#“Μεσάνυχτα”

[you-are-your-sunshine]

[aluminia]

Gift for the wonderful @iveneverbeenmorestressedinmylife

Συγχαρητήρια στην Θεοδώρα που κατατρόπωσε όλο της το συναγωνισμό χωρίς καν να κουραστεί, η μαγεία των δημοσίων υπαλλήλων 🙌 Ελπίζω να τη δικαίωσα έτσι όπως την ζωγράφισα (η σκηνή πάρθηκε από αυτό το φικ που πρέπει να πάτε όλοι να διαβάσετε αυτή τη στιγμή)

[britneygreece2]

Charlie Morningstar, Husk, Loona and Tzia are giving the middle finger 🖕.

[ippokampos]

μπορώ να επιβεβαιώσω από εμπειρίες παιδικών επισκέψεων σε οικογενειακούς φίλους στο Κιλκίς ότι όλος ο νόμος είναι όντως το ohio της χωρας

[thespiritofstars]

Αν σου δοθεί η ευκαιρία να μπεις μέσα, μπες

Όμως θυμήσου εδώ δε παίζουν ρόλο οι περγαμηνές

Στο σκοτάδι φαίνονται όλα αλλιώς

Παραδείγματος χάριν

Η σκιά του ποντικού στον τοίχο μοιάζει λιοντάρι

Μαύρα Μεσάνυχτα - Ιακώβου Μαρία ft. Θηρίο

[mono-phobiic]

Στα μάτια σου μεσάνυχτα είδα ανατολή

[a-girl-withabroken-heart]

περίμενα πως εσύ θα ήσουν το κάτι διαφορετικό, παρόλα αυτά με έκανες να πονώ.

ένιωσα ασφάλεια στην αγκαλιά σου, μα τώρα ζω χωρίς τα φιλιά σου.

επέλεξα να σε αφήσω ακόμα κι’αν η καρδιά μου έλεγε να σε αγαπήσω

ήξερα πως στο τέλος πιο πολύ θα πόναγε η δικιά μου η ψυχή

16/5/24

-σκέψεις μετά τα μεσάνυχτα-

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Μεσάνυχτα και είμαι μόνη μου στο κτελ με τρία της εκατό μπαταρία.

[lonelysoul777]

Στα μάτια σου μεσάνυχτα είδα κόλαση πως είσαι τόσο αγνή σε μια πόλη τόσο αμαρτωλή;

Mani και ήρθε παλι

[nostalg0s]

Αν η Πενυ από τα Μαύρα Μεσάνυχτα είχε tumblr θα ήταν και γαμω τα blogs

[you-are-your-sunshine]

[aluminia]

Θυμάστε εκείνο το πολλ με τον Reginald Hargreeves όπου όλοι συμφωνήσαμε ότι μοιάζει με τον Βενιζέλο; Και το προτίναμε για ρπφ of the year;

Non greeks ahhh don't worry about it.

PS το λινκ θα διαγραφεί τα μεσάνυχτα (edit: probably not)

[writeraster]

Βασισμένο στον "Αερόσακο"

Ήταν αργά, σχεδόν μεσάνυχτα.

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι, κοιτούσε το ταβάνι χωρίς να κάνει τίποτα. Για άλλη μια φορά, σκεφτόταν αδιάκοπα.

Περνούσε συνήθως τις μέρες της στο ίδιο σκοτεινό δωμάτιο. Αντικατοπτρίζει, όπως και τα πιο πρόσφατα γραπτά της την ψυχολογία της, έλεγε.

Αυτή ήταν η ζωή της. Από το κρεβάτι με το κινητό στο υπολογιστή. Οτιδήποτε αρκεί να μην το σκέφτεται. Έτσι περνούσε τη μέρα της. Τρέχοντας  από τις σκέψεις και τα συναισθήματά της.

Ήταν άδικο. 

Το πως της φέρθηκε, το πως την έκανε να νιώσει. Δεν έλεγε ούτε καν συγγνώμη – ένα “σόρρυ” και έξω από την πόρ��α. Ένας Θεός ξέρει πόσο την ενοχλούσε αυτό – δεν το είχε πει ποτέ. 

Όλα τα κρατούσε μέσα της.

Όπως πάντα, άλλωστε. Δεν μιλούσε, προτιμούσε να κρατά τα πάντα κλειδωμένα μέσα της – στο κουτί της Πανδώρας της ψυχής της. Ήταν ευαίσθητη και φαινόταν: πολλά την επηρέαζαν, για λίγα όμως μιλούσε.

Κάποια βράδια ήταν χειρότερα από τα άλλα.

Βράδια όπως αυτό. Όταν οι σκέψεις ήταν πιο βαριές, και οι δαίμονες πειστικοί. Ψίθυροι στο πίσω μέρος του μυαλού, να σου λένε σκέψεις άσχημες, σκέψεις που θα μπορούσαν να σε τρελάνουν. 

Τέτοια βράδια, μπαίνει σε πειρασμό. Να βγει κρυφά από το σπίτι με τα κλειδιά του μπαμπά. Να μπει μέσα, και να πατήσει το γκάζι. Να φύγει, να πάει οπουδήποτε εκτός από εκεί.

Στιγμές σαν αυτές εύχεται να τρακάρει, να πάθει το οτιδήποτε αρκεί να ξεχαστεί.

220 στο δρόμο.

Έτρεχε σε δρόμο βρεγμένο. Οι σταγόνες της βροχής χτυπούσαν τα τζάμια ρυθμικά.

Εθνική.

Όσο δυνάμωνε η βροχή, τόσο επιτάχυνε. Δεν έβλεπε μπροστά της, ή και δεν την ένοιαζε. 

Δευτερόλεπτα πριν την κρούση, χαμογέλασε και έριξε μια γρήγορη ματιά στην οθόνη του κινητού της στη θέση του συνοδηγού. 

Τοίχος, καπνοί, αίματα.

Όταν έφτασαν στο μέρος του τροχαίου τα ασθενοφόρα και η αστυνομία, εντοπίστηκε το κινητό με την ραγισμένη πλέον οθόνη.

“Πώς απενεργοποιείς τον αερόσακο;”

[xrwmotraumata]

Εκεί που ήταν θάλασσα χθες Και μας χαζεύανε οι τύψεις κι οι ενοχές Και χειροκρόταγαν τα λάθη μας μαζί με κάτι αγάπες παλιές Κι αυτοκτονούσαμε τα βράδια αγκαλιά Και κάθε μέρα ξυπνούσαμε ζωντανοί χωριστά Και συναντιόμασταν μεσάνυχτα σε μέρη γνωστά Κι ήταν πανέμορφα τα πάντα μα δεν ήταν σωστά

[justforbooks]

Η λοταρία και άλλες ιστορίες: Το σκοτεινό βιβλίο της Σίρλεϊ Τζάκσον

Μια επιλογή διηγημάτων που ισορροπούν ανάμεσα στο μυστηριώδες, το τρομακτικό, το φιλοσοφικό και το υπαρξιακό

Πώς γίνεται να αποσπάσει κάποιος τον νου του από ένα πρόβλημα που δεν φαίνεται να έχει λύση, χωρίς να καταφύγει στα αντικαταθλιπτικά; Παίρνει τους δρόμους; Αρχίζει να σιδερώνει ξανά και ξανά τα ίδια ρούχα; Πιάνει να τηλεφωνεί σε φίλους που έχει να τους μιλήσει χρόνια; Αποφασίζει να μάθει μπριτζ; Λαδώνει το περίστροφο που του έχει αφήσει κληρονομιά ο πατέρας του; Τα δοκίμασα όλα! Αποδείχτηκαν ανώφελα. Κατέφυγα στην έσχατη λύση. Έπιασα στα χέρια μου ένα βιβλίο.

Είπα να δοκιμάσω και εγώ με το ογκώδες μυθιστόρημα του Χέρμαν Μπροχ, «Βιργιλίου θάνατος», το οποίο είχα κάποτε επιχειρήσει να διαβάσω αλλά το είχα παρατήσει κάπου στην πενήντα σελίδα. Η μετάφραση του Γιώργου Κεντρωτή μπορούσε να σπάσει τα νεύρα και στον πιο υπομονετικό αναγνώστη. Εξακολουθούσε να παραμένει το ίδιο εκνευριστική. Παράτησα λοιπόν τον Μπροχ. Κοίταξα ολόγυρα με απελπισία. Τα βιβλία πυργώνονταν γύρω μου σε τακτοποιημένες στοίβες. Πόσες φορές να ξανάπιανα στα χέρια μου το «Έγκλημα και τιμωρία»; Αναζήτησα τη λύτρωση στο νέο αίμα.

Έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο «Η λοταρία και άλλες ιστορίες» της Σίρλεϊ Τζάκσον, μιας Αμερικανίδας που στη φωτογραφία της στο αυτί του βιβλίου έμοιαζε με θηλυκό Στίβεν Κινγκ. Απ’ ό,τι διαπίστωσα στη συνέχεια, το βιβλίο εντασσόταν σε μια σειρά με την ονομασία Tenebrae, σκοτεινό. Αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν δηλαδή, κάτι σκοτεινό να με βγάλει από το σκοτάδι μου. Τι ευτυχής συγκυρία!

Ξάπλωσα –είχαν περάσει πια τα μεσάνυχτα– κι άρχισα να διαβάζω. Η συγγραφέας με παρέσυρε αμέσως στους κόσμους της. Το πρόβλημά μου φάνηκε να εξαφανίζεται μπροστά σε όσα βίωναν οι ήρωές της. Στη Λοταρία, για παράδειγμα, ύστερα από κλήρωση, η ηρωίδα οφείλει να δεχτεί αγόγγυστα –βέβαια εκείνη διαμαρτύρεται– τον λιθοβολισμό από τους συγχωριανούς της, αφού έτσι είναι η παράδοση στον τόπο της. Ο αναγνώστης δεν έχει ιδέα ως την τελευταία σελίδα για το τι πρόκειται να συμβεί.

Σε κάθε διήγημα που διάβαζα, το αναπάντεχο ήταν εκεί και με περίμενε. Δεν υπήρχε ζόφος –παρ’ όλο που συνάντησα και φαντάσματα εκεί μέσα–, υπήρχε μόνο κάτι αλλόκοτο που αναδυόταν καθώς προχωρούσε η αφήγηση. Το παράδοξο έκανε την εμφάνισή του εκεί που δεν το περίμενες, και ο αναγνώστης (δηλαδή εγώ), γύριζε τις σελίδες προσδοκώντας το στρίψιμο της βίδας.

Τι θα συνέβαι��ε άραγε σε εκείνο το ζευγάρι των αστών που αποφάσισαν να μείνουν λίγο ακόμη στο εξοχικό τους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι παραθεριστές είχαν επιστρέψει στις πόλεις τους; Ποιος ήταν εκείνος ο άντρας με το λεπτό πρόσωπο κάτω από ένα ανοιχτόχρωμο καπέλο, που είχε ένα μικρό μουστάκι και ακολουθούσε από κάποια απόσταση τον κύριο Μπέρεσφορντ, καθώς ο τελευταίος γύριζε στο σπίτι από τη δουλειά του; Και πού εξαφανίστηκε ο Τζέιμι, και μάλιστα τη μέρα του γάμου του; Κι εκείνη η κοπέλα που το έχει σκάσει από το σπίτι της και όταν επιστρέφει ύστερα από τρία χρόνια, την αντιμετωπίζουν οι δικοί της σαν να μην την έχουν δει ποτέ, σαν να προσπαθεί να πάρει την ταυτότητα της χαμένης κόρης τους, τι θα απογίνει;

Σας λέω, ξέφυγε ο νους μου.

Όμως τώρα πρέπει να σας αφήσω. Κάποιος μου χτυπάει την πόρτα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[psychotiko-epeisodio]

Εγώ τα σχολικά βιβλία δεν τα κουβάλησα ποτέ μου σπιτι.

Ο κόσμος με ονόμασε αμόρφωτη και καθουμενη στα μεγάλα τραπεζια έμεινα σιωπηλή να ακούω τις συζητήσεις τους,λέγοντας στον εαυτό μου να σωπασει,γιατί δεν θα 'χε κάτι αξιοσημείωτο να πει.

Όμως έπειτα με ρώτησαν την γνώμη μου για τον κόσμο,τους ανθρώπους και τον έρωτα,

Και συνειδητοποίησα,

Ότι εμένα με μόρφωσαν τα ποιήματα που διάβαζα από μικρή,

το τελευταίο θρανίο δίπλα από το παράθυρο,

και τα άδεια πάρκα που με φιλοξενούσαν τα μεσάνυχτα.

Τελικά,είχα πολλά να πω.