daimaiw - Tumblr blog

[daimaiw]

Έχω πνιγεί απ'το άγχος, γι'αυτό ανοίγω θυρίδες ή χαραμάδες ν'ανασάνω.

[daimaiw]

Άντε καληνύχτα λέω και τραβάω την κουρτίνα. Πριν ξεπροβάλλει επιθετικά ο ήλιος και μου χαλάσει την ρουτίνα.

[daimaiw]

Ανεξέλεγκτες μουτζούρες στα πορτραίτα. Όσο γυρνάει η μπίλια μες στην ρουλέτα.

[daimaiw]

1. Τι να σου λέω; Ακόμα και τα Σάββατα, έχουν γίνει σαν τις Τετάρτες. Με βρίσκουν να αναπολώ το παρελθόν σε κάτι αδειανές ταράτσες.

2,.Τ'ακούς; Για έναν άνθρωπο που έχει εκρήξεις θυμού, είναι πολυτέλεια στο ενδιάμεσο της νύχτας να ηρεμεί απ'τους καπνούς. Πέτρωσε η καρδιά μου, αλλά ακόμα νιώθω τους παλμούς.

3. Είμαι όσο σκατά μπορεί να φανταστεί κανείς, έχω ξοδέψει κάθε είδους συναίσθημα και νιώθω ανεπαρκής.

4. Είχα το χάρισμα να γκρεμίζω ό,τι χτίζω, γι'αυτό σε είχα σε απόσταση, για να μην σε διαλύσω.

5. Στα παιχνίδια ποτέ δεν έχανα, πάντα κέρδιζα. Μα απ'το να σε χάσω, θα προτιμούσα να μην έπαιζα.

6. Και δεν βυθίζομαι πια. Πάνω στην θάλασσα επιπλέων στα βαθιά, με την μόνη διαφορά, πως είμαι ήδη πνιγμένος και όχι χαμένος στα ρηχά.

7. Και απ'το στόμα δύσκολα βγαίνουν οι λέξεις. "Πρόσεχε!" Λέει το μυαλό θα μπλέξεις. Τόσες χιλιάδες οι σκέψεις, πως να τις ελέγξεις; Μην προτρέχεις. Θα πέσεις.

8. Ο δείκτης του χεριού μου έχει κιτρινισει. Φαντάσου τα πνευμόνια μου πως τα 'χω καταντήσει.

9. Δεν βρήκα διέξοδο γι'αυτό μένω στην παύση, κοιτάζω τον καθρέφτη και αντανακλά πως πια τα 'χω χάσει.

10. Φαύλος κύκλος είναι τα πάθη. Και εγώ κάνω επανειλημμένα λάθη. Καίω την αυταπάτη, και μέχρι να γίνει στάχτη, πάντα μου βγαίνει το άχτι, έως που να βρω αυτό το "κάτι". Πνιγμένος μες στ�� άγχη, στην νικοτίνη και στην ζάλη, χαοτικό το μυαλό, πως να μπει σε τάξη, να ψάξει την άκρη; Να το προτάξει πως τα άνθη ανθίζουν στο σκοτάδι.

11. Εδώ με δυσκολία τον ίδιο μου τον εαυτό παλεύω ν'αντέξω... 《Εσένα, πως να σε κρατήσω; Για να μπορέσω να σε έχω;》

12. Ένιωσα την ανάγκη χθες, να σου πω κάτι όμορφο. Αλλά ξεγλύστρησα, κατάπια τα λόγια μου. Σύνηθες φαινόμενο.

13. Και θα γιάτρευα την πληγή, αν δεν λάτρευα να ξύνω την ρωγμή.

[daimaiw]

Μην πας να σαμποτάρεις την μνήμη, το αλκοόλ δεν απαλύνει,

λίγο ξύνει,

και με ουσίες τον οργανισμό σου αναβοσβήνει.

ρωγμές και ενοχές σου ανοίγει.

Τρέφεσαι και σε τυλίγει.

Και συ συνεχίζεις και τα πίνεις, μέχρι να σε πνίξει.

Όταν βυθιστείς θα'ναι αργά για να ξυπνήσεις. Το προσωπείο σου το καθρεφτίζεις και σε χειροκροτά για το πως έχεις καταντήσει, άλλο ένα βράδυ το'χεις χαραμίσει. Ξημερώματα πάλι θα γυρίσεις, τυφλά απ'το μεθύσι.

Απανωτές οι κλήσεις, μηνύματα στο κινητό: "Που είσαι; Έχεις αργήσει" όμως διαλέγεις να τους αγνοήσεις. Δεν θα απαντήσεις.

Και συ συνεχίζεις...

Θα παραπατήσεις ή θα χεις τις αισθήσεις; Με ποιον θα πλακωθείς και ποιους θα βρίσεις; Ή θα'ναι απ'τις ελάχιστες φορές που νηφάλιος σπίτι θα γυρίσεις.

Φτύνεις στάχτη απ'το στόμα

και βάζεις στα πνευμόνια σου χώμα.

Απ'το πιώμα σε λιώμα, μια σταγόνα ακόμα.

Απ'το υγιές σώμα, σε άψυχο χρώμα.

Απ'το πιώμα σε λιώμα, μιά σταγόνα ακόμα.

Απ'το κώμα σε πτώμα. Μιά σταγόνα ακόμα.

[daimaiw]

Είμαι καλά ή τουλάχιστον προσπαθώ. Ή άσε με να το πιστεύω μόνο εγώ. Και ας κρύβω θλίψη και θυμό, όταν σπάω και αιμορραγώ. Όταν γδύνομαι και σιωπώ, όταν με ελκύει ο άλλος μου ο εαυτός και μου κρύβει το φώς.

Ένα σκοπό, που σαν θρύψαλα τον σκορπώ.

Μπαίνει η εμμονή σε πειρασμό, όταν τρέφομαι και γεύομαι το κενό. Όταν αυτοσαρκάζομαι και σοβαρεύομαι στον πανικό. Και ας παίζω με την ψυχολογία μου καιρό. Σε οφθαλμαπάτες που με έντυσαν νεκρό.

Κάπου με χάνω, κάποιες φορές με πιάνω, λίγο πριν βουλιάξω και πιάσω πάτο, και άλλες τρικλοποδιά βάζω και σκοντάφτω.

Τουλάχιστον δεν έριξα κάτω το κεφάλι, και ας ασφυκτιώ 2 ώρες απ'την ζάλη, κοιτάζω τους καπνούς που άφησα 45 λεπτά τώρα στο ταβάνι.

Ρίχνω το ζάρι, ασσόδυο ή εξάρι; Τι να μου πουν οι άλλοι; Πώς δραπετεύω, πνίγομαι και εγκλωβίζομαι πάλι;

[daimaiw]

Στη λάμψη της σελήνης θα σε διχάσει. Και σαν οπτασία θα σε δελεάσει.

Θα'ρθείς, ένα γαμημένο βράδυ να με βρείς.

Που ο Διάβολος μου θα ζητάει απεγνωσμένα Μαριονέτα. Θα σε χορέψω σ'έναν χορό, πίσω από κάτι αφηρημένα πορτραίτα. Που δεν στοχεύουν στο βλέμμα, για να μιλήσουν νέτα.

Ανυποψίαστη στην λήθη, της κρύβω αιματηρή βεντέτα. Πάνω σε μιά αφελή πιρουέτα.

φαλτσέτα

Θα την αιχμαλωτίσω στο κελί με μιά βιολέτα. Θα σπαρταράει λίγο λίγο, στα σφραγισμένα λουκέτα.

[daimaiw]

ΤΖΑΚΟ SISTAN

Το κεφάλι σαν πειραγμένο ζάρι, που πότε φέρνει ασσόδυο και πότε σκέτο δυάρι.

Ποντάρει, μπας και τύχει εξάρι. Να ρεφάρει.

Ο καπνός ξεγελά ��ο ένστικτο μου μες στην ζάλη, μα έχω τον άσσο, που καραδοκεί σαν καρτάλι.

Ξεγλιστράει σαν αρπακτικό, μες στο σκοτάδι. Αιματηρά μάτια, που τα γδάρανε στο χάδι.

Άδειο κορμί, σε στρωμένο κρεβάτι. Άυπνος άλλη μια μέρα πάλι.

Γυρισμένη πλάτη, στυγνούς συνειρμούς να πράττει.

Αντιλαλεί η συνείδηση μου σαν την φωνή του Ντελάλη.

Στο ίδιο βράδυ. Ο Διάβολος τα κανε πλακάκια με τον Άδη.

Άλλη μια παρτίδα, για πολλοστή φορά πρέπει να το είπα. Κολλάει ο διακόπτης μετά την δεύτερη τρίπλα και ξαναρχίζει το παιχνίδι με σκισμένα δίχτυα.

Την ώρα που τζογάρω η πίεση ανεβαίνει. Πιάνω το τσιγάρο το άγχος να βγαίνει.

Την τύχη μου διάσπαρτα σκορπάω και αυτή με γρατζουνάει όταν την αποζητάω.

[daimaiw]

ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΠΑΘΗ

Φαύλος κύκλος είναι τα πάθη. Και εγώ κάνω επανειλημμένα λάθη. Καίω την αυταπάτη, και μέχρι να γίνει στάχτη, πάντα μου βγαίνει το άχτι, έως που να βρω αυτό το "κάτι". Πνιγμένος μες στα άγχη, στην νικοτίνη και στην ζάλη, χαοτικό το μυαλό, πως να μπει σε τάξη, να ψάξει την άκρη; Να το προστάξει πως τα άνθη ανθίζουν στο σκοτάδι.

[daimaiw]

Σαν την σελήνη, που την μέρα την εξαφανίζει.

Μ'έχω εξαντλήσει, δεν βρήκα λύση. Και το χάπι που χα ως αντίδοτο, το χω καταβροχθίσει.

στις παρενέργειες τον οργανισμό μου τον έχω τραβήξει. Μία που ανασαίνω, δύο που με πνίξει.

Ανοίγει χαραμάδες με μαχαιριές στα στήθη. Με ενσαρκώνει όπως με θέλει και με πείθει.

Ψευδαισθήσεις τρέφει και στην άβυσσο με αιχμαλωτίζει, το έρεβος μπρος στα μάτια μου αρχίζει και ανθίζει.

σε ένα χάος που επαναλαμβάνεται σαν νυχτώσει, και δεν προσγειώνεται μέχρι να δει την πτώση.

Το κεφάλι μου βουίζει, μιά τρέλα να με ισορροπήσω, όμως με κερδίζει.

Δεν με ελέγχω. Αδυνατώ να το ανατρέψω. Και σ'ότι ποθώ να έχω, με ελκύει να το καταστρέψω.

Τίποτα πια δεν έχει μείνει.

Μ'έχει ερεθίσει η θλίψη, και την ωθεί στα ύψη.

Γι'αυτό σου λέω, μην σημαδέψεις στην τύχη. Ρίξε μια σφαίρα στην μνήμη, να υπερισχύσει η λήθη.

Σαν την σελήνη, που την μέρα την εξαφανίζει.

Και τις ακτίνες του ήλιου να γκρεμίζει.

Και στις ακτίνες του ηλίου να Βομβαρδίζει