3c-leesdossier-karma

[3c-leesdossier-karma]

De Tirannie

Schets het verhaal. Je woont in Limburg en je hebt een muzikale familie, je vader komt plots te overlijden en alles verandert. Je broer gaat ergens anders wonen en jij moet proberen met de tirannie van je moeder te leven. Na de dood van je zusje is de emmer vol en er gebeurt iets waardoor jij samen met je broer besluiten elders te gaan wonen. Dat overkomt Juliette in het boek ‘Eén mens is genoeg’ geschreven door Els Beerten. Het boek is door de schrijver op een vervelende manier geschreven.

[3c-leesdossier-karma]

Nieuw

Ik loop door de gangen van de school, naar beneden. Ik ben uit. Ik pak mijn jas en probeer door duwende menigte in het gangetje van de kluisjes heen te komen. Het zou hier rustiger zijn als het gangpad wat breder was, denk ik bij mezelf. Mijn jas aantrekkend loop ik naar de kantine, ik zie een groep kinderen. Achtste groepers denk ik. Ineens duikt er een herinnering op, de herinnering van toen ik voor het eerst naar de middelbare school ging. Ik loop naar binnen, de andere kinderen volgend, want zelf heb ik geen idee waar ik precies moet zijn. Eenmaal binnen kijk ik om me heen, ik word omringd door langere kinderen. Ik voel me zenuwachtig, maar ook opgewonden. Ik loop naar een grote zaal, waar al heel veel kinderen al zitten. Ik kijk rond, helemaal vooraan zie ik nog een plekje vrij. Aan de tafel zitten er nog twee andere meisjes, we praten wat. Al snel worden de mentoren voorgesteld. Één van hen begint met de namen opnoemen van haar klas. Ik ben de eerste, ik sta op. Ik kijk naar de mensen die opstaan en naast mij komen staan. Ineens hoor ik bij een nieuwe klas, een nieuwe groep.

[3c-leesdossier-karma]

Brief aan personage ‘Hersenschimmen’

Voor een keuzeopdracht voor het vak Nederlands kon ik tussen 6 opdrachten kiezen. Ik koos voor  opdracht 5 een brief schrijven aan de hoofdpersonage. Ik heb het boek ‘Hersenschimmen’ gekozen, waarin de hoofdpersonage Maarten Klein aan Alzheimer lijdt. In het verhaal wordt beschreven hoe het steeds erger wordt, hoe hij er zelf over denkt en lees je hoe de buitenwereld er op reageert. Geschreven door J. Bernlef, hij wilde in de huid kruipen van iemand die aan Alzheimer lijdt. Onmogelijk, maar hij antwoordde daar op: ‘’Dat zullen we nog wel eens zien’’.

---------------------------------------------------------------------------------------------------- Beste Maarten Klein,

Ik heb het boek ‘Hersenschimmen’ gelezen, waarin een verhaal over u staat. Het is een harstikke mooi boek. Er wordt beschreven hoe u dement wordt. Het begon met het vergeten van wat u de vorige dag gedaan had, maar langzamerhand begon u personen, gewoontes en herinneringen van vroeger te vergeten.

Hoewel dementie best zwaar kan zijn en ook erg serieus genomen moet worden, deed u dat zelf niet echt. In het begin ontkende u het, u gaf telkens ‘’die verdomde lange rot winter’’ de schuld voor uw vergeetachtigheid en u bleef u zelf vertellen dat er niets mis was, wat ik best snap. Het is moeilijk te accepteren dat je ouder wordt en dat de dingen niet helemaal makkelijk gaan zoals vroeger, zoals u zelf beschrijft.

Maar ik had uw vrouw Vera anders behandeld. De arme vrouw was zo ongerust en u bleef maar dingen vergeten en zeggen dat er niets aan de hand was. Ook bleven herinneringen van andere vrouwen door uw gedachtes dwarrelen en niet alleen Vera had het moeilijk, maar ook die aardige maar stille buurjongen van u. Zijn hond was al een tijdje overleden en u bleef toch vragen waarom hij hem niet had meegebracht. Een dag toen Vera niet thuis was heeft u de deurklink gesloopt en bent naar buiten gegaan, uw vrouw Vera was doodsongerust. Ook heeft u een raam gebroken, om uw hond binnen te laten

Na dit alles snap ik toch dat u er zelf ook niet veel aan kon doen. U was al 72 jaar oud en dementie kun je niet tegenhouden. Het enige wat je kunt doen is het ontkennen en dat is ook wat u deed. Ik kan u niets kwalijk nemen, u kon zelf ook niet doorhebben wat u deed. Ik wil mijn excuus bieden, het is moeilijk voor te stellen hoe je herinneringen kunt vergeten, alsof je er helemaal nooit bij bent geweest en hoe de simpele gewoontes van een dag vergeten worden. Ik zou het heel moeilijk vinden en daarom zou ik het nooit durven om in uw schoenen te staan.

 Vriendelijke groet,

 Karma

[3c-leesdossier-karma]

Kopje Koffie

James loopt de trap af, hoek om, trap af. Hij doet het niet te snel, straks krijgt hij nog op zijn kop van de conciërge. Beneden kijkt hij naar zijn knieën, zijn kousen staan scheef, snel trekt hij ze omhoog. Dan loopt hij verder.

Eindelijk, hij staat voor de deur van de kantine. Even staat hij stil, maar dan duwt hij zonder enige twijfel de deur open. De kantinejuffrouw is druk bezig, ze kijkt niet eens om. James wacht rustig tot ze hem opmerkt. ‘’Ow hallo James, wat kom jij hier doen?’’ ‘’De directeur vroeg of ik een kop koffie kon halen voor hem’’. Ze trekt een wenkbrauw op, maar gauw herstelt ze dat. ‘’Ik zal het voor hem klaarzetten, dankjewel, ik breng het zo naar hem’’. ‘’Ach, laat mij dat toch doen. U hebt het zo druk.’’ Zegt James zo onschuldig mogelijk. Ze kijkt hem strak aan. James denkt dat ze haar ogen richt op zijn zak. Hij schrikt, maar dan zegt ze. ‘’Wat lief van je, James. Ik vraag me echt af wat je hier op het internaat doet. Je bent zo’n lieve jongen’’. Ze aait vlug over zijn hoofd, geeft hem het kopje en gaat weer verder.

James zit op bed, hij haalt een pakje uit zijn zak en maakt het open. Als hij dit normaal doet, is hij boos en heeft dan net gevochten met zijn klasgenoten. Als hij het inneemt valt hij in een diepe slaap. James gooit er snel meer dan drie zakjes in. Hij roert nog even door de koffie. Dan duwt hij het raam open. Snel gooit hij het pakje naar buiten en doet het raam weer dicht. Hij pakt het kopje op en loopt weer de deur uit. Fluitend loopt hij door de gang. Als hij door de gang van directeur loopt, voelt hij een hand op zijn schouder. James schrikt niet, maar is juist opgelucht. Hij draait zich om. ‘’Hallo.’’ ‘’James wat doe jij hier! Jij hoort op je kamer te zitten, je ziet toch dat ik net gedweild heb. Nu kan ik helemaal opnieuw beginnen!’’ ‘’Sorry meneer, maar de kantinejuf vroeg aan mij of ik dit kopje naar de directeur wilde brengen, dus ik ben toen meteen hiernaartoe gelopen met het kopje koffie om het naar hem te brengen.’’ ‘’Kom, ik breng het wel en maak dat je wegkomt. Anders mag jij de school gaan dweilen.’’ De concierge gromt naar hem en met zijn hoofd maakt hij bewegingen dat hij naar zijn kamer moet gaan.

De volgende dag loopt James de eetzaal in. Hij heeft die nacht geen oog dicht gedaan, hij wist niet wat hij moest verwachten.‘’Wat nou als het niet geholpen heeft, wat nou als de concierge het zelf heeft opgedronken’’. De gedachtes gaven een vlaag van misselijkheid. Hij ging aan tafel zitten. Iedereen zou verwachten dat de directeur naar binnen zou lopen, hij zou een sein geven dat iedereen mag gaan eten. Maar alleen James wist dat dat niet helemaal zou gebeuren, als het plan was volbracht.

James ziet de leraren naar binnen lopen, iedereen zitt te wachten op de directeur. Na een tijdje loopt een leraar de eetzaal uit. Snel komt hij weer terug en loopt naar de andere leraren. Ze kijken geschrokken. Vooral mevrouw Grey lijkt het niet willen te geloven. Drie leraren rennen de kantine uit. Mevrouw Grey en mevrouw Burns blijven. ‘’Leerlingen, jullie zullen vandaag naar huis gaan. Dus eet zo snel mogelijk en pak je koffer in. Jullie ouders worden gebeld, ze kunnen elk moment klaarstaan om jullie op te halen.’’ Alle jongens praten door elkaar. Niemand lijkt het te begrijpen. Alleen James is stil en kijkt naar zijn voeten. ‘’Mevrouw Grey, wat is er aan de hand. We horen eigenlijk over een maand naar huis te gaan’’, vraagt één van de jongens. ‘’Ik zei dat jullie zo snel mogelijk moesten eten en jullie koffer in moesten pakken.’’

De vader van James staat er al. Nadat James afscheid heeft genomen van iedereen, stapt hij de auto in. “Hey James, wat nou als we dit keer eens op vakantie zouden gaan. Je hebt het verdient.’’ ‘’Dat lijkt me geweldig.’’ ‘’Fijn, weet je wat er is gebeurd met de directeur?’’ ‘’Nee. Hij was een oude man, die veel koffie dronk.’’

[3c-leesdossier-karma]

Dansen met de tussenwereld

Dans jij mee met de schaduwen? Of liever niet? Het boek ‘’Dans van schaduwen’’ gaat over Vanessa die naar een balletacedemie gaat, om haar verdwenen zus te vinden. Als ze de hoofdrol krijgt in de Vuurvogel, kent ze de gevaarlijke kant van dansen nog niet. Is dit boek leuk voor iedereen?

Allereerst vond ik het verhaal soms cliché. Zep is een oudejaars op het NYBA, Justin heeft de zus van Vanessa gekend en waarschuwt haar. Natuurlijk kiest Vanessa voor de charmante en knappe  Zep en negeert de waarschuwingen van Justin, terwijl Zep haar vertrouwen misbruikt. Een voorbeeld daarvan: ‘’ ‘Zie je, iemand moest haar ouders schrijven nadat ik haar aan Josef had overgedragen.’ Hij pakte haar pols. Zijn andere hand sloot zich om haar mond.’’ Hier komen we er dus achter wat voor persoon Zep echt is. Iets wat je van meters ver al had kunnen zien aankomen.

Toch is de schrijfwijze van Yelena Blach slim gedaan. Elk stukje kon de oorzaak zijn voor de verdwijning van Vanessa’s zus en de andere hoofdrol dansers in de Vuurvogel, waardoor je ook blijft lezen. Het magische tintje dat aan het boek is toegevoegd, maakt het boek af en ook spannend.  Hoe dieper je het boek ingaat, hoe meer vragen er opkomen en je krijgt het gevoel dat je Vanessa wil helpen om het antwoord te vinden. Zo staat er in het boek: ‘’ ‘Steffie? Gaat het wel?’ vroeg Vanessa. Ze voelde TJ’s ogen achter zich in het donker. Steffie keek haar uitdrukkingsloos aan. ‘Elly is weg’.’’ Een heleboel vragen komen er bij je op.

Dus dit boek is op sommige gebieden voorspelbaar, maar  de manier waarop de schrijfster dit geschreven heeft maakt het toch spannend. De keuze ligt bij jou. Dans je mee met de schaduwen of dans je liever je eigen dans?

[3c-leesdossier-karma]

Boek-Onderzoek

Volgens mij is dit herkenbaar voor veel mensen. Vaak kijk je er tegen op om een boek te lezen, omdat je niet van te voren weet of het boek leuk is. Eenmaal begonnen aan het boek, sla je al snel de volgende bladzijde open en ben je niet meer te stoppen. Door verschillende soorten boeken te lezen, kun je elk verhaal anders beleven en ontdek je welke genre je het meest aanspreekt.

Helaas moet ik zeggen dat ik niet heel veel heb gelezen, maar als ik las deed ik dat wel met plezier. Ik heb verschillende soorten boeken gelezen, van fantasie tot realistisch. Ik had me voorgenomen om meer realistische boeken te gaan lezen en dat is ook redelijk gelukt. Ook al vind ik, als ik eerlijk moet zijn, het boek ‘Dans van Schaduwen’ toch wel het leukste boek dat ik dit jaar heb gelezen. Een mengeling van verschillende soorten genres. Het boek gaat over het meisje Vanessa, wiens zus Margaret op onverklaarbare wijze verdwenen is van de balletacademie in New York. Vanessa treedt nu in haar voetsporen, om naar antwoorden te zoeken van de verdwijning van haar zus. Al snel blijkt Vanessa bijzonder getalenteerd te zijn en mag ze, net als haar zus, de hoofdrol dansen in De vuurvogel. Maar dat lijkt gevaarlijker dan ze denkt. Ik heb dit boek met veel plezier gelezen en wacht nog op het volgende deel. Boeken die ik ook heb gelezen en wel leuk vond waren ‘Kapot’ en ‘Hoe ik per ongeluk een boek schreef’. Het boek ‘Kapot’ gaat over een relatie tussen broer en zus die kapot gaat, door de scheiding van hun ouders. ‘Door het oog van de naald’ is een verhaal over een Armeens meisje die alles moet achterlaten, omdat er oorlog is. Alhoewel dit een vrij ernstig verhaal is, kreeg de emotie van het moment niet. De personages kwamen erg kil over, wat ik dus erg jammer vond.

Wat ik zeker nog van plan ben om te gaan lezen, is het volgende deel van ‘Dans van schaduwen’ en als ik een leuk boek zie zal ik het vast lezen. Ik ben niet van plan om een specifieke genre te gaan lezen, maar ben wel van plan om moeilijker boeken te lezen. Ik ben benieuwd of ik dat leuk vind en of dat mij lukt. Vaak willen mensen maar één soort boek lezen, voordat men eigenlijk ‘’onderzoek’’ heeft gedaan naar wat voor soort boeken hij/zij het leukst vindt. Maar wat ik het leukst vind aan boeken lezen, is mijn uiteindelijke gedachte bij het boek. Was het interessant, was het leerzaam, is dit een aanrader voor anderen en wat vond ik dat anders kon in het verhaal. En als ik mijn ‘’onderzoek’’ heb verricht, dan trek ik de uiteindelijke conclusie. Welk soort genre vind ik echt leuk om te lezen. En dat vind ik het leukst aan boeken lezen. Het is soort van onderzoek.

[3c-leesdossier-karma]

Kapot

‘’Kapot’’ is een verhaal over een relatie tussen broer en zus, die stuk gaat door de scheiding van hun ouders. ‘’Kapot’’ is geschreven door Carry Slee. Het boek is duidelijk, realistisch en kan voor iedereen wat zijn. Een compliment aan Carry Slee!

Ten eerst was het boek al vanaf het begin duidelijk, de personages waren goed uitgewerkt en er kwam niet ineens in het midden een nieuwe personage opduiken. Daarom was het fijn om te lezen. Je kan goed doorlezen en raakt niet in verwarring met het verhaal.

Dan was het ook nog heel realistisch. Je kunt wat leren uit de tekst. Een scheiding gebeurt niet ineens. Het is iets wat zich zich opbouwt. Carry Slee lijkt te begrijpen dat sommige kinderen bang zijn voor een scheiding, dus ze maakt de kinderen gerust door dit schrijven.

Ten slotte heeft het boek een beetje drama, het is grappig en als je soms van verrassing houdt dan is dit boek ook voor.

Wil jij een boek lezen dat goed doorleest en realistisch is, dan is dit boek voor jou! Dus waarom heet het kapot? Ik noem het perfect!

[3c-leesdossier-karma]

Door het oog van de naald

Jij bent een Armeens meisje en je moet alles achterlaten om lange tochten te maken, omdat er oorlog is. Toch kan jij de dood steeds ontkomen. Dat overkomt Aurora in het boek ‘Door het oog van de naald’ van André Boeder, een schrijver en een leraar. Hij lijkt helaas niet te willen dat jij meegaat in het verhaal van het boek.

Dat kun je dus merken aan hoe het boek geschreven is. Aurora toont helemaal geen emotie. Dat vind ik raar, omdat er toch veel familie en vrienden van Aurora worden vermoord. Aurora lijkt een gewone toeschouwer te zijn in het verhaal. Ze had bijvoorbeeld een vriendin die werd vermoord: ‘’Bijna tegelijk trekt hij zijn dolk en stoot deze in haar hartstreek. Het maakt een einde aan haar leven. Bloedend valt ze op de grond. En dat om een gebroken arm. Ze is niet de enige die het leven laat. Aurora weet op dat moment niet wat beter is: sterven of leven.’’ Ik mis hier de emotie. Het lijkt wel of alle emoties verdwijnen, omdat ze in gevaar is of een trauma heeft. Ik vond het jammer, omdat ik graag wilde weten wat er op dat moment door haar hoofd ging.

Ik vind dat het boek kil geschreven is en het boek neemt je helemaal niet mee. Nee, niet door het oog van de naald, maar door het oog van de prullenbak!

[3c-leesdossier-karma]

Het Dromenplein

Hij pakte haar arm vast en duwde haar op de koude, stenen grond. Hij ging zitten op zijn knieën en bukte zich voorover. Met grote ogen keek ze hem aan. Zijn vuist raakte haar gezicht en ze voelde het bloed langs haar gezicht stromen. Ze schreeuwde, hopend op dat iemand haar kon horen. Maar ze bleven alleen maar kijken. Niemand wilde haar helpen.

Alles deed pijn. En haar tranen maakte het er niet beter op. Maar ze kon er niets aan doen. Ze wist niet hoelang ze daar lag of hoelang ze daar nog moest blijven liggen.  Uiteindelijk stond de man op. Het zweet gleed van zijn gerimpelde voorhoofd en zijn knokkels waren rood. Hij draaide zich om en zonder iets te zeggen vertrok hij. Ze kreeg de kans om haar ogen te openen. Ze zag hoeveel mensen om haar heen stonden. Ze wist niet wat ze moest doen, dus bleef ze liggen, sloot haar ogen en ze luisterde naar de voetstappen van de mensen die één voor één weer terug naar huis liepen. Huilend bleef ze achter.

***

Op een gegeven moment stond ze op, uit het niets en ze liep een richting op. Zelf wist ze niet precies waarnaartoe. Het was al erg donker, er was geen licht dat haar de weg kon wijzen. Toch liep ze door. Haar handen gleden langs de muren. Muur na muur en uiteindelijk stond ze voor een poort. De poort was versierd met rozen. Ze bekeek elk stukje. Ze was nieuwsgierig naar wat ze binnen kon aantreffen, dus liep ze voorzichtig naar binnen. Ze zette één stap en een rustgevend gevoel kwam haar tegemoet. Ze kwam ergens aan op een plek wat leek op een pleintje. Rondom het plein stonden drie witte bankjes en naast de bankjes stonden struiken met rode rozen. In het midden stond een fontein in het licht van de maan. Het leek of het licht van de maan haar iets wilde vertellen. Ze liep naar de fontein toe en ging op de rand zitten. Ze zag hoe schoon het water was. In het water lagen bloemblaadjes. Ze maakte haar gezicht en armen schoon met het water. Het water voelde als een warme deken. Het geluid van het water van de fontein klonk als rustgevende muziek. De geur van de rozen was heerlijk. Zo bleef ze een tijdje zitten en ze genoot van elk stukje van het plein. Ze was erg moe. De maan leek nu heel erg te schijnen op het eerste witte bankje. Ze stond op en liep naar het bankje toe. Ze ging liggen en sloot haar ogen. Al gauw viel ze in een diepe slaap.  Ze droomde. Ze zag haar ouders. Samen waren ze in een speeltuin. Het was net nieuw. Zij op de schommel en haar ouders achter haar. Ze riep hard: ‘’Harder, harder!’’ Ze zag hoe haar kleine zij lachte. De kleine zij en haar ouders hadden veel plezier samen. In de speeltuin stond een ijskraam. Ze keek er aandachtig naar. Haar ouders keken naar elkaar en lachte. Haar vader liep weg. Een paar minuten later kwam hij terug met een heel groot ijsje.  De kleine zij nam het aan en genoot.

‘’Opstaan. Het is geen hotel!’’ Zei een man.  Ze schrok wakker en ging meteen recht zitten. Ze wreef in haar ogen en verward keek ze om zich heen. Ze was ineens op een heel andere plek. ‘’Ik ben er vrij zeker van dat dit niet de plek was waar ik vannacht was, maar waar was ik eigenlijk vannacht?’’ Vroeg ze zich af.  Ze dacht na over de droom van vannacht. Langzaamaan probeerde ze te denken over wat er allemaal was gebeurd. Ze herkende de droom. Dat was nog de tijd dat ze bij haar ouders woonde. Dat ze nog gelukkig was. “ Ik moet terug vannacht’’. Alleen wist ze niet hoe ze daar gekomen was. Ze besloot zich ergens te verstoppen. Ze kon beter niet gezien worden door andere. Dat was beter voor haar en misschien ook voor hen. Ze wilde niet weer zo iets verschrikkelijks meemaken. Ze wachtte en wachtte. Minuten leken wel uren en uren leken wel dagen. Haar nieuwsgierigheid en verlangen waren te groot. Ze wilde zo graag terug naar die plek. Het heeft haar goed gedaan na alles wat er was gebeurd. ‘’Als ik hier blijf zitten, vind ik het misschien nooit’’. Ze stond op en ging lopen. Waar ze precies naartoe liep wist ze niet, maar ze deed alles om het pleintje weer terug te vinden. Ze liep de smalle, scheve straatjes door. Straat in, hoek om, rechtdoor, links af, hoek om. Ze schrok. Oog in oog stond ze met de man die haar gistermiddag zo mishandeld heeft. Ze kreeg het benauwd. Het leek wel of iemand haar wurgde. Ze zag hoe zijn gezichtsuitdrukking langzaamaan naar een woedende, maar ook een verbaasde, blik veranderde. Hij maakt een vuist van zijn hand. Bang voor het volgende rende ze weg, steeds sneller en sneller. Ze hoorde nog hoe hij riep: ‘’Kom terug!!! Stom wicht!!!’’ Zonder om te kijken rende ze weer terug naar de plek waar ze eerst was. Ze zakte door haar knieën, moe van het rennen. Ze sloot haar ogen en huilde. Niet om de man, maar van het verlangen naar het pleintje.

***

Het was inmiddels weer avond en ze zat nog steeds tegen het hekje. Ze stond op, uit het niets. Ze liep weer een richting op, maar ze wist niet waarnaartoe. Haar gedachtes waren leeg. Haar handen gleden langs de muren. Muur na muur en uiteindelijk stond ze voor de poort. Ze zette één stap en weer hetzelfde rustgevende gevoel kwam haar tegemoet. Ze liep verder. Ze zag weer de mooie fontein in het licht van de maan. Ze ging zitten op de rand. Ze dronk wat van het water en maakte haar gezicht schoon. Ze kreeg weer het warme gevoel en de geur was nog steeds even heerlijk. Alles was net zoals ze zich herkende. Ze was erg moe en dit keer viel het tweede bankje op. Ze liep er naartoe en ging liggen en meteen viel ze in een diepe slaap. Ze droomde. Dit keer was ze thuis. Ze was hier iets ouder. Haar ouders stonden te praten met een man. De man. Hij kwam om haar op te halen. Hij had haar ouders gevraagd om haar hand. Haar ouders hadden dol gelukkig gereageerd. Zij zelf wat minder. Samen reden ze in een oude auto naar het dorpje waar hij vandaankwam. Daar moest ze meteen allerlei klusjes doen. De droom racete meteen door naar een andere dag. De dag van de mishandeling op straat. Hij maakte een vuist van zijn handen en het raakte haar gezicht.

Geschrokken werd ze wakker. Ze zweette. Nu weer was ze niet meer op het pleintje. Ze was blij dat ze wakker was. Ze dacht na over wat er allemaal gebeurd was. Ze dacht na over de bankjes. ‘’Er stonden drie bankjes. Op twee van de drie bankjes ben ik in slaap gevallen en heb ik gedroomd. Dromen die mij terug lieten denken over het verleden. Maar dan heeft het derde bankje eigenlijk niet zoveel te vertellen. Of wel? Ik moet terug om het uit te zoeken’’. Ze wachtte. Dit keer bleef ze zitten waar ze zat.   Het was inmiddels al erg donker en het leek maar nooit te komen. Ze maakte zich zorgen. Ze was bang. Wat nou als ze het nooit meer terug kon vinden. Ze ging liggen en sloot haar ogen.

Ze stond op, uit het niets. Ze liep. Haar gedachtes waren leeg. Haar handen gleden langs de muren. Muur na muur en uiteindelijk stond ze weer voor de poort. Ze zette één stap en weer hetzelfde rustgevende gevoel kwam haar tegemoet. Ze liep verder. Ze zag weer de mooie fontein in het licht van de maan. Ze ging zitten. Ze dronk wat van het water en maakte haar gezicht schoon. Ze liep naar het derde bankje. Ze was erg benieuwd en ze vond het ook heel spannend. Ze ging liggen, maar ze kon niet slapen. Hoe hard ze het ook probeerde, het lukte haar niet. Ze haalde diep adem. Ze werd rustig en toen ging alles vanzelf.

Ze droomde. Ze liep en stond voor een deur. Een oudere vrouw deed open. Ze stonden oog in oog. Ze waren allebei stil. Ze liepen naar elkaar toe lachten en omhelsden elkaar. Ze huilde. Niet van verdriet, maar van blijdschap en opluchting. Eindelijk een omhelsing van haar moeder. Ze leefde verder in haar droom en sliep voor goed.

�ԻZU��Z�Z��r

[3c-leesdossier-karma]

Isa’s Droom

Voor een opdracht voor het vak Nederlands, heb ik een brief moeten schrijven aan de hoofdpersoon van het boek ‘’Isa’s Droom’’. Hierin beschrijf wat ik vond van de keuzes van de hoofdpersoon en de hele situatie.

------------------------------------------------------------------------------------------------

Beste Isa,   ik heb je verhaal gelezen en ik vond het erg bijzonder. Ik vond het erg goed van je dat je meer zelfvertrouwen kreeg. Komen in een onbekende wereld wat uiteindelijk je innerlijk blijkt te zijn, dat lijkt me erg eng om te ontdekken. Ik was blij voor je dat je jouw overleden broer en hond als nagedachtenis terug vond, je 7 jaar oude zelfbeeld ‘’Ies’’ zag en dat je eindelijk weer eens op je oude paard Arwen kon gaan rijden. Maar er zijn een paar dingen waarvan ik vond dat het niet de allerbeste keuzes waren.

 Je hebt een paar keuzes gemaakt die ik zelf anders zou hebben gedaan. Zo begon je verhaal met het inslikken van de slaappillen. Ik had gehoopt dat je wel snapte hoe zo’n talentenjacht in elkaar zat. Het is allemaal nep. Helaas had je dit niet door en slikte je in opwelling een overdosis aan pillen. Ik snap dat het je droom is (of eigenlijk was) om beroemd te worden en dat het een tegenslag is als je een talentenjacht verliest, maar misschien had je beter kunnen nadenken over wat er zou gebeuren als je zes slaappillen zou inslikken.

Vervolgens toen je in je Binnenland belandde. Je zag Alysha (je Obsessieve Droom) voor het eerst,  mooi, knap en zelfverzekerd. Perfect, maar je besefte niet hoe nep ze was. Je liet een kans gaan door het Innerlijk Vuur niet zelf naar de dam te gooien, je wilde naar Alysha. Wat ik niet snapte. Het was zonde om het Innerlijk Vuur niet naar de dam te gooien. Ik zou alles gedaan hebben om uit zo’n vreemde en rare wereld te ontsnappen. Je zou misschien alles wel kwijtgeraakt zijn als Alysha de dam zou hebben gebroken en in de levensstroom gesprongen zou zijn.

Daarnaast negeerde je een heleboel advies, van je broer Seb, van Sentirus en zelfs van Eidos. Zinnen zoals ‘’Je moet beginnen met geloven in je kracht’’ begreep je eerst helemaal niet en wilde je ook niet begrijpen. Als je geloofde in jezelf en niet Alysha wilde worden ging alles veel gemakkelijker. Voor jou, je ouders, de Sloven, Sentirus en alle andere inwoners van je Binnenland. De hongersnood zou snel afgelopen zijn.

Gelukkig kwam alles goed. Ik hoop dat je wat aan mijn mening gehad hebt. Luister naar andermans advies, maar laat jezelf niet helemaal veranderen door een ander! Wees jezelf!

 Groetjes,

[3c-leesdossier-karma]

Hoe ik per ongeluk een boek schreef

Een 13-jarig  meisje  genaamd Katinka dat graag een boek wil schrijven en dus naar haar buurvrouw gaat, die ooit schrijfster was. Haar buurvrouw wil haar wel helpen en geeft opdrachten om te schrijven en in ruil daarvoor moet Katinka helpen in de tuin. Katinka schrijft in die opdrachten iets over haar leven en voor dat ze het weet schreef ze een boek.  Annet Huizing won met dit boek de Zilveren Griffel. ‘Hoe ik perongeluk een boek schreef’ is een schrijfcursus en verhaal in één, dus een origineel en leuk boek.

Eerst wil ik zeggen dat de personages in het boek heel mooi en duidelijk beschreven zijn. Zo heb je Katinka, die haar moeder verloor toen ze drie was en die pas pas later echt begint te missen. Een 13-jarig meisje dat dus best kan twijfelen: ‘’Ik wilde al een hele tijd aan Lidwien vragen of ik bij haar op schrijfles mocht, maar ik durfde het niet’’. En je hebt de buurvrouw van Katinka genaamd Lidwien, die (zoals in het boek heel mooi beschreven wordt) in een worsteling met zich zelf zit. Ze is alleen en vraagt zich telkens af of ze ooit nog een nieuw boek gaat schrijven. ‘’Het klemde nogal. Ik gaf er een flinke ruk aan.’O, shit!’ ‘Wat is er?’ vroeg Lidwien vanuit de tuin. ‘Het aanrechtkastje,’riep ik. Ze kwam naar het schrijfhuisje, maar bleef in de deuropening staan en staarde naar de berg brieven, kaarten en opschrijfboekjes die uit het kastje waren gevallen. In het boek heb je ook nog de vader van Katinka, het broertje genaamd Kalle en Dirkje. Dirkje is nieuw in Katinka’s leven, ze vindt haar erg aardig maar ze vindt het moeilijk. ‘’’Twee patatjes, alsjeblieft. Een wijntje voor mams en een cola voor dochterlief.’ Ik weet niet of het kwam door wat de ober zei, of door de trotse glimlach van Dirkje, maar er ontplofte iets in me. ‘Ze is mijn moeder niet,’ zei ik. En toen schreeuwde ik het: ‘Ze is mijn moeder niet, dat ziet toch iedereen!’

Daarbij staan er in het boek zwarte en blauwe teksten. De zwarte teksten staan voor de verhalen die Katinka schrijft en de blauwe teksten voor de conversaties tussen Katinka en Lidwien. Ik vond dat Annet Huizing dit heel handig heeft gedaan. Voor mij was het na de eerste bladzijde al duidelijk. Vanuit een net iets andere perspectief kijken naar het leven van Katinka en nieuwe manier van schrijven voor veel lezers.

 Ik heb veel geleerd van het boek, de zinnen ‘Kill your darlings’ en ‘Show, don’t tell’ zijn mij erg bij gebleven. Het zijn tips die je bij een verhaal schrijven erg goed kan gebruiken. Ik denk dat iedereen wel eens een hele mooie alinea schrijftm voor in een verhaal, maar die helemaal niet past bij de rest van het verhaal, en die dan vervolgens moet weghalen of verwijderen. So kill your darlings! En ‘Show, don’t tell’. Stel we nemen als personage Dirkje. Dirkje is een erg aardige vrouw, alleen zeg je dat niet meteen. Je kan bijvoorbeeld zeggen: “En ik wist het, ik wist dat ze eerst naar mij toe zou komen. Ik stond op. Dirkje spreidde haar armen en sloeg die helemaal om me heen, ze tilde me op en draaide een rondje met me’’. We kunnen hier in zien dat je niet letterlijk hoeft te zeggen dat Dirkje een aardige vrouw is. Vertel wat de personage doet of hoe de personage eruit ziet. Ik vond deze twee zinnen erg hadige tips.

Ten slotte wil ik het hebben over hoe mooi ik het verhaal vond. ‘’Ze pakte de microfoon en keek de zaal in. Haar ogen glansden. En toen begon ze te praten. ‘Lieve lieve Evelien en lieve Leo....’ Ik hoorde haar stem en ik riep ‘mama mama’ tegen het beeldscherm. Die woorden kwamen ergens vandaan, ergens diep vanbinnen, ik had het gevoel dat ik ze niet zelf zei’’. In dit stuk gaat Katinka een filmpje kijken van een bruiloft waar haar moeder te zien is. Tijdens dat filmpje komen ineens al haar gevoelens naar boven. Ik wil een compliment geven aan de schrijfster Annet Huizing, hoe mooi ze dingen beschreven heeft en hoe duidelijk.

Ik zou geen moment twijfelen om dit boek te lezen, omdat het origineel is, de personages zijn goed uitgewerkt, er staan goeie schrijftips in en het verhaal is mooi beschreven. Ik vraag me af: Hoe ik per ongeluk een leuk boek las!

[3c-leesdossier-karma]

Vrijheid

The world is like a book and the pages are people with their story and their lives. What is your page number?

Daar zit ik dan 14 jaar, nog net begonnen met m’n leven en het dan weer moeten eindigen. Dat is waar ik alleen nog maar aan kan denken en hij natuurlijk. Telkens als ik aan hem denk begint mijn maag pijn te doen en word ik misselijk. Waarom nou ik? Als ik nou wat te zeggen had, zou de toekomst mij een mooi leven schenken? Ik weet het niet. Mijn ouders zeggen dat het goed voor me is, zij denken dat zij beter weten. Maar ze kunnen er niets aan doen. Het is blijkbaar een gewoonte om je eigen jonge dochter aan een gruwel uit te huwelijken. Over een week dan is het, de ‘’bruiloft’’.

De dag van de bruiloft. Ik zit in een kamertje waar vrouwen me helemaal hebben opgemaakt, of ik nog niet genoeg ellende heb. Ik kijk om me heen. In de kamer zit een stoffig, klein raampje waar je door heen kan kijken naar de kamer ernaast. Het is klein, lelijk en kaal. Het maakt me niet zoveel uit, ik trouw toch met iemand van wie ik niet houd.  Ik zie hoe mijn zussen en nichten het eten op de tafels van de gasten dienen. Zij zijn ook allemaal uitgehuwelijkt en kregen kinderen op hun zestiende en zeventiende. Had ik maar geweten dat mij dit ook zou overkomen, dan zou alles wel anders zijn geweest. Misschien zou ik wel van huis zijn weggelopen, misschien zou het heel anders zijn dan nu.

Naast de bruidegom. Ik zit in de kleine, lelijke en kale kamer op een bank en mijn toekomstige man zit naast me. Ik kijk naar de grond, ik wil nu even niemand aankijken. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat hij naar mij kijkt. Een 40-jarige man, hij had mijn vader kunnen zijn. Ik durf hem niet aan te kijken. Dan ziet mijn moeder wat ik aan het doen ben. Ze loopt naar me toe, met een strenge en serieuse blik zegt ze dat ik me moet gedragen. Dit keer zie ik dat mijn moeder dit echt meent. Als ik haar zo’n dodelijke blik kon geven, dan zou ze begrijpen dat ik dit niet wil.

Zijn huis.We zijn in een klein huisje gaan wonen. Het is er niet veel anders dan bij mijn ouders thuis. Ik maak schoon en maak het eten, het verschil is dat ik dit alleen doe. Wat doet hij? Werk? Dat heeft hij niet echt. Hij zwerft maar wat rond de straten, we moeten rondkomen met wat we hebben. Ik ben nu eenmaal gewend dat hij laat thuis komt, maar dit keer is hij wel heel erg laat. Ik maak me een beetje zorgen, het is toch mijn ‘’man’’. Dan hoor ik wat geslof, hij is het. Hij klopt hard op de deur. Met een naar gevoel maak ik de deur open, dan zie ik zijn gezicht. Het zit onder het bloed en hij kijkt suf uit zijn ogen, hij heeft gevochten en hij is dronken. Hij schreeuwt:’’Wat doe jij hier! Nu uit mijn huis!’’. Ik weet niet wat ik moet doen, ik pak een doekje en zeg dat hij moet gaan zitten. Hij luistert niet. Voor ik het weet pakt hij mijn arm vast. Hij trekt zó hard aan mijn arm dat ik val, hij slaat me in elkaar. Ik krimp in elkaar om mezelf te beschermen. Ik voel bloed dat over mijn gezicht stroomt. Ik denk niet meer helder na:’’Stop, auw, stop!!!’’. Ik kreun het uit.

Langste minuten ooit. Ik weet niet hoelang ik op de grond lig, alles doet pijn. Ik zie dat hij moe is, hij staat op zonder een woord te zeggen en valt op het bed. Nu moet ik vluchten. Ik probeer alle kracht die ik nog heb te pakken en sta op. Wanneer ik op straat sta, ren ik zo hard ik kan. Het is pikke donker, de wind waait in mijn gezicht en ik voel hoe mijn gezicht brandt. ‘’Waar moet ik naartoe?’’.  Dan weet ik het. Ik ren, ik geef niet op.

Vrijheid. Wanneer ik eindelijk op het strand ben val ik op mijn knieën. Ik huil. Mijn handen, voeten en gezicht doen pijn. Mijn tranen maken het er niet beter op, maar ik voel iets. Iets wat ik nog nooit gevoeld heb. Na een tijdje val ik in slaap. Een slaap die ik in tijden niet meer geslapen heb. Ik droom over hoe ik nu verder moet. Het maakt me allemaal niet meer uit, ik ben eindelijk vrij.

[3c-leesdossier-karma]

Veel verhalen, Veel boeken

Ook al ben ik zelf geen boeken fan, boeken kijken me altijd aan alsof ze mij hun verhaal willen vertellen. En altijd trap ik er toch weer in om te gaan zitten en te gaan lezen. WolkenKinderen, Het Glazen Kasteel, Silber, scenes uit het leven van Liv en nu bezig met The Voice te lezen. Dit is mijn balansverslag, waarin ik je vertel: mijn ontwikkeling als lezer en de ontwikkeling van mijn persoonlijke smaak van het afgelopen jaar. Meer lezen leidt tot een grotere woordenschat, maar ook een ontwikkeling van je smaak.

Wat ik het afgelopen jaar geleerd heb van boeken lezen is dat het je woordenschat misschien wel vergroot, maar ook dat je meer op tempo leert lezen waardoor je meer boeken kan lezen. Dat is handig als je iets moet schrijven voor een opdracht. Mijn manier van boeken lezen is niet heel erg veranderd. Vaak heb ik geen zin om te beginnen een boek te lezen, maar als ik eenmaal het boek heb gepakt en ik er aan begonnen ben wil ik heel graag weten hoe het afloopt. Zoals Het Glazen kasteel, het leek me eerst een verschrikkelijk saai boek. Maar eenmaal begonnen was het best interessant en leuk. Mijn smaak is wel een beetje veranderd vergeleken met vorig jaar. Ik heb geprobeerd om van verschillende genre’s boeken te gaan lezen, ik heb een fantasie boek gelezen, een waargebeurd verhaal, een typische meidenboek en ik denk dat ik wel houd van variatie. Het is niet dat ik me vast klam aan 1 soort boek. Maar wat ik wel echt een saai boek vond was het boek ‘Mijn hoofd is even weg’, dit boek was niet spannend maar wel leerzaam. Een leuk boek is het boek ‘Silber’, het boek is spannend, grappig en nog veel meer dingen. Het boek is eigenlijk gewoon voor iedereen. Ik ben nu het boek ‘The Voice’ aan het lezen, een dikker en moeilijker boek dan dat ik normaal zou lezen. Ik wil mijn leesvaardigheid verbeteren, ik wil ook dat ik wat meer realistischere boeken ga lezen want ik denk dat je van boeken lezen veel kunt leren.

Ik heb dingen geleerd van boeken lezen, ik houd van variatie en ik wil mijn leesvaardigheid graag verbeteren. Meer lezen leidt tot een grotere woordenschat, maar ook een ontwikkeling van je smaak. Zoals ze altijd zeggen: ‘’Een boek zegt meer dan duizend woorden’’.

[3c-leesdossier-karma]

Recensie: Mijn hoofd is even weg

Stel je voor dat je even niet meer weet wat erom je heen gebeurt, je kan elk moment op je hoofd vallen of verdrinken. Dat overkomt Teddy in het boek ‘Mijn hoofd is even weg’ geschreven door Anja Vereijken. Een boek over wat het betekent om als kind op te groeien met epilepsie, zonder dat het zwaarmoedig wordt. Teddy let vaak niet meer goed op in de klas, de juf en Teddy’s moeder maken zich zorgen. Na een vakantie in Italië wordt het de druppel, ze verdrinkt bijna! In het ziekenhuis blijkt dat Teddy een vorm van epilepsie heeft, namelijk Absence. Hierdoor is ze vaak afwezig. Ze houdt van skaten en judo, maar is bang dat ze dit niet meer kan doen. Hoe redt ze het? Het boek ‘Mijn hoofd is even weg’ is een leerzaam boek, maar niet een spannend boek.

Als je meer zou willen weten over epilepsie, dan is dit misschien een boek dat je zou kunnen lezen. In het boek wordt beschreven wat de symptomen zijn van epilepsie, dat er verschillende vormen van epilepsie zijn en hoe dit behandelt kan worden. De hoofdpersoon genaamd ‘Teddy’  had de vorm Absence (wat dus afwezig betekent), ik heb hiervoor nog nooit van het woord gehoord en jij misschien ook niet. Het boek is een informatie boek en tegelijkertijd ook een verhaal, wat eigenlijk best grappig is. Het boek gaat ook over vriendschap, hoe Teddy’s vriendin ‘Flo’ haar uit het water redt en hoe ze mee leeft ‘’Het viel Teddy op dat Flo lijkbleek zag. Zwijgend zat ze met opgetrokken knieën op de stoel aan de overkant van de tafel. Haar ogen waren rood en haar lippen dik van het huilen.’’ Dat vond ik het mooiste en mee levendste stukje van het boek, vriendschap en doorzettingsvermogen.

Het boek is niet heel spannend. Er was niet vaak een gedeelte waar het ineens heel slecht ging of dat je dacht van dat je het verder moest gaan lezen, dat was wel jammer. Een groot deel in het boek wist Teddy niet wat haar mankeerde, terwijl op de achterkant van het boek al stond dat ze epilepsie had. Het enige spannende aan het boek was haar relatie tussen Alim en Tuur en hoe ze het uiteindelijk zou redden met skaten en judo.

Gelukkig is dit geen langdradig boek, dus is het snel en makkelijk te lezen. Al snel lees je in het boek dat Teddy een aanval krijgt (ze weet even niet meer wat erom haar heen gebeurd), dit heeft Anja Vereijken aangegeven door ‘… … …’ te zetten. In het begin wist ik niet wat dit inhield en dacht ik dat het gewoon een fout was in het boek, maar daarna snapte ik het compleet en vond ik het goed dat de schrijfster dit gedaan heeft. ‘’… … … Teddy begreep het niet: hoe kwam juf Bieke zo snel bij haar tafel? Daarnet stond ze nog op het bord te schrijven. Teddy geloofde niet in het bestaan van aliens, hoewel ze een moment twijfelde.’’

Ik heb mijn kennis over epilepsie vergroot door dit boek te lezen, maar helaas waren er niet echt vaak spannende momenten. Zoek jij een boek over epilepsie, dan zou ik dit boek zeker lezen. Zoek jij een spannend boek, dan zal ik twijfelen of dit wel het geschikte boek is om te lezen. De keuze ligt bij jou! Will you take it or leave it?!

[3c-leesdossier-karma]

Rencensie Frans: Le petit Nicolas

Eten in een niet zo leuke kantine met smerig eten. Dat overkomt Nicolas.Het verhaaltje gaat over dat Nicolas boos is, want hij wilt niet in de kantine eten. Uiteindelijk zegt zijn vader: ‘Als jij over je eten van morgen geen problemen maakt, dan heb jij recht op een verrassing’. Nicolas zit vol verwachting en hoopt op een brandweerauto.

Als Nicolas de volgende dag op school arriveert vertelt hij het nieuws aan zijn vrienden. Hij wilt graag met zijn vrienden zitten, maar Eudes, Clotaire en Rufus vertellen hem dat dat niet kan en dat in de kantine eten eigenlijk niet zo leuk is.

Het verhaaltje is best wel leuk omdat je een een klein stukje kan zien van sommige kantines van vroeger in Frankrijk. Voor Fransen van mijn leeftijd zal ik het verhaaltje niet aanraden, omdat het misschien te kinderachtig zal zijn.

[3c-leesdossier-karma]

Nederlands: keuzeopdrachten 2+3

Keuze opdracht 2:

Kauwboy een film over een kauw, een meisje dat vaak kauwgom kauwt en een jongen genaamd Jojo waarvan zijn moeder overleden is. Als Jojo een kauw vindt, neemt hij hem mee naar huis. De vader van Jojo die zijn verdriet van het overlijden van zijn vrouw niet goed kan verwerken zegt altijd: ‘Dieren en planten horen buiten’. Wanneer de kauw genaamd Kauwtje overlijdt, begint een heel nieuw leven voor Jojo en zijn vader. Kauwboy is een hele goeie film.

Even iets kort over bijna alle personages:

Jojo: De hoofdpersonage. Een jongetje dat een kauw vind en het mee neemt naar huis. Jojo en zijn vader zijn eigenlijk een beetje in een strijd, want ze verwerken de gevoelens van het overlijden van zijn moeder allebei op een andere manier en dat kan voor veel problemen zorgen voor Jojo. Jojo is een jongetje dat strijd voor zijn eigen wil, een voorbeeld daarvan is wanneer Jojo de verjaardig van zijn moeder wil vieren en de vader al had gezegd dat hij dat niet wilde, uiteindelijk doet Jojo dat toch.

De vader van Jojo: Hij heeft het super moeilijk met het verwerken van zijn gevoelens en gebruikt daarom ook geweld. Jojo doet eigenlijk daarom het meeste in het huishouden. Later maakt de vader het goed met Jojo en zegt hij dat het hem spijt.

Jente: Zij zit samen met Jojo op waterpolo. Ze hebben het vaak gezellig samen en met Kauwtje. Wanneer zij weet dat Jojo’s moeder overleden is en het zegt, krijgt ze een klap. Later komt ze op de begrafenis van Kauwtje

Kauwboy kan een realistisch verhaal zijn. Een jongen waarvan de moeder overleden is, een vader die geweld gebruikt. Jojo heeft twee keer een gemis meegemaakt, eentje van zijn moeder. Dan probeerde Jojo ergens aan te hechten, dat doet hij bij het volgeltje. Dan gaat het vogeltje doodt en begint er voor Jojo een nieuw leven. De personages in de film kunnen heel goed de emoties uitbeelden. Wanneer Jojo boos, verdrietig of blij het was was dat goed te zien. De vader van Jojo was te verdrietig om te zorgen voor Jojo en wanneer hij kwaad was op Jojo, was de woede super goed geacteerd.

Kauwboy is een goeie film en heeft goeie personages. Kauwboy is een film met jojoënde gevoelens  

Keuze opdracht 3:

Het liedje:

Eric Clapton - Tears In Heaven

vind ik goed bij de film ‘Kauwboy’ passen. In de film is de moeder van Jojo overleden en als je het verhaal achter het liedje kent dan snap je de vergelijking. Eric Clapton zoontje is overleden en hij beschrijft de pijn, zijn verdriet en het afscheid heel mooi, in het lied verwerkt hij zo zijn gevoelens. In de film verwerkt Jojo zijn verdriet door te ‘’telofoneren’’ en dan in gedachte met zijn moeder. De vader van Jojo kan zijn verdriet eigenlijk helemaal niet verwerken.

Ook kan je vergelijken dat Eric Clapton en het zoontje dat op 4jarige leeftijd overleden is, eerst niet zo’n een goede relatie hadden. Toen Eric Clapton echt pas voelde wat vader zijn betekent, is het zoontje uit het raam gevallen. Bij Jojo was het zo dat de vader te veel verdriet om te zorgen voor Jojo waardoor je eigenlijk ook geen goede relatie hebt.

  https://www.youtube.com/watch?v=JxPj3GAYYZ0