#eigen bedrijf staten met idee | Explore Tumblr posts and blogs

schilderenopnr · 4 years ago

Text

schilderen op nummer

De kunstvorm schilderen op nummer stelt iedereen in staat om op eenvoudige wijze prachtige schilderijen te maken. Het enige wat je nodig hebt is een verf op nummer kit en de wens om het te leren. Wat volgt zijn enkele tips om je te helpen bij het leren maken van je eigen verf op nummer schilderijen.

Paint by number is een vorm van schilderen waarbij je schildert door eenvoudige kleuraanwijzingen te volgen. Dit was een populaire manier van schilderen in de jaren vijftig en zestig. De instructies werden vaak gegeven via postorder of door een bedrijf dat verf en doeken leverde aan het publiek. Als u nog schilderijen op nummer hebt die u waarschijnlijk in de jaren tachtig of negentig hebt gekocht, dan bent u nu goed voor een paar honderd dollar. Gelukkig is er een nieuwe golf van paint by number bedrijven die laten zien hoezeer deze vorm van schilderen is geëvolueerd.

Kan ik een foto omzetten in een verf op nummer?

Paint by number, of schilderen op nummer zoals het ook wordt genoemd, is een vorm van schilderen waarbij in plaats van verf op een leeg doek aan te brengen, eerst een raster wordt verstrekt door de kunstenaar. De kunstenaar gebruikt dit raster vervolgens als leidraad voor het aanbrengen van de verf, meestal in een vaste volgorde, om uiteindelijk een voltooid werk te produceren. Voor veel mensen was schilderen op nummer een introductie in de wereld van de kunst. Het idee om een groot schilderij op te delen in een reeks beheersbare stappen is een goede manier voor nieuwe kunstenaars om hun vaardigheden op te bouwen.

Als kind heb je misschien voor je verjaardag een paint by number kit gekregen, of misschien hebben je ouders er zelfs een voor je gekocht. Als je je ooit hebt afgevraagd wat er met die kits is gebeurd, of ze zelfs nog wel verkrijgbaar zijn, lees dan verder.

Er zijn twee manieren om een foto om te zetten in een paint by number. Bedenk wel dat ze niet hetzelfde zijn. De eerste is om een paint by number te maken met behulp van een bestaande kit. De tweede is het maken van een verf op nummer zonder foto.

Kan ik een foto omzetten in een verf op nummer?

Over de vraag of je een foto al dan niet kunt omzetten in een schilderij op nummer wordt al jaren gediscussieerd, en in het internettijdperk begint het debat online proporties aan te nemen. Kun je dus een foto omzetten in een schilderij op nummer? Het korte antwoord is: ja dat kan, en nee dat kan niet.

De kunst van het schilderen op nummer begon in de Verenigde Staten in het begin van de jaren 1950. Het idee was om een uniek kunstwerk te maken door primaire kleuren te mengen en met een penseel een zwart-wit, voorbedrukt doek in te vullen. Het eindresultaat was een uniek kunstwerk dat

Persoonlijk hou ik niet van schilderen met nummers. Ze zijn geweldig als inleiding tot het schilderen, zeker, maar ik denk niet dat de resultaten als 'echte' kunst kunnen worden beschouwd, en ik denk niet dat het eindresultaat voor de meeste mensen de moeite waard is. Maar wat ik wel leuk vind is dat ik zelf een foto kan nemen en die kan omzetten in een paint by number formaat. Het is niet zo leuk als echt schilderen, maar het is nog steeds een leuk effect, en ik denk dat het er cool uitziet op een muur. Hier is hoe ik het doe.

Wat is de beste manier om te schilderen op nummer

Misschien heeft u al eens paint-by-number kits zien liggen in een hobbywinkel of een souvenirwinkel. Dit ambacht, voor mensen van alle leeftijden, is zowel leuk als ontspannend. Het proces is heel eenvoudig, en het resultaat is iets om trots op te zijn. Alles wat je nodig hebt zijn de juiste gereedschappen, een beetje geduld en de wens om iets moois te maken.

Het aantal verschillende paint-by-number sets dat tegenwoordig verkrijgbaar is, is verbazingwekkend, van Disney-figuren tot Afrikaanse wilde dieren. Het enige wat ze allemaal gemeen hebben zijn eenvoudige, genummerde verfvlekken en voorgedrukte afbeeldingen, die op een bord worden geplaatst. Er is geen speciaal artistiek talent voor nodig; hoe minder artistiek je bent, hoe beter de resultaten.

Paint by numbers is een gemakkelijke en snelle manier om kleur toe te voegen aan een saaie muur. Mensen die niet goed zijn in schilderen kunnen er een mooie muur mee maken. Het is niet zo moeilijk. De nummers vertellen je wat je moet schilderen, en als je klaar bent, kun je iemand anders het rekenwerk laten doen. Het beste van schilderen met nummers is dat ze gemaakt zijn door kunstenaars. Sommigen van hen zijn behoorlijk goed. Je kunt verf op nummer kits kopen bij de kunsthandel. Of je kunt er zelf een maken.

Is schilderen op nummer gemakkelijk

Schilderen met nummers, zegt u? Dat klinkt als iets dat we alleen met kinderen doen en met een goede reden: het is gemakkelijk. (Daarom heten ze ook "makkelijk"!) Maar, is het dat echt? Als je dit probeert te doen met behulp van verf op nummer instructies, zal het niet gemakkelijk zijn. Als je kijkt naar een verf-op-nummer tekening van een vaas met bloemen, zul je zien dat er heel veel kleuren in zitten. (Er zijn zelfs minstens 16 verschillende kleuren gebruikt!) Kijk eens goed naar de bloemen. Zie je een stipje met een cijfer ernaast? Dat zijn de kleuren die de kunstenaar heeft gebruikt.

Schilderen op nummer als een manier om te ontspannen bestaat al sinds de jaren 1950, en hoewel het formaat in de loop der jaren is geëvolueerd, is het idee hetzelfde: volg een genummerd raster op een stuk papier terwijl je verf dept in kleine potjes om een afbeelding te maken. Tegenwoordig bestaan er paint-by-number kits in allerlei thema's, en ze zijn niet alleen voor volwassenen. Als je je afvraagt hoe een paint-by-number werkt, het is simpel. Elk nummer komt overeen met een vakje op het rooster, en in elk vakje zit een klein beetje voorgemengde verf, variërend van een enkele kleur tot een hele regenboog. Het idee is om elk vakje in te vullen met alleen de kleuren in dat vakje. Het resultaat is dat je

Kun je voltooide verf op nummer schilderij verkopen

Een schilderij op nummer is een kunstwerk dat wordt gemaakt door een persoon die geen kunstenaar is. De persoon schildert door de afbeelding op het nummer te volgen. Dit kan een leuke hobby zijn die alleen of met vrienden kan worden gedaan. Veel mensen zijn verbaasd dat ze kunnen schilderen door de aanwijzingen op het nummer te volgen.

Kijk, ik zit al meer dan 20 jaar in de verf-op-nummer business en ik heb nog nooit een probleem gehad om mijn werk te verkopen. En waarom zou ik? Schilderen op nummer is een kunstvorm die al meer dan 50 jaar bestaat en er is geen teken van verdwijning. Maar ik heb een probleem met mensen die proberen hun voltooide schilderijen te verkopen voor zo veel als 20.000 dollar. Ik denk dat mensen worden opgelicht! Ik kan een schilderij op nummer buiten bij het zwembad schilderen in minder dan een dag en ik zou $200 vragen. Alles meer dan dat is gewoon gek.

Hoe lang duurt schilderen op nummer

Hoewel digitaal schilderen veel voordelen heeft ten opzichte van het traditionele "schilderen op nummer", houden veel mensen nog steeds van de "oude-school" methode van schilderen op nummer. Het is immers goedkoop, leuk en gemakkelijk en vereist niet veel vaardigheid. Dat zou kunnen verklaren waarom schilderen op nummer al bestaat sinds de jaren 1940, en de trend is nog niet uitgestorven. Schilderen op nummer lijkt veel op kleuren in een kleurboek, behalve dat je een penseel gebruikt in plaats van een kleurpotlood.

Wat is schilderen op nummer? Schilderijen op nummer zijn schilderijen waarbij het eindresultaat wordt bereikt door het aanbrengen van specifieke nummers. Dus om bijvoorbeeld een boom te schilderen, moet je eerst de 1 boomstam aanbrengen, dan de 2 takken, enzovoort, enzovoort. Dit is hetzelfde met alle andere objecten op een schilderij schilderen op nummer.

Kan schilderen met nummers je leren schilderen?

Velen van ons hebben als kind op nummertjes geschilderd, maar heb je er ooit bij stilgestaan dat je met schilderen op nummertjes ook kunt leren schilderen? Het gebruik van een schilder-door-nummer-kit kan een snelle manier zijn om de basis van het schilderen te leren en toekomstige vaardigheden te ontwikkelen. Een schilder-door-nummer-kit is een reeks voorgedrukte kaarten met omtrekken van voorwerpen, getallen en symbolen. Je schildert door de gids te volgen om de omtrek van het voorwerp of de scène in te vullen.

Zoals u wellicht weet, bestaat schilderen op nummer uit het schilderen in de kleuren die door nummers worden aangegeven. Dit wordt meestal gedaan met een dekkende verf die kleurloze waterverf wordt genoemd. Het schilderen op nummer ontstond in Frankrijk in de jaren 1920. De eerste afbeelding bestond uit een zwarte kat, vandaar de naam "Paint by number". Hoewel de term sindsdien is uitgebreid in zijn betekenis. (hoe wist je dat het zwart was?)

Wanneer u een groot oppervlak schildert, zoals de muren van een huis, moet u kiezen of u lichte of donkere kleuren wilt schilderen. Het schilderen van de muren in lichte kleuren kan een geweldige manier zijn om een ruimte op te fleuren. Echter, door ze donker te schilderen kan een kamer er rustig en gezellig uit gaan zien. Donkere tinten kunnen een kamer ook groter doen lijken.

Schilder je eerst lichte of donkere kleuren

Het belangrijkste om te onthouden is dat je begint met een goede basis, wat betekent dat je oude verf, vuil of iets anders dat een goede verfbeurt in de weg kan staan, moet verwijderen. Ik begin graag met een laag grondverf, een speciale verf die ervoor zorgt dat de nieuwe verf aan de muur en aan de oude verf hecht, zodat je je geen zorgen hoeft te maken dat je nieuwe verflaag eraf gaat zodra je klaar bent. Het eerste wat je dus moet doen is de muur een beetje schuren, zodat de primer kan hechten.

#schilderen #schilderen op nummer #hobby

1 note · View note

allinhoveniersbedrijf · 3 years ago

Text

Hoe start u een landschapsarchitectuur bedrijf

Landscaping bedrijven zijn belast met het ontwerpen en onderhouden van binnen-en buitenruimtes voor woningen. Er is een scala aan diensten, van basis tuinieren tot full-service installaties die iets uitgebreids kunnen omvatten, zoals tuinen met waterpartijen! Een voorbeeld van zo’n hoveniersbedrijf is all-in-hoveniersbedrijf.

Stappen om een hoveniersbedrijf te beginnen

Denk na over waarom je een hoveniersbedrijf begint

Als u op zoek bent naar een manier om je dromen waar te maken, dan krijgen in de landschapsarchitectuur kan perfect zijn. Niet alleen kan dit bedrijf financiële stabiliteit en flexibiliteit als geen andere industrie doet, maar het biedt ook de beloning van het zien van projecten voltooid recht voor je ogen, alsmede het ontvangen van lof van tevreden klanten.

Begrijp de industrie

Tuinarchitectuur is het bouwen en ontwerpen van een creatief landschap dat aantrekkelijk en praktisch is voor elke klant. Professionals in deze industrie werken aan projecten op basis van zowel interieur als exterieur ontwerp en architectuur. De tuin- of outdoor landscaping industrie is verantwoordelijk voor het maaien van gazons, bemesten, harken bladeren, het onderhoud van oppervlakken, enz.

Kies een succesvol marketingplan

Bij het maken van uw marketing plan, beslissen wie uw potentiële klanten zijn en om hen te bereiken. Mond-tot-mondreclame kan zeer succesvol zijn om uw bedrijfsnaam in de markt te zetten door uw klanten te vragen uw bedrijf bij anderen aan te bevelen. U kunt uw advertenties en diensten ook op verschillende sociale media plaatsen. Sociale media wordt gebruikt door bijna iedereen in de samenleving vandaag de dag, dus het kan helpen om een nieuwe grote verscheidenheid aan klanten.

Marketing van uw bedrijf naar beste vermogen kan u helpen invloed klanten willen uw diensten over concurrenten binnen de industrie.

Geef uw bedrijf een naam en identificeer de doelen en doelstellingen die u wilt bereiken

Een goede, solide eerste indruk is essentieel om op te vallen in een concurrerende markt van vandaag. Een pakkende naam kan u helpen de aandacht van mogelijke klanten te trekken en uw bedrijf te onderscheiden van anderen met soortgelijke producten of diensten.

Voordat u met uw nieuwe onderneming begint, moet u de specifieke doelstellingen ervan bepalen. Het hebben van doelstellingen om naar te streven kan uw bedrijf helpen succesvol te groeien.

Verkrijg een bedrijfsvergunning en de vereiste verzekering.

Landschapsonderhoudsbedrijven zijn vaak in het voordeel omdat de gazononderhoudssector niet meerdere licenties nodig heeft om met klanten te kunnen werken. Het kan variëren afhankelijk van welke staat, omdat soms verschillende staten vereisen meer dan een licentie of verzekering voor het opzetten van uw bedrijf.

Een andere optie voor succes is het openen van een zakelijke bankrekening en een creditcard. Een zakelijke bankrekening vergemakkelijkt de boekhouding en de belastingaangifte en houdt de uitgaven gescheiden. Zakelijke creditcards bieden meestal betere voorwaarden dan persoonlijke kaarten met hogere limieten die extra voordelen kunnen hebben.

Bepaal de benodigde apparatuur

Het type gazononderhoud dat u aanbiedt, bepaalt welke specifieke apparatuur u nodig hebt. U kunt beginnen met het huren van duurdere gereedschappen en deze vervolgens kopen naarmate uw bedrijf groeit en verbetert. Sommige apparatuur of gereedschappen die nodig kunnen zijn, zijn een zitmaaier of duwmaaier voor het maaien van gazons, een schop en trimmer voor landschapsinrichting, enz.

Bepaal de prijzen op basis van de aangeboden diensten Wanneer u besluit over de prijzen van de diensten, moet u begrijpen de prijsklassen die door elke regio om te helpen uw eigen op basis van de standaard. Dit kan afhangen van de locatie, het niveau van deskundigheid en de specifieke diensten die worden aangeboden. Het is ook een goed idee om te kijken naar de prijzen die uw concurrenten voor hun diensten hebben vastgesteld om te beslissen wat goed is voor uw bedrijf. Medewerkers inhuren

Wanneer u klaar bent om uw bedrijf te laten groeien, kunt u een team inhuren dat kan helpen om uw bedrijf de beste reputatie te geven. Werknemers hoeven geen landschapsarchitecten te zijn, maar moeten bereid zijn om hard te werken en betrouwbaar zijn. Het verstrekken van de beste klantenservice kan helpen brengen in nieuwe klanten, alsmede de huidige klanten te houden.

Stel uurtarieven vast

Het uurtarief dat u vaststelt voor uw bedrijf is niet permanent, dus u kunt verschillende prijzen proberen om te zien wat uw bedrijf helpt de meeste projecten te krijgen. U kunt vergelijken hoe lang het duurt om een project af te ronden en hoeveel geld u in een dag wilt verdienen en de beste prijs kiezen om succesvol te zijn. Als u een te duur tarief kiest, kan uw bedrijf uiteindelijk geld verliezen aan concurrenten.

1 note · View note

adriaanmeij · 4 years ago

Text

Online vrijheid

De Nederlandse grondwet en de Verklaring van de Rechten van de Mens van de VN en de EU geven grenzen aan waaraan de vrijheid van meningsuiting is gebonden. Evenals de waarheid zelf zijn deze grenzen niet absoluut, ze vergen interpretatie.

Ik vind dat de bestuurders van de sociale media die de Amerikaanse President Donald Trump van hun media verwijderd hebben dat rechtmatig doen. Hij verspreidde leugens en predikte geweld. De afgelopen dagen gooiden zij niet alleen Trump, maar ook 70.000 Qanon gerelateerde accounts van hun platforms.

Zij hebben contracten met gebruikers en de vrijheid daarin te bepalen wat zij willen. Geweld aanmoedigen hoort daar niet bij. Deze media zijn geen uitgevers. Zij zijn zeer commerciële advertentieboeren die advertentieblaadjes naar het internet brachten. Het publiek, de consumenten, maar gratis meedoen als doel om iets aan te verkopen.

Twittter is met 330 miljoen maandelijks actieve gebruikers lang niet het grootste social medium en de groei van het platform is er uit. Van de tweets is 37,6% controversieel en 40,1% zinloos gebabbel volgens onderzoekers. Met een omzet van$3,4 miljard in 2019 en 11,3% winst voor belasting is Twitter ook niet reuze winstgevend. Van de omzet komt 86% uit advertenties en de rest uit verkoop van gegevens van gebruikers. Een wonderlijk dorpsplein. Het aandeel Twitter daalde de afgelopen veertien dagen met 15%. Beleggers willen het gedonder niet.

Uitgevers die inhoud verkopen zijn machtig, machtiger dan regeringen, presidenten, koningen, bestuurders en eigenaren van de grootste en kleine ondernemingen en organisaties. Dat komt omdat zij in de meest directe zin hun achterbannen, hun volk vertegenwoordigen.

Hoewel Twitter een puur commercieel bedrijf is, heeft het net zoals andere social media door de vele miljoenen gebruikers en financiële macht, veel invloed verworden die ook verkeerd gebruikt kan worden. Het begrip “social media” is ook misleidend omdat er niets sociaals is aan deze keiharde business. Het idee van internet is dat je daar alles kwijt kunt via je eigen kanaal, in alle vrijheid. Zo is het dus niet.

Media kunnen democratieën behouden, maar ook het fascisme dienen zoals in WOII toen heel wat media, waaronder omroepen, zich door de Nazi lieten gelijkschakelen. Het is een positief teken dat Twitter, Facebook, YouTube, Amazon en andere media niet aan Trump hebben toegegeven. Het is ook een teken van zwakte van de rechtsstaat omdat deze elite doet wat zij wil.

Vrijheid van meningsuiting kan worden beperkt bij wet, als de nationale veiligheid in het geding is. Je mag niet aanzetten tot geweld, haat zaaien, liegen, beledigen van dragers van gezag en in een aantal andere voorbeelden. In Nederland zullen de meeste gevestigde media deze principes ook zelf handhaven en bijvoorbeeld ingezonden brieven weigeren die in deze zin over de schreef gaan.

Overtreding ervan zoals vermeend werd in de publieke uitzending waarin Geert Wilders opriep tot “minder Marokkanen” in Nederland, wordt via het recht bestreden, niet rechtstreeks door het medium dat de gewraakte uitspraken uitzond. Zo hoort het. Je moet er niet aan denken dat media de toenmalige uitspraken van Geert hadden weg gecensureerd. Een vrije pers is de hoeksteen van de democratie. Meer nogmaals, Twitter is geen pers.

In de voorbeelden waarbij sociale media de nu met afzetting bedreigde Amerikaanse President Trump van hun platformen weerden, zoals ook met vele anderen gebeurde, is het een particuliere actie waarbij deze sociale media vonden dat Trump c.s. hun voorwaarden om de media te mogen gebruiken overtraden. Dat is hun goed recht dat voor de rechtbank bestreden kan worden, ongeacht de zakelijke en politieke macht die aan deze media toegedicht wordt. Maar we moeten niet in een situatie verzeild raken waarin oligarchen uitmaken wat goed of fout is.

Het verwijderen van Trump door Twitter is een serieuze beperking van diens meningsuiting, wat diens mening ook is, hij kan voor de civiele rechter zijn gelijk proberen te halen. Daarbij kan de politieke voorkeur van de oligarchische salonelite van de sociale media een rol spelen want de meeste zijn liberale democraten en geen republikeinen. Dat is minder relevant wanneer zij zich beroepen op de voorwaarden die verbonden zijn een het gebruik van hun media maar wel to the point als het eigenlijk een politiek besluit is.

Opvallend is wel dat deze media vier jaar lang Trump met zijn 80 plus miljoen volgers toelieten en pas na de raid op het Capitool eraf gooiden, op het moment dat zijn macht gebroken was. Toen werd ook zijn andere platform Parler platgelegd door leverancier van webdienst Amazon, dus het was niet eens het bestuur van Parler dat Trump eraf gooide. Dat deed Parler niet.

Het lijkt erg op een poging van deze media om nu een wit voetje te halen bij de democraat Biden om te voorkomen dat hij de monopoloïde macht van deze media gaat breken. In ruimen mate gaat het niet om principes van recht en waarheid, maar om politieke en financiële macht van weerskanten.

Intussen hebben veel meer web- betaaldiensten de banden met zakelijke of politieke beïnvloeding door Trump verbroken. In die zin heeft Trump zijn hand fors overspeeld, maar je kunt ook zeggen dat hij daardoor zijn trouwe volgers beter leert kennen. In ieder geval daalden de beurskoers van de sociale media sterk nadat zij Trump in de ban deden omdat zijn veel aandacht kwijtraakten en ook nog geconfronteerd kunnen worden met hogere kosten om hun sites actief te modereren, dat is bewaken.

De Verenigde Staten van Amerika, zolang een voorbeeld en bolwerk van democratie, verspeelden onder Donald Trump de rechtsstaat die zij niet meer waren toen niet het Openbaar Ministerie maar de oligarchie ingreep om de geweldsspiraal te stoppen.

Blijft de vraag of de mediabedrijven zelf rechtstreeks moeten ingrijpen als de vrijheid van meningsuiting in het geding is. Ik ben een fan van het eerste uur van het internet en alle vrijheid van expressie die het medium heeft gebracht. Ik probeer na te denken en loop niet achter ophitsers aan. Ik denk dat het aan de wetgever is om hierin te besluiten en aan de rechtsstaat om de wet uit te voeren. Maar een onderneming of organisatie mag wel eigen voorwaarden stellen.

Met de niet tegengehouden rebellerende bestorming van het Capitool kroop de Amerikaanse rechtsstaat wel door het oog van de naald. De macht, ook van een oligarchische elite kan zich ook tegen de rechtsstaat keren zoals in de jaren dertig in Duitsland gebeurde.

Met de afzetting van de vier jaar geleden wel gekozen Amerikaanse president Trump reageert het Amerikaanse parlement achteraf, niet preventief. Het is de vraag of hun Eerste Kamer, de Senaat, dit besluit met twee-derde meerderheid bevestigt, dus ook met steun van heel wat republikeinen die vier achter hem stonden.

Bron foto: https://datanews.knack.be/ict

#Trump impeachment vrijheid meningsuiting

0 notes

jezus-volgen · 5 years ago

Text

Enkel door God te vinden kunnen we een gelukkig leven leiden

www.freepik.com (Afbeelding is alleen voor referentie)

Noot van de redactie: Veel mensen jagen hun hele leven doelen als roem en gewin na, ondanks dat velen van ons getuige zijn geweest van situaties waarin anderen pijn en ellende moesten meemaken in een bittere strijd om roem en gewin. Maar slechts enkelen zijn ooit in staat zich te bevrijden uit de boeien van een onophoudelijke jacht naar roem en gewin. In het streven naar roem en gewin keren sommige mensen zich tegen hun eigen familie. Sommigen hebben zelfs de drang om te doden. Anderen jagen ze na ten koste van hun gezondheid en kampen met ziekte en kwalen ondanks het feit dat ze in de bloei van hun leven zijn. Weer anderen gaan, in dit streven, een crimineel leven leiden. Velen van ons gaan automatisch bij zichzelf te rade en vragen zich af: “Wat is het meest zinvolle om na te streven in ons leven? Kan het najagen van roem en gewin echt een vrijkaartje zijn naar geluk?” Om wat meer licht op deze vragen te schijnen, is May – die ooit al haar energie in een dergelijke strijd stak – hier om haar verhaal met ons te delen …

“May, heb je echt besloten er mee te stoppen?”

“Ja, ik heb een besluit genomen. Ik ga naar de Verenigde Staten om mijn masteropleiding te doen. Je weet hoe dingen hier werken. Niemand komt ooit verder in dit bedrijf, tenzij je een hogere opleiding hebt genoten”, antwoordde ik mijn collega onversaagd.

Ik herinner mij, dat, toen ik mijn diploma had behaald, het enige waar ik aan kon denken manieren waren om boven de massa uit te steken en iets van mezelf te maken. Ik hield mezelf voor, dat ik op een dag een dure auto zou rijden en in een grote villa zou wonen. Het bedrijf waar ik werkte, weigerde echter iemand aan te nemen voor een bestuurlijke positie als diegene geen MBA of PhD had, waardoor ik als starter onderaan de ladder moest beginnen. “Mensen hebben moeite hogerop te komen, maar water stroomt naar beneden”, hield ik mezelf voor. Om kans te maken op promotie, bleef ik vaak na mijn werk achter in de bibliotheek van het bedrijf; ik las elk verslag van voorgaande projecten. Ik werd een ongegeneerde workaholic. Meer dan eens putte ik me zozeer uit dat ik pijn op mijn borst kreeg en moeite met ademhalen. Dit resulteerde uiteindelijk in een regelrechte astma-aanval. Steeds weer wimpelde ik het weg. “Geen pijn, geen gewin”, hield ik mezelf steeds voor. Na jaren hard werken, viel ik eindelijk op bij mijn baas, maar vervolgens werd ik weer overrompeld door het feit dat niet ik, maar een andere vrouw die veel later dan ik bij het bedrijf was komen werken en minder goed was in haar werk – maar die een hogere opleiding had – promotie had gemaakt als supervisor. Hierdoor voelde ik me afgewezen en voelde ik onvrede. Ik had mijn zinnen gezet op het verwerven van roem en gewin en besloot daarom mijn ontslag in te dienen en te vertrekken naar de Verenigde Staten om een masteropleiding te gaan volgen.

Een paar jaar daarna ontving ik mijn masterdiploma en keerde ik terug naar Taiwan om verder op de corporate ladder te komen. Al snel had ik een senior functie in mijn bedrijf en verdiende ik erg veel. Ik woonde in een groot huis, gaf geld uit aan resorts met warmwaterbronnen en mijn vrienden en familie prezen me om wat ik bereikt had. Je zou kunnen zeggen dat ik alles had – roem en gewin. En toch was ik nog steeds niet tevreden met mijn leven. Ik had het gevoel dat ik alleen maar enorm succesvolle ondernemers en investeerders om me heen had, en ik verlangde ernaar op hetzelfde niveau als zij te komen. Het idee om ondernemer te worden werd al gauw rotsvast. Om mijn droom werkelijkheid te laten worden, bleef ik werken, terwijl ik daarnaast ook handelde in vastgoed. Lange tijd nam ik extra hypotheken om diverse huurpanden te kopen. Tegelijkertijd volgde ik lessen in investeren en financieel management. Eerst begon ik met handelen in vreemde valuta en ging al snel over op gemeenschappelijke beleggingsfondsen. Daarna leerde ik hoe je moest investeren in aandelen, futures en opties. Ik zag dat sommige van mijn vrienden de aandelenmarket uitprobeerden en van de een op andere dag tienduizenden verdienden – sommige werden zelfs binnen een paar jaar miljonair. Ik werd verteerd door jaloezie en fantaseerde voortdurend over ooit rijk te worden, net als zij. In die tijd spendeerde ik drie of vier uur per dag met het volgen van de markt. Zelfs tijdens het werk kon ik niet stoppen met denken aan het handelen in futures en checkte voortdurend mijn portfolio. Aangezien de futuresmarkten enorm wispelturig kunnen zijn, was ik erg gespannen – elke keer dat ik een order plaatste, kreeg ik hartkloppingen en begonnen mijn handpalmen te zweten. Mijn grootste angst was dat ik op een morgen wakker zou worden en zien dat mijn hele fortuin van de een op andere dag was verdampt. Als gevolg daarvan had ik periodes van slapeloosheid en verloor ik vaak mijn eetlust. Na zo lang in beslag genomen te zijn door de aandelenmarkt verloor ik mijn interesse in mijn werk, mijn vriendschappen en romantiek. Daarom nam ik ontslag van mijn werk om helemaal te kunnen focussen op de aandelenmarkt.

Op een dag hoorde ik van een investeringsmogelijkheid waarbij een rendement van 8% per maand werd geclaimd. Ik dacht dat dit mijn kans was om makkelijk enorme winsten te behalen en greep dit met beide handen aan door al mijn spaargeld in deze investering te stoppen. Maar voordat deze investering überhaupt begonnen was met het uitkeren van dividend, kwam uit dat het een piramidespel was. Om het maar niet te hebben over de beloofde rente-inkomsten – uiteindelijk was ik zelfs niet in staat mijn ingelegde bedrag terug te krijgen, dat in rook opgegaan leek te zijn. In deze jaren verloor ik honderden duizenden dollars in de aandelenmarkt. Ik was geruïneerd. Maar zelfs toen had ik nog niet genoeg. Ik zag dat twee of drie appartementen waar ik eerder in geïnvesteerd had, elk jaar steeds weer in waarde waren toegenomen, en ik nam het mezelf kwalijk dat ik niet meer had aangekocht. Dus ging ik door en nam nog meer leningen om twee luxe appartementen in een dure wijk te kopen. Toen stortte de vastgoedmarkt plotseling in en waren er geen kopers meer te vinden. Na een reeks van mislukte investeringen, heel wat geld in vastgoed verloren te hebben en enorme schulden te hebben opgebouwd, had ik het gevoel dat al die jaren van hard werken voor niets waren geweest. Ik was ontredderd. Geen woorden konden uitdrukking geven aan de pijn in mijn hart. Terwijl ik fysiek en mentaal bijna instortte, viel ik op de grond en huilde twee uur lang.

Niet veel later kwam ik een artikel in het nieuws tegen over een jonge, single, professionele vrouw die net als ik het goed voor mekaar had als rijke business executive. Net als ik had ze fraaie panden gekocht net voor de crash in de vastgoedmarkt en stond ze in slechts zes maanden bijna een kwartmiljoen dollar ‘onderwater’. In uiterste wanhoop klom ze naar de bovenste verdieping van haar gebouw en sprong haar dood tegemoet. Ik was erg van streek toen ik dat las. Hoe kon een jonge, succesvolle vrouw als zij haar leven beëindigen om een paar honderdduizend dollar? Dat verhaal uit het nieuws bracht me erg in verwarring. Wat betekent het nou echt om een succesvol leven te hebben? Was het najagen van roem en gewin echt de sleutel tot geluk?

Godzijdank kwam in mijn pijn en wanhoop Gods redding van de laatste dagen tot mij. Ik las Gods woorden: “Wat gebruikt Satan om de mens vast te houden en te controleren? (Roem en winst.) Dus Satan gebruikt roem en winst om de gedachten van de mens te beheersen, totdat ze alleen nog aan roem en winst kunnen denken. Ze vechten voor roem en winst, lijden ontberingen voor roem en winst, ondergaan vernedering voor roem en winst, offeren alles wat ze hebben op voor roem en winst, en ze zullen enig oordeel vellen of enige beslissing nemen voor roem en winst. Op deze manier ketent Satan de mens met onzichtbare boeien. Deze ketenen zitten vastgeklonken aan mensen en ze hebben niet de kracht noch de moed om ze af te werpen. Dus sjokken mensen met grote moeite steeds verder, zonder dat ze weten dat ze deze ketenen dragen. Omwille van deze roem en winst mijdt de mens God en verraadt hij Hem, en wordt de mens steeds slechter. Daardoor raakt de ene generatie na de andere vernietigd door de roem en winst van Satan.” “Roem en fortuin geven winst in de materiële wereld, ze geven tijdelijke tevredenheid, passief plezier, een vals gevoel van gemak en zorgen ervoor dat iemand zijn weg kwijtraakt. En dus, terwijl ze zich een weg banen in de uitgestrekte zee van de mensheid, hunkeren naar vrede, troost en rust in hun hart, worden mensen steeds weer door de golven meegenomen. Wanneer mensen de vragen nog moeten uitdiepen die het meest cruciaal zijn om te begrijpen – waar ze vandaan komen, waarom ze leven, waar ze heen gaan, enzovoort, worden ze door roem en rijkdom verleid, misleid en beheerst, onherroepelijk verloren. De tijd vliegt, jaren gaan voorbij in een oogwenk. Voordat men het zich realiseert, heeft men afscheid genomen van de beste jaren van zijn leven.”

Na Gods woord zorgvuldig overdacht te hebben, realiseerde ik me uiteindelijk dat het streven naar roem en gewin in feite het verkeerde pad was om te nemen – inderdaad is het Satans manier om mensen met onzichtbare ketens vast te binden. In het koppig najagen van roem en gewin verliezen mensen zichzelf en worden al meer verdorven, wat leidt tot een leven beladen met al meer pijn. Ik dacht terug aan de wetten der overleving waarmee ik door de jaren heen doordrenkt was, met opvattingen als het proberen het beter te doen dan anderen en ‘mensen hebben moeite hogerop te komen, maar water stroomt naar beneden’. Mijn enige doel in het leven was carrière maken en ik dacht dat iemands positie in de maatschappij bepaald werd door zijn of haar werk en nettowaarde. Met deze houding streefde ik heel gericht de doelen na van meer status behalen en geld vergaren, ongeacht hoe moeilijk dingen werden of hoeveel pijn ik moest lijden. Toen ik voor het eerst in de werkende wereld kwam, werkte ik onversaagd dag en nacht extra uren om kans te maken op promotie. Ik kwam vaak ver na middernacht thuis, waardoor ik nul tijd had om zelfs maar te overwegen te gaan daten. Al gauw gaf mijn lichaam mij alarmerende signalen dat ik mezelf aan het uitputten was. Toen ik geen promotie kon krijgen, omdat ik geen hogere opleiding had, weigerde ik mezelf neer te leggen bij de status quo. In plaats daarvan zei ik mijn werk gedag om een opleiding in het buitenland te volgen, waarbij ik hard werkte om mijn kennis te vermeerderen. Toen ik mijn masteropleiding had afgerond, en hoewel ik uiteindelijk een baan had die ik altijd had willen hebben en een luxe leven leidde, was ik nog steeds niet tevreden. Daarom besloot ik nog een stap te zetten en ondernemer te worden. In een poging rijk te worden, verliet ik zelfs mijn baan om al mijn tijd en energie te steken in de aandelenmarkt. Uiteindelijk riskeerde ik al mijn spaargeld in een speculatief spel dat me bankroet achter liet en opzadelde met schuld. In een poging om alles weer terug te winnen, leende ik nog meer om te investeren in vastgoed. Uiteindelijk had ik er niks mee gewonnen. Hoewel ik er voor had kunnen kiezen om een eenvoudig leven te leiden vrij van zorgen, streefde ik in plaats daarvan naar roem en gewin ongeacht wat het me zou kosten, gedwongen door Satans wetten der overleving die stellen dat ‘mensen moeite hebben hogerop te komen, maar water naar beneden stroomt’ en ‘geen pijn, geen gewin’. Zodra ik iets verkreeg, wilde ik weer iets beters. Ik was nooit tevreden met de status quo en wanneer ik iets verloor was het des te pijnlijker. Als een vlieg gevangen in een spinnenweb, ging ik helemaal op in mijn streven naar roem en gewin zonder mezelf de kans te geven even op adem te komen. Het werd me uiteindelijk duidelijk dat ik niet gelukkig werd van het streven naar roem en gewin. Integendeel, het was een eindeloze afdaling waarin ik mezelf verloor, mijn gezondheid opgaf, geen normaal leven meer had en rondploeterde in een put van wanhoop, allemaal veroorzaakt door het nastreven van roem en gewin. Verder besefte ik waarom die jonge succesvolle vrouw waarover ik in het nieuws had gelezen, zelfmoord had gepleegd toen ze een kwartmiljoen dollar had verloren. Het was enkel het gevolg van een verkeerde kijk op het leven hebben en de consequentie van het streven naar roem en gewin. Door dit te realiseren, kreeg ik de wil om Satan te verslaan; het zorgde ervoor dat ik oprecht de waarheid wilde nastreven en mezelf nooit toe te staan me opnieuw te verliezen in een dwaze jacht naar roem en gewin.

Na een tijdje merkte ik echter dat elke keer als ik iemand zag met wie het goed ging, die zorg droeg voor een mooi gezin en een geweldige carrière had, ik steevast het gevoel had gefaald te hebben als persoon, omdat ik nog steeds alleen en zonder werk was. Vervolgens stak mijn ambitieuze lust weer de kop op. Ik investeerde weer een grote som met geld, wat me weer mijn zuurverdiende spaargeld deed verliezen. Pas toen realiseerde ik me hoe erg ik verstrikt was geraakt door deze jacht naar roem en gewin. Ik was verstoken van de waarheid en had mezelf wijd opengesteld om door Satan te worden gemanipuleerd. Diep van binnen schreeuwde ik het uit naar God om me te redden en vroeg ik Hem me te helpen te ontkomen aan deze valstrik van roem en gewin. Later moest ik aan iemand in mijn familie denken die door iedereen werd bewonderd. Ze was extreem rijk, haar zoon had een succesvolle carrière en ze was juist afgelopen jaar blij naar de Verenigde Staten afgereisd om te helpen in de verzorging van haar kleinzoon. Maar toen, dit jaar, kreeg ze onverwacht te horen dat ze terminaal ziek was. Ze was genoodzaakt om in een ziekenhuisbed te liggen en voelde zich alleen en hulpeloos, alleen maar wachtend op het einde van haar leven. Toen dacht ik aan de moeder van mijn schoonzus. Toen ze jong waren, hadden zij en haar man hun leven uit het niets opgebouwd, inclusief het verdienen van wat geld door een kleine fabriek te openen en wat huurpanden te kopen. Maar op dat moment werd ook zij door ziekte getroffen en kon ze niet langer voor zichzelf zorgen. Ze had de afgelopen jaren in een verzorgingshuis gewoond en al haar vastgoedpanden verkocht, en gaf bijna haar laatste centen uit van wat zij en haar man hadden gespaard toen ze jonger waren – een onfortuinlijk einde van haar laatste jaren. Toen was daar een van mijn beste vrienden die ik al decennialang kende. Ze had een hoge positie als directeur in haar bedrijf, maar kreeg later borstkanker en moest haar baan opzeggen. Hoewel ze uiteindelijk de kanker overwon door chemotherapie, koste de behandeling uiteindelijk een groot deel van haar zuurverdiende spaargeld. Al deze vrienden en familieleden waren vrouwen die erg succesvol in hun carrière waren en een bepaalde sociale status hadden bereikt. Desondanks, hoeveel roem en gewin ze ook hadden behaald, toen ze geconfronteerd warden met ziekte en dood leken ze zo fragiel, zo ontzettend klein. Het was erg emotioneel voor mij om te zien wat er van hen was geworden. Hoe goed we het ook hebben, hoe gerespecteerd we ook zijn, hoeveel mensen ons vleien – niets van dit alles kan in de plaats komen van een goede gezondheid of ons leven geven. Wat is dan de betekenis van het streven naar roem en gewin?

Ik las het volgende gedeelte uit Gods woord: “Mensen spenderen hun leven op jacht naar geld en roem; ze grijpen zich vast aan deze strohalmen en denken dat deze hun enige middelen van bestaan zijn, alsof ze door het hebben van deze zaken kunnen doorleven en zich bevrijden van de dood. Maar pas als ze dicht bij het sterven zijn, realiseren ze zich hoe ver deze dingen van hen af liggen, hoe zwak ze zijn als de dood hen aankijkt, hoe gemakkelijk ze verpulveren, hoe eenzaam en hulpeloos ze zijn, zonder een plek om naartoe te gaan. Ze beseffen dat het leven niet met geld of roem kan worden gekocht, dat het niet uitmaakt hoe rijk iemand is, hoe verheven zijn of haar positie ook is. Alle mensen zijn even arm en onbelangrijk als zij oog in oog staan met de dood. Ze realiseren zich dat geld geen leven kan kopen, dat roem de dood niet kan uitwissen, dat geld noch roem iemands leven met een enkele minuut, een enkele seconde kan verlengen.” Toen ik Gods woord vergeleek met wat mijn vrienden en familieleden hadden moeten doormaken, drong het tot me door dat zaken als geld, sociale status, dure auto’s en villa’s geen wezenlijke waarde hebben. We komen als we geboren worden met niets op aarde en zonder twijfel kunnen we niets meenemen van deze aarde als we sterven – alles is vergankelijk. Deze dingen zijn inderdaad niet van nut wanneer we ons voorbereiden de dood te ontmoeten. Ze brengen ons geen vrede of plezier, noch doen ze ons ontsnappen aan de dood. Net als de Heer Jezus zei: “Wat heeft een mens eraan de hele wereld te winnen als hij er het leven bij inschiet? Wat zou een mens niet overhebben voor zijn leven?” (Matteüs 16:26). Nogmaals dacht ik aan het feit dat, hoewel ik zoveel jaar gevochten en gestreden had, roem en gewin had verkregen, goedkeuring en respect van anderen had gekregen, en kortstondig mijn eigen ijdelheid had gestreeld, deze zaken me nooit het echte geluk hadden gegeven. Daarentegen dienden ze alleen om mijn verlangens te vergroten en lieten ze me achter met fysieke pijn en een leegte in mijn hart. Toen ik hieraan dacht, wendde ik mij tot God en bad: “God! Ik realiseer me nu dat ik het verkeerde pad heb gekozen. In mijn streven naar roem en gewin, viel ik weer in Satans valstrik. God! Ik bekeer me tot u en bidt dat u me verder leidt op mijn pad.”

Een keer toen ik bezig met mijn geestelijke toewijding, las ik deze woorden van God: “Als iemand het leven ziet als een kans om de soevereiniteit van de Schepper te ervaren en Zijn gezag te leren kennen, als iemand het leven ziet als een zeldzame kans om zijn plicht als geschapen mens te vervullen en zijn missie te vervullen, dan zal iemand noodzakelijkerwijs de juiste kijk op het leven hebben, een leven leiden dat gezegend en geleid wordt door de Schepper, wandelen in het licht van de Schepper, de soevereiniteit van de Schepper kennen, onder Zijn heerschappij vallen, getuige worden van Zijn wonderbaarlijke daden en van Zijn gezag. Onnodig te zeggen dat zo iemand noodzakelijkerwijs geliefd en geaccepteerd zal worden door de Schepper.” Toen ik deze woorden van God las, realiseerde ik me eindelijk wat het meest betekenisvol is wat iemand zou moeten nastreven in zijn of haar leven. We zijn door God geschapen en alles wat we hebben, komt van God. We zouden er op gericht moeten zijn God te leren kennen en iemand te worden die Hem aanbidt en gehoorzaamt. God heeft een plan voor ieder persoon, zaak, en ding in ons dagelijks leven, zodat we Zijn soevereiniteit mogen ervaren en getuigen mogen zijn van Zijn daden. Hierdoor kunnen we leven om God te behagen en een getuige van Hem te zijn. Dit is de enige manier om Gods lof te krijgen en de enige manier om een echt vreugdevol en vredevol leven te leven. Sinds ik begrijp wat Gods wil is, zet ik mij in voor de kerk en strijd ik niet langer om roem en gewin. Ik ga alleen een partnerschap met vrienden aan om wat kleine zakendeals te sluiten en doe wat onbeduidende investeringen hier en daar. In plaats van de glitter en glamour van roem en gewin, heb ik communicatie met mijn broeders en zusters gevonden waarbij we samenkomen om Gods woord te ervaren en te kennen. Dit heeft mij een echt gevoel van vrede gegeven en een gevoel van vrijheid en bevrijding. Bovenal heb ik door eigen ervaring geleerd dat alleen het hebben van geloof in God en het nastreven van de waarheid de echte sleutel is tot geluk! Dank God! Amen!

Gerelateerde aanbevelingen:

verlossing

Beproevingen – een ander soort zegening van God

#geloof in God #het nastreven van de waarheid #God gehoorzamen

0 notes

hardsoftdynamics · 6 years ago

Text

De elite moet zichzelf op het spel zetten.

Economie. Waarom de elites maar best toegeven dat Jan Modaal gelijk heeft

We breken ons het hoofd over de vraag waarom de burger wereldwijd zo boos is. Eén ding staat vast: de gewone man en vrouw willen zich bevrijden van de elites. Maar wat komt daarna? Niet in staat tot het verzinnen van een toekomst wordt het verleden afgestoft.

TEKST ALESSANDRO BARICCO / ILLUSTRATIES ZAK

There is no alternative, M. Thatcher

Dus, samenvattend: een zeker pact tussen de elites en de mensen is in duigen gevallen, en nu hebben de mensen besloten het verder zelf te doen. Het is niet echt een opstand, of nog niet. Het is een ijzeren opeenvolging van koppigheden, van plotselinge zetten, van het schijnbaar negeren van het gezonde verstand, of zelfs van rationeel denken. De mensen zenden obsessief één glasheldere boodschap uit - of het nu via hun stem is of door de straat op te gaan - ze willen dat in de Geschiedenis wordt geschreven dat de elites hebben gefaald en dat ze moeten ophoepelen. Hoe heeft dit in hemelsnaam kunnen gebeuren?

Laten we beginnen met het eens zijn over wat die beruchte elites dan zijn. De arts, de universitair docent, de ondernemer, de directie van het bedrijf waarvoor we werken, de burgemeester van onze stad, advocaten, brokers, veel journalisten, veel artiesten met succes, veel priesters, veel politici, zij die deel uitmaken van bestuursraden, een goed deel van wie in het stadion op de tribune zit, iedereen die meer dan vijfhonderd boeken in huis heeft, en zo zou ik nog pagina's lang kunnen doorgaan, maar we hebben elkaar begrepen. De exacte grenzen van de categorie mogen diffuus zijn, maar onder elites verstaan we grosso modo dat soort mensen. Ze zijn met weinig (in de Verenigde Staten één op tien), ze hebben een fors deel van het geld in handen (in de Verenigde Staten hebben ze acht van de tien dollar en dit is geen grap) en ze bezetten het overgrote deel van de posten waar macht bij hoort. Samenvattend: een rijke en zeer machtige minderheid.

Als je ze van dichtbij bekijkt, blijken het voor het merendeel leden van de mensheid te zijn die veel studeren, zich inzetten op het sociale vlak, welopgevoed zijn, schoon, redelijk, en tamelijk tot zeer geleerd. Het geld dat ze ter beschikking hebben en uitgeven, hebben ze voor een deel geërfd, maar voor een ander deel verdienen ze het iedere dag door keihard te werken. Ze houden van hun land, ze geloven in de meritocratie, in cultuur en in een zeker respect voor de regels. Ze kunnen zowel links als rechts zijn. Een verbazingwekkende morele blindheid - wil ik hier toch aan toevoegen - belet ze om de onrechtvaardigheden en het geweld te zien dat het systeem in stand houdt waarin zij geloven. Zij slapen dus rustig, zij het vaak geholpen door slaappillen of andere tranquillizers.

Zeker van hun gang over de wereld leven ze in een beschermde habitat die weinig interactie heeft met de andere leden van de mensheid. De wijken waarin ze wonen, de scholen waar ze hun kinderen naartoe sturen, de sporten die ze beoefenen, de reizen die ze maken, de kleren die ze dragen, de restaurants waar ze eten: alles in hun leven maakt deel uit van een afgegrensd gebied vanwaaruit de geprivilegieerden hun gemeenschap beschermen. Hun kinderen worden in hetzelfde gebied gehouden en het indringen van nieuwe arrivés van beneden af is hoogst onwaarschijnlijk. Vanuit dit elegante natuurreservaat houden ze de wereld in de greep. Of, zou je ook kunnen zeggen, overeind. Zelfs zou je nog kunnen zeggen dat ze haar redden.

Recentelijk heeft de eerste definitie het van de andere twee gewonnen. En daar is het dat het stilzwijgende pact waarover we het hadden ineens niet meer geldig is. Dat pact zou ik als volgt omschrijven: de mensen erkennen de privileges van de elites en zelfs een soort nevelachtige onstrafbaarheid, en de elites nemen de verantwoordelijkheid op zich om een gemeenschappelijke leefruimte te bouwen en te garanderen waarin het voor iedereen beter leven is. Als je dit praktisch vertaalt, komt het neer op een gemeenschap waarin de elites werken aan een betere wereld en waarin de mensen de dokters geloven, de leraren van hun kinderen respecteren, vertrouwen hebben in de getallen van de economische experts, journalisten geloven en zelfs - voor wie wil - de priesters. Hoe je het ook wendt of keert, de westerse democratieën draaiden op hun best toen sprake was van een dergelijke gemeenschap; toen het pact hield, sterk was en resultaten produceerde.

Nu is het nieuws dat ons in grote problemen brengt het volgende: het pact is gesneuveld. Het begon een jaartje of twintig geleden te wankelen, inmiddels is het aan het verpulveren. En dit gebeurt sneller en heviger daar waar de mensen wakkerder zijn (of wanhopiger): in Italië, bijvoorbeeld. De mensen hier in Italië zitten nu in de fase waarin de dokter of de leraar van de kinderen niet eens meer wordt vertrouwd. Wat betreft de macht van onze politiek: eerst is die in handen gelegd van een superrijke die de elites haatte (een truc die later door de Amerikanen is gekopieerd), vervolgens is nog een laatste poging gedaan met Renzi, vanuit het misverstand dat Renzi niets met de elites te maken had, en op het laatst hebben de Italianen het pact direct verscheurd om zelf aan het commando te komen. Wat is het waardoor ze zo kwaad zijn?

Het eerste antwoord is makkelijk: de economische crisis. Om te beginnen hadden de elites die niet voorzien. Vervolgens hebben ze er lang over gedaan om haar toe te geven. Tot slot, toen alles al aan het instorten was, hebben ze zichzelf op het droge gebracht en de zware opofferingen die geleverd moesten worden op de schouders van de mensen gedumpt. Kunnen we zeggen, als we denken aan de crisis van 2007-2009, dat dit werkelijk is gebeurd?

Ik weet het niet met zekerheid, maar wel zeker is dat het zo is gevoeld door de mensen. Dus, toen de noodtoestand en de eerste verwarring voorbij waren, kwamen de mensen om de rekening te vereffenen, om het zo te zeggen. De mensen kwamen het afgenomen geld weer terughalen: zie het 'burgersalaris' (werkloosheidsuitkering, ABR) van de Vijf Sterren, zie het kwijtschelden van de gruwelijke en soms dodelijke naheffingen van Equitalia (belastingterreur, ABR). Daar komt geen economische politiek of toekomstvisie aan te pas: dat is gewoon terughalen wat is afgepakt.

De tweede reden is geraffineerder en tot mij drong zij pas echt door toen ik de digitale revolutie begon te bestuderen voor het schrijven van The Game(Baricco's nieuwe boek, dat in mei uitkomt bij De Bezige Bij, red.). Ik zou haar zo samenvatten: alle elektronische tools die wij dagelijks gebruiken, hebben een aantal genetische trekken die voortkomen uit een bepaalde visie op de wereld, de visie van de pioniers van de Game. Een van deze trekken is evident libertair: de macht verpulveren om hem aan iedereen te geven. Het duidelijkste voorbeeld: een computer op iedere schrijftafel van ieder lid van de mensheid zetten. En vervolgens in de zak van ieder mens plaatsen. Afgevinkt.

De enorme portee van dit ene feit moet niet worden onderschat. Vandaag zijn voor iedereen met een smartphone in de hand de volgende vier stappen binnen handbereik: toegang hebben tot alle informatie van de wereld, met iedereen kunnen communiceren, zijn eigen mening aan een enorme menigte ten beste geven en het persoonlijke schoonheidsideaal in de vorm van dingen, objecten, foto's, momenten, delen met de hele wereld. Het is belangrijk om te beseffen dat deze vier stappen in het verleden alleen aan de elites toebehoorden. Ze waren, om precies te zijn, in het verleden de gestes waar de identiteit van de elites op stoelde. In 1700, om maar iets te noemen, waren er in Italië misschien een paar honderd mensen die dit konden. In de tijden van mijn grootvader waren het misschien een paar duizend families. En vandaag? Eén op de twee Italianen heeft een Facebook-profiel, meer uitleg is overbodig.

Op die manier - dat is wat we diep tot ons moeten laten doordringen - heeft de Game dus de psychologische barrières geslecht die de hele geschiedenis van de mensheid bepalen. Mensen zijn zich nu aan het trainen om het terrein van de elites te betreden, en daarmee nemen ze de elites het monopolie af dat ze door de hele geschiedenis altijd mythologisch onaantastbaar heeft gemaakt. Op zich is die situatie al explosief, maar misschien zou er nog steeds niets gebeurd zijn als er niet nog een andere trek bestond van de Game, een trek die je een fatale imprecisie zou kunnen noemen. Want de Game heeft de macht uitgestrooid over iedereen, of althans, dat hoort tot de mogelijkheden, maar wat niet tegelijkertijd ook is verdeeld, is het geld. Er is niets in de Game dat bijdraagt aan een herverdeling van de rijkdom. Wel van de kennis, de mogelijkheden, de privileges, maar niet van de rijkdom. En de asymmetrie is evident. Daaruit kon, op de lange duur, niet anders dan een grote sociale woede voortkomen die zich inmiddels stilletjes als een enorme benzineplas heeft verspreid. Heb ik nu wel of niet al gezegd dat de economische crisis de lucifer was? De brandende lucifer, bedoel ik.

Wat daarna is gebeurd, weten we. Maar we willen het niet altijd echt weten. Ik vat het samen voor het gemak. De mensen zijn de macht met een zeker aplomb gewoon gaan halen: eigenlijk nog best ordentelijk en in rijen van twee, maar met een zelfvertrouwen en een gebrek aan eerbiedige vrees die ongekend waren. Ze hebben het zelfs gewoon gedaan door te stemmen. Door wát te stemmen!? Het tegenovergestelde van wat de elites 'suggereerden'. Op wie!? Op iedereen die geen deel uitmaakte van de elites of die door de elites werd geminacht of gehaat. Op welke ideeën dan!? Elk idee dat het tegenovergestelde was van wat de elites wilden. Simpel, maar zeer effectief.

Mag ik één onaangenaam schurend voorbeeld geven dat de situatie goed samenvat? Europa. Het idee van de Europese eenwording is overduidelijk een idee van de elites. De mensen hebben er echt niet om gevraagd door met spandoeken de straat op te gaan en leuzen te scanderen. Het was een intuïtie van enkele verlichten die zich makkelijk als volgt laat samenvatten: geschrokken van wat we er in de vorige eeuw van hebben gebakken, met twee grote supermachten hijgend in onze nek, Amerika en de Sovjet-Unie, had de Europese elite begrepen dat het slimmer was om eens op te houden met die eeuwenlange slachtpartijen en in plaats daarvan de grenzen op te heffen en een gezamenlijke politieke en economische macht te worden.

Natuurlijk was het geen makkelijk te realiseren plan. Eeuwenlang had de Europese elite gewerkt aan het creëren van nationalistische gevoelens waarop hun macht was gestoeld, zoals ook de haat voor de vreemdeling, die heel goed uitkwam als het weer op oorlog uitdraaide. En nu ineens moest dat allemaal worden afgebroken en de marsrichting radicaal worden omgelegd. Eerst waren miljoenen soldaten nodig geweest, nu ineens miljoenen vredelievenden. Mensen die bij wijze van spreken de van bloed druipende bajonet nog in de handen hadden, moesten ineens worden omgevormd tot één volk, met één munteenheid en met één vlag: niet bepaald een eitje.

Om die reden drong de Europese elite ons met onmiskenbare slinksheid een model van Europese eenwording op dat een hoog dramagehalte had: zodra de eenheid een feit zou zijn, was zij ook meteen onomkeerbaar. Ze verbrandden de schepen achter onze rug, om te voorkomen dat de mensen (of wellicht ook een paar dissidente cellen van de elites) ooit nog op de gedachte zouden komen dat je het ook weer terug kon draaien. Niemand zou meer die poging ondernemen omdat het technisch volstrekt onmogelijk was gemaakt om het te doen. En als er ondanks dit nog twijfel zou verrijzen onder de mensen, was de methode: geduld hebben.

Onlangs las ik in Le Monde diplomatique (niet bepaald een populistisch blaadje) een mooie, korte samenvatting die ik bij deze gewoon even copy-paste: 'In 1992 hebben de Denen tegen het traktaat van Maastricht gestemd: ze zijn gedwongen om terug te keren naar de stembus. In 2001 hebben de Ieren tegen het traktaat van Nice gestemd: ze zijn gedwongen om terug te keren naar de stembus. In 2005 hebben de Fransen en de Nederlanders tegen de Europese grondwet gestemd: ze kregen hem alsnog door de strot gedrukt met een andere naam, het traktaat van Lissabon. In 2008 hebben de Ieren tegen het traktaat van Lissabon gestemd: ze moesten terug naar de stembus. In 2015 heeft 61,3 procent van de Grieken tegen het bezuinigingsplan van Brussel gestemd: het is ze alsnog opgelegd.' Een indrukwekkende democratische rouwmis. Hier staat dat er geen plan B bestond. There is no alternative.

Het overduidelijke elitaire DNA van de Europese Unie werd meteen zichtbaar toen Europa inmiddels een feit was en het Europese machtssysteem zijn zetels kwam bezetten: de instituties, de regeringsorganen en zelfs de types die per land werden uitgezonden om te regeren. Een elite die wellicht ook nog best iets weet, maar die kilometers is verwijderd van de mensen, een onuitputtelijke leverancier van volmaakt onbegrijpelijke redenen en getallen, op geen enkele manier in contact met het gewone leven. Het zou zelfs kunnen dat ze inmiddels werkelijk ook dingen doen die vóór het leven van de mensen zijn, maar hun hoofdbestaansreden lijkt toch te zijn om duidelijk te maken dat de vleugel wordt bespeeld en de trap op wordt gedragen, door Ons, de elite.

En zodoende, toen het pact brak, hebben de mensen zich onmiddellijk als eerste tegen deze vleugelbespelers gericht: Europa was het meest evidente symbool, het was het target bij uitstek, onmiddellijk zichtbaar aan de horizon. Er hing een aura van onoverwinnelijkheid omheen, dat echter, zo hebben we de dag na het referendum over de brexit gezien, alleen voor de elites standhield. Voor de andere burgers van de Game was de betovering verbroken. Valt te beweren, in het licht van dit al, dat de mensen tegen Europa zijn? Nee, dat kunnen we niet echt zeggen. Ze zijn tegen dit Europa, tegen dit symbool van het primaat van de elites, dat zeker. Anti-Europees betekent vandaag meer dan wat dan ook anti-elite.

Er doet al een nieuw formulerinkje de ronde: het Europa van de volkeren. Het betekent helemaal niets, maar het betekent dit: het is niet de eenheid op zich die we willen breken, het is de eenheid die op deze manier is bedacht en wordt gerund door de elites.

Europa is maar een voorbeeld. Wat ik probeer te zeggen is dat het volmaakt zinloos is om de dingen die de mensen vandaag willen (de terugkeer naar de lire, de guillotine voor de Autostrade-maatschappij van Benetton, vrije keuze voor inenting) te interpreteren zonder de reliëfdruk te lezen van waar het allemaal eigenlijk voor staat: zich bevrijden van de elites.

Dat is het punt, en dat is waar we ons gedegen over moeten buigen, waar we goed naar moeten kijken, al vinden we het nog zo walgelijk, beangstigend of vermoeiend. Want het is op dit ene punt dat de beslissende veldslag voor onze toekomst zich afspeelt.

Het eerste wat je dan ziet is hoe de elite zich is gaan bewegen toen zij eindelijk snapte dat ze onder vuur lag. Ze is verstijfd in haar eigen zekerheden en kwam met een verklaring die alles zo snel mogelijk weer op orde zou krijgen: de mensen waren ineens totaal gaga geworden, waarschijnlijk omdat ze gemanoeuvreerd werden door een nieuwe generatie leiders zonder enig verantwoordelijkheidsgevoel, zonder enig bezwaar tegen smerig spel, handig in het zich richten tot de onderbuik van de burgers, daar waar eventuele intelligentie bestond, die handig onderuithalend.

Vage en inexacte termen als fake news, populisme, of meteen maar even doorpakkend, fascisme, werden in stelling gebracht om de boodschap zo duidelijk mogelijk over te brengen en de opstandigen zo makkelijk mogelijk te etiketteren. Op de achtergrond wordt altijd die ene zekerheid, there is no alternative, als een mantra herhaald, gekoesterd als een obsessie, opgedrongen als een profetie en een dreiging.

Geen seconde, zo lijkt het, is de elite stil blijven staan bij de vraag of ze misschien zelf ook wat fout had gedaan, zo verschrikkelijk fout dat daar de hele lawine uit voortkwam.

Had ze daar wel over nagedacht, dan was het niet zo moeilijk geweest om drie fenomenen vast te stellen die voor mij, en voor vele anderen, zonneklaar zijn.

Het idee van de elite van oneindige ontwikkeling en progressie slaagt er niet in sociale rechtvaardigheid te genereren. De rijkdom wordt op een belachelijke manier gedistribueerd en vernietigt veel meer werk dan dat ze genereert. Het hart van het spel wordt cadeau gedaan aan economische machten die niet of nauwelijks controleerbaar zijn, en blijft zoals al eeuwenlang gebaseerd op een misdadige controle over de zwakke gebieden van de aarde. Daarmee wordt de aarde serieus in gevaar gebracht, vergetend dat het ons aller huis is en niet de vuilstortplaats van enkelen.

De elites zijn al een tijd in de greep van een diepe verdoving, een soort hypnose, vanwaaruit ze maar één gezamenlijke gedachte produceren, die gebaseerd is op weet ik wat voor geraffineerde theorieën, maar die uitdraait op altijd weer dezelfde totempaal: there is no alternative. Het zal toch velen niet ontgaan dat ze nergens meer op reageren, dat ze gehypnotiseerd door zichzelf lijken, dat ze alle contact met het leven dat de mensen leiden zijn verloren, dat ze meer dan de helft van hun tijd besteden aan het zichzelf beschouwen en hun privileges herschikken en opnieuw inrichten. De elites zijn de geschiedenis aan het blokkeren en scheiden erfgenamen af die niet in staat zijn om iets anders te denken of te verzinnen dan de obsessies van hun vaders.

Slechts één keer in de afgelopen vijftig jaar hebben de elites per ongeluk een alternatieve gedachte gegenereerd. Dit was omdat een paar tegendenkers ze zijn ontglipt, bijna allemaal technici, uit wier ketterij de digitale opstand werd geboren. Bevroren in hun verdoving hebben de elites dat te laat geregistreerd, waardoor de digitale opstand aanvankelijk werd afgedaan als een tamelijk platte commerciële truc, en klaar waren ze er weer mee. Het was geen commerciële truc, het was een revolutie die draaide om het elimineren van precies hen, de elites van de vorige eeuw, om ze te vervangen door een nieuwe elite, een nieuwe intelligentie, ja zelfs een nieuwe moraal. Ze hebben er helemaal niets van gesnapt en dit betekent dat de Game rustig kon groeien in de plooien van hun macht, ze langzaam maar zeker kon delegitimeren, ze kon uitleveren aan de mensen op het moment dat ze de kracht niet meer hadden om zich te verdedigen. Terwijl deze enorme opstand stilletjes gaande was, is de enige briljante gedachte van de elites geweest om de Game te gebruiken om geld te vermeerderen. Of ze nu de relikwieën van de vorige eeuw verkochten of start-ups financierden, ze hebben ijverig kaartjes verkocht om toeschouwer te mogen zijn van het spektakel van hun eigen doodvonnis. Een vreemde manier om de Geschiedenis het hoofd te bieden.

Je maakt zulke fouten en vervolgens denk je dat je hen die op je deur komen kloppen om de stekker eruit te trekken kunt afdoen als 'fascisten'?

Net zo interessant is het om te bekijken hoe de mensen zich hebben bewogen vanaf het moment dat ze het pact verpulverden omdat ze het verder zelf afkonden. Potentieel hadden ze een soort nieuwe, immense horizon voor zich, maar ze zijn gestokt bij de eerste stap, die van de pure en simpele afrekening. De dromen zijn verschoven naar verderop in het verhaal; het enige wat nu telt is het botvieren van de boosheid. Niet in staat tot het verzinnen van een toekomst, wordt het verleden onophoudelijk uit de mottenballen gehaald.

Er is gekozen voor leiders die garant staan voor een dagelijkse wraak in de permanente achteruitversnelling: dat is het enige wat ze kunnen. Ze zijn gewoon niet in staat om zich iets anders, méér, voor te stellen, alle aandacht gaat naar het corrigeren van wat al bestaat: de erfenis van de elites. En vaak lukt ook dat niet, omdat ze incompetent zijn, niet voorbereid op regeren, op de plotselinge ontdekking van de eigen grenzen en van het feit dat de vijand, het systeem, verdomd complex in elkaar zit. Ze hervinden de moed in een soort brute tone of voice die eigenlijk hun enige echt onderscheidende kracht is. Een mengeling van directheid, agressiviteit, de schreeuw van de marktkoopman en de reclameslogans.

De mensen vinden dit geruststellend en hebben het overgenomen als een manier van denken. Ze snappen het, ze zien er een soort elementaire intelligentie in die eindelijk de geraffineerde, onbegrijpelijke sofismen van de elites vervangt. Eindelijk een heldere beweging van mannen die recht op het doel af gaan, die oude trucs en hypocrisieën ontmaskeren. De verheerlijking van deze manier van denken - geloof me, het is noodzakelijk om dit te begrijpen - is het wapen waarmee de mensen vandaag de agressiefste coup tegen de elites plegen. Het is de ware stormram waarmee de defensieve muur van de elites omver wordt gebeukt. Als díe manier van de wereld lezen het wint, zijn de elites voor altijd verslagen. Finita la pacchia('Luilekkerland is voorbij', een beroemde slogan van vicepremier Matteo Salvini die slaat op de bootvluchtelingen uit Afrika, ABR).

Het punt dat voor mij, zoals voor zovele anderen, zonneklaar is, is dat een dergelijke overwinning een vernietigende prijs heeft: niet voor de elites, want nou én, maar voor iedereen.

Want de mythe van een directe, maagdelijke benadering van alle fenomenen als antwoord op de ingewikkelde, decadente, en ook een beetje narcistische tred van de hoger ontwikkelde gedachte, is een fantastische creatuur waar we eeuwen en eeuwen over hebben gedaan om haar te ontmaskeren. Haar nu weer tot leven roepen is voor geestelijk zwakzinnigen.

We hebben al heel lang begrepen dat het beter is om veel, zo veel mogelijk, van iets te weten voordat je eraan gaat morrelen, dat het beter is om zo veel mogelijk mensen te kennen als je jezelf wilt leren kennen, dat het beter is om de gevoelens van anderen te delen om onze eigen gevoelens te kunnen beheren, dat het beter is om veel woorden ter beschikking te hebben in plaats van weinig omdat uiteindelijk wint wie het meeste weet. En er is een begrip, een definitie, van deze manier van ons verdedigen tegen de wrede hardheid van de realiteit dankzij het geduldige en geraffineerde gebruik van onze intelligentie en ons collectieve geheugen: cultuur.

Dit vervangen door de heldere eenvoud van een elementair uitgedrukte gedachte, een boerenslimheid, is vrijwillig naar de slachtbank gaan. Ik wil duidelijk zijn: iedere keer dat we ons tevreden stellen, of zelfs enthousiast zijn, over bepaalde simpele ordewoorden of slogans, verbranden we jaren van gemeenschappelijke groei waarin is geïnvesteerd in het ons niet laten verneuken door de op het eerste gezicht zo makkelijke simpelheid der dingen. En met 'wij' bedoel ik niet ons elites, maar ons allen. We veroordelen onszelf tot enorme misverstanden en een tragische ondergang. Gewoon maar even een voorbeeld uit de losse pols: het beschouwen van de logische verplaatsing van een redelijk bescheiden aantal mensen uit delen van de wereld die wij hebben uitgeknepen en nog steeds bij de ballen houden als een ontzaglijke bedreiging voor onze staat van zijn en welvaart. Dat soort dingen. Koeien van onzin. Wat ik dus zie, wat mij zo overduidelijk lijkt, is dat de mensen iedere dag wakker worden met de missie om het fort van de elites te bestormen; en hoe meer ze het doen, en hoe meer ze winnen, hoe meer ze zichzelf beschadigen.

Zodoende gaan we door donkere tijden, en wij zijn als de aarde waar plunderende legers overheen trekken. Niemand lijkt in staat om te winnen, dus het is moeilijk om een einde in zicht te krijgen. Iedere dag die voorbijgaat wordt de proviand minder: de kracht, de schoonheid, het respect, de menselijkheid, en zelfs het humorisme. Deze tijden zijn al eerder voorgevallen in de geschiedenis van de mensheid, maar wij, die echt niet dachten dat het ons deel zou worden, vragen ons af of het nu werkelijk noodzakelijk is dat wíj dit moment moeten beleven? Is er echt niet iets wat we kunnen doen om de slopende traagheid van deze totale ontmanteling van alles te keren?

Wat mij betreft dit: toegeven dat de mensen gelijk hebben. Het contact met de realiteit herstellen en de enorme puinzooi die we ervan hebben gemaakt onder ogen zien. Onmiddellijk aan de slag gaan om de rijkdom beter, gelijker te verdelen. Sociale rechtvaardigheid weer als het hoofdpunt zien dat het ooit was en is. Inderdaad de stekker uit de oude elites van de vorige eeuw trekken en ons toevertrouwen aan de intelligenties die in de schaduw van de Game zijn gegroeid. De begrippen vooruitgang en ontwikkeling eens helemaal opnieuw definiëren, want de huidige betekenis heeft ons vergiftigd.

De intelligenties bevrijden die in staat zijn om ons buiten de ijzeren rails van 'there is no alternative' te leiden. Ophouden met de politiek het waanzinnige, overdreven, onterechte belang toe te kennen dat we nu doen. Ons geluk komt niet via de politiek. Het vertrouwen herstellen in hen die dingen echt weten, want die zijn er. De getallen, criteria en meetmethodes waarin we de wereld nu uitdrukken in de prullenmand smijten (voorop dat absurde bruto nationaal product) en nieuwe criteria en meetmethodes opstellen die de ware realiteit van onze levens weergeven.

Onmiddellijk het vertrouwen in de cultuur herstellen, allemaal samen, en groots investeren in scholing, altijd, altijd. Niet ophouden met boeken lezen, allemaal, net zo lang tot het beeld van een boot afgeladen met vluchtelingen zonder haven ons allemaal over onze nek zal doen gaan.

De Game betreden, zonder angst, opdat al onze neigingen, ook de meest persoonlijke, ook de meest fragiele, zullen bijdragen aan de koers van de hele wereld. Gebruik de Game, als een enorme kans tot verandering in plaats van als een alibi om ons in onze bibliotheken te verschansen of nog grotere economische verschillen te creëren.

Alle muren die we te snel naar beneden hebben gehaald opnieuw optrekken; ze onmiddellijk weer aan stukken slaan zodra iedereen in staat is om zonder muren te leven. De snellen voor laten gaan om onze toekomst te creëren, maar op voorwaarde dat ze iedere avond aan tafel zitten met de langzamen, om te beseffen wat het heden is. Vrede sluiten met onszelf, waarschijnlijk omdat je niet goed kunt leven in minachting en wrok.

Ademhalen. Af en toe alle elektronica uit doen. Wandelen. Ophouden met het spook van het fascisme voortdurend rond te wapperen en te misbruiken. Groots denken. Denken.

Niets van dit al is onmogelijk, als je er goed over nadenkt. Het gaat om het vinden van de wilskracht, het geduld en de moed.

0 notes

gerardmixi797-blog · 6 years ago

Text

Meer Tips Over Vegan Kleding Merken

Weet onze kleding wordt genaaid via heren en dames. Dit is ingewikkelder vervolgens heb je om kleding te aanschaffen die onethisch kan zijn geschapen. Het kan zijn nog moeilijker om te peilen ofwel je kleren wordt gemaakt in veilige fabrieken wanneer je koopt bij winkeliers welke ook niet specifiek reclame vervaardigen vanwege hun kleren indien ethisch gemaakt. Ons omvangrijk deel van onze kleren kan zijn gemaakt over katoen. Beslissen aangaande iemand die je koopt of zelfs leren hoe je je eigen kleding kunt restylen, zijn enige betreffende een heleboel geldige tactieken teneinde een en blijvend perspectief te ondersteunen. Om jouw te verder helpen ethische kleren en accessoires te aanschaffen, hebben wij de lijst met tips samengesteld die je helpen jouw garderobe mooi en modieus te maken. Mits u dan ook op zoek raakt naar ethische kleren of accessoires, kan zijn dit erg belangrijk dat u de klus vertrouwt voor de juiste en betere kwaliteit bedrijven met een zeer prima bekendheid bij het leveren van oplossingen betreffende een hoogste kwaliteit.

Uit mijn persoonlijke expertise kan zijn het bijzonder bevredigend om kleren te aanschaffen welke past voor jouw persoonlijk speciale hip. Eco-vriendelijke kleren kan zijn nauwelijks nieuw idee. Ethische kleding kan een geweldige term bestaan teneinde op bepaalde producten te gebruiken, daar het meer vervolgens één ding kan betekenen. Onnodig te zeggen het dit recyclen van kinderkleding ons overige juiste optie kan zijn.

Supersnelle mode is volkomen ook niet duurzaam. Dit ondersteunen betreffende ethische en duurzame mode kan zijn beslist ons grote stap in de juiste richting. Duurzame mode hoeft niet altijd duur te zijn. Niet louter duurzame mode, een opkomende modemarkt zal over het doorgaans geraken aangedreven door de Chinese gebruiker, stelt Dean, wiens bedrijf zit aan het verminderen van verspilling in de stijlmarkt.

youtube

Een verkoopprijs-kwaliteitverhouding kan zijn gewoon echt. De prijzen zijn betaalbaar en een gehele manier om te winkelen op de website kan zijn eenvoudigweg en snel. Lokaal iets aanschaffen kan zijn een heel apart idee. Ons one-stop-shop zodra u overweegt om ons bulkbestelling te produceren. Het is niet alleen ons stijlgids, https://goo.gl/rFFp3M het is verder ons techniek teneinde een aanschaf te behouden en ons perspectief op een band welke we met de garderobe wensen aangaan.

Verdere vervolgens heb je kiezen individuen producten die op ethische en duurzame wijze geraken gemaakt, tezamen betreffende ondernemers welke teruggeven met de internationale gemeenschap. Nauwelijks merk kan zijn volstrekt uitstekend. Heel wat zien benutten en moedigen dit toepassen van natuurlijk katoen aan, daar het ook epidermisch ingeval milieuvriendelijk kan zijn. Wanneer er bestaan ontdekt wat het allerbeste bij jouw past, kies dan welk merk je graag zou willen kopen. Precies indien Caregiver-merken kunnen op Ruler gebaseerde merken moeilijk te construeren bestaan in een VS.

Bepaal hetgeen u dan ook dien inkopen voordat u tot een verkoper zoekt. Er zijn enkele grote retailers welke, hoe tijdrovend en ingewikkeld die ook zijn, nog alsmaar uitzoeken op welke manier ze ethisch kunnen blijven. In werkelijkheid doneren enige betreffende een meest bekende winkels in een Verenigde Staten jaarlijks miljarden dollars met liefdadigheidsprogramma's. Jouw kunt de winkels in al die omvangrijke steden ervaren. Niet elke kleine winkel accepteert betaalpassen of betaalpassen. Je kan denken het doneren met een kringloopwinkel in de nabijheid bekendste remedie is teneinde spullen te elimineren die je ook niet beslist benodigd hebt of wilt.

De kledingmarkt heeft in de recente geschiedenis veel veranderd. In contrast tot hetgeen jouw wellicht hebt gehoord, blijven bedrijven ook niet iedere keer ons mondje dicht over daar waar ze hun kleren vandaan halen. Het kennen aangaande hun bedrijf zit niet nodig in hun gezelschap. , Ik heb ze niet geregistreerd. Dit moedigt klanten met hun sleutels te melden aan overige mensen die ze wellicht meer benodigd beschikken over. Veel bedrijven zijn ook gestart tezamen te werken om oplossingen te vinden en hun bekende te delen teneinde een voortgang te bespoedigen. Meteen kan zijn dit in dit gemakkelijk gebracht. Organisaties proberen actief de praktijken te verbeteren die betrokken bestaan bij de fabricage met hun goederen.

0 notes

aboutict · 6 years ago

Text

Hyperloop: groeiende concurrentie binnen reizen per buizenpost

Elon Musk bedacht het concept en nu werken tientallen bedrijven eraan: luchtdrukbuizen voor supersnel vervoer van mensen en goederen. In Nederland loopt de Delftse Hardt Hyperloop mee in de Europese voorhoede. CEO Tim Houter spreekt donderdag op Emerce eDay. Op een stuk grasland aan de rand van de campus van de TU Delft ligt sinds kort een openluchtlaboratorium voor experimenten met nieuwe technologieën voor de woon- en leefomgeving: The Green Village. Knellende regelgeving werd ervoor terzijde geschoven, wat moet bijdragen aan de versnelling van innovatie. Zo mag je er zonder vergunningen bouwen. Op het terrein staat ook een dertig meter lange buis die het Nederlandse BAM bouwde voor het Delftse consortium Hardt Hyperloop. Een testfaciliteit om de technologie voor het gelijknamige futuristische vervoersysteem te vervolmaken. Met een hyperloopnetwerk in Nederland zal de Randstad in minder dan een halfuur te bereiken zijn vanuit alle uithoeken van het land. Om over verder gelegen Europese steden nog maar te zwijgen. “We zijn op het punt aanbeland waarop we de groei van het vliegverkeer echt moeten gaan remmen”, zegt de goedlachse Tim Houter, CEO van Hardt Hyperloop. “Ook elektrische vliegtuigen zijn voor zowel de korte als lange termijn geen oplossing. Er moet een alternatief komen dat minstens zo aantrekkelijk wordt als vliegen.” Dat alternatief is uiteraard nog heel ver weg. De buis in The Green Village is nog niet in gebruik. Houter (25) doet de deuren open van de daarnaast gelegen werkplaats om te laten zien dat er al wel volop aan het onderstel wordt gewerkt. Na afronding van de tests op lage snelheid streeft Hardt Hyperloop naar de bouw van een testfaciliteit waarin systemen op hoge snelheid kunnen rijden. “Dan heb je het over een afstand van vijf kilometer.” Flevoland is al diverse keren genoemd als locatie, maar Houter sluit niet uit dat de faciliteit ook wel eens buiten Nederland zou kunnen komen. Ooit was Houter betrokken bij het Formula Student Team van de TU Delft. Dat team bouwde elektrische raceauto’s en hield daarmee wedstrijden tegen andere universiteiten. Ook toen had hij al de hyperloop in het vizier. De gouden kans kwam toen Tesla-oprichter Elon Musk een wedstrijd uitschreef voor het beste ontwerp van de ‘bemande kogel’. Het Delftse team sleepte januari 2017 al meteen de eerste prijs binnen en Houter richtte daarna met enkele medestudenten gelijk een eigen bedrijf op. Dat kon allemaal binnen het kader van Dream Hall, een broedplaats voor innovatieve ideeën van Delftse studenten. Hoewel Hardt Hyperloop nog wel connecties heeft met de TU Delft, heeft de universiteit er geen directe bemoeienis meer mee. Inmiddels werkt er wel een derde team binnen de universiteit aan een volgend ontwerp voor de hyperloop. Houter: “Wereldwijd heb je het over zeker twintig teams die de technologie aan het verkennen zijn.” Het idee voor de hyperloop is dan ook niet nieuw, benadrukt Houter nog maar eens. “De principes zijn zelfs al in de negentiende eeuw bedacht, toch is het Elon Musk geweest die er een nieuw elan aan heeft gegeven.” Boring Company Musk bedacht, terwijl hij zich in zijn auto ergerde aan de files, de hogesnelheidstrein in een vacuümbuis die snelheden tot twaalfhonderd kilometer per uur moet kunnen halen. Zelf wilde de drukbezette Tesla-baas dat idee in eerste instantie niet uitwerken, maar toen hij ‘verbale toestemming’ van de Amerikaanse overheid kreeg om een testfaciliteit te bouwen, besloot hij het project alsnog zelf ter hand te nemen. Ook al is hij de eigenaar van de handelsnaam Hyperloop, Musk heeft eerst maar een bedrijf opgericht met als naam Boring Company. Hij denkt namelijk dat hij met een kleinere tunneldiameter de kosten van de aanleg van de benodigde tunnels enorm omlaag kan brengen. Zodat het bedrijf ook voor derden opdrachten zou kunnen uitvoeren, net zoals zijn ruimteorganisatie SpaceX (die Mars moet bevolken) als succesvol onderaannemer fungeert. Met een stevige financiële basis kan er vervolgens worden geïnvesteerd in een megaproject dat de luchtvaart een zware klap kan toebrengen. De Boring Company onderscheidt inmiddels de loop en de hyperloop. Bij de loop worden slechts kleine afstanden overbrugd zonder vacuümbuizen. Op de webpagina van het bedrijf blijft werkelijk geen enkele vraag onbeantwoord: aardbevingen? Geen probleem, schrijft de Boring Company met verwijzingen naar eerdere tunnelconstructies. Niets is zo veilig als een ondergrondse tunnel. Tunnels hebben bovendien geen hinder van het weer. En, anders dan bij de Noord/Zuidlijn, gaan Musk en zijn team er niet vanuit dat je aan het aardoppervlak ook maar iets van het boren zult merken. Een video van Non, Je Ne Regrette Rien van de legendarische zangeres Edith Piaf fungeert er als een soort statement voor en trots meldt het bedrijf dat er al vijftigduizend Boring Company-petjes zijn verkocht. Inmiddels staan er bij het tunnelgraafbedrijf verschillende concrete projecten op stapel. Een tunnel bij Los Angeles en een verbinding tussen Washington en Baltimore die uiteindelijk doorgetrokken moet worden naar New York. De volledige reis per hyperlooptrein, die overigens ook Philadelphia aandoet, duurt volgens Musk 29 minuten. De auto doet nu vier uur over deze afstand, de reguliere trein tweeënhalf uur en zelfs het vliegtuig heeft nog een dik uur nodig, het tijdrovende inchecken niet eens meegerekend. De tunnel in Los Angeles is vooral bedoeld als demonstratieproject. Die loopt van Musks huis in Bel Air naar de SpaceX-campus in Hawthorne. Een boormachine met de veelzeggende naam Godot mag in Los Angeles gaan graven zodra de vergunning binnen is. In die stad zullen auto’s worden vervoerd via speciale liften die de voertuigen in de tunnel tillen, waarna ze met een slee worden vervoerd. Krachtenbundeling Wereldwijd neemt de concurrentie overigens snel toe. De Canadese start-up TransPod heeft al bijna vijftig miljoen euro opgehaald bij Amerikaanse en Italiaanse investeerders en wil in 2030 zijn eerste commerciële hyperlooplijn openen. Het testplatform komt in het Franse dorpje Droux. TransPod heeft al gelijk concurrentie op eigen grondgebied. Het Amerikaanse Hyperloop Transportion Technologies doet onderzoek bij de stad Toulouse. In Europa is er inmiddels ook een Pools initiatief. En is durfondernemer Richard Branson zich met de hyperloop gaan bezighouden. Hij concurreerde reeds met Musk in de ruimtevaart en heeft een testcentrum geopend in Nevada, Verenigde Staten. Daar staat het snelheidsrecord voor de hyperloop op 387 km/u. Het bedrijf vestigt daarnaast een speciale testfaciliteit in de provincie Málaga in Andalusië. De Spaanse overheid verstrekt maar liefst 126 miljoen euro staatssteun; Branson stopt er zelf ruim 430 miljoen euro in. Hardt Hyperloop, inmiddels 25 man sterk, loopt dus mee in de Europese voorhoede. “Onze kracht is dat we het met meerdere partijen doen”, legt Houter uit. Het bedrijf wist zich sinds de start gesteund door onder meer de Nederlandse Spoorwegen en bouwbedrijf BAM. In mei kwam het nieuws dat Tata Steel en Royal IHC zich zouden aansluiten. Tevens werd begin september bekend dat Hardt Hyperloop nog eens vijf miljoen euro had opgehaald en ook DB Engineering & Consulting, Continental en Engie Laborelec zich hebben gevoegd bij het Hardt Hyperloop-consortium. Met name de relatie met Deutsche Bahn is interessant, aangezien spoorwegmaatschappijen de lijnen zullen onderhouden. Houter sluit niet uit dat ook luchtvaartmaatschappijen deze technologie uiteindelijk gaan omarmen. Toegegeven: de Nederlandse bedragen zijn bescheiden vergeleken bij de honderden miljoenen die voor buitenlandse projecten worden uitgetrokken. Voor de exploitatie van een volledig commercieel hyperlooptraject moeten al gauw kilometers buis worden aangelegd. Dat is toch het grote voordeel van de luchtvaart, die vrij door de lucht kan bewegen. Ter vergelijking: de aanleg van de Amsterdamse Noord/Zuidlijn van nog geen tien kilometer heeft uiteindelijk 3,1 miljard euro gekost en duurde vijftien jaar. Houter sluit dan ook niet uit dat uiteindelijk diverse projecten hun krachten gaan bundelen. “We hebben in elk geval onderlinge afspraken gemaakt over standaarden, zodat we niet allemaal afzonderlijk het wiel gaan uitvinden.” Natuurlijk zijn er nog flink wat hobbels te nemen: een buis van enkele honderden kilometers is bijvoorbeeld lastig luchtdicht te krijgen. De oppervlakte van de buis volmaakt gladmaken, is minstens een even grote uitdaging. Ook zijn er nog allerlei nader uit te zoeken veiligheidsaspecten bij brand en decompressie. En wanneer reizigers worden blootgesteld aan sterke G-krachten, treedt misselijkheid op, waarschuwt de mede-uitvinder van de magneetzweeftrein James Powell. Vooral sterke bochtstralen zullen reizigers als oncomfortabel ervaren. Maatschappelijk verzet tegen een grote buis die dwars door het landschap loopt – niet alles hoeft ondergronds te worden uitgevoerd – is evenzeer denkbaar. Houter blijft echter optimistisch: een ritje met de hyperloop wordt volgens hem aangenamer dan met het vliegtuig. “Geen turbulentie. Alleen de acceleratie ga je merken, maar dat kunnen we heel goed doseren. Nu vlieg je in de lucht ook al met snelheden van bijna duizend kilometer per uur.” Als voormalig student werktuigbouwkunde bemoeit hij zich overigens niet met het technische deel van het project. “Conceptueel denk ik nog wel mee.” Het meeste werk gaat zitten in het bij elkaar brengen van expertise en de financiering en evangelisatie. Organisatorisch is het allemaal nog goed te behapstukken, zegt Houter, ook al moet het jonge bedrijf telkens weer kantoorruimte bijhuren. Zijn ambitie, een soort Airbus van de hyperloop worden, zal pas gerealiseerd kunnen worden na uitgebreide testen die nog minstens drie jaar in beslag zullen nemen. Houter durft nog geen concreet jaar te noemen waarop de eerste hyperlooptrein gaat rijden, maar verwacht dat we het in de jaren twintig van deze eeuw nog meemaken. Zijn bedrijf heeft al een studie verricht naar een verbinding tussen Amsterdam en Frankfurt. “Amsterdam en Parijs worden vaak genoemd, maar daar ligt al een traject voor de hogesnelheidslijn.” Nieuwe kansen Afgelopen zomer hoopte een studententeam uit Delft de belangrijke hyperloopwedstrijd in Californië opnieuw te winnen, maar de studenten moesten genoegen nemen met een tweede plaats. Hun vacuümtrein in klein formaat moest met ongeveer 450 kilometer per uur door een speciale buis schieten, maar de capsule ging niet harder dan 142 kilometer. WARR Hyperloop, een studententeam van de Technische Universiteit München, wist met 466 kilometer per uur het record wel te breken. Tim Houter (Hardt Hyperloop) vindt de ontwikkeling van hyperloopsystemen door studenten erg belangrijk. “Uiteindelijk hebben wij er ook baat bij als studenten tot hyperloopspecialist worden opgeleid.” Magneetzweeftrein Het enthousiasme voor de hyperloop doet denken aan de plannen die er ooit waren voor de magneetzweeftrein. Ondanks de jarenlange ontwikkeling zijn er momenteel wereldwijd slechts een paar commerciële lijnen in gebruik. In Nederland waren er al in 1973 plannen voor, waaraan destijds Philips en DAF Trucks werkten. De oliecrisis gooide echter roet in het eten. Daarna waren er nog plannen voor een ‘rondje Randstad’ en de Zuiderzeelijn. Toen in Duitsland de magneettrein tussen Hamburg en Berlijn werd afgeblazen, gingen ook in Nederland de plannen in de ijskast en daar zijn ze tot nu toe gebleven. Tim Houter (Hardt Hyperloop): “De energiekosten en implementatiekosten van magneetzweeftreinen zijn te hoog. Hyperloop verbruikt ordergroottes minder energie en is gemakkelijker te implementeren.” Chicago Bij The Boring Company van Elon Musk ligt inmiddels een opdracht van de stad Chicago om een hyperlooptunnel aan te leggen tussen het stadscentrum en O’Hare Airport. Die afstand wordt op dit moment vooral via de reguliere metro overbrugd. Voor het vervoer worden ‘skates’ ingezet die met een snelheid van 240 kilometer per uur tussen de acht en zestien mensen kunnen vervoeren. Skates moet je zien als losgekoppelde metrostellen die zijn ontleend aan Tesla Model X, de elektrische auto van Musk. De reis tussen de stad en het vliegtuig zou twaalf minuten moeten duren. Waarbij er elke dertig seconden tot twee minuten een trein kan vertrekken. Skaten moet uiteindelijk goedkoper worden dan een taxi. * Dit artikel verscheen eerder in het oktobernummer van Emerce magazine (#167). Beeld: Plompmozes. http://dlvr.it/QmTNGy

1 note · View note

rcvandenboogaard · 7 years ago

Text

De onmacht van identiteit

Alleen al de giftigheid van sommige reacties doet vermoeden dat de Harvard-politicoloog Mark Lilla een punt had, toen hij kort na de verkiezingsoverwinning van Donald Trump vorig jaar pleitte voor The End of Identity Liberalism. En nu, terwijl het stof van deze rampzalige verkiezing nog lang niet is neergeslagen, doet Lilla zijn pleidooi nog een dunnetjes over in een briljant, meeslepend boekje: The once and future liberal.

Lilla’s these is dat links in de Amerikaanse politiek - liberals dus in het VS-jargon - geen enkele kans maakt, zolang politieke actie zich voornamelijk blijft richten op de expressie van de grieven van minderheden - zwarten, vrouwen, LGTBQ, noem maar op. Weliswaar is er na Trumps uitverkiezing een brede ‘resist’-beweging opgekomen, maar het ontbreekt aan een samenhangend project voor de Amerikaanse samenleving in het algemeen, en ook de middelen en bereidheid om ideeën in macht om te zetten.

Met name op de campus van Amerikaanse universiteiten wordt dat vaak pijnlijk duidelijk. Er lijkt een generatie studenten opgestaan, voor wie de articulatie van onrecht, de eigen groep aangedaan, de hoogste vorm van politiek lijkt. Het eigen moreel gelijk, en de bescherming of introductie van rechten van de eigen identiteit, raciaal, seksueel of anderszins, zijn in de plaats gekomen van naar buiten, op een breder maatschappij-programma gericht activisme. Twee keer in zijn boekje haalt Lilla de aloude Marx uit de kast: de economisch-sociale verhoudingen, daar gaat het om voor wie maatschappelijke verandering wil bewerkstelligen.

Zulke studenten, en de deelnemers aan talrijke identiteit-gerichte bewegingen, voelen zich geen burger meer, maar dragers van een identiteit. Hun politiek optreden is daardoor bij voorbaat tot steriliteit gedoemd, Het is quasi-politiek, gericht op de bevrediging van het eigen gelijk, of - erger nog - de wenteling in slachtofferschap. Niet alleen heeft rechts Amerika het trucje inmiddels ook geleerd - Trumps aanhang bestaat immers voor een aanzienlijk deel uit blanken die menen dat hún identiteit bedreigd wordt. Ook gaat er van zulke politiek geen enkele wervingskracht uit: uw identiteit is immers de mijne niet, dus u naar mijn standpunt overhalen is bij voorbaat kansloos.

In zijn boek beschrijft Lilla hoe het tot de huidige situatie gekomen is. In de afgelopen eeuw heeft de Amerikaanse politiek twee grote bewegingen gekend: de New Deal van Roosevelt vanaf de jaren dertig, en het streven naar minder staat van Ronald Reagan vanaf de jaren tachtig. Lilla noemt dat dispensations, een term die ik niet helemaal begrijp maar die we misschien als paradigma’s kunnen vertalen.

‘Small government’ à la Reagan vindt nu zijn vervolmaking, zo niet parodie in de regering Trump. Lichtelijk optimistisch concludeert Lilla dat de idee is uitgewerkt en dat de Republikeinse partij, die er de voornaamste drager van was, door Trump min of meer is opgeblazen.

Maar links heeft geen nieuwe idee in voorraad om het ideologisch vacuüm te vullen, anders dan verongelijkt en egocentrisch geleuter over identiteit. En ook de Democratische Partij ligt dan ook nog grotendeels op zijn gat, na de onfortuinlijke poging om de oudere echtgenote van een voormalig president zonder duidelijk programma het Witte Huis in te helpen.

Lilla pleit voor burgerschap, in plaats van de sektarische fixatie op identiteit en groepsrechten die ook de ‘resist’-beweging kenmerken. Er moeten weer voor de hele samenleving programma’s worden geformuleerd, waarvoor anderen gewonnen moeten worden. Voor een deel komt dat neer op het oude politieke handwerk van je verkiesbaar stellen en compromissen weten te sluiten, waarvoor de activisten van nu veelal de neus ophalen. (’Bernie or bust’).

Maar er is geen alternatief. De Republikeinse Partij bevindt zich weliswaar in een crisis, maar controleert inmiddels wel het Congres en de meeste staten. De zogenaamde ‘verworvenheden’ van het tijdperk Obama worden één voor één onttakeld - wat heel eenvoudig is omdat ze, daar Obama op den duur geen parlementaire meerderheid meer had, vaak de juridische vorm van presidentiële decreten hadden die Trump eenvoudig per eigen decreet kan herroepen.

Valt uit Lilla’s boek iets op te steken voor de Nederlandse situatie? Die lichte minachting voor het politiek bedrijf onder jongeren, dat kennen we natuurlijk wel. Maar de meer extreme uitingen van identiteits-narcissisme, zoals de rechtszaken om transgender-toiletten of het van de campus verjagen van onwelgevallige sprekers in de VS, zijn bij ons toch eerder zeldzaam. De strijd voor het steriele gelijk is natuurlijk niet helemaal onbekend in de polder, gezien de absurde Zwarte Piet-discussies, of de recente komische verwikkelingen rond het Rotterdamse kunstcentrum Witte de With.

Lilla’s artikel was vorig jaar een steen in de vijver van het Democratisch zelfbeklag na de verkiezingsnederlaag. Men had kennelijk zo weinig oog voor de gevoelens in de rustbelt dat men Trumps overwinning niet zag aankomen. Menige Amerikaanse liberal voelt zich nu, terecht, de gijzelaar van een reactionaire dommerik in het Witte Huis. Maar er is voorshands geen reden om te denken dat de Democraten het in 2018 of 2020 beter zullen doen, bij gebrek aan aansprekende ideeën en aansprekende kandidaten. Ook in de ‘resist’-beweging komt men niet veel verder dan het praten over ‘coalities’ - de optelsom van minderheden die het politieke tij zou kunnen keren, en waarbij iedereen, is de implicatie, toch lekker op zijn eigen kan blijven. Alsof die ‘coalitie’-gedachte - overigens een politieke mythe uit de Obama-tijd - niet juist vorig jaar roemloos ten onder is gegaan.

Mark Lilla: The once and future liberal. After identity politics. Harper, 2017

Hier een typerende boze reactie op Lilla uit de New Republic.

0 notes

adriaanmeij · 6 years ago

Text

Morgenland

In zijn vaak redelijkheid zoekende manier van spreken ervaar ik de selfmade politicus Thierry Baudet als een inflexibele man die openstaat voor denkbeelden van anderen maar het compromis niet kent. Tussen hem en mij bestaan grote verschillen van inzicht. Hij wil een Europa van Natiestaten, ik wil een VerenigdeStaten van Europa naar Amerikaans model. De Natiestaat is verstikkend, de Verenigde Staten van Europa is utopisch ideaal. Zonder idealen kom je nergens.

Een meerderheid van Tweede Kamerleden (VVD, CDA, Groenlinks) wil ineens niet dat Nederlandse telecommunicatiebedrijven zakendoen met het Chinese Huawei concern. Hebben zij voldoende kennis van zaken om dergelijke besluiten te nemen? Is er enig verband tussen de spionage bij ASML en spionagesoftware die in systemen van Huawei zou kunnen zitten? Die diefstal was in 2014 en komt nu pas naar buiten. Dat lijkt erg op achterhouden van koersgevoelige informatie. De beurskoers reageerde overigens nauwelijks op het nieuws. Het is een onderwerp dat op Europees niveau thuishoort. Alleen kan NL geen vuist maken.

De Amerikaanse vestiging van een nieuwe Chinese onderneming XTAL, stal volgens eigen onderzoek van het FD de informatie. China is een communistische één-partijstaat die particulier eigendom niet erkent terwijl de Staat invloed heeft op elke burger en elk bedrijf. Intellectueel eigendom wordt niet erkend. Dat is al generaties zo en bedrijfsspionage komt ook al generaties voor. Onderliggend is het een strijd tussen democratie en dictatuur, tussen communisme en kapitalisme en de invloedsferen van de macht.

Kopers van Chinese producten moeten ervoor zorgen dat er geen spionage software zit in de routers, servers en netwerken. ASML had de diefstal moeten voorkomen door scherper toezicht. Het Amerikaanse protectionisme kan niet één-op-één vertaald worden naar Nederland en Europa. Het is geen goed idee om nu ineens achter Trump aan te hollen.

Het Aziatische Morgenland strijdt met het westerse Avondland om ergens een nieuwe balans te vinden. Er is een wezenlijk verschil tussen een Europa van natiestaten enerzijds en een Verenigde Staten van Europa anderzijds. Dat verschil is niet primair sociaaleconomisch of financieel-economisch van aard. Door de eeuwen heen voltrok zich de geopolitieke en culturele golfbeweging tussen een meer nationalistisch en een meer verenigd Europa. Al in 1446 wilde de koning van Bohemen, in 1700 William Penn, in 1776 George Washington, in 1849 Victor Hugo, in 1929 de Franse premier Aristide Briand en in de jaren dertig John Maynard Keynes een vorm van Verenigde Staten van Europa. Kortzichtig nationalistisch, protectionistisch misplaatst eigenbelang leidde ertoe dat het utopisch ideaal nooit werkelijkheid werd.

Fijne zondag en goede zaken volgende week,

Adriaan Meij

p.s. Europa is voor velen te groot. Lokaal is samenwerking er wel. Ik bereid nu een klassiek muziekfestival in Meppel voor, vernoemd nar de muze voor de hymne en het snaarinstrument Erato. Dit EratoFestival (www.eratofestival.nl ) vindt plaats in het weekeinde van 17-19 mei en verandert Meppel samen met het Meppeler Muziekfestival in een ware Muziekstad.

Wat mij het meeste opvalt is een eendrachtige samenwerking tussen overheden, stichtingen, particulieren, vrijwilligers, publiek en uitvoerende kunstenaars. Ik heb altijd gedacht dat dit gescheiden werelden waren, maar zie nu veel verbindingen. In dit Erato-project voel ik veel onderliggende en opbouwende energie waarin heel veel mensen samenwerken om mooie muziek met elkaar te delen.

0 notes

aboutict · 7 years ago

Text

Elon Musks drijfveer: innovatie of macht?

Hij was dit jaar geen week uit het nieuws: van hogesnelheidstrein Hyperloop en de grootste zelflandende raket ooit tot zonnedaken en bijna twee miljard dollar aan obligaties voor Tesla Model 3. Maar wat drijft duizendpoot Elon Musk nu echt? De eerste duizend werknemers van zijn ruimtebedrijf SpaceX interviewde Elon Musk (1971) nog zelf. Kandidaten werden daarbij vooraf gewaarschuwd voor zijn ietwat eigenaardige gedrag, zo schrijft zijn biograaf Ashlee Vance. ‘Elon zal tijdens het gesprek gewoon doorgaan met e-mails schrijven en niets zeggen. Raak niet in paniek. Dat is normaal. Op een gegeven moment draait hij zijn stoel naar je toe, maar zal hij je nog niet aankijken. Raak ook dan niet in paniek. Dat is ook normaal.’ Hij wordt ondanks alles gezien als de gedoodverfde opvolger van wijlen Apple-topman Steve Jobs, met minstens een even groot reality distortion field. Grootste verschil: Musk nam nog meer risico’s, scheerde gevaarlijk langs de afgrond en werd telkens weer door een wonder van de ondergang gered. Interviews geven een beeld van een opvallend bescheiden man die soms een minuut lang op een vraag kan kauwen. Dat had hij als kind al. Dan was hij schijnbaar in zichzelf verzonken en visualiseerde hij de toekomst, zoals hij die in sciencefictionboeken las. Zinnen rollen niet vloeiend, eerder hakkelend, uit zijn mond. Potentiële vriendinnetjes stelde hij de vraag: “Ik denk veel aan elektrische auto’s, jij ook?” Of de enorme dadendrang is terug te voeren op zijn moeilijke jeugd in Pretoria blijft onduidelijk. De ideale geek was hij wel. De Encyclopædia Britannica las hij van voren naar achteren uit. Als tiener ontwierp hij in 1984 een (tekstgebaseerde) pc-game genaamd Blastar. Die verkocht hij voor vijfhonderd dollar. De toekomst schetste de jonge student Musk in een studie The Importance of Being Solar. Hij zag zonnepanelen in de ruimte voor zich die energie aan de aarde zouden leveren. Visitekaartje In Silicon Valley viel hij met de neus in de boter. Samen met zijn broer begon hij het bedrijfje Zip2 dat een kruising was tussen Google Maps en de Gouden Gids. Internet was net begonnen. Uitgevers Knight Ridder en Hearst zagen er echter al brood in. Compaq bood uiteindelijk driehonderd miljoen dollar, waarmee Musk zijn eerste miljoenen binnenhaalde. Hij kocht een McLaren F1-sportauto, en stopte een deel van zijn 22 miljoen dollar tellende vermogen in internetbank X.com. Na het samengaan met concurrent Confinity ontstond het bedrijf dat nu bekendstaat als PayPal. Hoewel Musk inmiddels op een zijspoor was gezet, bleef hij de grootste aandeelhouder. Toen eBay in 2002 PayPal voor anderhalf miljard dollar overnam, was Musk instant honderdtachtig miljoen dollar rijker. Dit fortuin vormde het begin van Musk als waaghals-ondernemer. In Los Angeles pakte hij zijn oude liefde voor de ruimtevaart weer op. Om – idealiter – binnen enkele jaren Mars te koloniseren. Daarvoor probeerde hij bij de Russen een tweetal rakketten los te praten, voor acht miljoen dollar. Met lege handen huiswaarts kerend, besloot hij ze zelf maar te gaan bouwen. Dat bleek een gouden vondst, want door de raketten noodgedwongen minder duur te maken, wist zijn bedrijf SpaceX contracten voor de overheid en commerciële bedrijven binnen te slepen. Overigens pas nadat diverse testraketten op spectaculaire wijze waren geëxplodeerd. Desalniettemin vliegt SpaceX sinds dit jaar astronauten naar het internationaal ruimtestation ISS met zijn Dragon 2. Voor Musk is zo’n mijlpaal echter zelden voldoende. Voor de kolonisatie van Mars – want dat idee is nog niet verlaten – heb je krachtiger raketten nodig en dit najaar gaat dan ook de eerste Falcon Heavy de lucht in. De opgetelde kracht van de motoren, vergelijkbaar met achttien 747-vliegtuigen, kan maar liefst 64 ton aan materiaal de ruimte in dragen, dubbel zoveel als de zwaarste raket die momenteel operationeel is. Maar even bijzonder is dat de drie gebruikte raketten ook weer kunnen landen, een noviteit die ruimtevaart nog aantrekkelijker moet maken. De Tesla-baas gaat er daarbij vanuit dat de eerste testvlucht mogelijk niet probleemloos verloopt. Anders dan tien jaar geleden zullen mislukkingen hem dit keer echter minder snel in financiële problemen brengen. Integendeel: wat er ook gebeurt, hij levert er zijn visitekaartje mee af. Aftroeven Eveneens een gok was de investering in 2003 in autofabrikant Tesla. Nog geen jaar nadat het was opgericht. Een groot risico, want Chrysler was in 1925 de laatste succesvolle autofabrikant in de Verenigde Staten en de elektrische auto was technisch nog ver verwijderd van een doorbraak. Toen het geld bij SpaceX op was, en de financiële wereld weggleed in een crisis, dreigde Tesla rond 2008 al failliet te gaan. Musk verkocht zijn McLaren om aan geld te komen en moest vrienden smeken om geld te investeren, onder wie Googles Sergey Brin die hem wilde helpen aan vijfhonderdduizend dollar. Na die redding ging het echter weer mis. Toen de verkopen in 2013 tegenvielen, stond Musk op het punt om het volledige bedrijf aan Google te verkopen. Zes miljard dollar wilde hij, plus nog eens vijf miljard voor fabrieksuitbreidingen. Waarbij hij bovendien nog zeker acht jaar aan het roer zou willen staan. De onderhandelingen duurden zo lang dat Tesla inmiddels op eigen krachten uit het dal kroop. Nog datzelfde jaar kon Tesla Motors de groene-energielening van Obama van 465 miljoen dollar, negen jaar eerder dan gepland, volledig aflossen. Anno 2017 zoekt Musk wederom het risico op. Met de betaalbare Model 3 wil hij de massamarkt aanboren. Omdat de concurrentie van andere fabrikanten steeds heviger wordt, moet de productie echter worden opgevoerd naar vijfhonderdduizend auto’s. En dat lukt. Via obligatieleningen haalde Tesla afgelopen zomer driehonderd miljoen dollar meer op dan begroot. Het bedrijf belooft kopers ondertussen onbeperkt en levenslang gratis gebruik van de Supercharger-laadpalen. Voor nieuwe kopers werd de regeling begin 2017 afgeschaft, waarna deze toch weer onder voorwaarden werd ingevoerd. Ook technologisch probeert Musk zijn rivalen af te troeven. Zo wil hij ergens in het najaar demonstreren dat je van Californië naar New York kunt rijden zonder het stuur aan te raken. Echt briljant is de vondst om het bedrijf SolarCity – dat geleid wordt door zijn neven – samen te voegen met Tesla. In 2013 was deze onderneming al de grootste installateur van zonnepanelen in de VS. Tesla levert vanaf volgend jaar vier verschillende dakbedekkingen, afhankelijk van de vorm van het dak. En wie een zonnedak heeft, kan ook een Powerwall (5500 dollar) aanschaffen, een huisbatterij die 13,5 kWh aan stroom kan opslaan. Waarmee je in de toekomst ook je Tesla kunt opladen. Zo is Tesla dus eigenlijk geen autofabrikant meer, maar een energiespecialist. Een beetje autofabrikant zou daar niet zijn opgekomen, maar Musk ziet kansen vanuit de overtuiging dat hij de planeet kan vergroenen. Onderaannemer Datzelfde zakelijke instinct kenmerkt ook zijn jongste avontuur, het reeds in 2012 geconcipieerde vervoerssysteem Hyperloop. Een soort hogesnelheidstrein in een vacuümbuis die snelheden tot twaalfhonderd kilometer per uur zou kunnen realiseren en passagiers in een half uur van Amsterdam naar Parijs kan brengen. Zelf wilde Musk dat idee in eerste instantie niet uitwerken, dus werd een wedstrijd uitgeschreven die begin dit jaar is gewonnen door de Delftse hyperloopstart-up Hardt. Toen Musk deze zomer een ‘verbale toestemming’ van de Amerikaanse overheid kreeg om een Hyperloop te bouwen, besloot hij het project toch maar zelf ter hand te nemen. Ook nu weer op onconventionele wijze. Ook al is hij de eigenaar van de handelsnaam Hyperloop, hij richtte eerst een onderneming op onder de noemer Boring Company. De serieondernemer denkt namelijk dat hij met een kleinere tunneldiameter de kosten van de aanleg van buizen enorm omlaag kan brengen. Zodat het bedrijf ook voor derden opdrachten zou kunnen uitvoeren, net zoals SpaceX als onderaannemer fungeert. Met een stevige financiële basis kan er vervolgens worden geïnvesteerd in een megaproject dat de luchtvaart een zware klap kan toebrengen. Hoezeer kenners ook waarschuwen voor onbewezen proefballonnen en luchtkastelen, zijn bedrijvenimperium is inmiddels vijftig miljard waard. Met drie hoofdactiviteiten – energie, ruimtevaart en vervoer – lijkt Musk minstens zo veelzijdig als zijn grote inspirator Thomas Edison. Hoewel zijn bekendste bedrijf is vernoemd naar die andere geniale tijdgenoot Tesla, voelt Musk zich naar eigen zeggen meer verwant met eerstgenoemde uitvinder. Die bracht zijn uitvindingen namelijk naar de markt, terwijl Tesla dat niet deed. Trump Waar sommigen een Thomas Edison zien, zien anderen een nieuwe Cornelius Vanderbilt, de magnaat die het geld dat hij met de stoomvaart verdiende investeerde in de spoorwegen en zo zijn wurggreep op die industrie verstevigde. SpaceX gaat vanaf 2019 een heel netwerk van 4425 internetsatellieten in een baan om de aarde brengen om iedere plek op aarde van een breedbandverbinding te voorzien. Heb je eenmaal het monopolie op goedkope raketten, dan is het volgende monopolie niet ver weg meer. Op de vraag wat Musk drijft, komt doorgaans geen duidelijk antwoord, anders dan dat hij ‘heel hard werkt’. Hij benadrukt wel veelvuldig het belang van met de toekomst bezig te zijn. Die moet voor hem inspirerend en uitdagend zijn. “Er moet een reden zijn dat je ’s ochtends wakker wordt en je je ergens helemaal voor inzet. Ik vind de gedachte dat we geen multiplaneetsoort kunnen worden bijvoorbeeld heel erg deprimerend”, zo vertelde hij eens. En dan is er nog de frustratie dat technologie zich in zijn ogen te langzaam ontwikkelt. “Mensen vergissen zich als ze denken dat technologie vanzelf beter wordt,” zei Musk tijdens een TED-interview. “In 1969 konden we iemand naar de maan brengen. De Space Shuttle daarna kon mensen hooguit alleen in een baan om de aarde brengen. Grote beschavingen als het Oude Egypte maakten piramiden, daarna vergaten ze hoe ze dat moesten doen.” Het is dan ook niet zo vreemd dat Musk eerder dit jaar besloot plaats te nemen in een economisch adviescomité van Donald Trump in een poging om ook de Amerikaanse overheid enthousiast te maken voor zijn baanbrekende ideeën. Hij ijvert daarbij onder meer voor een soort van basisinkomen, omdat technologie velen werkloos zal maken. De weldoener hield het echter niet lang vol, vanwege het opzeggen van het klimaatverdrag van Parijs. Een kleine hick-up voor een man als Musk. Apple Met zijn 46 jaar is Musk jong genoeg om nog grotere uitdagingen aan te gaan. Die liggen vermoedelijk niet op het terrein van internetdiensten, waarmee hij ooit zijn loopbaan begon. Hij moest al wel eens het beeld corrigeren dat hij een hekel zou hebben aan Apple (na een negatieve opmerking over de Apple Watch): “Niet verleidelijk genoeg.” Dat was in de tijd dat Apple oud-werknemers van Tesla wegkaapte voor de ontwikkeling van een eigen elektrische auto. Later verduidelijkte Musk dat hij Apple een ‘groots bedrijf met getalenteerde mensen’ vond. Zij het een onderneming die hij vermoedelijk zelf nooit zou willen leiden. Doemscenario’s Musk is een geducht tegenstander van kunstmatige intelligentie. Als we blijven stilzitten, zullen robots de mens overvleugelen, meent hij. Er moeten wat hem betreft zelfs regels worden ingevoerd om de ontwikkeling van killer robots te voorkomen. Het is een opmerkelijk standpunt voor een entrepreneur die kansen ziet in het onmogelijke. Facebook-oprichter Mark Zuckerberg ergerde zich dusdanig aan zijn doemscenario’s, dat hij Musk van repliek diende. A.I. kan volgens hem juist worden ingezet bij het diagnosticeren van ziektebeelden of autonoom rijden. De kennis van Zuckerberg over dit onderwerp is gewoon beperkt, zo liet Musk zich daarop in een tweet ontvallen. Die dan wel weer vindt dat biologische intelligentie meer moet samenwerken met digitale intelligentie, wil de mensheid overleven. Tesla in Nederland Begin dit jaar trok Nederland aan Tesla voor de Europese vestiging van een gigafabriek die wereldwijde productie van lithium-ion batterijen mogelijk moet maken. De noordelijke provincies, Rotterdam, Nijmegen, Noord-Brabant en Limburg, allemaal willen ze de fabriek, een kopie van Tesla’s Gigafactory in de woestijn van Nevada. Nederland maakt zeker kans. Zowel de populaire Model S als de Model X worden in Tilburg geassembleerd. Sinds enige tijd gebeurt ook de laatste check van iedere Europese Tesla in Brabant. De fabriek bezit daarvoor een 750 meters tellend indoor testcircuit. Daarnaast is het Europese hoofdkantoor in Amsterdam-Zuidoost gevestigd. Andere landen hopen echter ook op de megafabriek. Zo bezocht begin januari de Franse minister Michel Sapin (EZ) Tesla’s fabriek in Fremont. En bood collega-minister Ségolène Royal vorig jaar al grond aan bij de te ontmantelen kerncentrale in Fessenheim. * Dit artikel verscheen eerder in het oktobernummer van Emerce magazine (#161). http://dlvr.it/PwrGCP

0 notes