#βαστίλη

[itsdecemberunderground]

Με νοιάζει πιο πολύ να βλέπω απ’το να φαίνομαι.

Με νοιάζει πιο πολύ να καίω απ’το να καίγομαι.

Τις φυλακές σας κανίβαλοι τις σιχαίνομαι

[cherry-bomb-jj]

Εμένα οι φίλοι μου θα σκοτωθούν στην πύλη, μ΄αυτούς που ονειρεύονται  να κάψουν τη Βαστίλη~

[madragoras]

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ πριν 23 χρόνια (8 Σεπτεμβρίου 2000) έφυγε από τη ζωή ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ.

Αναδημοσιεύουμε τη μνημειώδη κριτική του για το "Ταξίδι στα Κύθηρα" του Θόδωρου Αγγελόπουλου, που προβάλεται τη Δευτέρα, 11/9, στις "Σινεφίλ Δευτέρες" στο θερινό ΑΠΟΛΛΩΝ

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΑΔΗ

του Bασίλη Pαφαηλίδη

To Tαξίδι στα Κύθηρα είναι ένα ταξίδι που δεν γίνεται·γιατί τα Κύθηρα δεν υπάρχουν.

Περισσότερο από γεωγραφικός, τα Κύθηρα είναι ο μυθικός χώρος της «άφατης ευτυχίας» του Αntoine Watteau και της «δύσκολης επιτυχίας» του Charles Baudelaire. Η

«Επιβίβαση για τα Κύθηρα», το πιο διάσημο ζωγραφιστό πλοίο που «ναυπήγησε» με το χρωστήρα του ο Watteau για τις ανάγκες των «ερωτικών γιορτών» του, τούτη την πιο ψηλή κορφή του ροκοκό, δεν ήταν κι αυτή παρά μία απ’ τις πολλές γιορτές της καλπαστικά ανερχόμενης γαλλικής αστικής τάξης των αρχών του 18ου αιώνα. Από το 1717 που εκτέθηκε για πρώτη φορά τούτος ο –κυριολεκτικά και μεταφορικά– μυθικός πίνακας, μέχρι το 1789, μας χωρίζουν μόλις 72 χρόνια.

Είναι τα χρόνια που οι fêtes galantes του Watteau θ’ αρχίσουν να γίνονται μονότονες, έτσι όπως επαναλαμβάνονται μονότονα στους κήπους και τα πάρκα, και θα ετοιμαστούν να εκτοπίσουν απ' τα ανάκτορα του Κεραμεικού, περνώντας από τη Βαστίλη, τις βασιλικές «ερωτικές γιορτές».

O Watteau είχε όλο το δικαίωμα να είναι κωμικά αισιόδοξος: η αστική τάξη δεν έχει καταλάβει ακόμα την εξουσία κι είναι ζωηρή και ευδιάθετη, γιατί ονειρεύεται από τώρα την επιβίβασή της για τα Κύθηρα.

Όμως, στα μέσα του 19ου αιώνα, ο Baudelaire, που πόθησε όσο κανείς το ονειρεμένο ταξίδι, θα διαπιστώσει πως όλα τα πλοία για τα Κύθηρα έχουν βουλιάξει.

Το «Κάλεσμα σε ταξίδι» δεν είναι παρά το ειρωνικό ποιητικό «διάβασμα» του διάσημου πίνακα του Watteau, που τον γνώριζε καλά τούτος ο σπουδαίος τεχνοκρίτης και ποιητής, ο πρώτος που κατάλαβε πως τα Κύθηρα δεν υπάρχουν παρά μόνον ως συνώνυμο της ουτοπίας.

Και γι' αυτό συνιστούσε, για αντιστάθμισμα, «να είμαστε συνεχώς μεθυσμένοι από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, κατά την προτίμησή μας», χωρίς, παρ’ όλα αυτά, να ξεκολλάει απ' το ταραγμένο μυαλό του το μεγάλο όνειρο που επέβαλε ο Watteau και που γρήγορα ξεθώριασε: «Όλα εκεί τάξη και ηδονή – χλιδή, γαλήνη, καλλονή».1

O «παρακμίας» Baudelaire θα επιχειρήσει το δικό του ταξίδι στα Κύθηρα μέσα απ' το όπιο, εγκαινιάζοντας έτσι μια καινούργια εποχή στα ποιητικά «ταξίδια», που συνεχίζεται. Βρισκόμαστε ήδη πολύ μακριά απ' το 1789, κι ακόμα πιο μακριά απ' το 1717, τη χρονιά που ο Watteau έφερε στα Κύθηρα, με το περίφημο καράβι του, πάνω από σαράντα Έρωτες, οι οποίοι περιβάλλουν από παντού τους πανευτυχείς ταξιδευτές. (Oι μελετητές απέδειξαν πως η «Επιβίβαση για τα Κύθηρα» έχει λανθασμένο τίτλο· γιατί πρόκειται σίγουρα για αποβίβαση κι όχι για επιβίβαση. Κάπου τα μπέρδεψε ο Watteau μέσα στον ενθουσιασμό του, αλλά αυτό έχει πολύ μικρή σημασία: είτε πρόκειται για ταξίδι που θα γίνει, είτε για ταξίδι που έγινε, το σημαντικό είναι πως ο Watteau δεναμφιβάλλει για τη σκοπιμότητα και την επιτυχία του ταξιδιού.)

Το ταξίδι στα Κύθηρα το επιχείρησαν δύο Γάλλοι – καθένας με τον τρόπο του και τα μέσα της δικής του τέχνης. Το ίδιο ταξίδι, αλλά, αυτή τη φορά, απ' την Ελλάδα στην Ελλάδα, θα το σχεδιάσει, αλλά δεν θα το κάνει, γιατί, όπως είπαμε, τα Κύθηρα δεν υπάρχουν, ένας έλληνας κινηματογραφιστής, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, που γνωρίζει τους Γάλλους καλά και τους Έλληνες καλύτερα.

Τώρα πια, αυτοί που ονειρεύτηκαν ένα ταξίδι στην Ελλάδα, είναι οι Έλληνες, που αναρωτιούνται πού βρίσκεται αυτή η μυθική χώρα: Είναι σίγουρο πως η χώρα στην οποία ζούμε είναι η Ελλάδα; Κι αν είναι η Ζουλουλάνδη με ψευδώνυμο; Αν τα Κύθηρα, κατά τους γεωγράφους, είναι νήσος ελληνική, κι αν τα Κύθηρα, κατά τους ποιητές, είναι μόνο μύθος, τότε μια Ελλάδα με μυθικά

Κύθηρα είναι κι αυτή, κατά πάσα πιθανότητα, μια χώρα μυθική· δηλαδή ανύπαρκτη.

Κι έτσι, εντελώς ξαφνικά, στον Watteau και στον Baudelaire έρχεται να κάνει παρέα ο Borges, με τους αντιστρέψιμους, λαβυρινθώδεις χώρους του, όπου ποτέ δεν μπορείς να διακρίνεις τα όρια του πραγματικού και του φανταστικού. (Άλλωστε, δεν έχουν καμιά σοβαρή σημασία αυτά τα όρια…) Μ��πως, λοιπόν, στην ταινί�� του Αγγελόπουλου, τα Κύθηρα είναι υπαρκτά, ακριβώς γιατί είναι μυθικά; Η ελληνική Ιστορία είναι τόσο σπαρακτικά υπαρκτή εδώ, τόσο απίστευτα υπαρκτή, ώστε ακριβώς τούτο το απίστευτο είναι που τη μεταθέτει αυτόματα στην περιοχή του μύθου.

Λοιπόν, ένα ταξίδι στα Κύθηρα είναι τώρα πια ένα ταξίδι στον Άδη, που την είσοδό του συνεχίζουν να τη φυλάν οι Κέρβεροι.

Το Ταξίδι στα Κύθηρα του Αγγελόπουλου σε καλεί σε μια κάθοδο στον Άδη της Ελληνικής Ιστορίας, όπου βρίσκονται ενταφιασμένα όλα τα «ελληνικά ιδανικά». Βέβαια, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος ν’ ακολουθήσει την ποιητική περιήγηση σε τούτο τον «ου-τόπο».

Ωστόσο, αυτό το ταξίδι στο μύθο διά της Ιστορίας και στην Ιστορία διά του μύθου μπορεί να έχει ένα πολύ πρακτικό αποτέλεσμα: να σου μάθει να διακρίνεις το μυθικό από το πραγματικό, έτσι ώστε, όταν λες: «Ζήτω η Ελλάς!», να ξέρεις, τουλάχιστον, περί ποίου πράγματος ομιλείς, διότι παρά πολύ συχνά συμβαίνει να απευθύνουμε την ευχή «να ζήσει» σ' ένα πτώμα.

Είπαμε πως στο Ταξίδι στα Κύθηρα δεν γίνεται κανένα ταξίδι στα Κύθηρα.

Γίνεται, όμως, ένα φοβερό ταξίδι στην ελληνική Ιστορία. Και πριν αντιμετωπίσουμε τούτη την ιστορική ταινία (ιστορική, με τη διπλή έννοια: αναφέρεται στην Ιστορία και εγγράφεται από τώρα στην ιστορία του κινηματογράφου), πρέπει να δούμε τους γεωπολιτικούς όρους που κάνουν τούτο το ταξίδι ιστορικά ανέφικτο και κινηματογραφικά παράδοξο.

Φυσικά, τα λίγα που θα πούμε παρακάτω, δεν αποτελούν προϋπόθεση για να κατανοήσει κανείς την ταινία· γιατί, όπως πάντα στον Αγγελόπουλο, η Ιστορία δεν υπάρχει ως παράθεση περιστατικών, αλλά ως στοχασμός πάνω σε ιστορικά γεγονότα, τα οποία έχουν γίνει μυθικά για τις ανάγκες μιας μυθοπλασίας που βρίσκεται πολύ μακριάαπ’ το ρεαλισμό, αλλά όχι κι απ’ την πραγματικότητα.

O Αγγελόπουλος δεν ήταν ποτέ ρεαλιστής με την τρέχουσα έννοια – ούτε καν στην Αναπαράσταση.

Το Ταξίδι στα Κύθηρα, λοιπόν, είναι ένα ταξίδι στην πίσω μεριά της ελληνικής Ιστορίας, τη συνήθως αόρατη για τους ιστοριοδίφες που συλλέγουν ιστορικά γεγονότα, με την ίδια (περίπου) έννοια που άλλοι συλλέγουν γραμματόσημα. O Αγγελόπουλος δεν είναι συλλέκτης γραμματοσήμων, κολλημένων πάνω στο σελιλόιντ.

Είναι ένας άνθρωπος που ζει βαθιά την ιστορία του τόπου του. Γι' αυτό και οι «ιστορικές» ταινίες του (Μέρες του '36, O θίασος, Oι κυνηγοί, O Μεγαλέξαντρος, Ταξίδι στα Κύθηρα) φαίνονται τόσο απομακρυσμένες απ' τη μεθοδολογία των ιστορικών εγχειριδίων και των επιστημονικών ιστορικών συγγραμμάτων, παρ’ όλο που δεν τους λείπει (κάθε άλλο, μάλιστα) η αυστηρή ιστορική τεκμηρίωση που λανθάνει πίσω ��π' το αισθητικό γεγονός και το υποβαστάζει με σιγουριά, χωρίς να το διαβρώνει.

Oι ταινίες του Αγγελόπουλου είναι το πληρέστερο υπόδειγμα που γνωρίζουμε για την προσέγγιση της Ιστορίας από μια τέχνη που αρνείται (γιατί είναι εμπαιγμός) την αναπαράσταση παρωχημένων γεγονότων τα οποία δεν κατέγραψε «εν τω γίγνεσθαι» μια εκεί παρούσα κάμερα.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως, στην Αναπαράσταση, δε γίνεται τελικά η δικαστική αναπαράσταση του εγκλήματος – κι αυτό, για να μην μπει η κάμερα απατηλά στη θέση του αυτόπτη μάρτυρα.

Άλλωστε, εκτός απ' την περίπτωση της αυτοκτονίας του Μισίμα μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα, ποτέ κανείς αυτόχειρας ή εγκληματίας δεν κάλεσε το κινηματογραφικό συνεργείο να παραστεί αδιάψευστος μάρτυρας στην πράξη του.

Αυτό, το συνηθίζουν μόνο οι «επίσημοι». Η Ιστορία, ωστόσο, συνεχίζει να γράφεται πίσω απ’ τις δεξιώσεις, πίσω απ' τα επιβεβλημένα διπλωματικά χαμόγελα.

Αυτή την πίσω μεριά τής Ιστορίας προσπαθεί να «πιάσει» ο Αγγελόπουλος, και γι’ αυτή την πίσω μεριά της Ιστορίας δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν αδιάψευστα τεκμήρια.

Το γεγονός, όμως, πως δεν έχουμε δει την πίσω μεριά της Σελήνης, δε σημαίνει και πως δεν υπάρχει.

Πριν ακολουθήσουμε τον Αγγελόπουλο στο ταξίδι του στην πίσω μεριά της Ιστορίας της Ελλάδας των 35 τελευταίων ετών, καλό θα ήταν να ρίξουμε μια βιαστική ματιά στη συνοψίζουσα συμβολικά την ιστορία της Ελλάδας ιστορία της νήσου Κύθηρα, γνωστής και με το λαϊκό της όνομα Τσιρίγο.

Τα Κύθηρα βρίσκονται στο νοτιότατο άκρο της Πελοποννήσου, Ν.Δ. του ακρωτηρίου Μαλέα. Κι ωστόσο, διοικητικά ανήκουν στην Αττική!

Tούτο το γαιοδιοικητικό παράδοξο έρχεται να μπολιαστεί σ’ ένα δεύτερο: τα Κύθηρα, ως μορφολογία, ανήκουν στις Κυκλάδες.

Κι ωστόσο, είναι το έκτο νησί των Ιονίων νήσων (το έβδομο είναι τα ακόμα πιο μακρινά Αντικύθηρα). Λοιπόν;

Τα Κύθηρα ανήκουν στα Ιόνια νησιά; Ή ανήκουν στην Λακωνία;

Τα Κύθηρα ανήκουν όπου τα τοποθετήσεις με μια απόφαση ή μια διοικητική πράξη.

Τα Κύθηρα ανήκουν παντού… εκτός από τον εαυτό τους – όπως και η Ελλάδα. Τα Κύθηρα είναι ένας ου-τόπος (μια ουτοπία) με τόσο μπερδεμένη ιστορία, που κανείς ιστορικός δεν τα κατάφερε να την ξεμπερδέψει με επάρκεια, όπως και την «κυθήρεια» ελληνική Ιστορία.

Τα Κύθηρα υπήρξαν φοινικική αποικία, μινωική αποικία, μυκηναϊκή αποικία, σπαρτιατική αποικία, αθηναϊκή αποικία.

Κι αργότερα, φράγκικη αποικία, βενετσιάνικη αποικία, τουρκική αποικία, γαλλική αποικία και, τέλος, αγγλική αποικία.

Νεοελληνική αποικία γίνονται το 1863.

Μ' άλλα λόγια, τα Κύθηρα είναι η Αποικία, η σχεδόν πλατωνική Ιδέα της Αποικίας.

Να γιατί πάντα ονειρεύονταν τα Κύθηρα Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι: ήταν ένας τόπος βολικός, καθότι αδέσποτος – όπως η Ελλάδα.

Μάλιστα, από τότε που οι Φοίνικες έφεραν στα Κύθηρα τη Θεά Αστάρτη, που εκεί πολιτογραφήθηκε Ελληνίδα και βαφτίστηκε

Αφροδίτη, και κυρίως από τότε που κτίστηκε εκεί ο περιλάλητος ναός της Oυράνιας Αφροδίτης, όλος ο κόσμος έμαθε πως στα

Κύθηρα προσφέρονται ηδονές σε μια ατελείωτη ποικιλία.

Συνεπώς, ένα ταξίδι στα Κύθηρα ήταν ένα ταξίδι στο πιο πυκνό κέντρο της ηδονικής ευδαιμονίας που το ονειρεύονταν επίμονα οι ποιητές, τουλάχιστον οι πριν απ' τον 19ο αιώνα, γιατί, αργότερα, τα πράγματα δυσκόλεψαν, ακόμα και για τους ποιητές.

Για τους Αδελφούς Goncourt, η «Επιβίβαση για τα Κύθηρα» του Antoine Watteau «είναι ο έρωτας, αλλά ένας έρωτας ποιητικός, ένας έρωτας που ονειρεύεται και στοχάζεται, ένας έρωτας μοντέρνος, με τις νοσταλγίες του και τη γιρλάντα της μελαγχολίας του».

Περίπου το ίδιο είναι και το Ταξίδι στα Κύθηρα του Αγγελόπουλου: ένας περιπλεγμένος με την Ιστορία και από την Ιστορία έρωτας δύο γέρων – ονειρικός, στοχαστικός, νοσταλγικός, μελαγχολικός.

Τούτος ο έρωτας έχει ανάγκη από έναν τόπο για να σταθεί.

Και η Ελλάδα δεν είναι πια τόπος ούτε να στέκεσαι, ούτε να ονειρεύεσαι, ούτε να ερωτεύεσαι.

Η Ελλάδα, όπως και τα Κύθηρα, είναι ένας τόπος όπου οι μύθοι ευδοκιμούν πάντα, και οι άνθρωποι δυστυχούν πάντα.

Η Ελλάδα είναι σαν ένας κύκλος με πολλές περιμέτρους και κανένα κέντρο. Ένας τέτοιος κύκλος λέγεται φαύλος.

Oι κυρίως ειπείν Έλληνες κατοικούσαν ή κατοικούν στην περίμετρο: Ιωνία (είναι συνεχείς οι αναφορές του Αγγελόπουλου στην Ιωνία), Πόντος, Παραδουνάβιες, Κύπρος, Oδησσός, Αίγυπτος, Τασκένδη, και σήμερα Γερμανία, ΗΠΑ, Αυστραλία, Καναδάς κ.λπ.

Η «μητρόπολη» είναι ένας φανταστικός χώρος, και οι κατοικούντες σ' αυτήν Έλληνες αισθάνονται οι μισοί μέτοικοι και οι άλλοι μισοί άποικοι στην ίδια τους την πατρίδα, που είναι σε κατάσταση μόνιμης εσωτερικής κατοχής απ' τα όρνια.

Δεν είναι μόνο το ταξικό μίσος που χωρίζει τους ιθαγενείς Έλληνες σε «στρατόπεδα», είναι και η αταβιστική αίσθηση πως αυτό το χώμα δεν είναι καθόλου «δικό τους και δικό μας», όπως επιμένει να λέει αφελέστατα και ανιστόρητα το νεοπατριωτικόν ασμάτιον· είναι χώμα που ανήκει σε μια ξένη γη προς κατάκτηση: το κάθε άλλο παρά δίκαιο μοίρασμα των τούρκικων τσιφλικιών, που άρχισε το 1830, δεν ολοκληρώθηκε ακόμα, και το «πνεύμα του ουέστ», στη νοτιοβαλκανική του παραλλαγή, είναι πάντα ζωντανό εδώ. Oι

Κ��έφτες, που ήρθαν απ’ αλλού, έγιναν Ληστές από το 1840 μέχρι το 1940, συνεχίζοντας έτσι έναν απελευθερωτικό αγώνα που δεν τελείωσε.

Βρισκόμαστε πάντα υπό την εσωτερική κατοχή των Κοτζαμπάσηδων. (Για τους Ληστές, τους Κοτζαμπάσηδες και το μεγάλο ελλ��νικό όραμα μιας αποτελεσματικής απελευθέρωσης, βλ. Μεγαλέξαντρο).

Oι παλιοί Κλέφτες (που νομιμοποιήθηκαν χάρη στην αίσια έκβαση του αγώνα τους) και οι κατοπινοί Ληστές (που νομιμοποιήθηκαν μόνο στη λαϊκή συνείδηση και τη λαϊκή παραφιλολογία) μετεξελίχθηκαν ιστορικά σε «ληστοσυμμορίτες» ή «κομμουνιστοσυμμορίτες» ή, απλά, «συμμορίτες» που συνεχίζουν και σήμερα να δρουν τρομοκρατικά, καθώς ήρθαν και σφηνώθηκαν άκρως ενοχλητικά μέσα στα όνειρα για ευδαιμονία που δημιούργησε στους Κοτζαμπάσηδες το Σχέδιο Μarshall, οικονομική συνέπεια του πολιτικού Σχεδίου Τruman (βλ. και Κυνηγούς).

Το πόσο αναίσχυντοι ήταν οι Κοτζαμπάσηδες με παπιγιόν ή χωρίς, μας το έδειξε ο Αγγελόπουλος με εκπληκτική ενάργεια και σαφήνεια στις Μέρες του '36, όπου οι πραγματικοί συμμορίτες (χωρίς εισαγωγικά) προετοιμάζουν την «ευταξία» του Μεταξά, με αφορμή τις «αταξίες» του Ευταξία, που δεν είχε καταλάβει πως άλλο πράγμα είναι το αγγουράκι κι άλλο το κολοκυθάκι, με συνέπεια να μπερδευτούν πρόωρα τα λαχανικά στη ρώσικη (δηλαδή εγγλέζικη) σαλάτα που ήδη ετοίμαζαν οι Κοτζαμπάσηδες στην κουζίνα τους, γνωστή και με το ψευδώνυμο «Κοινοβούλιο».

Στο Θίασο, όλος ο θίασος της ελληνικής Ιστορίας βρίσκεται επί σκηνής. Τελικά, όμως, την παράσταση κλέβουν στην κυριολεξία οι Κοτζαμπάσηδες, κυρίως χάρη στην καλή σκηνοθεσία τού Scobie.

Εδώ, δυστυχώς, οι «συμμορίτες» αυτοπεριορίζονται σε έξοχα σατιρικά άσματα, του τύπου «Το βρακί του Σκόμπι / είναι κόμποι κόμποι…», «επαναστατική» διασκευή ενός μπούγκι-μπούγκι του Glenn Miller.

Αν, λοιπόν, το Δεκέμβρη τραγουδούσαν λιγότερο και πολεμούσαν περισσότερο (με τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ που κρατήθηκαν εκτός Αθηνών), σίγουρα ο Αγγελόπουλος δε θα γύριζε το Ταξίδι στα Κύθηρα. Κι εκείνο το ιστορικό κέρδος θα ήταν μια μεγάλη απώλεια για τον κινηματογράφο.

Λοιπόν, ουδέν κακόν αμιγές καλού – αν και, εδώ, το «καλόν» είναι τάξεως αισθητικής και όχι πολιτικής, πράγμα που θα το προτιμούσαμε, φυσικά.

Γι’ αυτό, όμως, είναι η τέχνη: να μας παρηγορεί για μια απώλεια μ' ένα κέρδος.

Και οι κερδισμένοι, κατά κανόνα, δεν κάνουν τέχνη. Περιορίζονται στο να τρώνε τα κέρδη τους και, στην περίπτωση που μας απασχολεί, τα κονδύλια του Σχεδίου Μarshall.

Λοιπόν, τούτη η χώρα κατοικείται μονίμως από «Έλληνες» και Έλληνες: για τη Δεξιά, Έλληνες είναι όσοι δήλωσαν τέτοιοι και όσοι έκαναν μια «δήλωση μετανοίας» για τον πρότερο αμαρτωλό ανθελληνικό τους βίο. Για την Αριστερά, Έλληνες είναι όσοι κατοικούν σ’ αυτή τη χώρα κι όσοι έχουν δικαίωμα να κατοικήσουν στο κράτος που έφτιαξαν οι Κλέφτες (και οι Αρματωλοί, που κι αυτοί επίσης ήταν Κλέφτες, αλλά αρχικά υπό την προστασία των Τούρκων, οι οποίοι αργότερα την απέσυραν, γιατί οι Αρματωλοί αποδείχθηκαν τελικά «μη νομιμόφρονες», καλή ώρα σαν κάποιους στρατιώτες του λεγόμενου «εθνικού στρατού», που βαρέθηκαν τη διατεταγμένη εθνικοφροσύνη και πέρασαν στο απέναντι χαράκωμα, όπου δεν πολεμούσες γιατί σε διέταζαν, αλλά γιατί το ήθελες).

O γερο-Σπύρος (Μάνος Κατράκης) είναι ένας (με «δεξιά» ορολογία) μη Έλληνας που ζει στην Τασκένδη απ' το 1949· δηλαδή, ένας Έλληνας της περιφέρειας (ή του περιθωρίου, αν προτιμάτε έναν όρο με ασαφές νόημα), ο οποίος, όταν έρχεται με άδεια στην Ελλάδα, διαπιστώνει ότι η Ελλάδα δεν υπάρχει· υπάρχουν μόνο τα ουδέτερα διεθνή ύδατα και, πάνω σ’ αυτά, μια σχεδία που φέρει (είναι γι’ αυτόν φέρετρο) το σαρκίο του και τ’ όνειρό του σ’ έναν ου-τόπο που, κάτω από ομαλές συνθήκες, θα μπορούσε να είναι η πατρίδα του.

O Σπύρος είναι ένας Βασιλιάς Ληρ που έχει χάσει το βασίλειό του στον εμφύλιο πόλεμο, ένας Δον Κιχώτης που πίστεψε πως το δόρυ είναι όπλο αποτελεσματικό στη μάχη με τον ανεμόμυλο της Ιστορίας, κι ένας Oδυσσέας που γυρίζει σπίτι του μετά από τριάντα τόσα χρόνια, για να βρει μια ονειροπόλα Πηνελόπη (Ντόρα Βολανάκη) κι έναν συγχυσμένο Τηλέμαχο (Giulio Brogi).

Όμως, οι μνηστήρες έχουν ξεπουλήσει προ πολλού την Ιθάκη του, με συνέπεια, ένα ταξίδι που θα μπορούσε να είναι ταξίδι επιστροφής στην Ιθάκη, να καταλήξει σε ταξίδι στα Κύθηρα· δηλαδή, στον Μεγάλο Μύθο μιας πεθαμένης «ευτυχίας για όλους» που ενταφιάστηκε το 1949 στο κοιμητήρι του χωριού του – κι όλων των χωριών της Ελλάδας.

Η Ιθάκη δεν υπάρχει πια – όπως στην Oδύσσεια του Καζαντζάκη.

Όμως, στο Ταξίδι στα Κύθηρα, τούτη την αντι-Oδύσσεια, ο Oδυσσέας δε φεύγει γιατί το θέλει· τον διώχνουν. Το έπος είναι ανέφικτο στον καιρό μας.

Όλοι οι ήρωες έχουν πεθάνει, κι όσοι ζουν ακόμα, είναι ανεπιθύμητοι στον τόπο απ' όπου αντλούσαν τη δύναμή τους.

Το Ταξίδι στα Κύθηρα είναι μια ελεγεία για τον χαμένο στον ωκεανό Oδυσσέα, που δεν πρόκειται να ξαναβγεί στη ��τεριά, γιατί δεν υπάρχει πια η στεριά.

Υπάρχουν μόνο τα Κύθηρα· δηλαδή ο μύθος της ευτυχίας που ονειρεύτηκε ο Watteau σε μια περίοδο μεγάλης ακμής της αστικής τάξης, η οποία εδώ, στην Ελλάδα, γνώρισε τις fêtes galantes όψιμα και χάρη σε «δάνεια» που συνεχίζονται.

Η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι μια ξένη χώρα για όλους: για τους «δεξιούς», γιατί δεν τα κατάφεραν ποτέ ν’ αποκτήσουν «εθνική» συνείδηση (δεν απέκτησαν καν συνείδηση), αφού εθνική συνείδηση δεν δημιουργείται με Σχέδια Μarshall· και για τους «αριστερούς», γιατί μόνο τα δύο τελευταία χρόνια άρχισαν να μη νιώθουν μέτοικοι με προσωρινό διαβατήριο (όποιος ήθελε, μπορούσε να τους πάρει) στην ίδια τους την πατρίδα.

Η Ελλάδα συνεχίζει να είναι «μια χώρα για εγκατάσταση», όπου, προς το παρόν, όλα είναι προσωρινά και αβέβαια. Πρέπει, συνεπώς, κάποτε να κατακτήσουμε την Ελλάδα, για να βρούμε μια πατρίδα εμείς οι Έλληνες. Αποκλείεται να ζούμε και να πεθαίνουμε μονίμως πάνω σε μια σχεδία που πλέει στα διεθνή ύδατα. Το ταξίδι στα Κύθηρα πρέπει να γίνει οπωσδήποτε, όσα πλοία κι αν βουλιάξουν καθ' οδόν.

Η ουτοπία είναι για να τη ζούμε.

Και τα Κύθηρα υπάρχουν στο χάρτη· πρέπει, λοιπόν, να υπάρξουν και στη ζωή μας.

Το Ταξίδι στα Κύθηρα, όπως και οι άλλες ταινίες του Αγγελόπουλου, είναι μια ταινία που ψάχνει για τις εθνικές μας ρίζες, αλλά όχι στο Βυζάντιο (ο Αγγελόπουλος δεν είναι αστείο πρόσωπο). Ψάχνει για τις εθνικές μας ρίζες σε χάρτη πρόσφατης χαρτογράφησης όπου σημειώνεται η λέξη «Ελλάς» όχι όπως αρμόζει σε «σωστούς» χάρτες, και η λέξη «Έλλην», το ιδεολογικό και εννοιολογικό περιεχόμενο της οποίας πρέπει να προσδιοριστεί με σαφήνεια.

Πριν, λοιπόν, μάθουμε τι σημαίνει «Ελλάς» (τα θούρια δεν έχουν να μας μάθουν τίποτα επί του προκειμένου), πρέπει να μάθουμε τι σημαίνει «Έλλην».

O γερο-Σπύρος ο αντάρτης, ο εξόριστος, ο πεισματάρης, ο ρομαντικός, ο απούλητος, ο γερο-Σπύρος που συνεχίζει ν’ αντιστέκεται σε μια εποχή γενικευμένης παθητικότητας, ο γερο-Σπύρος που αρνείται να «πουλήσει το χιόνι» για να γίνει χιονοδρομικό κέντρο στο χωριό του, ο γερο-Σπύρος που συνεχίζει να είναι «επικίνδυνος για τη δημόσια τάξη» (διάβαζε: για το ιδιωτικό πορτοφόλι), ο γερο-Σπύρος που ξαναβρίσκει στα παλιά λημέρια του τις παλιές συνθήκες παρανομίας (δεν ξέχασε τη «γλώσσα των παρανόμων»), ο γερο-Σπύρος που συνεχίζει να χορεύει μέσα στα νεκροταφεία και να λέει μια «καλημέρα» στους πεθαμένους συντρόφους, ο γερο-Σπύρος, ο σπόρος απ’ όπου ίσως κάποτε φυτρώσουν κι άλλα δέντρα στην άκρη του νεκροταφείου, ο γερο-Σπύρος ο ανεπιθύμητος στην πατρίδα του, είναι ο ΕΛΛΗΝΑΣ.

Όμως, στην Ελλάδα υπάρχουν πάντα «κυνηγοί» που κυνηγούν στα χιόνια.

Τα χιόνια, όμως, δεν είναι για πούλημα – το ξέρουμεήδη.

��ίναι για να κρύβουν μέσα τους το όνειρο, που συνεχώς θα το βρίσκουν μπροστά τους οι απόγονοι των Κοτζαμπάσηδων, κάθε φορά που βγαίνουν για κυνήγι.

Σε κάθε λακκούβα όπου θα ’λιωνε το χιόνι, θα αποκαλυπτόταν πάντα το μυστηριώδες πτώμα του Αντάρτη, ίσα ίσα για να διατηρείται ο πανικός, αλλά και η Ελπίδα.

Το «φάντασμα» του Βελουχιώτη πλανάται παντού. Και τούτο το «φάντασμα» είναι πραγματικό όσο τίποτα.

Oι τωρινοί κυνηγοί (οι «Αρχές») δε βρήκαν κανένα πτώμα στα χιόνια· γιατί στο Ταξίδι στα Κύθηρα δεν υπάρχουν ούτε πτώματα, ούτε χιόνια.

Υπάρχει μόνο νερό· κι ένας ζωντανός άνθρωπος, ο Σπύρος, που έρχεται απ’ τον ωκεανό και ξαναγυρίζει στον ωκεανό.

O ωκεανός για τον Σπύρο δεν είναι τάφος· είναι λίκνο. Ίσως σε μια άλλη ταινία του Αγγελόπουλου, το πτώμα να το βρουν ψαράδες.

O Σπύρος της ταινίας Ταξίδι στα Κύθηρα και ο αντάρτης τής ταινίας

Oι κυνηγοί είναι δύο εκδοχές του ίδιου μύθου· μόνο που, τώρα, ο μύθος είναι σοβαρός και πένθιμος, όπως ταιριάζει στο θάνατο κάθε παλικαριού.

Και στο θάνατο κάθε «προοπτικής»· γιατί στην ταινία διασταυρώνονται συνεχώς δύο θάνατοι: ένας βιολογικός και ιστορικός, που επίκειται και «βοηθιέται» απ’ τις «Αρχές», κι ένας συμβολικός, που έχει ήδη τελεστεί: ο γιος του Σπύρου, ο Αλέξανδρος, είναι ο Αλέξανδρος του τελευταίου πλάνου του Μεγαλέξαντρου, που έφυγε από κείνη την ταινία για βρει καταφύγιο σε τούτη.

Είναι, ακόμα, το ορφανό παιδάκι της Αναπαράστασης που, καθώς μεγάλωσε, έγινε σκηνοθέτης.

Μα πώς να ’σαι δημιουργός μέσα σε μια χώρα που δεν υπάρχει παρά μόνο για τους Κοτζαμπάσηδες και τους κολαούζους τους;

Τι σημαίνει να δημιουργείς για τους Έλληνες, όταν αυτοί, όντας ξένοι οι ίδιοι, σε θεωρούν ξένο στον ίδιο σου τον τόπο, που εσύ, ωστόσο, τον ξέρεις και τον αγαπάς όσο λίγοι;

Επί του βαρβαρικού προκειμένου, οι λύσεις είναι δύο: ή παίρνεις των ομματιών σου και γίνεσαι κι εσύ περιφερειακός, όπως τόσοι άξιοι σε τούτον τον ου-τόπο, ή δίνεις εδώ, στον τόπο σου, τον αγώνα σου μέχρι τέλους, έτοιμος να δεχτείς μια μοίρα ανάλογη μ' αυτήν του Σπύρου.

O Αλέξανδρος (δηλαδή ο Αγγελόπουλος) διάλεξε τη δεύτερη λύση: σε πείσμα όλων των ηλιθίων, θεωρεί τα Κύθηρα υπαρκτά, και το ταξίδι σ' αυτά, εφικτό.

Όλοι οι κυνηγοί (κι ένας διάολος ξέρει πόσοι τον κυνηγούν) δε θα καταφέρουν να στραγγαλίσουν το δικό του όραμα· γιατί ένας «σκηνοθέτης σε κρίση», που καταφέρνει να εντάξει την προσωπική του κρίση στην «εθνική κρίση», σίγουρα είναι ένας μεγάλος σκηνοθέτης.

Δεν είναι καθόλου εύκολο να εν��σεις τις δύο συνιστώσες, την ιστορική και την υπαρξιακή, σε μία συνισταμένη.

Και δε νομίζουμε πως υπάρχει ανάλογο στην παγκόσμια ιστορία του κινηματογράφου.

Να ελπίσουμε πως θα βρεθούν πολλοί σ' αυτόν τον ου-τόπο, που θα καταλάβουν πως εδώ έχουμε να κάνουμε με την πρώτη εθνική ελληνική ταινία;

Θα ’θελα πολύ να είμαι αισιόδοξος· γιατί κι εγώ πιστεύω πως ένα ταξίδι στα Κύθηρα είναι πάντα εφικτό στο μέλλον.

1. Μετάφραση: Γ. Σημηριώτης.

Κινηματογραφικά Θέματα, τόμος 2, Αιγόκερως, Αθήνα 1985

[theoutcastrogue]

The Bastille’s walls rise high like giant waves They serve the very few with noble names Against the mighty walls, millions crash Jails, prisons, immigrant detention camps

You cannibals, your prisons I despise I bloom in darkness, wither in the light I aim to please my loved ones in this town and those who dream to burn the Bastille down

I get it how you do it, how you win We never got the chance to strike like bees, you never had to struggle for your needs Now for you come the mates you took from me

Where will you go the day the whole wide world arises in revolt? Beat us some more? At the gates I know my friends will get gunned down along with those who dream to burn the Bastille down

— Στίχοιμα, “Βαστίλη”

[demononvrosis]

Στίχοιμα - Βαστίλη

Με νοιάζει πιο πολύ να βλέπω απ’το να φαίνομαι. Με νοιάζει πιο πολύ να καίω απ’το να καίγομαι.

[anoikeia]

Και που θα γείρετε

Όταν ολόκληρος ο κόσμος εξεγείρεται

Ποσό να δείρετε;

·Στιχοιμα- Βαστίλη (2019)

[maxmaggr]

Γαλλική Επανάσταση: Η Αρχή μια νέας εποχής (1)

Η Γαλλική επανάσταση αναγνωρίζεται ως εκείνη η χρονική περίοδος μεταξύ των ετών 1789-1799 των μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών αναταραχών στην Αυταρχική Γαλλική Μοναρχία. Στην  Γαλλική κοινωνία την εποχή του 18ου  αιώνα υπήρχαν τρεις κοινωνικές τάξεις. Η Αριστοκρατική τάξη, ο κλήρος και στην μεγαλύτερη τάξη ανήκουν οι υπόλοιποι πολίτες της Γαλλίας. Την περίοδο αυτή ανθεί στην Γαλλία το κίνημα του Διαφωτισμού και  του δημοκρατικού ιδεώδους καθώς και  των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Η φιλοσοφία του Διαφωτισμού έκανε λόγο για τα ατομικά δικαιώματα, για ελευθερία και ισότητα, έννοιες που ως τότε ήταν άγνωστες κάτω από τον ζυγό του απολυταρχικού καθεστώτος. Ο Βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας αποφασίζει την άνοιξη του 1789 την σύγκληση των κοινωνικών τάξεων στο παλάτι των Βερσαλλιών λίγα χιλιόμετρα έξω από το Παρίσι. Εκεί, οι αντιπρόσωποι της τρίτης τάξης απαίτησαν μεταρρυθμίσεις, αλλά ο βασιλιάς ζήτησε να επιβληθούν νέοι φόροι που θα πλήρωναν αποκλειστικά τα μέλη της τρίτης τάξης. Το τέλος του Παλαιού Καθεστώτος Η προσπάθεια της Συντακτικής Συνέλευσης να ψηφίσει Σύνταγμα συνάντησε την έντονη αντίδραση του βασιλιά, ο οποίος συγκέντρωνε στρατό στις Βερσαλλίες. Η ενέργεια αυτή προκάλεσε την αγανάκτηση του λαού, που ανέλαβε ενεργό δράση. Στις 14 Ιουλίου 1789, ημέρα που έχει συνδεθεί στενά με την Γαλλική Επανάσταση και  με το σύνθημα ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη ο λαός κατέλαβε τη Βαστίλη, σύμβολο της απολυταρχικής καταπίεσης, αφού χρησίμευε ως φυλακή για τους αντιφρονούντες. Το τέλος του Παλαιού Καθεστώτος Από το Παρίσι η εξέγερση εναντίον του παλαιού καθεστώτος μεταδόθηκε στις επαρχίες, όπου καταλύθηκαν οι δημοτικές αρχές και εκλέχθηκαν νέες, οργανώθηκε η εθνοφυλακή και λεηλατήθηκαν οι πύργοι των ευγενών. Στο μεταξύ η Συντακτική Συνέλευση προχώρησε στις 4 Αυγούστου 1789 στην κατάργηση των προνομίων, πράξη που σήμανε και το τέλος του παλαιού καθεστώτος και στις 26 Αυγούστου ψήφισε τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη. Με τη διακήρυξη αυτή προβάλλονταν οι θεμελιώδεις αρχές του Διαφωτισμού όπως ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη που αποτέλεσαν ''σημαία'' για την Γαλλική Επανάσταση, πάνω στις οποίες θα θεμελιωνόταν το νέο καθεστώς. Ο βασιλιάς υποχρεώθηκε να επικυρώσει τα τετελεσμένα και να εγκατασταθεί στο Παρίσι, ώστε να βρίσκεται υπό των έλεγχο των επαναστατών.       . Read the full article

[camvasoffeelings01]

Όταν χαράζει.

Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη. Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος η χαραυγή θα σε ξεκάνει. Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά, έχει τον ήλιο τον αλάνη.

Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός στις εκβολές του θα προσφέρει όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.

Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα υπάρχει τόπος και για σένα. Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα, χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.

[jordansblogsworld]

Ιστορία

Ο Λευκός Πύργος κτίστηκε το 15ο αι., μετά την άλωση της Θεσσαλονίκης από τους Οθωμανούς το 1430. Στη θέση του υπήρχε παλαιότερος πύργος της βυζαντινής οχύρωσης της Θεσσαλονίκης, στο σημείο που το ανατολικό τείχος συναντούσε το τείχος της θάλασσας. Ο Πύργος αποτελούσε το ανατολικό άκρο του θαλάσσιου τείχους, υπήρχε άλλος ένας στο δυτικό άκρο και τρίτος στο ενδιάμεσο. Στο πέρασμα του χρόνου αναφέρεται με διάφορες ονομασίες˙ Πύργος του Λέοντος το 16ο αι και Πύργος της Καλαμαρίας το 18ο αι.˙ το 19ο αι. τον βρίσκουμε με δύο ονομασίες, ανάλογα με τη χρήση που είχε˙ Πύργος των Γενιτσάρων, και Πύργος του αίματος (Κανλή Κουλέ), όταν έγινε φυλακή και τόπος εκτέλεσης καταδίκων. Ο ιστορικός Μιχαήλ Χατζή Ιωάννου το 1888, στο βιβλίο του για μνημεία της πόλης, τον αποκαλεί Βαστίλη της Θεσσαλονίκης, όπου έσφαζαν τους θανατοποινίτες στον εξώστη του, με το αίμα να βάφει τους τοίχους του, ενώ βολή τηλεβόλου από τα δυτικά της πόλης σήμαινε την εκτέλεση της θανατικής ποινής. Το 1883, με διαταγή του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β’, ο Πύργος ασπρίζεται και του δίνεται η ονομασία Λευκός (Μπεγιάζ Κουλέ). Είμαστε στο δεύτερο μισό του 19ου αι., εποχή που πνέει ο άνεμος της μεταρρύθμισης ��την οθωμανική αυτοκρατορία, ύστερα από τις πιέσεις της Αγγλίας, και πύργος με την ονομασία «του αίματος» δεν αρμόζει στη νέα φυσιογνωμία της αυτοκρατορίας. Και ήταν ο κατάδικος Νάθαν Γκουελεντί, που με αντάλλαγμα την ελευθερία του, άσπρισε τον Πύργο. Από τότε έμεινε η σημερινή ονομασία. Με τον καιρό έγινε το σύμβολο της Θεσσαλονίκης, αφού απόμεινε από το 1911 να στέκει μόνος στην παραλία, ύστερα από την κατεδάφιση του θαλάσσιου και του ανατολικού τείχους και του περιβόλου του. Μετά την απελευθέρωση της πόλης το 1912 και την ενσωμάτωση της στο ελληνικό κράτος, ο Πύργος είχε διάφορες χρήσεις. Στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου ένας όροφος χρησιμοποιήθηκε για τη φύλαξη των αρχαιοτήτων  από τις ανασκαφές που έκανε η αρχαιολογική υπηρεσία της Στρατιάς της Ανατολής. Στους χώρους του φιλοξενήθηκαν η αεράμυνα της πόλης, το εργαστήριο μετεωρολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και συστήματα ναυτοπροσκόπων. Το 1983 ο Πύργος παραχωρήθηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού

Ξενάγηση στα πλαίσια του Open House Thessaloniki 2018 

[karatsisiordanisblog]

Ιστορία

Ο Λευκός Πύργος κτίστηκε το 15ο αι., μετά την άλωση της Θεσσαλονίκης από τους Οθωμανούς το 1430. Στη θέση του υπήρχε παλαιότερος πύργος της βυζαντινής οχύρωσης της Θεσσαλονίκης, στο σημείο που το ανατολικό τείχος συναντούσε το τείχος της θάλασσας. Ο Πύργος αποτελούσε το ανατολικό άκρο του θαλάσσιου τείχους, υπήρχε άλλος ένας στο δυτικό άκρο και τρίτος στο ενδιάμεσο. Στο πέρασμα του χρόνου αναφέρεται με διάφορες ονομασίες˙ Πύργος του Λέοντος το 16ο αι και Πύργος της Καλαμαρίας το 18ο αι.˙ το 19ο αι. τον βρίσκουμε με δύο ονομασίες, ανάλογα με τη χρήση που είχε˙ Πύργος των Γενιτσάρων, και Πύργος του αίματος (Κανλή Κουλέ), όταν έγινε φυλακή και τόπος εκτέλεσης καταδίκων. Ο ιστορικός Μιχαήλ Χατζή Ιωάννου το 1888, στο βιβλίο του για μνημεία της πόλης, τον αποκαλεί Βαστίλη της Θεσσαλονίκης, όπου έσφαζαν τους θανατοποινίτες στον εξώστη του, με το αίμα να βάφει τους τοίχους του, ενώ βολή τηλεβόλου από τα δυτικά της πόλης σήμαινε την εκτέλεση της θανατικής ποινής. Το 1883, με διαταγή του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β’, ο Πύργος ασπρίζεται και του δίνεται η ονομασία Λευκός (Μπεγιάζ Κουλέ). Είμαστε στο δεύτερο μισό του 19ου αι., εποχή που πνέει ο άνεμος της μεταρρύθμισης στην οθωμανική αυτοκρατορία, ύστερα από τις πιέσεις της Αγγλίας, και πύργος με την ονομασία «του αίματος» δεν αρμόζει στη νέα φυσιογνωμία της αυτοκρατορίας. Και ήταν ο κατάδικος Νάθαν Γκουελεντί, που με αντάλλαγμα την ελευθερία του, άσπρισε τον Πύργο. Από τότε έμεινε η σημερινή ονομασία. Με τον καιρό έγινε το σύμβολο της Θεσσαλονίκης, αφού απόμεινε από το 1911 να στέκει μόνος στην παραλία, ύστερα από την κατεδάφιση του θαλάσσιου και του ανατολικού τείχους και του περιβόλου του. Μετά την απελευθέρωση της πόλης το 1912 και την ενσωμάτωση της στο ελληνικό κράτος, ο Πύργος είχε διάφορες χρήσεις. Στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου ένας όροφος χρησιμοποιήθηκε για τη φύλαξη των αρχαιοτήτων  από τις ανασκαφές που έκανε η αρχαιολογική υπηρεσία της Στρατιάς της Ανατολής. Στους χώρους του φιλοξενήθηκαν η αεράμυνα της πόλης, το εργαστήριο μετεωρολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και συστήματα ναυτοπροσκόπων. Το 1983 ο Πύργος παραχωρήθηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού.

Αρχιτεκτονική

Ο Λευκός Πύργος είναι κυκλικός, έχει ύψος 33,90 μ. και διάμετρο 21,70 μ. Αποτελείται από ισόγειο και έξι ορόφους. Είναι κτισμένος με πέτρες, κονίαμα και μερική χρήση πλίνθων, ενώ στις επάλξεις, στην οροφή της εισόδου και του ισογείου και στην καμάρα του κλιμακοστασίου μόνο με πλίνθους.

Εκτός από το ισόγειο και τον έκτο, που αποτελούνται μόνο από ένα κυκλικό χώρο, οι υπό��οιποι πέντε όροφοι διαμορφώνονται με ένα κυκλικό χώρο στο κέντρο τους, διαμέτρου 8,50 μ., και μικρά δωμάτια στην περίμετρό τους, που επικοινωνούν με τον κεντρικό χώρο, άμεσα ή έμμεσα, με χαμηλά ανοίγματα.

Από αρχιτεκτονική άποψη η κατασκευή του Πύργου αποτελείται από δύο κυλίνδρους, τον εξωτερικό και τον εσωτερικό. Ο εξωτερικός κύλινδρος υψώνεται μέχρι και τον πέμπτο όροφο, ενώ ο εσωτερικός είναι κατά ένα όροφο ψηλότερος και έτσι εξωτερικά του διαμορφώνεται δώμα, που προσφέρει εξαιρετική θέα στην πόλη και στον Όλυμπο. Ανάμεσα στους δύο κυλίνδρους διαμορφώνεται το ελικοειδές κτιστό κλιμακοστάσιο που αποτελείται από ενενήντα δύο σκαλοπάτια. Σαράντα παράθυρα αφήνουν το φως της ημέρας να φωτίσει το εσωτερικό του πύργου.

Μέχρι τις αρχές του 20ού αι. ο Πύργος περιβαλλόταν από χαμηλό οκταγωνικό περιτείχισμα, που σε τρεις από τις γωνίες του είχε οκταγωνικούς πυργίσκους. Το περιτείχισμα, που πιθανόν κατασκευάστηκε το 1535/36, κατεδαφίστηκε το 1911.

[nodataism]

Κοίτα πως χύνεται το αίμα απ'την οθόνη σου, εσύ κοιτάς κι αυτοί σε πνίγουν στο σαλόνι σου, ταμπέλες βάζουν για να μπερδευτούν οι δρόμοι σου. Στίχοιμα - Βαστίλη, 2019 Τις φυλακές σας κανίβαλοι τις σιχαίνομαι

Τον Δεκέμβριο του 2019 ζούσαμε ήδη μια αρχική κλιμάκωση της χοντουφασιστικής κυβέρνησης που παίζει μπάλα ακόμα. Στις 5 Δεκέμβρη βγήκε το κομμάτι "Τελεσίγραφο" από τους TNT,  Ήρωας, Lobo, Fer De Lance - Στις 18 Δεκεμβρίου 2019 η εισαγγελέας πρότεινε την αθώωση όλων των κατηγορουμένων για την δολοφονία του Παύλο Φύσσα πλην του Γιώργου Ρουπακιά καθώς και την απαλλαγή των κατηγορουμένων από τις κατηγορίες της σύστασης και ένταξης σε εγκληματική οργάνωση. η δίκη θα συνεχιζόταν1 Ιανουαρίου οι έλληνες ραπάδες ανεβάζουν κείμενο ενότητας για το παρών στα δικαστήρια την ημέρα της απόφασης.https://rapsispirosi.blogspot.com/Εγώ με low bap γεννήθηκα και με ελληνικό ραπ ανατράφηκα. Ξεκίνησα να πετάω τους στίχους σε αφίσες και να τις κολλάω όπου μπορούσα για να βλέπουμε εμείς οι οπαδοί τις λέξεις που κάποιοι φοβόνται. συνεχίστηκε μέσα στην καραντίνα και τελείωσε 7 Οκτωβρίου 2020. 

[eidiseis-news]

Σαν Σήμερα: 1943 οι Σύμμαχοι αρχίζουν την "Επιχείρηση Τιμωρία"

Σαν Σήμερα: 1943 οι Σύμμαχοι αρχίζουν την “Επιχείρηση Τιμωρία”

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, 16 Μαΐου 1527…. Οι Φλωρεντινοί διώχνουν για δεύτερη φορά από την εξουσία την οικογένεια των Μεδίκων και αποκαθιστούν τη Δημοκρατία στη Φλωρεντία. 1717…. Φυλακίζεται στη Βαστίλη ο Βολταίρος για προσβολή του αντιβασιλέα, Φίλιππου Β’ της Ορλεάνης. 1770…. Η 14χρονη Μαρία Αντουανέτα παντρεύεται στις Βερσαλλίες το 15χρονο Λουδοβίκο Αύγουστο, τον μετέπειτα Λουδοβίκο ΙΣΤ’, ο οποίος στη…

[vaidosasjournalismuniverse]

Η Βαστίλη υπήρξε η γνωστότερη φυλακή την περίοδο των Λουδοβίκων, έχοντας κρατούμενους, όπως οι Μαρκήσιος Ντε Σαντ και Βολτέρος. Πυρπολήθηκε από το γαλλικό λαό στις 14 Ιουλίου 1789. Το γεγονός αυτό στάθηκε απαρχή για τη Γαλλική Επανάσταση, που έκανε τη Βαστίλη σημαντικό σύμβολο του κινήματος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Την επόμενη της άλωσης άρχισε να κατεδαφίζεται και αντικαταστάθηκε από την Πλατεία της Βαστίλης.

[maxmaggreece]

Νοστράδαμος: Οι προφητείες του και τι είδε για το 2019!

Πηγή εικόνας: pinterest.com Αν και ο Νοστράδαμος προέβλεψε σπουδαία γεγονότα της ανθρωπότητας, αμφισβητήθηκε ανοικτά από ιστορικούς και αστρολόγους. Οι πρώτοι υποστήριζαν πως οι προφητείες στηρίζονταν στην κακή μετάφραση και στην παρερμηνεία, ενώ οι δεύτεροι πως δεν ερμήνευε σωστά τα αστρολογικά φαινόμενα και πως  χρησιμοποιούσε παρελθοντικά γεγονότα για να προβλέψει το μέλλον. Η αλήθεια είναι πως ο Νοστράδαμος κατάλαβε από πολύ νωρίς πως αν θέλεις να χειραγωγήσεις κάποιον, απλώς θα πρέπει να πατήσεις πάνω στον φόβο και στην αγωνία του για το μέλλον... Νοστράδαμος: Γιός ενός εμπόρου σιτηρών! Ο Νοστράδαμος (Michel de Nostredame) γεννήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 1503 στο Saint Remy de Provence της Γαλλίας. Ήταν το ένατο παιδί του Jaume Cresquas, ενός Εβραίου εμπόρου σιτηρών. Γύρω στο 1459 – 1460 ασπάστηκε τον καθολικισμό και το όνομα του άλλαξε σε «Pierre Nostredame». Γύρω από την παιδική του ηλικία δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες. Ο παππούς του, Jean de St. Remy, ήταν ο πρώτος που τον εκπαίδευσε και τον εισήγαγε στην Εβραϊκή παράδοση, αλλά και στην επιστήμη της αστρολογίας. Επίσης, διδάχθηκε λατινικά, ελληνικά μαθηματικά και εβραϊκά. Ο Νοστράδαμος ήταν ευφυής και οξύνους, χαρακτηριστικά που φάνηκαν από πολύ νωρίς.

Πηγή εικόνας: smokedglassgoggles.co.uk | Αυτή ήταν η στολή που προφύλασσε τους γιατρούς της εποχής από την πανούκλα. Αυτή τη στολή από δέρμα φορούσε και ο Νοστράδαμος. Στην ηλικία των 14 ο Νοστράδαμος μπαίνει στο πανεπιστήμιο του Avignon για να σπουδάσει Ιατρική. Νοσεί όμως από παρωτίτιδα και αναγκάζεται να εγκαταλείψει. Σύμφωνα με τα γραπτά του, εκείνη την περίοδο θα ταξιδέψει πολύ, θα ασχοληθεί με τα βότανα και θα εργαστεί ως φαρμακοποιός. Τα πράγματα τελικά αλλάζουν, όταν το 1522 γίνεται δεκτός στο πανεπιστήμιο του Montpelier για να ολοκληρώσει το ντοκτορά του στην Ιατρική. Είναι η πρώτη φορά που έρχεται σε διαφωνία με τις απόψεις των καθολικών ιερέων που αποδοκιμάζουν την αστρολογία. Το 1525 λαμβάνει και επίσημα άδεια άσκησης της Ιατρικής και - σύμφωνα με το τότε έθιμο των ακαδημαϊκών - το «Nostradame» μετατρέπεται σε «Nostradumus». Η πρωτοπόρος θεραπεία για την αντιμετώπιση της πανώλης: μια ροζ παστίλια! Έχοντας πλέον την άδεια ασκήσεως της Ιατρικής, ο Νοστράδαμος θα ταξιδέψει τα επόμενα χρόνια σε ολόκληρη την Γαλλία και την Ιταλία. Η πανώλη είναι η μάστιγα της εποχής και θα κάνει ό,τι μπορεί για να την θεραπεύσει. Οι μέθοδοι αντιμετώπισης της ασθένειας θεωρούνται προοδευτικές και δεν έχουν καμία σχέση με τις εφαρμοσμένες πρακτικές, δηλαδή την αιμορραγία, τον υδράργυρο και την απομάκρυνση των πτωμάτων από τους δρόμους μιας πόλης. Αντί όλων αυτών προτείνει σωστές συνθήκες υγιεινής και δίνει ένα «τριανταφυλλένιο χάπι», δηλαδή μια παστίλια βοτάνων που περιείχε τριαντάφυλλο και βιταμίνη C και ανακούφιζε τους ασθενείς. Τα αποτελέσματα αυτής της παράδοξης θεραπείας για την εποχή ήταν εντυπωσιακά. Επίσης, συνιστούσε σωστές συνθήκες προσωπικής υγιεινής, δίαιτα φτωχή σε λιπαρά και πλούσια σε λαχανικά – φρούτα και πολύ καθαρό αέρα! Πολύ σύντομα ο Νοστράδαμος έγινε ευρέως γνωστός για το κοινωνικό έργο που προσέφερε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την οικονομική στήριξη από αρκετούς πολίτες της Provence. Το 1531 συνεργάζεται με τον κορυφαίο μελετητή και ιατρό της εποχής Jules-Cesar Scaliger στη Γαλλία. Η τραγική σύμπτωση που σημάδεψε την ζωή του ήταν πως, ενώ εκεί βρήκε τον έρωτα της ζωής του και απέκτησε δύο παιδιά, πέθαναν από πανώλη ενώ ταξίδευαν σε αποστολή σωτηρίας στην Ιταλία. Σε αυτό το σημείο, τον εγκαταλείπει ο Jules-Cesar Scaliger, ο οποίος πλέον χάνει την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπο του Νοστράδαμου, εξαιτίας του συμβάντος. Η επιτυχής πρόβλεψη πως ο Felice Peretti θα γίνει ο επόμενος Πάπας! Το 1538 μια προσβλητική παρατήρηση του Νοστράδαμου σχετικά με ένα άγαλμα θρησκευτικής λατρείας τον οδηγεί ενώπιον της Εκκλησιαστικής Ιεράς Εξέτασης. Η κατηγορία είναι μια: «Αιρετικός». Αποφασίζει να φύγει από την Provence για να γλυτώσει και ταξιδεύει για πολλά χρόνια σε Ελλάδα και Τουρκία. Κατά την διάρκεια αυτών των ταξιδιών αφυπνίζεται πνευματικά και έρχεται σε επαφή με τον αποκρυφισμό. Ο μύθος θέλει σε ένα από τα ταξίδια του να ήρθε σε επαφή με μια ομάδα Φραγκισκανών μοναχών και να προέβλεψε πως ένας από αυτούς θα γίνει Πάπας! Και όντως... ο καλόγερος της ομάδας με το όνομα Felice Peretti, έγινε ο Πάπας Sixtus V το 1585. Ο δεύτερος γάμος με μια πλούσια χήρα και η συγγραφή βιβλίων!

Πηγή εικόνας: cura.free.fr | Απόσπασμα από το βιβλίου του Νοστράδαμου «The Traite des Fardemens». Το 1547 επιστρέφει στη Γαλλία και εκεί εξασκεί την Ιατρική και εξελλίσει τις θεραπευτικές μεθόδους αντιμετώπισης της πανώλης. Παντρεύεται μια πλούσια χήρα, την Anne Ponsarde. Αποκτούν έξι παιδιά. Είναι τόσο δημιουργικός που επιπλέον γράφει δύο ιατρικά βιβλία: το πρώτο ήταν μια μετάφραση του βιβλίου του Galen, ενός Ρωμαίου γιατρού και το δεύτερο με τίτλο «The Traite des Fardemens» ήταν ένα βιβλίο μαγειρικής το οποίο είχε σχέση καθαρά με την αντιμετώπιση της πανώλης και την παρασκευή καλλυντικών.

Πηγή εικόνας: businessinsider.com Με το πέρασμα των ετών ο Νοστράδαμος αρχίζει να ελκύεται από τον αποκρυφισμό και να απομακρύνεται από την επιστήμη του. Περνούσε ώρες ολόκληρες με το να διαλογίζεται πάνω σε μια χύτρα με νερό και βότανα. Λέγεται πως ο διαλογισμός τον οδηγούσε σε έκσταση και σε οράματα. Το 1550 γράφει το πρώτο του ημερολόγιο, το οποίο περιείχε αστρολογικές πληροφορίες και προβλέψεις της επόμενης χρονιάς. Το ημερολόγιο γίνεται δημοφιλές γιατί είχε πληροφορίες που χρησίμευαν στους αγρότες και στους εμπόρους. Σε αυτό ενσωματώνει και μέρος των οραμάτων που έχει. Η τεράστια απήχηση που έχει όλο αυτό τον ενθαρρύνει να γράφει περισσότερο. Το 1554 ο Νοστράδαμος αποφασίζει να γράψει τα οράματα που είχε ως τότε, σε ένα βιβλίο με τίτλο «Αιώνες». Ο στόχος του ήταν η συγγραφή δέκα τόμων με εκατό προβλέψεις για τα επόμενα 2.000 χρόνια. Έναν χρόνο αργότερα δημοσιεύει το «Les Prophesies». Όμως εξαιτίας των θρησκευτικών του πεποιθήσεων που θεωρούνται αιρετικές, συγκαλύπτει τις προφητείες σε στίχους 4 γραμμικών τετραγώνων. Σε συνδυασμό γλωσσών όπως η ελληνική, η ιταλική, η προβηγκιανή και μια διάλεκτος της Νότιας Γαλλίας. Όλες αυτές οι πρακτικές δημιούργησαν την φήμη του «υπηρέτη του διαβόλου» και του «τσαρλατάνου». Η ελίτ της Ευρώπης όμως, τον θαύμαζε και ζητούσε τη γνώμη του. Για παράδειγμα, η σύζυγος του βασιλιά Henri II της Γαλλίας, η Catherine de Medici, ήταν ίσως και η μεγαλύτερη θαυμάστρια που είχε ποτέ. Προφήτευσε τον φριχτό θάνατο του βασιλιά Henry II της Γαλλίας, αλλά και τον δικό του... Η βασίλισσα Catherine de Medici τον προσλαμβάνει για να φτιάξει τα ωροσκόπια τον παιδιών της. Λίγο μετά τον χειροτονεί ως επίσημο συμβουλάτορα – ιατρό στο δικαστήριο του βασιλιά Henri II. To 1556 μια προφητεία του Νοστράδαμου που φωτογράφιζε τον βασιλιά Henri II στο βιβλίο του «Αιώνες» θα επαληθευτεί: Ένα νε��ρό λιοντάρι θα υπερνικήσει ένα παλιότερο στο πεδίο της μάχης. Το νεαρό λιοντάρι θα τρυπήσει το μεγαλύτερο στο μάτι και εκείνο θα έχει σκληρό θάνατο. Όντως τρία χρόνια μετά ο βασιλιάς Henry II, σε ηλικία 41 ετών, πέθανε σε μια τελετουργική μάχη, όταν ένα βέλος τρύπησε την προσωπίδα του, και καρφώθηκε πίσω από το μάτι του στον εγκέφαλο του. Έζησε δέκα αγωνιώδεις και φρικιαστικές ημέρες, υπέφερε από την μόλυνση που δημιουργήθηκε και τελικά πέθανε! Για αρκετά χρόνια ο Νοστράδαμος υπέφερε από ουρική αρθρίτιδα, η οποία το 1566 κατέληξε σε οίδημα και σε καρδιακή ανεπάρκεια. Στα τέλη του Ιούνη κάλεσε τον δικηγόρο του για να συντάξει μια δήλωση, σύμφωνα με την οποία θα κληροδοτούσε την περιουσία του και το ποσό των 3.444 κορώνων στη σύζυγο, στους γιούς και στις κόρες του. Το απόγευμα της 1ης Ιουλίου φαίνεται να είπε στον γραμματέα του, Jean de Chavigny, πως δεν θα τον βρούν ζωντανό με την ανατολή του ηλίου. Και όντως την επόμενη ημέρα τον βρήκαν νεκρό στο πάτωμα του σπιτιού του. Προφήτης ή απλώς τσαρλατάνος; Έρευνες που έγιναν πάνω στα κείμενα του Νοστράδαμου απέδειξαν πως ένα μεγάλο μέρος της εργασίας του στηρίχτηκε στη Βίβλο και στην αστρολογία, βάσει της οποίας έκανε προβολή στο μέλλον. Αν και ακόλουθος της αστρολογικής επιστήμης, εκείνος την ανέφερε μόνο δύο φορές στον πρόλογο των βιβλίων του και 41 φορές στο βιβλίο «Αιώνες». Μάλιστα, σε ένα τετράστιχο επιτίθεται στους αστρολόγους. Πρόσφατες έρευνες δείχνουν πως αυτό που έκανε ήταν να ανοίγει ένα βιβλίο, να επιλέγει τυχαία μια σελίδα και από εκεί να γράφει μια «προφητεία». Το εντυπωσιακό είναι πως τόσα χρόνια μετά, τα κείμενα του παραμένουν δημοφιλή και στις πιο υψηλές θέσεις στις μηχανές αναζήτησης. Κάποιες από τις προφητείες που επαληθεύτηκαν: Για τη Γαλλική Επανάσταση και το τέλος της μοναρχίας, Βαστίλη 1789: Από τον υποδουλωμένο λαό, τραγούδια, ψαλμοί και απαιτήσεις., ενώ οι πρίγκηπες και οι λόρδοι θα κρατούνται αιχμάλωτοι στις φυλακές. Αυτά θα συμβούν στο μέλλον από ακέφαλους ηλιθίους, οι οποίοι θα θεωρηθούν ως θεικές προσευχές. Για τον αδόλφο Χίτλερ: Από τα βάθη της δυτικής Ευρώπης ένα νεαρό παιδί θα γεννηθεί από φτωχούς ανθρώπους. Θα είναι εκείνος που η γλώσσα του θα ξελογιάσει ένα μεγάλο στρατό; Η φήμη του θα αυξηθεί προς το βασίλειο της Ανατολής. Επίσης: Τα κτήνη άγρια από την πείνα θα διασχίσουν τα ποτάμια. Το μεγαλύτερο μέρος του πεδίου της μάχης θα είναι εναντίον του Hister. Σ' ένα κλουβί από σίδερο θα τραβηχτεί ο μεγάλος, όταν το παιδί της Γερμανίας δεν θα παρατηρεί τίποτα. Για την πυρηνική βόμβα που έπεσε στην Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι:  Κοντά στις πύλες και ανάμεσα σε δύο πόλεις. Θα υπάρξουν μάστιγες τέτοιες που ποτέ δεν έχουν δει παρόμοιες. Η πείνα μέσα στην πανούκλα, άνθρωποι που βγαίνουν από χάλυβα. Κλαίνε στον μεγάλο αθάνατο Θεό για ανακούφιση.  Για το χτύπημα την 11η Σεπτεμβρίου 2001 στους Δίδυμους Πύργους:  Κοσμογονική φωτιά από το κέντρο της γης θα προκαλέσει τρόμο γύρω από την Νέα Πόλη. Δύο μεγάλοι βράχοι θα πολεμήσουν για μεγάλο διάστημα, τότε η Αρεθούσα θα κοκκινήσει ένα νέο ποτάμι. Οι προφητείες του Νοστράδαμου για το έτος 2019!

Πηγή εικόνας: time.com | Η φωτιά της Παναγίας των Παρισίων. Προέβλεψε την μεγάλη φωτιά της Notre Dame στο Παρίσι τη Δευτέρα 15 Απριλίου: Η κεφαλή του Άρη, του Δία και του Κρόνου, ο αιώνιος Θεός, τι αλλαγές μπορούμε να περιμένουμε; Ακολουθώντας έναν μεγάλο αιώνα, το κακό θα επιστρέψει. Γαλλία και Ιταλία, σε τι συναισθήματα θα υποβληθούν; Σύμφωνα με τα τετράστιχα του, το 2019 ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες θα αντιμετωπίσουν πλημμύρες μεγάλου μεγέθους. Οι χώρες όμως που θα δεχτούν τα περισσότερα πλήγματα θα είναι οι εξής: Ουγγαρία, Ιταλία, Τσεχία και Μεγάλη Βρετανία. Οι ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και οι ΗΠΑ θα ασχοληθούν με θέματα ��ιαχείρισης της μετανάστευσης και τωνν τρομοκρατικών επιθέσεων. Ο θρησκευτικός εξτρεμισμός θα χτυπήσει κόκκινο στη Μέση Ανατολή καθώς και σε άλλες περιοχές του πλανήτη. Οι κλιματικές αλλαγές θα συνεχίσουν να επηρεάζουν τον πλανήτη και οι ηγέτες θα καταλήξουν σε κοινή συμφωνία μείωσης των ρύπων στην ατμόσφαιρα. «Θα δούμε το νερό να υψώνεται και τη γη να πέφτει κάτω από αυτό». Οι τυφώνες που ήδη συμβαίνουν σε διάφορες περιοχές της Αμερικής, θα αλλάξουν και θα διαμορφώσουν εκ νέου το τοπίο. Θα υπάρξουν πολλοί τυφώνες της κατηγορίας 1 που θα χτυπήσουν την Αμερική το 2019 με ανέμους των 40 mph. Επίσης, στις ΗΠΑ θα πρέπει να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν έναν μεγάλο σεισμό. Με έκταση μεγαλύτερη από 500 μίλια θα επηρεάσει ολόκληρη την περιοχή της Καλιφόρνιας, του Βανκούβερ και του Καναδά. Η Ιατρική θα προχωρήσει τόσο πολύ που οι άνθρωποι θα ζουν 200 χρόνια. Όσο ο άνθρωπος θα έχει την ανάγκη να γνωρίζει το μέλλον του, οι Νοστραδαμικές τεχνικές και πρακτικές θα βρίσκουν πάντα πρόσφορο έδαφος. Εκτός και αν αποβάλλουμε τον φόβο και την αγωνία για το αύριο, έχοντας αγάπη προς τον πλησίον μας και περισσότερη πίστη στον εαυτό μας.  Ζώντας στο σήμερα, όχι στο παρελθόν και στο μέλλον. Ακολουθεί βίντεο με την βιογραφία του Νοστράδαμου! https://www.youtube.com/watch?v=eBt1Nv3mK8Q Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό το άρθρο: Caln E. (2018). 9 famous predictions by Nostradamus some people say foresaw the future. Ανακτήθηκε από https://www.businessinsider.com/predictions-of-nostradamus-2011-12. Τελευταία προσπέλαση στις 30-6-2019. Nostradamus Biography (c. 1503–1566). Ανακτήθηκε από https://www.biography.com/scholar/nostradamus. Τελευταία προσπέλαση στις 30-6-2019. Nostradamus. Ανακτήθηκε από https://en.wikipedia.org/wiki/Nostradamus. Τελευταία προσπέλαση στις 30-6-2019. Read the full article

[podilatokafe]

“Το Σιδηρούν Προσωπείο” του Αλέξανδρου Δουμά από τις εκδόσεις Καρακώτσογλου

“Το Σιδηρούν Προσωπείο” του Αλέξανδρου Δουμά από τις εκδόσεις Καρακώτσογλου

LovArt’s Corner books, music, culture Έχουν γίνει πολλές υποθέσεις σχετικά με την ταυτότητα του ανθρώπου με τη σιδερένια μάσκα, ο οποίος ωστόσο υπήρξε υπαρκτό πρόσωπο. Όταν ο φιλόσοφος Βολτέρος ήταν κρατούμενος στη Βαστίλη περί το 1660, άκουσε την ιστορία ενός κρατούμενου, του οποίου το πρόσωπο ήταν καλυμμένο διαρκώς με μια σιδερένια ή βελούδινη μάσκα. Ο Αλέξανδρος Δουμάς, με τη γόνιμη φαντασία…