#Φυλάω

[romios-gr]

Η αγία σταρίτσα Αναστασία του Βλαδικαυκάζ η Ελληνίδα, προστάτιδα της πόλης Βλαδικαυκάζ – Εορτάζει στις 1 Μαρτίου …Θαύματα και θεραπείες στον τάφο της αγίας γερόντισσας άρχισαν να γίνονται αμέσως μετά την κοίμηση της.  Πριν τελειώσει το επίγειο ταξίδι της, η Αναστασία πήγαινε από σπίτι σε σπίτι. Έμπαινε στην αυλή ή ανέβαινε στην εξώπορτα του σπιτιού και έλεγε: “Σύντομα... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/eimai-i-anastasia-fylao-tin-poli-mas/

[rocknrollstokrevati]

«Ό,τι δε σου είπα το φυλάω σε ένα τετράδιο, με πολλές σκισμένες σελίδες και μουτζούρες.

Μου θυμίζει εσένα αυτό το τετράδιο.

Γράψε,

Μετάνοιωσε,

Σκίσε,

Ξανά γράψε.

Τόσο που ξεχνάς τι ήταν αυτό που έσκισες, καταλήγοντας να γράφεις τα ίδια.

Ό,τι δε σου είπα το φυλάω σε ένα τετράδιο που δε θα δεις ποτέ. Άραγε υπάρχει αυτό το τετράδιο αφού δεν το ξέρεις ή χρειάζεται εσένα για να επιβεβαιώσεις την ύπαρξή του;

Μου θυμίζει εμένα αυτό το τετράδιο.

Αναμένοντας κάποιον άλλο για να του θυμίσει πως υπάρχει και πως δεν είναι πλασμένο στη φαντασία μου.

Ό,τι δε σου είπα το φυλάω σε ένα τετράδιο που κάποια στιγμή τελικά μάλλον είχες δει αλλά τότε ήταν άδειο.

Μου θυμίζει εμένα αυτό το τετράδιο,

γιατί μερικές φορές οι απώλειες- οι σκισμένες του σελίδες- δίνουν την ευκαιρία να γραφτούν καινούριες λέξεις.

Ό,τι δε σου είπα το φυλάω σε ένα τετράδιο. Αυτό το τετράδιο σκόπευα να το γεμίσω με όμορφες αναμνήσεις μας και να στο χαρίσω.

Μου θυμίζει εμάς αυτό το τετράδιο,

γιατί δεν μείναμε αρκετά ώστε να το μουντζουρώσουμε μαζί.»

-Το Τετράδιο

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Ερμ. Καταλάθος ανέβασα το φικ που φυλάω καρτερικά στα ντραφτς εδώ και έναν μήνα όσο του έκανα το τελευταίο editing. Οπότε υποθέτω παίρνετε τον πρόλογο του Αμαλία timeloop fic μισή μέρα πιο πριν από όσο υπολόγιζα. Καλή όρεξη.

[gentle-author]

Με βρήκες κρυμμένη στα συντρίμμια,

Ένα κοριτσάκι να προσπαθεί να σηκωθεί,

Να μην μπορεί να σταθεί,

Και ήρθες,

Μου απλωσες διστακτικά το χέρι,

Πήρες κομμάτια από την καρδιά σου,

Τα ενωσες στην δική μου

Και με σήκωσες.

Εγώ, αγάπη μου, επειδή με εσωσες,

Καλουμαι τώρα να σώσω εσενα.

Τώρα πρέπει εγώ να "φτιάξω" τον άνθρωπο που "εφτιαξε" εμένα.

Και να σπάσω την καρδιά μου για εσένα,

Ώστε να ενώσω τα κομμάτια της,

Ώστε να γίνει δική σου.

Κι ας μείνω εγώ μιση.

Αρκεί εσύ να είσαι ολόκλη��ος.

Τόσο σε αγαπάω...

Και τόσο, κι άλλο τόσο

Θα σε αγαπάω μέχρι τέλους.

Το άνθρωπο που με έσωσε,

Μα δεν κατάλαβε ποτέ πώς με έσωσε,

Εκείνον που πρόδωσε τον εαυτό του,

Ώστε να ζήσει μια ακόμη στιγμή μαζί μου,

Τον φυλάω και φιλάω πάντα στην ψυχή μου,

Φυλαχτό για μένα είσαι,

Συνώνυμο της ίδιας της πνοής μου.

Κι αν δεν με πιστεύεις,

Ίσως τα λόγια μου αξία να μην έχουν πια,

Κι σ' ό,τι νόμιζα πως ήμουν πια καλή,

Ίσως ελπίδα να μην έχω καμιά.

Μα το πόσο σε αγαπάω,

Μετρο δεν έχει στην καρδιά,

Δεν υπάρχουν τόμοι και λεξικά,

Μόνο εσύ και εγώ,

Να με φιλάς και να σε φιλώ,

Σε ένα όνειρο απατηλό,

Μέχρι να έρθει η μέρα,

Που θα σ' ευχαριστώ.

[ouranos77]

Σε παρατηρώ, ύστερα λέω αυτο το πρόσωπο δε μου αξίζει, περιέχει κάτι πιθαμές από φως ηλίου που σου γδύνει τα μάτια, ύστερα κατεβαίνω πιο κάτω, ο λαιμός σου. Εκεί κρύβονται ανεξερεύνητοι θησαυροί που μόνο μια ευαίσθητη ψυχη μπορεί να καταλάβει το μεγαλείο του, γλυκό νέκταρ που ζαλίζει το μυαλό σου.

Σε παρατηρώ, φτάνω στα χέρια σου, εκεί είναι μια δύναμη που μπορεί να σηκώσει εμενα. Την πρώτη φορά που με σήκωσες πέσαμε και γελούσαμε. Θυμάσαι;

Κατευθύνομαι στη μέση, στη μεση κρύβεται η καρδιά σου… θέλω τόσο να την προσέξω, θέλω τόσο να την φυλάω για όλη μου την ζωή… να μη δακρύσει από χέρια ξένα, να μη λιώνει τα βραδια όπως η δικιά μου, να λιώνει μόνο απ την αγάπη μου… Αν μπορούσα κάτι να γευτώ , θα διάλεγα την καρδιά σου… φαίνεται ευαίσθητη όσο πρόλαβα να την γνωρίσω… μα και πολύ ξεροκέφαλη, δε ξέρει το συμφέρον της.

Ίσως είναι εγωιστικό να πιστεύω ότι είμαι το συμφέρον σου, ίσως να είμαι απλά ένας άνθρωπος που πέρασε απλά σαν όλους τους άλλους. Ένα Ρόδο με κομμένα πέταλα. Ισως κάπου στα 30 με ξεχάσεις, δε θα υπάρχω καν σαν γεγονός, σαν ιδέα, σαν ύπαρξη.

Ίσως το λουλούδι που μου χάρισες την πρώτη φορά, το πετάξω επιτέλους. Σαν να ήρθε ο καιρός δε το πιστεύεις; Σαν να έφτασε εκείνη η εποχή που φοβόμουν να σκεφτώ ότι υπάρχει. Σαν να έφτασε ο χειμώνας που θα μας βρει χωριστά.

Σαν να σαγαπαω σήμερα…

31-10-23

[mauradusus]

ΥΠΟΘΕΣΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ

Αν απόψε πέσω απ’ το παράθυρο το σπίτι μας θα πουληθεί αμέσως κι ας έχουμε πεθάνει στα εντόσθιά του δύο άνθρωποι και χιλιάδες έντομα

Αν απόψε πέσω απ’ το παράθυρο θα προδώσω τη libido που φυλάω για χρόνια δύσκολα όπως η Τετάρτη και τα μεσημέρια με καύσωνα

θα μείνω ακίνητη με το λαιμό σπασμένο ένας άντρας θ’ αλλάξει το επίθετό μας στο κουδούνι και δεν θα μας νοιάζει πια η υγρασία στο μπάνιο

-Νίκη Χαλκιαδάκη, ποιητική συλλογή "Ανάσκελη με πυρετό (2012)" από τις εκδόσεις Μανδραγόρας

[o-monaxikos]

Δύσκολος, απρόβλεπτος, απρόσιτος, σνομπ, ανυπότακτος!

Και λίγα λες, τους λέω.

Αυτά κι άλλα πολλά.

Μόνο που δεν μπήκαν στον δρόμο μου να μάθουν πως τα απέκτησα.

Με τι πόνο ψυχής άλλαξα.

Με τι πόνο έμαθα να διαγράφω και να συνεχίζω.

Με ποια δάκρυα αρνήθηκα.

Αρνήθηκα την ίδια την ζωή μου για να συνεχίσω, ναι την έδιωξα από δίπλα μου για να μην θυμάμαι.

Να μην θυμάμαι ότι με πόνεσε, ότι με αρνήθηκε, ότι με χάραξε.

Αφέθηκα και με πάτησαν, αφέθηκα και με ρήμαξαν.

Για όλους αυτούς λοιπόν είμαι τώρα απρόσιτος, είμαι δύσκολος.

Γιατί υπήρξα το πιο προσιτό πλάσμα, το πιο γλυκό πλάσμα κάποτε.

Για κάποιους χαλί να με πατήσουν.

Τα τείχη μου κλειστά πλέον.

Εμπιστεύτηκα ανθρώπους μέχρι αποδείξεως του εναντίον.

Τώρα δεν εμπιστεύομαι κανέναν μέχρι αποδείξεως του εναντίον.

Γιατί σε όλα έβαλα ψυχή κι αυτήν μου την κουρελιάσανε.

Φυλάω τα νώτα μου πλέον.

Αλλά γι' αυτούς που αγαπώ και μ' αγαπάνε γίνομαι εγώ ασπίδα.

Δίνω και την ζωή μου.

Γιατί η ψυχή μας γνωρίζει τι πρέπει να κάνει.

Γιατί η ψυχή μας αναγνωρίζει την αγάπη.

Γιατί η ζωή θέλει ψυχή και η ψυχή θέλει ζωή.

Γιατί εν κατακλείδι ότι πονάει την ψυχή σου, πονάει και την ζωή σου________________________________

[romios-gr]

Ο μακαριστός Γέροντας Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης (1905–1991), αυτός ο θεόπνευστος Υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, το σύγχρονο αγλάϊσμα της Αθωνικής Πολιτείας, στην αρχή της μοναχικής του ζωής και πορείας, είχε δυσκολευτεί απερίγραπτα. Κατά παραχώρηση Θεού εγκαταλείφθηκε πρόωρα από τον ίδιο τον γέροντά του, τον ιερομόναχο Μ., επειδή αυτός θέλησε να προσχωρήσει στο κ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/ti-kaneis-edo-timie-prodrome-fylao-to-kalogeri-poy-moy-anavei-ta-kantilia/

[echthistos]

Bacteria mundi Όταν έμαθα ότι για την αδυναμία μου να αγαπήσω κάποιον, ακόμα και για σύντομα χρονικά διαστήματα, δεν έφταιγα εγώ αλλά τα βακτήρια και τα παράσιτα που κατοικούν στα σπλάχνα μας, προκαλώντας δυσαρέκεια και συναισθηματική αναστάτωση, αναστέναξα με ανακούφιση. Η παραγωγή αερίων, κατά τα λεγόμενα του γιατρού, είναι εκείνη που επισκιάζει το αίσθημα της αγάπης, της εγκαρδιότητας, ακόμα και της ανθρωπιάς. Επίσης μου διευκρίνισε: υπάρχει συγκεκριμένη ομάδα από πολύ ελεγκτικά και απαιτητικά βακτήρια που σε χρησιμοπιούν μονάχα για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, είσαι ο κόσμος τους. Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα, εξήγησε: ευτυχώς δεν προσβλήθηκες από κάποιο ακατανόμαστο παράσιτο που φωλιάζει στον εγκέφαλο και πολλαπλασιάζεται στα περιττώματα της γάτας, καθιστώντας σε επιφυλακτικό και αντικοινωνικό. Υπάρχει η πεποίθηση ότι αυτές τα αποβάλλουν, στην πραγματικότητα όμως τα σκορπίζουν επίτηδες για να υποδουλώσουν τα αφεντικά τους και να τους έχουν πάντα υποχείρια. Γι’ αυτά δεν υπάρχει θεραπεία, σχολίασε, καθώς μου έδινε μια συνταγή για να με καθαρίσει από τα τόσο προσκολλημένα σε εμένα όντα. Τη φυλάω ακόμα, δεν έχω αποφασίσει μέχρι στιγμής πώς θέλω να καταστραφώ, από τα βακτήρια ή από κάποιον που με αγκαλιάζει τις νύχτες. Ίσως να είναι το ίδιο, στο κάτω κάτω είμαστε όλοι κόσμοι που επιζητούν να καταρρεύσουν. Μικρο-καταρρεύσεις, Cecilia Eudave

[eclecticstarlightblogger]

Εγώ ο Αγαθοκλής, Σπαρτιάτης στρατιώτης, φυλάω το πέρασμα των Θερμοπυλών

Συλλογίζομαι ότι η φαντασμαγορία των αστεριών και η λάμψη τους είναι πολύ διαφορετική από το σκοτάδι που περιβάλλει τα πτώματα που βρίσκονται μπροστά μου. Οι ίδιες λάμψεις που όμως είναι χρωματισμένες με την κόκκινη λάσπη που ποδοπατώ και που η στυφή τους μυρωδιά με αηδιάζει τόσο όσο και η γνώση του ότι αύριο θα είμαι […] Εγώ ο Αγαθοκλής, Σπαρτιάτης στρατιώτης, φυλάω το πέρασμα των Θερμοπυλών –…

[thoughtfullyblogger]

Εγώ ο Αγαθοκλής, Σπαρτιάτης στρατιώτης, φυλάω το πέρασμα των Θερμοπυλών

Συλλογίζομαι ότι η φαντασμαγορία των αστεριών και η λάμψη τους είναι πολύ διαφορετική από το σκοτάδι που περιβάλλει τα πτώματα που βρίσκονται μπροστά μου. Οι ίδιες λάμψεις που όμως είναι χρωματισμένες με την κόκκινη λάσπη που ποδοπατώ και που η στυφή τους μυρωδιά με αηδιάζει τόσο όσο και η γνώση του ότι αύριο θα είμαι […] Εγώ ο Αγαθοκλής, Σπαρτιάτης στρατιώτης, φυλάω το πέρασμα των Θερμοπυλών –…

[greekblogs]

Εγώ ο Αγαθοκλής, Σπαρτιάτης στρατιώτης, φυλάω το πέρασμα των Θερμοπυλών

Συλλογίζομαι ότι η φαντασμαγορία των αστεριών και η λάμψη τους είναι πολύ διαφορετική από το σκοτάδι που περιβάλλει τα πτώματα που βρίσκονται μπροστά μου. Οι ίδιες λάμψεις που όμως είναι χρωματισμένες με την κόκκινη λάσπη που ποδοπατώ και που η στυφή τους μυρωδιά με αηδιάζει τόσο όσο και η γνώση του ότι αύριο θα είμαι […] Εγώ ο Αγαθοκλής, Σπαρτιάτης στρατιώτης, φυλάω το πέρασμα των Θερμοπυλών –…

[skandaladiaplokidiafthora]

Εγώ ο Αγαθοκλής, Σπαρτιάτης στρατιώτης, φυλάω το πέρασμα των Θερμοπυλών

Συλλογίζομαι ότι η φαντασμαγορία των αστεριών και η λάμψη τους είναι πολύ διαφορετική από το σκοτάδι που περιβάλλει τα πτώματα που βρίσκονται μπροστά μου. Οι ίδιες λάμψεις που όμως είναι χρωματισμένες με την κόκκινη λάσπη που ποδοπατώ και που η στυφή τους μυρωδιά με αηδιάζει τόσο όσο και η γνώση του ότι αύριο θα είμαι […] Εγώ ο Αγαθοκλής, Σπαρτιάτης στρατιώτης, φυλάω το πέρασμα των Θερμοπυλών –…

[a-different-kind-of-love]

Το κείμενο των θέλω

Θέλω να γράφω για ηλιοτρόπια και για μέρες χαρούμενες. Για ανθρώπους που κάνουν τους χειμώνες ζεστούς και τα καλοκαίρια δροσερά. Για θερινά σινεμά και εκδρομές και θάλασσες. Θέλω να ερωτεύομαι τη ζωή κάθε μέρα που περνάει. Και το ίδιο βράδυ να τη σκοτώνω αργά, καπνίζοντας στο μπαλκόνι που βλέπει στο στενό. Να (σου) μαγειρεύω ό,τι θέλεις και σου αρέσει και να πλένουμε τα πιάτα μετά μαζί.

Μέχρι και οι καυγάδες μας να έχουν ουσία και συναίσθημα και αγάπη. Να σε αγαπάω και όχι να σε αγαπώ, γιατί είναι πιο πληθωρικό και μας ταιριάζει καλύτερα. Να μην περνάει μέρα που δε θα σκεφτούμε ο ένας τον άλλον. Θέλω να σε κρατάω αγκαλιά, να γράφω για σένα. Μόνο για σένα, προς εσένα, χωρίς άλλο κοινωνό ή παραλήπτη. Να φτιάξουμε ένα κουκούλι και να μπούμε μέσα, γιατί είμαστε άτρωτοι.

Άτρωτοι και νεκροί, αν συμβεί κάτι στον άλλο (μας). Να μην κερδίζουμε ποτέ, αλλά να πολεμάμε πάντα. Αγκαλιά σε λαοθάλασσες και δακρυγόνα και ενισχυμένα πλαστικά που μας τρώνε αχόρταγα τον αέρα και το χώρο. Το χέρι σου και το χέρι μου, να νιώθω τον παλμό σου και τα νεύρα σου και κάθε λίτρο αίματος που περνάει από το γαμημένο χέρι σου και από τις αρτηρίες σου. Και να θες να νιώθεις το ίδιο, να ξέρεις ότι τώρα νευρίασα, τώρα κοιμάμαι, τώρα σε θέλω.

Θέλω να σου γράφω διηγήματα και όλα να ξεκινάνε με τα μάτια σου και το χαμόγελό σου και όλα τα κλισέ πράγματα που λατρεύω πάνω σου, λες και είναι ναός. Να μου γελάς με αυτά που σου αφιερώνω και να κλαις από συγκίνηση με όσα γράφω στα μάτια μου. Μου παίρνει πάντα χρόνο να εκφραστώ, αλλά εσύ θέλω να κοιτάς τα μάτια μου. Εκεί πάντα θα φυλάω για σένα την πιο γλυκιά μου αφοσίωση. Η καταπίεση δε θα ταίριαζε εκεί.

Εκεί και πέρα και δώθε να με αγκαλιάζεις σα να είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις σε αυτό το γαμημένο πλανήτη, γιατί οι άνθρωποι αν δεν ερωτεύονται είναι κιόλας νεκροί. Ξέρω ότι δεν μπορείς να μου εγγυηθείς ότι υπάρχει κάτι πέρα από αυτό το χώμα, το νερό και τον αέρα, όμως, για όσο είμαστε εδώ να μου υποσχεθείς ότι έχει νόημα πως ζούμε, γιατί το ζούμε μαζί.

Μαζί σε βροχερές μέρες και φουσκοθαλασσιές γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς τη θάλασσα κοντά κι εσύ να συμβιβάζεσαι με αυτό. Φυσικά να σε αφήνω να με πας όπου θες κι ας είναι μακριά από θάλασσα, γιατί μυρίζεις σα θαλασσινό νερό και σπίτι και αν είχα ωραιότερες λέξεις να σε περιγράψω, θα έλεγα ότι έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη, αλλά εγώ ξέρω που γύριζες και αυτά τα έχει πει ο Ελύτης πριν από εμένα. Εσύ έχεις γεύση από ζεστό καλοκαιρινό ήλιο και ώριμα πορτοκάλια στην εποχή τους. Την πίκρα του τζιν τόνικ και τη γλύκα της αγαπημένης σου σοκολάτας.

Σοκολάτα και κανέλα και όλες οι αισθήσεις μου να έχουν πάνω το όνομά σου, χωρίς να αφήνεις γλυκερές πατημασιές πνιγμού και καταπίεσης όσο είσαι δίπλα μου.

Υ.Γ. πρώτη φορά δημοσιεύω κάτι δικό μου, be kind 🥹

K.

[glassmenageriebytennessee]

Το δωμάτιο μου;

Τι το ενδιαφέρον μπορεί να έχει;

Φυσικά και μπορείς να το δεις, απλά ξαφνιάστηκα από την ερώτηση.

Είναι λίγο μικρό αλλά είναι άνετο και συμμαζευμένο.

Από εδώ, η πόρτα τρίζει λιγάκι αλλά λειτουργεί με ευκολία.

Το δωμάτιο μυρίζει μελάνι, καπνό και κανέλα.

Οι τοίχοι είναι σερούλιαν, με λευκές ντελικάτες λεπτομέρειες λουλουδιών, που είχαμε ζωγραφίσει εγώ και οι Λώρα στο Λύκειο, αντί να διαβάσουμε για εκείνο το καταραμένο τεστ μαθηματικών που έδινε η Λώρα και προφανώς και δεν έγραψα την εργασία ιστορίας που έπρεπε να παραδώσω την επομένη. Η μάνα μας ήταν έξαλλη, αλλά ειλικρινά άξιζε. Η ηρεμία και η γαλήνη εκείνης της μέρας άξιζε χίλιες εργασίες και άλλα τόσα διαγωνίσματα.

Από το ταβάνι κρέμονται ξύλινα ανάλαφρα αεροπλανάκια. Τα είχα φτιάξει με τον πατέρα μας, προτού να βγάλει ο ίδιος φτερά και να πετάξει.

Το κρεβάτι μου είναι σιδερένιο, σαν τα νοσοκομειακά, μόνο που ευτυχώς το στρώμα μου δεν είναι τόσο τρισάθλιο. Ακουμπά στον δεξί τοίχο και είναι στρωμένο με ένα πάπλωμα στο χρώμα της ώχρας. Ακριβώς από πάνω, αριστερά είναι ένα παράθυρο με φουσκωμένα ξύλινα κουφώματα, βασανισμένο από την οργή του καιρού και της υγρασίας. Το παραμορφωμένο σχήμα του, καλύπτει η δαντελένια, ζαχαρί κουρτίνα που είχε πλέξει η μάνα μου, κάποτε στα νιάτα της.

Στον αριστερό τοίχο, κρατιούνται με νύχια και με δόντια τρία ξύλινα ράφια, που αποτελούν τη μικρή μου βιβλιοθήκη. Το μικρό μου καταφύγιο. Ακριβώς από κάτω είναι το ταλαιπωρημένο μου γραφείο και η κουνιστή καρεκλίτσα με το αναπαυτικό κεραμιδί μαξιλαράκι, κι αυτό κατασκευή της Κυρίας Αμάντας. Πάνω στο γραφείο έχω πολλά από τα ποιήματα που γράφω στη δουλειά, καθώς και τα είδη καλλωπισμού μου, τη χτένα, την μπριγιαντίνη και τον αφρό με το ξυράφι για το ξύρισμα.

Δίπλα από την πόρτα, αριστερά, στέκεται με περηφάνια η δίφυλλη ντουλάπα, με τις σκαλιστές λεπτομέρειες και τον οβάλ καθρέπτη στο δεξί φύλλο της.

Το πάτωμα είναι ξύλινο και σκεπάζεται από ένα βαρύ χαλί στο χρώμα του νεφρίτη.

Μεταξύ μας, έχω να σου δείξω κάτι.

Κάτω από το χαλί, ένα μέρος του ξύλου έχει ξεκολλήσει και μπαινοβγαίνει. Έχω σφηνώσει εκεί ένα κουτί από παπούτσια και φυλάω κάποια πράγματα: την αίτηση μου για το ναυτικό και τα χρήματα που χρειάζονται, ένα revolver Μ1917 του Α' Παγκοσμίου, 21 σφαίρες, κάποια ελαφρώς αισθησιακά ποιήματα που έγραψα και μια φωτογραφία ενός φίλου και συνεργάτη μου.

Αν η μητέρα το έβλεπε, θα έβγαζε φλύκταινες από το τρόμο και τη σύγχυση της.

Ελπίζω να βρίσκεις άνετο το δωματιάκι μου.

[iakovina-kallinteri]

Love you, Eve και αντίστοιχα Adam από τους πρωτόπλαστους και καλά kingdom spouse 😂🙏🏻😁 ή

Match made in heaven

Ή

Eternal love

Ή

Heaven on Earth

Ή

Devoted to you

Ή

The apple of my eye όπως λέει ο φίλος μας ο David στον ψαλμό (βιβλικα τύπου σε φυλάω και σε έχω σαν κόρη οφθαλμού 😁)

Ή

Forever yours

Ή ότι σκεφτεί να χαράξει ο άντρας σου για τις βέρες από μέσα. Και προφανώς στην σελίδα τους όταν σου τα στείλουν μπορείς να τους ζητήσεις να τις χαράξεις.

Μπορείς όντως 😁 είναι οι ωραιότερες βέρες. Αρκει να έχεις 💰💰💰

Εγώ να σας πω παιδιά αν ήμουν άντρας θα έκανα αυτά και αλλα τόσα για την γυναίκα μου. Όταν αγαπάς κπ δεν είναι τίποτα οι αφιερώσεις….

Και το my only the one που γράφει επάνω ωραίο είναι 😁❤️ δηλώνει αποκλειστικότητα 😁😁😁

Ειδικά αυτό με την κόρη οφθαλμού δε θα το ξέρει κανένας. Όλα αυτά τα βιβλικα πλέον δεν τα ξέρει κανένας. Ή να βάλεις μέσα εδαφιο από την Αγία Γραφη ως αφιέρωση. Το εδαφιο της αγάπης 🦄🦄🦄🦄 ει είμαι πολύ ρομαντική για αυτά νομίζω ❤️