#Meer rust
Explore tagged Tumblr posts
Text
Genshin x Lezer: Eerste kus
Het is duidelijk dat hij je wil zoenen en dat het gevoel wederzijds is, maar je voelt je verplicht om vooraf de waarheid te vertellen. “Ik heb eigenlijk nog nooit iemand gekust.”
Hoe zouden verschillende Genshin-mannen reageren?
Personages: Albedo – Alhaitham – Ayato – Childe – Cyno – Diluc – Gorou – Kazuha – Kaeya – Tighnari – Xiao – Zhongli
Woordenaantal: 2242
Opmerkingen: Lezer is genderneutraal. Deze fanfictie is een vertaling van First kisses.
Lees hieronder of op AO3.
Albedo
“Ik heb ook nog nooit iemand gekust. Ik zou graag willen weten hoe het voelt.”
“Dat…” Je grinnikt en maakt je zin niet af. Die nieuwsgierigheid is zo typerend voor hem; nieuwsgierigheid naar wat het is om mens te zijn.
“O, maar begrijp me niet verkeerd. Ik zou het niet met zomaar iedereen doen. Maar jij... jij bent speciaal. Ik ben nieuwsgierig naar jou. Hoe het zou zijn om je te kussen, onder andere.”
Hoe kan hij dat zonder blikken of blozen zeggen ? vraag je je af. Toch moet je als vanzelf glimlachen. “Ik bevredig je nieuwsgierigheid graag, Albedo.”
Zijn ogen lichten op. “Goed dan, als je me toestaat...” Zijn gehandschoende hand raakt je wang terwijl hij naar je toe beweegt. Je sluit je ogen; zijn warmte zweeft naar je toe in de duisternis. Dan voel je iets op je lippen. Albedo's lippen lijken de jouwe amper te beroeren, ze nauwelijks aan te raken – hij wil niet te veel nemen, niet meer dan jij hem toestaat. Hij trekt zich weer terug, je hongerig achterlatend voor meer.
“Was dat fijn?” fluistert hij.
“Het was niet genoeg. Probeer het nog eens.”
Alhaitham
“Daar hoef je je geen zorgen over te maken. Ik kan je er alles over leren.”
Voordat je kunt reageren, zijn zijn lippen al op de jouwe. Eerst ben je verbaasd, maar al snel genoeg laat je hem leiden. Zijn hand rust stevig in je nek. Niet op een dwingende manier, maar op een manier die je het gevoel geeft dat je dicht bij hem wordt gehouden, veilig. Hoewel zijn tong je mond niet binnendringt, is het niet minder hartstochtelijk. Hij houdt de kus vast en speelt met je lippen, verkent elk deel ervan. Het bevalt je wel. Ondanks de intensiteit heb je het gevoel dat een deel van hem zich inhoudt. Alhaitham lijkt altijd zo beheerst, maar de manier waarop hij je lippen verslindt, doet hem lijken alsof hij een dam is die op het punt staat te barsten.
Als je lippen eindelijk van elkaar loslaten, kijk je elkaar aan en zwijg je even.
Alhaitham is de eerste die de stilte verbreekt. “Dat was de eerste les. Als je wilt, kan ik je verder onderwijzen.”
Je voelt je wangen rood worden.
Ayato
“Niet? Wat… bijzonder van je.” Hij grijnst.
“Wat bedoel je daar nou mee?”
“Het is vrij ongewoon om iemand van jouw leeftijd te vinden die nog niet zo'n ervaring heeft gehad. Er is natuurlijk niets mis mee. Sterker nog...” hij haakt af.
“Sterker nog, wat?”
“Ik denk dat ik het idee dat je nog niemand gekust hebt wel leuk vind. Ik ben graag de eerste.” Hij knipoogt. Hij probeert stiekem zijn hand op je rug te leggen. Je merkt het, maar doet alsof je dat niet doet. Wanneer zijn hand zijn plaats heeft gevonden, trekt hij je dicht tegen zich aan. “Laat mij de eerste zijn, oké?” Je verzet je niet en hij leunt naar voren. Zijn lippen op de jouwe, zo zoet. Zijn tong glijdt in je mond. Dat had je niet verwacht, maar misschien had je dat wel moeten doen, Ayato kennende. Zijn tong tegen de jouwe voelt vreemd en toch oneindig intiem. Zijn mondhoeken krullen in een glimlach. Het lijkt erop dat Ayato's doel is om elk hoekje en gaatje van je mond te inspecteren, de manier waarop zijn tong er doorheen gaat, de hele tijd tegen de jouwe aan schurend.
Wanneer je voelt dat het genoeg is, maak je een geluidje, maar Ayato heeft nog niet genoeg gehad. Hij gaat nog even door, nog steeds grijnzend; hij heeft een sadistisch trekje. Je laat hem zijn gang gaan. Je bent van hem, en van hem alleen. Als Ayato uiteindelijk op zijn eigen voorwaarden de kus verbreekt, houdt hij je gezicht tussen zijn handen. Met zijn duimen speelt hij met je lippen. “Nu heb ik je de mijne gemaakt. Helemaal.”
Childe
“Kameraad, je kent me. Ik beloof dat ik voorzichtig zal zijn, dus er is niets om bang voor te zijn.”
“… Oké. In dat geval…” Kus me, wil je zeggen, maar het voelt te gênant om het hardop te zeggen. Je kunt hem niet eens in de ogen kijken.
Gelukkig lijkt Childe het te begrijpen, maar vraagt het toch voor de zekerheid. “Mag ik je kussen?”
Je knikt, nog steeds niet in staat om hem in de ogen te kijken. Maar hij haakt zijn vinger onder je kin en dwingt je hoofd omhoog, zodat je hem aankijkt. “Sluit je ogen.” Je gehoorzaamt. Hij drukt zijn lippen op de jouwe. Zoals hij beloofd had, hij is voorzichtig. Childe behandelt je alsof je in stukken zou kunnen breken als hij je te hard aanraakt. Hij blijft even hangen en proeft jouw lippen, en jij proeft de zijne – het smaakt naar die Snezhnayaanse likeur waar hij zo dol op is – voordat hij eindelijk de kus beëindigt. “Nou, dat was best fijn, al zeg ik het zelf. Mee eens?”
“Ja,” zeg je, terwijl je jezelf in zijn omhelzing begraaft. Fatui Voorbode of niet, hij is een warmer en zachtaardiger persoon dan de meeste mensen denken.
Cyno
“En?”
Dat antwoord zag je niet aankomen. “Ik, uhh... ik weet het niet. Ik vond dat je het moest weten? Zodat je niet teleurgesteld zult zijn in mijn… vaardigheden…”
Hij zucht. “Luister, y/n. Het maakt me niet uit. Ik wil je kussen omdat ik me dicht bij je wil voelen. Omdat ik om je geef. Ik ben niet zo'n man die alleen zoent voor de fysieke sensatie. Het gaat niet om de kus, het gaat om jou.”
Er valt een stilte.
“Mag ik? Je hoeft je geen zorgen te maken dat je het niet goed doet. Ik wil me gewoon dicht bij je voelen. Je betekent veel voor me.”
Je knikt. “Dat mag.”
En hij drukt zijn lippen op de jouwe. Heel even maar. Dan knuffelt hij je. “Je bent warm. Het is fijn.”
Diluc
“Ben je zenuwachtig?” Hij glimlacht. “Nergens voor nodig.”
“Ik wil je gewoon niet teleurstellen,” zeg je.
“Je zou me nooit kunnen teleurstellen, lieverd. Mag...” hij pauzeert even. Zijn hand ligt al op je wang, zijn duim op je lippen. Zijn hele gezicht vraagt “Mag ik je kussen?”, hoewel hij de woorden niet uitspreekt.
Je voelt je warm worden, terwijl je een nauwelijks merkbaar knikje geeft. Diluc komt langzaam dichterbij en sluit zijn ogen – jij sluit de jouwe ook. Eerst kietelt zijn adem je gezicht, maar dan voel je hem op je lippen. Eerst voorzichtig en zachtjes, maar al snel wordt de kus hartstochtelijker. Zijn mond is stevig op de jouwe geplant. Zijn ene hand ligt op je jukbeen; de andere ligt op je onderrug en trekt je dichter naar hem toe. Hij lijkt er maar geen genoeg van te krijgen en dat vind jij ook niet erg – tot het moment dat je het doet. Je trekt je voorzichtig terug en hij laat je gaan. Je kunt alleen maar “wow” zeggen.
Hij grijnst – een zeldzaam verschijnsel. “Ik zei toch dat je niet zenuwachtig hoefde te zijn. Ik denk dat dat geweldig was.”
Gorou
Zijn oren spitsen zich verbaasd. “Oh, is dat zo? Nou, maak je geen zorgen! Voor alles is een eerste keer, toch?”
Zijn openheid stelt je weer helemaal op je gemak. “Je hebt gelijk. Bedankt.”
“Dus... zou je misschien... verdorie, hoe zeg ik dit?” Hij komt niet goed uit zijn woorden en zijn wangen zijn vuurrood. Het is niet zijn bedoeling, maar je vindt hem altijd zo schattig.
In plaats van hem verder te laten mompelen, houd je zijn gezicht in je handen en druk je je lippen op de zijne. “Jij moet je ook niet te veel zorgen maken.”
“J-je hebt gelijk,” mompelt hij, zijn ogen in verlegenheid afgewend. Maar hij herstelt zich snel. “In dat geval…”
Deze keer is hij degene die de kus initieert. Hij trilt een beetje, waarschijnlijk van opwinding. Hij smaakt zoet, naar lavendelmeloen. Voor je het weet is de kus voorbij.
“Ik hoop dat je eerste kus niet tegenviel, en… bedankt dat ik de eer mocht hebben.”
Kaeya
“Oh? Wie had gedacht dat iemand die zo mooi is als jij nog zo onschuldig zou zijn?” plaagt hij.
“Hou je mond,” mopper je terwijl je een glimlach niet weet te onderdrukken.
“Zie je? Die schattige glimlach van je... die zou ik nu al duizend keer gekust hebben als het kon.”
Zijn verwaande opmerkingen maken iets in je wakker, een behoefte om meteen terug te plagen. “Dan moet je maar beginnen met het inhalen van de verloren tijd.”
Dat hoef je geen twee keer te zeggen. In een oogwenk staat hij voor je, met zijn hand op je wang en zijn mond naar de jouwe bewegend. Je sluit je ogen en leunt ook een beetje naar hem toe. Dan voel je zijn lippen... op je voorhoofd. Je opent je ogen weer. Kaeya kijkt je triomfantelijk aan. “Niet genoeg?”
In plaats van antwoord te geven, ben jij nu degene die naar hem toe beweegt en je lippen op de zijne drukt. Hij lijkt in eerste instantie verrast, maar herstelt zich snel en ontspant zich. Wanneer je de kus beëindigt, brengt Kaeya zijn lippen naar je oor en fluistert: “We hebben er één gehad, nog 999 te gaan.”
Kazuha
Hij glimlacht, zijn hoofd iets getilt. Er komt niets uit zijn mond, maar zijn ogen spreken voor hem. “Het maakt niet uit,” zeggen ze. Hij stapt geruisloos naar je toe en jij opent je armen voor hem. Hij maakt geen aanstalten voor een kus; hij laat zich gewoon door jou omhullen. Zijn armen slaan zich ook om jou heen. Het is een kalmerende knuffel. Kazuha is daar dol op; hij houdt ervan om door jou aangeraakt te worden. Zijn huid is zacht. Hij weet je altijd op je gemak te stellen.
Hij maakt zich een beetje los, net genoeg om naar je gezicht te kunnen kijken. “Je bent adembenemend.” Zijn oprechte woorden doen je blozen. Je komt in de verleiding om “jij ook,” te zeggen omdat hij mooi is, maar zo'n zin voelt ongemakkelijk en oneerlijk als hij het eerst zegt. Dan, zachtjes, met een fluistering die je bijna mist, zegt hij “kus me”.
O, hij is zo schattig, denk je.
Dan druk je je lippen op de zijne.
Tighnari
“Oh, maak je je daar zorgen over? Dat is nergens voor nodig. Iedereen moet vroeg of laat zijn eerste kus krijgen – of in ieder geval degenen die er überhaupt aan toe komen om te zoenen.” Tighnari zegt het zo zakelijk dat het moeilijk is om hem tegen te spreken. Toch blijft een deel van je je ongemakkelijk voelen.
“En je vindt het niet erg? Helemaal niet? Misschien ben ik er niet… goed in?”
“Hé.” Hij legt zijn handen op je schouders. “Stop daarmee. Je betekent veel voor me. Hoe goed je bent in zoenen is onbelangrijk. Het gaat niet om vaardigheid, het gaat om – liefde.” Hij pauzeerde voordat hij dat laatste woord sprak. Hij ging van feiten naar gevoelens. “Ik hou van je en niets kan dat veranderen. Begrepen?”
“Mm-mm.” Je knikt.
“Goed. Mag ik nu?”
Je knikt opnieuw. Hij plaatst zijn lippen op de jouwe.
Xiao
“... En?”
“Nou, weet ik veel... Misschien verwachtte je dat ik goed ben, maar dat is waarschijnlijk niet zo.”
Hij maakt een geërgerd geluid met zijn tong. “Daar hoef je je geen zorgen over te maken.”
“Maar...” begin je, maar je weet niet zeker wat je wilt zeggen en dus haak je af zonder iets gezegd te hebben.
“Maar wat?”
“Je kunt wel zeggen dat ik me er niet druk om moet maken, maar ik doe het toch. Ik wil zo graag dat je ervan geniet, Xiao.”
Xiao is geen expressieve man, dus zijn uitdrukking van lichte verbazing duidt op zijn absolute choque. “Ik... ik...” stamelt hij. Het is zeldzaam om hem zo te zien. Hij zucht. “Ik ben al blij dat ik je aan mijn zijde heb. Het is belachelijk om te denken dat ik teleurgesteld zou zijn over zoiets als dat je niet goed bent in zoenen.”
“Oh, ik snap het.” Je voelt je gerustgesteld door zijn ongewone eerlijkheid. “Dus... wil je?”
“Zoenen?” Hij lijkt een beetje opgewonden, maar je laat je daardoor niet tegenhouden.
“Ja. Kus me alsjeblieft.” Die laatste woorden waren amper meer dan een fluistering. Toch hoorde hij je.
Zijn uitdrukking wordt zelfverzekerder. Hij trekt je dicht tegen zich aan en zoent je.
Zhongli
“Dat is toch niet zo vreemd?”
“Ik denk het niet, maar... zul je niet teleurgesteld zijn?”
“Schat, je kunt me nooit teleurstellen.” Hij steekt zijn hand uit. Wanneer je hem aanneemt, trekt hij je dichterbij, zodat je op zijn schoot komt zitten. “Ik wil je niet onder druk zetten, dus voel je altijd vrij om terug te trekken. Maar...” hij beweegt zijn mond naar je oor, ”mag ik je kussen?”
“Ja,” antwoord je zacht.
Zhongli drukt een kus op je wang voordat hij naar je mond beweegt. Hij is langzaam en voorzichtig, neemt zijn tijd. Het is niet vurig, maar op de een of andere manier toch intens – alsof hij van elk moment geniet. Als je je eindelijk terugtrekt, kijkt hij je aan met ogen vol liefde. “Ik hoop dat het naar je zin was. Het was in ieder geval naar mijn zin.”
#genshin x reader#albedo x reader#alhaitham x reader#ayato x reader#childe x reader#cyno x reader#diluc x reader#gorou x reader#kazuha x reader#kaeya x reader#tighnari x reader#xiao x reader#zhongli x reader#albedo#alhaitham#ayato#kamisato ayato#childe#tartaglia#cyno#diluc#kaeya#kazuha#gorou#tighnari#xiao#zhongli#genshin impact#diluc ragnvindr#nederlands
25 notes
·
View notes
Note
Starrrrr, my babe! Congrats on your 100 followers, that is amazing! You are amazing! IT'S ALL SO AMAZING! Happy squirrel and fellow CCS here. My request---Bradley (because DUH, it's me!), and a fluffy “You’re beautiful, you know that right?” moment because I'm feral over the idea of this man speaking these words to me. <3
Meer, my darling! Here's the fluffy Bradley Bradshaw fic you requested! Enjoy! This "You’re beautiful, you know that right?" moment is brought to you by the 1966 Ford Bronco MT drove in his first TG:M scene! 🥰 😘
The Mechanic
Cars. You love them. You also hate that you love them as much as you do. You’d taken over your grandfather’s small auto repair shop three years ago when the stress was too much for his body. Since then, you’ve been finding grease in places grease definitely should not be while slowly building your reputation amongst the car collectors in the greater San Diego area. You’re half under a mint-green Chevrolet Bel Air when you hear a car roll up into the shop’s lot. The engine sounds pretty good and you can hear the faint strands of music pouring out of the cab before it stops. Whoever it is will talk to your Grandad first.
Despite his ailing bones, and his trust in your abilities, your Grandad had still wanted to be involved with the shop. So the two of you had compromised. You’d do the work while your Grandad ran the front of the house. That way he could still talk to your customers about their vehicles without stressing himself out by trying to move heavy car parts. And, your grandma had shared in secret a few weeks after the arrangement started, that it got him out of the house and out of her hair!
It helped too, that your Grandad still had all of his contacts in the collectible car community. They were a godsend when you were looking for rare parts. The Bel Air, for instance that you’re under? You’d needed to source and build the entire engine from scratch and restore the exterior. The beautiful car had been rusting away in an old barn for years before the owners unearthed it and decided it needed to be restored. It was finally nearly complete and the engine purred like a kitten now that you’ve gotten it all hooked up. You are completing your final checks on the undercarriage when you feel a knock against your work boot.
You roll out from under the truck to see your Grandad and what has to be the most beautiful man you’ve ever seen.
“Hey, kiddo. This here is Bradley Bradshaw. He’s got a 1966 Ford Bronco which he’d like to get fully restored. Bradley, this is my granddaughter. She does the actual hard work around this place.”
Your eyes widen as you look at him. He’s wearing a garish Hawaiian print shirt over a white singlet, slim-fitting jeans and boots. He’s got a pair of aviators hanging from the neck and his arms are crossed against his chest, biceps bulging alluringly. He’s so clean that it has you reaching for the rag scrunched into your pocket so you can wipe as much grease from your hands as possible.
You proffer your slightly cleaner hand at him with a sigh, introducing yourself by name this time.
“It’s nice to meet you. A ‘66 Bronco?” You whistle through your teeth at the thought. “Do you have it here with you? I’d love to take a look under the hood first. Then we can discuss what you’d like restored and how.”
“Sure. I drove it here today.” His voice is smooth and a little raspy. If you weren’t covered in grease and other unmentionable vehicle fluids you’d have swooned into his arms.
“Great! Bring it to the lift to the right. And we’ll get her hooked and take a look.” You’re smiling your best customer service smile and trying your best to hide the way you’re drooling at the sight of his ass when your Grandad elbows you.
“Kiddo. Keep your eyes on the prize. He’s a good man. But only once you’ve fixed the car. You know the first rule.” His voice is gruff and chiding as he squeezes your fingers.
“Yeah, gramps, don’t get distracted by the clients.” Your voice in turn is dismayed and small at the admonishment.
Neither of you can calm your joy when he pulls the car up to the lift, though. It’s a gorgeous machine, cobalt blue paint glistening in the late afternoon sun.
“She’s beautiful, kiddo. Have fun!” Waving over his head, your grandfather retreats to the air conditioned office again.
“He’s right.” Your voice is reverent as you trace the sleek curves of the car. “Can I pop the hood, Bradshaw?”
At his nod, you prop the hood open, and take a look at the engine. It’s in way better repair than you would have expected. There are a few parts here and there which don’t look like originals, but on the whole, your auditory assessment from earlier holds up. This is a well taken care of car.
“Not bad, Bradshaw. Most of this engine is original?” You’re completely in mechanic mode as you grab a clipboard and start jotting down notes.
“Yeah, this car was my dad’s. He bought it before I was born and kept it in mint condition until he died. My mom took over at that point and then when I could drive, I did the same. Obviously she’s needed a couple of replacements and ‘66 Bronco parts in good condition are hard to find.” His face is soft and sad as he looks down at the engine. This car is important to him. You’re already resolved to track down as many parts as you can. And that’s what you and Bradley Bradshaw agree to; you’ll restore the Bronco and track down as many original parts as you can.
It takes you upwards of a year to finish the project. You’ve never felt so connected to a vehicle or its history. It’s become normal for Bradley Bradshaw to pop into the shop on his days off and to just hang out by the Bronco chatting with you as you and your staff work away. It’s harder and harder for you to keep your Grandad’s first rule. But you’re not distracted. You’re falling head over heels for the gorgeous, sweet, bear of a man with such an attachment to an old truck.
Things boil to a fever pitch the day you finally fit in the final part of the car. Bradley Bradshaw has been on a ship for the better part of the past 3 months. Your chats about the Bronco have been taking place over video call and you’re not expecting to see him for two weeks. You’re just about to close the hood and start her up when you hear a voice that makes your heart skip a beat.
“That’s one beautiful car, doll.” You can feel the heat in your face at the endearment as you whip around. Sure enough, it’s Bradley Bradshaw clad in his khaki uniform.
“Yeah, it is, isn’t it? Want to start her up?” Your smile is soft as you see the joy in his face as you toss him the keys. He’s grinning boyish and sweetly at you as he hefts his body into the front seat and turns the key. Your breath is bated as you hear the engine turn over before it finally catches. Your gasp of relief at the purring motor is shadowed only by the whoop of pure glee that pours from his mouth.
“Doll! You did it! My dad’s car! It’s perfect!” You’re smiling too when he bounces up to you and holds his hand out. You can sense an unbridled energy coursing through his veins at the thought of taking the car for a spin. But things are quiet between you as he settles the bill in the office and you go about freeing the car from your work area. It’s not until he’s pulled out into the parking lot that you hear his voice again.
“Hey, doll! Now that I’m no longer a client, I need to tell you something.” His eyes glimmer in the sunlight as he looks at you. “You’re beautiful, you know that right? Let me take you out to dinner?”
“I’m covered in grease right now, Bradshaw! If you think I’m beautiful now, let me know what you think when I’m all cleaned up!” Your voice is teasing as he winks at you.
“I’ll think you’re absolutely beautiful no matter what. The Bronco and I will pick you up on Friday at 6 pm. No grease included. Bye, doll!”
Your smile is giddy and disbelieving as you watch the most gorgeous car you've ever worked on and its owner drive off into the sunset. Friday night is going to be a lot of fun.
Want to request something for my 100 Follower Celebration? The guidelines are here! Please leave me a request in my inbox with your ask!
- XOXO Star
#star writes#top gun fanfic#top gun fanfiction#top gun maverick fanfic#top gun maverick fanfiction#100 follower celebration#bradley bradshaw x reader#bradley rooster bradshaw x reader#rooster x reader
146 notes
·
View notes
Text
1:RUST
First Aid stares down at his servos, watching as the warm solvent cascades over his digits. It runs over his plating, dripping into the delicate nooks and crannies, picking up and washing away the energon and grime trapped within. Within moments, it's as if it never existed. Like he hadn't been elbow deep inside of his patient—his friend—only meer kliks ago.
He twists a servo, letting the liquid pool in his palm for a brief moment, swirling, before it trickles over the edge and into the basin below.
He lets the repetitive motions of the solvent soothe him. With a rough in-vent, he steels himself, grounding himself into the moment.
He can't spend his time rusting away in here. Not again.
Servos firm, he turns off the faucet. And then, with a brisk, practiced motion, he dries them off and walks out.
#cookie writes#First Aid Month 2k24#FIRST PROMPT BABY LETS GOOOOOOO#of course its something a little angsty. its me. what did you expect?#First Aid#First Aid Transformers
9 notes
·
View notes
Text
Laad me met rust. Die zin omschrijft precies wat veel mensen moeten doen. Wat iemand vandaag precies niet deed.
Van ruilen komt huilen en zo was het vandaag met de tuinen. Ik had mijn tuin keurig per 1 oktober opgeleverd, conform verzoek en had dat als een gelijk oversteken gezien. Het bleek meer eenzijdig te zijn. Ik wachten tot de ander klaar zou zijn. Ik had vandaag als deadline gesteld. Twee weken de tijd leek me redelijk als je alleen maar mee hoeft te nemen wat je wil houden en de rest ruimen wij op. Geloof me, de rest is veel want het is een enorme bende. Een vuile tuinder, dat zou ons pa zeggen. Ik zeg het nu ook overigens.
Ze werd boos op me omdat ik licht geïrriteerd reageerde. Ik gaf aan dat het zo goed was en ging verder. Ze ging door. Op een gegeven moment maakte ze een opmerking over mijn opvoeding. Er knapte iets. Ik voelde het knappen. De duivel in me kwam los. Mijn opvoeding komt van mijn ouders en daar praat je niet slecht over. Dat ik niet altijd even makkelijk ben is zeker waar maar dat ben ik, dat is niet mijn opvoeding. Ik had de kruiwagen in haar gezicht willen gooien. Ik ging los, niemand komt aan ons pa en ons ma.
Ik heb, toen haar man ziek was, haar tuin wat opgeruimd samen met mijn Tuinbuuf. Helpen. Ik heb mijn oude tuin keurig opgeleverd. Ze hoeft haar oude tuin niet keurig op te leveren.
Ze moppert over haar kinderen. Die helpen niet. Dat geklaag mag ik aanhoren. En dan durven zeggen dat ik niet goed opgevoed ben. Durfde ze ook het leed dat rouw heet voor mijn voeten te gooien. Hallo, toen Paul zijn leven had verloren en ik, met mijn ziel onder de poot, op de tuin was kreeg ik meteen een dosis rouwconcurrentie over me heen. Nul empathie naar mij toe. How can I make this about me. Zo is ze. Prima, ze weet niets van mij. Dat haar man is overleden is triest. Ik doe niet aan medelijden. Medeleven is meer mijn ding. Met zielig kom je nergens.
Lang geleden dat ik zo kwaad was. Ik hoorde mezelf praten. Hard. Lage stem. Diep uit de krochten van mijn zijn. Mijn grens bereikt. Kom niet aan hen waar ik van houd. Dan bijt ik je strot af.
Schone sanering. Ook dit mens hoort nu bij de groep die van mij geen blik of letter meer krijgen. Dat is fijn want dan kosten ze me ook geen energie meer. Eerlijk gezegd, ik vond het opluchtend, de boos eruit.
7 notes
·
View notes
Text
Hörspiele und Podcasts mit Lucas Gregorowicz - eine (nicht ganz vollständige) Sammlung
Stand 25.08.2024
Hörspiele
Schiller - Die Räuber (2006) archive
Lessing - Emilia Galotti (2006) archive
Leonhard Koppelmann - Cura Vitae - Hoffmanns erster Fall (2008) archive
Leonhard Koppelmann - Yola Koyulma - Der Aufbruch - Hoffmanns zweiter Fall (2009) archive
Joseph Roth - Die Kapuzinergruft (2012) archive
Brigitte Schwaiger - Wie kommt das Salz ins Meer (2012) Trailer
Daniel Kehlmann - Geister in Princeton (2013) archive
Podcasts
swr1 Leute (26.03.2017) swr
Die blaue Stunde mit Serdar Somuncu (20.05.2018) YouTube
Immer Theater mit Danni (26.05.2020) Quelle
Women Hit Harder (29.09.2021) YouTube
Fellows Ride Podcast (07.04.2023) YouTube
mdr Kultur Café (14.01.2024) audiothek
Hörbar Rust mit Lucas Gregorowicz (21.01.2024) radio eins
Immer Theater mit Danni live beim ZFR (24.08.2024) link
Falls jemand Links für Wie kommt das Salz ins Meer oder weitere hat, ergänze ich diese gerne.
25 notes
·
View notes
Text
NMBS-treinen zijn gay
Ok, laat me dit ff uitleggen.
Ik ben de laatste tijd veel te horny over NMBS-treinen. Ik vind ze allemaal gewoon geschikte partners.
Think about it. Je mag in ze komen als je dat nodig hebt, maar ze vinden het ook niet erg als je weer gaat. Ze vertrouwen erop dat je weer terug komt en het is ook niet erg als je niet terugkomt.
Daarnaast vinden ze het niet erg dat je meerdere partners hebt, als jij dat ook niet erg vindt. En treinen zijn vast en regelen alles zelf, niet als auto's waarbij je liefde bestaat uit het letterlijk zijn van een loverboy. (Oftewel; de liefde van een auto koop je met geld, die van een trein ook, maar wel véééééél minder geld.)
Dat gezegd hebbende, hier zijn de gays van de NMBS;
Klassiek motorstellen; MS66 en MSCR
Dit zijn de oude gays. Gays die niet zoveel hebben met Pride. Vandaar dat ze tegenwoordig ook steeds minder op (Vlaamse) stations voorkomen. Meestal hebben ze toch een vast lief gevonden waarmee ze zijn gaan samenwonen, en hoeven ze geen spanning meer in de liefde. MAAR onthoud wel dat deze gays hebben gevochten voor onze rechten om nu dit soort posts te kunnen schrijven! Zelfs als ze nu een beetje old-fashioned overkomen....
Ik vind dat ze zich presenteren als bottoms, maar zelf vinden dat ze dat 'woke stereotypering' en distantiëren ze zichzelf liever van het hele 'bottom-top' gebeuren....
MS75, MS80 en M4
Och, wat een schatjes zijn het toch. Vers tops met een hart van goud obviously. Wat kan ik er nog meer over zeggen? Binnen Vlaanderen komen ze voornamelijk voor als S-treinen vanuit Antwerpen en IC-treinen tussen Antwerpen en Turnhout. Oh, en ook "Sint-Niklaas - Mechelen" for some reasons.
Ze zijn er ook voor als je gewoon ff je hard wil luchten en geen zin hebt in kinky stuff. Daarom zijn ze ook S-treinen, zodat ze in alle rust naar je kunnen luisteren!
Oeh, tijdens mijn research kwam ik deze foto tegen, een echte "I acknowledge you have fought for my rights". Kijk dan hoe zeker de MS801 is en hoe kalm en wijs de MS651!
Ok, en weer door.
MS86; de drag queen
De MS86 is de gay die je mode-advies geeft. Look how he's working those glasses! Als je ff een confidence boost nodig hebt, pak dan een S-trein van of naar Brussel of heb geluk en tref de MS86 per toeval aan in modestad Antwerpen.
MS96
Dit is een bottom, obviously. Deze bottom is eigenlijk meer bezig met gay zijn en de gay community dan met hook-ups. Om deze reden rijdt hij dan ook als IC-trein door het hele land waarbij hij gewoon alles kan ontdekken. Je mag hem domineren, als hij niet allang een rant begonnen is over hoe beeldig die outfit je staat!
M5
Kijk, treinen moeten doen waar ze comfortabel mee zijn. In die zin vind ik het ook lastig om een sexualiteit toe te kennen aan de M5. Ik zou zeggen vers top of young top. (Zo'n man die denkt dat hij het helemaal is, maar in werkelijkheid is niemand geïntimideerd door zijn "I'm your alpha!" rant.)
Wees lief voor de M5, hij is nog zoekende. En doet dit door het hele land als P-trein en/of IC-trein.
M6 en MR08/MS08
Fuck yeah! Deze treinen weten wat ze willen en wanneer ze het willen! Niet zo alpha als de M7, maar nog steeds. Als je eens ff goed gedomineerd wil worden, ga in de onderste delen van de M6 zitten. Dan zal hij je eens goed op je plek zetten! Bereid je wel voor, het is een IC-trein (of als je het ECHT leuk vindt kan hij ook nog een P-trein zijn voor je), dus dit wordt snel en HARD!
Voor een meer sensuele dom moet je kijken naar de MR08. De MR08 kan zijn wat je maar wil. Een IC-trein, een P-trein, een L-trein en zelfs een S-trein. De dom is meer gespecialiseerd in het zijn van een S-trein, lang sensueel en langzaam met veel accelaratie en deceleratie. Maar de MR08 staat altijd open voor nieuwe dingen of het doen van dingen die jij prettig vindt, maar waar hij niet zoveel ervaring mee heeft.
Kort samengevat; de M6 is gewoon rawr, de MR08 daarentegen ziet er intimiderend uit, maar is eigenlijk een hele lieve, zachte trein, tenminste, als je dat wil. (Je zou hem om die reden ook een vers kunnen noemen, maar gezien zijn presentatie zou ik dan toch eerder vers top zeggen.....)
M7
omg, dit is DE leather daddy van het spoor! Wordt vooral gebruikt op IC- en P-treinen van en naar Gent. This daddy doesn't do romance. He rides. HARD. Alleen maar voor echte Gentse subs die wel wat degrading gewend zijn.
Maar wees gerust, in zijn grote armen zal hij ook mensen nemen die niet op zoek zijn naar zoveel opwinding. De M7 is een ervaren top die niet altijd meer behoefte heeft aan het maximum.
6 notes
·
View notes
Text
In het jaar waarin we samen gelukkig zijn ga ik niet weg en weet jij altijd wat te zeggen op mijn melancholische overpeinzingen, hoe sneu ze ook zijn. Ik mis je niet, want je bent voor eeuwig naast me. We gaan naar die film waar je het over had en in het donker houd ik je hand vast. Ik slaap op je bank, of misschien je voeteneinde en snauw naar iedereen die te dicht in de buurt komt. Je handen strelen door mijn haar, langs die plek onderaan mijn oor, waar je weet dat ik gevoelig ben. Om me tot rust te brengen, of gewoon omdat je me lieflijk wilt zien. Ik ben leuker dan al je vrienden en het enige avondmaal dat je nog wilt verorberen. Morgen gaan we samen naar die mooie plek waar we zoveel over hebben gehoord, de groene velden en de blauwe lucht en de rijpe pruimen aan de bomen. Het zonlicht in je haar is de mooiste kleur rood die ik ooit heb gezien. Voldaan en met sap druipend van je lippen stappen we op de bus naar huis, waar ik rondjes om je draai en jij me cakebeslag voert. Daarna wil ik niet meer weg en je zegt blijf hier voor eeuwig en we gaan binnenkort een nieuwe kleur verf voor de muur uitzoeken en ik wil je en ik wil je en het eten smaakt niet hetzelfde zonder jou en waarom heb je anders je haar uit laten groeien?
Vanavond was ik je rug en kruipen we samen onder de wol. En de dag erna houd ik je vast en verdwijnen we van de aardbodem waar niemand anders ons vinden kan.
#🌬️#my writing#dit was een soort oefening in een soort hopeloos optimisme vs romantiek. ik ben best blij met het resultaat ^-^#oke ik ga dit denk nog een aantal keer inplannen dus komende dagen kan ie nog eens voorbijkomen :)#feedback/commentaar is zeer welkom btw 🫶
19 notes
·
View notes
Text
note: omg, sorry voor twee weken stilte… werk was echt chaosssss. hier is eindelijk mijn eerste request! hopelijk vinden jullie het leuk! Laat me het vooral weten en als jullie nog meer ideeën hebben, hoor ik het graag!
Stilte voor de storm
Toen de jongens een maand geleden aan je vroegen om deel uit te maken van de bankzitters, had je nooit gedacht dat het zo snel zou gaan. De fans waren eigenlijk heel chill en na de eerste video, had je gelijk tientallen fanaccounts en duizenden nieuwe volgers. Je had een goede klik met alle vijf de jongens, maar raoul was speciaal. Hij zorgde goed voor je en elke week spraken jullie af om nieuwe ideeën te bespreken en oude momenten terug te kijken.
“Dit was echt een geweldige video, die hotelkamer in Londen was echt walgelijk” riep Raoul door de video heen. Eigenlijk speelde de video alleen als een soort achtergrondmuziek, omdat jullie veel te druk waren met het kletsen. “Het ziet er echt vies uit, als jullie maar niet meer zulke video ideeën doen als ik er bij ben hoor” zeg je hoofdschuddend en Raoul lacht. “Even iets anders, ben je klaar voor je eerste optreden morgen?” Hij kijkt je serieus aan. Je knikt, maar Raoul ziet aan je dat je toch wel zenuwachtig bent. Je ziet dat zijn gezicht veranderd en je probeert een lach op je gezicht te toveren. “Ik meen het, ik heb er echt zin in. Tuurlijk ben ik zenuwachtig, maar dat gaat wel weer weg” zeg je giechelend. Hij draait met zijn ogen en zegt: “zullen we wedden dat ik je morgen moet comforten?” Nu ben jij degene die met je ogen draait.
De zin van gisteren zit nog steeds in je hoofd, terwijl je backstage staat. Een microfoon in je ene trillende hand en de andere trillende hand probeert een bekertje water leeg te drinken. Koen ziet dit en geeft je even een klopje op je schouder. “Het komt goed” zegt hij en geeft je een knipoog. Je zucht en kijkt door een kiertje naar het publiek. “Veel mensen hè?” hoor je lachend achter je. Raoul komt achter je staan en knijpt zachtjes in je schouders. “Weet je nog wat je gisteren zei, Raoul?” je draait je om en kijkt hem recht in de ogen aan. Hij grijnst en knikt zachtjes. “Ik heb dat nu denk ik echt wel nodig” zeg je zuchtend. Raoul lacht en geeft je een dikke knuffel. Zijn hoofd rust hij op jouw hoofd. “De eerste keer is altijd spannend, geloof mij, ik ben nog steeds zenuwachtig” hij lacht en gaat verder met zijn zogenaamde speech. “Maar ik ken jou nu wel en weet dat jij het echt enorm goed gaat doen. Je houdt er echt van om op het podium te staan, dus vandaag kan je dit allemaal laten zien.” Je laat los van de knuffel en kijkt hem aan. “Jij kan dit en jij gaat dit gewoon doen” zegt hij met de allerliefste glimlach. Jullie worden uit het moment gehaald door de crew die jullie naar het podium stuurt. “Dankjewel, Raoul. Dit had ik echt nodig” zeg je nog snel voordat jullie met z’n allen het podium oprennen.
4 notes
·
View notes
Note
Here's my take on your book description!
You'll sound gutteral, the spoken word will vibrate the spinal as the air rips the throat like fishing hooks. Seeping yellow green puss coughin oh brown gunk like rusted lungs chaining smoke after smoke the living chimney. Stars swirl and moon light bends by the hands of pelt dressed man. His motions fluid as the earth growing grass lights his step and a crown of fire flies atop his head bellowing smoke with glowing belly. He hushes, grows low the step shooting toward the ill man. With a reach and palletable touch dragging fingers like steel plows across bare skin leaving it hot. His black finger tips atipped narled nails. Skin shiny and hard like rams head from gripping coals. The fingers burn the skin peeling skin, screaming by God to free the soul demiurge parasite is pulled from the heart glowing light almost petrifying placed into a jar. Dragging his feet across the dirt backward, burning the grass clutching the vessel as it burns. Glass glows, turning black oxygen is stripped from the foundation making a black lense. Focused light, burning skin smelt in close the fire fiend adorned many pelts and charms. Atopped a firefly crown. Backflips into a darkness so deep and pure. Sucking light into its maul. Crowd stands, weathered by his meer presence the full fire runs starved to the coals in momentsStars realign to normal semblance, feed and blazing the fire churns out its flies. Soon to be next years pests they laugh tossing log and branch amid blessed blaze. The dancing triangle of the skin over head burns there heads and fresh chemtrails shape pentagram. Now free of the parasite not free the observation of these organizations and beings tracking the man of blackened fingers. Hunting him from earth, the essence of guerilla, the black finger shaman a figure of neutrality. A man beaten ragged and rubbed raw tanned the sun many generations. Devolving into insanity one mind cannot hold so much and baring the black winds standing above the word the highest peak of Zion he sees the Red heifer in the sky. One more day towards Christ's kingdom on earth.Screaming, bear barking, knuckle dragging fiends the many sons of the shaman lay in rest, secured across many nations protected by magical spells men before and after the flood. Beings who possess a pure heart for total war, their waking dream branding the new insane their minds the signs of bandenkrieg. Christ's army legions of pure savages. Chained and bound their spirits soon to be forced marched. Plagued unpure beings adorned the steel and guns. Heads like motors, bodies fit for oak, with unforgiving posture. Beings of soul conscious unity in battle. You may not see it but I see chains. I see chains around my very neck. The reincarnation ancient roaming tribe. Long since forgotten from the age man first took this earth. Waging war with their machines. Littering the soil beneath russian swamps.
Hey what the fuck
Like just I- d- did you send this to the wrong person??
Good writing tho
4 notes
·
View notes
Text
Hoe ik in het Stedelijk mijn moeder tegenkwam
De hele ondergrondse tentoonstellingsruimte van het Stedelijk in Amsterdam wordt gevuld door 'Unravel – The Power and Politics of Textiles in Art'. Het is een naam die je snel weer vergeet, maar waar vast goed over is nagedacht. De tentoonstelling maakt korte metten met textiel als kunst van vrouwen en het daarbij behorende gebruik van ambachtelijke technieken – en 'dus' met de ambivalente waardering ervan. Vervang 'textiles' eens door 'wood' of 'stone' en je voelt onmiddellijk het merkwaardige aan die titel. Dat betekent dat er nog steeds missiewerk te doen is. Er is in de keuze van de kunstenaars een weloverwogen mix van westerse en niet-westerse mannen en vrouwen gemaakt door de curatoren van het Stedelijk en The Barbican in Londen.
Ik volgde in de jaren '70 de algemene propedeuse op Academie Minerva in Groningen, stevig geworteld in de oude Bauhaustraditie van ambachtelijkheid. Ik kreeg les in vakken als metaalbewerking, reliëfboetseren, kleurenleer, cultuurgeschiedenis en zelfs zoiets als lichamelijke expressie. Er ging een wereld voor me open. In de twee jaar erna op de textielafdeling bekroop me meer en meer het gevoel dat ik daar niets te zoeken had. Mijn grootste opwinding was de conceptuele kunst. Die vond ik daarna elders. Maar ik bleef een gevoeligheid voor het ambachtelijke houden, waar ik pas op latere leeftijd aan toegaf.
Ik dwaalde rond door de tentoonstelling en raakte onder de indruk van afzonderlijke werken en van het geheel. De rijkdom aan verhalen, ideeën, materialen, technieken, beeldtaal en culturele achtergronden was enorm. Ik keek niet meer naar 'textiles in art' maar naar kunstwerken.
Ik stond voor een werk dat me onmiddellijk aantrok. Zestien felgekleurde gevlochten rechthoeken hingen aan de muur. Elke stuk toonde ook een meubel: een tafel, een bureau, een lessenaar, een bijzettafeltje. Pas toen ik het bordje las, opende het werk zich echt. Kunstenaar Yee I-Lan uit Maleisië liet zo'n twintig plaatselijke mattenmakers de werken uitvoeren naar haar ontwerp. Hé, dacht ik, 'tikar'! En daar verscheen Moeder. Geboren in 1914 en op haar 42e naar Nederland vertrokken, kon zij ondanks haar tropenbloed slecht tegen de warmte. Op de heetste dagen van het jaar zocht ze de gang op, die op het noorden lag. Ze spreidde een tikar uit op de vloer en ging er liggen afkoelen. Het was beter haar dan met rust te laten.
Ik lees dat vóór de koloniale overheersing van Zuidoost-Azië mensen elkaar ontmoeten op geweven matten. Pas na de kolonisatie verschenen westerse meubels. “Voor Yee staat de tafel symbool voor het opleggen van patriarchale en koloniale wereldbeelden, terwijl de mat democratie en gelijkwaardigheid symboliseert.” Van zo'n zin kun je overigens van alles vinden. En opnieuw verscheen Moeder, want tot aan haar huwelijk met haar eerste echtgenoot was zij niet gewend op stoelen te zitten, en ik dacht daar in het Stedelijk aan de oudste foto die ik van haar ken, zittend op een tikar – nog volkomen onwetend van een Hollandse doorzonwoning van hout en glas, vol tafels, stoelen en kasten die in een verre toekomst op haar wachtte.
2 notes
·
View notes
Text
Betrouwbare Familierecht Advocaat in Apeldoorn - Uw Belangen Voorop!
Bij Advocaat Familierecht Apeldoorn begrijpen we dat familiezaken gevoelig en complex kunnen zijn. Of het nu gaat om echtscheiding, kinder- of partneralimentatie, voogdij of andere familierechtelijke kwesties, wij staan klaar om u deskundig bij te staan. Met onze jarenlange ervaring in het familierecht bieden wij u persoonlijke en betrokken juridische ondersteuning.
Onze aanpak is gericht op uw belangen en die van uw gezin, zodat u met vertrouwen en rust door deze moeilijke periode kunt gaan. Wij bieden duidelijke communicatie, begrip en professionele begeleiding bij elke stap van het proces. In Apeldoorn en omgeving zijn wij uw vertrouwde partner voor al uw familierechtzaken.
Kies voor een betrouwbare en ervaren familierecht advocaat die met u meedenkt. Neem vandaag nog contact op met Advocaat Familierecht Apeldoorn voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.
#Familierecht#AdvocaatApeldoorn#Echtscheiding#Alimentatie#Voogdij#JuridischAdvies#Apeldoorn#FamilierechtAdvocaat#DeskundigAdvies#BetrouwbareJuridischeHulp
2 notes
·
View notes
Text
Advocaat Familierecht Almere - Uw Partner in Familiezaken
Bij Advocaat Familierecht Almere staan we voor u klaar in tijden van veranderingen binnen uw familie. Of het nu gaat om echtscheiding, alimentatie, voogdij of andere juridische familieaangelegenheden, wij bieden u deskundige en persoonlijke begeleiding in Almere en omgeving.
Onze ervaren advocaten luisteren naar uw verhaal en zorgen voor een passende, betrouwbare oplossing op maat. We begrijpen dat familiezaken emotioneel en complex kunnen zijn. Daarom zetten we ons in om u bij elke stap te ondersteunen met gedegen juridisch advies en begeleiding.
Waarom kiezen voor ons? Omdat wij geloven in een betrokken en persoonlijke aanpak, met oog voor zowel de menselijke als de juridische kant van uw zaak. Ons doel is om u te helpen bij het vinden van de beste oplossing voor u en uw gezin.
Neem vandaag nog contact met ons op voor een vrijblijvend gesprek. Samen zorgen we voor duidelijkheid en rust in uw situatie.
#AdvocaatFamilierechtAlmere#Familierecht#JuridischAdvies#Echtscheiding#Alimentatie#Voogdij#Almere#Familiezaken#Rechtshulp#PersoonlijkeAanpak
2 notes
·
View notes
Text
September… het begin van een drukke schooltijd waar ik wat meer rust kan nemen… al lijkt die extra rust toch relatief voor mijn lichaam. Ondanks de vermoeidheid en drukte van de eerste schoolweek, wil ik toch even terugblikken op mooie momenten van de voorbije weken.
Het einde van de vakantie konden we mooi afronden met een speel bezoek aan onze buurjongens. Ida en Remi genoten met volle teugen en Remi overwon verder het ‘onderwater…’ in het heerlijk warme water. Nog in augustus kregen ze elk een medaille door zo goed te supporteren voor ‘kom op tegen kanker’ waarbij mijn collega’s van het Mucocentrum samen een marathon rond de Watersportbaan liepen. Ze deden dat allemaal fantastisch en de supporters ook. Daarnaast was het gewoon fijn om een deel van de collega’s op die manier eens terug te zien. (Naast de fijne bezoekjes op vrijdag natuurlijk)
De eerste schoolweek was pittig, vroeg opstaan, veel organiseren en vroeg slapen. Blijkbaar heeft dit, samen met de aanslag van chemo op mijn lichaam ervoor gezorgd dat mijn witte bloedcellen terug gezakt waren na een mooie stijging tot een veilig normaal niveau naar een zorgwekkend laagtepunt. Ik was/ben leukopeen en moet opletten.
Met mondmasker in de aanslag gaan we in het weekend toch op uitstap naar de Windekemolen en mogen ridder Remi en prinses Ida ook nog naar Velzeke om zich in te leven in de leefwereld van de Romeinen.
In deze week waarin Jan en ik ‘ons’ vieren, heb ik ook enorm veel hulp van hem mijn ouders. Kinderen brengen en halen naar school doen we samen zodat ik afstand kan houden (en met mondmasker). Vieren doen we in onze cocon en alles waarvoor ik geen mensen moet zien, laat ik link liggen. Ik heb een snotneusje en de vermoeidheid wordt er niet beter op, maar ik kreeg geen koorts of werd niet ziek en vind deze week alleen al daarom een overwinning. Los van het genieten in onze cocon natuurlijk…
Morgen terug naar het UZ met lage verwachtingen en de nodige spanning toch wel. We zien wel… ondertussen ben ik blij dat we op zoveel mensen kunnen rekenen ons te ondersteunen 😊 wordt vervolgd…
2 notes
·
View notes
Text
lotte.vonk
Als de dagen voorbij gaan alsof het om secondes gaat, maar ook aanvoelen als eeuwen. Geen blijdschap en woede meer voelend, alleen een drang naar ruimte en rust. Geen verplichtingen meer, jezelf terug vindend tussen de stenen van het afgebroken muurtje. Het muurtje wat je ooit je thuis noemde, je eigen ik. Tussen de brokstukken en scherven, ligt het meest dierbare op aarde. De mooiste herinneringen die je afspeelt in gedachte, wensend dat je terug kon naar die tijd. Die tijd dat jij jij was. Die tijd dat je muurtje de mooiste kleuren had van de regenboog, versierd en opgetogen. De stenen liggen nu op de grond, grauw en dof. Alleen enkele voelen nog vertrouwd. Met de stenen met betekenis bouw je verder, aan een nieuwe muur. Een berg rotzooi achterlatend, met een muur die steeds mooier word. Adem in, adem uit. Je komt er wel, het was tijd voor een nieuwe start. Vertrouwend in de toekomst, twijfelachtig maar sterk, ik ben ik. Een nieuwe ik, een mooiere ik en vooral een sterkere ik. Rust en ruimte, wat en wonderen het niet kan verrichten 💛 📸: @henkdekkerphotography
8 notes
·
View notes
Text
Zuur. Mijn lief en ik hadden het erover. Dat we zuur aan het doen waren. Mede veroorzaakt door in het bestuur van een Volkstuinvereniging zitten. Je doet het namelijk nooit goed en dat is irritant.
Daarom heb ik deze week aangegeven dat ik ermee stop. Bij de volgende ledenvergadering mogen ze een nieuwe penningmeester kiezen. Ik denk zelfs een heel nieuw bestuur.
Ik wil gewoon weer tuinen. Nog veel te doen want mijn nieuwe tuin is een bende. Er moeten nog heel wat aanhangers met troep weg. Daar steek ik liever mijn tijd in want dat werkt positief op mijn humeur. Nu nog niet helemaal. Ik zie al wel hoe het kan worden. Nieuw kippenhok, oude afbreken. Ruimte op de tuin en alle zooi weg want we zien nu dat je op moet ruimen voor je echt op moet ruimen. Het netjes hebben voor het geval je ooit stopt. Niet dan nog met van alles moeten sjouwen. Ik vind het sjouwen nu al best een aanslag op mijn lijf.
Het gaan stoppen met het bestuur brengt nog geen rust want het bestuursjaar duurt nog even. Het is wel iets om naar uit te kijken. Hoef ik niet meer te praten met mensen waar ik me niet prettig bij voel bijvoorbeeld. Heerlijk.
Nu nog even opruimen en dan naar huis. Fijn thuis.
3 notes
·
View notes
Text
Ik leg de wapens neer, vraag om mij met rust te laten of open te snijden, leg mij dan neer en spit mij om in een tuin, waar je komt dwalen of de maan zoeken
zal ik vijvers aanleggen en vissen kweken als het einde in zicht is, zo word je niet eenzaam denk ik, ik wil je voeden en jij verteert alleen alles wat buiten mijn kunnen valt
als ik je woorden niet (meer) begrijp beeld ik mij in kind te zijn: ik speel wat in de tuin, cowboy of indiaantje raap mijn wapens op en schiet iets dood
ik zal het begraven waar ik weet dat niemand zal komen kijken en terugkeren als crimineel horen zien en zwijgen zoals je mij geleerd hebt:
jij vergeeft en ik vergeet
#nederlands#mijn#woorden#woordjes#zinnen#zinnetjes#tekst#teksten#schrijfsel#mijn gedicht#mijn gedichten#van mij
23 notes
·
View notes