#inbeelden

[tistje]

'Hoe moet het verder?' ... autisme en moeilijke vragen

Foto van Guilherme Stecanella op Unsplash Vroeg of laat, op een bepaald moment, komt de vraag hoe het verder moet. Ik vind dat een moeilijke vraag. Ik benijd mensen die daar meteen een antwoord op hebben, van ‘ik weet het niet’ tot ‘zo vind ik dat het verder moet’. Ik benijd ook mensen die meteen om meer informatie vragen met ‘hoe bedoel je?’, of die in geen tijd een pasklaar uitgebreid en…

[deinendezee]

Ik moet je laten gaan, onze connectie is niet gezond en doet me alleen maar meer pijn. Om jou blijven geven is als mijn eigen graf graven. Ik ga nog een tijd om je blijven geven, maar de tijd zal het wel doen slijten. Je bent een mooi persoon en ik ben er zeker van dat je goed bent (van inborst), maar je bent jammer genoeg niet goed voor mij. Ik moet luisteren naar de mensen rondom mij en naar mijn eigen verstand. mezelf beschermen. Misschien zijn we zelfs te gelijkaardig en beïnvloeden we elkaar negatief door elkaars gedachten te versterken. Ik hoop dat je inziet wat je waard bent. En ik moet voor mezelf hopen dat ik dat ook inzie. Kan enkel als ik je loslaat. Ik verdien meer dan me totaal geen prioriteit voelen. Ik verdien meer dan smeken om jouw aandacht. Ik verdien meer dan altijd het eerste bericht te moeten sturen. Ik moet gaan voor mensen die ook voor mij kiezen. En zolang ik die ongezonde hechting niet doorknip ga ik blijven lijden en afzien en ga ik eronderdoor gaan. Het is alsof ik me ergens ben gaan vereenzelvigen met jou en telkens als je jezelf pijn doet voel ik dat ook. Ik moet leren genoeg afstand te houden van anderen zodat ik mezelf niet compleet verlies. Ik verlies mijn eigen interesses en passies uit het oog. Hoe stop ik met mensen te idealiseren en dingen in mijn hoofd op te bouwen die niet echt zijn? Ik schaam me dat ik me zo laat meeslepen. Waarom kan ik zelf nooit met mensen breken, ik wil blijven kansen geven. Ik wil enkel denken aan de mooie dingen die je me gebracht hebt, ik wil enkel in die momenten blijven bestaan. Maar alles wat erna kwam is ook echt. En dat mag ik niet vergeten. ik voelde me niet gerespecteerd en ik weet dat dat niet de bedoeling was maar dat gevoel was er toch. en het was echt. En ik had het volste recht om me zo te voelen. En ik begrijp dat je niet de ruimte hebt om altijd rekening te houden met mij, maar ik moet nu leren mijn eigen pijn niet te ontkennen of minimaliseren. Het doet fucking veel pijn. Het gaat nog pijn doen. Ik moet mezelf er even aan herinneren dat ik nog besta en dat het leven niet stopt na verlies. Ik heb mijn emoties nooit goed kunnen reguleren, maar ik wil het wel leren. Ik wil mezelf graag leren zien. en niet boos op mezelf zijn als ik fouten maak. ik wil gewoon terug leven. Ik moet verder kunnen gaan, want nu zit ik vast in een cyclus.

[madeliefkrans]

voor altijd geobsedeerd met de vraag wat het gevolg was geweest van wel 100% mijn best doen tijdens mijn studie, of wat nu het gevolg zou zijn van doelen stellen en daar 100% mijn best voor doen. ik kan best goed inschatten waarom ik dat niet doe, ik ben zo bang om te falen dat ik het niet eens probeer, maar daardoor voelt het niet verdiend als ik slaag.

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De Hoorn van Hornak

Afsluiten doen we met een prent van de feestzaal.

Dit is hoe we een Noorse feestzaal inbeelden: geheel uit hout, veel te hoog voor wat het moet zijn, liefst nog met een verdieping er bij.

Ik ben niet thuis in dit stukje geschiedenis en kon er ook niet direct veel over vinden. Op Wikipedia (jaja, niet een echte bron) staat deze foto:

Dat oogt toch een beetje minder impressionant dan wat de strip toont. Maar goed, ik kan niet echt zeggen of het klopt.

Volgende keer krijgt Johan het warm onder zijn voeten in de strip De Vuurgeest.

Einde.

[ikdenkdusikbenabsurd]

Lichtjes

Soms laat ik de wereld even los. Zwevend door tijd en ruimte zie ik ons. We worden kleiner en kleiner en kleiner. Tot we slechts een klein lichtpuntje zijn in de duisternis. Maar we zijn niet alleen. Ik merk duizenden lichtpuntjes als vuurvliegjes in een moeras die erop wijzen dat we niet uniek zijn, behalve dan in onze plaats en ons moment. Ergens verdwijnt één van die lichtjes. Ik kan me enkel inbeelden wat daar is gebeurd. Een vuur gedoofd door verstikking of gebrek aan brandstof? Even later begint mijn… ons lichtje te flikkeren. Ik panikeer en begin te vallen… en te vallen… en te vallen… tot plots… BAM! Ik lig plat op de grond met het enige comfort dat ik niet verder kan vallen. Het lijkt dat ik daar wel een eeuwigheid lig. Ik denk nog dat ik er met de blauwe plekken van afkom. Maar nee, wanneer ik probeer op te staan voel ik gebroken botten in mijn benen, in mijn armen, in mijn borstkas. Gescheurde spieren in mijn nek, mijn buik en eveneens in mijn borstkas. Ik blijf liggen. Ik blijf liggen. Ik blijf liggen. Eenzaam en alleen. De open wonden veranderen in littekens. De gebroken botten worden weer heel. Ik heb slechts twee zekerheden. Ik zal nooit meer dezelfde zijn en ik zal ooit weer moeten rechtstaan of ik crepeer hier in een donkere kamer van onze makelij. Tot mijn eigen verbazing sta ik weer recht, maar alles doet pijn. Even later heb ik de donkere kamer verlaten en zit ik op een veilige plek, nog steeds alleen, maar veilig. Mankend kijk ik naar mezelf. Mijn kleren zitten vol gaten. Je afwezigheid gaat rechtstreeks door mij heen… Als een draad door een naald. Ik lap mijn kleren op met mijn eigen naald en een draad in jouw kleur. Ziedaar: een mankende lappenpop. Ik doe een harnas aan zodat ik niet meer kan wegzweven. Elke paar meter die ik afleg moet ik mij op een ander punt vasthaken. Dan, wanneer ik weer even vooruit ben en een aanhaakpunt heb gevonden, was ik plots niet meer alleen. Ik kijk op… en zie… iemand met een harnas. Mijn voeten lieten de wereld weer los maar voordat ik kon wegzweven hoorde ik: klik!. Jij haakte je aan mij vast en samen zweefden we weg. deze keer had de lucht een nieuw lichtje.

[josephinesleesblog]

mijn #3 boeken

Beste lezers,

Vandaag ga ik het hebben over mijn top 3 boeken die ik ooit heb gelezen!

1)It ends with us - Coleen Hoover

Uitgeverij: SImon & Schuster

Jaartal: 2 Augustus, 2016

It ends with us is was op een moment zeer populair boek onder tieners. Ik ken super veel mensen die het lazen en bleef maar zien dat iedereen het las, dus ik werd geïnspireerd om het ook te lezen en om te zien wat de "hype" was.

It ends with us gaat over een meisje die Lily Bloom heet, toen ze opgroeide, was ze getuige geweest van haar vader die haar moeder mishandelde. Vervolgens gaat ze uit met geneeskundestudent ganaamd Rylee, die aanvankelijk geen relatie wilde, maar uiteindelijk toch met Lily uitging. Na enige tijd begint Rylee wat tekenen van misbruik richting Lily te vertonen, en onverwacht blijkt ze zwager te zijn van Rylee. Dan ontmoet ze haar jeugdliefde, Atlas, en voelt ze weer een band met hem en na een tijdje verlaat ze Rylee voor Atlas. Ze leert dan eindelijk grenzen voor haarzelf te stellen en deze cyclus te beëindigen.

Dit is zeker een van mijn favoriete boeken. Wat ik het beste vond van dit boek was de karaket ontwikkeling van Lily, ze werd doorgaans het boek zoveel sterker en leerde voor zichzelf te spreken. Het was verfrissend om een personage te zien die in het begin niet zo sterk van geest was en uiteindelijk besefte dat ze haar leven niet zo wilde leven.

Dit boek plaatst je echt in de mentaliteit van iemand die misbruik doormaakt. Je kan heel goed weten wat de personages in het boek voelen. Ik raad dit boek zeker aan!

2) One of us is lying - Karen M. McManus

Uitgeverij: Penguin

Jaartal: 27 Mei, 2017

One of us is lying is een boek die werd aanbeloven door een vriendin en ze overtuigde mij om het te lezen. Het gaat over vijf studenten die moeten nablijven op school, terwijl ze nableven zijn een van hen overleden. Natuurlijk waren de vier andere studenten nu verdacht van deze moord, maar wie deed het?

Ik vond dit boek leuk want je wou heel de tijd verder lezen. De personages waren jouw typische Americaanse studenten maar je kon je heel goed inbeelden hoe ze zich voelden gedurende het boek. Ze hadden alemaal hun eigen familie sutuaties en verschilldende levens die het moeilijker maakten voor te raaden wie het moord had uitgevoerd dus het was leuk om een beetje "mee te doen" in het verhaal.

Het boek was ook zeer spannend, ik had gedurdend het lezen veel verschilldende moordenaars in geachten en wist totaal niet wie de moord had gepleegd. Ik raad dit boek zeker aan voor mensen die houden van detectieve boeken en mystery murder.

3) The hate you give- Angie Thomas

Uitgeverij: HarperCollins imprint Balzer + Bray

Jaartal: February 28, 2018

The hate you give is een boek die ik een tijdjde geleden heb gelezen maar het blijft toch wel een top boek!

Het gaat over een 16 jarig zwart meisje, Starr die in een arme zwarte buurt woont en naar een blanke dure school gaat. Het boek gaat over rasicme en de politiewereld. Starr Carter is getuige  van een moord tussen een blanke politieagent op haar beste vriend Khalil. Starr en haar vriend Khalil zaten samen in de auto, toen ze door ze politie werden gestopt. Khalil had een haarborstel vast en de politie dacht dat het een wapen was en daarom schoot de politie khalil onterecht dood. Starr wordt uitgenodigd op verschillende interviews om te praten over haar ervaring, dit helpt haar om haar verdriet te verwerken.

De reden waarom ik dit boek goed vond is omdat tijdens het lezen van dit boek leer je veel dingen bij, en krijg je ook verschillende boodschappen. In het boek komen er veel onderwrpen voor die je normaal niet tegenkomt in andere boeken.

Ik vond ook dat er veel karakter ontwikkeling is, zeker bij de hoofdpersonge Starr. Na het accident, werd ze vaak uitgenodigd voor te praten over haar ervaring en liet ze haarzelf maar doen. Maar later in het verhaal werd er een mars gehouden en had ze besloten om dan tegen de politie aan te spreken voor Khalil. Ze stapte uit haar comfortzone en deed wat juist was, ze gebruikte haar stem als een wapen.

[letizialeest]

Top 3 van de beste boeken die ik tot nu toe hebt geleest.

1.Shatter Me door Tahereh Mafi

De uitgeverij van dit boek is HarperCollins Publishers. Deze boek is uitgekomen in 2011. Het is het eerste boek van vijf andere boeken. Deze boek is een distopie. Ik heb het op de eesrte plaats gezet omdat deze boek voor echt mooi en goed geschreven is. Het is een eerste persoon perspectie en ik vond dat je jou goed kon inbeelden hoe de hoofdpersonage zich voelde. Dit boek bespreekt ook diepe onderwerpen zoals: liefde, mishandeling, trauma,... Deze boek serie zal voor altijd mijn lievelings zijn want die is gewoon fantastisch. Het gaat over een meisje die in een asylum leeft omdat ze speciale superkrachten heeft. Wanneer zie iemand aanraakt gaat die dood. En daarna gaat een jongen haar leeftijd haar uit de asylum krijgen en gaat ze zien hoe slecht de wereld is geworden gaat ze die willen redden.

2. November 9 door Colleen Hoover

De uitgeverij van dit boek is Z&K. Deze boek is uitgekomen in 2015. Waarom dit boek in tweede plaats? Wel het einde was zeker wel iets dat ik niet verwachte. Heel mooie plot twist. En omdat het een heel mooie en heel betekenis vol is. Het gaat over een jongen en een meisje die elk jaar op 9 november elkaar ontmoeten op hetzelfde plek. Maar wat ze allebei niet weten is dat 9 november voor hun allebei een speciaal datum is...

3. De Liefdes Hypothese door Ali Hazelwood

De uitgeverij van dut boek is Little, Brown Book Group. Deze boek is uitgekomen in 2021. Ik heb dit boek in derde plaats gezet omdat ik vond dat het een best wel gemakelijk boek is om te lezen. Het is ook goed geschreven en het verhaal is best wel gemakelijk om te volgen. Het gaat over een meisje die op het universiteit zit en voor vals met haar leraar gaat uitgaan.

[veramjanssens]

VERKIEZINGSMEMORANDUM 2024 OPGESTELD DOOR JEUGDBEWEGINGEN: SCOUTS EN GIDSEN WERE DI - BOS EN LEIE EN KSA DEURLE - SINT MARTENS LATEM https://drive.google.com/file/d/1pztHAGKgqlYW77eGxiQLe0ibrlQjxF_8/view

Jeugdbewegingen spelen een cruciale rol als stem van jongeren bij gemeentelijke verkiezingen omdat zij direct de zorgen, wensen en ideeën van jongeren vertegenwoordigen. Ze bieden een platform voor jongeren om actief deel te nemen aan het democratische proces, waardoor hun stem gehoord wordt in beleidsbeslissingen die hen aangaan. Echter, geloven wij dat een jeugdbeweging ‘neutraal’ terrein zou moeten zijn, waar politieke overtuigingen geen rol mogen spelen, waar elke jongere zichzelf en evenwaardig moet kunnen zijn. Tenslotte geloven we sterk dat jeugdbewegingen bruggen bouwen tussen jongeren en lokale politici, wat leidt tot een beter begrip en samenwerking tussen beide groepen.

Aandachtspunten omtrent jeugdwerk:

1) De jeugdwerkingen krijgen steeds meer te maken met andere opdrachten. Scouts en KSA zijn minder en minder een vrijetijdsbesteding, maar worden eerder aanzien als opvang of als opvoedkundige instelling. Leiding engageert zich om spelletjes en activiteiten te organiseren, niet om kinderen een opvoeding te geven en hen te leren wat wel of niet kan. Het kan gaan over pestgedrag (dat vaak start op school), moeilijke thuissituaties of gedragsproblematieken. Het is dus geen evidentie als leiding om hier mee om te gaan. Dit is een problematiek/ bezorgdheid die ook andere groepen terug zien in hun werking, en dus een groter algemeen maatschappelijk probleem is. Vanuit de nationale jeugdwerkingen (Scouts en Gidsen Vlaanderen en KSA Nationaal) wordt hier momenteel veel op ingezet. Maar hoe kunnen wedit initiatief doortrekken naar het lokaal niveau?

2) De scouts en KSA worden steeds meer verwacht om deel te nemen aan diverse activiteiten die in of door de gemeente georganiseerd worden. Hierdoor moeten wij soms activiteiten annuleren of omtoveren naar activiteiten die niet per se in onze 'core business' zitten. Evenementen zoals de ‘paaseierenraap’, werden opgericht en georganiseerd door de jeugdraad, maar vallen volledig op de inzet van Scouts en KSA. Dit dan ten koste van onze eigen jeugdwerking. Wat is uw mening over de actieve deelname aan gemeente evenementen? Zijn deze evenementen actueel of is het tijd voor iets nieuws?

3) Duurzaamheid is een 'basisprincipe' voor jeugdwerking, iets waar we steeds aandachtig voor proberen te zijn. We leveren heel wat inspanningen om de werking zo ecologisch mogelijk te maken en de afvalberg te verminderen binnen het mogelijke. Deze praktische en mentale omschakeling maken, en onze leden iets bij te brengen over recycleren, blijkt niet altijd even eenvoudig als het klinkt. Hoe kunnen we samen met het lokale gemeentebestuur een duidelijk plan uitstippelen om deze ambities in de toekomst te definiëren, te behalen en te betalen?

Faciliteiten voor jongeren:

Met het wegvallen/ stopzetten van de activiteiten van het jeugdhuis, is er op heden geen plaats meer waar jongeren op een veilige manier kunnen samenkomen in onze gemeente. Een plek waar jeugd gewoon jeugd kan zijn. Ze zijn gedwongen om naar andere etablissementen te gaan (die niet specifiek gericht zijn op jeugd), of zoeken een openbare plek waardoor ze als hangjongeren beschouwd worden. Er wordt weinig tot niets gedaan voor de groep 16-22 jarigen die geen lid zijn van jeugdbeweging of sportclub. Het gaat dan niet enkel om het nachtleven, maar ook om een gebrek aan initiatieven omtrent vrije tijd vanuit de gemeente. Wat kan een oplossing zijn? Ontmoetingen voor jongeren: Verder is er nood aan openbare (sport)infrastructuur in het teken van jongeren. Een openbaar voetbal-basket- of tennisveld is in Latem een zeldzaam fenomeen. Dit lijkt ons een efficiënte stap om jongeren zelf naar elkaar toe te laten groeien. We kunnen ons inbeelden dat bepaalde inwoners hier niet per se warm voor lopen, uit schrik voor overlast, maar er zijn meer dan genoeg voorbeelden uit de regio, waar dit wél op een correcte manier verloopt. Wij geloven dat met de juiste afspraken, er zeker een oplossing kan gevonden worden.

Mobiliteit en Infrastructuur Fietsinfrastructuur: Het vervoermiddel voor jongeren bij uitstek? De fiets! Maar de infrastructuur van onze gemeente is allesbehalve aangepast aan fietsverkeer. Jongeren die dag in, dag uit de fiets nemen om zich te verplaatsen naar school, naar sport trainingen of jeugdwerking krijgen geen aangepaste voorzieningen. Als er al een fietspad ligt, is dat vaak heel smal, slecht onderhouden, overgroeid door hagen, omhoog geduwd door boomwortels of vol met putten en bulten. Ook is er een schaarste aan fietsenstallingen op centrale plaatsen binnen de dorpskernen. Fietsstraten zijn een bewezen effectief middel, maar we zijn ervan overtuigd dat ze strategisch ingezet moeten worden, en niet dienen als wondermiddel. Als jeugd zien we enorme (toeristische) opportuniteiten om heerlijk te fietsen in het pittoreske landschap, mits een goed uitgeruste fietsvoorziening. Openbaar vervoer: Naast de fiets, is het openbaar vervoer (busvervoer) essentieel voor de jongeren om zich te kunnen verplaatsen. Dit niet enkel naar- en terug van school, maar ook richting andere vrijetijdsactiviteiten. Het wegvallen van de buslijn (tijdens niet-piekuren) door het dorpscentrum, heeft daardoor enorm grote gevolgen. De afstand naar de alternatieve bushaltes van de Kortrijksesteenweg is groot en voegt heel wat tijden moeite toe aan de reistijd. Het lijkt ons voor pendelaars en senioren eveneens een grote last om zich te verplaatsen richting Station Gent-Sint-Pieters of het stadscentrum van Gent. Een aangepaste busregeling voor het centrum lijkt ons een enorm belangrijke stap. Openbare werken: Een goed voorbeeld was tot kort de Koperstraat, maar daar duurt het meer dan een jaar om de baan te vernieuwen, met wat als gevolg? Ondertussen geen veilig fietspad. In tegendeel zelfs: een situatie voor fietsers die nog onveiliger is. Een tweede voorbeeld: de werken aan de Oase en de Scouts. Zowel de buren als onze werking ondervonden veel last. In alle gevallen is er een duidelijk en wederkerig patroon: werken duurden verschrikkelijk lang, lagen lange periodes gewoon stil.. Het beeld van een gemeente als langdurige werf, vormt ook geen veilige omgeving voor jongere kinderen die zich op straat begeven. Waarom is de planning en monitoring van de openbare werken zo slecht verlopen? Bovendien heeft de scouts enorme gevolgen gehad voor hun werking, waarbij hun terreinen en gebouw zeer moeilijk te bereiken waren.

[requitedlovee]

Ik heb je in staal gegoten tot een bal, en draag je mee aan een ketting gebonden aan mijn been. De contouren van de klem zijn gekerft in mijn enkels. Je hebt me gevangen, en ik kom niet meer los. Niet totdat jij zelf ontsnapt. Tot die tijd verduren wij samen. En ik denk aan alles wat had kunnen zijn. En het erge is dat jij mij hebt getoond al dat wat kon zijn. Jij hebt mij de geur van vrijheid gegeven. Wij zaten daar, uitkijkend over de Rijn, in de gedachte dat de wereld open stond. We hadden de date al enkele malen verlengd. We voelden dat dit zeldzaam was, op elk moment kon vervliegen. Onze intuïtie zei dat geluk vluchtig is, maar ook was daar de stem van hoop. Misschien is het deze keer anders, misschien klopt geluk aan, en bevalt het haar zodoende dat ze permanent intrek neemt.

Ik wandel door jouw stad. En ik denk aan alles wat had kunnen zijn, ik denk aan hoe ik nog graag je favoriete hardlooprondje met jouw zou willen bewandelen. Die plek die mij altijd al fascineerde, maar waar de eenzaamheid mij tevens altijd vergezelde. De resolutie, waar plek en persoon samenkomen, was zo dichtbij. Ik heb het gevoeld, dat is het nare. En nu weet ik dat enkel plek nooit genoeg zou kunnen zijn, waar ik ook ga, ik zal mij jou inbeelden. Ik zal de natuur aanschouwen, maar het zal verbleken in de herinnering naar hoe jouw passievolle rode haren zo heerlijk krullend naar beneden dansten, het moment zal opgaan in onverschilligheid met de gedachte dat we het hadden kunnen delen. Ik loop langs de plekken waar wij hebben gelopen, maar herken het met moeite. Alles is, vervaagd. Rood voelt minder rood, alles verveelt denkend aan de intense wervelwind van jouw glooiende rode haren. Al het groen doet grauwig aan in vergelijking met de felgroene fractalen van jouw iris.

Het had, het kon, het had moeten zijn. Ik wil het verdomme, nu. Ik loop door. Alleen. Deze manier is bekender; ik ken de weg van de eenzaamheid beter dan het pad van geborgenheid.

[veselinasboekenkast]

Hallo daar….

Zoals ik in mijn vorige post heb vermeld zal ik recensies lezen en die dan beargumenteren met mijn eigen meningen over het boek Mazzel Tov van Margot Vanderstraeten.

https://literatuurbloglisahenderickx.wordpress.com/2017/11/23/boekverslag-mazzel-tov-van-margot-vanderstraeten/

Dit is de eerste recensie die ik online heb gevonden over het boek, geschreven door Lisa Henderickx.

Al bij de tweede alinea van deze recensie had ik hetzelfde gevoel en gedachtes als de schrijver van deze recensie. ‘Wat betekend nu Mazzel Tov eigenlijk’ en zoals de schrijver van deze recensie uitlegt kan je dat pas op pagina 229 te weten komen bij de trouw van Elzira. Het betekend gefeliciteerd, en ik vond dat wel passend bij het verhaal van Elzira.

Voordat ik het boek ben begonnen met lezen had ik al een idee over de joodse religie, maar dit boek heeft mij zeker en vast meer inzicht en informatie gegeven over de tradities en regels die ze moeten volgen. En de schrijver van de recensie vermeld dat ook in haar recensie, ze zegt dat het haar heeft geholpen om de joodse mensen beter te begrijpen. Zo heeft ze geleerd dat Shabbat op vrijdag namiddag begint, dat wist ik ook niet totdat ik dit boek heb gelezen. Aan de andere kant ben ik het ook helemaal eens met deze recensie dat dit wel een betrouwbare bron van informatie is, omdat we echt een toegang krijgen in het joodse leven dat geschreven werd door een buitenstaander, die niks te maken had met het jodendom. Zo is het voor de lezer ook makkelijker om het te begrijpen als een buitenstaander het boek schrijft, want die leerde het ook voor het eerst.

De schrijver van deze recensie zegt dat opgroeien één van de grootste en belangrijkste thema is in dit boek. Ik ben het daar ook wel akkoord mee. We zien eigenlijk hoe Elzira en Jakov opgroeien en evolueren tot een volwassen mens met kinderen. En dat Margot hun daarbij heeft geholpen maakt het dat de thema opgroeien wel heel belangrijk is voor de schrijver van het boek. En daarnaast behoud Margot later over de jaren heen een band met die kinderen als vrienden.

Bovendien ben ik het ook akkoord met deze recensie dat de schrijver de personages echt goed en gedetailleerd heeft kunnen beschrijven, dat ik ze zelfs voor me kan inbeelden. De schrijver van deze recensie zegt: ‘dat we een perfect beeld kunnen krijgen van de familie Schneider’, dat vind ik ook. Daarnaast komen de gevoelens van Margot ook aan bod, en dat vind ik ook zeer mooi. We krijgen zo een beter zicht over de hele situatie en hoe Margot zich voelt als buitenstaander maar toch geaccepteerd door de familie Schneider.

Aan het eind van deze recensie concludeert de schrijver dat het boek zeer interessant is voor mensen die meer inzicht willen krijgen over het joodse leven, maar in een vorm van een roman. En ik ben daar 100% mee akkoord.

https://veerlerendersblog.wordpress.com/2017/11/23/mazzel-tov-margot-vanderstraeten-recensie/

Dit is het tweede recensie geschreven door Veerle Renders.

Veerle Renders de schrijver van deze recensie begint haar recensie met het aankaarten van de joodse maatschappij en samenleving met de rest van de wereld. Ze vraagt zich af waarom joodse mensen zo ver van onze maatschappij staan, en zij denkt dus dat het niet alleen maar aan hun ligt, maar dat wij ons ook een beetje moeten aanpassen aan hun cultuur. En daar ben ik het ook helemaal mee eens. Wij als belgen weten niet zoveel over het jodendom en dus is het ook moeilijk voor ons om met zo’n mensen samen te kunnen leven. Zij zegt dan dat wij ook moeten leren hoe de joodse cultuur en religie in elkaar zit.

Daarentegen zegt ze wel dat de familie Schneider wel hun best hebben gedaan om zich aan te passen aan Antwerpen, en dat vind ik ook. Ze hebben hun kinderen in Nederlandstalige scholen gezet en kunnen ook een niveau van Nederlands spreken. 

De schrijver van deze recensie schrijft verder in haar recensie dat ze het boek een beetje sec vond en metaforen en meer open plekken in het boek miste, ze zegt dat: ‘Vanderstraeten kauwt de materie heel erg voor’. Ik ben daar niet mee akkoord, in sommige boeken is het aangenaam om een open plek te hebben voor interpretatie, maar ik vind dat het in dit boek niet past. Het is al een moeilijk genoeg voor de lezer om de situaties te kunnen snappen en onthouden, als Vanderstraeten daarnaast nog metaforen en open plekken had toegevoegd zou het nog moeilijker zijn geweest om het te begrijpen. En ik vind ook dat het niet echt past bij het verhaal om metaforen toe te voegen. De schrijver van de recensie vermeld nadien ook dat voor sommige mensen, zoals ik, het fijn vinden als alles neer geschreven is, maar zij, de schrijver van deze recensie, vindt het leuker als er meer plek voor interpretatie is.

De schrijver van deze recensie vraagt zich ook af hoe echt is het verhaal wel, want de gebeurtenissen van Vanderstraeten zijn meer dan 30 jaar geleden gebeurd, hoe heeft ze dat allemaal onthouden, heeft ze geparafraseerd of niet. Uiteindelijk wordt het duidelijk dat de gebeurtenissen wel echt waren gebeurd, alleen zegt Vanderstraeten ook dat ze soms zelf dingen moest toevoegen. Maar dat is ook logisch, je kan niet alles onthouden over de 30 jaar heen toen wist Vanderstraeten nog zelf niet eens dat ze erover een boek zal schrijven. Tenslotte lezen we een roman, dus niet alles is 100% echt gebeurd.

Deze recensie eindigt waarbij de schrijver van de recensie een getal op 10 geeft voor dit boek, ze geeft het boek een 6 op 10. Ze zegt dat het voor haar soms iets te duidelijk was, ik ben het daar niet mee akkoord. Ik denk dat het erbij hoort, je kan bij het uitleggen van een religie geen open plekken open laten want dan gaat de lezers het anders begrijpen en dan heb je het misschien foutief begrepen, en niemand die jou dan gaat zeggen dat het niet zo is.

Ik zou het persoonlijk een 8,5 op 10 geven, ik vond het zeer interessant om een kijkje te nemen achter de schermen in een joodse familie. Daarnaast vond ik de personages ook zeer leuk en interessant, ik vond het ook zeer mooi hoe Margot nog haar relatie met Elzira heeft kunnen behouden na al die jaren. In het algemeen vond ik het een zeer leuke boek om te lezen en als plus punt kan ik geven dat het zeer snel leest, dat is natuurlijk zeer aangenaam.

Zo dit waren de twee recensie ik behandeld, hopelijk zijn jullie akkoord met mijn gedachtenes, als niet laat je eigen mening achter in de comments.

Tot de volgende!!

[studiereis-2024]

1. Immigratiemuseum Ellis Island

Ik heb zes potentiële familieleden gevonden die naar Amerika zijn afgereisd; vier Belgen waaronder een koppel, een Italiaan en een Duitser. De oudste geregistreerde persoon was Louis Longfils, een Duitser van 26 jaar geboren in 1856 die in 1882 aankwam op Ellis Island. 

De laatste persoon die hier aankwam was een zekere Richard Longfils in 1952; een Belg van 21 jaar.

Voor mijn moeders achternaam heb ik geen resultaten gevonden. 

In de tijd van Louis was immigratie naar Amerika vanuit Europa vooral door armoede en hongersnoden. Steden waren hier overvol en dodelijke ziekten decimeerden de populatie. Naar schatting zouden er 30 miljoen Europeanen naar Amerika zijn geïmmigreerd in de 19de eeuw. Deze kwamen naar de Verenigde Staten om werk te zoeken in dit land van mogelijkheden en industriële kapitalisme.  Louis zou per stoomboot zijn aangekomen op Ellis Island na een reis van 14 dagen over de Atlantische Oceaan. Richard zou er in de jaren 1950 drie en een halve dag over doen om dezelfde reis af te leggen. Met het vliegtuig hebben we het in zeven uur afgelegd. Ik vind het altijd fascinerend hoe snel transport is veranderd in de vorige eeuw. 

In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht moest niet iedereen door Ellis Island gaan. De eerste en tweede klasse konden zo voor Ellis Island afstappen en heel snel door een douanekantoor gaan indien ze voldoende geld hadden. Wanneer Louis en Richard aankwamen op Ellis Island moesten ze eerst door een inspectie procedure gaan in de Registry Room of ook wel de Great Hall genoemd. Hier werden hun papieren gecontroleerd en werden ze medisch onderzocht door dokters voor duidelijke lichamelijke klachten. Er wordt gezegd dat de dokters deze onderzoeken in zes seconden konden doen en dat ze talrijke medische aandoeningen konden identificeren door enkel naar een persoon te kijken. Nu ik zelf het deel van het museum heb bezocht dat besteed is aan dit medisch onderzoek stel ik me hierbij de vraag of het wel goed uitgevoerd werd. Ik twijfel niet aan de noodzakelijkheid ervan aangezien de ziektes waar ze angstig voor waren rampzalige effecten zouden hebben, maar ik vraag me hierbij af of “zes seconden” wel genoeg was om dit na te gaan. Hoeveel mensen zijn hier mogelijks afgewezen omdat ze een fysiek probleem hadden die niets te maken had met een ziekte? Ook kan ik niet enkel positief kijken naar de mentale tests die werden afgenomen bij mensen die verdacht werden van een mentale beperking. Ik geloof graag dat deze waren de toestroom aan immigranten te beperken die aankwamen en niet om enkel mensen door te laten die geen mentale of fysieke problemen hebben. Ook vandaag de dag wordt er nog gevraagd naar mentale en fysieke stoornissen wanneer men een ESTA aanvraagt. Deze kunnen ook voorkomen dat iemand wordt aanvaard voor immigratie. 

Toen we naar Ellis Island gingen kon ik mij amper voorstellen wat deze immigranten dachten toen ze langs het vrijheidsbeeld voorbijgingen om hier aan te komen. Na een tijdje op zee te zijn geweest, kan ik mij voorstellen dat het imposant beeld van Lady Liberty een immense opluchting moet zijn geweest voor de miljoenen mensen die hier terechtkwamen. Dit beeld symboliseert volgens mij het feit dat ze een moeilijk deel van immigratie achter de rug hebben.

Het gebouw zelf dat op Ellis Island staat is heel imposant. Ik kan mij met moeite voorstellen hoe het moest zijn geweest om dit vol te zien nadat een schip aankwam. De chaos die hier moest heersen aangezien er mensen van vele verschillende origine waren die hier samen terechtkwamen.

De Great Hall die nu zo leeg is, kon ik mij moeilijk propvol inbeelden met honderden mensen die door deze controles gingen. De foto’s van toen zijn dan ook verbazingwekkend. Ook beseffen dat er ongeveer 6% van de mensen op deze foto’s niet door de controles zijn geraakt geeft mij koude rillingen. Ik stel mij hierbij de vraag wat deze mensen voelden en dachten en hoe hun leven er verder uitzag. Deze vragen heb ik ook bij de mensen die wel door de procedure zijn gekomen. Hebben zij hun American Dream waar kunnen maken, of werden ze tegengehouden door de vele moeilijkheden die hen nog te wachten stonden?

Het logboek van het schip met 29 vragen over de immigrant dat werd ingevuld voor het vertrek van het schip werd hier ook gebruikt voor de wettelijke inspectie Hierin werd hun ras, fysieke gezondheid bevraagd en hoeveel geld ze bezaten. 

In het begin van de twintigste eeuw werd een eenvoudige puzzel voorgelegd aan de immigranten met als doel de “zwakzinnigen” niet door te laten en enkel de “betere klasse” door te laten.  Louis en Richard zijn beide door de alfabetiseringstest moeten gaan als deel van de screeningsprocedure. Deze was bedoeld om immigranten die als “ongeschikt” werden beschouwd te identificeren en te verhinderen dat ze binnenkwamen. Dit was een andere manier om de toestroom te beperken. Al deze controles duurde meestal tussen drie tot vijf uren, afhankelijk van de gezondheid van de persoon en zijn papieren. De mensen die aankwamen bleven gemiddeld één dag op Ellis Island indien alles in orde was. De kandidaten die door deze procedure geraakten kregen burgerschap van de Verenigde Staten. Van de 19 miljoen kandidaten die op Ellis Island aankwamen werden er 1,2 miljoen mensen geweigerd (6%).  

Qua immigratie wetgeving werd het eerst significante stuk hierrond in 1790 getekend. Deze Naturalization Act was het startschot voor naturalisatie processen door toegang te verlenen naar burgerschap aan vrije blanke immigranten en hun kinderen die minstens twee jaar in de Verenigde Staten hadden gewoond. De meeste kandidaten die hiervoor in aanmerking kwamen waren van West-Europa. 

Immigratie steeg in de jaren 1880 maar economische omstandigheden verslechterden wat ervoor zorgde dat het Congres de immigratiewetgeving aanvulde. De Chinese Exclusion Act die alle legale immigratie vanuit China en de ermee verbonden burgerschap verbood was één van de eerste wetten die aangenomen werden om de immigratie te beperken.  The Immigration Act van 3 augustus 1882 behoort ook tot een poging om de immigratie te beperken. Hierin wordt opgenomen dat er een taks van 50 cent per passagier moet geheven worden op elk schip dat niet Amerikaanse burgers transporteerde. De eigenaar van het schip was hier verantwoordelijk voor de betaling van deze taks. Dit vormde ook de eerste poging tot een federaal toezicht op immigratie.  De Foran Act, die in de immigratiewetgeving van 1885 wordt opgenomen, verbood aan elk persoon of bedrijf om ongeschoolde immigranten naar de Verenigde Staten te brengen om onder een contract te komen werken. 

Ellis Island werd de grootste en meest actieve immigratie station van de Verenigde Staten tussen 1892 en 1924. Naar schatting zouden er in deze periode alleen al 12 miljoen kandidaten tot immigratie verwerkt zijn. Nadat de hierboven genoemde wetgevingen en aanvullende testen werden aangenomen om de immigratie te beperken, werd er een sterke daling in het gebruik van Ellis Island geobserveerd in het begin van de jaren 1920. 

Na de Eerste Wereldoorlog werden Amerikaanse ambassades over de hele wereld gesticht. Deze namen het papierwerk en de medische testen over wat de inspectie procedure op Ellis Island onnodig maakte.  Vanaf 1924 waren de enige mensen die naar Ellis Island werden gebracht personen die problemen hadden met hun papieren, oorlogsvluchtelingen en ontheemden die bijstand nodig hadden. Hierna diende Ellis Island verschillende doeleinden zoals een detentiecentrum tijdens de Tweede Wereldoorlog voor vijandelijke koopvaardijzeelieden. Eens laatste gevangene, de Noorse zeeman Arne Peterssen, werd vrijgelaten in november 1954 werd Ellis Island officieel gesloten door de Amerikaanse regering. 

Vandaag de dag is immigratie veel veranderd. De voornaamste redenen hiervoor zijn economische en job opportuniteiten, een betere toekomst voor kinderen, betere educatie en meer vrijheid en rechten. Een minderheid van de immigratie wordt gemotiveerd door een hereniging met familie of ontsnappen aan onveilige en gewelddadige omstandigheden.

De immigratie procedures zijn nu ook heel ingewikkeld. Het is vandaag de dag onmogelijk om hier in vijf uur door te gaan. Aanvragen nemen veel tijd in beslag en hebben een prijskaart. Ik heb altijd al gevonden dat dit in tegenspraak is met de wereld waarin we leven waar multiculturaliteit wordt geprezen. Zou het niet omgekeerd moeten zijn? Zouden we niet vandaag de dag in vijf uren toegang moeten, krijgen tot burgerschap van een ander land aangezien we alsmaar worden gedreven tot kijken naar wat er over grenzen heen gebeurt? Dit brengt natuurlijk een vraag naar de houdbaarheid van massamigratie met zich mee. We zien nu in Europa dat dit niet houdbaar is en desastreuze gevolgen met zich meebrengt. De Verenigde Staten kampen ook met illegale migratie vanuit Zuid-Amerika, waar afhankelijk van de partij van de huidige president in meerdere of mindere mate repressief wordt opgetreden. De keerzijde van interculturaliteit is volgens mij deze negatieve gevolgen dat massamigratie met zich meebrengt. Doordat er te veel mensen willen immigreren worden de voorwaarden strikter wat ervoor zorgt dat er veel mensen niet meer aan voldoen. Door hun levensomstandigheden worden ze echter toch gedwongen hiertoe wat ervoor zorgt dat ze in gevaarlijke situaties terechtkomen, en men mensonvriendelijk optreedt om de illegale migratie tegen te gaan. De dag van vandaag worden we ook op mondiaal vlak geconfronteerd met migratie omwille van klimaatsveranderingen. Een relatief nieuw fenomeen dat alsmaar meer aandacht vraagt. 

Migratie is een hot topic in de Verenigde Staten en wordt snel als argument voor een presidentiële campagne gebruikt. Dit volgens mij mede omdat ongeveer 15% van de bevolking immigranten zijn wat hen het land maakt met de grootste populatie aan immigranten. Amerika is natuurlijk een land dat opgebouwd is door migranten als men kijkt naar de rijke koloniale geschiedenis ervan. 

Moderne migratie is dus een heel complexe zaak in onze moderne maatschappij en zal ongetwijfeld veel veranderingen kennen gedurende de volgende decennia. Migratie en maatschappij hangen ongetwijfeld aan elkaar vast, maar ik vraag me af in welke richting dit zal uitgaan met de alarmerende klimaattoestand van onze wereld.

[keynewssuriname]

Wijkvoorstellingen op Geyersvlijt

Een theatervoorstelling in de woonkamer van een doodgewoon gezin. Dat is wat toeschouwers zich kunnen inbeelden bij de wijkvoorstellingen van Geyersvlijt: 1 Deur Verder. Acteurs hebben vier dagen als 'adoptiekind' doorgebracht bij een gezin dat onbekend voor ze was. Majenka Dominie van Stibula en Gilbert Filé van NAKS hebben uit liefde voor theater ervoor gekozen om voor dit nieuwe concept te gaan. Voor Moyra Leysner van OnStage was het concept niet helemaal onbekend. "Op mijn 6e heb ik een soortgelijk project meegemaakt in Nederland. Dan heb ik het over bijna 23 jaar geleden. Ik kan me herinneren dat ik door een wijk liep en in verschillende huizen kwam met verschillende bevolkingsgroepen." Zij ervaart het als een eer om zoveel jaren later aan een dergelijk project in Suriname mee te doen. Sommige van de acteurs moesten wennen aan het idee om als adoptiekind bij onbekenden te verblijven. "Ik ga doorgaans niet bij anderen thuis en omgekeerd ook niet", zegt Dominie. "Wi oso is een plek die ik niet kende en elke dag, elk gesprek en elke ervaring was een leerrijk moment voor mij", zegt acteur Vurnun Sordam. En dat is precies een van de bedoelingen van deze vorm van theater, naar het format van Adelheid Roosen. Maggie Schmeitz, directeur van Stichting Ultimate Purpose, legt uit dat het de bedoeling is dat mensen meer in gesprek met elkaar gaan. "Mensen hebben allerlei oordelen over elkaar, maar ze kennen elkaar niet. Wij hebben mensen in een wijk gevraagd om acteurs in huis te nemen en de bedoeling is dat ze met elkaar in gesprek gaan." Schmeitz legt uit dat het een interactieve belevenis is. "Het publiek gaat langs vijf huizen met een begeleider. Er zijn zes betaalde voorstellingen en 60 bezoekers per avond." De voorstelling duurt 3 uren en de acteurs spelen steeds voor groepen van 12 personen. Filé wist niet wat hij verwachten moest van deze methode, maar vond de ervaring super. "De verhalen zijn indrukwekkend en deze methode mag voortgezet worden", zegt hij. Volgens Sordam en Leysner is deze vorm van theater dicht bij de speler. "Je speelt geen rol zoals ik dat gewend ben in het theater, maar je speelt jezelf en je deelt de gedeelde ervaringen en gelijkenissen. Een soort autobiografie, kan je zeggen", aldus Sordam. In hun periode als adoptiekind hebben de acteurs mogen ervaren dat de mens, mens is. Dominie was adoptiekind bij een Javaanse heer. "Hij kon qua leeftijd mijn vader zijn. Hij heeft een andere cultuur, andere geloofsovertuiging, maar toch hebben wij zoveel overeenkomsten. De mens is mens'', zegt zij. Filé hoopt dat de bezoekers van de voorstelling meenemen dat zij de tijd met hun ouders niet als vanzelfsprekend moeten zien. "Ik hoop dat zij hun ouders zullen waarderen en zoveel als mogelijk tijd met hen doorbrengen om er later geen spijt van te krijgen." Leysner ziet haar adoptiegezin als familie. "Ik waardeer mijn nieuwe familie enorm. Uit ons verhaal kan je onder andere leren dat je het kind in jezelf nooit moet verliezen." Voor Schmeitz was het belangrijk dat de groep acteurs, zowel 'adoptieouders' divers is. Dat is ook terug te zien in de voorstellingen. Zo is voor acteurs van verschillende achtergronden gekozen, evenals bij de adoptieouders. Hiermee moet de hokjesgeest worden doorbroken. De theaterdocent werkt sinds 1999 met haar eigen organisatie (Stichting Ultimate Purpose) aan duurzame ontwikkelingsprojecten en gendergelijkheid. "Maar mijn passie ligt toch bij theater. Niet alleen als entertainment, maar vooral waar je iets aan hebt." Schmeitz heeft kennis gemaakt met gemeenschapstheater en heeft besloten om deze manier van theatermaken te adopteren. "Je gaat van toeschouwer naar 'doeschouwer'. Zo'n voorstelling wordt zodanig in elkaar gezet dat de toeschouwer gaat nadenken (en mogelijk ter plekke aangeven) wat die zou doen in een bepaalde situatie. Schmeitz zegt verder dat het nodig is om elkaar live te ontmoeten en leren kennen. "Wat je niet kent, dat vertrouw je niet en de politiek maakt er misbruik van. We moeten ons openstellen voor elkaar en al het andere doet er niet toe", aldus Schmeitz, co-creator van de wijkvoorstellingen in Suriname met Female Economy van Adelheid Roosen. Vergelijkbare voorstellingen zijn al gehouden in Nederland, Marokko en Mexico. Read the full article

[charleshaddonspurgeon]

Nabij De Zon | Met Christus lijden En indien wij kinderen zijn, zo zijn wij ook erfgenamen, erfgenamen van God, en medeërfgenamen van Christus; zo wij anders met Hem lijden, opdat wij ook met Hem verheerlijkt worden. Romeinen 8:17 We moeten ons niet inbeelden dat we voor Christus lijden en met Christus lijden, als we niet in Christus zijn. Lieve vriend, vertrouwt u op Jezus alleen? Als dat niet het geval is, dan lijdt u niet met Christus, waarover u hier op aarde dan ook mag treuren en u kunt ook geen hoop hebben om met Christus in de hemel te regeren. Ook moeten we niet denken dat alle lijden van de christen een lijden met Christus is, want het is van wezenlijk belang dat we door God tot het lijden geroepen worden. Als we ons door eigen onbezonnenheid en onvoorzichtigheid in een situatie gebracht hebben waar de voorzienigheid noch de genade ons in gebracht heeft, dan mogen we ons wel afvragen of we niet in zonden gevallen zijn in plaats van gemeenschap met Christus te beoefenen. We moeten de geest van Christus laten zien in zachtmoedigheid, vriendelijkheid en vergevings gezindheid. Laten we onszelf onderzoeken en nagaan of we werkelijk met Christus lijden. En als we werkelijk met Christus lijden, wat stelt onze ‘lichte verdrukking’ dan voor in vergelijking met het regeren met Hemt O, het is een grote zegen om met Christus in de vurige oven te verkeren en het is een grote eer om met Hem te schande gemaakt te worden. Zelfs als er geen sprake zou zijn van toekomstige beloning, zouden we ons dat tot een grote eer moeten rekenen. Maar daar de beloning eeuwig is, zo oneindig meer dan waarop we recht hadden, zullen we ons kruis dan niet bereidwillig op ons nemen en met blijdschap onze weg vervolgen?

[bucklemonster2]

The Hell Elevator. Text and Images +16

(NEDERLANDS BENEDEN  /  DUTCH BELOW) The Hell Elevator. Text and Images +16 English Version 04/04/2023 - 05/28/2023 Someone once told me about a hell that a certain religion (or cult) believes in. I don't remember what faith it was; Jehovah's Witnesses, Mormons or Scientology. (These are all cults so stay away from them as much as possible.) Anyway, the story went like this: if you had a life full of evil deeds you went to Hell. Hell was not a stereotypical place full of fire and demons, but an ordinary elevator. Nevertheless, it is one of the most horrible places you can imagine. Every time a sinful person dies, he arrives in this elevator; an elevator you can't get out of. At first it sounds like a boring place where you're stuck with three or so people in one elevator, but soon more and more people join. Not only that, after a while you start to get hungry and thirsty, while there is no food and drink. Even worse, in this hell-elevator, people still have the urge to go to the toilet, even if this is the afterlife and they have not eaten anything. So after a while this elevator is flooded with UR!NE and FA3C3S. As if this wasn't enough, sinners keep arriving in the elevator, so in the end you get crushed alive by all the people inside in the elevator. The people are completely crushed, drowning in their own filth, and despite all the pain, they cannot die. The elevator is one cube of flesh, filth and eternal suffering. While the sinners, wail, cry and scream into infinity. I found this concept so bizarre yet fascinating that I had to draw it! Do you know what hell this is or where this myth comes from? Then feel free to contact me!

De Hel Lift. Tekst en Afbeeldingen +16 Nederlandse Versie 04/04/2023 - 28/05/2023

Iemand had me ooit verteld over een hel waar een bepaalde geloofsovertuiging in gelooft. Ik weet niet meer welk geloof het was; Jehova getuigen, Mormonen of mensen uit Scientologie. (Dit zijn alle drie cults dus blijf er maar zover mogelijk van.)

Anyway, het verhaal ging als volgt: als je een leven vol slechte daden had ging je naar de Hel. De Hel was geen stereotiepe plaats vol vuur en demonen, maar een doodgewone lift. Desondanks, is het één van de meest verschrikkelijke plaatsen die je u kunt inbeelden. Telkens als een zondig persoon sterft komt hij toe in deze lift, een lift waar je niet uitgeraakt.

Eerst klinkt het als een saaie plaats waar je vast zit met een stuk of drie mensen in één lift, maar al snel komen er steeds meer mensen bij. Niet alleen dat, na een tijd begin je honger en dorst te krijgen, terwijl er geen eten en drinken is. Erger nog, in deze hel-lift hebben mensen nog altijd de behoefte om naar het toilet te gaan, ook al is dit het hiernamaals en hebben ze niets gegeten. Dus na een tijd is deze lift overstroomd vol ur!ne en u!twerpselen. Alsof dit niet genoeg was blijven er zondaars toekomen in de lift, dus uiteindelijk wordt je er levend geplet door alle mensen die in de lift zitten. De mensen worden volledig geplet, verdrinken in hun eigen vuiligheid, en ondanks alle pijn kunnen ze niet sterven. De lift is één kubus van vlees, vuiligheid en eeuwig leed. Terwijl de zondaars, jammeren, huilen en schreeuwen in de oneindigheid.   Ik vond dit concept zo vreemd maar fascinerend dat ik het moest tekenen!

Weet jij welke hel dit is of waar deze mythe vandaan komt?

Contacteer me dan gerust!

[arnodijkstra]

Kruistocht in spijkerbroek- Persoonlijke appreciatie

Volgens mijn persoonlijke ervaring vond ik het boek schitterend. Omdat het boek is heel visueel geschreven. In elk hoofdstuk kon ik alles perfect volgen en inbeelden, daar hou ik van. Ik deel mijn mening met ..... ze zij "het boek is alleen maar goed".

Ik heb dit boek gekozen, omdat mijn moeder het had voorgesteld. Ik vond het boek heel interessant. Het onderwerp ging over de kruistochten in de middeleeuwen. Dat is een onderwerp dat ik nooit over heb geleerd. Het boek heeft mij heel wat bijgeleerd. Ik heb geleerd over hoe mensen leefde in de middeleeuwen. Dit boek toonde dat mensen, kinderen, super goedgelovig zijn.

Ik vond het boek heel spannend. Er gebeurt in elk hoofdstuk iets nieuws. In het boek gebeurt er veel, elke gebeurtenis is erg boeiend. Daardoor heb je het gevoel dat je altijd moet doorlezen.

Ik vind dat het einde van het boek te weinig aandacht heeft gekregen. Het laatste zinnetje van het boek was: Rudolf van Amstelveen was teruggekeerd in zijn eigen eeuw. Ik had wel willen weten hoe de mensen daar reageerden en hoe Rudolf zelf zou reageren, maar daar werd niks over verteld.

Dit was mijn persoonlijke appreciatie over het boek Kruistocht in spijkerbroek.

Ik geef dit boek een:

[mrdepoortersleeservaringen]

De Cu Chi Case - Persoonlijke appreciatie

De Cu Chi Case was een heel interessant boek naar mijn mening. Niet alleen omdat ik hou van realistische romans die gebaseerd zijn op waargebeurde verhalen, maar ook omdat het mij verschillende dingen heeft bijgeleerd zonder ik eigenlijk doorhad dat ik iets aan het bijleren was. Om een voorbeeld te geven ga ik even terug naar het moment waarop Vincke wordt ontvangen in Vietnam en meteen een film te zien krijgt over de Vietnamoorlog. Jef Geeraerts (de auteur) heeft extreem goed zijn best gedaan om de lezer hierbij actief te betrekken door de film met details uit te leggen zodat de lezer zich de documentaire kan inbeelden en zogezegd kan meekijken met de film terwijl hij naast Vincke zit. In dit precieze fragment heb ik me dan ook een soort van documentaire ingebeeld waardoor ik toch wel veel dingen van heb geleerd over dit tijdperk in Vietnam zonder dat ik het besefte. Pas later toen ik toevallig naar de bekende film 'Forrest Gump' aan het kijken was, kwam ik te weten dat ik plotseling wist met wat voor helikopters dat de Amerikanen het Aziatische land binnenvielen en op welke manier (welke methodes, welke soort wapens, etc.)

Een andere reden waarom ik het waard vond om De Cu Chi Case te lezen was het humoristische trekje dat af en toe eens kwam opdagen. Op momenten waar de twee beste vrienden, Vincke en Verstuyft, samenkwamen om over de zaak of andere persoonlijke zaken te spreken waren momenten die het boek deed opklaren, om het zo te zeggen. Bijvoorbeeld de passage wanneer Vestruyft, Vincke en Eva (de vrouw van Vincke) in de woonkamer zitten om bij te babbelen over de reis van Vincke. Meestal was de sfeer van het boek heel serieus en soms triestig, dus ik vind het goed dat er soms eens een paar grappigere momenten aanwezig waren. Zonder deze humoristische passages zou ik het boek zeker niet zo tof vinden, mits het goed opgebouwde verhaal.

In de vorige zin had ik het over een goed opgebouwd verhaal, waarmee ik nog eens wil zeggen dat Jef Geeraerts het ongelooflijk goed heeft gedaan bij het schrijven van dit boek. De roman leest heel vlot waardoor de lezer geen pagina's opnieuw zou moeten lezen als iets niet duidelijk was of niet zo geconcentreerd aan het lezen was. Meestal las ik een aantal pagina's laat in de avond terwijl ik niet zo gefocust was en best slaperig was, maar zelfs op die momenten vond ik het niet nodig om sommige pagina's of hoofdstukken opnieuw te lezen. Als voorbeeld zou ik hier het moment aanduiden wanneer Vincke op bezoek gaat bij de Vietnamese ambassadeur in Brussel. In deze passage wordt er eigenlijk heel veel gesproken over Vietnam zelf en wat Vincke over het Aziatische land denkt (en natuurlijk ook de zaak), maar waar het uiteindelijk op neerkomt is dat Vincke, voor een week of twee, wordt uitgenodigd naar Vietnam om te proberen meer te weten te komen over de zaak. Dus eigenlijk zou het niet zo erg zijn geweest als de lezer dit gesprek niet helemaal zou hebben begrepen.

Tot slot vind ik dat er maar één minpunt aanwezig is. Het feit dat de zaak niet wordt opgelost vind ik wel een beetje irritant aangezien ik er echt naar uitkeek om te weten te komen wie de moord zou hebben gepleegd, ook al draaide het boek uiteindelijk niet meer om de moord op mr. Sullivan, maar eerder over de geschiedenis tussen Vietnam en Amerika. Het boek eindigt dus met het moment dat Vincke in zijn Porsche stapt nadat hij ontslag heeft genomen bij de Federale Politie zonder antwoord op de vraag wie moordenaar is.

Ziezo, dit was mijn persoonlijke appreciatie over de fantastische roman van Jef Geeraerts.

Op een score van tien, geef ik dit boek een: