#τι έγινε

[allo-frouto]

Δεν έχετε κόσμο καθόλου; Τουλάχιστον να περάσει έτσι έστω λίγο η ώρα Ιστορικός

Έχουμε αλλά η ώρα μοιάζει σταματημένη.

[the-galactic-catt]

i just finished watching underverse 0.8 part 1 and i am about to make it everyone's problem

[monaxikos-skantzoxoiros]

[thewomengr]

Τι έγινε τελικά; Μπόρεσες να κοιτάξεις κατάματα ή ακόμη δε μπορείς;

[Γράφει η Θώμη Μπαλτσαβιά] Δε χρειάζεται πολλές φορές να πεις τίποτα απολύτως αν απλώς βυθιστείς στο βλέμμα του άλλου. Είναι εκεί... ό,τι νιώθει, όσα ονειρεύεται κι όσα τον πλήγωσαν. Ήθελα λοιπόν να δω κι εγώ τι αισθάνεσαι, τι προσδοκούσες και τι σε πονάει, αλλά και ποιος είσαι.

Παραξενεύτηκα από την πρώτη στιγμή. Πρώτη φορά μου συνέβαινε άνθρωπος να μην με κοιτά στα μάτια ή να το κάνει στιγμιαία. Τρόμαξα ξέροντας απολύτως ότι αυτά που λένε για αυτό, ισχύουν. Εκνευρίστηκα και πικράθηκα επίσης ακριβώς επειδή εγώ πάντα κοιτώ τους ανθρώπους κατάματα δίχως φόβο ή ντροπή. Δεν έχω να κρύψω κάτι, δε νιώθω αμήχανα, άρα δε φοβάμαι και προσφέρω απλόχερα τη δυνατότητα να δει…

[caffeinosis]

Νταξει τώρα τα φασιστάκια τα έχουν βάλει με τον Τεντόγλου επειδή αρνήθηκε πάλι να γίνει σημαιοφόρος στην τελετή λήξης

[psychotiko-epeisodio]

Αγαπημένε μου,

Σου γράφω με βαριά καρδιά, σχεδόν χωρίς να έχω τίποτα συγκεκριμένο να σου πω.Ειλικρινα,δεν ξέρω γιατι είσαι εσύ εκείνος στον οποίο απευθύνομαι,αφού έχει περάσει πια πολύς καιρός,τόσος,που η μεταξύ μας σχέση μοιάζει με μακρινό όνειρο,θολωμένο στις μνήμες και των δύο μας,αδυνατώντας να θυμηθούμε τι ήταν εκείνο που κάποτε μας έφερε κοντά,αλλά και τι ήταν αυτό που εν τέλη μας απομάκρυνε.

Αν πέσεις ποτέ τυχαία πάνω σε αυτό το γράμμα,μην αναρωτηθεις ποιος μπορεί να είναι ο αποστολέας.Εγω είμαι.Εκεινη που όταν την γνώρισες,δεν είχε πλασει καλα-καλα τον χαρακτήρα της,ήταν μια έφηβη με μεγάλα όνειρα και άφθονο έρωτα για την ζωή,την τέχνη και... εσένα.Μπορει να σε μπερδέψει ο τρόπος γραφής μου και να αμφιβάλλεις αν ειμαι εγώ.Πως θα μπορούσε εκείνο το κοριτσάκι το αφελές και το ανυπόμονο, εκείνο που την σκότωνε η απόρριψη,σήμερα να τα έχει ξεκαθαρισει μέσα του και να αποδέχεται πως ότι έγινε,έγινε για καλο;Βλέπεις άλλαξαν οι καιροί,και μαζί τους αλλάξανε και εμένα.

Ξέρεις,δεν σε χρειάζομαι πια.Στην πραγματικότητα, δεν χρειάζομαι κανέναν. Πίστευα πως αν σε έχανα,θα έχανα την γη κάτω απ'τα πόδια μου και όταν αυτό συνέβη,πελαγωσα,πάγωσα,φοβήθηκα.Φοβηθηκα, ότι δεν θα μπορέσω να ξαναερωτευτω,ότι αυτός ο ανεκδιηγητος πονος που εισχώρησε μέσα μου εκείνο το βράδυ,θα με συντρόφευε για την υπόλοιπη ζωή μου,κάνοντας με δυστυχισμένη και ανίκανη να προχωρήσω.

Η αλήθεια είναι,ότι κράτησε για αρκετό καιρό. Έχω και μια τάση προς στην αυτοκαταστροφη όπως γνωρίζεις,και όλος αυτός ο πόνος μου την πυροδότησε και ήταν αμέτρητα τα βράδια εκείνα που έχανα τον υπνο μου,πολλά τα πρωινά που το σώμα μου δεν έλεγε να σηκωθεί απτο κρεβάτι.Για καιρό,ήμουν κλεισμένη στο σπίτι,δεν ήθελα κανέναν κοντά,κανέναν όσο κοντά συνήθιζα να έχω εσένα.

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς σταματησε να πονάει,απλώς σταμάτησε.Πρεπει να ήταν μια φορά που σ'ειδα τυχαία έξω φορώντας τα καλά σου, να γελάς με την ψυχή σου ,πλάι σε κάποια άλλη.Ναι,τότε πρέπει να ήταν.Ο εγωισμός μου θίχτηκε καθώς σε κοίταζα να είσαι ευτυχισμένος,ενω εγώ είχα πέσει με τα μούτρα μες στην θλίψη.

Και το πήρα απόφαση,έπρεπε να σε αφήσω να φύγεις.Πρακτικα,την είχες πάρει αυτή την απόφαση μόνος σου,καιρό πριν,αλλά εννοούσα από μέσα μου.Επρεπε να σε αφήσω,γιατί έμενα να σε κρατώ με νύχια και με δόντια πιστεύοντας ότι το να συνεχίσω να ελπιζω, θα ήταν λιγότερα επώδυνο.Ομως,ήταν λάθος μου ...

Και φτάνουμε στο σήμερα όπου,η φωτιά έχει σβήσει εντελώς και δεν μου καίγεται καρφάκι για εσενα στην πραγματικότητα.Ο λόγος που μάλλον σου γράφω είναι απλώς για να τα πω σε εμένα.Να μου αποδείξω,ότι έχω την δύναμη να προχωράω,να εξελίσσομαι και ότι κανένας άνθρωπος που αξίζει,δεν θα μου κοστισει την ψυχική μου υγεία.Ειχα πει ψέματα τότε,δεν σ'αγαπουσα, ετεινα να μπερδεύω λιγάκι τις έννοιες.Και αν έφτασα κοντά στο να το κάνω,σε ευγνομωνω που εν τέλη μου αρπαξες αυτή την ευκαιρία μέσα από τα χέρια και δεν πρόλαβα.

Να 'σαι καλά όπου και να 'σαι και εγω να 'μαι καλύτερα.

Εκείνη.

[cillius]

Ο χειρότερος εφιάλτης είπε φαντάσου, είπε, να μάθεις ξαφνικά εκεί που κάθεσαι, να μάθεις να σου πουν δηλαδή αυτοί οι καριόληδες ότι οι πιο πολύτιμες στιγμές σου τα μέρη και οι άνθρωποι δεν έχουν φύγει ούτε πεθάνει αλλά, χειρότερα, δεν έχουν υπάρξει ποτέ κόλαση, είπε αυτό είναι κόλαση·

- Μαρία Λαϊνά, Πράματα Ανύπαρκτα, Συλλογή «Ό,τι έγινε - άνθρωποι και φαντάσματα»

[fegg4ropetra]

Τετάρτη 8/11/2023 (2.23 π.μ.)

Δεν έχω ξανανιώσει ποτέ έτσι. Δεν είχα ξανά βιώσει ποτέ τέτοια επιθυμία να γνωρίσω έναν άνθρωπο που ούτε καν είχα δει από κοντά στη ζωή μου. Πες το ένστικτο, πες το κάλεσμα, δεν ξέρω τι ήταν. Αλλά με τραβούσε μέρα με τη μέρα ήθελα να μάθω όλο και περισσότερα γι αυτόν τον άνθρωπο. Ήθελα να μάθω τα πάντα. Τι βιβλία του αρέσουν, πως ήταν η παιδική του ηλικία, τα ψυχολογικά του τραύματα, τι τον κάνει χαρούμενο, τι δυστυχισμένο, όνειρα, πιστεύω, αντιλήψεις, ανασφάλειες, τα πάντα όλα. Έχει ξυπνήσει ένα συναίσθημα που είχα να νιώσω χρόνια. Και τον ευχαριστώ γι αυτό κι ας μην έκανε τίποτα. Απλά υπήρχε. Δεν ξέρω αν είναι παρορμητισμος, τρέλα ή μοίρα αλλά ένιωθα πως έπρεπε να τον γνωρίσω. Έπρεπε να δω αν αυτή η επιθυμία που είχε καρφωθεί στο μυαλό μου δεν ήταν παράλογη και ότι όντως όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Το πιο ασήμαντο μέσο επικοινωνίας έγινε και το πιο σημαντικό για μένα εκείνο το διάστημα μέσα από like, story, μυνήματα κατάφερα να πάρω έτσι μια γεύση απ' αυτόν τον άνθρωπο. Και που ξέρεις ίσως έβγαινε σε καλό. Γι αυτό κι εγώ έκανα το βήμα και έστειλα το πρώτο μήνυμα. Χαχαχ γελοίο ε; Έκανα θαρρείς τόσο μεγάλο κόπο. Κι όμως οι σκέψεις "αν" μου έτρωγαν το μυαλό ακόμ�� και με αυτό το απλό και ασήμαντο πράγμα. "Κι αν δεν είναι αυτό που νομίζω;" "Κι αν δεν θέλει να μου μιλήσει;" "Κι αν θεωρήσει ότι είμαι απελπισμένη;" "Κι αν δεν είναι αρκετή;" "Κι αν δεν καταφέρω να του κάνω εντύπωση;" "Κι αν συνειδητοποιήσει ότι είμαι απλά ένα κοριτσάκι;" "Κι αν με περάσει για χαζή;" "Κι αν είναι αυτός άλλος ένας βλάκας;" "Κι αν χάνω τον χρόνο μου;" "Κι αν με δει..... Όπως με βλέπω εγώ;". Ιδιαίτερα αυτή η τελευταία ερώτηση τρώει πάντα το μυαλό μου σαν αρρώστια σε οποιαδήποτε συναναστροφή κάνω με άνθρωπο. Κι όμως για πρώτη φορά στη ζωή μου όσο γελοίο και να ακούγεται κατάφερα να κάνω στην άκρη όλες αυτές τι σκέψεις και να στείλω αυτό το απλό μήνυμα. Κρύος ιδρώτας με έλουζε και τα 24 λεπτά που έκανε για να μου απαντήσει. Αυτό ήταν. Μετά από κει ξεκίνησε η πιο υπέροχη πρώτη συζήτηση που είχα κάνει ποτέ με άνθρωπο μέχρι τώρα. Δεν με ένοιαζε καν που θα βγει απολάμβανα απλά το κάθε λεπτό. Ένιωθα λες και με καταλάβαινε στο έπακρο. Λες και γνώριζα μια ψυχή που κατά βάθος ήταν ήδη γνώριμη. Συζητήσεις περί δουλειάς, άγχους, ταξιδιών, βιβλίων, μουσικής ατελείωτες που με έκαναν να πιστεύω όλο και παραπάνω πως αυτό που μου είχε κολλήσει στο μυαλό μπορεί όντως να μην ήταν τρέλα. Απλά να ήξερα υποσυνείδητα ότι αυτόν τον άνθρωπο με κάποιον τρόπο θα έπρεπε να τον φέρω στη ζωή μου.

(Ανώνυμες ιστορίες ανθρώπων που δεν φοβήθηκαν να ζήσουν...)

[ayto8ysia]

Έρως και Ψυχή

Ο μύθος τού Έρωτα και της Ψυχής υπήρξε από τους αγαπημένους μου.

Γιατί δεν ήταν εύκολος. Μα κάπως απαγορευμένος. Και κάπως καταδικασμένος.

Μα υπήρξε όμορφος και έντονος.

Τόσο που αντιστάθηκε στις ανώτερες δυνάμεις.

Κι έγινε βράχος.

Τόσο που από την αρχαιότητα έως και σήμερα μιλάμε για τον έρωτά τους.

Λοιπόν, πολλοί μιλούν για τον έρωτα.

Πόσοι όμως τον βιώνουν;

Και πόσοι μιλούν όμορφα γι αυτόν;

Έχω γνωρίσει ανθρώπους που σχεδόν τον απεχθάνονται.

Κι η ρομαντική μου πλευρά το μόνο που αναρωτιέται διαρκώς είναι "μα πώς είναι δυνατόν;"

Κανείς δεν είπε ότι ο έρωτας είναι εύκολος.

Κι ίσως αυτό τον κάνει όμορφο.

Τ��υλάχιστον στα μάτια μου.

Ό,τι αν τυχόν πεις ότι ερωτεύτηκες, υπήρξες τυχερός.

[bl00dyghoul2]

Όλα ξεκίνησαν από μια απλή γρατζουνιά, τότε που έπεσα όταν ήμουν μικρή. Πόνεσα λιγο στην αρχή, και όσο περνούσαν οι μέρες, εβλεπα την γρατζουνιά να επουλώνεται.

Με τα χρόνια, κάτι περίεργο συνέβαινε στην ζωή μου, που δεν μπορώ να το εξηγήσω. Μοναξιά? Θλίψη? Δεν ήμουν καμιά φτωχή, όσα ήθελα τα είχα. Και φιλους ειχα. Αλλά και πάλι. Υπήρχε ένας κόμπος στον λαιμό μου, που έμενε εκεί.

Αυτό συνεχίστηκε για πολυ καιρό ακόμα, μέχρι που έφτασα στην κατάθλιψη. Δεν ένιωθα τίποτα. Κανένα συναίσθημα, καμία χαρά, καμία ελπίδα για ζωή. Υπήρχε όμως κάτι, που με άλλαξε. Ο πόνος. Τότε που πήρα για πρώτη φορά κάτι αιχμηρό για να το χρησιμοποιήσω πάνω μου, και είδα το αίμα μου να κυλάει, καταλαβα ότι δεν θα είμαι η ίδια πια. Πού πήγε εκεινο το αθώο κορίτσι? Τόσο γλυκό παιδι, που όλοι το αγαπούσαν. Δεν μου έφτανε η αγάπη? Τι δεν είχα που μου κόστισε την ζωή?

Ο πόνος αυτός, μετά, πέρασε στην σεξουαλική μου ζωή. Ήθελα να νιώσω κάτι, ακόμα και να είναι κάτι άσχημο. Βέβαια, εκείνα τα δευτερόλεπτα που με χαστούκιζε κάποιος, ήταν για μένα η απόλυτη ευφορία. Τόσο έντονο συναίσθημα, δεν είχα ξανανιώσει ποτέ. Άξιζε ομως? Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα ευτυχίας?

Μετά... κενό. Ξαναγύριζα πίσω στην ανούσια ζωή μου. Υπέφερα...

Γυρνώντας στο παρόν, είμαι σε μια πανέμορφη σχέση. Με φροντίζει. Με ποθεί. Με αγαπάει με όλη του την ψυχή. Και εγώ, υποθέτω... πώς μπορώ να καταλάβω, όταν τόσο καιρό είμαι θλιμμένη, τι είναι η αγάπη?

Έχω ηρεμήσει αρκετά. Έχω αλλάξει απο τότε. Δεν κάνω τίποτα από αυτά που έκανα παλαιότερα. Αλλά το κενό εμεινε ιδιο, μπορεί και να έγινε χειρότερα. Και νιώθω ότι κάτι λείπει. Κάτι που το μυαλό μου και το σώμα μου αναζητά. Εκείνη η εκσταση που ένιωθα, εκείνος ο οξυς πόνος. Με κυνηγάνε. Μόνο που, αναρωτιέμαι... αν γυρίσω στα παλιά, θα είναι το ίδιο?

[allo-frouto]

Πρέπει να γράψω ένα καλό σεξ στορι για εσένα να το διαβάσεις να μου πεις

Παπακαλιάτη, εσύ;

[the-galactic-catt]

OKAY γράφω fanfic αλλά δεν μπορώ ακόμα να σας πως τι είναι. ας πούμε πως θέλω να κάνω έκπληξη. αυτό που θέλω είναι βοήθεια: μπορεί κάποιος να μου δώσει πάνω-κάτω τις λεπτομέρειες του arc που η αστυνομία έψαχνε την αγγέλα; γιατί καταζητούνταν, πως έμπλεξε, τι έγινε τελικά, αν την έπιασαν, γενικά όλο το arc μπορεί να μου το περιγράψει κάποιος; δεν έχω καμία όρεξη να κάτσω να δω όλα τα επεισόδια μόνο και μόνο για να μην πω μπούρδες σε ένα fanfic που παίζει και να παρατήσω σε έναν μήνα

[anekplirwtoi-erwtes]

Άλλο αισθησιακό άλλο τα πετάω όλα έξω για να ζητήσω λίγο προσοχή. Τι έγινε δε σε γαμάνε καλά και ψάχνεις και άλλο ε.

Από προσοχή δεν έχω απολύτως καμία έλλειψη, ούτε από οτιδήποτε άλλο 😊 απλά σε αντίθεση με πολλούς, δεν δίνομαι όπου να’ναι απλά για να πω ότι κάτι έκανα ✨ έλα πάνε ασχολήσου με τις πολλές γκόμενες που σίγουρα έχεις (νοτ) και άσε με εμένα να «ζητήσω λίγη προσοχή» 🤍🤍🤍

[justforbooks]

Leonard Cohen: Ένας ποιητής που έγινε μουσικός, παραμένοντας ποιητής

Οκτώ χρόνια χωρίς την ποίηση του Leonard Cohen. Ελάχιστες σκέψεις για την ποιητική πλευρά ενός μεγάλου τραγουδοποιού, που έφυγε στις 7 Νοεμβρίου του 2016

Ξεκίνησε για πεζογράφος, αλλά, διαβάζοντας τους «Υπέροχους απόκληρους» (εκδ. Κέδρος, μετ. Αλέξης Καλοφωλιάς), καταλαβαίνεις ότι πιθανότατα δεν το έχει. Ίσως να ήταν πολύ νωρίς για μεγάλη φόρμα. Η ποίηση του Leonard Cohen έδειχνε από την πρώτη στιγμή ενδιαφέρουσα, αλλά την ποίηση τη διαβάζουν λίγοι, ��νώ με το τραγούδι μπορείς να μοιραστείς όσα νιώθεις με πολύ περισσότερους ανθρώπους. Άσε που, αν ψάξεις τραγουδοποιούς με σοβαρή ποιητική φλέβα, θα βρεις λιγότερους από δέκα.

Το πρώτο τραγούδι του Leonard Cohen που άκουσα ποτέ, ήταν το «Famous Blue Raincoat», όταν τον Σεπτέμβρη του 1982 το είχε διαλέξει ο Nick Cave ως ένα από τα τραγούδια που τον είχαν επηρεάσει, σε συνέντευξη που είχε δώσει στο «Ροκ Κλαμπ» του Γιάννη Πετρίδη. Κι αν η πρώτη φορά του Cave με τους Birthday Party, στο Σπόρτινγκ, έφερε περισσότερο punk παρά ποιητική διάθεση, η σχέση του Cave με την ποιητική γραφή του Cohen φάνηκε αργότερα. Η διασκευή του «Avalanche» ήρθε μόλις στο πρώτο solo album του Cave, «From Her To Eternity» όμως ακολούθησαν πολλές αναφορές σε στίχους αλλά και διασκευές, ανάμεσα στις οποίες ήταν το «Suzanne» και το «I’m Your Man». Ο Cave είχε πει για τον Cohen: «Ανακάλυψα τον Leonard Cohen με το “Songs of Love and Hate”. Άκουγα αυτόν τον δίσκο για ώρες στο σπίτι ενός φίλου. Ήμουν πολύ νέος και πιστεύω ότι αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος που με επηρέασε πραγματικά. Στο παρελθόν, άκουγα μόνο τους δίσκους του αδελφού μου. Μου άρεσε ό,τι του άρεσε, τον ακολουθούσα σαν πρόβατο. Ο Leonard Cohen ήταν ο πρώτος που ανακάλυψα μόνoς μου. Είναι το σύμβολο της μουσικής μου ανεξαρτησίας. Θυμάμαι αυτά τα άλλα παιδιά που ήρθαν στο σπίτι του φίλου μου και θεωρούσαν ότι το “Songs of Love and Hate” ήταν πολύ καταθλιπτικό. Συνειδητοποίησα ότι αυτή η θεωρία περί “κατάθλιψης” ήταν γελοία».

Η σχέση που ανέπτυξε ο Nick Cave με τον Leonard Cohen –μια σχέση θαυμασμού του νεότερου ποιητή προς τον μεγαλύτερο, όπως θα το έθετε ενδεχομένως ο Harold Bloom στην «Αγωνία της επίδρασης» (εκδ. Άγρα, μετ. Δημήτρης Δημηρούλης)– είναι απόλυτα αντίστοιχη με τη σχέση που είχε αναπτύξει ο Cohen με τον Federico Garcia Lorca. Ίσως η κορυφαία στιγμή που ο Cohen αποδίδει στον Lorca όσα του οφείλει να είναι το «Take This Waltz». Οι στίχοι αποτελούν ελεύθερη μετάφραση του ποιήματος του Lorca «Pequeño vals vienés» (Μικρό βιεννέζικο βαλς) και θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί από τον Cohen. Τόσο πολύ ταιριάζουν στη γραφή που έχει αναπτύξει μέχρι το 1986, που το τραγούδι συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή «Poets In New York».

Το «Βιβλίο του πόθου» (εκδ. Ιανός, μετ. Ιωάννα Αβραμίδου) πρωτοεκδόθηκε το 2006 και περιλαμβάνει 167 ποιήματα του Cohen, τα οποία γράφτηκαν σε ένα διάστημα 20 περίπου ετών. Προσωπικά, ακόμη κι αν ο Philip Glass δεν είχε μελοποιήσει 22 από αυτά, μου αρκεί αυτό το απόσπασμα: «Ένας άλλος ποιητής θα πρέπει να σου πει / πόσο πολύ σε αγαπώ / είμαι πολύ απασχολημένος τώρα / με τη θάλασσα της Αραβίας / και τις διεστραμμένες της επαναλήψεις / του άσπρου και του γκρι. Να, παραιτήθηκα από πολλά / τα τελευταία λίγα λεπτά / και από τη μεγάλη τιμή να λέω σ’ αγαπώ / αδυνάτισα κι ομόρφυνα ξανά / ξύρισα το μούσι του παππού / τα ρούχα μου φαρδαίνουν / και δεν έχω πια προγούλι».

Κι όσον αφορά τα τραγούδια, ίσως να αρκεί εκείνος ο στίχος που υπάρχει στο «Chelsea Hotel #2» – τραγούδι γραμμένο για την Janis Joplin. Εκείνο το «We are ugly, but we have the music». Ή ο άλλος, στο «Take This Longing»: «And everything depends upon how near you sleep to me». Ή ολόκληρο το «Hallelujah». Ή… ή… ή…

Θα μπορούσαν να γραφτούν –κι έχουν ήδη γραφτεί– πολλά για την ποίηση του Leonard Cohen. Αυτό εδώ το σύντομο κείμενο δεν είχε σκοπό να εξαντλήσει ένα τέτοιο τεράστιο θέμα. Ο μόνος στόχος του ήταν να κάνει τον ακροατή του Cohen, πέρα από την εξαιρετική φωνή αλλά και τη μουσική των τραγουδιών του, να διαβάσει λίγο πιο προσεκτικά τους στίχους του. Άλλωστε δεν ξέρω κανέναν τραγουδοποιό που θα τολμούσε, σ’ ένα από τα τελευταία τραγούδια του, εκείνο το συγκλονιστικό «I’m ready, my Lord».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[skilopsaros]

γεια

έχω κουτσομπολιό>:)

Ωωω χιχι δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο χαίρομαι που έμαθες κουτσομπολιό και ήρθες να το πεις σε εμένα

Excitement

Για πες λοιπόν τι έγινε?

[psychotiko-epeisodio]

Δεν ήθελα ποτέ να φτάσουμε εδώ.Αλλα μάλλον είναι καλύτερα έτσι.Εχασα τον εαυτό μου,την αξιοπρέπεια μου και κάθε ίχνος εγωισμού σε μια προσπάθεια να χωρέσω στην καρδιά σου.Κατι που εν τέλη,δεν έγινε ποτέ.

Δεν μπορώ να σε κατηγορήσω για το ότι δεν ένιωσες ποτέ όσα εγώ,όσο και αν το θέλω.Πιο πολύ κατηγορώ τον εαυτό μου,που ενώ το ήξερα συνέχιζα να πιστεύω ότι αν προσπαθήσω αρκετά ,με κάποιον μαγικό τρόπο ίσως γίνει.Εν τέλη,από ένα σημείο και μετά,δεν μπορούσα να με αναγνωρίσω.Δεν ήξερα ποια είμαι,τι θέλω,η τι δεν θέλω για τον ίδιο μου τον εαυτό.

Για αυτό που σε κατηγορω όμως είναι για το αίσθημα της ανεπάρκειας που βίωνα κάθε δευτερόλεπτο που περνούσα μαζί σου.Κοιτουσα τα ζευγάρια γύρω μας,να είναι ευτυχισμένα και εγώ πλάι σου υπέφερα.,ζηλευα όλες εκείνες τις κοπέλες που κοιτούσες στον δρόμο και πίστευα ότι αν και εγώ έμοιαζα έτσι ,τότε ίσως τα καταφέρναμε.

Πίστευα ότι φταίω,ενώ το μόνο που έκανα ήταν να σε αγαπώ με όλη μου την καρδιά.Επρεπε να με αφήσεις να φύγω όταν έβλεπες ότι δεν είσαι διατεθημενος να κάνεις το ίδιο.

Πλεον μπορώ και βλέπω καθαρά ότι ποναει,ναι,αλλά ξέρω πως ο χαμένος της υπόθεσης είσαι εσύ.Εγω έχασα κάποιον που δεν έδινε δεκάρα για εμένα.Εσυ έχασες κάποιον που έδωσε τα πάντα απλά και μόνο για να χαμογελάς.

Θα τα πούμε.