#εαυτούς

[romios-gr]

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ: Προσφυγή στο ΣΤΕ, το εκλογοδικείο και τον Άρειο Πάγο κατά της παράνομης συμμετοχής στις ευρωεκλογές του μειονοτικού κόμματος ΚΙΕΦ (DEB) Δυτικής Θράκης που θεωρούν εαυτούς τούρκους «Παρανόμως έγινε δεκτή η συμμετοχή του ΚΙΕΦ στις ευρωεκλογές, καθώς εξαπάτησαν τους εκλογείς, εμφανιζόμενο ως δήθεν φορέας της ισότητας, ειρήνης και φιλίας, τω όντι όμως η δράση του αντιστρατεύεται την... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/epiteloys-prosfygi-sto-ste-to-eklogodikeio-kai-ton-areio-pago-kata-tis-paranomis-symmetochis-stis-eyroekloges-toy-meionotikoy-kommatos-kief-deb-dytikis-thrakis-poy-theoroyn-eaytoys-toyrkoys/

[likethedcwn]

αλεξίκακε, παιάν απόλλων, σε παρακαλώ, βοήθησε εμένα και όσους άλλους το χρειάζονται. δώσε μας την δύναμη να φροντίσουμε τους εαυτούς μας ακόμα και τις μέρες που η ψυχή μας νιώθει κουρασμένη. ευλόγησε μας με σωματική και ψυχική ίαση. φωτεινέ απόλλων μην μας εγκαταλείψεις στο σκοτάδι.

e-offering to lord apollo

[kikneio-asma]

Ίσως τελικά τα μεγαλύτερα «συγγνώμη» να τα χρωστάμε στους εαυτούς μας.

-Κύκνειο Άσμα, 15.01.23

[asterosconi]

Οι άνθρωποι γύρω σου μπορούν να σε γνωρίσουν όσο βαθιά έχουν γνωρίσει τους εαυτούς τους

[prasinoxaos]

η αλήθεια είναι πως κανείς μας δεν ξέφυγε από τις εμμονές και τις ανασφάλειές του. όλοι είναι εκεί ακριβώς όπου τους άφησες. όλοι είμαστε εκεί όπου μας άφησαν. και θα προσπαθούμε μια ζωή να το κρύβουμε, για να μην παραδεχτούμε στους εαυτούς μας, πως, στην πραγματικότητα, τους δίνουμε την επιβεβαίωση για τους λόγους τους οποίους τελικά μας άφησαν.

[sugaroto]

Ναι ρε μαλακά να σου πω όμως λίγο όχι να την κόψεις την κοπέλα επειδή δεν θες να χάσεις τη "δουλειά" σου

"τοσα ωδεία 😞και ήρθε εδώ😨 γιατί είναι το καλύτερο στη χώρα🤯 και είναι το όνειρο της από πάντα🥹"

Ωραία αφού το ξέρεις θα πας να της καταστρέψεις το μέλλον? Πάει εσύ γεράσες τις έκανες τις μαλακίες σου άσε την κοπέλα να ζήσει

Και να σου πω και κάτι.

Γίνετε ώριμοι ρε μαλακές και μη γαμηθειτε πάλι πάνω σε κάνα πιάνο. Α οκ τα είχαμε χωρίσαμε ήμαστε στο ίδιο μέρος τώρα αλλά αυτό δεν πάει πουθενά και δημιουργεί προβλήματα. Αφού ήμαστε ώριμοι άνθρωποι και συγκρατούμαι τους εαυτούς μας δεν θα γαμηθουμε πάνω στο πιάνο🥰

Ορίστε άντε σας έλυσα όλα τα πρόβλημαφα

Πάμε τώρα στον άλλον που βλέπει φαντάσματα έχει πιο σοβαρά θέματα

[gentle-author]

Κάποιες φορές μου αρέσει όταν οι άνθρωποι δεν με καταλαβαίνουν. Τότε, οι συνειρμοί του μυαλού μου παύουν για λίγο να με ενοχλούν και γίνονται απλώς περαστικές σκέψεις γεμάτες ερωτηματικά που δεν φλέγονται ώστε να απαντηθούν. Αυτές είναι ίσως και οι μόνες φορές που νιώθω πραγματικά ελεύθερη να υπάρχω. Όταν δεν γίνομαι κατανοητή, ο κόσμος μπερδεύεται λιγότερο στα μάτια μου, οι αισθήσεις ξεδιπλώνονται σαν ένα πανί που φέρει ένα πελώριο ιστιοφόρο, σαν αυτά τα ιστιοφόρα που αρμενίζουν στις θάλασσες του Ιονίου. Αγαπώ τις ήσυχες ημέρες. Εκείνες που ο κόσμος μέσα μου ησυχάζει και σταματά να βουΐζει, γεμίζοντας με νερό τα αυτιά μου, κλείνοντας τους πόρους του κορμιού μου, σκονίζοντας τα όνειρά μου. Περπατάω, με αυτό το χαριτωμένο βήμα που θυμίζει κοριτσάκι τριών ετών, περιεργαζομαι τον χώρο γύρω μου, κοιτώ τους ανθρώπους που περιέχει, προσπαθώ να ακούσω τους χτύπους της καρδιάς τους αλλά συχνά, αυτό είναι μάταιο. Οι άνθρωποι σήμερα δεν σε αφήνουν να ακούσεις τους χτύπους της καρδιάς τους. Αναρωτιέμαι γιατί. Ίσως να είναι φόβος. Όλοι πλέον φοβούνται το αυτονόητο. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε ώστε να μην καταστραφούμε και μάλλον, φοβόμαστε να αγαπηθούμε γιατί ξέρουμε να καταστρέφουμε. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Μόνοι μας καίμε τον κόσμο γύρω μας και κλείνουμε την καρδιά μας σε αμπάρια για να μην ανασαίνει. Μετά αναρωτιόμαστε σαν ανόητοι γιατί φλεγομαστε. Μα βέβαια, όταν στρέφεις το σπίρτο προς το μέρος σου, είναι δυνατόν να μην σε κάψει; Δεν καταλαβαίνω γιατί καίμε τους εαυτούς μας, όμως μπορώ να το δικαιολογήσω. Δεν αγαπάμε τους εαυτούς μας. Το άρρωστο της υπόθεσης είναι ότι μας αρέσει να μην αγαπάμε τον εαυτό μας και έτσι, παγιδευομαστε σε μια ανεξήγητα παράξενη τροχιά. Δεν μπορούμε να γλιτώσουμε (ή δεν προσπαθούμε καν) και μας φταίνε όλα γύρω μας. Ο χαμογελαστός άνθρωπος με τα πράσινα μάτια που θυμίζουν ένα δάσος που αποπνέει ζωή και εκείνα τα σταχτί μαλλιά που αναπαριστούν τους κόκκους της κανέλλας, τολμά να μας ερωτευτεί. Αρχικά, ερωτεύεται την θάλασσα και έπειτα τα άχυρα. Άραγε, θα ερωτευτεί ποτέ την φουρτούνα και τον κεραυνό; Αν τον κοιτάξω στα μάτια, τα δέντρα θα μαραθούν στην όψη των άγριων κυμάτων ή θα γίνουν έρμαια των χωραφιών που καίγονται μετά την καταιγίδα; Αν με κοιτάξει στα μάτια, τα καΐκια θα πλέουν σε ήρεμα νερά ή θα ακούν μουσική με ακουστικά; Αν δεν έχετε κλείσει ακόμη τις σελίδες αυτού του βασανισμένου βιβλίου, τότε μάλλον προσπαθείτε να καταλάβετε "τι θέλει να πει ο ποιητής". Θα περιμένω μαζί σας, μέχρι να βρω μιαν απάντηση να θρέψω τον εγωισμό μου. Αν την βρείτε νωρίτερα από εμένα, κρατήστε την σφιχτά στην αγκαλιά σας. Μην την αφήσετε να φύγει. Θα το μετανιώσετε. Εκ πείρας.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[bl00dyghoul2]

Βγήκαμε προχθές με το αγόρι μου και κάτσαμε σε ένα παγκάκι, με το κεφάλι μου πάνω στον ώμο του και το χερι μου στο δικο του χέρι, δίπλα σε ένα πάρκο που έπαιζαν μικρά παιδια και σκεφτόμασταν τους εαυτούς μας σε λίγα χρόνια από τωρα μαζί με τα δικά μας παιδιά να παίζουμε όλοι μαζί στο πάρκο και να γελάμε. Αν δεν είναι αυτό ευτυχία, τότε τι είναι? ❤️

[under-the-screen]

[“The unbearable lightness of being”, P. Kaufman, 1988]

Ο M. Kundera μπορεί να ήταν το εισιτήριο της Δήμητρας Λιάνη-Παπανδρέου στους διανοητικούς κύκλους, ήταν όμως πραγματικά ο άνθρωπος που διηγήθηκε με τόση ακρίβεια το παζάρεμα της ελευθερίας που όλοι κάνουμε με τους εαυτούς μας και με τους γύρω μας.

[fusikos]

Αν πέσω πάνω σε κάτι που με θλίβει, όσο προσπαθώ να σηκωθώ νιώθω πως πέφτω.

Μην έχοντας εναπομείναντες δυνάμεις παλεύω να ανοίξω χώρο στο μυαλό μου. Χωράει λίγη ηρεμία.

Μα πού να βρω κάτι που να με ηρεμεί; Να με κάνει να νιώσω πως οι πληγές μου, σταματούν να μεγαλώνουν. Όσο μεγαλώνουν δεν μπορώ να τις φροντίσω. Η μία πληγή ενώνει με την άλλη και είμαι ολόκληρη ένα τραύμα.

Δεν μπορεί να με ακουμπήσει κάτι χωρίς να υποφέρω. Όλα είναι αφορμές να νιώσω θύμα. Η ψυχή μου νιώθει αδικημένη. Όλα είναι αφορμές για να με ρίξω στα μάτια των άλλων. Τι καταφέρνω με αυτό; Να μισώ τον εαυτό μου, επειδή πιστεύω ότι μόνο έτσι μπορώ να καταφέρω πράγματα.

Δυστυχώς όμως δεν έμαθα ότι οι άνθρωποι αγαπούν τους εαυτούς τους και φροντίζουν τις πληγές τους. Δεν τις αφήνουν ανοιχτές. Εγώ έβλεπα την κατάσταση και την πυροδοτούσα. Έτσι είχα μάθε " μόνο έτσι θα καταφέρεις κάτι"

Αν με μισώ όπως με μισούν, θα καταφέρω ο,τι έχω καταφέρει ως τώρα. Πολύ δύσκολο να ξέρουμε το να εκφράζουμε όσα μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα. Πολύ δύσκολο μετά από καιρό γίνεται και το να καταλαβαίνουμε τι μας κάνει να νιώθουμε άσχημα. Κάθεσαι και υπομένεις κάτι τόσο, που ξεχνάς και ο ίδιος ότι το υπομένεις.

Ξεχνάς τον εαυτό σου, είσαι για τους άλλους εκεί, όχι για εσένα. Πώς είσαι τόσο σίγουρος για την αγάπη που παρέχεις, όταν τον εαυτό σου τον αφήνεις συνέχεια στα πρόθυρα της κατάρρευσης;

Κάθε άνθρωπος έχει τους μηχανισμούς αυτοκαταστροφής του. Ο δικός μου είναι ένα σύμπλεγμα που φοβάμαι να πω φωναχτά. Μέσα στο μυαλό μου οι σκέψεις μου ουρλιάζουν.

Αν η καταθλιπτική διαταραχή και η αγχώδεις διαταραχή σου δημιουργούν διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας; Αν η ζωή σου σε φέρνει κατευθείαν αντιμέτωπο με τις όποιες συνθήκες σε έφεραν εδώ, πού θα ξαποστάσεις το μυαλό σου; Στην αυτοκαταστροφή.

Η αγωγή μου αυτή την φορά νιώθω πως με βοηθάει. Κατάφερα να σηκωθώ από το κρεβάτι, για πρώτη φορά, χωρίς να νιώθω εξαντλημένη. Κατάφερα να μην με πιάνει λήθαργος κάθε φορά που κάνω το ελάχιστο για εμένα ή τόνους γύρω μου. Αλλά.. φοβάμαι. Τώρα που σηκώνομαι χωρίς το βάρος της κατάθλιψης, το άγχος μου με κυριεύει. Δεν μπορώ ακόμα να μιλήσω για το άγχος μου διότι συνδέεται άμεσα με τους τρόπους αυτοκαταστροφής μου και δεν μου είναι εύκολο.

Απλά θέλω να είμαι καλά.. όμως δεν ξέρω γιατί το θέλω. Ίσως πρόκειται περί κάποιας ψευδαίσθησης, που έχω θέση ως στόχο. Κάποια στιγμή θα είμαι εντάξει.

Κάποια στιγμή θα μιλάμε στον καφέ μας και για όσα με έκαναν να αισθανθώ καλά με τον εαυτό μου. Για όσα δεν με κάνει μόνο η ειρωνία και το χιούμορ να θέλω να μοιραστώ.

Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή..

Εγώ θα έχω αντίπαλο αλλά και σύμμαχο το μυαλό μου.

[antixristina]

"Ας αφήσουμε επιτέλους αυτές τις μπούρδες πως από τα τραύματά μας πήραμε μαθήματα ζωής, πως μας δυνάμωσαν, πως γίναμε πιο σοφοί και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες. Τα τραύματά μας, μας σακάτεψαν, μας αλλοίωσαν, μας ποδοπάτησαν, χάσαμε εαυτούς και αξιοπρέπειες, μέρες, μήνες, χρόνια από τη ζωή μας, μας ναυάγησαν. Τίποτα καλό δεν έκαναν. Μόνο συντρίμμια και ψυχικό χάος. Κανένα μας δεν έχει ανάγκη από τέτοιου είδους μαθήματα. Ας τα λέμε επιτέλους με το όνομά τους, όπως ακριβώς έγιναν τα πράγματα. Τα τραύματα μας ήταν κόλαση, που μια ζωή ακόμα και μια λέξη, μια συμπεριφορά, μια άκυρη πράξη των άλλων, ένας ξεφτίλας άνθρωπος, μπορεί να μας οδηγήσει σε επανατραυματισμό κι εμείς εκείνοι που πάλι απ' την αρχή θα προσπαθούμε να τους ξεφύγουμε. ��ο τραύμα είναι η συνθήκη που ποτέ δεν θα φύγουμε ψυχικά από εκεί απλά μαθαίνουμε να ζούμε μαζί.

Δεν ήταν δύναμη. Επιβίωση το λένε. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή και η κατάσταση δεν θα ωραιοποιηθεί."

Από την Gianna Kouka ❤️

[apo-to-tipota-sto-kati]

"Η γενιά των ασυμβίβαστων"

Έτσι θα αποκαλούμε τους εαυτούς μας όταν μεγαλώσουμε και θα είμαστε μόνοι μας. Και θα μας αποκαλούμε έτσι με καμάρι. Με περηφάνεια. Εμείς δεν ήμασταν σαν τους γονείς μας. Εμείς δεν μείναμε με έναν άνθρωπο που δε θέλαμε τόσο, όπως έκαναν οι γονείς μας. Εμείς δεν συνηθίσαμε. Εμείς δε ρουτινιασαμε. Εμείς δε συμβιβαστήκαμε. Ήμασταν ασυμβίβαστοι, ήμασταν τολμηροί. Δε θα σκεφτούμε ποτέ άραγε αν απλώς φοβόμασταν την δέσμευση; Αν τελικά ήμασταν τόσο δειλοί, τόσο μικροί, τόσο χαζοί, τόσο ανίκανοι να κρατήσουμε έναν άνθρωπο. Αν τελικά ψάχναμε πάντα το πταίσμα, το πιο μικρό πράγμα που θα μας χαλούσε στον άλλον άνθρωπο, έτσι, απλά γιατί δε θέλαμε να παραδεχτούμε ότι μας αρέσει. Μας αρέσει για να είναι δικός μας και να είμαστε δικοί του. Χα χα τι λέω μωρέ; Εμείς είμαστε η γενιά των ασυμβίβαστων και των εφήμερων παθών και ηδονών, σωστά;-

[ston-kosmo-tis]

Θα μπορούσε να είναι όμορφος ο κόσμος μας

Θα μπορούσαμε να είμαστε ευτυχισμένοι

Ξημερώνουν μέρες πιο σκοτεινές από νύχτες

Επειδή αφήνουμε τέρατα να αποφασίζουν για τις ζωές μας,

-Μαλλον γιατί στα τέρατα αυτά βλέπουμε τους εαυτούς μας-

Θα μπορούσαμε να ζούμε ήσυχα, θα μπορούσαμε να ζούμε αγαπημένοι,

Αν μπορούσαμε ποτέ να αποδεχτούμε πως μας αξίζει,

Θα μπορούσε να ήταν όμορφος ο κόσμος μας,

Θα μπορούσαμε να είμαστε ευτυχισμένοι.

[andromaxi]

κρυφά σε ένα κρυφτό σε αγάπησα

από μικροί βλέπεις κρυβόμασταν

τότε από τρίτους

μην μας δουν λέγαμε και δίναμε φιλία στα κλεφτά

-πόσο όμορφα αυτά φιλία-

σήμερα -χρόνια μετά-

κρυβόμαστε από τους εαυτούς μας

κρυφτό τα βλέμμετα,

κρυφτό οι σκέψεις

μεγαλώνουμε ποτέ;

Ανδρομάχη

[o-monaxikos]

Οι άντρες πιστεύουν ότι οι γυναίκες ντύνονται για να τραβήξουν την προσοχή.

Ας ξεκαθαρίσουμε αυτό:

ντύνονται πρώτα από όλα για να ευχαριστήσουν τους εαυτούς τους,και μετά ανάλογα με τη διάθεση,το γούστο, το κέφι,τον κύκλο,τον καιρό,την εποχή, την τοποθεσία,παπούτσια,τσάντα και εσώρουχα που διαλέγουν.

Όπως βλέπετε ο "άνδρας" δεν είναι στη λίστα.🖋️📝⚡

(χωρίς παρεξήγηση boys)

[pa-nos]

Η γκρίνια είναι το εθνικό μας σπορ. Σαν σ'αυτή την χώρα να μην γίνεται τίποτα σωστό. Πολλές φορές έχουμε δίκιο. Αλλά είμαστε πραγματικά δίκαιοι με τους εαυτούς μας; Ή μήπως πολλές φορές το παρακάνουμε και παραδινομαστε σε ένα αέναο σπιράλ αυτοϋποτίμισης, που παραμορφώνει και τελικά αποσιωπά τις πολλές αλλά κατακερματισμένες κοιτίδες προόδου που θα μας εμψυχώσουν και θα μας πάνε ως κοινωνία και ως χώρα λίγο παρακάτω;