#Ανταίος Χρυσοστομίδης

[malvinaamelien]

Σκέφτομαι ότι, μια μέρα, θα ήθελα να σου γράψω ένα γράμμα[...] : θα ήταν γραμμένο με λέξεις απλές και επαναλαμβανόμενες, φθαρμένες από τη χρήση όσων ανθρώπων τις εκστόμισαν και σχεδόν αφελείς, με το ρίγος του πάθους του παρελθόντος. [...]θα σου έγραφα ότι δεν ήξερα πως ο χρόνος δεν περιμένει, πραγματικά δεν το ήξερα, κανείς δεν σκέφτεται ποτέ ότι ο χρόνος αποτελείται από σταγόνες και ότι αρκεί μια περισσή σταγόνα για να χυθεί το υγρό στο χώμα και να απλωθεί σαν κηλίδα και να χαθεί. Και θα σου έλεγα πως αγαπώ, πως αγαπώ ακόμα, παρότι οι αισθήσεις μοιάζουν κουρασμένες [...]και θα σου έγραφα ότι η φιγούρα σου, που φαινόταν κόντρα στον ορίζοντα, μου φάνηκε το ωραιότερο πράγμα που ο χρόνος συνέλαβε [...]κι ύστερα θα σου έλεγα για εκείνες τις νύχτες που μιλούσαμε, για εκείνο το σπίτι στη θάλασσα [...]Και θα σου έλεγα επίσης πως σε περιμένω, παρότι δεν περιμένει κανείς κάποιον που δεν μπορεί πια να γυρίσει.

Antonio Tabucchi, Είναι αργά, όλα και πιο αργά, μτφρ.: Ανταίος Χρυσοστομίδης, εκδόσεις Άγρα

[gliamantidipalermo]

| Antonio Tabucchi | 24 Σεπτεμβρίου 1943 - 25 Μαρτίου 2012 |

Αν σου έγραφα εγώ ένα τέτοιο γράμμα, θα ήταν γραμμένο με λέξεις απλές, φθαρμένες από τη χρήση όσων ανθρώπων τις ξεστόμισαν... θα σου έγραφα ότι δεν ήξερα πως ο χρόνος δεν περιμένει, πραγματικά δεν το ήξερα, κανείς δεν σκέφτεται ποτέ ότι ο χρόνος αποτελείται από σταγόνες και ότι αρκεί μια περισσή σταγόνα για να χυθεί το υγρό στο χώμα και να απλωθεί σαν κηλίδα και να χαθεί. Και θα σου έλεγα πως αγαπώ, πως αγαπώ ακόμα, παρότι οι αισθήσεις μοιάζουν κουρασμένες... και θα σου έγραφα ότι η φιγούρα σου, που φαινόταν κόντρα στον ορίζοντα, μου φάνηκε το ωραιότερο πράγμα που ο χρόνος συνέλαβε... κι ύστερα θα σου έλεγα για εκείνες τις νύχτες που μιλούσαμε, για εκείνο το σπίτι στη θάλασσα... Και θα σου έλεγα επίσης πως σε περιμένω, παρότι δεν περιμένει κανείς κάποιον που δεν μπορεί πια να γυρίσει.

| Είναι αργά, όλα και πιο αργά | μτφρ.: Ανταίος Χρυσοστομίδης | εκδόσεις Άγρα |

| Φωτογραφία: Norman Lerner |

#mikrokaravireposting

[theantelopesteps]

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ. Τείχη στην πόλη. Θεσσαλονίκη. Ιανουάριος 2018. PHOTOGRAPHY. Walls in city. Thessaloniki. January 2018.

“Καλά θα κάνετε να μην τους πείτε οτι μερικές φορές διαφορετικές πόλεις διαδέχονται η μια την άλλη στον ίδιο χώρο και με το ίδιο όνομα, οτι γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς να γνωρίσει η μια την άλλη, χωρίς να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Μερικές φορές μάλιστα ακόμα και τα ονόματα των κατοίκων παραμένουν ίδια, ακόμα και η προφορά των λέξεων, ακόμα και οι γραμμές των προσώπων τους. Αλλά οι θεοί που κατοικούν πίσω από τα ονόματα και πάνω από τους τόπους έφυγαν χωρίς να πουν τίποτα, και στη θέση τους κούρνιασαν ξένοι θεοί. Είναι μάταιο να αναρωτηθεί κανείς αν αυτοί είναι καλύτεροι ή χειρότεροι από τους αρχαίους, αφού μεταξύ τους δεν υπάρχει καμιά σχέση, έτσι όπως οι παλιές καρτποστάλ δεν απεικονίζουν τη Μαυρίλια όπως ήταν αλλά μια άλλη πόλη που όλως τυχαίως ονομαζόταν Μαυρίλια σαν αυτή.”

Απόσπασπα από το βιβλίο του Ίταλο Καλβίνο, Οι αόρατες πόλεις, μτφρ. Ανταίος Χρυσοστομίδης, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2004, σελ.53-54