#ligstoelen

[dutchjan]

August 26, 2024

[oldsardens]

Harrie Kuyten - Ligstoelen (Deck Chairs) 1947

[tuinieren-met-passie]

Hoe een tuin opdelen met roomdividers: Creëer intieme ruimtes in je buitenverblijf

Een tuin is niet alleen een stuk land rondom je huis; het is een verlengstuk van je leefruimte, een plek van ontspanning en verjonging. Om deze buitenruimte optimaal te benutten, kan het handig zijn om verschillende gebieden te creëren met behulp van roomdividers. Deze slimme oplossingen kunnen je tuin opdelen in afzonderlijke ruimtes, elk met een eigen functie en karakter. Hier lees je hoe je dat kunt doen:

1. Identificeer Je doel: Voordat je begint met het opdelen van je tuin, is het belangrijk om te bedenken welke functies je wilt creëren. Wil je een aparte eethoek, een gezellige zithoek, een speelruimte voor kinderen, of misschien zelfs een kleine moestuin? Identificeer je doelen en behoeften voordat je aan de slag gaat.

2. Kies de juiste roomdividers: Roomdividers voor buiten moeten bestand zijn tegen verschillende weersomstandigheden. Denk aan materialen zoals hout, metaal, bamboe of zelfs levende afscheidingen zoals hagen of klimplanten. Kies materialen die passen bij de stijl van je tuin en die duurzaam genoeg zijn om lang mee te gaan.

3. Creëer een eethoek: Een eethoek in de tuin is ideaal voor zomerse diners en gezellige bijeenkomsten met vrienden en familie. Gebruik een grote roomdivider, zoals een pergola bedekt met klimplanten of een lage muur van natuursteen, om de eethoek af te bakenen van de rest van de tuin. Voeg een tafel en comfortabele stoelen toe om de ruimte compleet te maken.

4. Maak een ontspanningsruimte: Een ontspanningsruimte in de tuin is perfect om tot rust te komen na een lange dag. Gebruik grote plantenbakken of potten gevuld met kleurrijke bloemen en groen om een natuurlijke scheiding te creëren tussen de ontspanningsruimte en de rest van de tuin. Voeg comfortabele loungemeubelen, zoals ligstoelen of een hangmat, toe voor ultieme ontspanning.

5. Bouw Een speelruimte: Als je kinderen hebt, is een aparte speelruimte in de tuin een must. Gebruik een lage houten omheining of een rij van decoratieve struiken om een afgebakend speelgebied te creëren. Vul het gebied met speeltoestellen, zoals een schommel, een zandbak of een speelhuisje, zodat je kinderen veilig en vrij kunnen spelen.

6. Introduceer verticale elementen: Naast traditionele roomdividers kun je ook verticale elementen gebruiken, zoals pergola's, trellises en verticale tuinen, om verschillende ruimtes te definiëren. Deze structuren voegen hoogte toe aan je tuin en bieden tegelijkertijd ondersteuning voor klimplanten en bloemen, waardoor een prachtig groen decor ontstaat.

7. Houd rekening met onderhoud: Bij het kiezen van roomdividers voor je tuin is het belangrijk om rekening te houden met het onderhoud ervan. Kies materialen die gemakkelijk schoon te maken zijn en bestand zijn tegen de elementen. Zorg er ook voor dat je regelmatig snoeit en verzorgt, vooral als je levende afscheidingen gebruikt. Eventueel kun je je tuinonderhoud ook uit laten besteden door een plaatselijke hovenier.

8. Creëer continuïteit en harmonie: Hoewel elke ruimte in je tuin zijn eigen functie heeft, is het belangrijk om een gevoel van continuïteit en harmonie te behouden. Gebruik complementaire kleuren, texturen en decoratieve elementen om een samenhangend ontwerp te creëren dat door de hele tuin loopt.

Door je tuin op te delen met behulp van roomdividers kun je een veelzijdige en functionele buitenruimte creëren waar je kunt genieten van al het moois dat de natuur te bieden heeft. Met een beetje creativiteit en planning kun je een tuin creëren die perfect aansluit bij je levensstijl en behoeften.

[altijdblijvendromen]

K3 op ligstoelen.

[andrebannenberg]

Hier op de kaart kan je zien hoe dicht Curaçao bij Venezuela ligt. Mijn familie woonde in Maracaibo aan het prachtige immense Meer van Maracaibo (helemaal linksboven op het kaartje) met in de verte de machtige, immer blauwgroene Andes-bergpartijen. Na de oorlog emigreerden vele Hollanders naar andere streken, zo ook tante Dop, oudste zus van mijn vader, met haar ingenieursman oom Ben van Balen, die voor de SHELL werkte.

Foto linksboven: mijn neven, van ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Kiko de Oudste, Isidoro de Boef, ik (........vul maar in), Jorge de Stille en vooraan Eberto, de jongste Deugniet. En nog wat andere kiekjes met kennissen. Ik vierde er Kerstmis, heel apart in die hitte, en genoot dagelijks van de zwemuitjes in de Club (uitgesproken: Kloep), een chique bedoening midden in de stad met gaita-orkest, ruim voorziene bar en ligstoelen aan de rand van een zeer aanlokkelijk turquoiseblauw zwembad voor voornamelijk rijke Venezolanen en buitenlanders, én hun respectievelijke lokale aanbidders (m/v). Tsja, je komt nog eens ergens.

In de tuinen van Maracaibo schuifelden iguana's, zo lang als je arm, rond. Ze deden verder niks maar er werd vooral op geschoten met windbuksen, voor de lol, en dan moest je ze in de nek raken, want daar was het pantser het zachtst. Zo gewoon als mijn neven deze tak van sport ook vonden, ik werd er niet vrolijker van.

Uit de dagboekjes: **In Maracaibo zijn drie soorten personenvervoer. De goedkoopste is de bontgekleurde autobus uit de National Geographic, die vol zit met Indianen; de duurste is de normale taxi die je brengt waar je wilt. Daartussenin zitten de 'carros' ((ze kennen hier het woord 'coche' (Europees-Spaans) niet)), en carros zijn van die hele antieke Amerikaanse sleeën, die vaste routes rijden. Je zwaait, ze stoppen, je propt je tussen de reeds aanwezige passagiers, je betaalt een vast klein bedrag en roept als je er uit wil. Een constant komen en gaan van verrassende reisgenoten, je bent echt onder de mensen zoals dat heet.

**Als je hier 's avonds naar huis rijdt door de brede verlaten straten zie je geen enkele geparkeerde auto langs de stoepen staan. De inwoners van Maracaibo, Maracuchos, zijn, waarschijnlijk terecht, doodsbang voor diefstal: auto's en huis staan achter stevige hekken en hoge muren. Overal borden: perro bravo = pas op de hond. **En ook 's nachts altijd en overal die tropenhitte, gepaard gaande met ratelende airco-apparaten en waaiergewapper. Ik kan er goed tegen maar tante Dop had er schoon genoeg van. Zij was vroeger de knapste van de Bannenberg-meisjes werd gezegd; de tropenjaren hadden flink aan haar schoonheid geknaagd en ze snakte naar fietsen tegen de gure wind in of van koek en zopie genieten met tintelende vingers.

**Een krekel, die in de bioscoop doodgemoedereerd het hoogste lied tsjirpte tijdens de film. **Een hond die tijdens de Kersthoogmis, waar de hele familie naar toe moest van oom Ben, de hele kerk besnuffelde en tegen de doopvont pieste, terwijl voortdurend duiven door de glasinloodramen naar buiten probeerden te ontsnappen. Het werd tijd om Oud en Nieuw bij Oom Joop en tante Marucha in het stadje Merida te gaan vieren. Oom Joop was hèt kadootje voor mijn vader op zijn 8e verjaardag toen hij terugkwam van school op de Willemsparkweg op 21 december 1928. Broertje Joop was die middag geboren. Twee broers nu jarig op dezelfde datum, kan gebeuren als je 17 kinderen krijgt.

Merida.

#meridavenezuela #maracaibovenezuela # perro bravo #gaita

[meisjesopreis]

Bohol: Uren aan het strand en dwalen door het binnenland

Dag 60 – 72

Een rijmende titel, klinkt die niet ongelofelijk vrolijk? Vrolijk, dat is ook onze gemoedstoestand, vanaf het eerste moment dat we voet zetten op de Filipijnen. Na een comfortabel vluchtje vanuit Hongkong landen we op 9 maart in Cebu City, de hoofdstad van het eiland Cebu, dat redelijk centraal in de Filipijnse archipel ligt. We nemen een taxi naar het hostel waar we vijf nachten geboekt hebben en stappen uit in een gezellig wijkje met kleine huisjes, veel groen en bloemen en rustige straatjes, in de broeiende zon. Het is even wennen aan de temperatuur, dus we proberen ons tempo behoorlijk omlaag te schroeven bij het settelen in ons kamertje.

We besluiten eerst eens wat onderzoek te doen naar wat we de komende dagen kunnen doen op het eiland en pakken er wat reisgidsjes bij van het hostel. Al snel komen we tot de ontdekking dat strand of enige wateractiviteit er niet in zit hier: Cebu is vrij groot en vanuit de hoofdstad is het minstens een dikke drie uur rijden naar de meest dichtstbijzijnde locatie waar gezwommen en gesnorkeld kan worden. We balen: we hadden ons juist dáár zo op verheugd, na 2 maanden binnenland en veel regen. Een spoedoverleg volgt. We vragen de vriendelijke gastvrouw in het hostel of we onze boeking nog mogen aanpassen, van vijf nachten naar maar één nacht. Ze glimlacht – deze vraag krijgt ze vast vaker, van reizigers die zich tóch niet zo goed hebben ingelezen – en stemt toe.

De volgende ochtend worden we na het ontbijt naar de haven gebracht. Daar vertrekt een veerbootje dat ons naar een ander eiland brengt: Bohol, waar we eigenlijk pas over een aantal dagen heen zouden gaan. Het boottochtje duurt twee uur. We zitten in een binnenruimte met airco en zien door de ramen allerlei tropische eilandjes aan ons voorbij flitsen. Kijk, daar kwamen we voor! We zijn direct blij met onze keuze om te verkassen, want met nog maar een ruime drie weken in het verschiet willen we graag het onderste uit de kan halen en doen waar we zin in hebben.

Als we aankomen in Bohol nemen we een taxi naar BE Grand Resort in Panglao, aan de kust. Die accommodatie hebben we de avond ervoor geboekt, met gebalde vuistjes en twinkels in onze ogen. Want waar we normaliter kiezen voor hostels met zachte prijsjes, hebben we nu besloten onszelf even onbeschaamd te trakteren op luxe. De taxi rijdt een riante oprit op en we naderen een enorm modern gebouw. Als we de aankomsthal in lopen kijken we onze ogen al uit. De hal is gigantisch, overal staan loungebanken en planten, er lopen sjiek geklede receptionisten rond en op de achtergrond speelt een tropisch muziekje. Gniffelend leggen we onze gore backpacks op een glimmend karretje, dat door een medewerker alvast naar onze kamer wordt gereden. We checken in en worden vervolgens ook naar onze kamer gebracht. Of nou ja, kamer, eerder een appartement, met daarin twee kingsize bedden naast elkaar, een bureau, een flatscreen, een minibar, een badkamer met ligbad en regendouche en een balkon met uitzicht op de zee.

De drieënhalve dagen die volgen zijn ronduit genieten geblazen! 's Ochtends schuiven we aan op het terras waar een uitgebreid intercontinentaal ontbijtbuffet wordt geserveerd, waar we echt alles kunnen eten wat ons hongerige hartje begeert. Van pannenkoekjes met honing tot gebakken of gekookte eitjes, van worstjes en bacon tot toast met kaas of jam, vers fruit, salade en zelfs taart en toetjes. Na het ontbijt trekken we direct onze badpakjes aan en nemen we een verfrissende duik in het grote buitenzwembad, of liggen we in de schaduw op een van de vele ligstoelen. In de middag bestellen we een verse mangosmoothie en laten we ons door het gratis shuttlebusje vervoeren naar Alona Beach, zo'n 10 minuten rijden verderop, waar we wandelen, zwemmen of op een terrasje zitten. Om 's avonds weer terug te keren naar het resort en daar eenmaal gedoucht en wel in onze enorme bedden te liggen met de airco aan en een filmpje. We wanen ons werkelijk in de hemel.

Het is dan ook niet gek dat na vier nachten, als het moment van uitchecken aanbreekt, we beiden nogal treurig gestemd zijn. We spenderen nog een aantal uur op Alona Beach en pikken dan onze backpacks op in het resort. De receptioniste regelt een taxi voor ons, die ons naar onze volgende locatie rijdt. Weer heel iets anders: Fox & The Firefly, een eco-hostel in het binnenland van Bohol, een klein uurtje rijden van het resort vandaan en aan de oever van de Loboc rivier. Het is even wennen aan een downgrade in luxe, met enkel een ventilator in onze kamer, een krap tweepersoonsbed en buitendouches met koud water. Maar ook deze plek heeft zijn charme (en heel veel gekko's. Erg geestige diertjes als je het ons vraagt, zeker wanneer ze hun eigen dierennaampje schreeuwen met een stemgeluid van dat van een volwassen manmens.)

De eigenaar is een Belg van een jaar of 40. Hij is een surfer, zien we op foto's bij de receptie, en woont gewoon op het hostelterrein, in een simpel hutje van bamboe. Gasten slapen in zo'n zelfde hutje – van nog iets kleiner formaat dan dat van de Belg, uiteraard – en alle hutjes zijn aan elkaar verbonden met kleine kronkelpaadjes tussen de bomen en bloemen door. In de bomen hangen kleine lichtjes die 's avonds aangaan en boven de receptie is een prachtig buitenrestaurant dat ook dient als gemeenschappelijke ruimte voor gasten. Het hostel biedt ook verschillende SUP-excursies aan (voor wie niet weet wat dat is: SUP staat voor Stand Up Paddling. Je staat op een surfplank, met een peddel waarmee je jezelf vooruit beweegt door het water). Voor die excursies komen elke dag tientallen bezoekers zich melden bij de balie, hostelgasten maar ook dagjesmensen. Goeie business, concluderen we al snel.

De volgende dag huren we twee scooters. We hebben beiden nog nooit op zo'n ding gereden, dus toegegeven: dat vinden we in eerste instantie best even spannend. Gelukkig komen we er al snel achter dat de scooters – het zijn automaatjes – heel makkelijk te besturen wijn, dus zoeven we met kekke helmpjes op naar een tarsier sanctuary. Tarsiers zijn de kleinste aapjes ter wereld, zo groot als je vuist, met enorme ogen en grappige handjes. In het Nederlands noemen we ze ook wel spookdiertjes. De aapjes kunnen alleen in buitenreservaten wonen, want ze zijn niet meer in staat om compleet in het wild te leven, maar als men ze opsluit staan ze erom bekend zelfmoord te plegen. Beetje luguber wel. Gelukkig biedt dit sanctuary de ideale woonplek voor een aantal tarsiers. We lopen een rondje en spotten verschillende slapende aapjes (het zijn nachtdieren) waarvan één zelfs eventjes ontwaakt en ons met zijn grote kijkers aanstaart. Onze harten smelten stantepede.

We springen weer op onze scooters en rijden verder, naar de Chocolate Hills. Een van de dingen waar het eiland Bohol om bekend staat: een heleboel glooiende heuvels van kalksteen, waarop de begroeiing in het droogseizoen bruin kleurt. Van een afstand lijken de heuvels dan van chocola te zijn, vandaar de bijnaam. Helaas zijn ze dat in werkelijkheid niet en kun je er je tandjes dus niet zomaar in zetten. We beklimmen een trap naar een uitzichtpunt waar we, met nog zo'n 50 luidruchtige Koreanen, Chinezen en Instagrammende millenials, een prachtig uitzicht hebben over de heuvels en mooie foto's maken.

De dag erna volgt opnieuw een primeurtje: we besluiten en SUP-tour te boeken. De tour begint om half 7 's avonds, in het donker, en duurt een ruime twee uur. Als het goed is, wordt gezegd, kunnen we aan de rivieroevers vuurvliegjes zien vliegen. In een groep van ongeveer 15 mensen worden we naar de oever geleid waar een opstapplaats is gemaakt, een steiger van bamboe. Daar krijgen we een korte instructie, een zwemvest (dat we met tegenzin aantrekken, die dingen maken het waterleven alleen maar onhandig) en een peddel. Een voor een stappen we vervolgens op een SUP-board. Ongeveer vijf mensen gaan ons voor, die stuk voor stuk op het board stappen en de rivier op glijden alsof ze het elke dag doen. Als Bente aan de beurt is lijkt het vijf seconden lang ook zo soepel te gaan, tot ze haar evenwicht verliest en als een orka het water in dondert. De instructeurs staan op het punt de rivier in te duiken om haar te redden, maar Veerle houdt ze (schaterend) tegen en zegt dat haar gracieuze zus wél erg goed is in zwemmen. Bente worstelt zich terug op haar board en Veerle stapt op het hare. We besluiten vanaf dat moment allebei op onze knieën op het board te blijven zitten en in die houding te peddelen. Gelukkig doorstaan we de twee uur die volgen zonder verdere valpartijen en spotten we inderdaad een heleboel vuurvliegjes. Wat een magisch zicht!

Onze laatste drie nachten op Bohol spenderen we in een hostel bij Alona Beach, die gaan we nu tegemoet. Daarna stappen we voor de 12e keer (!) deze reis het vliegtuig in en vliegen we naar Palawan, in het westen van de Filipijnen.

[keesdp]

TEVEEL DETAILS Dat we vanaf nu naar campings gaan heeft weer een ander voordeel. Met de huidige dieselprijzen kost een dagje rijden net zoveel als een overnachting op een camping of camperparkeerplek met stroom. Toch is het reizen eigenlijk het doel van onze vakantie. Steeds weer nieuwe steden ontdekken en het idee hebben dat we alleen op de wereld zijn blijft leuk. We staan op een camperplek met stroom in Zuid Frankrijk bij een bedrijf dat campers verkoopt, repareerd en onderdelen levert. Een landje achter het bedrijf in een industriegebied ala Kerkentuinen is ingericht voor 10 campers. Iedere plek heeft zijn eigen nepgrasveldje, stopcontact en bielzen afscheiding. We delen het veld met twee ter reparatie aangeboden campers zonder bewoners. Er is een afvalbak, een put voor vuil water, een kraan met drinkwater en een kraan om je wc te spoelen. Dat is het. Voor €10 per nacht mag je hier staan. We draaien de luifel uit, halen de fietsen van het rack, halen de ligstoelen en tafel tevoorschijn en installeren ons op ons nepgrasveld van 3 bij 4 meter. We gaan zo fietsen naar het meer, eerst even zitten. Yvonne moet naar de wc. Deze is hier niet, maar ze zegt ik vraag het wel bij het bedrijf of ik daar mag. Als ze de loods binnengaat is het even zoeken naar iets dat op een wc lijkt. Een grote man met kort haar vraagt of hij haar kan helpen. Ja wij hebben zelf geen goede wc in onze camper die hier achter het bedrijf staat, hebben jullie die wel? Wat voor één heb je dan? vraagt hij. Ja het is niet meer dan een emmer met deksel, uh hoe zeg je dat in het frans. Laat hem dan maar even zien zegt de man en samen komen ze op mij aflopen als ik in mijn ligstoel op het nepgrasveld op mijn telefoon zit te kijken. Bonjour zeg ik en kijk Yvonne vragend aan. Kan jij hem onze wc laten zien, ik kan het niet uitleggen. Ik snap het niet en laat de man het emmertje met deksel zien. Yvonne zegt tegen de man nou dat dus. Ja maar zo één heb ik niet op voorraad zegt de man. Ze wil alleen naar de wc zeg ik tegen de man. Oh, dans le magazin, vien wenkt hij Yvonne en wijst hij haar de weg door de krochten van het bedrijf naar de wc.

Na een paar campings in het zuidwesten van Frankrijk gaan we naar Spanje. Bij een groot winkelcentrum waar we wel een uur in de koele lucht zorgvuldig inkopen doen, omdat we waarschijnlijk deze reis naar het zuiden het moeten stellen met een koelkast die snachts niet aanstaat, komen we erachter dat het vuiltje in de brander er waarschijnlijk is uitgeschud, want hij doet het ineens weer prima op gas. Ik test het nog een paar keer en hij brand als een zonnetje. De staatsloterij geeft mij een pushbericht dat ik de trekking van 1 juli kan checken en jahoor €25 bijgeschreven op mijn rekening. Met een big smile on my face passeren we de grens met Spanje.

[tommygegory]

https://www.petitesuisse.be/camping-met-zwembad-ardennen

Bent u op zoek naar een camping met zwembad in de Ardennen? Petite Suisse bevindt zich in het hart van dit geliefde gebied, in de plaats Dochamps. Op onze camping met buitenzwembad in de Ardennen is het openluchtbad verdeeld in drie delen. Er is een diep bad, een kinderbad met glijbaan en een peuterbad. Rondom staan ligstoelen zodat u kunt relaxen in het zonnetje. Tevens is het buitenzwembad verwarmd.

[luxetenthuren]

Italiaanse Camping Nederlandse eigenaar

Nederlandse Eigenaren Camping Le Marche

Op zoek naar een Italiaanse Camping Nederlandse eigenaar? Als je liever gaat kamperen met een Nederlandse eigenaar of Nederlandse beheerder, kunnen er verschillende redenen zijn. Misschien speelde de taalbarrière een rol. Of je gewoon een beetje thuis voelen in het buitenland. De reden kan ook zijn dat u op deze campings vaak andere Nederlandse stellen en Nederlandse gezinnen tegenkomt, met wie u en uw kinderen gemakkelijk contact kunnen maken.

Italiaanse Camping Nederlandse eigenaar

Als je liever gaat kamperen bij een Nederlandse eigenaar of Nederlandse beheerder dan is het vaak een bewuste keuze. Logische misschien als je de Italiaanse taal niet beheers! Daarnaast maak je makkelijk contact met andere Nederlandse kampeerders en zal het inchecken ook soepel gaan. Verder is het voor de kinderen geen drempel meer om contact te maken om vakantie vriendjes te maken. Kortom een goed keuze. Kleine Italiaanse charme campings Campings met Nederlandse eigenaren of beheerders runnen vaak kleine charme campings. Voor Nederlanders die een kleine camping beheren is het een ideaal geweest om te verhuizen naar Italië. Ze hebben hun spaarcenten gestoken in een vakantie project om er een droom camping van te maken. De persoonlijke benadering zal je dan ook ervaren in het ontvangst en verloop van je verblijf. Italië heeft veel van dit soort camping. Nederlands met een ideaal vindt je in overal in Italië. Kleine campings, minicampings of Agriturismo vind je met name in de toeristische plaatsen zoals de Adriatische kust, Marche, Umbrië en Toscane.

Boek je een Italiaanse Camping

Camping le marche Nederlandse eigenaren ik vertrek In de La Marche vindt je Campings op het Italiaanse platteland bloeiende steden. Maar ook uitgestrekte stranden en natuurlijk kamperen bij Nederlandse eigenaren op een familiecamping in de Le Marche. Aangezien je dat kan ervaren op Camping Podere Sei Poorte. Vanuit de luxe Safaritenten kun je het heuvellandschap van Le Marche mooi bekijken. Zo kun je geweldige panorama foto's maken. Kamperen bij Nederlanders in Marche

Op camping Podere Sei Poorte heb je een grote camping waar je genoeg ruimte hebt om alles te doen. Op elke camping heb je elektriciteit, water en barbecue faciliteiten. Jongeren kunnen hun energie ontladen met basketbal- of een potje tafeltennis. Hoewel je het plattelandsleven beleven door een potje jeu de boules te spelen in de steegjes van de camping. Zwemmen op de Camping Als ouder geniet je van de zon op de ligstoelen bij het zwembad. De jongste kinderen kun je zodoende dansen en spelen bij het animatieprogramma. Maak zo snel vriendjes en vriendinnetjes op de camping. Lekker eten op de Camping Le Marche Wil je 's avonds niet koken, bezoek dan gerust het restaurant van de camping. Ik raad je echt aan om dit te doen omdat ze hier heerlijke typisch Italiaanse gerechten maken. Activiteiten Camping Italië Nederlandse eigenaar Het landschap en de omgeving van de camping zijn ideaal om te wandelen of te fietsen. De eigenaar van de camping helpt je graag met het kiezen van een goede route, dus vraag gerust om hulp. Ook Nederlandse eigenaren organiseren zelf trips, bijvoorbeeld naar Il Conventino. Bezoek deze trip met een rondleiding door de wijnvelden, waar wijn en olijfolie wordt geproduceerd. Boven alles is het wijn proeven een vast onderdeel van dit leuke bezoek. Le Marche Nederlandse Eigenaren ik vertrek Leuke uitstapjes in de omgeving zijn dan ook het bezoeken van de streek markten. Zelfs als je met kinderen op vakantie bent, kunt je ook rondkijken op de markten Pesaro en Fano. Vervolgens hoor je de marktkooplui brullen om hun handel aan de man te krijgen. Met de bedoeling om hun groenten en fruit in de buurt te verkopen. Camping Podere Sei Poorte in Italie

Kleine familiecamping 8 km van zee Restaurant met terras en uitzicht Zwembad met apart kinderbad Veel uitstapjes in de omgeving 1.434 km vanaf Utrecht   Italië: Camping Tenuta delle Ripalte

Exclusief landgoed Eigen baaien en stranden Eigen wijngaard met wijnhuis Sportieve activiteiten Strandvakantie 1.476 km vanaf Utrecht     bij een Nederlandse Eigenaren Read the full article

[brievenuitinnsbruck]

05–11

Eerste week zit er bijna op.

Gisteren heel de dag geopereerd: TLIF L2L3, L3L4 en L5S1 en verbinden tot één fusie van L2S1. Indicatie was niet helemaal duidelijk.

Ik opereerde met een Tsjechische chirurg. Wat aan de norse kant maar vriendelijk. Hij woont ook in Völs. Hij vindt de levenskwaliteit in Innsbruck zeer hoog en lijkt tevreden met zijn leven.

Hij was enkele weken geleden op camping (caravan) vakantie aan het Garda-meer en was laaiend enthousiast over Italië, de omgeving, de hamburgers op de camping,…

Hij is niet ingeënt. Toen de verpleging hem vroeg waarom, antwoordde hij het episch antwoord (met half ingeslikte woorden): “Laten we eerste even zien wat het geeft.” Daarna maakte hij wel een goed punt: “in het begin sprak iedereen van even te willen wachten, pas toen het hun echt werd voorgelegd, liet iedereen zich zomaar (zonder nadenken) inspuiten…”

Iedereen gebruikt natuurlijk zijn eigen argumenten.

Het materiaal is van Johnson-Johnson. Ze gebruiken geen Medtronic meer. Er is geen vertegenwoordiger aanwezig, alles gebeurt door (perfect opgeleide) verpleging.

Daarna zag ik nog een Russiche kok op de raadpleging met cervicobrachialgie. Conservatief beleid, zeer dankbare man.

06–11

First free weekend in Innsbruck.

Het Freizeitticket geeft je toegang tot alle zwembaden, perfect voor de post-surgery days. Het water is goed warm. De Oostenrijkers lijken op bepaalde vlakken een beetje op de Duitsers en dat zie je in hun zwembaden: alles zwembaden hebben een sauna, er hangt een soort ‘Turks-bad-sfeertje’ en naast het gewone zwembad liggen er ligstoelen waar ze hun “Tiroler Tageszeitung” aan het lezen zijn.

Het Rode Kruis werkt hier sterk samen met “Bergrettung Tirol” in het organiseren van cursussen die mensen moeten voorbereiden op wat er allemaal kan fout lopen in de bergen. De cursus werd gegeven voor 2 vrijwilligers die al jaren meewerken in de bergen. De cursus zelf was (medisch gezien) zeer basic natuurlijk maar toch een aantal interessante feitjes:

Ongelofelijk hoe veelzijdig het warmtedeken is. Het kost €2 en weegt niets en eigenlijk zou je het dus best gewoon altijd bijhebben. Ge moet er blijkbaar vanuit gaan dat iedereen in de bergen onderkoelt is, altijd. Het deken reflecteert de hitte en is niet isolerend. Dat betekent dat het gewoon rondom iemand wikkelen (zoals in de films) weinig zal bijdragen. Je steekt het best onder iemand zijn jas, brengt het tussen de benen naar voor en steekt het vooraan in de riem. Daarna bindt je het nog rond het hoofd. Het zit dus onder de jas maar boven eerste kledingslaag.

Daanaast geeft dit warmtedeken ook UV bescherming: een stuk afscheuren (het is doorzichtbaar) kan dus goed werken als zonnebril (bv. op gletsjers).

Daarnaast is het warmtedeken zeer sterk en kan het gebruikt worden om iemand te transportieren al zittend (als je met 2 hulpverleners bent)/liggend (als je met 4 bent).

Blijkbaar zou er veel vordering gemaakt zijn door militaire evoluties. Men realiseerde zich op bepaald moment in het Amerikaanse leger dat er, ondanks alle technologische vooruitgang) nog steeds zeer veel mensen overleden door simpele ziektes/blessures en blijkbaar voor bloedingen. Dit zou in het Amerikaanse leger een evolutie in gang hebben gezet wat geleid heeft tot een concept van “Tactical alpine medicine” dat nu ook in de Alpen gebruikt wordt. Men laat dan even de klassieke Amerikaanse termen vallen “Load and go” en “Stay and play”.

Een ander soort verband is een producten van de Israeli (IDF): een multi-inzetbaar verband dat zowel als ondersteuning voor gebroken armen kan dienen als druk kan zetten op bloedende wonden.

Er is blijkbaar veel concurrentie tussen de verschillende helikopter-teams. Enerzijds omdat het een goede bron van inkomsten is (€90/minuut), anderzijds omdat de piloten aan hun aantal vlieguren moeten geraken. Interessant was dat de prijs nogal kan verschillen afhankelijk van wat je voor hebt: heb je echt een ongeval/medisch probleem en moet je de “Bergrettung” bellen, dan krijg je altijd een rekening. Echter, zit je gewoon vast en moet je de politie bellen (die ook een helikopter hebben, een “Libelle”). Dan zou het kunnen dat je niet moet betalen (als zij beoordelen dat je er niets aan kon doen).

De meeste mensen die redding nodig hebben zijn mensen die overvallen worden door het vallen van de nacht. Daarnaast ook veel mensen die hun timing verkeerd inschatten en te laat aankomen aan de lift terug naar beneden. Interessant en herkenbaar is dat blijkbaar zeer veel mensen moeite hebben met het terugkeren op hun stappen en daardoor veel langer doorgaan dan dat ze eigenlijk zouden mogen doen…

Lawines zijn natuurlijk hottopic in de winter. Er zijn heel wat opleidingen en goede website. Interessant: de typische persoon die in een lawine terechtkomt is: 30-jarige, blanke man met veel ervaring op zijn favoriete tour. Om maar te zeggen hoe ‘hot’ lawines hier zijn: ze organiseren hier ook evenementen rond lawines.

Belangerijk als je het noodnummer belt (of je nu belt naar 112 (noodhulp) of 140 (bergdienst), je komt altijd bij dezelfde telefoniste terecht), is je locatie. Android telefoons geven dit automatisch door, Iphone geeft deze info niet vrij. Je coördinaten kan je via google maps bepalen maar ze raden eigenlijk aan om volgende app te downloaden: SOS EU ALP

De mannen van Bergrettung bestaan allemaal uit vrijwilligers. Ze hebben geen vaste wachtdiensten maar werken met een app waarbij er continue de mogelijkheid bestaat dat ze een melding krijgen. Dan kan je dus beslissen of je beschikbaar bent om te gaan helpen. Beetje rusteloos concept maar m’n gids leek er gerust in.

Daags nadien trok ik naar de Betterwurf Hütte. Eerst met de velo naar Absam, het dorpje dat vlakbij het Karwendel National Park ligt. Je fietst door een stuk van het dal waar er nog volop groenten worden geteeld.

Daar stap je direct de natuur in. De eerste 2km zijn gewoon een stijl weg maar daarna trek je stijl de bergen in via kleine padjes.

Mijn plan was om een volledige toer te doen maar door al een dik pak sneeuw (vanaf 1800m) vorderde ik veel trager als gepland. Ik kon na 3h de hut bereiken maar toen ik daarna de laatste 14km wou aanvatten, moest ik na 500m omkeren omdat ik merkte dat ik gewoon te traag vorderde om de hele toer te kunnen uitdoen. Ik vroeg de wandelaars die ik daarna tegenkwam nog om hun mening, ze dachten ook dat ik beter omkeerde.

Ondanks dat omkeren op je stappen, heel onwennig aanvoelde, was het eigenlijk best rustgevend te weten dat ik de veiligste optie had gekozen.

Bij het afdalen kwam ik nog mensen tegen. Toen ik hun vroeg of ze op dit uur nog naar de hut gingen gaan, antwoordden ze zeer rustig: “nee, ik wil gewoon even ontspannen en stap nog een half uur naar boven. Daarna daal ik gewoon terug af.” Concept doet wat denken aan het zondagsrondje van de Vlaming op zijn koersvelo.

Net op tijd terug thuis voor een grote pot French Press en het EK veldrijden.

‘S avonds lauw Asian food met fortune cookie:

See all (41)

[kulabata]

Pamoja

We zijn dus van accommodatie gewisseld, en we slapen nu in een hostel. Met vier mannen liggen we in een klein rieten hutje te zweten. Het heeft iets van die stoommandjes uit de Aziatische keuken, en wij zijn de dumplings. Het idee van de wissel was voornamelijk om ook wat andere mensen te kunnen ontmoeten, wat in een hostel wat makkelijker gaat dan temidden van de evolutieleerontkennende, COVID-onttrekkende Duitsers in de vorige accommodatie. Naast de verdwaalde Texelaar en een Oekraïner genaamd Pablo, hebben we echter relatief weinig aanspraak, tot zich opeens op een avond spontaan een clubje vormt. Naast onze eigen groep, met de aankomst van Nathans vrienden Olivier en Constant inmiddels tot zes man gegroeid, sluiten zich drie rondreizende Duitse vriendinnen met een door hen opgepikte vierde Duitse, en twee Amerikaanse brandweermannen aan. Het blijkt een gouden combinatie.

Het gros blijkt samen in de dorm room te slapen, en de beschuldigingen over en weer van wie het hardst snurkt, zijn niet van de lucht. Als wij al moeilijk slapen in ons stoommandje, dan moet het in de dorm met vijftien andere bedden helemaal een uitdaging zijn (Olivier en Constant zijn al uitgeweken naar een andere slaapplaats iets noordelijker). Met tien tot twaalf man zittend aan een picknickbank bedoeld voor maximaal zes, komen naast alle biertjes ook de kaartspelletjes op tafel. Wanneer we als hele groep met de handen als grote hoorn boven het hoofd in het spel Taco Cat Goat Cheese Pizza een narwal nadoen, met daarbij behorend imaginair geluid (wat voor geluid maakt een narwal??), trekken we geloof ik nogal wat bekijks uit de rest van de bar, maar dat gaat grotendeels aan ons voorbij. De Duitsers en Amerikanen met hun zware accenten laten zich goed persifleren, en de Nederlanders nemen die taak graag op zich. De uren vliegen voorbij en nadat opeens de bar gaat sluiten, overbruggen we de 60 meter naar het strand. Er zijn officieel geen feestjes, maar in een van de strandtenten staat een groep Afrikanen met zelf meegebrachte radio Afro beats te spelen, welke tamelijk vals worden ingezongen door een geïntoxiceerde, wild dansende Française in het midden van de cirkel. Het is goed genoeg om het feestje door te zetten, en hoewel er langzaam maar zeker mensen naar bed gaan, zit de meerderheid diep in de nacht nog in een kring op het strand onder de sterrenhemel. Ik blijk niet de enige dierenliefhebber, en zo verzamelen we binnen redelijk korte tijd ook nog een gevolg van drie zwerfhonden. De mijne heet Donnie, kort voor Donald, omdat hij wit en oranje is (zoals een voormalige president van de V.S.).

Rond een uur of drie vind ik het mooi geweest, en loop met het Duitse trio een stukje terug naar het noorden naar ons hostel. Met even later ook de inlandse wind in de rug bevind ik mij plots in de liedtekst van Gregory Alan Isakov: “Well its 3 a.m. again, like it always seems to be / Drivin' northbound, drivin' homeward, drivin' wind is drivin' me.” De honden lopen met ons mee. Aan de bar van het hostel is de drank opgeborgen, maar zoals bijna alle horeca hier blijven de bar, de ligstoelen en alle tafels gewoon toegankelijk. Niemand doet ook moeilijk als je daar nog even met je zelf meegebrachte consumptie gaat zitten. De honden vallen aan onze voeten in slaap, en stiekem kruipt de tijd nog een aardig stukje door. Het is na vieren als ik mij hardop voorneem om niet vroeg op te gaan om te gaan snorkelen, maar lekker uit te slapen. Dat valt echter niet goed bij een van de Duitse dames: als ik het bij de prijs inbegrepen ontbijt niet ga opeten, kan ik dan in ieder geval even uit bed komen en bestellen? Dan eet zij het wel op. Deze slanke dame moet in bezit zijn van een indrukwekkende eetlust, want het hier geserveerde ontbijt is bepaald niet karig. Vooruit, ik zeg toe. Hoe kan ik na zo’n avond nou weigeren?

[annekevaessen]

Zimbabwe deel 6

Op zoek naar een hotel. De volgende uitdaging. Het was inmiddels half drie en we hadden nog precies vijf dollar. Om drie uur zouden alle essentiële zaken hun deuren sluiten en er was geen internetverbinding waarmee ik onszelf geld zou kunnen toe sturen. Buitenlandse passen werken in Zimbabwe sinds 2016 al niet meer. Waar zouden we een slaapplek vinden waar we met alle geluk de volgende dag zouden kunnen betalen? Uiteindelijk lukte het met een foto van een creditcard uit Nederland. We lieten ons vallen op de bedden. Wat was er sinds vanochtend allemaal gebeurd? Wat een dag. Vanaf de vierde etage keken we uit over Harare, terwijl de hemel langzaam verkleurde van lichtroze, naar paars naar nachtblauw. We hadden ergens boven Somalië moeten vliegen. Later terug reizen betekende ook dat onze dure covidresulaten niet meer geldig waren. Dus de volgende ochtend reden we met een jongeman eerst langs de Western Union voor cash en daarna door een teststraat. Wat boodschappen en terug naar het hotel. Voor het eerst sinds onze aankomst ruim drie weken geleden hadden we toegang tot een bar. En tot een ober die bracht, bier voor Felix, wijn voor mij, ijs voor de kinderen. En dat alles aan de rand van een zwembad! Voor het eerst voelde het als vakantie. Felix ontdekte dat er nog een neef van hem in Harare woonde, en dat die neef zelfs een auto had, en de volgende ochtend (zou dit dan echt de laatste ochtend zijn?) reden we met hem langs het laboratorium voor onze uitslagen. Gelukkig, nog steeds negatief. Vier uur voor de vlucht nogmaals door de teststraat voor die zo belangrijke sneltest, ook negatief. Richting het vliegveld. Ik durfde er niet meer op te vertrouwen dat we vandaag dan wel zouden vliegen. Maar alles liep voorspoedig en nadat onze papieren drie keer waren nagekeken zaten we bij de gate. Weer via Lusaka, dit maal zonder vertraging, naar Dubai. Het was er nacht toen we landden, en nog voor we de mogelijkheid kregen ons te bedenken wat we de volgende zeven uur zouden gaan doen, werden we al tegengehouden door personeel met bordjes: 'Amsterdam'. "Are you going to Amsterdam? Passengers for Amsterdam?" Na rondvraag bleek dat we ons vier uur voor vertrek zouden moeten melden bij een gate voor nóg een sneltest. Ik snapte het niet. Waar was die sneltest in Harare dan voor nodig geweest? Het personeel had geen interesse in de test uit Harare, voor iedere vlucht vanuit Dubai naar Amsterdam moest op het vliegveld getest worden. We zochten een paar ligstoelen in de buurt van de betreffende gate op en rond vijf uur in de ochtend vormde er zich inderdaad een klein groepje passagiers die naar Amsterdam moesten. We kregen allemaal een formulier waarop we onze gegevens moesten invullen, maar de uitslag stond er al: negatief. We gingen zitten en verwachtten weer een naaldenprikje in onze vinger, maar in plaats daarvan draaide een wattenstaafje twee hele korte seconden in onze neus. Een kwartier later konden we ons nu gestempelde formulier ophalen. Ik wist niet wat ik van dit alles moest denken, maar de afgelopen dagen was er zoveel gebeurd dat we nu alles gewoon maar ondergingen, als we maar thuis zouden komen. En dat kwamen we. Met de meest stille, lege vlucht die ik ooit heb meegemaakt arriveerden we op Schiphol waar gelukkig al onze negatieve testen zonder problemen geaccepteerd werden. Binnen een uur na het landen van het vliegtuig waren we door de paspoortcontrole, hadden we onze koffers en zaten we al in de trein, en nog eens twee uur later thuis aan tafel.

Inmiddels, alweer bijna een maand in Nederland, is het moeilijk voor te stellen dat 2021 voor ons begon in Zimbabwe. Hoewel reizen in deze tijd logischerwijs met uitdagingen komt en een reis naar Zimbabwe altijd anders verloopt dan verwacht, werden we deze keer wel heel vaak verrast. Maar ondanks alles is het bijzonder dat we hebben kunnen gaan. Ik weet niet hoe onze staat van zijn nu zou zijn als we ons nog steeds iedere dag zouden moeten afvragen wanneer we onze familie en vrienden weer kunnen zien.

Maita basa.

[craigmajors]

https://www.petitesuisse.be/camping-ardennen-met-zwembad

Bent u op zoek naar een camping met zwembad in de Ardennen? Petite Suisse bevindt zich in het hart van dit geliefde gebied, in de plaats Dochamps. Op onze camping in de Ardennen met zwembad is het openluchtbad verdeeld in drie delen. Er is een diep bad, een kinderbad met glijbaan en een peuterbad met glijbaantje. Rondom staan ligstoelen zodat u kunt relaxen in het zonnetje. Tevens is het buitenzwembad verwarmd. Dit zorgt voor een aangename temperatuur maar biedt nog steeds de welkome verkoeling. Bij Petite Suisse kunt u kamperen op ruime kampeerplaatsen of een comfortabel huisje huren. Vanaf uw kampeerplaats of vanuit uw vakantiehuis kunt u prachtig uitkijken op het dal. Met wie bezoekt u onze camping in de Ardennen met zwembad?

Bij camping Petite Suisse heeft u de keuze uit een ruime kampeerplaats met uitstekende voorzieningen of een comfortabel vakantiehuis voor 2 tot 6 personen. Wilt u met een groter gezelschap komen? Dan is onze groepsaccommodatie voor 12 personen ideaal. Voor het kamperen kunt u kiezen uit drie typen kampeerplaatsen. Hier beschikt u, afhankelijk van het type, over een eigen of gedeeld watertappunt, 10 ampère stroomvoorziening, kabel TV aansluiting en/of eigen waterafvoer. Wilt u graag het kampeergevoel behouden, maar beschikt u niet over uw eigen tent of caravan? Dan bieden de bungalowtenten, stacaravans en chalets uitkomst.

Het buitenzwembad op Petite Suisse in het kort:

- Het openluchtzwembad is verwarmd en bestaat uit drie delen. - Het grote bad is 1.40 meter diep en in het kinderbad én peuterbad staat een glijbaan. - Bij het zwembad is een ligweide en staan ligstoelen om op te relaxen.

Meer weten? Ga naar www.petitesuisse.be.

[doldriest]

De voetstappen van Al Capone

De voetstappen van Al Capone

Deze post maakt deel uit van een serie over mijn vakantie in Cuba, alweer vijf jaar geleden. Klik hier voor alle verhalen.

—

vrijdag 31 juli 2015

Vanaf het balkon van ons appartement kijk ik uit over de tuin van Melia Hotel Varadero, het eindpunt van onze reis door Cuba. De zon strijkt over zwembaden en palmbomen, een vijver, ligstoelen. Muzikale klanken van de dinerband op het dakterras.…

[sammyraeymaekers]

Trein

Ik hap naar stilte, naar gewichtloosheid. De meubels en voorwerpen in de kamer voelen als ballast. Wie veranderde de sloten van de deurtjes naar die onbekommerde jeugdherinneringen? Naar dat universum vol sentiment en verlangen, waarin het leven behapbaar leek en het verleden verteerbaar. Wie stal de laarzen waarmee wij mijlen verzetten in de woestenij van onontgonnen ambitie en onschuld?

Ik moet de deur uit. Vreemde stad. Bevreemdende stad. Schlagermuziek en pompende beats op de achtergrond. De symfonie van de stad prikkelt de zintuigen, branderig, als warm water op een zongebrande huid. Gekeuvel verwordt geschreeuw, voetstappen de wilde vlucht van een troep olifanten. Mens en omgeving walsen elkaar plat, wat een onherbergzame omgeving voor al die kostbare plaatjes op de gevoelige pelicule van onze levens. Ik duik een rustigere volkswijk in en aanschouw de stad als de fluwelen voering in een ruwe buitenbekleding, teruggeplooid op haar menselijke kant. Stad ademt dorp en zweet uit haar poriën mens-zijn. Ik plof neer op een tijdelijk terrasje opgetrokken uit schragen en klapstoelen en laat haar tot mij doordringen. Ik denk aan de geheimen die je me toevertrouwde, onomfloerst, als een onpersoonlijk deuntje dat je van buiten leerde. Pijnlijke ervaringen pijnloos verhaald. Er trekt een majorettenstoet voorbij, jongleerstokjes, xylofoon en grote trom beroerd met dezelfde gevoelloosheid uit jouw relaas. Ik liep jou tegen het lijf en kwam misschien mezelf tegen. Dat lijf van jou, ei zo na perfect als het verdriet en de pijn die het huisvest. Mondvol melkwitte bijters. Een sprookjeskasteel waarin wondere dromen wonen en wrang verleden naar de kerkers werd verwezen, opgetrokken uit grove muren waarop pleisterwerk zekerheden niet verder laat afbrokkelen en dromen niet verder laat afbladeren.

Aan het metroperron, op weg naar het station, werpt een paar mystieke kijkers haar ankers uit in mijn oogkassen. De ruimte tussen het meisje aan de overkant en mij lijkt vacuüm te trekken. Met een plagerige glimlach hevelen we een sprankeltje hunkering over. Dit zijn wij, op zoek naar een identiteit, zoekende wezens, verwonderd door die onverwachte energie die haar blik de mijne deed vangen. Het geraas van de aanstormende metro dynamiteert het momentum.

Ik tuur door de ramen van de wagon. Wolkenplukjes als vlokken suikerspin uitgestreken over de hemel, hangen daar maar te hangen en vormen aan te nemen. Konijntje. Nog een konijn. Mickey Mouse. Een dino. Ik vergaap me aan die bonte verzameling creaturen uit de dierentuin der verbeelding terwijl inheems loof als een dikke langgerekte korst de geparceleerde graanvelden en weiden omzoomt. Het uitgestrekte lappendeken van weiden, symmetrische dreven en knipjes bewoning heeft iets weg van een trampolinezeil waarop mijn gedachten rondstuiteren. Zomergewassen ontkiemen terwijl elders braakgrond zijn slag afwacht. Dorpjes lijken ingeslapen, hun bewoners weggezakt in ligstoelen, verzuipend in eenzaamheid, omringd door curiosa en snuisterijtjes uit een glorieus en nijver verleden. Of turend in de glazen ogen van medetooghangers, koetjes en kalfjes verhalend in de dorpskroeg. Hier gaat de tijd niet voorbij omdat niemand hem najaagt. De avondschemering werpt een parelmoeren filter over de zon en reduceert hem tot een scherp afgelijnde oranjegele vuurbol. In de trein weerklinken vrolijke nostalgische refreintjes uit een vervlogen tijdperk. Ik denk aan de afstand die we de voorbije dagen afgemaald hebben en aan de drijfveer die ons de hele tijd vooruit stuwde. Wat verbindt mensen en doet ons verlangen naar elkaar? De zon verkleurt langzaam tot een fluorescerende oranjeroze knikker, een kleurrijke perforatie in de hemel. Hij vervaagt, wordt almaar kleiner en zakt weg achter de horizon. Eindgeneriek van deze dag.

[jaredsohs897-blog]

" 10 situaties wanneer u het moet weten Hydraulische Behandelstoel"

Essentiële Stukken van de Behandeling Stoelen

Leven Na De Behandeling Stoelen

Als de arts beperkingen oplegt om te voorkomen dat iemand tijdens de slaap valt of om te voorkomen dat een geesteszieke persoon afdwaalt, kunnen fauteuils met ingebouwde riemen worden gebruikt. Ligstoelen voor positionele verzorging kunnen comfortabel genoeg zijn voor een goede nachtrust, manoeuvreerbaar voor zorgverleners, stevig en langdurig, en kunnen elk decor aanvullen. Ze hebben een voetverhogingsfunctie.

Met Behulp Van Behandeling Stoelen

Meestal kun je tussen behandelingen verwachten te werken en te rijden. Behandeling voor depressie omvat het leveren van herhaalde magnetische pulsen, daarom wordt het herhaaldelijk TMS of rTMS genoemd. behandelstoelshop.nl/elektrische-behandelstoel/ Periodieke behandeling bleek zowel stress als angst te verminderen als gevolg van chronische pijn. Voordat het begint, moet uw arts de beste plaats bepalen om de magneten op uw hoofd te plaatsen en de beste dosis magnetische energie voor u. Traditioneel werden massagebehandelingen op de vloer uitgevoerd, waarbij de patiënt op de grond moet slapen. Mensen die periodieke massagebehandelingen ondergaan, kunnen helpen om hun stress en angst te verminderen.

Het Kiezen Van De Behandeling Stoelen Is Eenvoudig

Stijlen en gebruik verschillen afhankelijk van welke functies en bijlagen zijn toegevoegd. Dankzij de ergonomische functies kunnen mensen genieten van activiteiten terwijl ze zitten en langer comfortabel blijven. Met functies zoals SDT (Service Data Tool) kunt u statusgegevens exporteren en preventief onderhoud uitvoeren.

De Verborgen Parel van de Behandeling Stoelen

Als u een tafel nodig heeft die faciliteiten zoals opslag kan bieden, zijn de cabine-behandeltafels ook in verschillende uitvoeringen verkrijgbaar. Het bekendste merk dat niet alleen houten maar ook vele andere massagetafels biedt, is Armedica. Men kan ook terecht voor tafels die speciaal zijn ontworpen voor massage. Behandelingstafels worden voor veel andere doeleinden gebruikt, behalve het aanbieden van massages. De behandeltafel wordt aangeboden met verschillende variaties, van eenvoudige tabellen tot multifunctionele tabellen in verschillende grootten en kleuren. De tafels zijn gemaakt van hoogwaardig esdoornhout met sterke poten en heavy-duty vinyl met bacteriebescherming. Houten behandeltafels worden gebruikt door bijna elke therapeut en arts, omdat ze voor hen en de patiënten ook veel meer comfort en flexibiliteit bieden.