλι οχι μονο μπεστι αλλα και soulmate. Ενα μεγαλο κομματι της ζωης μου που δεν θα ξαναφησω να φυγει και η 25η ωρα της ημερας μου<3