#καποιος πρεπει να κανει την αρχη

[alatismeni-theitsa]

wait how is Corteau problematic?? what did he do??? (genuinely asking)

Θα απαντησω στα Ελληνικα, γιατι πιο ευκολα μου βγαινει ετσι. Νομιζω ειναι το Ελληνικο κοινο που ξερει τον Κορτω περισσοτερο.

Για τον Κορτω ειχα διαβασει κατι αρθρα που μιλουσαν για τις "ιδιοτροπιες" του οι οποιες ειχαν ως αποτελεσμα να συμπεριφερθεί άσχημα σε κάποια άτομα άσχημα, βγάζοντας πότε μεγαλομανία, πότε αγένεια. Ήταν και το πως ειχε γραψει την μητέρα του στο Το βιβλίο της Κατερίνας που δε μου πολυάρεσε, όπως και το γεγονός ότι έχει βγάλει τουλάχιστον δυο βιβλία (+ καποια διηγηματα;) σχετικά με τη μητέρα του και τη δύσκολη κατάστασή της. Επικροτώ το γεγονός οτι εφερε τη μανιοκαταθλιψη στο φως για πολλους αναγνωστες και καταλαβαινω οτι ηθελε ισως ενα μεσο να εκφραστει, αλλα ωρες ωρες ενιωθα οτι εκανε milking την τραυματικη ζωη της μητερας του για αναγνωρισιμοτητα/προβολη/λεφτα. Είναι και που ως νευρο-ατυπικο ατομο ένιωθα πως δεν της προσέφερε ησυχία ούτε μετά θάνατον και κάπως είδα τον εαυτό μου στη θέση της (= ένα άτομο που δεν μπορεί να ξεκουραστεί ποτέ).

Μου ειχε αφήσει και μια περιεργη γευση (και εναν ελαφρο μισογυνισμουλη τυπου "cis white male writer") αυτος ο ανθρωπος. Καποιος αλλος μπορει να μην αισθανεται ετσι, απλως εμενα αυτο μου εβγαζε.

Αυτο ομως εγινε περιπου 10 χρονια πριν. Οταν προσπαθω να βρω κατι αρνητικο που ειχα διαβασει το��ε ειναι εξαιρετικα δυσκολο, γιατι εχει περασει καιρος και τα νεα του προσφατου γαμου του εχουν πιασει τις περισσοτερες σελιδες του google. Αναγνωριζω οτι εχει περασει καιρος που ειχα σχηματισει μια αποψη για αυτον. Απο τοτε εχει παλεψει και αυτος με τη δικη του ψυχολογικη κατασταση (η ψυχ. κατασταση του μαλλον συνεβαλλε και στις συμπεριφορες που δε μου αρεσαν στην αρχη, αλλα πιστευω δουλευει τα θεματα του), ενω ταυτοχρονα παλευει για τα δικαιωματα των λοατκι+ και των γυναικων σε καταστασεις βιας.

Χαρηκα πολυ για τον γαμο του ετσι κ αλλιως, απλως κατι μεσα μου ελεγε "ε καλα ο Κορτω θα ετρεχε πρωτος να παντρευτει για την προβολη" 😂 Αυτο μπορει να ειναι και δικη μου προκατάληψη βεβαια. Γνωριζω οτι αγαπαει φανερα τον συζυγο του και αυτο θα μπορουσε να τον ωθησει να κανει οσο το δυνατον πιο γρηγορα τον πρωτο γαμο. Συν οτι μπορει να πιστευε οτι σαν δημοσιο προσωπο θα ηταν πιο ασφαλες για αυτον να λαβει τα πρωτα "κοινωνικα πυρρα" σε αντιθεση με καποιο ασημο ζευγαρι.

Δεν περιμενα να παρει καποιος στα σοβαρα το σχολιο μου για τον Κορτω αλλα αφου το εκανα το σχολιο θα πρεπει και να το εξηγησω 😅

[xehasmenesithakes]

☄️

Γλυκο μου κοριτσι,εκατσα διαβασα ξανα και ξανα αυτο που μου εγραψες,με προβληματισε αρκετα η ιστορια σου τη συζητησα.Εκτιμω παρα πολυ το οτι εκατσες και μου εγραψες τοσο πολυ για να παρεις την γνωμη μου.Γιαυτο θα μαι απολυτα ειλικρινης με την αποψη μου.Θα θελα πολυ να μπορουσα να σου πω αυτα που σκεφτομαι γιατι νιωθω οτι πραγματικα αν τα γραψω ολα θα παρει αιωνες.Λοιπον για αρχη θελω να σου πω,πως οχι δεν ειναι δικο σου φταιξιμο και μην κατηγορεις τον εαυτο σου για τιποτα σε αυτην την ιστορια.Απο τον τροπο που εγραψες μερικα πραγματα και απο τις αντιδρασεις σου σε οσα εγιναν.Εχεις ενα μοτιβο,ο πρωην σου οπως και αυτο το παιδι εχουν ενα μοτιβο συμπεριφορας.Αλλα δε θα μιλησω ακομα γιαυτους.Θα μιλησω για σενα,σε ελκει αυτο.παρομοιοι τροποι συμπεριφορας.Για καποιο λογο ασυνειδητα.Ενιωσα αρκετα οπως εγραφες μερικα πραγματα γιατι ενιωσα οτι τα χω βιωσει τα συναισθηματα αντιστοιχα.Ημουν 18 παρομοια κατασταση με τη δικια σου πολυ πιο ηπια βεβαια.Εγω θυμαμαι εκεινη την περιοδο δεν ημουν καθολου καλα με τον εαυτο μου,ενιωθα οτι δεν θα με αγαπησει κανεις,ειχα κακη σχεση με τους γονεις μου.υποθετω οτι πρεπει να αισθανεσαι ετσι και συ ασυνειδητα γιατι βλεπω πολλες κοινες μ��ς αντιδρασεις,οταν τα πραγματα ειναι ετσι.Μερικες φορες ο ερωτας ειναι και κατι που συμβαινει στο κεφαλι μας γιατι το εχουμε αναγκη, το αναζητουμε.Βλεπω ενα κοριτσι που θελει παρα πολυ να αγαπηθει.Αλλα ματια μου ολη η ιστορια σου ξεκινησε τον οκτωβρη ενιωσες αγαπη τον πρωτο μηνα ακομα λες πεντε μηνες μετα οτι τον αγαπας.Η αγαπη οπως την ονειρευεσαι,περιλαμβανει τοσο κλαμα;,τοσα ασχημα λογια;τοσες ασχημες πραξεις;Δεν ειναι ετσι η αγαπη.Ηθελα τοσο πολυ να αγαπηθω και γω τοτε που βαφτιζα αγαπη λαθος πραγματα.Αυτο κανεις και εσυ..Θελεις να σωσεις τον αλλο απο το χαος του.Πονας γιαυτον.Οταν εισαι διατεθημενος να γινεις χαλι για να σε πατησει καποιος,συνηθως καταληγει να σε παταει.Ο ερωτας δεν θα επρεπε να σε κανει να νιωθεις οτι χανεις τον εαυτο σου.Ο τυπας ξερει γιατι φοβαται οτι θα τον μισησεις γιατι το νιωθει οτι φερεται σκατα.Αλλα οι αλλοι θα παρουν οσα περιθωρια εμεις τους δωσουμε.Εσυ πατας τον εαυτο σου δε σε σεβεσαι υπομενοντας ολα αυτα, καθε πανω και κατω του.Ξερω οτι φταιει ο ερωτας σου γιαυτο,και θυμαμαι και γω ετσι εκανα και καθε φορα που ημουν σκληρος και οπως επρεπε,το ατομο της δικης μου ιστοριας τοτε γυρνουσε και μ εδινε σημασια οπως εσενα,θυμαμαι να χω παραπονο,γιατι πρεπει να νιωθω χαμενος που ειμαι ερωτευμενος που ειμαι ευαλωτος;Η ευαισθησια σου στα παντα οφειλεται στο ποσο μεσα σου εχει μπει αυτος ποτέ το κλαμα δεν ειναι αδυναμια διαχειρισης.Ειναι εκφραση.Πολυ υγειης και σημαντικη.Δεν ξερεις ακομα τι σημαινει ερωτικη αγαπη γιατι δε το χεις ζησει και τωρα μπορει να νομιζεις οτι ειναι ο ερωτας της ζωης και ολα αυτα αλλα μανα μου δεν ειναι.Δεν εχεις ζησει πολλα για να δεις.Εγω απο την ιστορια τη δικια μου εμαθα ενα πραγμα ποτε δεν θα αφηνεις να χανεις την αξιοπρεπεια σου για τον ερωτα και ο ερωτας και η αγαπη δεν ειναι το ιδιο πραγμα..Πεισμωσε!Δεν αξιζεις αυτη τη συμπεριφορα αξιζεις εναν ερωτα καλυτερο απο ταινια και υπαρχει ρε φιλε απλα ανεβασε τα στανταρ σου,δεν υπομενεις κακη συμπεριφορα.Σου φερεται σα σκουπιδι και το ανεχεσαι..Το συγκεκριμενο ατομο,ειναι απιστευτα εγωκεντρικο με μηδαμινη ενσυναισθηση.Τραυματισμενο παρελθονξεκαθαρα ψυχολογικα προβληματα βαρια θα ελεγα.Πραγματικα δεν πιστευω οτι τα κανει ηθελημενα για να σε εκμεταλλευτει απλα δεν μπορει να βιωσει πως νιωθεις δεν μπορει να το σκεφτει απλα σκεφτεται τον εαυτο του μπορει να οφειλεται σε καποιο βαθμο στο συνδρομο του.Αυτο το παιδι δεν μπορει α σου προσφερει αυτα π θες ξερω οτι θα θελες να τονσωσεις και να τον γλυτωσεις απο το χαος του αλλα δεν ειναι κατι π ειναι στα δικα σου χερια αυτο δεν μπορεις να επεμβεις εσυ και να κανεις τη δουλεια π εχει να κανει ο αλλος μονος του.Εχεις χασει την αξιοπρεπεια σου και εχει πατησει τον εαυτο σου.Πρεπει να φυγεις απο αυτο να πεισμωσεις και να το εγκαταληψεις στο κεφαλι σου,να αρχισεις να ονειρευεσαι αυτο π σου αξιζει να τοκανεισμανιφεστ . Αμα επιμεινεις θα σε διαλυσει αυτο αργα οντως θα καταληξεις να το μισησεις θα παρεις το μαθημα αλλα με τι απωλειες;

Συνεχιζω στα σχολια

[ego-13]

Μιας και εχουν περασει 2 εβδομαδες απο το τρακ που βγηκε θα ηθελα να εξηγησω απο εδω το προγραμμα που φτιαχνω (και θα ηθελα να τηρησω,κλεσ).Πρωτα απο ολα περυσι,οταν δηλαδη αρχισα να δημοσιευω κομματια το μονο που ηθελα ηταν ανα ενα μηνα να δινω νεο τρακ.Κατι το οποιο τηρησα μεχρι το τελος του '22.Μετα κανοντας εναν απολογισμο διαπιστωσα οτι ειχα 5 ετοιμα τραγουδια(σολο) κατι το οποιο σημαινε οτι μεχρι τον Μάιο θα εδινα τραγουδια τα οποια θα μιλουσαν για εμενα αλλα ταυτόχρονα δεν θα μπορουσα να ειμαι στο μουντ το οποιο ημουν και τοτε.Τι σημαινει αυτο?Οτι εγω αν γραψω ενα τραγουδι που λεω οτι ειμαι ερωτευμενος και οταν παω να το ηχογραφησω δεν ειμαι,τοτε θα χαθει ολη η μαγεια,οχι μονο στην φωνη μου ή κατι τετοιο αλλα γενικα στην διαδικασια υλοποιησης του.Για αυτο και σκεφτηκα στην αρχη, να τα φτιαξω ολα μαζι και να τα δωσω ως ενα ep(μικρος δισκος).Αρχισα να το φτιαχνω αλλα δεν ενιωθα ετοιμος για δισκο καθως ο δισκος για εμενα ειναι απο τα μεγαλυτερα προτζεκτ τα οποια θα μπορουσε να κανει καποιος που ασχολειτε με μουσικη.Πραγμα το οποιο σημαινε πως δεν ηθελα να φτιαξω εναν δισκο απλα και μονο για να "ξεφορτωθω" κομματια.Θα ηταν αδικο για εμενα πρωτα απο ολα.Ετσι πηρα την αποφαση,και λογω των πανελελε, να σταματησω το καθε μηνα νεο τραγουδι και αν ηταν να βγαλω καποιο,να μην ηταν ουτε σολο αλλα ουτε και στο καναλι μου.Ετσι,μιλησαμε με τον Γιωργο(ακα @mr-fucking-grave) και βγαλαμε 3 κομματια μαζι στο καναλι του, εκ των οποιων μονο στο ενα ζητησα να αναλαβω την μιξη γιατι μου ειχε λειψει η διαδικασια( Κουτι της Πανδωρας).Παραλληλα,προσπαθουσα να φτιαξω στο μυαλο μου το πλανο το οποιο θα ειχε την σολο "επιστροφη μου",τον δισκο,και ενα νεο προτζεκτ, για το οποιο ψαχνομαστε ακομα.Εκανα την επιστροφη πριν μισο μηνα.Φτιαχνω τον δισκο με σχεδον ολα τα κομματια να ειναι με δικες μου παραγωγες/μιξη(προσωπικο στοιχημα) και θελω να συνεχισω στο, γνωστο, ενα κομματι τον μηνα.Να πω οτι ,ποτε θα κυκλοφορησει ο δισκος, δεν ειναι ακομα γνωστο καθως φευγω απο Ελλαδα και πρεπει σε ενα μηνα να εχω κανονισει παρα πολλα πραγματα και τους πρωτους μηνες σε αυτο το νεο περιβαλλον που παω δεν νομιζω να εχω προτεραιοτητα τον δισκο,μονο το ονομα ξερω αλλα δεν θα το πω ακομα(ΚΛΕΣ).Εφοσον το εκανα αυτο το κειμενακι θα ηθελα να πω ευχαριστω πρωτα απο ολα σε εσας που στηριζεται,χωρις να εχει σημασια αν ειστε γνωστοι μου ή οχι,μετα στον Γιωργαρα και τελος οσους μου δινουν εμπνευση...

UPDATE:Σε λιγες μερες κυκλοφορει το πρωτο τρακ απο τον δισκο με τιτλο "Μεγαλωνω"

(μπορει να μπει κ σποτιφαι)

[calliopeans]

fuck it writing fandom posts in greek now

αυτό το ποστ δεν λέει απολύτως τίποτα απλά θέλω να εκφράσω ποσό αγαπώ τον newt και τον hermann

[thebeardednightowl]

Μελάνθη ⸸ Ο Ψυχίατρος | Zed Belinsky

Artwork by Ana Coelho.

*

Ήταν ενα κανονικο σπιτι. Μια διοροφη παραδοσιακη μονοκατοικια σε ενα υσηχο προαστιακο δρομο, αναμεσα σε παρομοιες γειτονικες μονοκατοικίες, το κεραμμυδι και η πρασιναδα να επικρατουν. Περιβολια με λουλουδια, θαμνους και πολλα δεντρακια να τα στολιζουν, καθως και πλουσιες φυλλωσιες απο κισσο που σκαρφαλωνε τους τοιχους και ελυσσοταν ασφυκτικα γυρω απο τα παραθυροφυλα πιο πανω. Απο δω που στεκομουν τα ανθη που ξεπροβαλαν απο τους θαμνους φαινοντουσαν σαν μπλε και κοκκινα χαρτακια περιτυλιγματος, που καποιος πεταξε απερισκεπτα αφου εχωντας πρωτα καταναλωσει το περιεχομενο τους. Παρατηρησα το σπιτι. Ολες οι κουρτινες ηταν ερμητικα τραβηγμενες.

Επισκεπτομουν την οικια της 17χρονης Μελάνθης ********. Η μητερα της με ειχε καλεσει στην αρχη της εβδομαδας να κλεισει ραντεβου. Απο οτι μου ειπε, η κορη της βιωνε καποια μορφη ψυχωσης. Ειχε ηδη συναντηθει με αρκετους επαγγελματιες ψυχικης υγειας, αλλα τιποτα δεν ειχε καταφερει να την βοηθησει. Το τηλεφωνημα της γυναικας ηταν μεσα στην απογνωση, οφειλα να  ανταποκριθω απευθειας. Κοιταξα τον ουρανο κανοντας το σταυρο μου πριν χτυπησω το κουδουνι.

Ενα λεπτο ταλαιπωρημενο προσωπο μου ανοιξε την πορτα. Οι αιχμηρες γωνιες του διαγραφοντουσαν επιπονα, λες και ειχε αρκετα βραδια να κοιμηθει σαν ανθρωπος. Η γυναικα με υποδεχτηκε φορωντας μια κοκκινη φουντωτη ρομπα και με προσκαλεσε να μπω.

Εισηλθα στο διαδρομο και παρατηρησα τα περιχωρα μου.

“Σκοτεινα ειστε δω...”

Ειπα, διαπιστωνωντας οτι το μονο φως σε ολοκληρο το σπιτι ερχοταν απο την τηλεοραση στο σαλονι, οπου καποια πλαστικη παρουσιαστρια υποκρινοταν συγκινηση για το οικογενιακο δραμα που της εξιστορουσε ο καλεσμενος της, στο studio ενος τελευταιου μεσημεριαναδικου...

“Δεν ανοιγουμε πολλα φωτα, προκαλουν στη κορη μου πονοκεφαλο... Να σας φερω κατι? Καφέ?”

Μου ειπε η γυναικα, παιζοντας τα χερια της ανυπομονα.

“Οχι, ειμαι ενταξει, ευχαριστω.”

Απαντησα χαμογελωντας. Φαινοταν απο την ενταση στην φωνη της, οτι ηταν ετοιμη να μπουμε στο ψητο. Και να πω την αληθεια, βρισκομουν ακριβως στην ιδια φαση. Επρεπε να βιαστω να γυρισω σπιτι εγκαιρως να ετοιμαστω για τον αγωνα του μικρου.  

“Θα μπορουσατε να πειτε στην Μελανθη να κατεβει να ξεκινησουμε?”

“Εδω ειμαι.”

Ακουστηκε μια φωνη πισω μου. Με τρομαξε, αλλα καταφερα να διαχειριστω την εκπληξη μου και γυρισα ηρεμα να την αντικρυσω.

Η νεαρη κοπελα καθοταν στο τραπεζι της κουζινας. Ισα που μπορουσα να διακρινω το προσωπο της, ολη η υπολοιπη φιγουρα της αναμυγνειοταν τελεια με το πεπλο σκοταδιου στα περιχωρα της.

“Να αναψουμε ενα φως?”

Ρωτησα πλησιαζοντας χαλαρα, μη θελωντας να προδωσω το ποσο παραξενα μου φαινοταν ηδη ολα αυτα.

“Οχι.”

“Εεε... Πρεπει να κρατησω σημειωσεις απο την συνεδρεια μας, θα χρειαστω λιγο φως για να γραψω... Μηπως υπαρχει τουλαχιστον καποιο μικρο φωτιστικο να παρω μπροστα μου--”

“Εδω. Αναψε το κερι. Θα βλεπεις μια χαρα μ'αυτο. ”

Μου απαντησε στο ιδιο μονοτονο υφος, σπρωχνωντας εναν μικρο αναπτηρα προς το μερος μου. Το προσωπο της ηταν σαν μασκα, αιωρειτο ανεκφραστο στο σκοταδι μπροστα μου.

Γαμημενοι εφηβοι με τις γελοιες σας αντιδρασεις, σκεφτηκα. Η γλωσσα του σωματος μου παρεμεινε θετικη. Τωρα που το ξαναφερνω στην μνημη μου, μακαρι να ηταν απλα μια περιπτωση έφηβης που περνουσε μια αντιδραστικη φαση. Θα τις επερνε μερικους μηνες, μερικα χρονια ισως, θα εβριζε και θα τσακονωταν με τους παντες, και υστερα ειτε απο μονη της ειτε με την βοηθεια δικων της ανθρωπων θα εβρισκε σιγα σιγα την θεση της στην κοινωνια...

“Οκ, τελεια!”

Της απαντησα, πριν αναψω το κερι, επιτηδες τοποθετημενο στο κεντρο του τραπεζιου. Καθησα απεναντι της. Η λαμψη της φλογας που επεσε στο προσωπο της μου προκαλεσε ενα ριγος, αλλα το αγνοησα. Η μητερας της ειχε πλεον κλεισει την τηλεοραση και καθοταν σιωπηλα στο σαλονι ακουγοντας μας με προσοχη.

“Λοιπον, Μελάνθη... Καταρχας... τι σου συμβαινει και καθεσαι ολη την ωρα στα σκοταδια? Οι ανθρωποι δεν ειναι νυκτοβιοι... Εχεις καποιο προβλημα με το φως, σου προκαλει ημικρανιες μηπως? Μπορω ξερεις να σου γραψω καποια χαπια να σου περασει... Ξερω ποσο ζορικες ειναι αυτες οι σουβλιες οι κεφαλι..."

Η Μελανθη δεν απαντουσε στο σχολιο μου. Περιμενοντας την, εγραψα το ονομα της και την ημερομηνια στο μπλοκακι μου. Ημουν της παλιας σχολης στον τροπο που κρατουσα σημειωσεις. Παντα θεωρουσα οτι με το να γραφεις κατι σε χαρτι, σε βοηθουσε να το θυμασαι καλυτερα, εμενε στην μνηνη σου παραπανω...

Την κοιταξα και χαμογελασα. Το κολπο ηταν να μη την πιεσω να μιλησει. Δεν θα χτυπουσα τα δαχτυλα μου στο τραπεζι, ουτε θα κοιτουσα το ρολοι μου. Θα περιμενα υπομονετικα τις απαντησεις της και θα σημειωνα οταν χρειαζοταν. Το να ξεπερνουσα τα ορια πριν ακομα καν τεθουν, πιθανως να επιρεαζε σοβαρα την συνολικη προοδο της καταστασης.

“Μπα, τα χαπια δε θα κανουν τιποτα...”

“Τι έχεις δοκιμασει να παρεις? Panmigran? Αντιφλεγμονωδη μηπως? Μπορω να σου γραψω και καποιο σκευασμα με εργοταμινη αν ο πονος αρχισει και γινεται ανυποφ--”

“Οχι, δε χρειαζεται. Αληθεια, τιποτα δεν πιανει.”

Μου απαντησε το αιρουμενο προσωπειο. Ετσι αψυχα που εβλεπα την γναθο της να παλεται, μου θυμισε σακατεμενη μαριονετα...

Αποφασισα να την προσεγγισω αλλιως ανοιγοντας κουβεντουλα. Αρχισα να ελαφραινω το κλιμα κανοντας και χαλαρα αστειακια, προσπαθωντας να σκαλισω τα ενδιαφεροντα της ωστε να ανοιξει καποια συζητηση. Την ρωτησα για το σχολειο της. Μου εδωσε τις αναμενομενες εφηβικες απαντησεις. Την ρωτησα αν ειχε φιλες και φιλους. Μου απαντησε οτι ειχε μερικες παρεες, αλλα συνηθως προτιμουσε να περναει τον χρονο της μονη της. Τις αποκαλεσε ψευτικες. Δοκιμασα μερικες ερωτησεις που θα παρεπεμπαν σε αποφευκτικη διαταραχη προσωπικοτητας και υπερμετρο ανγχος, αλλα τα απεκλεισα κατευθειαν οταν μου ειπε οτι ηταν στην θεατρικη ομαδα του σχολειου. Μετα αρχισα να ρωταω γενικα για την σχολικη της καθημερινοτητα, απλα πραγματα οπως, αν προλαβαινε να διαβασει τα μαθηματα της εγκαιρως ή για συμπεριφορες στο σχολειο οπως πχ. αν καποιος της εριχνε το κολατσιο της καταλαθος, θα το διαχειριζοταν ψυχραιμα ή θα του ριχνε μπουνια στο προσωπο και τα λοιπα. Οι απαντησεις της δεν ανταποκρινοντουσαν σε αντικοινωνικες τασσεις. Και καθως απεκλεια ολο και περισσοτερες διαταραχες προσωπικοτητας, αρχισα να την ρωταω για τα χομπι της. Μου ειπε οτι εβλεπε πολυ Netflix και την ρωτησα για τις αγαπημενες της σειρες. Ενθουσιαστηκα οταν μου ειπε για το Stranger Things, ήταν και μενα απο τα αγαπημενα μου. Αρχισαμε να το συζηταμε σαν φιλαρακια, μου ανοιγοταν. Το προσωπο της ζωντανευε και χαμογελουσε. Αρχισε να κανει κινησεις με τα χερια, τα ματια της να λαμπουν απο ενθουσιασμο.

Αυτα ηταν πολυ καλα σημαδια.

Εριξα μια κοφτη ματια στις σημειωσεις μου. Δεδομενου των πληροφοριων που ειχα μεχρι εκεινη την στιγμη, εγραψα γρηγορα διαταραχη αισθητηριακης επεξεργασιας με ενα ερωτηματικο διπλα, και μετα αρχισα να αφηνω τις ερωτησεις μου πιο ανοιχτες ως προς την ερμηνεια τους...

“Οι πονοκεφαλοι, ποτε ξεκινησαν Μελανθη?”

“Εδω και περιπου ενα μηνα, λιγο παραπανω ισως...”

“Μου ειπε η μαμα σου οτι μιλησες και με αλλους ειδικους αλλα δεν καταφεραν να σε βοηθησουν. Θες να μου μιλησεις για αυτα τα ραντεβου... τι συνεβη?”

“Δεν κατάλαβαν τιποτα... Κανεις σας δεν καταλαβαίνει τιποτα...”

“Τι δεν καταλαβαινουμε δηλαδη?”

Η κοπελα τωρα φαινοταν νευρικη. Τα ματια της αρχισαν να πηγαινοερχονται ανυσηχα απ'ακρη σ'ακρη σε ολη τη κουζινα. Φαινοταν οτι παλευε με κατι στο κεφαλι της, προσπαθουσε να βρει λογια να το εκφρασει. Εσκυψε το προσωπο της αργα προς το μερος μου, ψυθιριζοντας...

“Δε του αρεσει καθολου το φως...”

Ημουν αρκετα συνηθισμενος σε τετοιου ειδους ομολογιες, οπου ο ασθενης ελεγε κατι με τροπον τετοιο που σου εδινε την εντυπωση οτι ξεκλειδωσε καποιο επτασφραγιστο μυστικο σε ολοκληρο το συμπαν. Συνεχισα με ηρεμια.

“Σε ποιον δεν αρεσει το φως?”

“Σ'αυτον που μου μιλαει... Κανεις αλλος δεν μπορει να τον ακουσει...”

Μαλιστα. Η κοπελα μαλλον ειχε ��αποιο ειδος σχιζοσυναισθηματικης διαταραχης, μια μορφη ανεπτυσσομενης σχιζοφρενειας να το πουμε πιο απλα. Ειχε εντονες ηχητικες παραισθησεις. Σημειωσα ενεσιμη αλοπεριδολη και τακτικη παρακολουθηση. Εβγαινε επιτελους μια ακρη...

“Προσπαθησαν να μου δωσουν αντιψυχωσικα...”

Μου ειπε αποτομα λες και διαβασε το μυαλο μου, τα ματια της να δακριζουν, η φωνη της αρχιζε να τρεμει...

“Δε με 'πιασαν... Τιποτα δε με πιανει! Η φωνη του δυναμωνει συνεχως... το κεφαλι μου κοντευει να σπασει! Κατι φορες χρησιμοποιει το στομα μου για να μιλαει και εγω απλα χανομαι και μετα δε θυμαμαι τιποτα!”

“Καταλαβα, καταλαβα... Μηπως θα μπορουσα ΕΓΩ να του μιλησω για λιγο?”

Αυτο ακουγοταν σαν διασχιστικη διαταραχη ταυτοτητας, σαν καποια εξτρα προσωπικοτητα στο υποσεινηδειτο της. Ειχε αρχισει να χανει την ψυχραιμια της. Θα προσπαθουσα να απευθυνθω στην φωνη που ακουγε με σκοπο να την ηρεμησω. Θα λειτουργουσε σαν τηλεφωνο. Θα συνομιλουσα για λιγο με την φωνη στην ακρη της γραμμης και μετα θα της ζητουσα ευγενικα να με ξανασυνδεσει με την Μελάνθη.

Ξαφνικά η Μελάνθη ηρέμησε αφύσικα. Το κεφαλι της αρχισε να γερνει προς το τραπεζι αργα, λες και πλησιαζε να το φιλησει. Τοτε τιναχτηκε πισω αποτομα, τα ματια της γουρλομενα, το κεφαλι της να χτυπιεται δεξια αριστερα, βιαια.

“Οχι, ΟΧΙ! Δεν θελει να σου μιλησει... Δε θελει! Φυγε!! Σε παρακαλω... πρεπει να φυγεις... Φυγε!!! Δε σε θελει εδω... Νγκγκγκ... ουρλιαζει!!!! Το κεφαλι μου... ποναει... ααα!!!”

Τεντωσα το χερι μου και της επιασα την παλαμη συμπονετικα.

“Μελάνθη ακουσε με, μπορω να σε βοηθήσω. Αυτο που εχεις θεραπευεται, μπορω να κανω την φωνη να φυγει...”

Σε παρακαλω κοπελα μου, ειναι ολα στο κεφαλι σου. Ο εγκεφαλος σου απλα παραγει υπερβολικη ντοπαμινη και κανει ττις αισθησεις σου να υπερδιεγειρονται, σε κανει να εχεις οπτικες και ηχητικες παραισθησεις. Τιποτα απ'αυτα δεν ειναι αληθεια. Ειναι απλα βιοχημικα υποπροοιοντα. Εχω τις ουσιες που μπορουν να μπλοκαρουν τους υποδοχεις της εξτρα ντοπαμινης. Μετα θα σου δωσω κατι δυνατο για τις ημικρανιες και θα εισαι μια χαρα. Σε παρακαλω, μη κλαις... Ολα ειναι ελεγχομενα και θα πανε μια χαρα, σε παρακαλω Μελάνθη...

Το μετωπο της τωρα ειχε ακουμπησει στο τραπεζι. Εγω συνεχιζα να της χαιδευω το χερι.

"Μελανθη...? Μελάνθη!"

Την ταρακουνησα αλλα δεν ανταποκριθηκε. Τοτε πεταχτηκα απο το τραπεζι με τετοια ισχυ, που η καρεκλα μου πηγε να πεσει προς τα πισω. Εκανα μερικα πανικοβλημενα βημματα πισω ψαχνωντας τον διακοπτη για το φως...

"ΜΗ! Μη τολμησεις να τ'ακουμπησεις..."

Παγωσα, οι κινησεις μου να παραλυουν. Η φωνη της επιθετικη και αφυσικη... ηταν λες και μια εξτρα,  δευτερη φωνη... προσπαθουσε να στριμωχτει στο λαρυγγι της και να ακουστει παραλληλα με την δικη της. Αυτη η φωνη ακουστηκε... αρχεγωνη... σαν να ειχε ηδη δει εναν αμετρητο αριθμο φεγγαριων... Και επισης ακουστηκε και εντονα εκνευρισμενη...

Κοιτουσα τον διακοπτη, το χερι μου να αιωρείται παγωμενο απο πάνω του. Σκεφτηκα να τον ανοιξω και να της ελεγα οτι ειχε ερθει η ωρα να τελειωνουμε με τα παιχνιδακια. Να τις εγραφα ενα καλο κοκτέιλ αντιψυχωσικων και να της αφηνα οδηγιες να μου τηλεφωνει μια φορα την εβδομαδα. Μετα θα εφευγα μπας και προλαβαινα να γυρισω σπιτι και να ετοιμαστω εγκαιρως για τον αγωνα του μικρου...

Αλλα το χερι μου... ποτέ δεν πατησε τον διακοπτη.

Παρέμεινα ακινητος. Μια βαθιά, και για δεκαετίες ανερέθιστη περιεργια ειχε αρχισει δειλα να ξυπναει παλι μεσα μου στο ακουσμα αυτης της φωνης. Καποιο ειδος πρωτόγονου ενστίκτου που ήταν διαχρονικά παρόν στον ανθρωπινο ψυχισμό απο την αυγή του πολιτισμού μας. Κάτι που είχε με μεγάλη επιτυχια και ακομα συνέχιζε... να καταβαραθρώνει ολοκληρες υπάρξεις και λογισμούς στην ιδια τους την καταστροφή...

Γύρισα αργα να την αντικρύσω. Η Μελάνθη έστριψε κοφτά το προσωπό της και τα βλεμματά μας συναντήθηκαν, η εκφραση της παρέμενε κενή, αλλα ακόμα και υπο την αδυναμη φλογα του ενός αυτου κεριού αναμεσά μας, εννοιωσα ενα ρίγος να με διαπερνά οταν την αντίκρυσα απευθείας στα μάτια...

Το ασπρο τους... ειχε γινει καταμαυρο.

Δύο οψιδιανές μπάλες με κάρφωναν, η λαμψη τους να με διαπερνά. Εριξα το βλεμμα μου προς τα κατω, δεν αντεξα να την κοιταξω για πανω απο μερικά δευτερόλεπτα, αλλα ακόμα και μεσα σε αυτο τον ελαχιστο χρονο, βίωσα μια χρονική μετάβαση εκατοντάδων, χιλιάδων εποχών, ενα παρελθοντικό πισωγύρισμα αδύνατο σε λεπτομέρεια δεδομένης της συχγρονής κοινωνίας στην οποία είχα ανατραφεί. Εννοιωσα την απόλυτη έκθεση και τον ολικό φοβο του να βρίσκεσαι ξαφνικά σε ενα περιβαλλον κυριολεκτικά πανάρχαιο, όπου η βλάστηση και τα δάση ήταν πυκνά και κυκλώπεια... με γιγάντια, αλλόκωτα κτήνη να περιφέρονται αναμεσά τους. Ενα περιβάλλον στο οποιο ο ανθρωπος, δεν ηταν ακόμα ουτε καν στα μισα προς την κορυφη της θηρευτικής παντοδυναμίας...

"Τι λέει γιατρούλη?"

Η Μελάνθη ξαναμίλησε, η απόκοσμη χρο��ά της να με επαναφέρει μερικώς στην πραγματικότητα. Το σχολιό της ηταν υποτιμιτικα αναλαφρο, λες και και με χλευαζε...

"Με ποιον ομιλώ?

Κορδωθηκα, προσπαθωντας να επιδειξω σοβαροτητα, αλλα νοιωθωντας ευαλωτος, οπως ενα ακινητο σκυλι στην μεση του δρομου οταν το χτυπουν οι προβολεις του αμαξιου μαυρα μεσανυχτα, Εννοιωθα ξαφνικα γυμνος. Εννοιωθα φοβο.

Η Μελάνθη σιγογέλασε. Η φωνη της συνεχιζε να ακουγεται αφυσικη... Απο το σαλονι ακουγα τη μητερα της να κλαιει.

Κολλησα την πλατη μου στον τοιχο. Ο αερας στο χωρο ηταν ηλεκτρισμενος. Πηρα μια βαθια ανασα και υπενθυμισα στον εαυτο μου οτι ηταν απλα μια νεαρη κοπελα και ολα αυτα μπορουσαν ανετα να εξηγηθουν με την λογικη.

"Ποιος εισαι?!?"

Ειπα πιο εντονα, με λιγη περισσοτερη σιγουρια.

"Μη μου σηκωνεις εμενα την φωνη σου, γιέ του Αδάμ!!!"

Ουρλιαξε η κοπέλα, χτυπωντας την γροθια της στο τραπεζι, το κηροπηγιο να αναταραζεται, η φλογα του να τρεμοπαιζει, ετοιμη να σβησει απο την ενταση...

"Πρωτον... τον πατερα μου τον ελεγαν Λουκά. Δευτερον, συνομιλώ ακόμα με την Μελάνθη?"

"Χαχαχαχα... Κάνεις και αστειάκια γιατρούλη? Εισαι και κωμικός μήπως? Ξέρω πολλους που θα εκτιμούσαν την παρουσία ενος κωμικού... στην Άβυσσο! Αλλα για αρχη, πρεπει να φτιαξουμε λίγο τις ατάκες σου... σιγουρα μπορείς και καλυτερα..."

Μου απάντησε κοφτά, ενα φαρδυ χαμογελο να τεντωνεται το προσωπο της, τα ματια της σαν δυο βαθιές ορθανοιχτες τρυπες στο κεφαλι της.

Στην Άβυσσο...

Ειχα τοτε ενα αποτομο φλασμπακ απο τις μερες των σπουδων μου στο πανεπιστημιο. Η σχολη μας υποχρέωνε να παρακολουθησουμε στο τμημα της θεολογίας, και θυμηθικα τον ιερέα που μας παρέδιδε, τον Πατέρα Μάρκο. Ηταν ενας βαθια μορφωμενος, αν και ελαφρώς εμμονικός γέροντας. Μας δίδασκε οτι ακόμα και αν είχαμε την αισθηση οτι μπορουσαμε να κατανοησουμε τα πάντα, ο κόσμος μας συνέχιζε να δομείται σε επίπεδα επί επιπέδων πολυπλοκότητας. Επανέφερα στην μνημη μια συγκεκριμενη ομίλια του απο την έδρα :

"Και να θυμάστε, υπάρχουν αρκετά δυσδιάκριτα - ακόμα και πληρως αόρατα μερικες φορες - πράγματα, σε αυτον τον υλικό κόσμο. Ίσως κάποια μέρα, σε καποια σας εμπειρια αλλα κυρίως σε κάποια σας συνεδρία με κάποιον ασθενή, να διασταυρωθείτε με καποιο φαινόμενο που δεν γινεται να εξηγηθεί  με την λογική, κάτι που δεν περιγράφεται στο DSM και ούτε ορθολογίζεται με οποιαδήποτε ��λλη επιστημονική μεθοδο. Στην περίπτωση εκεινη, ακούστε και εμπιστευείτε το ενστικτό σας. Μπορεί να βρίσκεστε αντιμέτωποι με κατι σκοτεινό... κατι κρυμμένο πισω απο αθώα μεταμφιεση. Τα αποκρυφιστικα κέιμενα βρισκονται στην διαθεση σας. Ενημερωθείτε, οπλιστείτε, εμπιστευείτε την κρίση σας. Και οταν βεβαιωθείτε οτι βρισκεστε ανιμετωποι με κάποια καταχθόνια εισβολή, ενημερωστε απευθείας την εκκλησία!"

Τωρα... ειμαι ανθρωπος της εκλογικευσης. Παρατηρω το προβλημα και προσπαθω με τις γνωσεις μου πανω στην επιστημη και την φυσικη να αρχισω να το αναλυω μεχρι να πλησιασω προς καποια επιλυση. Εδω ομως... με την Μελάνθη... κατι δε μου κολλαγε, κατι φαινοταν πολυ... πολυ λαθος. Κατι που εκανε τα πουλια απ'εξω να σιωπαινουν και την κουζινα να παγωνει. Αν οντως ηταν αυτο που υποψιαζομουν οτι ηταν μέσα της, επρεπε να το αποδειξω. Δεν αμφεβαλα για την υπαρξη τετοιων οντοτητων, αλλα γνωριζα οτι αντλουσαν την ισχυ τους απο την ελλειψη θειας πιστης. Δεν ημουν κληρικος, επρεπε να προσεξω πολυ τα βημματα μου. Μπορει να βρισκομουν αντιμετωπος με ενα παναρχαιο ον εδω...

Αλλα πριν ειδοποιησω την εκκλησια, επρεπε να σιγουρευτω οτι το κοριτσι ηταν πληρως κατειλλημενο απο κατι τετοιο. Υπαρχουν αρκετοι τροποι να γινει αυτο. Το ατομο που υποφερει συνηθως μπορει και κανει αναφορες σε κρυφες ή μελλοντικες πληροφοριες, μιλαει σε γλωσσες αρχαιων πολιτισμων, επιδυκνυει υπερανθρωπες φυσικες ικανοτητες... και αναμεσα σε ολα αυτα πιθανως μπορει και να αποκαλυψει την πραγματικη του ονομασια.

"Τι επαθες γιατρούλη? Καταπιες την γλωσσα σου? Ακομα δεν εχει καταλαβεις τι παιζει? Χεχ..."

Μου ειπε η κοπελα. Επαιζε μαζι μου. Οταν δεν απαντησα, συνεχισε.

"Προς το παρον μπορεις να με λες Πέτρο... Ξερεις, εισαι ο πρωτος ανθρωπος που κανω κουβεντα εδω και πολυ... ΠΟΛΥ καιρο... χεχε..."

Η φωνη αυξομειωνοταν τονικα σαν κυμμα, απο ενοχλημενη σε παιχνιδιαρικη και παλι σε ενοχλημενη. Παρατηρησα επισης μια ηπια οσμη σαπιου κρεατος να αιωρειται στον χωρο.

"Ωραια Πετρο... Τι μπορω να κανω για σενα?"

Η επιθυμια του να βγαλω το κινητο και να αρχισω να ηχογραφω οσα γινοντουσαν ηταν μεγαλη, αλλα ο φοβος με εμποδισε απο το να την προκαλεσω...

"Θελώ να τσακιστεις απο δω μεσα, γιατρε. Βασικα, εξαφανισου τωρα...  Τρεξε και φυγε οσο πιο μακρια απο αυτο το σπιτι γινεται..."

"Πολυ φοβαμαι οτι δε μπορω να το κανω αυτο... ήρθα να βοηθησω την Μελάνθη..."

"ΧΑ! Πιστεψε με... το πουτανακι δε σωζεται... Τσακισου ΤΩΡΑ απο δω μεσα ειδαλλως της ανοιγω το λαρυγγι..."

Τοτε σηκωσε το χερι της και τραβηξε απειλητικα το κοφτερο νυχι του δαχτυλου της με μια αποτομη κινηση μπροστα απο το λαιμο της. Η μητερα της απο μεσα στο σαλονι δεν αντιδρουσε. Η αμοιρη γυναικα πρεπει να ειχε λιποθυμισει απο το σοκ εδω και ωρα...

"Μπα... Τιποτα δε θα της κανεις. Λοιπον σ'ακουω... Θα μου πεις τι θελεις, θα το συζητησουμε και θα προσπαθησουμε να βρουμε καποια λυση."

Επρεπε να την παρασυρω σε κουβεντα, επρεπε να σιγουρευτω οτι ηταν αυτο που υποπτευομουν. Δεν υπηρχε αλλος τροπος να πεισω την εκκλησια να ασχοληθει...

"Σου ειπα ηδη τι θελω ρε καργιολη!!! Τι σκατα, στο κωλο τα ΄χεις τα αυτια?!? 'Η μηπως... αααα... αυτό ειναι! Νταγλάρεις με τα αντιψυχωσικα σου γιατρούλη? Τη βρισκεις με τα χάπια σου και μετα βαζεις το γυαλακι και το παιζεις επιστημη ρε παλιοτζάνκι...? Χεχε..."

Παρεμεινα σιωπηλος, η προσβολες της δε με αγγιξαν. Ημουν συνηθισμενος σε τετοια συμπεριφοριστικα ξεσπασματα. Εβαλα τα δυνατα μου να παραμεινω ψυχραιμος.

"Δε φευγω σου ειπα... Και γιατι ακριβως θες να με διωξεις... ποιος εισαι εσυ?"

"Ελα τωρα γιατρε... Δεν εχεις να πας στον αγωνα του μικρου?... ΜΜμμμμ..."

Ειπε γλειφοντας τα χειλη της, τα λογια της να με πιανουν απροετοιμαστο και να με ξαφνιαζουν. Ισως ειχα πει κατι στην μητερα της νωριτερα και το ακουσε... δεν ημουν σιγουρος... Οπως και να'χει, αυτο το σχολιο δεν ηταν δα και αποδειξη οτι ειχε επιδείξει μαντικες ικανοτητες...

"Αυτο μπορει να περιμενει."

"Αθληταράς ο Νικολάκης σου ε? Και πολυ ομορφο αγορακι κιολας... μμμμ..."

Ο τροπος που μιλουσε ειχε αρχισει να με εκνευριζει αλλα συγκρατηθηκα. Αλλωστε, θα μπορουσε να τα βρει ολα αυτα και αλλα τοσα, με ενα γρηγορο ψαξιμο στο Facebook. Παρεμεινα σοβαρος κοιταζοντας την.

"Ξερω πολυ καλα τι θελεις, γιατρε..."

"Το ξερω οτι με υποψιαζεσαι... Περιμενεις να σου αποδειξω οτι ειμαι κατι παραπανω απο τις ψευδαισθησεις μιας τρελης.... Θελεις να με δεις να σου κανω ακροβατικα και μαγικα κολπα...  Και μετα θα πας να με δωσεις στους κωλοπαπάδες σου για να ρθουν με τους γαμημενους τους σταυρους τους, τα αγιασμένα τους τα χύσια και τα νεκρικα τους τα επιτραχήλια να μου κανουν εξωση απο δώ... Δε το κουναω ομως, τιποτα δε προκειται να καταφερεις..."

Μου ειπε μεσα απο σφιγμενα δοντια, τα χειλη της ειχαν αρχισει να αφριζουν.

"Ξερεις πως ειναι κει κατω ρε?!? Ξερεις πως ειναι στην Αβυσσο...?  ΣΕ ΡΩΤΑΩ!!!"

"Οι βρεφικοι ήχοι της ηλίθιας γλώσσας σου δε μπορούν καν να πλησιάσουν την περιγραφή της... Καβατζώθηκα στο σώμα της Μελάνθης... βρήκα καταφύγιο εδώ... Αυτή η σάρκα με βοηθάει να μένω μακρυά απο κέινο το απάισιο μέρος..."

Είπε, σφιγγοντας το στομαχι και τα στήθη της.

"Δεν εχω την παραμικρη προθεση να γυρίσω! Και ουτε συ, ούτε κανενας αλλος σ'αυτη τη διάσταση δε μπορεί να με στείλει πίσω! Τ'ΑΚΟΥΣ?!? ΔΕ ΓΥΡΝΑΩ ΠΙΣΩ!!!"

Το προσωπό της κοπέλας ειχε τεντωθει αφυσικα και τα γέλια της αντηχουσαν στη κουζινα. Καρφωνε με τα νυχια της δυνατα το τραπεζι γδερνοντας το, ενω εγω ειχα μείνει εκπληκτος να την παρατηρω...

"Λοιπόν γιατρε, για να τελειώνουμε... μπορουμε να το κανουμε με τον ευκολο, μπορουμε να το κανουμε και με το δυσκολο τροπο... 'Η που θα τσακιστεις τωρα απο δω μεσα και ξεχναμε ολα οσα ειπωθηκαν μεταζυ μας σημερα, ή που θα φροντίσω ο γιός σου, μεχρι να δυσει ο ηλιος, να βρεί ενάν απιστευτα αργό και βασανιστικο θανατο... Σκεψου το... Ισως πω σε κανα μπαρμπα να κατεβασει πεντ-εξι ουίσκια και μετα τον βαλω πισω απ'το τιμόνι, πριν τον καρφωσω με 120 πανω στον Νικολακη την ωρα που θα πηγαινει στο γηπεδο... Ή ισως, θα μπορουσα να βαλω εναν αλλο πολυ καλο παιδι που ξερω να τον περιμενει στη γωνια οταν βγει απο το σπιτι σας, ενα τυπακι που θα χαρακτηριζα ως εναν εγκληματικα επικινδυνο παιδεραστη με φετίχ νεκροφιλίας... Τι λες γιατρούλη? Διαλεγεις και περνεις! Χεχ..."

Μργκ!!! Ήθελα να την χαστουκισω, να της ξεριζωσω το χαμογελο απο το προσωπο...  Νομιζω οτι πρεπει να την πλησιασα κιολας με το χερι σηκωμενο απειλητικα. Και τοτε ειδα κατι, που εκανε το προσωπο μου να χλωμιασει και τα γονατα μου να αρχισουν να τρεμουν...

Βρισκόμουν σε κινδυνο, επρεπε οντως να εξαφανιστω απο κει μεσα. Ευχαριστησα τον Πετρο και τον χαιρετησα βιαστικα, τρεχοντας προς το σαλονι. Η φωνη απ'το στομα της Μελάνθης συνέχισε να με βριζει χυδαια, αποκαλωντας με δειλό και διαφορα αλλα ομορφα, αλλα δεν εδινα πλεον σημασια. Το μονο που με ενδιεφερε ηταν να βγω το συντομοτερο δυνατον απο κεινο το καταραμενο σπιτι. Βγηκα στο σαλονι και ξυπνησα την μητερα της ταρακουνοντας την, πριν βγουμε μαζι εξω στο κηπο να της μιλησω εμπιστευτικα.

Με τον πιο ψυχραιμο επαγγελματικο τονο που μπορουσα να εκφραστω, της προτεινα να καλεσει ενα ασθενοφορο και να κανει ταχυτατα εισαγωγη την κορη της σε ψυχιατρ��κη κλινικη. Της ειπ�� οτι εκει, θα εστελνα καποιους που μπορουσαν οντως να την βοηθησουν. Η γυναικα στεκοταν και με κοιτουσε τρομοκρατημενη, το χερι της να καλυπτει το στομα της απο την φρικη καθως της εξηγουσα σε τι ειδους ακραιου κινδυνου βρισκοταν το παιδι της. Οταν τελειωσα, το προσωπο της ηταν μουσκεμα απο τα δακρυα και ο ουρανος ειχε αρχισει να σκοτεινιαζει.

Εγκατελειψα εκεινη τη προαστιακη γειτονια σα κυνηγημενος. Στον δρομο για το σπιτι, καλεσα την τοπικη εκκλησια στην οποια ειχα αρκετες διασυνδεσεις. Ο λογος μου ηταν εγγυηση και οι ιερεις θα ανταποκρινοντουσαν αυτοματα στο καλεσμα για την περιπτωση της Μελανθης.

Και τοτε αρχισα να τους περιγραφω το τι αντικρυσα οταν πλησιασα την κοπελα προς το τελος της συνεδρειας μας...

*

Κανωντας δυο βημματα προς το μερος της, παρατηρησα κατι να στεκεται ακριβως πισω της. Η αχτιδα φωτος που εμπαινε απο τη χαραμαδα στις κουρτινες πρεπει να το φωτισε στην τελεια προοπτικη, διοτι αυτο που ειδα... θα στοιχιωνει τους εφιαλτες μου για αρκετα απο τα χρονια που μου εχουν μεινει ακομα να ζησω...

Ηταν μια φιγουρα, αλλα η όψη της ηταν μοχθηρη και απάνθρωπη. Τα ματια της ηταν βυθισμενα και ειχε πυκνες και γλοιωδεις τριχες σε ολο της το κορμι. Το χρωμα της ηταν καταμαυρο και καρβουνιασμενα πορτοκαλιά ξεπροβαλλαν αναμεσα απο το τριχωμα της. Τα νυχια της ηταν μακρια και το ενα χερι απο το οποιο φυτρωναν, ηταν παραμορωμενο και με πολυαριθμες αρθρωσεις. Με αυτο το χερι εσφιγγε απαλα την Μελάνθη στον ωμο και οταν ξαναγυρισα το βλεμμα μου προς τ�� πανω, ειδα δυο παχια κερατα να ξεπροβαλλουν απο το κρανιο του. Τα βλεμματα μας συναντηθηκαν και μου χαμογελασε, αποκαλυπτωντας μια σειρα απο σαπια παραμορφωμενα δοντια. Και πριν αρχισω να οπισθοχωρω απο την φρικη και τον πανικο, εριξα μια τελευταια ματια στο προσωπο της Μελάνθης, τα ματια της πλεον κανονικα και δακρυσμενα απο τον τρομο πριν το στομα της σχηματησει σιωπηλα, μια και μονο λεξη :

"Βοήθεια."

*

[does--it--really--matter]

ΣΠΙΤΙ...

Φανταζομαι πως ποτε δεν ξερεις πως ακριβως ξεκινας να γραφεις αυτα τα πραγματα. Δεν μπορεις μια μερα να σηκωθεις και να ανοιξεις μεσα σου ενα διακοπτη που θα σου λεει “θα γραψω σημερα επειδη νιωθω μονη”. Οχι. Κατι πρεπει να εχει προηγηθει. Κατι που να σε κανει να νιωσεις οπως δεν εχεις νιωσει ξανα.

 Εγω ξεκινησα μετα απο μια πολυ δυσκολη μερα. Λενε πως η καλη μερα απο το πρωι φαινεται και η δικη μου ηταν το ακριβως αντιθετο, Και με επηρεασε. Πολυ. Για αρκετες ωρες, για να με ειλικρινης. Μεχρι που το απογευμα αυτης της ιδιας ασχημης  μερας, βρεθηκα στο κρεβατι μου, νιωθοντας τοσο ηρεμη. Αυτο το ειδος της ηρεμιας που νιωθεις τοσο συναισθηματικα κουρασμενος και απλα τα διωχνεις ωσπου να μη νιωθεις πλεον τιποτε αλλο.

Στην αρχη μου αρεσε αυτο το αισθημα ηρεμιας. Με εκανε να τα ξεχναω ολα για λιγο. Να επικεντρωθω σε ενα πραγμα και -ισως- να γεμισει αυτο το κενο που συνεχως αυξ��νεται μεσα μου τελευταια. Οσο, ομως, προχωρουσε η ωρα, αυτη η τοσο ποθητη ηρεμια αρχισε να με πνιγει. Λες και εχει βαλει μια θυλια στο λαιμο μου και συνεχως σφιγγει και σφιγγει μεχρι που να μην μπορω πια να αναπνευσω. Ενιωθα σαν να πρεπει να φυγω. Αυτο το συναισθημα οταν εισαι σε μια αβολη κατασταση που σκεφτεσαι “θελω να παω σπιτι” τοσο εντονα και συνεχομενα; Ε, ‘ετσι ακριβως ενιωθα. Μονο που ημουν ηδη σπιτι. Δεν υπηρχε καπου αλλου να παω. 

Και εκεινη ακριβως τη στιγμη ηταν που καταλαβα. Τοτε ακριβως ηταν και που μου ηρθε η  σκεψη στο μυαλο, που μου γεννηθηκε η απορια. Τι γινεται αν το ‘σπιτι’ δεν ειναι ενα μερος, αλλα ενα ατομο; Τι γινεται οταν η λεξη σπιτι δεν ειναι πλεον εκει που μενεις, αλλα ειναι τα συναισθηματα τα οποια εχεισ συνδεσει με τη λεξη αυτη;

Για παρα πολυ καιρο η λεξη σπιτι ταυτιζοταν με τον τοπο κατοικιας μου, γιατι, σαν παιδι κι εγω, αυτο το ατομο που με εκανε να νιωθω σπιτι ηταν η μητερα μου. Μπαινοντας, όμως, στην εφηβεια, σιγα σιγα αυτο αρχισε να αλλαζει. Να μειωνεται λιγο-λιγο καθε φορα, και τελικα να χανεται αυτη η αισθηση. Δε λεω πως η αγαπη μου αλλαξε ουτε λιγο, απλα επιανα συχνα τον εαυτο μου να νιωθει τοσο, μα τοσο μονη, σα να μη με καταλαβαινει κανεις, ακομη και παρουσια της.

Στη συνεχεια, το ατομο που αποτελεσε “σπιτι” για εμενα ηταν ενα ατομο απο την παρεα μου. Καθε φορα που της μιλουσα ενιωθα λιγο καλυτερα, λιγο λιγοτερο μονη, σαν καποιος να με ακουγε, σαν αυτος ο κοσμος να μην ειναι τοσο αθλιος οταν ειναι εκει. Δυο-τρεις απογοητευσεις αργοτερα, αυτο το ιδιο συναισθημα τεινει να χαθει. 

Βρισκομαι λοιπον σε αυτη την κατασταση. Να εχω αυτο το συναισθημα οτι πρεπει να φυγω, οτι πρεπει να παω σπιτι, αλλα χωρις να μπορω ποτε να καταλαβω σε ποιο σπιτι αναφερομαι. Ποιο ειναι αυτο που μπορει να με κανει εστω και λιγο πιο χαρουμενη; Να με βγαλει απο αυτη την κατασταση, αυτη τη δυστυχια, αυτη τη φυλακη;

Σε αυτο το σημειο, θα θελα παρα πολυ να γραψω πως αυτο το ατομο ειμαι εγω. Και τι δε θα δινα να μπορουσα να δωσω ‘το καλο παραδειγμα΄, ‘τη σωστη συμβουλη’ και να γραψω πως δε χρειαζομαι κανεναν. Πως ειμαι μια χαρα και πως, αυτο το ατομο που τοσο απεγνωσμενα ψαχνω να βρω ειναι ο ιδιος μου ο εαυτος. Μα δεν μπορω να πω ψεμματα. 

Ελπιζω, νομιζω, πως ισως μια μερα, ΙΣΩΣ, να μπορουσε κανεις να φτασει σε αυτο το σημειο. Ισως αυτο σημαινει να ειναι κανεις ενας ευτυχισμενος, ολοκληρομενος ανθρωπος. Καποιος που ειναι ευτυχισμενος χωρις να χρειαζεται τους αλλους. Καποιος που νιωθει συνεχεια λες και ειναι σε αυτο το ‘σπιτι’ που τοσο απεγνωσμενα ψαχνω...

Υ.Γ. Ισως αυτο το τελος να σας φαινεται μισο, ενα κειμενο μισοτελειωμενο, μα για την ωρα, αυτο ειναι το μονο πραγμα που μπορω να προσφερω..

[lacunnna]

Part 3

Παλι εδω, υποθετω. Αφου κανεις δεν μπορει να καταλαβει, η αναγκη μου να τα πω σε καποιον με κατεληξαν μπροστα στην οθονη. (Αν αυτο σας θυμιζει κατι, κατι παει λαθος). Βασικα ηξερα οτι απο την αρχη ηταν λαθος. Η λογικη μου μονο αυτο ελεγε. Οι γονεις μου, οι φιλοι μου. Σε μια προσπαθεια τελοσπαντων να με προστάτεψουν απο οτι ερχοταν. Εκεινοι μπορουσαν να το δουν, γιατι δεν ηταν τυφλοι σαν εμενα. Το γνωριζα πολυ καλα.. για καποιο λογο επελεξα να πιστεψω σε εκεινον και τωρα ειμαι εδω. Παλι εδω. Η σκεψη μου κολλημενη σε αναμνησεις και σκηνικα που εγω και εσυ ημασταν ευτυχισμενοι. Ισως τελικα να ηταν οι κακες περισσότερες απο τις κα��ες. Το γνωριζεις οτι εγω θα ημουν αυτη που θα επρεπε να σε αφησω. Κάθε φορα εβαζες ολη την δημιουργικοτητα σου στο πως να με πληγωνεις, και το ομολογω, καθε φορα ηταν σαν την πρωτη φορα. Πικρα πραγματα, για ακομα πιο πικρους ανθρωπους. Τι μου συμβαινει; Πως γινεται να μην μπορουσα να μισησω οτι μου εχεις κανει; Οταν σε εψαχνα να στηρίχτω, νευριαζες με τα προβλήματα μου. Οταν δεν ειχα ορεξη, νευριαζες με τις αδυναμιες μου. Στον ανθρωπο οπου αποζητουσα την μεγαλύτερη αγαπη, αυτος ηταν που μου φέρθηκε πιο σκληρα απο ολους. Μου ειπες αρκετά καλες δικαιολογίες κατα την διαρκεια. Πιστεψα μερικες, αποδέχτηκα αλλες. Στο τελος ομως ξεμεινες. Συμπερασμα: Τελικα στερευει η αγαπη. Την κυριευει το ανωριμο της ηλικιας. Ασε με να σου πω τι σκεφτοσουν. "Δεν την θελω οπως παλια." Και ασε με να σου πω τι πραγματικά γινοταν. Ναι, δεν με ηθελες. Βαρεθηκες να τα εχεις ολα. Ξενερωσες με την καθημερινοτητα. Και σου παρουσιαστικαν ευκαιριες, γενους θηλυκου, να φυγεις, να γευτείς τον ενθουσιασμο που θα σου προσφερε καποια αλλη. Το θεμα ειναι οτι τον παραγευτηκες τον ενθουσιασμό, ενω εγω περιμενα υπομονετικα. Ενεδωσες στους περισσότερους ενδοιασμους, επεσες σε ολες τις λακουβες, μας υπεβαλλες στα πάντα. Γαμω τις ανα��νησεις. Αυτες είναι που με κατατρωνε εδω και μερες. Πως γινεται να ησουν τοσο διαφορετικος ανθρωπος; Η μηπως απλα φοβοσουν τοτε μην με χασεις; Αυτο πρεπει να ναι.. και ειναι αλλη μια απογοήτευση μεσα στο βουνο απο δαυτες. Αποτελεσμα.. Δεν θα ξαναμιλησουμε. Θα παραμεινουμε δυο ξενοι που τα παρατησαν ολα μεσα σε ενα μεσημέρι, μπροστα στην οθονη του κινητου. Ειναι αστειο. Τοσο αστειο που βαζω τα γελια σαν τους τρελους στην τρελα τους. Και αυτο γιατι εγω δεν μπορω να σε δω φιλικα. Ποιος ηλιθιος θα μπορουσε; Εμενα δεν μου αρεσες. Εγω ημουν ερωτευμενη. Δεν το εχεις νιωσει να καταλαβεις. Να αποζητας την αποδοχη, την αγαπη, το αγγιγμα και την παρουσια του αλλου ολη την ωρα. Θεε μου, δεν ηξερες τιποτα. Και μου ζητησες τι; Να μαθαινεις τα νεα μου. Να κρατησουμε επαφη. Και εγω μεσα απο αυτην να ελπιζω. Οχι... Θελω να σε κατηγορησω ρε. Γιατι δεν ενιωσες οπως εγω; Γιατι προτιμησες αλλες; Γιατι δεν μου σχολιαζες φωτογραφίες, δεν μου αφιερωνες τραγουδια, δεν ανυπομονουσες να βρεθουμε, δεν εσκαγες κατω απο το σπίτι μου με σοκολατες οταν ημουν στεναχωρημενη; Γιατι δεν ηρθες να με υποστηρίξεις σε εναν αγωνα μου; Γιατι δεν με καθησυχαζες οτι ειμαι ομορφη και η πιο σημαντικη; Γιατι αδιαφορησες ενω ξερεις οτι ειναι αυτο που μισω; Γιατι προτιμησες να ξοδευεις περιουσιες για τα τσι��αρα σου, και ποτε να μην ειχες λεφτα για την βολτα μας; Γιατι δεν προσπαθησες; Γιατι δεν εγραφες στο θρανιο σου "Μαρια σαγαπαω"; Γιατι παντα κοιταζες μονο τον εαυτο σου; Γιατι με αφησες να αμφιβαλλω και να γεμιζω ανασφαλειες μεσα στην τρέλα μου; Και γιατι, πες μου γιατι, δεν ημουν ποτε πανω απο ολα και ολους; Γιατι δεν με εψαχνες ποτε; Αποζητα την ηρεμια σε εφημερες και μη σχεσεις απο δω και περα. Αποζητα την στα τσιγαρα και στις καφριλες εσενα και των φιλων σου. Ισως εχεις δικιο. Ισως δεν είναι η ηλικια για μεγαλους ερωτες και επωδυνες εξαρτησεις. Γιατι το δικό σου συμπερασμα λεει πως σε ανθρωπους που δινεις τα παντα, τα παιρνουν, τα πατανε, και φευγουν. Η Μαιρουλα και η καθε Μαιρουλα θα σε περιμενει στην γωνια. Σου ευχομαι ολοψυχα να μην έρθεις στην θεση μου. Βασικα οχι... Μακαρι να ερθεις. Μακαρι να καταλαβεις γιατι τωρα δεν προκειται να το καταλαβεις, στο εγγυωμαι. Εισαι κακος ανθρωπος. Παρα πολυ κακος. Ολοι είμαστε, αλλα εσυ για εναν λογο παραπανω. Γιατι η απαθεια σου σκοτωσε. Θα σε ευχαριστησω μονο γιατί μου εμαθες να ποναω νωρις και τωρα ξερω -περιπου- τι παιζει. Περιπου τι σημαινει να αγαπας χωρις να αγαπιεσαι. Κρατα το μεγάλο χαμογελο που σε βλεπω να εχεις απο τοτε που τελειωσε ολο αυτο. Κρατα οτι ειδος ευτυχιας σου προσεφερε αυτη η ελευθερια. Απετυχα να σε κανω ευτυχισμενο, μαλλον. Εδωσα πολλα, αλλα λιγα για σενα. Σαγαπησα πολυ, δυστυχως. Δεν πιστεψες ποτε σε μας. Καποιος αλλος ομως θα πιστεψει σε εμενα. Μαλλον οτι τελευταιο θα σου πω πότε, Μαρια.

[xehasmenesithakes]

«τι ακριβως ειναι αυτο που σε ταρασει στην ιδεα οτι χανει το ενδιαφερον του καποιος απεναντι σου;» Μεγαλωνοντας ποτε δεν ειχα προσοχη απο αγορια.Ημουν το κοριτσακι που τα αγορια στο δημοτικο της λεγανε οτι την γουσταρουνε για πλακα κλπ κλπ.Τωρα οποτε εχω το ενδιαφερον καποιου,μεσα μου δεν πιστευω 100% οτι οντως του αρεσω.Ισως επειδη εγω δεν μου αρεσω.Οποτε,πιστευω οτι πιανομαι απο συμπεριφορες απλα και μονο για να αποδειξω στον εαυτο μου αυτο που πιστευα απο πριν,να επιβεβαιωσω τις ανυσηχιες μου και να ενισχυσω τις ανασφαλειες μου(;).Μπορει να λεω ο,τι ναναι και να μην πολυβγαζω νοημα.Παντως πραγματικα δεν μπορω να υσηχασω και υπεραναλυω τα παντα στο πως φερεται και μιλαει

Οχι σε καταλαβαινω,σε χει τραυματισει αυτο γενικα σα παιδια ειναι πολυ ευκολο να τραυματιστουμε απο πολλα πραγματα που μπορει να φαινονται πολυ light αλλα δεν ξερεις πως επηρεαζουν την ψυχοσυνθεση ενος παιδιου..Πιστευω οτι δεν ειναι ακριβως οτι θες να το επιβεβαιωσεις απλα το φοβασαι ,σε στρεσαρει η ιδεα .Εχει γινει αυτη η συνδεση μεσα σου η επιβεβαιωση σου συνδεεται με τη προσοχη του αλλου φυλου,γενικα στην ιδια σκατοκοινωνια ζουμε…οι περισσοτεροι ασυνειδητα γαλουχιζονται με τα ιδια στερεοτυπα και μηχανισμους.Για να ξεφυγεις απο αυτο θελει φουλ δουλεια με τον εαυτο σου.Για αρχη πρεπει καθε φορα που πας να σκεφτεις κατι τετοιο πολυ συνειδητα να σε σταματας και να λες στον εαυτο σου.Οτι ο καθενας ειναι ελευθερος να κανει οτι θελει,η αξια σου δεν καθοριζεται απο κανεναν.Πρεπει να το δεις λιγο εγωιστικα,τυπου πως γινεται να γινομαι τοσο ευαλωτη στα θελω του καθενος,ακομα και να σαρεσει ο αλλος.Εσυ εισαι ο μειν καρακτερ,εσυ κανεις τις επιλογες,δεν περιμενεις να σε επιλεξουν ουτε πρεπει να ζεις με το φοβο του τι θα γινει οταν και αν αλλαξουν γνωμη.Εχω υπαρξει ετσι,εγω ειχα παρα πολλες ανασφαλειες,δεν καταλαβαινεις ποσο αναγκη ειχα την εξωτερικη επιβεβαιωση και εγω απο τη δικια μου εμπειρια ,μπορω να πω οτι γυρισε το μυαλο μου μετα απο μεγαλο χαστουκι,επρεπε για να ξυπνησω πραγματικα να ρθουν και να μου πουν τυπου οτι ειμαι για τον πουτσο τοσο πολυ για να ενεργοποιηθω μεσα μου και να πω οτι οχι ρε φιλε και ποιος ειναι αυτος αυτη που θα μου πει τι ειμαι γω και ποιος ειμαι και μεχρι που ειμαι.Και αμα δε γουσταρεις στο καλο.

Ειναι πολυ φυσικο ακομα και στις ερωτικες σου σχεσεις που ειστε τιγκα στον ερωτα καποια μερα να τελειωσει αυτο το συναισθημα και να μη θελει καποιος.Ας ειναι,δε μπορεις να ζεις με τετοιους φοβους.Δεν σημαινει απορριψη αυτο.Οταν τελειωνει κατι αρχιζει κατι αλλο

[xehasmenesithakes]

Φοβάμαι ότι δεν θα με ερωτευτεί ποτέ κανένας. Όχι μόνο για την εμφάνιση μου αλλά και για τον χαρακτήρα μου. Δεν ξέρω, δεν πιστεύω ότι έχω κάτι το ξεχωριστό

Ειναι κριμα να το λες αυτο,πεφτω πολυ συχνα στη παγιδα και γω του αν εντελει εχω κατι ξεχωριστο ή αν εντελει απλα μπορω να αντ��κατασταθω απο τον οποιοδηποτε.Η αληθεια ειναι,πως ολα εχουν να κανουν με την οπτικη που τα κοιταμε.Εσυ για σενα πρεπει να σαι το πιο ξεχωριστο σου,μεσα απο το σωμα σου ζεις αυτη τη ζωη,τα νιωθεις ολα,τις σκεψεις τα αισθηματα σου,αυτο ειναι πολυ ξεχωριστο ,εισαι οτι σε κρατα σε αυτη τη γη.Απο εκει και περα,πιστευω πως η ενεργεια που δινεις ειτε σε ανθρωπους ειτε σε πραγματα,αυτη η ενεργεια ειναι που τα κανει ξεχωριστα για σενα.Αν καποιος δεν δωσει την ενεργεια σε σενα δεν σημαινει οτι δεν εισαι ξεχωριστ@ αντιστοιχα αν εσυ δε δωσεις ενεργεια δεν σημαινει οτι ο αλλος δεν ειναι ξεχωριστος.Πχ Εγω για μενα ειμαι αρχη του κοσμου μου,για τον περαστικο που με βλεπει ειμαι απλα ενας περαστικος ,αμα μου δωσεις λιγο ενεργεια αλλαξουμε δυο κουβεντες θα μαι καποιος στον περιγυρο.Οσο μου δινεις ενεργεια και προφανως σου δινω και γω (αυτα ειναι αμοιβαια).Δινουμε αξια σε αυτη την αλληλεπιδραση μαθαινουμε ο ενας τον αλλο.Μπορεις να δωσεις τοση ενεργεια σε καποιον απο σενα και αυτος σε σενα που να τον κοιτας και να βλεπεις ολον το κοσμο και οταν παψεις να το τρεφεις ολο αυτο απο εκει που βλεπεις ολο το κοσμο απλα να βλεπεις ενα απλο ατομο.Αυτο που πιστευω ειναι οτι ολοι ειμαστε διαφορετικοι ξεχωριστοι για καποιους για καποοιο χρονο ισως και για παντα αλλα ναι ετσι παει.Γενικα ειναι τοσο τρομακτικο για μενα να ζεις με το αγχος του αν καποιος θα σε διαλεξει να σου δωσει αυτη την ενεργεια,γενικα ειναι τρομακτικο να ζεις παθητικα,εχεις ενα σωμα και την επιλογη να δρας ενεργοτικα,θα πρεπε να σε προβληματιζει περισσοτερο το αν θα βρεις εσυ καποιον ξεχωριστο παρα για το αν θα νιωσει καποιος εσενα ξεχωριστ@.Εσυ οφειλεις σε πρωτη φαση να αναγνωριζεις το ξεχωριστο σε σενα,πως γινεται αν δε το κανεις εσυ να περιμενεις να το κανει καποιος αλλος;

[xehasmenesithakes]

Ειναι πραγματικα πολυ καλο παιδι και μεχρι ενα σημειο οντως μου αρεσει.Αλλα πρεπει να σταματησω να λεω ψεματα στον εαυτο μου οτι δεν θελω τον φιλο του,ετσι και αλλιως αυτος ηταν ο λογος που μπηκα στην παρεα.Δεν θελω να χαλασω ονως κατι ομορφο για κατι που ειναι στο κεφαλι μου και δεν θα γινει ποτε

Ω μαλακα μου,μανταααρα τα χεις κανει μεσα σου λιγο.Σκεψου να σουν εσυ ο τυπας και αντιστοιχα να ηταν καποιος μαζι σου και να θελε τη φιλη σου..Καλο ειναι που εισαι ειλικρινης με τον εαυτο σου,Πρωτον Εγωιστικα να το δεις..γιατι να επενδυσεις σε κατι χρονο που απο την αρχη εχει ενα ταβανι και αυτο το ταβανι ειναι το μετριο..Και δευτερον ασχημο και για εκεινον ρε δεν θα θελες να σαι στη θεση του.

[xehasmenesithakes]

🥀

Αγαπητη μου,διαβασα το κειμενο σου,πρεπει να ναι το μεγαλυτερο που μου εχουν στειλει.Δεν ξερω αν θυμασαι τις ερωτησεις που μου εστειλες.Θα σου απαντησω για αρχη σε αυτες και στο τελος θα σου σχολιασω και γενικοτερα μερικα πραγματα που μου εκατσαν.Για αρχη βρισκεσαι σε ενα παρα πολυ τοξικο περιβαλλον,αυτο που αποκαλεις παρεα,απεχει παρα πολυ απο την πραγματικη σημασια της λεξης.Ολοι σκαβουν τον λακκο ο ενας του αλλου,βλεπω ανθρωπους που απολαμβανουν το μπερδεμα απολαμβανουν το δραμα.Πολυ ανωριμοτητα απο ολες τις πλευρες για να ειμαι ειλικρινης και βαζω και εσενα μεσα.Εδω θα σου κανω μια παρενθεση…Ισως αναζητας τοξικα περιβαλλοντα υποσυνειδητα επειδη μου πες οτι εχεις υπαρξει σε τοξικες καταστασεις απο μικρη.Επισης καταλαβαινω οτι μπορεις να εχεις υποστει τραυματα και να εχεις θεματα ψυχικης υγειας,αυτα ομως ειναι πολυ ευαισθητα θεματα δεν θα επρεπε να τα μοιραζεσαι με ανθρωπους πρωτον που ξερεις οτι δε σε νοιαζονται και δε σε συμπαθουν,και επισης χωρις να λεω πως το κανεις απλα σε μια φραση στο κειμενο σου φανηκε οτι εχεις μια αναγκη να εκφρασεις το προβλημα ψυχικης υγειας με ενα τροπο για να λαβεις προσοχη.Και ενω ειμαι σχεδον σιγουρος οτι δεν ειναι ετσι,αυτη ειναι η σκεψη που θα κανει καποιος τριτος με τον τροπο που το παρουσιαζεις.Εδω θελω να τονισω πως η αντιδραση της κοπελας σε αυτο το θεμα προφανως ειναι ανεπιτρεπτη,παρολα αυτα οι ανθρωποι οι περισσοτεροι δεν εχουν την γνωση και την εμπειρια να αντιμετωπισουν εναν ανθρωπο ψυχικη ασθενη.Ποσο μαλλον αυτη η κοπελα.Που ξεκαθαρα εχει τα δικα της προβληματα.Απο τα λογια σου αντιλαμβανομαι εναν ανθρωπο παρα πολυ μιζερο χωρις καμια αυτοεκτιμηση και καμια αγαπη στον εαυτο του.Αυτη η κοπελα δεν ξεερω αμα της αρεσει ο πρωην σ αλλα σιγουρα της αρεσει να τα γαμαει ολα γιατι αυτο την τρεφει και την κανει να αισθανεται καλυτερα με εκεινη.Παρα πολυ τοξικος ανθρωπος,οπως και η παρεαα αμεσως να τους ξεκοψεις και απορω πως δεν το χεις κανει ακομα.Ελπιζω πραγματικα αυτα τα ατομα να βρουν την βοηθεια που χρειαζονται για τον εαυτο τους και να βγουν απο αυτη τη μιζερια.Τωρα Για τον αγαπημενο της υποθεσης,παλι βλεπω ενα παιδι τοξικο,και ισως να μην ειναι τοξικος σαν ανθρωπος αλλα η σχεση σας ειναι και αυτο οφειλεται πρωτον στη συμπεριφορα του και δευτερον στην ανοχη σου την οποια καταλαβαινω γιατι φανερα εισαι πολυ ερωτευμενη.Ο κυριος μας,επισης φαινεται ενα ατομο το οποιο εχει θεματα με τον εαυτο του,η τοση μεγαλη επιρροη που εχουν οι γνωμες των αλλων πανω του για να μπορουν να νικησουν την θεληση του,δειχνουν εναν ανθρωπο βαθια ανασφαλη.Επισης θεωρω οτι γινεται χειριστικος και οτι ξερει παρα πολυ καλα την κατασταση σου και τα ορια σου.Δεν γινεται να αφηνεις καποιον να σε γαμαει ψυχολογικα και να λεει μηνες μετα ενα συγγνωμη και παμε παλι απο την αρχη σηκω σηκω κατσε κατσε..Επισης το πως φερεται στη σχεση του θα επρεπε να σε ενδιαφερει γιατι με την ιδια αδιαφορια ειχε φερθει και σε σενα και στην κοπελα τωρα,αυτο δειχνει για το χαρακτηρα του οτι ειναι ενας ανθρωπος που θελει να κατακτα για να τρεφει τον εγωισμο του και μετα αργα ή γρηγορα χανει το ενδιαφερον του.Καταλαβαινω οτι τον θες και ο τροπος που σου χει φερθει και τα απς νταουνς που σου χει δωσει και η ανασφαλεια που ��ου προκαλει ειναι πραγματα να ξερεις που ενισχυουν τον ερωτα σου.Δυστυχως τοξικα.Ο τυπος εχει ξεκαθαρα το πανω χερι στην κατασταση.Εσυ δεν βαζεις ορια σε σενα επειδη τον θες.Θεσε ορια στους αλλους,να μην αφηνεις κανεναν να παταει πανω σου.Δεν σου αξιζει να προσπαθεις να κυνηγας την προσοχη καποιου και να πατας τον εαυτο σου απλα για να διατηρησεις το ενδιαφερον του.Οσο και να μη το θες πες οχι γενικα,θεσε ορια,αμα δεν απαιτεις τον σεβασμο και δεν δειχνεις οτι σεβεσαι τον εαυτο σου,δε θα σε σεβονται και οι αλλοι.Και ναι, ξερω ποσο τρωτους μας κανει ο ερωτας και εχω υπαρξει και γω να χανω εντελως την αξιοπρεπεια μου για ανθρωπο που θελω,δεν σε κρινω.Σου λεω ευθεως τη γνωμη μου οπως θα την ελεγα σε μια καλη μου φιλη.Αυτες οι μικρες εκρηξεις ευτυχιας που σου δινει σε τρεφουν για να συνεχισεις αυτο που κανεις.Αλλα πραγματικα μπροστα σε αυτο που αξιζεις ειναι ψιχουλα.Ειμαι στο οριο των λεξεων,για διευκρινίσεις στειλε ασκ