#แดก | Explore Tumblr posts and blogs

jinxq-98 · 3 years ago

Text

Ep.5 Lunisolar JAKEHOON AU FANFICTION

"หัวหน้าคะ มีพัสดุมาส่งค่ะ" เพื่อนร่วมงานวางกล่องพัสดุขนาดลางไว้บนโต๊ะของศิวกรณ์ บนกล่องเป็นตัวหนังสือภาษาอังกฤษจ่าหน้าถึงเจคชิม และมีวงเล็บตรงท้ายที่อยู่ว่า 'Happy Birthday dear friend, hope you like it'

"อ่า ไอ้เด็กนี่มันก็มีเพื่อนกับเค้าเหมือนกันสินะ" ศิวกรณ์อมยิ้มเล็กๆแล้ววางกล่องนั้นไว้ก่อนจะหันมาขยันทำงานมากกว่าทุกวัน เพราะอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดของเจ้าลูกหมานั่นแล้ว เขาจึงต้องรีบเคลียร์งานให้เสร็จเพื่อใช้วันลาพักร้อนของปีนี้ไปกับการจัดการธุระเรื่องมรดกให้เรียบร้อย หลังจากนั้นจะได้พักผ่อนอย่างสบายใจสักที เพราะถ้าเสร็จเรื่องนี้แล้วก็แปลว่าตัวเขาและเจ้าเด็กนั่นจะไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันอีก ตัวเขาคิดว่าอย่างนั้นนะ

หลังจากวันนั้นที่ศิวกรณ์พลาดท่าให้ไอ้เด็กเจคนั่น มันก็ทำตัวพันแข้งพันขามากกว่าเดิมสิบเท่า จนเขาต้องเนรเทศมันออกไปนอนนอกห้อง ถ้าไม่ได้รับอนุญาตก็ห้ามเข้ามาเด็ดขาด แต่คนหน้าหมาอย่างมันน่ะ ต่อให้ไม่ได้นอนห้องเดียวกันมันก็ยังอุตส่าห์จะหาโอกาสมาหาเศษหาเลยจากตัวเขาได้อยู่ทุกวัน แล้วนับวันก็ยิ่งรู้สึกว่ามันหื่นกามราวกับช่วงติดสัตว์อย่างนั้นแหละ แต่ที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ก็คงต้องโทษตัวศิวกรณ์เองที่ปฏิเสธสัมผัสจากเด็กนั่นไม่เคยได้เลย

22 : 20 น.

ร่างบางหอบสังขารของตัวเองเข้ามาภายในบ้านด้วยสถาพอิดโรยเหมือนคนจะตายแหล่ไม่ตายแหล่ เพิ่งจะมาสำนึกตัวเองได้ว่าตอนนี้��ิวกรณ์ก็อายุไม่น้อยแล้ว ไม่ได้มีไฟแรงในการทำงานหามรุ่งหามค่ำเหมือนตอนสมัยหนุ่มๆแล้ว และนี่ก็เป็นการเคลียร์งานที่ใช้เวลามากที่สุดในรอบห้าปี แต่แล้วเขาก็ต้องสลัดความเหนื่อยล้าทั้งหมดทิ้งไปเพราะตอนนี้ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยควันขโมง อีกนิดสัญญาณเตือนไฟไหม้คงจะแจ้งเตือนแล้ว "ไอ้เจค!! นี่มึงจะเผาบ้านกูหรอ โผล่หัวมึงออกมาเดี๋ยวนี้!!"

"อ้าวปะป๊า กลับมาแล้วหรอ" เจคโผล่หน้าออกมาจากครัวแล้วยิ้มแป้นกระดิกหูกระดิกหางให้คนที่กำลังยืนทำหน้าตาประหลาดอีกทั้งยังทึ้งหัวตัวเองอยู่หน้าประตู

"ยังจะมาทำหน้าระรื่นอีก นี่มึงกำลังทำอะไรของมึงห๊ะ!" ร่างบางชี้หน้าเด็กหนุ่มอย่างโมโห ก่อนจะหยิบถังดับเพลิงและเดินดุ่มๆเข้าไปหา ถ้าไฟไหม้บ้านกูจะเอาถังนี่ฟาดหัวมันด้วย

"ผมหิว ก็เลย..."

"ไอ้ก้อนดำๆนี่มันอะไร" มือเรียวกดปิดการทำงานของเครื่องใช้ไฟฟ้าตรงหน้าก่อนจะเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นจริงๆ

"สเต็กไง นี่เนื้อ A5 เลยนะปะป๊า เรียกให้เกียรติน้องด้วยสิ ก้อนๆอะไรล่ะ" ยิ่งฟังร่างบางก็ยิ่งรู้สึกคิ้วกระตุกยิกๆรวมถึงอวัยวะส่วนล่างด้วย

"เงินใคร" ร่างบางเอ่ยถามอย่างกัดฟัน

"เงินปะป๊าไง แต่จริงๆแล้วผมว่าจะทำไว้รอคุณกลับมา" มันยังไม่สำนึกอีกร่างบางคิด

"สภาพนี้มึงจะทำให้ใครแดก มึงออกไปเลย แม่ง" ศิวกรณ์โยนถังดับเพลิงไปให้เด็กหนุ่มก่อนจะไปเปิดช่องระบายอากาศเพื่อไล่ควันอะไรต่อมิอะไรออกไปให้หมด "มึงไปนั่งทำหน้าโง่ๆรอไกลๆไป เดี๋ยวกูทำเอง บ้านนี้กูก็ยังผ่อนไม่หมด นี่มึงจะสร้างหนี้ให้กูเพิ่มรึไง"

แล้วร่างบางก็บ่นออกมาอีกยาวเหยียด เจคก็ทำได้แค่หูลู่หางตกกอดถังดับเพลิงเดินออกไปนั่งรอที่โซฟาเงียบๆ แม้ในใจจะรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้กินข้าวฝีมือร่างบางครั้งแรก แต่ที่เกือบจะเผาครัวในวันนี้เขาก็ผิดจริงๆ

"เอา แดก แบบนี้ถึงเรียกว่าสเต็ก" ศิวกรณ์ปรายตามองหมาหงอยตรงหน้าพลางถอนหายใจ เอาเถอะมันก็ยังเป็นแค่เด็กวัยรุ่นคนนึงเท่านั้นเอง "อ่ะ นี่ของมึง"

"อะไรครับ" เจคหั่นเนื้อเข้าปากก่อนจะรับกล่องมาดู เป็นของที่เพื่อนส่งมาให้ ก่อนหน้านี้เขาไหว้วานให้เจย�� เพื่อนที่เรียนมาด้วยกันช่วยส่งประกาศนียบัตรมาให้ เพราะกว่ามหาลัยจะส่งมาเองมันนานเกินไป "อ๋อ ขอบคุณครับ"

"เดี๋ยวพรุ่งนี้กูพาไปหาทนาย ใกล้วันเกิดมึงแล้วนี่"

"จริงด้วย! เร็วจัง ปะป๊าเตรียมของขวัญให้ผมรึยัง" ถ้าเจ้าของบ้านไม่��อ่ยท้วงเจคคงจะลืมไปแล้วว่าใกล้ถึงวันเกิดตัวเองแล้ว สายตาคมเหลือบไปมองที่กล่องพัสดุที่เพื่อนส่งมาให้แล้วก็ลอบยิ้มในใจ แต่ไรมาเจย์ไม่เคยให้ของขวัญวันเกิดที่ธรรมดาๆกับเพื่อนอยู่แล้ว เอกสารของเขาเองแค่ใส่ซองมาก็ได้ไม่เห็นต้องใส่กล่องใหญ่ขนาดนี้มาเลย ชักอยากรู้แล้วสิว่าข้างในมันมีอะไร

"ไม่มี ไม่ให้ด้วย" มือเรียวคว้ามือหนาที่กำลังส่งชิ้นเนื้อเข้าปากมากินเองหนึ่งคำก่อนจะเดินขึ้นห้องของตัวเองไป เนื้อนี่ก็เงินเขา ทำก็เขาอีก จะไม่ให้กินสักคำเลยมันก็เกินไปหน่อยไหมล่ะ

"อยากให้ผมป้อนก็บอกดีๆสิครับพี่ศิ ไม่เห็นต้องแย่งเลย" เจคมองตามแผ่นหลังของคนตัวบางก่อนจะโดนแจกนิ้วกล้างไปเต็มหน้า ร่างหนาก็ได้แต่คิดว่าทำไมพี่ศิของถึงได้น่ารักแบบนี้ ขนาดเจคเกือบจะเผาครัวไปขนาดนั้นแล้วแต่ร่างบางก็ยังทำของให้กิน ถึงปากจะบ่นไม่หยุดก็ตาม ให้ตายเถอะ นับวันเจคก็ยิ่งรู้สึกว่าชอบศิวกรณ์มากขึ้นทุกวัน พอรู้ตัวอีกทีก็ไม่สามารถถอนตัวออกมาได้แล้วสิ

ศิวกรณ์กัดริมฝีปากนั่งมองเอกสารตรงหน้าก่อนจะหันไปมองเจ้าลูกหมาตัวโตที่ส่งยิ้มแป้นแล้นให้คนโน้นทีคนนี้ทีภายในสำนักงานทนายแห่งหนึ่งก่อนจะถอนหายใจแล้วเซ็นลายมือชื่อลงไป นี่คือหนังสือรับรองบุตรบุญธรรมที่เขาต้องพาร่างสูงมาจดตามคำสั่งเสียของพี่สาว ถึงในใจจะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นักเพราะเขากับไอ้เด็กนี่มันข้ามขั้นของการจะมาเป็นพ่อลูกกันไปแล้วน่ะสิ

"เอ่อ คุณทนายครับ ผมขอแก้หมายเหตุตรงนี้หน่อยได้ไหม" เด็กหนุ่มที่กำลังจะอายุสิบแปดปีเอ่ยขึ้นหลังจากทวนเอกสารดูอีกที

"ว่ามาเลย"

"ผมขอเพิ่มว่า หนังสือรับรองบุตรบุญธรรมฉบับนี้จะสิ้นสุดลงทันทีหลังจากที่ผมได้เปิดเผยพินัยกรรมเสร็จสมบูรณ์แล้ว"

ใบหน้าหวานหันไปมองคนข้างๆอย่างไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะทำแบบนี้ "ทำอะไรเนี่ย"

"ต้องถามความเห็นของผู้รับบุตรบุญธรรมด้วยนะคับ" ทนายมองคนทั้งสองสลับไปมาก่อนถามเพื่อความแน่ใจ "คุณศิวกรณ์��ห็นด้วยรึเปล่าครับ"

"ผมต้องการแบบนี้" เจคเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและจริงจัง นี่มันก็แค่ขั้นตอนนึงที่ต้องทำเท่านั้น แน่นอนว่าร่างสูงไม่ยอมเล่นพ่อลูกกับร่างบางนานขนาดนั้นหรอก

"ผมขอคุยกับเค้าสักครู่นะครับ" ศิวกรณ์คว้าข้อมือหนาให้เดินออกมาจากห้องของทนายความก่อนจะจ้องหน้าหล่อๆของคนตรงหน้า "อะไรของมึง เราไม่ได้ตกลงกันไว้แบบนี้"

"คุณอยากจะเป็นพ่อของผมจริงๆงั้นหรอ" เจคจ้องดวงตากลมกลับอย่างไม่หลบไปไหน ความขี้เล่นก่อนหน้านี้ของเด็กหนุ่มได้หายไปหมดแล้ว เหลือแต่เพียงชายหนุ่มที่ดูจะโตเป็นผู้ใหญ่กว่าอายุเท่านั้น

"หมายความว่ายังไง"

"คุณไม่รู้จริงๆหรอว่าผมคิดยังไงกับคุณ"

".........."

"ถึงคุณจะยอมรับให้ผมเป็นลูกของคุณได้จริงๆ แต่ผมทำไม่ได้หรอกนะ" เมื่อร่างบางไม่ตอบอะไร ร่างสูงจึงเอ่ยต่อ "มรดกนั่นอ่ะผมไม่เอาก็ได้ แต่ผมไม่มีพี่ศิไม่ได้ พี่เข้าใจไหม"

"อะ...อะไรของมึง" เมื่อได้ฟังใบหน้าหวานก็ซับสีเลือดฝาดอย่างห้ามไม่ได้ก่อนจะหลบสายตาคมที่กำลังจ้องมองมา หัวใจของชายวัยยี่สิบเจ็ดปีเต้นแรงกว่าที่เคยเป็นมา เขาไม่เคยโดนใครรุกจีบหนักขนาดนี้ ที่ผ่านมาก็มีแต่วิ่งตามจีบตามเอาใจคนอื่น พอถูกวิ่งตามเองบ้างกลับรู้สึกว่าหัวใจมันไร้การควบคุมไปเสียหมด

มือหนาเลื่อนลงไปกุมมือเล็กก่อนจะเอ่ยต่อ "ผมขอร้องนะครับพี่ศิ ผมทนเป็นลูกชายของพี่นานขนาดนั้นไม่ได้จริงๆ"

ร่างบางดึงมือกลับด้วยความกระดากอายคันในใจยุบยิบ "ไม่เป็นลูกกูแล้วมึงจะเป็นอะไร เป็นหมาหรอ"

"ให้ผมพูดจริงหรอ" ริมฝีปากหยักยิ้มที่มุมปากพร้อมส่งสายตาเจ้าชูไปให้ร่างบาง ร่างของเจ้าลูกหมาตัวโตได้กลับมาแล้ว แต่เปลี่ยนจากหมาโกลเด้นขี้เล่นเป็นหมาป่าแทน

"ไม่ต้อง! มึงหุบปากไปเลย" ร่างบางเดินชนไหล่เด็กหนุ่มกลับเข้าไปในห้องของทนายเพื่อกลบความเขินอายของตัวเอง แม้ว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของคนที่เดินตามเข้ามา แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจแล้ว

และทั้งคู่ก็กลับมาหลังจากที่ทำธุนะเรียบร้อย โดยคุณทนายบอกว่าพรุ่งนี้เช้าจะนำเอกสารเกี่ยวกับพินัยกรรมไปเปิดที่บ้านของศิวกรณ์เอง เพราะพรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดของเจคแล้วน่ะสิ

"ปะป๊าาาา" ตอนนี้ศิวกรณ์กำลังจะประสาทกินกับไอ้เด็กที่มันพันแข้งพันขาล้อมหน้าล้อมหลังของเขา เพราะตั้งแต่กลับมามันก็เอาแต่เรียกปะป๊าอย่างนั้น ปะป๊าอย่างนี้ไม่หยุด ไอ้คนที่มันบอกว่าไม่อยากเป็นลูกกูเมื่อเช้ามันหายหัวไปไหนแล้ว

"��ว้ยยย ไอ้เจค! ถ้ามึงยังไม่หยุด กูจะเนรเทศมึงไปนอนหน้าบ้านเดี๋ยวนี้แหละ" ร่างบางชักจะเริ่มโมโหขึ้นมาจริงๆซะแล้วสิ

"ก็ตอนนี้คุณเป็นปะป๊าผมแล้ว ถ้าไม่ให้เรียกปะป๊าแล้วจะให้เรียกอะไร" เด็กหนุ่มตอบกลับอย่างตาใสแป๋ว เออก็จริงของมัน

"เดี๋ยวคำว่าเมียจ๋าค่อยเอาไว้เรียกพรุ่งนี้"

"เมียพ่อมึงสิไอ้เด็กหน้าหมา!" มือเรียวคว้ารีโมททีวีปาใส่หัวของเด็กหนุ่มด้วยความเร็วแสง แต่เด็กหน้ามึนอย่างเจคนั้นชินแล้ว แถมยังหลบได้ทุกกระบวนท่าอีกต่างหาก ร่างบางจึงได้แต่พึงสังวรณ์ว่ากูไม่น่าไปเสียท่าให้มันเลยจริงๆ "อยู่กับมึงนี่กูคงไม่ได้แก่ตายแน่ๆ แม่งเอ้ย"

หลังจากรบกับเจ้าของบ้านจนเหนื่อย หมายถึงศิวกรณ์คนเดียวที่เหนื่อยจนเลิกเสวนาพาทีกับเจคแล้วเด็กหนุ่มจึงปล่อยให้ร่างบางพักผ่อนไปและกลับขึ้นห้องมาดูกล่องพัสดุที่เพื่อนส่งมาให้ เมื่อแกะกล่องออกมาสิ่งแรกที่เจอก็คือเอกสารการจบการศึกษาของเขาเอง และในกล่องนั้นยังมีสิ่งอื่นอยู่อีก

"วู้วว" เจคผิวปากแล้วหยิบหางแมวขนฟูฟ่องสีขาวนั้นออกมาดู ที่โคนหางเป็นแสตนเลสสำหรับไว้ขยายช่องทางด้านหลังเพื่อให้สามารถเชื่อมเป็นหางได้อย่างสมจริง ยังไม่หมดเท่านั้น ยังมีหูแมวและชุดวาบหวิวแบบครบเซ็ท แม้เจคจะไม่รู้ว่าเจย์มันนึกยังไงถึงส่งของแบบนี้มาให้เป็นของขวัญวันเกิด แต่เขากลับรู้สึกถูกใจมากๆนี่สิ ถ้าของพวกนี้มันไปอยู่บนตัวของศิวกรณ์แล้วละก็...ใบหน้าคมสะบัดภาพในหัวออกก่อนจะยิ้มกริ่มอยู่คนเดียวพร้อมเรียบเรียงแผนการในหัวเสร็จสรรพ

"หึหึ พรุ่งนี้เสร็จผมแน่ปะป๊า" หลังจากที่หัวเราะชั่วร้ายคนเดียวอยู่ร่วมนาทีมือหนาก็หยิบไอแพดมาโฟนอินหาเพื่อนที่อยู่อีกทวีปทันที

(เจคกี้ ไม่ได้คุยกันนาน ได้รับของขวัญของไอแล้วรึยัง) เมื่อหน้าจอปรากฏภาพของชายหนุ่มผมทองรุ่นราวคราวเดียวกัน เพื่อนของเขาก็เอ่ยทักทายทันที

"ได้แล้ว อยู่ไหนเนี่ย"

(พาบลูพายมาเที่ยวที่ไมอามี่ เป็นไง ชอบไหม ฮ่าๆๆ)

"บลูพาย? สจ๊วตคนตัวเล็กๆน่ารักๆที่ยูไปตามจีบอยู่เป็นปีคนนั้นน่ะหรอ ไปหลอกล่อเค้ายังไงถึงได้ยอมตามยูมาด้วยเนี่ย" จำได้ว่าคนที่ชื่อบลู��ายเนี่ยเคยได้เรียนด้วยกันอยู่คลาสนึง แล้วดันตรงสเป๊กของเพื่อน��ขามากๆ มันเลยไปตามจีบเค้าอยู่นานเลย

(ยูเห็นไอเป็นคนยังไงเนี่ย ตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้ว จะไปเที่ยวด้วยกันก็ไม่แปลกไหม แล้วที่ส่งของขวัญไปให้เพราะไอก็อยากให้ยูรีบๆมีแฟนได้แล้ว)

"ดีใจด้วยที่มีแฟน แล้วก็ขอบคุณสำหรับของขวัญ ไอชอบมาก ยูอยากได้อะไรบอกมาได้เลย"

(ไอรับคำขอบคุณเป็นตัวยูเท่านั้นแหละเจคกี้ ร่อนเรซูเม่ของยูมาที่สเปซเอ็กซ์สิ มาทำงานที่เดียวกับไอ) สเปซเอ็กซ์เป็นบริษัทเอกชนทางด้านธุรกิจการขนส่งทางอวกาศ ประเทศสหรัฐอเมริกา เพราะเจย์ไปฝึกงานกับทางนั้นจึงได้เขาทำงานที่นั่นต่อเลย เขาจึงอยากดึงเพื่อนที่มีความสามารถสูงอย่างเจคมาทำงานด้วยกัน

"เฮ้ออ เสียใจว่ะเพื่อน ไอยื่นที่นาซ่าไปแล้ว ถ้าไม่ผ่านไว้ไอจะรับสเปซเอ็กซ์ไว้พิจารณานะ" เจคกระพริบอย่างน่าหมั่นไส้ไปให้เพื่อนจนได้รับนิ้วกลางจากฝั่งนั้นกลับมา

(เออ ยังไงถ้ามาอเมริกาแล้วก็นัดเจอด้วยนะ ไอต้องพาบลูพายไปเที่ยวต่อแล้ว มิสยู) เจย์กล่าวแค่นั้นก็ตัดสายไป เห็นเพื่อนพาแฟนไปเที่ยวแล้วเขาเองก็อยากลองชวนคนของเขาไปเที่ยวบ้างดีกว่า

"ปะป๊า ไปเที่ยวด้วยกันเถอะ!"

TBC.

#enhypen #sunghoon #jakehoon #jake #lunisolar #au

6 notes · View notes