#Κάτι χαμογελάει στις σκιές

[greekbooks-poll]

[kati-upothpwdes]

Κάτι χαμογελάει στις σκιές

[xvrisnickname]

Κάτι χαμογελάει στις σκιές

[bookitocat]

#review: Κάτι χαμογελάει στις σκιές

Φουντούλης, Η. (2016). Κάτι χαμογελάει στις σκιές. Αθήνα: Χρονικό Αστέρια: ⭐⭐ Ντομάτες: 🍅🍅 (Κάτι δεν μου άρεσε και δεν μπορώ να καταλάβω τι) #readathon18: Ένα βιβλίο διηγημάτων Hello people of Earth and beyond και καλωσορίσατε σε ένα ακόμα επεισόδιο: Τι διάβασε  η Ερατώ. Πρωταγωνιστής σε αυτό το άρθρο είναι το “Κάρι Χαμογελάει στις σκιές” του Ηλία Φουντούλη που διατίθεται από τις εκδόσεις…

[black-blood-ink]

Το πεζοδρόμιο

 Βρέχει απόψε. Τα πεζοδρόμια έχουν πάρει μία σκούρα απόχρωση του γκρι, ταιριαστή με το όλο σύνολο. Στο δρόμο αμάξια τρέχουν πάνω κάτω, ελάχιστοι περαστικοί αλλάζουν πεζοδρόμια τρέχοντας για να γλιτώσουν από την βροχή, ακόμα και εκείνοι που έχουν κάτι για να προστατευτούν. Μπορεί να βιάζονται, μπορεί να έχουν κάποιον να τους περιμένει ή μπορεί απλά να θέλουν να απομακρυνθούν από την όλη φασαρία.

 Πιο κάτω, ένας σκύλος έχει κουρνιάσει στην είσοδο μία πολυκατοικίας και κοιτάει περίλυπος γύρω γύρω, μήπως και κάποιος σταματήσει για να του δώσει ένα χάδι, ή λίγη προσοχή. Παιδάκια που τρέχουν μπροστά και γονείς που τα κοιτάνε περήφανοι ή τα μαλώνουν ή δεν τα προσέχουν. Άνθρωποι, διαφορετικοί και όμοιοι ταυτόχρονα, χαμένοι στις σκέψεις τους, χαμένοι στο σύνολο του γκρι, σαν σκιές που δεν βρίσκουν αρκετό φως για να κάνουν αισθητή την όποια παρουσία τους, σαν δαχτυλίδια καπνού που μονοπωλούν το ενδιαφέρον μέχρι να εξαφανιστούν στον αέρα.

 Ένα αεράκι περνάει ανάμεσα από τ μαλλιά ενός κοριτσιού που είναι πιασμένο χέρι χέρι με το αγόρι της, ανακατεύοντας τα. Η κίνηση κάνει το αγόρι να χαμογελάσει και να σκύψει να την φιλήσει στη μέση του πεζοδρομίου οδηγώντας σε μία μικρή αγανάκτηση την κυρία από πίσω τους που ψάχνει απεγνωσμένα κάπου να κρυφτεί από την βροχή. Τους προσπερνάει γρήγορα και μπαίνει μέσα σε μία πολυκατοικία, κλείνοντας με δύναμη την πόρτα πίσω της.

 Το μαγαζί από κάτω παίζει μελαγχολικά τραγούδια και όμως κανείς δεν δίνει σημασία στους στίχους ή στη μουσική, όλοι είναι πολύ απασχολημένοι μιλώντας, σχολιάζοντας, καπνίζοντας. Δυο τρεις, σε ξεχωριστά τραπέζια, κοιτούν έξω μελαγχολικά, ίσως για εκείνους να είναι τα τραγούδια. Θα έκαναν καλή συντροφιά αν ήταν μία παρέα μαζί, θα συμφωνούσαν στην διατήρηση της σιωπής και στο γαλήνιο άκουσμα των ψιχάλων πάνω στο βρώμικο πεζοδρόμιο.

 Κάπου, κάποιος, ερωτεύεται, πληγώνεται, προδίδει και αντίστροφα. Κάπου κάποιος χαμογελάει, ανατριχιάζει χάρις σε μία μελωδία, τραγουδάει σε κάποιον για να τον νανουρίσει, ή για να του πει πράγματα που δεν μπορεί αλλιώς. Κάπου, κάποιος θα πει λέξεις που δεν εννοεί, θα αποχαιρετήσει κάποιον ή θα καλωσορίσει κάτι καινούργιο. Όλα είναι κύκλος, και κανείς δεν μπορεί να βρει το κέντρο του.

Ίσως να είμαστε όλοι μαζί ή μπορεί και ο καθένας μοναχός του.

[alexanderchalkidis]

Ξεζουμισμένες εκρήξεις ΖΣΔ6

Μέχρι να κατέβει τα σκαλιά είχε συνέλθει.  Έπρεπε να συνέλθει πριν φτάσει στη λιμουζίνα και τους άλλους, ήταν θέμα επαγγελματικό.  Θέμα ζωής και θανάτου του. Nα μην δείξει αδυναμία ή έλλειψη συντονισμού. Καθώς έβγαινε στον δρόμο είδε έναν άστεγο να ζητάει από περαστικό τσιγάρο.  Ήταν τόσα πολλά τα ρούχα που φορούσε για να μην κρυώνει σχεδόν δεν μπορούσε να σηκώσει το χέρι ��ια φωτιά, αλλά έφτασε το τσιγάρο στο στόμα και ο περαστικός πολύ τρυφερά έσκυψε κολλητά στο στόμα του, πολύ τρυφερά έβαλε τα δικά του χέρια να προστατέψει τη φλόγα.  Σε πόσες σχέσεις είχε βρεθεί που ξεχείλιζαν από ελευθερία αλλά έλειπε η τρυφερότητα;

Οι δύο τελευταίες μεσήλικες που είχε γνωρίσει ερωτικά δεν ήταν γυναίκες.  Κοριτσάκια ήταν. Μικρά παιδιά από τα οποία εξατμίστηκε η παιδική αφέλεια.  Βάρυναν με τα χρόνια, άλλαξαν κατηγορία επειδή ο πλανήτης περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο όσο κι αν κρύβεσαι πίσω από βιταμίνες και αποτριχώσεις και γυμναστήρια.  Με τα μανικιουρισμένα τους νύχια προσπαθούσαν να κρατηθούν σε καταστάσεις, να κάνουν σημάδια στις πλάτες αντρών όπως είχαν δει σε ταινίες. Με την απόγνωση να μείνει στη Γη κάτι δικό τους κάπως.   Αλλά κρύες από μέσα πάντα. Αντί για πάθος είχαν μόνο τη θερμοκρασία της τριβής των φρένων όσων τις καταλάβαιναν, έβαζαν όπισθεν και έφευγαν τρέχοντας με διάφορες δικαιολογίες. Τα κοπέλια με τα μεγάλα ταγέρ και τις ακριβές γόβες ξέπλεναν κάθε απογοήτευση με τζιν και τόνικ, το μεγάλο βάλσαμο της μέσης ηλικίας.  Ή ότι κοκτέιλ τους πρότειναν οι φίλες τους, τα άλλα εξατμισμένα κοριτσάκια που πάντα κάνουν παρέα για να μην τους λέει κανείς αλήθειες.

Αλλά αυτή δεν ήταν έτσι.

Αυτή ακόμα όρθια κι ακίνητη όπως την άφησε, μέτρησε ένα σύννεφο στον ουρανό πόση ώρα έκανε να πάει από την μια άκρη του παράθυρου ως την άλλη.  Τον κοιτούσε ταυτόχρονα αφηρημένη. Κατάλαβε ότι χάζευε τον άστεγο και τον περαστικό και η λύπη της δεν ήταν πια δικιά της, έφυγε με τα σύννεφα, απλά την παρατηρούσε πλέον.  Όπως παρατηρούσε αυτόν τον περίεργο άντρα που μόλις γνώρισε να πλησιάζει τη λιμουζίνα του.  

Και δεν ήθελε να φύγει.

Όλα έγιναν σχεδόν ταυτόχρονα αλλά και σε αργή κίνηση μαζί.  Αυτή χτύπησε δυνατά το τζάμι με την παλάμη της και αναρωτήθηκε αν θα το άκουγε τόσο μακριά.  Αυτός αν και περπατούσε γρήγορα, σταμάτησε ξαφνικά. Κοκάλωσε στο πίσω πόδι και γύρισε να την κοιτάξει, γύρισε.  Πίσω του το μεγάλο πολυτελές αυτοκίνητο ανατινάχτηκε. Ο οδηγός πετάχτηκε ψηλά μαζί με το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου.  Ο άλλος βοηθός του εκσφενδονίστηκε σε μια κολώνα. Ίσως κόπηκε στα δυο, ήταν και μια λαμ��ρίνα δίπλα του, δεν ήταν ξεκάθαρο. Ακόμα έψαχνε τη σκηνή με τα μάτια της να τον βρει όταν άκουσε χτύπημα στην πόρτα της.  Από το ματάκι τον είδε να κρατάει τα αυτιά του. Άνοιξε. Πήγε να πει κάτι αλλά της έδειξε τα αυτιά του, μάλλον δεν άκουγε από την έκρηξη ακόμα. Σήκωσε το ένα φρύδι της, ήταν τόσο απίστευτα χαριτωμένη που της χαμογέλασε.  Θέαμα τρομακτικό καθότι η έκρηξη τον είχε ρίξει μπρούμυτα δυνατά, είχε αίματα στο σαγόνι, τα ρούχα του ήταν κατεστραμμένα και κυρίως γιατί δεν ήξερε πως να χαμογελάει.

Αλλά τώρα αυτή είχε συνέλθει από τη λύπη της και ήταν γεμάτη ενέργεια, αδρεναλίνη από το απρόοπτο.  Ζήτησε μια δεύτερη ευκαιρία μαζί του χτυπώντας το τζάμι, ίσως του έσωσε τη ζωή σταματώντας τον πριν πλησιάσει την έκρηξη πιο πολύ.  Τον έσπρωξε σχεδόν ως τον καναπέ. Έσκυψε και του έβγαλε τα παπούτσια πριν προλάβει να διαμαρτυρηθεί. Τον έβαλε πίσω να ξαπλώσει. Του έκλεισε τα μάτια με την ζεστή παλάμη της και πέρασε το χέρι από τα μαλλιά του να τα ισιώσει.  Μια τούφα είχε πάντα στο μέτωπο, μια τούφα που τη συντηρούσε κι αυτός χρόνια τώρα επειδή κάπως έτσι την είχε κάνει η μάνα του. Δεν άφηνε κανέναν να την πειράζει, να την ακουμπάει καν. Μετά το ντους πάντα την τσέκαρε την τούφα του να είναι ολόιδια.  Τώρα αποσυντονισμένος ίσως να μην σταματούσε αυτό το χέρι που πλησίαζε, δίστασε λίγο στο μέτωπο αλλά έφυγε για τον λαιμό τελικά, να σκουπίσει τα αίματα. Είχε καταφέρει να τον κάνει να νιώθει αναπαυτικά.

Έξω είχε σκοτεινιάσει, έβρεχε και φυσούσε μανιασμένα.  Ο δρόμος σκοτεινός, η πορεία του ασαφής, το μυαλό με σκιές, οι απαντήσεις σαν τις ερωτήσεις σκοτεινές.  Είναι στη φύση του μυαλού που ψάχνεται., για όσους ξέρουν ότι ποτέ δεν ξέρουν τίποτα στα σίγουρα να δέχονται συχνά πυκνά τέτοιο σκοτάδι.  Κάποτε οι ερωτήσεις φώναζαν στις απαντήσεις, κάποτε τραγουδούσαν μαζί. Κάποτε έχτιζε θεωρήματα το ένα πάνω στο άλλο. Ήρθε η θάλασσα της ζωής και τα πήρε όλα στα σκοτάδια του βάθους της.  Ίσως αυτός ο δαιμονισμένος αέρας τώρα φέρει κόκκο κόκκο πάλι την άμμο, ίσως σταθούν μαζί και βγάλουν νόημα. Ίσως κάπως έτσι ξαναχτίζεται το κάστρο πιο δυνατό. Καθώς τον έπαιρνε ο ύπνος, στα σκοτάδια παντού γύρω του, πρόλαβε και είδε το λευκό στα μάτια της και το κράτησε ελπίδα, φως στα σκοτάδια, μια δροσερή παλάμη στο ξαναμμένο του μέτωπο.

Μέχρι να κατέβει τα σκαλιά είχε συνέλθει.  Έπρεπε να συνέλθει πριν φτάσει στη λιμουζίνα και τους άλλους, ήταν θέμα επαγγελματικό.  Θέμα ζωής και θανάτου του. Nα μην δείξει αδυναμία ή έλλειψη συντονισμού. Καθώς έβγαινε στον δρόμο είδε έναν άστεγο να ζητάει από περαστικό τσιγάρο.  Ήταν τόσα πολλά τα ρούχα που φορούσε για να μην κρυώνει σχεδόν δεν μπορούσε να σηκώσει το χέρι για φωτιά, αλλά έφτασε το τσιγάρο στο στόμα και ο περαστικός πολύ τρυφερά έσκυψε κολλητά στο στόμα του, πολύ τρυφερά έβαλε τα δικά του χέρια να προστατέψει τη φλόγα.  Σε πόσες σχέσεις είχε βρεθεί που ξεχείλιζαν από ελευθερία αλλά έλειπε η τρυφερότητα;

Οι δύο τελευταίες μεσήλικες που είχε γνωρίσει ερωτικά δεν ήταν γυναίκες.  Κοριτσάκια ήταν. Μικρά παιδιά από τα οποία εξατμίστηκε η παιδική αφέλεια.  Βάρυναν με τα χρόνια, άλλαξαν κατηγορία επειδή ο πλανήτης περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο όσο κι αν κρύβεσαι πίσω από βιταμίνες και αποτριχώσεις και γυμναστήρια.  Με τα μανικιουρισμένα τους νύχια προσπαθούσαν να κρατηθούν σε καταστάσεις, να κάνουν σημάδια στις πλάτες αντρών όπως είχαν δει σε ταινίες. Με την απόγνωση να μείνει στη Γη κάτι δικό τους κάπως.   Αλλά κρύες από μέσα πάντα. Αντί για πάθος είχαν μόνο τη θερμοκρασία της τριβής των φρένων όσων τις καταλάβαιναν, έβαζαν όπισθεν και έφευγαν τρέχοντας με διάφορες δικαιολογίες. Τα κοπέλια με τα μεγάλα ταγέρ και τις ακριβές γόβες ξέπλεναν κάθε απογοήτευση με τζιν και τόνικ, το μεγάλο βάλσαμο της μέσης ηλικίας.  Ή ότι κοκτέιλ τους πρότειναν οι φίλες τους, τα άλλα εξατμισμένα κοριτσάκια που πάντα κάνουν παρέα για να μην τους λέει κανείς αλήθειες.

Αλλά αυτή δεν ήταν έτσι.

Αυτή ακόμα όρθια κι ακίνητη όπως την άφησε, μέτρησε ένα σύννεφο στον ουρανό πόση ώρα έκανε να πάει από την μια άκρη του παράθυρου ως την άλλη.  Τον κοιτούσε ταυτόχρονα αφηρημένη. Κατάλαβε ότι χάζευε τον άστεγο και τον περαστικό και η λύπη της δεν ήταν πια δικιά της, έφυγε με τα σύννεφα, απλά την παρατηρούσε πλέον.  Όπως παρατηρούσε αυτόν τον περίεργο άντρα που μόλις γνώρισε να πλησιάζει τη λιμουζίνα του.  

Και δεν ήθελε να φύγει.

Όλα έγιναν σχεδόν ταυτόχρονα αλλά και σε αργή κίνηση μαζί.  Αυτή χτύπησε δυνατά το τζάμι με την παλάμη της και αναρωτήθηκε αν θα το άκουγε τόσο μακριά.  Αυτός αν και περπατούσε γρήγορα, σταμάτησε ξαφνικά. Κοκάλωσε στο πίσω πόδι και γύρισε να την κοιτάξει, γύρισε.  Πίσω του το μεγάλο πολυτελές αυτοκίνητο ανατινάχτηκε. Ο οδηγός πετάχτηκε ψηλά μαζί με το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου.  Ο άλλος βοηθός του εκσφενδονίστηκε σε μια κολώνα. Ίσως κόπηκε στα δυο, ήταν και μια λαμαρίνα δίπλα του, δεν ήταν ξεκάθαρο. Ακόμα έψαχνε τη σκηνή με τα μάτια της να τον βρει όταν άκουσε χτύπημα στην πόρτα της.  Από το ματάκι τον είδε να κρατάει τα αυτιά του. Άνοιξε. Πήγε να πει κάτι αλλά της έδειξε τα αυτιά του, μάλλον δεν άκουγε από την έκρηξη ακόμα. Σήκωσε το ένα φρύδι της, ήταν τόσο απίστευτα χαριτωμένη που της χαμογέλασε.  Θέαμα τρομακτικό καθότι η έκρηξη τον είχε ρίξει μπρούμυτα δυνατά, είχε αίματα στο σαγόνι, τα ρούχα του ήταν κατεστραμμένα και κυρίως γιατί δεν ήξερε πως να χαμογελάει.

Αλλά τώρα αυτή είχε συνέλθει από τη λύπη της και ήταν γεμάτη ενέργεια, αδρεναλίνη από το απρόοπτο.  Ζήτησε μια δεύτερη ευκαιρία μαζί του χτυπώντας το τζάμι, ίσως του έσωσε τη ζωή σταματώντας τον πριν πλησιάσει την έκρηξη πιο πολύ.  Τον έσπρωξε σχεδόν ως τον καναπέ. Έσκυψε και του έβγαλε τα παπούτσια πριν προλάβει να διαμαρτυρηθεί. Τον έβαλε πίσω να ξαπλώσει. Του έκλεισε τα μάτια με την ζεστή παλάμη της και πέρασε το χέρι από τα μαλλιά του να τα ισιώσει.  Μια τούφα είχε πάντα στο μέτωπο, μια τούφα που τη συντηρούσε κι αυτός χρόνια τώρα επειδή κάπως έτσι την είχε κάνει η μάνα του. Δεν άφηνε κανέναν να την πειράζει, να την ακουμπάει καν. Μετά το ντους πάντα την τσέκαρε την τούφα του να είναι ολόιδια.  Τώρα αποσυντονισμένος ίσως να μην σταματούσε αυτό το χέρι που πλησίαζε, δίστασε λίγο στο μέτωπο αλλά έφυγε για τον λαιμό τελικά, να σκουπίσει τα αίματα. Είχε καταφέρει να τον κάνει να νιώθει αναπαυτικά.

Έξω είχε σκοτεινιάσει, έβρεχε και φυσούσε μανιασμένα.  Ο δρόμος σκοτεινός, η πορεία του ασαφής, το μυαλό με σκιές, οι απαντήσεις σαν τις ερωτήσεις σκοτεινές.  Είναι στη φύση του μυαλού που ψάχνεται., για όσους ξέρουν ότι ποτέ δεν ξέρουν τίποτα στα σίγουρα να δέχονται συχνά πυκνά τέτοιο σκοτάδι.  Κάποτε οι ερωτήσεις φώναζαν στις απαντήσεις, κάποτε τραγουδούσαν μαζί. Κάποτε έχτιζε θεωρήματα το ένα πάνω στο άλλο. Ήρθε η θάλασσα της ζωής και τα πήρε όλα στα σκοτάδια του βάθους της.  Ίσως αυτός ο δαιμονισμένος αέρας τώρα φέρει κόκκο κόκκο πάλι την άμμο, ίσως σταθούν μαζί και βγάλουν νόημα. Ίσως κάπως έτσι ξαναχτίζεται το κάστρο πιο δυνατό.  

Κάποιοι άνθρωποι – κυρίως γυναίκες κατά αυτόν – πατάνε υπερβολικά ελαφριά σε αυτή τη γη.  Πετάγονται σα πεταλουδίτσες ανόητα από εδώ κι από εκεί αντί να δούνε το αποτέλεσμα, την επιστήμη ως μουσική της ψυχής.  Ανησυχούσε αν έχει αρκετή ενσυναίσθηση καθώς γυάλιζε κάθε μέρα την πανοπλία του, καθώς μπάλωνε κάλτσες και περίμενε κλειδαράδες να ξαναλλάξουν κλειδαριά καλού κακού.  Οι προκλήσεις, οι φιλοδοξίες γυαλίζουν και σε ξεγελάνε, το μυαλό προσπαθεί να πιαστεί σε ότι περνάει, σα θαλάσσιες ανεμώνες σε ρεύματα τροπικά. Ίσως δεν πρέπει να τα φοβάται πια, αυτή είναι διαφορετική.

Καθώς τον έπαιρνε ο ύπνος, στα σκοτάδια παντού γύρω του, στις θάλασσες και τις γυαλάδες των σκέψεων,  μια δροσερή παλάμη στο ξαναμμένο του μέτωπο, πρόλαβε και είδε το λευκό στα μάτια της και το κράτησε ελπίδα.

O Αλέκος Γκονζαλεζίδης είναι ΜεξικανοΠόντιος συγγραφέας που έχει προσθέσει ζουμιά σε πολλές μεσήλικες.

from WordPress http://bit.ly/36fMvTc via IFTTT

[nikolsway]

Για μενα "Κάτι χαμογελάει στις σκιές"! #nikolsway #instabook #instailias #book #bookstagram #youwantit #iliasfountoulis #horror #horrorbooks #readtodeath #publicawardswinner #getit #lovedit #coverlove

[bookitocat]

Η Ελληνοαμερικάνικη Ένωση άνοιξε για τρίτη συνεχόμενη φορά τις πόρτες της στην μεγαλύτερη γιορτή του φανταστικού. Στις 7 – 8 Οκτώβρη η οδός Μασσαλίας γέμισε μάγους, ξωτικά, Jedi και όλων των ειδών cosplayers, αλλά κυρίως άτομα που λατρεύουν την φαντασία σε όλες τις μο��φές της. Με ένα πρόγραμμα γεμάτο εκδηλώσεις γέμισε το Σαββατοκύριακό μας.

Να σας πω την αλήθεια ήταν το πρώτο μου ΦantastiCon καθώς τα προηγούμενα δύο χρόνια όλο κάτι συνέβαινε. Φέτος όμως το έβαλα πείσμα, πήρα  και από το μπράτσο τους δικούς μου και καταλήξαμε έξω από την Ελληνοαμερικάνικη Ένωση. Η πρώτη μου εντύπωση ήταν: Ευτυχώς λιγότερος κόσμος από το Comicdom. Έκανα πολύ μεγάλο λάθος. Αν και από έξω οι cosplayers που φωτογραφίζονταν ήταν λιγότεροι, μέσα ο κόσμος ήταν αρκετός. Δεν χωρούσες να περάσεις ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ. Στριμωχνόμασταν πίσω από κολόνες για να μπορέσουμε να φτάσουμε στις σκάλες και να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα μας.

Την πρώτη μέρα ήμουν γραμμένη στο σεμινάριο «Φανταστική κοσμοπλασία: από την ιδέα στη σχεδίαση και δημιουργία» με την Κιάρα Καλουντζή. Να πω την αλήθεια πήγα σχεδόν μόνο για αυτό το σεμινάριο το Σάββατο. Φτάσαμε στον 4ο όροφο, με κάποια δυσκολία, και μπήκαμε, αφού πληρώσαμε, στην αίθουσα σεμιναρίων. Πριν πω την εντύπωση μου θα πω λίγο κάτι για τα σεμινάρια…. Ήταν πανάκριβα. Εγώ γράφτηκα σε ένα που έκανε 10 ευρώ, το οποίο το ήθελα αλλά και μπορούσα να το αγοράσω. Ήταν σεμινάρια με 25 ευρώ και μπορεί παραπάνω, δεν θυμάμαι, πράγμα άσχημο για κάποιους από εμάς που δεν δουλεύουμε και θέλουμε και βιβλία από το Φantasticon. Τέλος πάντως, δεν το μετάνιωσα γιατί η Κιάρα Καλουντζή ήταν καταπληκτική. Μας είχε τετραδιάκι με τις διαφάνιες και ένα χαρτί με βιβλιογραφία. Μίλαγε καθαρά και έβλεπες ότι το έκανε επειδή το γούσταρε. Μιλήσαμε για την φανταστική κοσμοπλασία και έναν τρόπο να βάζουμε τις σκέψεις μας σε μια σειρά ώστε να μπορούμε να δημιουργούμε κόσμους με σταθερά θεμέλια. Ήταν απλά καταπληκτικό.

Μόλις τελείωσε πήγαμε από τους εκδοτικούς οίκους, όπου έπαθα αμόκ. Όταν λέω αμόκ εννοώ ότι απλά ήθελε ότι έβλεπα. Οι εκδοτικοί που συμμετείχαν ήταν: Nightread, Ars Nocturna, Momentum, Selini, Jemma Press, Κέδρος, Bell, Rising Stars Promotions, Αθηναϊκή Λέσχη Επιστημονικής Φαντασίας ΑΛΕΦ, Λυκόφως, Mamaya – Άρπη,  Iwrite, Αίολος, Αρχετυπο, Anubis, Webcomics, 121 Words, Lar Lar Lar Comics. Έχω να πω ότι εκτός από ότι δεν περίμενα τόσους πολλούς, σχεδόν όλοι είχαν Έλληνες συγγραφείς φαντασίας. Είδα τόσες καινούργιους Έλληνες συγγραφείς φαντασίας που ήθελε να αρχίσω να χορέψω από την χαρά μου. Προς πληροφόρηση σας δεν χόρεψα, με δυσκολία μίλαγα, πρώτον από το σοκ και δεύτερο από την ντροπή. Ντρέπομαι πολύ. Το λέω ξανά και ξανά. Στην αίθουσα με τους εκδοτικούς οίκους είχα ακριβώς το ίδιο θέμα με όταν μπήκα. Ήταν πολύ στριμωχτά. Ο ένας άνθρωπος ήταν πάνω στον άλλον, ήταν αποπνικτικά και άνετα θα μπορούσε κάποιος να πάθει κρίση πανικού. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιος έπεσε πάνω μου ή με πάτησε. Εκεί βρήκα τις εκδόσεις Λυκόφως, που επειδή γνωρίζω κάποια από τα παιδιά, πήγα λίγο ντουγρού εκεί. Έψαχνα και την Μαρία Βρυσανάκη (συγγραφέα του Θεοί και Δαίμονες) γιατί είχαμε πει να τα πούμε από κοντά. Μόλις χαιρέτησα άρχισα τον γύρω των περιπτέρων. Είδα κάθε έναν από τους πάγκους και έβαζα συνεχώς βιβλία στο TBR μου.

ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΦΟΥΝΤΟΥΛΗ!

Το Σάββατο ήταν και ο Φουντούλης, που πραγματικά είναι το είδωλο μου. Τώρα θα με ρωτήσετε γιατί. Εύλογη ερώτηση. Είναι ο PUN MASTER. Αυτός, ο Σεφερλής και το Tumblr δημιούργησαν την μανία με τα λογοπαίγνια μου. Πραγματικά ενθιουσιάστηκα. Δεν του μίλαγα. Τον κοίταζα πάνω από τον ώμο μου σαν creeper και τον κοίταζα με ένα πολύ περίεργο χαμόγελο, μπορεί να πίστευε ότι ήμουν καμιά ανώμαλη. Καμιά παιδόφιλη…. Αν και είναι μεγαλήτερος μου, άρα δεν μπορώ να είμαι παιδόφιλη… Μπορεί να πίστευε ότι ήμουν βιαστής…. Συγνώμη Φουντούλη, είμαι καλό κορίτσι το υπόσχομαι. Τέλος πάντων, πήγα στον πάγκο των εκδόσεων Σελίνι όπου τον είδα να υπογράφει ένα αντίτυπο του βιβλίου του “Κάτι χαμογελάει στις σκιές”. Άρπαξα λοιπόν το πιο κοντινό αντίτυπο και του το έδωσε απλά κοιτάζοντας τον και χαμογελόντας περίεργα. Απορώ πως δέχτηκε να το υπογράψει, εγώ θα έτρεχα μακριά άμα έβλεπα κάποιων σαν και εμένα. Μετά βέβαια συνηδητοποίησα ότι έπρεπε να το πληρώσω κιώλας. Έτσι απέκτησα το πρώτο μου βιβλίο από το Φantasticon…Yay me!

Την Κυριακή σηκωθήκαμε με τους γονείς μου και την αδερφή μου και πήγαμε ξανά εκεί. Τους έπριξα γενικά να πάμε, αλλά το ευχαριστήθηκαν. Ο πατέρας μου είπε: “Άμα με αφήσεις μόνο μου εδώ πέρα μπορώ να τα αγοράσω όλα. Γενικά δεν έπρεπε να με φέρετε εδώ”. Να σε ποιον έμοιασα. Την Κυριακή την περάσαμε κυρίως στην αίθουσα με τα μαγαζιά, όπου σε αντίθεση με την αίθουσα με τους εκδοτικούς είχε αρκετό ��ώρο να κουνηθείς. Οι εκθέτες ήταν: Χάρτινος Κόσμος (όπου είχε καταπλικτηκά origami), Mythical Spells, Fantasy Shop (στο οποίο είναι και οι εκδόσεις Φανταστικός Κόσμος), Gondor’s Battalions, Mint Figures, Quinta Essentia Cafe and Games (καφετέρια για επιτραπέζια στην Δάφνη, όπου με κάλεσαν να τους επισκεφτώ και να γράψω για αυτούς *fangirling*), Lab Entertainment, Star Comics, Anime House, Crippled God Foundry, Όνειρα/Dreams of Art, Angel Eyes Fantasy Art, Aurora’s Artistries, Athena Rouben Handmade Jewellery.

Μα τους Θεούς, είχε τόσες Pop Figures που ήθελα να κλάψω. Λατρεύω τις Pop Figures… απλά τις αγαπάω. Τις θέλω όλες!

Επισκεφτήκαμε τον τρίτο όροφο όπου είχαν διαμορφώσει τις αίθουσες για να παίζουν επιτραπέζια και DnD sessions. Δίπλα από αυτές τις αίθουσες είχε αίθουσα με ηλεκτρονικά από Έλληνες Developers, πράγμα που με ενθουσίασε οφείλω να πω αλλά δεν καταφέραμε να δοκιμάσουμε γιατί ήταν λιγοστές οι κονσόλες και όλες κατειλλημένες.

BOOK HAUL Γύρισα σπίτι με πέντε βιβλία, αλλά πριν με κράξετε ότι είπα “no more buying books” και ήρθα με βιβλία, μόνο ένα αγόρασα εγώ. Ας αρχίσουμε:

“Κάτι χαμογελάει στις σκιές” του Ηλία Φουντούλη. Εκδόσεις Χρονικό Την ιστορία σας την είπα ήδη για το πως το αγόρασα. Το ήθελα αρκετό καιρό αυτό. Ένας κόσμος στον οποίο απαγορεύεται να αγαπάς, και τιμωρείσαι αυστηρά για αυτό. Πόσο βάθος μπορεί να έχει μια σπηλιά ανάμεσα στην Κυψέλη και τα Πατήσια; Η περιπέτεια ενός γευσιγνώστη ντετέκτιβ στο αστυνομικό τμήμα Σάμου. Τι συνέπειες έχουν η φθορά στο σώμα και η τρέλα στο μυαλό; Μια ιστορία εκδίκησης στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Πόσο πολύ μπορεί να απεχθάνεται τη θάλασσα ένας δισεκατομμυριούχος; Ένας δημοσιογράφος, που η αναζήτηση για το μεγάλο θέμα τον πάει πιο μακριά από όσο φαντάζεται. Τι θα συμβεί ύστερα από ένα χαζό στοίχημα; Μία διανυκτέρευση σε μοναστήρι προσφέρει περισσότερα από όσα ζητάς. Δεκαεπτά παράξενες, ατμοσφαιρικές, χιουμοριστικές, ενοχλητικές, σκοτεινές ιστορίες για όσους και όσα χαμογελούν στις σκιές. (Goodreads) 

“Θεοί και Δαίμονες” της Μαρίας Βρυσανάκης. Εκδόσεις Λυκόφως Μου το έκανε δώρο ο πατέρας μου γιατί πραγματικά το ήθελα και γιατί ήθελα να στηρίξω την Μαρία. Έχω διαβάσει στο Wattpad το πρώτο κεφάλαιο που έχει ανεβάσει και πωρώθηκα πραγματικά, απλά το χρειαζόμουν! Η Μέγκαν Φορμπς γεννήθηκε για να πεθάνει. “Γιατί… όταν τολμάς να παίζεις με τους θεούς, πρέπει να ξέρεις να χάνεις”. (Αυτό χρειάζεται να ξέρετε, αυτό με κέρδισε. Goodreads) 

“�� σκιά στο σπίτι” του Κωνσταντίνου Κέλλυ. Εκδόσεις Κέδρος Ένα βιβλίο το οποίο είχα βάλει στο μάτι αλλά χεζόμουν λίγο να το πάρω γιατί είναι τρόμου. Ο συγγραφέας είχε την καλοσύνη να μου το δώσει καθώς δεν μπορούσα να το αγοράσω και είναι το βιβλίο που αυτήν την στιγμή θέλω απλά να κοιμηθώ αγκαλιά μαζί του κάθε βράδυ, όχι όμως να το διαβάσω το βράδυ καθώς μου έχουν πει ότι πολύ τρομακτικό! Ευχαριστώ πολύ Κωνσταντίνε Κέλλυ!!!!!!! Μετά τον πρόωρο θάνατο της αγαπημένης του Ναταλίας, ο Τάσος Βαρθαλίτης προσπαθεί μαζί με τα δυο του παιδιά να μαζέψει τα κομμάτια της διαλυμένης οικογένειάς του και να ξαναφτιάξει τη ζωή τους. Θέλοντας να πραγματοποιήσει την επιθυμία της νεκρής πια συζύγου του, αποφασίζει να αγοράσει το παλιό αρχοντικό Καρατζά δίπλα στη λίμνη Βόλβη, το μέρος όπου μια νύχτα δεκαέξι χρόνια πριν της είχε κάνει πρόταση γάμου. Μια σκιά όμως παραμονεύει στο αρχοντικό, μια οργισμένη ύπαρξη που ο θάνατος και τα χρόνια δεν κατάφεραν να σιγάσουν το μοιρολόι της. Μια σκιά που αποκαλεί το σπίτι τους, σπίτι της. (Goodreads)  -Ένα έχω να πω, μία κοπέλα είχε ντυθεί ως το φάντασμα του βιβλίου και κυκλοφορούσε. Ναι ήταν τρομακτικό-

“Δράκων: Γέννηση” του Χρήστου Α. Κασκαβέλη. Εκδόσεις Mamaya Δεν το ήξερα το βιβλίο, θα πω την αλήθεια, και με συνάρπασε που έχει μεταφραστεί στα αγγλικά για να πάει στο εξωτερικό. Ο Κύριος στις Εκδόσεις Mamaya το παρουσίασε πάρα πολύ ωραία και με έψησε να το κοιτάξω. Μου το έδωσε το πρώτο βιβλίο για να το διαβάσω και να πω την γνώμη μου, για το οποίο είμαι ευγνώμων καθώς το ήθελα τόσο πολύ. Σε μια ��υθική εποχή τυλιγμένη στη δεισιδαιμονία, πνιγμένη στη λάσπη… ένα παραμύθι ξεχύνεται σαν τις βαρβαρικές ορδές του Σατανά από την Ανατολή…  Στο Καστρομοναστήρι στη μέση του πελάγους ξεμπαρκάρει ο Ντα-Ρεν. Πολεμιστής τρομερός, γεννημένος πέρα από τα σύνορα της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, Αρχηγός μιας φυλής με μόνο λάβαρο την εκδίκηση και την πείνα. Μιας φυλής επιδρομέων όπου οι άντρες ονειρεύονται μόνο την Ιστορία που θα πάρουν μαζί τους στ’ αστέρια και γονατίζουν μόνο μπρος στις μάγισσες.  Ποιος είναι αυτός ο άντρας που ζητά γονατιστός να εξαργυρώσει τις ζωές της γυναίκας του και της κόρης του; Με μόνη προσφορά ένα πιθάρι; Για χρόνια οι καλόγεροι θα καταγράφουν τα λόγια του, εκεί στο Αγιονήσι. Η ιστορία της εφηβείας του καφετιά, της φυλής του μαύρη, της εκστρατείας του κατακόκκινη και της μεταμόρφωσής του γαλάζια. (Goodreads)

“Πόναν ο Μάρμαρος” του Γιάννη Ρουμπούλια Βασικά αυτό είναι κόμικ που αγόρασε η μητέρα μου για εκείνην, αλλά πρέπει να το αναφέρω γιατί θα ήταν άσχημο να μην το είχα συμπεριλάβει. Βέβαια, όταν του έριξα μια ματιά μετά το βρήκα ξεκαρδιστικό και ευτυχώς που το πήρε. Ανάμεσα στο χρονικό διάστημα όπου οι Ωκεανοί κατάπιαν τον Αγλέουρα και των ανερχόμενων γιων του Πίθηκα, υπήρξε μια εποχή που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί. Τα λαμπερά βασίλεια απλώθηκαν σ’ όλο τον κόσμο, σα γαλάζιες φλοκάτες στο σαλόνι της γιαγιάς. Τότε ήρθε ο Πόναν, ο Μάρμαρος -άντρακλας δυόμιση μέτρα, γούνινο σώβρακο, μπράτσα από πατσάλι και σπαθάρα στο χέρι, το μπρατσόνι που όλα τα ισοπεδώνει-για να πατήσει τους χρυσαφένιους θρόνους κάτω από τις σαγιονάρες του. (Goodreads)

Τέλος, όλη η εμπειρία, παρά το στριμωξίδι, ήταν καταπληκτική. Προφανώς θα το ξαναέκανα και μακάρι του χρόνου να είναι πιο μεγάλο (και σε πιο μεγάλο χώρο ελπίζω, όχι ότι έχω τίποτα με την Ελληνοαμερικάνικη Ένωση αλλά για εύλογους λόγους). Λατρεύω κάθε εκδοτικό που έχει πάρει μέρος. Γνώρισα αρκετά καινούργια μαγαζιά που θα επισκεφτώ και ακόμα κλαίω για τα Pop Figures που δεν πήρα!

Από κάτω έχω κάποιες φωτογραφίες!

This slideshow requires JavaScript.

Φ��ίνεται πιστεύω ότι δεν ξέρω να γράφω για event, αλλά προσπαθώ. Αν σας φάνηκε βαρετό, συγνώμη ακόμα το δουλεύω. Βιβλιοφάγος είμαι όχι δημοσιογράφος. Αυτό μην σας κρατήσει μακριά από το να με καλέσετε σε event. Θα εξασκηθώ!! Το υπόσχομαι!

Ακολουθήστε με στο Goodreads: BookitoCat

Ακολουθήστε την σελίδα στο Facebook για περισσότερα: One Broke Bookworm

Ακολουθήστε το Blog επειδή με αγαπάτε!

Ακολουθήστε το Twitter μου για αποτυχημένο χιούμορ: BookitoCat

Αυτά από μένα και μέχρι την επόμενη φορά σας φιλώ :*

#event: ΦantastiCon 2017 – 3ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ για το Φανταστικό Η Ελληνοαμερικάνικη Ένωση άνοιξε για τρίτη συνεχόμενη φορά τις πόρτες της στην μεγαλύτερη γιορτή του φανταστικού. Στις 7 - 8 Οκτώβρη η οδός Μασσαλίας γέμισε μάγους, ξωτικά, Jedi και όλων των ειδών cosplayers, αλλά κυρίως άτομα που λατρεύουν την φαντασία σε όλες τις μορφές της.